Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Robert Opas
Protokolant:	Stażysta Agata Gawicka

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2018 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko (...) Spółka Akcyjna sp. k. w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od A. B. (1) na rzecz (...) Spółka Akcyjna sp. k. w S. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu

III.  odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu w pozostałym zakresie

SSR Robert Opas

Sygn. akt I C 2152/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 22 lipca 2016 r. (k. 3) powódka A. B. (1) domagała się zasądzenia na swoją rzecz od (...) Spółka Akcyjna sp. k. w S. kwoty 50.000, 00 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż w dniu 19 lipca 2015 r. A. B. (1), przechodząc obok budowanego przystanku autobusowego Źródłowa/ J. w K. potknęła się o nieoszkloną i niedokończoną wiatę przystankową, której nie zauważyła, upadła i doznała obrażeń ciała. Budowla ta nie została w żaden sposób oznakowana, nie było tam również żadnych taśm, które mogłyby ostrzegać przed potencjalnym zagrożeniem. Powódka po zdarzeniu trafiła do szpitala, gdzie rozpoczęto leczenie. W kwietniu 2016 r. u A. B. (2) zdiagnozowano również uraz kręgosłupa. Powódka zwróciła się do pozwanego z żądaniem wypłaty zadośćuczynienia, jednakże ten kwestionował swoją odpowiedzialność podnosząc, że teren budowy został prawidłowo zabezpieczony. Do dnia wytoczenia powództwa roszczenie A. B. (1) nie zostało zaspokojone.

W złożonej dnia 16 grudnia 2016 r. odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna sp.k. w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że kwestionuje swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W ocenie pozwanego przedmiotowy przystanek stanowił teren budowy, który został oznakowany w sposób należyty w świetle wymogów technicznych oraz przepisów prawa. W ocenie pozwanego, wyłączną winę za skutki zdarzenia z dnia 19 lipca 2015 r. ponosi powódka, która winna była zachować należytą ostrożność. Teren budowy był oznakowany i zabezpieczony poprzez umieszczenie tablic ostrzegawczych i znaków bezpieczeństwa przez wykonawcę robót. W dalszej kolejności pozwany podniósł, że roszczenie powódki jest rażąco wygórowane, a nadto nie wiadomo w jakim zakresie dotyczy odszkodowania, a w jakim zadośćuczynienia. Powódka nie udowodniła- mimo obowiązku wynikającego z art. 6 k.c.- wysokości żądania. (k. 38-43)

Pismem z dnia 16 grudnia 2016 r. pozwany (...) Spółka Akcyjna sp. k. w S. wniósł o zawiadomienie w trybie art. 84 k.p.c. (...) S.A. z siedzibą w S. o toczącym się postępowaniu oraz do wzięcia w nim udziału. W uzasadnieniu powyższego pozwany wskazał, że w przypadku niekorzystnego rozstrzygnięcia, pozwanemu będzie służyć roszczenie wobec (...) S.A. z uwagi na łączący pozwanego z ubezpieczycielem stosunek ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej lub użytkowania mienia.( k. 71-76)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lipca 2016 r. w K. przy ul. (...), na terenie przystanku autobusowego Źródłowa/J. doszło do zdarzenia, polegającego na potknięciu się o wiatę przystanku i upadku A. B. (1). Powódka chciała usiąść na ławce znajdującej się na przystanku, jednakże zahaczyła butem o jego konstrukcję, straciła równowagę i upadła kolanami na podłoże. Wskutek powyższego powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego tj. otarć naskórka, obrzęku i bolesności kolana, bolesności w rzucie I promienia stopy. Pierwszej pomocy powódce udzielił przechodzący obok W. K..

dowód: dokumentacja medyczna k. 9-10, wyjaśnienia informacyjne i zeznania powódki k. 196- 200; k. 207-209, zeznania świadka W. K. k.196

W dniu zdarzenia przedmiotowy przystanek był w trakcie realizacji inwestycji Gminy K.- Miejskiego Zarządu Dróg w K., polegającej na budowie zintegrowanych nowoczesnych peronów przystankowych w K.. Przedmiotowy przystanek znajdował się przy zatoce nr 80 na rogu ul. (...). Wykonawcą w/w robót była spółka (...) Spółka Akcyjna sp.k. z siedzibą w S.. W celu realizacji umowy i w wykonaniu obowiązków nałożonych przez przepisy prawa, pozwany sporządził projekt tymczasowej organizacji ruchu w miejscu budowy, który został zatwierdzony przez Miejski Zarząd Dróg w K. pismem z dnia 27 marca 2015 roku. Zabezpieczenie przystanku nr 80 polegało na wprowadzeniu na dojeździe znaków pionowych A-14 oraz A-12b ostrzegających o zawężonym odcinku drogi, a także ograniczeniu prędkości do 30 km/h, B-33 oraz jego końcu B-34, znaków F-16 informujących o pasach ruchu. Zgodnie z projektem tymczasowy przystanek został zlokalizowany przed remontowanym peronem na wysokości budynku Źródłowa 2. Tymczasowy utwardzony peron wykonany był na długości 20 metrów. Ruch związany z tymczasowym przystankiem został zorganizowany w taki sposób, aby nie było konieczności przechodzenia przez plac budowy. W trakcie wykonywanych prac inwestor cyklicznie sprawował nadzór, który nie wskazywał na jakiekolwiek uchybienia przy realizacji inwestycji. W dniu 09 lipca 2015 roku na zatoce przystanku zostały zakończone prace związane z wylewką płyty betonowej. Okres oczekiwania na utwardzenie betonowej płyty wynosi 28 dni. Zatoka przystanku była udostępniona do ruchu od dnia 28 sierpnia 2015 roku.

dowód: pismo (...) z dnia 27.03. 2015 r., wyciąg z planu organizacji ruchu k. 54-55; dziennik budowy k. 56-61, pismo (...) z dnia 21.03.2016 r. k 14, zeznania T. G. k. 198-199.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2015 roku powódka wystosowała do strony pozwanej żądanie wypłaty odszkodowania w związku z zaistniałym zdarzeniem. Pismem z dnia 2 września 2015 roku pozwany odmówił zaspokojenia roszczeń wskazując, iż przystanek został zabezpieczony zgodnie z normami prawa, a ponadto powódka miała świadomość wykonywania na nim robót budowlanych i była zobowiązana do zachowania szczególnej ostrożności w warunkach prowadzonych prac.

dowód: pismo powódki z dnia 21 sierpnia 2015 roku k. 15-16, pismo strony pozwanej k. 11-12.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, kopii dokumentów i wydruków, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu, dlatego sąd uznał je w całości za wiarygodne i uwzględnił dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd oparł się także na złożonych przez powódkę oraz świadków zeznaniach które w pewnych kwestiach były ze sobą spójne oraz dają się pogodzić z informacjami zawartymi w w/w dokumentach, a także stanowią spójną i logiczną całość dając podstawę do odtworzenia stanu faktycznego zgodnie z zasadami logiki..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w niniejszej sprawie był fakt, iż w dniu 19 lipca 2015 r. na terenie przystanku autobusowego Źródłowa/ J. doszło do zdarzenia, wskutek którego powódka A. B. (1) doznała obrażeń ciała. Niekwestionowanym pomiędzy stronami był nadto fakt, iż przedmiotowy przystanek był wówczas w trakcie prac budowalnych, w stanie nieukończonym. Powódka wiązała skutki zdarzenia z zaniedbaniem Wykonawcy, który w jej ocenie nienależycie oznaczył plac budowy.

Istotą sporu pomiędzy stronami w niniejszej sprawie była kwestia odpowiedzialności pozwanego (...) Spółka Akcyjna sp.k. z siedzibą w S. za skutki zdarzenia z dnia 19 lipca 2015 r.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Wskazany przepis określa ogólną regułę dla odpowiedzialności za szkodę, do której doszło wskutek zdarzeń określanych jako czyny niedozwolone (odpowiedzialność deliktowa). Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej określonej w art. 415 k.c. należą: bezprawne zachowanie sprawcy, wystąpienie szkody oraz związek przyczynowy między owym zachowaniem a szkodą. Zgodnie z art. 6 k.c. i utrwalonym poglądem orzecznictwa i doktryny ciężar dowodu powyższych okoliczności obciąża tego, kto dochodzi zapłaty za szkodę wynikłą z czynu niedozwolonego ( orzeczenie Sądu Najwyższego z 03 października 1969 r., sygn. akt II PR 313/69). W konsekwencji to powód winien był wykazać szkodę oraz winę pozwanego, które uzasadniałyby przyznanie mu kwoty objętej żądaniem pozwu. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują przy tym zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361–363 k.c.). Nadto w oparciu o treść art. 415 k.c. sprawca ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadzie winy.

Bezprawnym zachowaniem się będzie takie, które stanowi obiektywne złamanie określonych reguł postępowania, czyli będzie sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym. Przez „porządek prawny” rozumie się nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej, ale również nakazy i zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, czyli zasad współżycia społecznego. Przyjmuje się, że bezprawność w rozumieniu reżimu deliktowego jest efektem ogólnego, normatywnego zakazu, skutecznego erga omnes, niewyrządzania sobie nawzajem szkody. Dlatego czyn niedozwolony w znaczeniu art. 415 k.c. może mieć miejsce tylko wtedy, gdy sprawca szkody naruszył obowiązek powszechny, ciążący na każdym. Bezprawność może przejawiać się także w zaniechaniu dokonania prawidłowego oznakowania placu budowy bądź prowadzeniu prac w sposób narażający postronne osoby na zagrożenie

Dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 415 k.c. nie wystarczy jednak samo bezprawne i zawinione zachowanie sprawcy, ale konieczne jest również powstanie szkody. Ponadto niezbędne jest istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a spowodowaną szkodą (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2004r., I CK 281/04, lex nr 146366). Szkodą z kolei jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (tak w szczególności Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 11 lipca 1957 r., 2 CR 304/57, OSN 1958, nr III, poz. 76 oraz w uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 22 listopada 1963 r., III PO 31/63, OSNCP 1964, nr 7-8, poz. 128).

Pojęcie natomiast związku przyczynowego winno być oceniane na ogólnych zasadach wynikających z art. 361 § 1 k.c., wobec czego strona pozwana i inne podmioty prawne ponoszą odpowiedzialność za normalne następstwa niezgodnego z prawem działania lub zaniechania. Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Kryterium adekwatności, jakie zostało przyjęte przez ustawodawcę polskiego w art. 361 § 1 k.c. odwołuje się do „normalnych" następstw działania i zaniechania wywołującego szkodę. Innymi słowy adekwatne są „normalne" następstwa działania i zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wszystkie inne zaś są „nieadekwatne". Oznacza to, że z grupy wszelkich możliwych skutków danego zdarzenia znaczenie mają (i rodzą odpowiedzialność odszkodowawczą, gdy spełnione zostaną pozostałe przesłanki) tylko te, które stanowią normalne następstwa danego działania i zaniechania, a więc tylko niektóre ze wszystkich możliwych skutków danego zdarzenia. Z oczywistych względów ograniczenie takie jest niezbędne, bowiem bez niego granice odpowiedzialności odszkodowawczej sięgałyby bardzo daleko, co nie dałoby się pogodzić ani z realiami ekonomicznymi, ani nawet z poczuciem sprawiedliwości Odpowiedzialność za szkodę nie może więc obejmować wszelkich następstw, które pozostają w ogólnym związku przyczynowym z danym zdarzeniem – często mogą to być następstwa odległe w czasie i przestrzeni.

Jak wskazywano wyżej, fakt doznania urazu przez powódkę nie był przedmiotem sporu. W ocenie Sądu powódka nie wykazała jednak odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia z dnia 19 lipca 2015 r. bowiem nie wykazała po pierwsze na czym polegało bezprawne działanie pozwanego a także nie wykazała istnienia związku przyczynowego miedzy doznanym przez siebie urazem a zawinionym działaniem lub zaniechaniem ze strony pozwanego.

W świetle przedstawionych przez pozwanego dokumentów nie sposób przyjąć, żeby doszło o jakichkolwiek zaniechań w zakresie właściwego oznakowania placu budowy czy organizacji ruchu. Pozwany sporządził stosowna dokumentację dotyczącą organizacji ruchu, która zawierała szczegółowy opis techniczny oraz dokładny wykaz znaków które powinny znajdować się na przystanku nr 80. Dokumentacja ta została zatwierdzona przez właściwy w sprawie organ, tj. Miejski Zarząd Dróg w K.. Żaden przepis prawa nie obligował pozwanego do oznaczenia wiaty taśmą ostrzegawczą. O prawidłowym zabezpieczeniu przystanku świadczą również zapisy zawarte w dzienniku budowy, bowiem nie zostały zgłoszone żadne zastrzeżenia pokontrolne przez Inspektora Nadzoru. Powódka nie wykazała także, aby sposób prowadzenia prac przez pozwanego mógł wywołać jakiekolwiek obiektywne niebezpieczeństwo dla osób postronnych. Jednocześnie powódka nie wykazała, w żaden sposób, aby w istocie w dacie kiedy doszło do powstanie urazu przystanek był dopuszczony do użytkowania i aby odbywał się na nim normalny ruch związany z obsługą komunikacji publicznej. Twierdzenia pozwanej w tym zakresie są gołosłowne i nie poparte żadnymi dowodami a jednocześnie pozostają w sprzeczności z zapisami z dziennika budowy, które wykluczają fakt korzystania z przystanku w dacie urazu pozwanej.

Zgromadzony w sprawie materiał dowody nie pozwala więc na uznanie, że po stronie pozwanego istniały zaniechania noszące znamiona bezprawności. Sam fakt zaistnienia urazu nie przesądza o odpowiedzialności strony pozwanej, gdyż nie można uznać że między działaniem strony pozwanej a szkodą powódki istnieje adekwatny związek przyczynowo-skutkowy. Należy przyjąć, że w dacie urazu przystanek był w trackie budowy, był właściwie wyłączony z ruchu i oznakowany a powódka znajdowała się na jego terenie na własne ryzyko. Należy przy tym wskazać, że powódka miała pełną świadomość, że przystanek jest w trakcie remontu, o czym świadczą jej zeznania że poprzedniego dnia nie była w stanie przejść przez plac budowy z uwagi na głębokie wykopy i ze pomagali jej pracownicy pozwanego. Już z ego powodu wydają się nieprawdopodobne twierdzenia powódki, ze już następnego dnia na przystanku odbywał się normalny ruch komunikacji publicznej.

­W tej sytuacji biorąc pod uwagę taką interpretację przepisów i tak ustalony stan faktyczny uznać należy, że strona powodowa nie wykazała istnienia dochodzonego roszczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wynosiły 3.617 zł i złożyły się na nie: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika występującego w sprawie w kwocie 3.600,00 zł. Powódka jako strona przegrywająca sprawę w 100 procentach winna jest stosownie do przepisu powyższego artykułu zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią w toku procesu koszty.

Mając na uwadze powyższe okoliczność Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSR Robert Opas

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powódce