Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Beata Kupiec
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Ślusarczyk

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2019 roku w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko B. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. G. na rzecz powoda Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 7.888,33 (siedem tysięcy osiemset osiemdziesiąt osiem 33/100) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej B. G. na rzecz powoda Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 1.899 (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt dziewięć) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Beata Kupiec

Sygn. akt I C 339/19 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 24 października 2018 roku powód Kancelaria (...) S.A. w K. domagał się zasądzenia od pozwanej B. G. kwoty 7 888,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 listopada 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania strona powodowa podniosła, że (...) Sp. z o.o. w W. – cedent, dokonał w dniu 30 listopada 2017 roku na rzecz powoda – cesjonariusza, przelewu wierzytelności przysługującej mu w stosunku do pozwanej. Powód wskazał, że w dniu 2 października 2015 roku pozwana zawarła z cedentem umowę pożyczki na kwotę 6 000,00 zł za pośrednictwem należącej do cedenta platformy internetowej (...) pl. (...) zgodnie z ww. umową, przed wypłaceniem przez cedenta środków pieniężnych w umówionej wysokości na wskazane przez pozwaną konto bankowe, dokonała weryfikacji swoich danych osobowych oraz akceptacji warunków umowy i warunków spłaty zobowiązania. W tym celu zrealizowała czynności weryfikacyjne zgodnie z umową ramową pożyczki. W dniu 2 października 2015 roku cedent wypłacił środki pieniężne zgodnie z zawartą umową pożyczki. Zgodnie z zawartą umową pożyczki, w skład całkowitego kosztu pożyczki wchodziły: 1) kapitał pożyczki w kocie 6 000 zł, prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 3 810 zł, 3) opłaty dodatkowe za monity telefoniczne i pisemne w kwocie 165 zł. Jednocześnie pozwana zobowiązała się na podstawie ww. umowy pożyczki do jej zwrotu do dnia 10 kwietnia 2016 roku. Pozwana dokonała wpłat na rachunek cedenta w łącznej kwocie 2 086,67 zł. W dniu 30 listopada 2017 roku powód wezwał pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia pieniężnego, jednakże bezskutecznie (k. 3-7).

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 28 listopada 2018 roku, sygn. akt VI Nc-e 2007366/18 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu w całości (k. 11).

W ustawowym terminie B. G. wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty wskazując jedynie, że zaskarża nakaz w całości. Nie sformułowała ponadto żadnych merytorycznych zarzutów (k. 15, 15, 27, 28).

Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2019 roku, sygn. akt VI Nc-e 2007366/18 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Kielcach, powołując się na art. 505 ³⁶ k.p.c. (k. 20).

W piśmie procesowym z dnia 27 maja 2019 roku powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Wyjaśnił nadto, że kwota wpłacona przez pozwaną bezpośrednio na konto bankowe cedenta (2 086,67 zł), nie została objęta roszczeniem przedmiotowego powództwa (k. 64).

W piśmie z dnia 1 lipca 2019 roku pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda, ani wysokości zadłużenia z niej wynikającego (k. 67, 78).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 października 2015 roku pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., a B. G. została zawarta umowa o udzielanie pożyczek. Na podstawie tej umowy, pozwanej udzielona została pożyczka w kwocie 6000 zł. Umowa obowiązywać miała od dnia jej zawarcia do dnia przewidzianego w harmonogramie na spłatę ostatniej raty, tj. do dnia 10 kwietnia 2016 roku. Pozwana zobowiązała się natomiast do spłaty pożyczki w 6 miesięcznych ratach. Z zawarciem umowy wiązała się konieczność uiszczenia prowizji w wysokości 3 810 zł. Całkowita kwota pożyczki do zapłaty wynosiła zatem 9 810 zł. Zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy, w przypadku opóźnienia w spłacie części lub całości pożyczki lub raty pożyczki przez pożyczkobiorcę, pożyczkodawca miał m.in. prawo do podjęcia działań mających na celu dochodzenie roszczeń wynikających z umowy oraz obciążania pożyczkobiorcy kosztami takich działań w formie opłat windykacyjnych. W pierwszej kolejności pożyczkodawca mógł podejmować czynności windykacyjne w postaci przeprowadzania rozmów telefonicznych z pożyczkobiorcą, wysyłania SMS-ów lub wysyłania wiadomości za pośrednictwem poczty elektronicznej. Wysokość opłat windykacyjnych przedstawiała się następująco: 1) 4,00 zł za każdy wykonany telefon do pożyczkobiorcy, 2) 2,00 zł za każdy wysłany SMS, 3) 12,00 zł za każde pisemne wezwanie do zapłaty. W przypadku, gdy pożyczkobiorca spłacił całe swoje zadłużenie w stosunku do pożyczkodawcy w terminie do 8-go dnia włącznie licząc od dnia, w którym pożyczkobiorca był zobowiązany spłacić swoje zadłużenie wobec pożyczkodawcy, wówczas pożyczkobiorca nie był obciążany żadnymi opłatami windykacyjnymi. W przypadku, gdy pożyczkobiorca nie spłacił całego swojego zadłużenia w stosunku do pożyczkodawcy w ww. terminie, pożyczkodawca mógł skierować do pożyczkobiorcy pisemne wezwanie do zapłaty oraz obciążyć pożyczkobiorcę kosztami dotychczas przeprowadzonych czynności windykacyjnych w łącznej wysokości nie wyższej niż 35 zł. Natomiast w przypadku, gdy po wysłaniu pierwszego pisemnego wezwania, a przed upływem 21-go dnia, licząc od dnia, w którym pożyczkobiorca był zobowiązany spłacić swoje zadłużenie wobec pożyczkodawcy, pożyczkodawca podejmował czynności windykacyjne, a pożyczkobiorca spłacił całe swoje zadłużenie w stosunku do pożyczkodawcy wówczas pożyczkobiorca nie był obciążany kosztami windykacyjnymi. W sytuacji, gdy pożyczkobiorca nie spłacił całego swojego zadłużenia ww. terminie, wówczas pożyczkodawca mógł skierować do pożyczkobiorcy pisemne wezwanie do zapłaty oraz mógł obciążyć pożyczkobiorcę kosztami czynności windykacyjnych przeprowadzonych po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę na zapłatę w pierwszym pisemnym wezwaniu w łącznej wysokości nie wyższej jednak niż 50 zł.

W dniu 2 października 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wypłacił środki pieniężne, zgodnie z zawartą umową pożyczki.

Dowody: umowa o udzielanie pożyczek z dnia 02.10.2015 r. (k. 47-51), harmonogram rat (k. 52), tabela opłat i prowizji (k. 53-54), formularz informacyjny dotyczący pożyczki (k. 55-56), potwierdzenie dokonania przelewu kwity pożyczki (k. 57)

B. G. uiściła na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. łączną kwotę 2 086,67 zł tytułem spłaty pożyczki.

- okoliczność bezsporna

W dniu 30 listopada 2017 roku pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. – cedentem, a Kancelarią (...) S.A. w K. – cesjonariuszem, została zawarta umowa cesji wierzytelności. Na tej podstawie powodowa spółka nabyła od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. m.in. wierzytelność przysługującą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko pozwanej B. G. z tytułu zawartej w dniu 2 październik 2015 roku umowy pożyczki, wynoszącą na dzień 30 listopada 2017 roku łącznie kwotę 7 888,33 zł, w tym kwotę 6 000 zł tytułem niespłaconego kapitału.

Dowody: umowa cesji wierzytelności z dnia 30.11.2017 r. (k. 39-43) wraz z załącznikiem nr 1 do umowy cesji wierzytelności z dnia 30.11.2017 r. (k. 44), odpis KRS powoda (k. 34-37)

Pismem z dnia 19 lutego 2018 roku Kancelaria (...) S.A. w K. wezwała B. G. do spełnienia na jej rzecz świadczenia w kwocie 8 915,54 zł wraz z dalszymi odsetkami tytułem zadłużenia wynikającego z zawartej z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a pozwaną umowy pożyczki z dnia 2 października 2015 roku – w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania. Jednocześnie pozwana została zawiadomiona o zawarciu w dniu 30 listopada 2017 roku pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a Kancelaria (...) S.A. w K. umowy przelewu wierzytelności przysługujących zbywcy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wobec jego dłużników z tytułu zawartych umów pożyczek.

Dowody: wezwanie do zapłaty z dnia 19.02.2018 r. (k. 45), zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności (k. 45v.), potwierdzenie nadania (k. 46)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów. Autentyczność i rzetelność złożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd zważył, co następuje:

(...) S.A. w K. zasługuje w całości na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła roszczeń na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności, przysługującej pierwotnie spółce (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. z tytułu zawartej z pozwaną B. G. w dniu 2 października 2015 roku umowy pożyczki. Podkreślić należy, że w sprawie bezsporna była okoliczność, że pozwanej na podstawie ww. umowy została przyznana pożyczka w łącznej wysokości 9 810 zł oraz że na poczet spłaty należności pozwana uiściła kwotę 2 086,67 zł.

Stosownie do treści art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Celem
i skutkiem przelewu jest zatem przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. Zbywana wierzytelność musi być przy tym zindywidualizowana (skonkretyzowana). Skuteczne jest jednak zbycie wierzytelności, która w umowie przelewu wprawdzie nie została dokładnie oznaczona (zindywidualizowana), ale jest oznaczalna, gdyż można ją określić za pomocą analizy treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 1999-11-05, III CKN 423/98, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna rok 2000, Nr 5, poz. 92, str. 37, a także w L.).

Zgodnie z art. 513 § 1 k.c., dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zarzutami przy tym dłużnika są wszelkie środki obrony, które mogą być przez niego zastosowane zarówno poza procesem, jak w procesie, a które wpływają na istnienie, zakres albo skuteczność cedowanej wierzytelności. Zarzuty mogą całkowicie niweczyć prawa cesjonariusza (zarzuty peremptoryjne) albo jedynie wstrzymywać możliwość zrealizowania wierzytelności na określony czas (zarzuty dylatoryjne). Podstawą zarzutów dłużnika są stosunki prawne, z których wynikają dla niego prawa skierowane przeciwko cesjonariuszowi bądź też skuteczne względem cesjonariusza na mocy szczególnego przepisu ustawy (np. art. 513 k.c.). Zarzuty, które dłużnik miał przeciwko zbywcy wierzytelności (cedentowi) w chwili uzyskania wiadomości o przelewie, obejmują: 1) zarzuty, które powstały przeciwko dawnemu wierzycielowi do chwili przelewu, oraz 2) zarzuty wynikające z okoliczności, które miały miejsce między zawarciem umowy powodującej przelew a chwilą powzięcia przez dłużnika wiadomości o cesji. Prawo dłużnika do podniesienia przeciwko cesjonariuszowi zarzutów w zakresie wskazanym w art. 513 § 1 k.c. przysługuje zarówno w wypadku przelewu jednokrotnego, jak i w sytuacji, gdy ta sama wierzytelność była przedmiotem kilku następujących po sobie skutecznych prawnie przelewów. W zarzutach wynikających ze stosunku zobowiązaniowego, będącego źródłem przenoszonej wierzytelności, dłużnik może kwestionować istnienie, skuteczność lub zakres nabytej przez cesjonariusza wierzytelności.

Z kolei art. 720 k.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Pożyczka jest umową, przy której podobnie jak przy umowie sprzedaży dochodzi do zmian w obrębie prawa własności przedmiotu umowy. Z ekonomicznego punktu widzenia pożyczka zbliża się do użyczenia. Skutkiem umowy użyczenia jest prawo biorącego do korzystania w ustalonym okresie z cudzej rzeczy. Przy użyczeniu jednak rzecz oddana do używania nie przechodzi na własność biorącego, a po jej upływie biorącego obciąża obowiązek zwrotu jej przedmiotu (Zdzisław Gawlik. Komentarz do art. 720 k.c., LEX nr 462796).

Odnosząc powyższe ogólne rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie określiła żadnych okoliczności, które powodowałyby, że wniesiony pozew byłby nieuzasadniony. Podkreślić należy, że przedłożona przez powoda do akt niniejszej sprawy umowa pożyczki z dnia 2 października 2015 została skonstruowana i zawarta prawidłowo – w umowie tej powód poinformował pozwaną o kosztach pożyczki, a także o wymaganych warunkach udzielenia pożyczki. Powód wywiązał się nadto ze swojego zobowiązania. Pozwana mimo zobowiązania się do spłaty należności, nie zwróciła jej na warunkach wskazanych w umowie.

Mając na uwadze powyższe, sąd zasądził od pozwanej B. G. na rzecz powoda Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 7.888,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach od kwoty 7 888,33 zł orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z jego treścią, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2).

Orzeczenie o kosztach procesu oparto zaś o treść art. 98 § 1k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Art. 99 k.p.c. stanowi z kolei, że stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Z uwagi na to, że powód wygrał sprawę w całości, sąd wszelkimi kosztami procesu obciążył pozwaną. Na koszty poniesione przez powoda w kwocie 1 899 zł złożyło się: opłata od pozwu w kwocie 99 zł oraz wynagrodzenie dla reprezentującego powoda fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 1 800 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.

Sędzia Beata Kupiec