Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 574/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. Ć. (1)

w dniu 26 listopada 2023 roku w O. , woj. (...) działając ze szczególnym okrucieństwem wspólnie i w porozumieniu znęcali się nad czterema szczeniakami w taki sposób, że uderzali ciałami szczeniąt o twardy przedmiot powodując obrażenia w postaci urazów kości czaszki, trzewioczaszki, mózgowioczaszki i związany z tym ciężki uraz tkanki mózgu, opon mózgowych i struktur wewnątrzczaszkowych, uszkodzenia w obrębie żeber dołu lędźwiowego, uszkodzenia koniuszka serca , otarcia i siniaki podskórza i doprowadzili szczenięta śmierci, a jedno z nich zakopali jeszcze żywe w ziemi, czym wyczerpali ustawowe znamiona przestępstwa z art. 35 ust. 2 w zw. z art. 35 ust.1 i art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21.08.1997r. o ochronie zwierząt i art. 11 § 2 kk

B. B. (1)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.

B. B. (1) jest (...), woj. (...). Mieszka sam. Na jego posesji znajduje się budynek mieszkalny oraz budynek gospodarczy (stodoła). Oskarżony posiadał psa – suczkę rasy mieszanej maści białej, która w dniu 26 listopada 2023 roku w godzinach popołudniowych oszczeniła się, wydając na świat 9 szczeniąt. Wszystkie szczenięta urodziły się żywe.

B. B. (1) chciał pozbyć się szczeniaków. Zaczął więc poszukiwać osoby, która by mu w tym pomogła.

Poszedł wówczas do mieszkającego w pobliżu – w tej samej miejscowości - Z. J. (1). Gdy dotarł do powyższego była tam obecna także D. A. (1) i M. S. (1). Spożywali oni wszyscy razem alkohol.

Oskarżony B. B. (1) powiedział wówczas co chce zrobić. Żadna jednak z osób tam obecnych nie chcieli uczestniczyć w tym procederze.

Zeznania D. P.

k. 32-33, 102-103, 206-206v

Zeznania D. A. (1)

k. 45, 207

Zeznania K. G.

k. 106-107, 230v

Zeznania Z. J. (2) z postępowania przygotowawczego

k. 129

Zgłoszenie dokonane przez D. A. (krótki raport działania)

k. 218-218v

Protokół oględzin miejsca ujawnienia zakopania szczeniąt wraz z dokumentacją fotograficzną

k.2-30

1.1.2.

Następnie, B. B. (1) poszukując dalej osoby chętnej mu do pomocy w uśmierceniu zwierząt skontaktował telefonicznie się z oskarżonym P. Ć. (1).

Oskarżony P. Ć. (1) przyszedł do Z. J. (2) i stamtąd obaj oskarżeni poszli razem na posesję B. B. (3).

Oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą znęcali się nad czterema szczeniakami w taki sposób, że uderzali ciałami szczeniąt o twardy przedmiot powodując obrażenia w postaci urazów kości czaszki, trzewioczaszki, mózgowioczaszki i związany z tym ciężki uraz tkanki mózgu, opon mózgowych i struktur wewnątrzczaszkowych, uszkodzenia w obrębie żeber dołu lędźwiowego, uszkodzenia koniuszka serca, otarcia i siniaki podskórza i doprowadzili trzy szczenięta śmierci, a jedno z nich zakopali jeszcze żywe w ziemi.

W tym czasie D. A. (1) zadzwoniła z telefonu Z. J. (2) na numer alarmowy 112 informując, że B. B. (3) i P. Ć. (1) chcąc zabić suczkę ze szczeniętami.

Gdy funkcjonariusze policji dojechali na posesję B. B. (3), oskarżeni wychodzili z posesji. Na posesji był wówczas także M. S. (1). W trakcie interwencji, funkcjonariusze policji potwierdzili, że na tej posesji doszło do zakopania 4 szczeniąt za stodołą. Po odkopaniu trzech martwych szczeniąt, usłyszeli pisk spod ziemi czwartego szczeniaka. Oskarżeni wskazali też funkcjonariuszom stodołę w której była suka z trzema szczeniętami. Odkopane żywe szczenię zostało zaniesione do suki. Zgon tego szczeniaka nastąpił kolejnego dnia.

Oskarżeni przebadania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu w trakcie interwencji byli w stanie nietrzeźwości.

Zeznania D. P.

k. 32-33, 102-103, 206-206v

Zeznania D. A. (1)

k. 45, 207

Zeznania K. G.

k. 106-107, 230v

Opinia pisemna weterynaryjna biegłego P. K. (1)

k. 127

Opinia uzupełniająca ustna biegłego P. K. (1)

k. 237v

Protokół oględzin miejsca ujawnienia zakopania szczeniąt wraz z dokumentacją fotograficzną

k.2-30

Protokół oddania rzeczy na przechowanie

k. 4-5, 9-10,96-97

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 6-8, 93-95

Protokół badania stanu trzeźwości B. B.

k. 64

Protokół badania stanu trzeźwości P. Ć.

k. 68

Protokół badania stanu trzeźwości M. S.

k. 69

Protokół badania stanu trzeźwości D. A.

k. 70

Protokół oględzin miejsca ujawnienia martwego szczeniaka wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 80-83

Sprawozdanie z badań weterynaryjnych

k. 111-112, 114-115

Dane telekomunikacyjne

k. 148-163

Zgłoszenie dokonane przez D. A. (krótki raport działania)

k. 218-218v

1.1.3.

Oskarżeni nie byli leczeni psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

Oświadczenie oskarżonego P. Ć. o stanie zdrowia

k. 205

Oświadczenie oskarżonego B. B. o stanie zdrowia

k. 205

1.1.4.

B. B. (1) nie był uprzednio karany.

P. Ć. (1) był karany za czyn z art. 178a § 1 k.k.

Informacja z K. dot. B. B.

k. 234

Informacja z K. dot. P. Ć.

k. 235

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

1.1.2.

Zeznania D. P.

Jako funkcjonariusze publiczni – policjanci, są osobami świadomymi wagi i znaczenia składanych przez nich zeznań w procesie karnym. Zeznania ich mają charakter spójny, są logiczne i konsekwentne. Przekazali informacje jakie powzięli w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności i mocy dowodowej.

Zeznania K. G.

1.1.1.

1.1.2.

Zeznania D. A. (1)

Zeznania świadka miały ważkie znaczenie dla sprawy. Rozbieżności między jej zeznaniami przydawały jej relacjom wiarygodności, co powodowało, że wypowiedź procesowa świadka zachowywała swój indywidulany charakter i bynajmniej nie nosiła śladów wyuczenia treści tych zeznań, świadek nie starała się obciążać oskarżonych za wszelką cenę. Nie ujawniono też żadnych okoliczności, typu konflikt z oskarżonymi, który nakazywałyby uznać zeznania świadka za stronnicze, cechujące się niechęcią do oskarżonych, obarczone chęcią ich bezpodstawnego obciążenia. Nie należy zapominać, że D. A. (1) jest siostrzenicą oskarżonego B. B., toteż tym bardziej nie miała powodów by zeznawać na jego niekorzyść bezpodstawnie, zwłaszcza w tak poważnej sprawie. Rozbieżności w zeznaniach świadka z postępowania przygotowawczego i sądowego wynikają z naturalnego zacierania się pewnych elementów zdarzeń w pamięci. Jej zeznania są kompatybilne z treścią zgłoszenia dokonanego przez nią na numer alarmowy, zeznaniami funkcjonariuszy policji oraz wnioskami opinii weterynaryjnej. Świadek nie miała wątpliwości, że obaj oskarżeni poszli na posesję celem uśmiercenia zwierząt. Wskazała ich dane (znała ich).

1.1.1.

Zeznania Z. J. (2) z postępowania przygotowawczego

Zeznania świadka miały marginalne znaczenie. Świadek zeznał, że w dniu zdarzenia u niego w domu była D. A. (1), M. S. (1), P. Ć. (1) i B. B. (3). Spożywali alkohol.

1.1.1.

1.1.2.

Opinia pisemna weterynaryjna biegłego P. K. (1)

Sąd, uznając opinie pisemną i uzupełniającą ustną za jasną, pełną i nie budzącą zastrzeżeń co do wiedzy i bezstronności biegłego P. K. (1), przyjął płynące z niej wnioski za własne. Biegły opiniował, że zapoznał się szczegółowo z wynikami sekcji szczeniąt, nawet rozmawiał z lekarzem wykonującym sekcję, bo był wstrząśnięty wynikami tej sekcji. Sekcja była dokładnie wykonana. Biegły podniósł, że biorąc pod uwagę obrażenia u tych szczeniąt. to wydaje się, że do zgonu doszło poprzez uderzenia tymi zwierzętami o jakiś twardy przedmiot. Te obrażenia u tych szczeniąt to są głównie w okolicach głowy, tak jakby ktoś uderzał tą głową o jakiś twardy przedmiot. Wyniki sekcji wyraźnie wskazuje, że szczenięta po urodzeniu żyły. Nadmienił, że szczeniaki pobrały pierwszy pokarm od matki, co wskazuje na odruchy ssania. Biegły opiniował, że głowy psów są całe, a przy mocnych urazach byłyby zdeformowane. Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonych, którzy twierdzili, że suka mogła przydusić szczeniaki biegły opiniował, że jak suka przydusi szczenię, to zwykle one nie mają urazów wewnętrznych, po prostu są przyduszone. Zwrócił uwagę, że ta suka nie była duża, ani ciężka, żeby przydusić mocno szczenię. Biegły opiniował, że kości u szczeniaków są gumowate, to one przy przygnieceniu nie ulegają pęknięciu, musi był silne uderzenie, bo one są elastyczne, odporne na jakiejś mniejsze uderzenie. Wskutek np. przygniecenia przez matkę mogłoby dojść np. do skręcenia karku, czy uduszenia, ale na pewno by nie doszło do pęknięcia czaszki z takimi przemieszczeniami jak opisane w sekcji. Biegły nadmienił, że wszystkie ciała miały uszkodzenia wewnętrze czaszki, co opisano protokole sekcyjnym i wskazuje na działania umyślne.

Opinia uzupełniająca ustna biegłego P. K. (1)

1.1.1.

1.1.2.

Protokół oględzin miejsca ujawnienia zakopania szczeniąt wraz z dokumentacją fotograficzną

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół oddania rzeczy na przechowanie

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół zatrzymania rzeczy

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół badania stanu trzeźwości B. B.

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół badania stanu trzeźwości P. Ć.

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół badania stanu trzeźwości M. S.

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół badania stanu trzeźwości D. A.

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Protokół oględzin miejsca ujawnienia martwego szczeniaka wraz z dokumentacją fotograficzną

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.2.

Sprawozdanie z badań weterynaryjnych

Dowody sporządzone rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności. Stanowiły cenne źródło informacji.

1.1.2.

Dane telekomunikacyjne

Dowód sporządzony rzetelnie. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.1.

1.1.2.

Zgłoszenie dokonane przez D. A. (krótki raport działania)

Dowód sporządzony rzetelnie. Stanowił ważki dowód przy czynieniu ustaleń w sprawie. Wynika z niego, że D. A. (1) dzwoniąc w dniu zdarzenia na numer alarmowy wprost wskazała, że B. B. (3) i P. Ć. (1) mają zamiar zabić psa z szczeniakami. W trakcie dokonywania zgłoszenia wskazała także miejsce i adres, gdzie mają one zostać następnie zakopane.

1.1.3.

Oświadczenie oskarżonego P. Ć. o stanie zdrowia

Dowód wiarygodny.

1.1.3.

Oświadczenie oskarżonego B. B. o stanie zdrowia

Dowód wiarygodny.

1.1.4.

Informacja z K. dot. B. B.

Dokumenty urzędowe.

Informacja z K. dot. P. Ć.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia P. Ć. (1)

Wyjaśnienia B. B. (1)

Oskarżeni nie przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. W toku postępowania przygotowawczego byli przesłuchiwani trzykrotnie, przy czym w trakcie dwóch czynności przesłuchania złożyli wyjaśnienia, w trakcie trzeciego przesłuchania oraz przed sądem skorzystali z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień (przy czym przed sądem odpowiedzieli na pytanie przewodniczącej składu sędziowskiego). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom P. Ć. (1), uznając je za nieudolnie obraną linię obrony.

W wyjaśnieniach oskarżonego występują oczywiste sprzeczności wewnętrzne i zewnętrzne.

Oskarżony bowiem początkowo twierdził, że po godzinie 17 udał się wraz z M. S. (1) do B. B. (1). Tam B. B. miał poprosić go o przeniesienie szczeniąt do budynku gospodarczego. Natomiast podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnił, że w dniu 26 listopada 2023 roku po godz. 16 spotkał na rynku w O. B. B. (1). Wskazał wówczas, że powyższy prosił go żeby pomóc mu, bowiem oszczeniła mu się suka i musi przenieść szczeniaki do stodoły, a boi się, żeby suka mu nie uciekła. Podnosił, że byli we dwóch. Po czym w dalszej części tych wyjaśnień wskazał, że M. S. (1) był na podwórku B. B. (1), ponieważ szedł z nimi.

Natomiast B. B. (1) podczas pierwszych wyjaśnień wskazał, że poprosił o pomoc P. Ć. (1) w zakopaniu szczeniaków. On miał je zabrać i zakopać na jego posesji. W drugich wyjaśnieniach wskazał już, że P. Ć. (1) przyszedł do niego, ponieważ prosił go o wyniesienie wersalki na której oszczeniła się suka.

P. Ć. (1) twierdził, że wszystkie pieski były przy suce gdy wszedł do domu współoskarżonego. Dopiero w trakcie przenoszenia ich zauważyli, że 4 z nich nie żyją. Natomiast B. B. (1) wyjaśnił, że jeden szczeniak leżał obok wersalki, drugi z dala od suki na wersalce. Oba były martwe.

Kolejno zwrócić należy uwagę, że P. Ć. (1) podczas drugiego przesłuchania wyjaśnił, że „ wykopaliśmy dołek na tyłach posesji B. ”, po czym podczas składania tych wyjaśnień, na pytanie czym kopali dół wyjaśnił „ ten dół był już wykopany. Może B. wykopał go wcześniej, może B. wcześniej zauważył że te pieski są martwe i przygotował dół”. Natomiast współoskarżony B. B. (1) wyjaśnił w postępowaniu przygotowawczym, że „ ten dół powstał na wiosnę”, zaś przed sądem wyjaśnił, że „ ten dołek to tam był kilka lat, bo był piasek brany”.

Obaj oskarżeni w żaden sposób nie potrafili wyjaśnić, dlaczego jeden z zakopanych szczeniaków żył. Nie potrafili wskazać także dlaczego D. A. (1) miałaby zawiadamiać policję, że razem chcą zabić pisaki. Przy czym P. Ć. podnosił „bo jej z nami nie było”, a B. B. wskazywał, że ona mogła opacznie zrozumieć to co powiedział u Z. J., że musi zrobić z szczeniętami porządek, potem wskazywał, że mógł powiedzieć, że chce je usunąć. Nie przekonały przy tym sądu jego wyjaśnienia, że chodziło mu w tym o przeniesienie szczeniaków do budynku gospodarczego. Wyjaśnienia oskarżonych w zakresie samoistnej śmierci zwierząt – bez ich udziału – nie wytrzymały wreszcie konfrontacji z wynikami sekcji zwłok zwierząt oraz opinią biegłego weterynarza. Wynika z nich niezbicie, że obrażenia jakie posiadały zwierzęta mogą świadczyć o uderzeniu ich ciałami o twardy przedmiot.

Zeznania Z. J. (2) z postępowania sądowego

Zeznania świadka nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń w sprawie.

Zeznania T. J.

Zeznania świadka nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń w sprawie.

Zeznania M. S. (1)

Sąd nie oparł ustaleń o te zeznania. Wskazał, że w jego obecności psiaki nie były zakopane. Jego zeznania są wewnętrznie sprzeczne. Raz twierdził, że słyszał jak P. Ć. (1) pytał B. B. (3), czy dół jest wykopany i czy B. ma jakieś wiaderko. Następnie zaś twierdził, że nie wie co się stało, że psy były zakopane. Podnosił, że to D. A. (1) pytała go, czy nie zabiłby psów. Po czym zeznał, że po tym telefonie powyższej poszedł do B. B. spytać o wycinkę drzew. Świadek jednak w żaden sposób nie zareagował na słowa o zakopaniu zwierząt, mimo – jak twierdzi – wcześniej proponowała mu uśmiercenie psiaków B. B. D. A. (1). Poza tym z analizy bilingów wynika, że to świadek rozmawiał (łączył się) telefonicznie z D. A. (1) w dniu zdarzenia w godz. 16:59 – 17:25, zaś powyższy twierdził, że to D. A. (1) zadzwoniła do niego. Zdaniem sądu zeznania świadka są tendencyjnie, służą ochronie oskarżonych.

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

P. Ć. (1)

B. B. (3)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na wstępie wskazać należy, że sąd zmienił opis czynu i kwalifikację prawną, tak by pełniej oddawał kryminalną zawartość zachowania obu oskarżonych, uzupełniając znamiona w opisie czynu i w kwalifikacji o art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt.

Zgodnie z treścią art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt „kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”. Sąd Najwyższy stoi jednoznacznie na stanowisku, że do bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzętami nie jest konieczne dążenie sprawcy wprost do zadania zwierzęciu cierpienia. Jakkolwiek w swoich judykatach podkreślał, że co prawda przestępstwo znęcania się nad zwierzętami w swojej konstrukcji wymaga zaistnienia po stronie sprawcy winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, to zamiar ten badać należy w odniesieniu do samej czynności sprawczej, nie zaś do woli sprawcy zadania bólu lub cierpienia zwierzęciu. Ból lub cierpienie zwierzęcia mają charakter zobiektywizowany i ich rzeczywisty byt jest niezależny od tego, czy sprawca wprost do nich dążył. Przedmiotem ochrony ustawowej jest bowiem ochrona zwierząt przed cierpieniem i bólem, zaś na ich doznanie nie ma w praktyce wpływu motywacja sprawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 grudnia 2016 r., II KK 281/16, LEX nr 2237277; z dnia 16 listopada 2009 r., V KK 187/09, LEX nr 553896). Art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt stanowi natomiast o tym, że karze pozbawienia wolności do lat 3 podlega ten kto znęca się nad zwięrzęciem. Dla zaistnienia przesłanek znęcania nad zwierzętami sprawca nie musi mieć chęci spowodowania u zwierzęcia bólu lub cierpienia i do tego dążyć. Wystarczy, że zamiarem swoim sprawca obejmuje jedną lub wiele z czynności sprawczych takich jak np. zaniechanie podjęcia koniecznego leczenia. Wystarczy w takich sytuacjach wykazanie, że to zachowanie było niehumanitarne, a więc nieuwzględniające potrzeb zwierzęcia lub niezapewniające mu opieki czy też ochrony. Natomiast, zgodnie z art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie zwierząt : kto zabija zwierzę działając ze szczególnym okrucieństwem - podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Ustawa precyzuje pojęcie "szczególne okrucieństwo" poprzez wskazanie, że rozumie się przez to przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania.

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżeni swoim działaniem zrealizowali znamiona powyższych przepisów. Ich zachowanie polegało bowiem na okrutnym zadawaniu cierpienia czterem szczeniakom poprzez uderzenie ciałami tych zwierząt o twardy przedmiot, powodując obrażenia w postaci urazów kości czaszki, trzewioczaszki, mózgowioczaszki i związany z tym ciężki uraz tkanki mózgu, opon mózgowych i struktur wewnątrzczaszkowych, uszkodzenia w obrębie żeber dołu lędźwiowego, uszkodzenia koniuszka serca, otarcia i siniaki podskórza i doprowadzili szczenięta śmierci, a jedno z nich zakopali jeszcze żywe w ziemi. Oskarżeni chcieli pozbawić szczeniaki życia. Wskazać w tym miejscu należy na różnice pomiędzy znęcaniem się a znęcaniem się ze szczególnym okrucieństwem, które wyrażają się w natężeniu dolegliwości zadawanych konkretnemu zwierzęciu, ich okrutności, długotrwałości, a także wyrafinowaniu - w negatywnym tego słowa znaczeniu. Dolegliwości te muszą być przy tym nie tylko okrutne, ale to okrucieństwo musi być kwalifikowane - czyli szczególne. Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie: "pojęcie "szczególnego okrucieństwa" ma charakter ocenny. Winno być odnoszone do zachowania wyjątkowo drastycznego i odrażającego, przy czym znamieniem kwalifikującym jest nie samo "okrucieństwo" (zwykłe okrucieństwo), lecz okrucieństwo "szczególne", które jest określeniem stopniowalnym tego znamienia" (zob.: wyrok SA w Krakowie z dnia 11 lipca 2012 r., II Aka 99/12, Lex; Marek Mozgawa - Komentarz do art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, Lex). Sąd uznał, że okres znęcania się co prawda był krótki, ale charakteryzował się drastycznością i okrucieństwem, wobec czego przypisano oskarżonym stwierdzenie stanowiące o powyższym. Nie ma także wątpliwości – w świetle okoliczności niniejszej sprawy – że oskarżeni popełnili czyn działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą.

Czyn oskarżonych wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 35 ust 1., 35 ust. 1a i 25 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt, wobec czego zgodnie z normą z art. 11 § 2 k.k. przestępstwo popełnione przez w/w podlegało kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

☐

1.1.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.2.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.3.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. Ć. (1)

B. B. (3)

1

1

Sąd za przypisany oskarżonym czyn na mocy 35 ust. 2 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21.08.1997r. o ochronie zwierząt i art. 11 §3 k.k. wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd miał na względzie: stopień winy i społecznej szkodliwości, który został uznany za bardzo wysoki;

- w czasie czynu oskarżeni byli zdolni do pokierowania swoim postępowaniem i do rozpoznania znaczenia czynu, świadomi obowiązujących norm, posiadający pewien zasób doświadczenia życiowego. Ich zachowanie było skrajnie okrutne i pozbawione skrupułów;

- szczególny rodzaj dobra naruszonego przez zachowanie oskarżonych jakim jest humanitarne traktowanie zwierząt; - popełnienie przestępstwa umyślnie z zamiarem bezpośrednim,

- popełnienie czynu wspólnie i w porozumieniu ze sobą;

-nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające bezprawność lub winę;

- natomiast jako okoliczność łagodzącą wobec B. B. sąd uznał, że nie był uprzednio karany, natomiast okolicznością obciążającą wobec P. Ć. była jego uprzednia karalność za czyn przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Jednakże zdaniem sądu brak było podstaw tylko w oparciu o te okoliczności dokonywać rozróżnienia orzekanych kar.

- obaj oskarżeni nie przyznali się do zarzucanego im czynu, chociaż jest to ich prawo to jednak złożone przez nich wyjaśnienia świadczą o tym, że nie rozumieją jak poważne popełnili przestępstwo i zupełnie bagatelizują swoje zachowanie, nie wyrazili żadnej skruchy, czy też żalu.

Niewątpliwie jednak nie można zarzucić oskarżonym, że w jakiś sposób utrudniali postępowanie. Złożyli w postępowaniu przygotowawczym obszerne wyjaśnienia, współpracowali z Policją na miejscu zdarzenia, stawili się na rozprawę.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności - Sąd uznał, że kara 1 roku pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną w stosunku do popełnionego czynu.

2

1

Sąd jednocześnie warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonych . Skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji probacji stanowić ma dla oskarżonych szansę na zmianę swojego postępowania. Oskarżeni nie są jeszcze sprawcami tak silnie zdemoralizowanymi, że ich resocjalizacja skutecznie powieść może się tylko w warunkach izolacji. Zdaniem Sądu należy dać szansę oskarżonym do zmiany swojego postępowania i do tego, by zrozumieli oni negatywne konsekwencje swego postępowania. Należy zatem poddać ich próbie w celu zweryfikowania, czy w warunkach zagrożenia ewentualnego zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, powstrzymają się od popełnienia kolejnych przestępstw w przyszłości. Trafność założonej pozytywnej prognozy kryminologicznej właściwe pozwoli zweryfikować długi, bo aż 3– letni okres próby, uznając go za właściwy a przy tym uzasadniony okolicznościami sprawy. Sąd doszedł do przekonania, że orzeczenie wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia byłoby zbyt surowe i niesłuszne. Zwłaszcza, że sąd winien orzekać karę bezwzględną pozbawienia wolności, gdy inne kary nie spełnią zamierzonych celów. Zdaniem sądu, jednak nie zachodzi taka okoliczność, stąd też sąd skorzystał z możliwości zawieszenia jej wykonania. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara wpłynie na oskarżonych wychowawczo i zapobiegnie popełnieniu ponownych czynów w przyszłości, dając im tym samym wyraźny sygnał dla braku pobłażliwości przy dalszemu wchodzeniu przez nich w konflikt z prawem.

3

2

Sąd na mocy art. 72 § 1 pkt. 1 kk zobowiązał oskarżonych do informowania sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 3 miesiące. Realizacja tego obowiązku stanowić będzie w stosunku do oskarżonych mechanizm kontrolny i mobilizacyjny.

4

2

Celem motywowania oskarżonych do zmiany swojego dotychczasowego zachowania, sąd na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał ich w okresie próby pod dozór kuratora. Wskazać bowiem należy, że popełniony przez nich czyn był występkiem umyślnym, popełnionym na szkodę zwierząt. Zatem zachowanie oskarżonych winno być kontrolowane przez kuratora sądowego. Kurator będzie miał bowiem możliwość odpowiednio szybkiego zareagowania w przypadku, gdy okres próby nie będzie przebiegał pomyślnie. Oddanie oskarżonych pod dozór ma zatem służyć zmianie ich postępowania, by do takich zdarzeń m.in. jak będące przedmiotem osądu w niniejszej sprawie już w przyszłości nigdy nie doszło. Funkcjonowanie wobec oskarżonych tego rodzaju oddziaływania będzie stanowiło rękojmię należytej kontroli nad przebiegiem okresu próby. Obecność i kontrola kuratora powinna dodatkowo zmobilizować i zmotywować oskarżonych do poprawnego zachowania.

5

1

Sąd na mocy art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 21.08.1997r. o ochronie zwierząt orzekł od oskarżonych nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) w J. na cel związany z ochroną zwierząt. Kwota obligatoryjnej nawiązki określona została na 5.000 zł od każdego z oskarżonych. Nawiązka ma charakter obligatoryjny. Została wymierzona w kwocie realnie dolegliwej dla każdego z oskarżonego i wysokość tej kwoty jest zasadna w świetle ich zachowania wobec zwierząt.

6

1

Sąd zobowiązany był nałożyć na oskarżonych środek karny w postaci zakazu posiadania zwierząt na czas od 1 roku do 15 lat (na mocy art. 35 ust. 3b i ust. 4b ustawy z dnia 21.08.1997r. o ochronie zwierząt). Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł wobec oskarżonych zakaz posiadania zwierząt domowych na okres 10 lat. Oskarżeni wystarczająco wyraźnie pokazali, że nie zasługują na to, że sprawować samodzielną opiekę nad zwierzęciem, nie dają rękojmi do tego, żeby taką opiekę sprawować, ponieważ nie szanują nie tylko odczuć zwierząt, ale ich prawa do życia.

7

1

Ponadto, sąd na mocy art. 43b kk orzekł wobec oskarżonych podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez ogłoszenie na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w O. przez okres 30 dni. W ocenie sądu dodatkowa dolegliwość może pozytywnie wpłynąć na postępowanie oskarżonych, powstrzymując ich od popełniania podobnych przestępstw w przyszłości. Równocześnie będzie stanowić przestrogę dla innych, przed możliwym popełnianiem podobnych występków w przyszłości.

5.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. Ć. (1)

B. B. (3)

8

1

Sąd na mocy art. 63 §1 kk na poczet kary zaliczył oskarżonym okres zatrzymania: P. Ć. (1) od dnia 26 listopada 2023 roku godz. 18.00 do dnia 28 listopada 2023 r. godz. 14.30 , B. B. (1) od dnia 26 listopada 2023 roku godz. 18.00 do dnia 28 listopada 2023 roku godz. 13.45.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ustawy z dnia 23.06.1973r.o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwotach po 268 złotych i opłaty w kwotach po 180 złotych.

Na wydatki złożyły od każdego z oskarżonych złożyły się:

- po połowie koszty opinii pisemnej biegłego weterynarza P. K. z postępowania przygotowawczego, tj. po 218 zł,

- po połowie ryczałt za doręczenie pism i wezwań w postępowaniu, tj. po 20 zł,

- opłata za udzielenie informacji z K. tj. po 30 zł.

Brak jest podstaw by zwolnić oskarżonych od ponoszenia powyższych kosztów. Posiadają możliwości zarobkowe pozwalające im na uiszczenie orzeczonych względem nich kosztów. Nie jest to tez kwota, której uregulowanie byłoby nadmiernie uciążliwe dla oskarżonych, zważywszy na fakt, że koszty postepowania wygenerowane zostały przez ich działanie.

8.Podpis