Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	-----------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2024 roku w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 2 (...) z siedzibą w W.

przeciwko S. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 2 (...) z siedzibą w W. na rzecz pozwanego S. B. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 364/23

UZASADNIENIE

WYROKU z dnia 15 kwietnia 2024 roku

W dniu 13 grudnia 2023 roku do tutejszego Sądu wpłynął pozew (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 2 (...) w W. przeciwko S. B. o zapłatę kwoty 3969,68 zł z umownymi odsetkami maksymalnymi od dnia wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że wierzytelność przeciwko pozwanemu wynika z umowy pożyczki jaką pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. w B. w dniu 18 października 2022 roku nr (...), a której pozwany nie spłacił. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność przeciwko pozwanemu ze wskazanej umowy nabyła w drodze przelewu wierzytelności, a na kwotę objętą żądaniem składają się kwota 3602 zł tytułem kapitału, kwota 71,05 zł tytułem odsetek kapitałowych, kwota 228,93 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych za opóźnienie od dnia wymagalności pożyczki do dnia wyceny wierzytelności i kwota 67,70 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych za opóźnienie od dnia wyceny wierzytelności do dnia poprzedzającego wytoczenie powództwa.

Roszczenie było przedmiotem powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym Nc – e (...), w ramach którego Sąd Rejonowy w Lublinie nakazem zapłaty z dnia 30 maja 2023 roku uwzględnił powództwo, a następnie postanowieniem z dnia 3 października 2023 roku umorzył postępowanie w związku ze sprzeciwem pozwanego (k. 35 -48).

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 stycznia 2024 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, zaprzeczając wszystkim okolicznościom wskazanym w pozwie i podnosząc brak udowodnienia istnienia roszczenia, jego wysokości, brak potwierdzenia wpłaty poznanemu kwoty wskazanej w umowie oraz stosowanie w umowie klauzul niedozwolonych (k. 52 – 56).

Sąd ustalił co następuje:

(...) Sp. z o.o. oraz D. (...) zawarły w dniu 16 stycznia 2023 roku umowę cesji wierzytelności, na podstawie, której D. (...) nabyła wierzytelności objęte załącznikiem A.

W wydruku w formie tabel z listy wierzytelności do umowy cesji z dnia 16 stycznia 2023 roku wskazano: ID pożyczki (...), nr klienta (...), datę udzielenia pożyczki 18 października 2022 roku, termin spłaty 2 grudnia 2022 rok wysokość zadłużenia 3759, 89 zł i kwotę niespłaconej pożyczki 3602 zł.

Strona powodowa oraz D. (...) zawarły w dniu 18 kwietnia 2023 roku umowę przelewu wierzytelności, na podstawie, której strona powodowa nabyła wierzytelności objęte załącznikiem nr 3.

W wydruku w formie tabel z listy wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności z dnia 18 kwietnia 2023 roku wskazano: nr umowy pożyczki (...), datę zawarcia umowy pożyczki 18 października 2022 roku, imię i nazwisko pozwanego i kwotę 3901,98 zł jako kwotę zadłużenia.

W wydruku umowy ramowej pożyczki nr (...) z dnia 18 października 2022 roku wpisano pozwanego i (...) Sp. z o. o. i określono w niej zasady udzielania pożyczek pomiędzy stronami.

W wydruku umowy pożyczki z dnia 18 października 2022 roku nr (...) wpisano pozwanego i (...) Sp. z o.o., wskazano, że umowa pożyczki jest umowa refinansującą, a kwota refinansowana wyniesie 3602 zł, która miała być przekazana na konto (...) Sp. z o.o. Nadto w umowie wskazano, że kwota do spłaty wyniesie 3673,05 zł i miała być spłacona do dnia 2.12.2022 roku, a opłata za rafinowanie miała wynosić 745 zł odsetki kapitałowe 71, 05 zł, (...) określono na 782,85 %.

Dowód: umowy (k. 11-12, 14 – 18, 23- 24, 25, 102v - 111), wydruki (k. 13, 22, 98v - 102).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanego, na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwany zawarł umowę pożyczki z dnia 18 października 2022 roku nr (...) oraz umowę ramową pożyczki nr (...) z dnia 18 października 2022 roku, że umowa pożyczki została ona wykonana przez pierwotnego pożyczkodawcę, a nadto wysokość roszczenia.

Umowa pożyczki i ramowa umowa pożyczki z dnia 18 października 2022 roku na jakie powołała się strona powodowa były umowami w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miały być zawarte w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość, czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149)

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwany wyraził zgodę na warunki wskazanej ramowej umowy pożyczki i umowy pożyczki, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że takie dokumenty, jak również formularze informacyjne do tych umów zostały przesłane pozwanemu i doręczone tak, aby mógł się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Nadto strona powodowa nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że pozwany zgodnie warunkami § 3 ramowej umowy pożyczki złożył wniosek o zawarcie umowy pożyczki z dnia 18 października 2022 roku potwierdzony jednorazowym przelewem weryfikacyjnym.

Potwierdzeniem wskazanych okoliczności nie mógł być wydruk z rejestracji k. 111- 112, albowiem został on dokonany w dniu 30 marca 2020 roku, a także raport z natychmiastowej weryfikacji konta z serwisu (...), albowiem był on dokonany w dniu 22 listopada 2021 roku. Nadto z wydruków tych nie wynika, że miały one związek z umowami z dnia 18 października 2022 roku.

Dowodami takimi nie mogły być także wydruki k. 83 – 86, albowiem brak jest w nich jakichkolwiek oświadczeń ze strony pozwanego, a także brak jest danych, że pochodziły od pożyczkodawcy lub jego pośrednika.

Nadto należy zważyć, że z wydruku umowy pożyczki z dnia 18 października 2022 roku nr (...) wynika, że miała ona dotyczyć refinansowania innej umowy pożyczki w firmie (...) Sp. z o.o., ale nie złożono dowodu, że pozwany faktycznie zawarł taką umowę z taką firmą i nie wykazano jakie były jej warunki i do kiedy miało do niej dojść. To, że potem Arena (...) Sp. z.o.o dokonała ogólnego przelewu do (...) Sp. z o.o. kwoty tytułem spłat z umów wskazanych z wykazie (k. 77 -82) nie oznacza, że faktycznie umowy takie zostały zawarte i że jedną z takich umów zawarł pozwany.

Taki przelew nie mógł także stanowić samodzielnej podstawy do powstania wierzytelności przeciwko pozwanemu.

W samej umowie pożyczki z dnia 18 października 2022 oku nie wskazano daty zawarcia takiej umowy z firmą (...). z o. o przez pozwanego i jej numeru, zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że umowa ujęta w wykazie (k. 77 – 82) dotyczyła konkretnego zobowiązania pozwanego i że umowa z dnia 18 października 2022 roku dotyczyła tego ewentualnego wcześniejszego zobowiązania.

Dodać należy, że umowy przelewu (cesji) wierzytelności z załącznikami nie były także dowodami na istnienie wierzytelności przeciwko pozwanemu, a jedynie potwierdzały fakt zawarcia tych umów pomiędzy stroną powodową a pierwotnym pożyczkodawcą.

Zatem w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że doszło do faktycznego zawarcia umowy pożyczki z dnia 18 października 2022 roku i ramowej umowy pożyczki z dnia 18 października 2022 roku przez pozwanego, a także, że zawarł on umowę z firma (...)
Sp. zo.o.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa nie udowodniła żądania pozwu.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał za zbyteczne czynienie rozważań w zakresie zarzutu pozwanego o stosowaniu niezadowolonych klauzul umownych w umowie pożyczki.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwany wygrał niniejszy proces, należy mu się zatem zwrot kwoty 917 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.