Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	Dagmara Smerdzyńska

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2025 r. w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa B. N. (...) z siedzibą w G.

przeciwko W. B.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 316/24

UZASADNIENIE

WYROKU z dnia 8 kwietnia 2025 roku

W dniu 14 listopada 2024 roku do tut. Sądu wpłynął pozew B. (...) N. (...)w G. przeciwko W. B. o zapłatę kwoty 3114,22 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lipca 2024 roku od kwoty 841,50 zł i odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 lipca 2024 roku od kwoty 2272,72 zł i kosztami procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że kwota roszczenia wynika z umowy kredytu jaką zawarł pozwany z S. Bank w dniu 16 kwietnia 2022 roku. Strona powodowa wskazała nadto, że wierzytelność przeciwko pozwanemu nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelności, a na kwotę objętą żądaniem składają się kwota (...),72 tytułem kapitału i kwota 841,50 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem postępowanie przed Sądem Rejonowym w Lublinie w sprawie sygn. akt VI Nc- e (...), który postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2024 roku umorzył postępowanie w związku ze złożonym przez pozwanego sprzeciwem od nakazu zapłaty (k. 3, 37 - 57).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty złożonemu do Sądu Rejonowego w Lublinie pozwany wskazał na brak legitymacji czynnej strony powodowej, podniósł przedwczesność żądania i brak jego wymagalności, nieudowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości oraz stosowanie w umowie kredytu klauzul niedozwolonych.

Po złożeniu pozwu do tut. Sądu, pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił co następuje:

W wydruku umowy o kredyt gotówkowy nr (...)_1020 z dnia 16 kwietnia 2022 roku jako strony wpisano pozwanego oraz (...) Bank (...) S.A. W umowie wskazano, że całkowita kwota kredytu wyniesie 2417,32 zł, a kwota do wypłaty 2200 zł, prowizja 217,32 zł, odsetki od kredytu 807,90 zł, (...) określono na 17,49 %, a całkowitą kwotę do spłaty określono na 3225,22 zł, która miała być spłacona do dnia 16 kwietnia 2027 roku w 60 ratach kapitałowych.

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A. zawarły w dniu 17 listopada 2023 roku umowę przelewu wierzytelności, a w dniu 8 grudnia 2023 roku aneks nr (...) do tej umowy, na podstawie, których strona powodowa nabyła wierzytelność przeciwko pozwanemu z umowy kredytu z dnia 16 kwietnia 2022 roku.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych (k. 8), umowa przelewu wierzytelności z załącznikami i aneksem (k. 11 – 19, 35), wydruk umowy (k. 24 – 26).

W toku postępowania nastąpiła zmiana strony powodowej w związku z połączeniem funduszy i przejęciem majątku poprzedniego powoda przez B. N. (...) w G..

Dowód: postanowienie (k. 93).

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie jest zasadne.

W cenie Sądu niezasadny był zarzut pozwanego złożony w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Lublinie dotyczący braku legitymacji strony powodowej.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu strona powodowa przedkładając umowę przelewu wierzytelności, aneks nr (...) do niej i wyciąg z załącznika obejmujący wykaz wierzytelności wykazała, że wstąpiła w prawa pierwotnego wierzyciela co do umowy kredytu z dnia 16 kwietnia 2022 roku.

Dokumenty te potwierdzając, że doszło zawarcia umowy przelewu, której przedmiotem było do nabycia konkretnej wierzytelności na rzecz strony powodowej.

Natomiast, co wymaga podkreślenia dokumenty nie potwierdzają istnienia samej wierzytelności, jak i jej wysokości, tak jak i wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu. Należy zważyć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu nie korzysta z waloru dokumentu urzędowego, a jedynie jest dokumentem prywatnym potwierdzającym określony zapis w księgach rachunkowych funduszu (wyrok TK z dnia 11.07.2011 roku P 1/11 (...) Seria (...) 2011 nr 6 poz. 53; wyrok Sadu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lipca 2015 roku I ACa 824/14 legalis 1213577).

Na marginesie należy dodać, że Sąd nie kwestionował skutecznego wstąpienia do sprawy aktualnego powoda.

Niezależnie od powyższego strona powodowa nie wykazała, że faktycznie doszło do zawarcia umowy kredyty z dnia 16 kwietnia 2022 roku, która była umową w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miały być zawarte w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy kredytu zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwany wyraził zgodę na warunki wskazanej umowy kredytu, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że ta umowa, jak również formularze informacyjne zostały przesłane pozwanego i doręczone tak, aby mógł się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Nadto strona powodowa nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że pozwany podpisał wskazaną umowę elektronicznie, co wymagało dodatkowego zarejestrowania w systemie, a nawet nie złożyła wniosku pozwanego
o zawarcie wskazanej umowy. Nadto nie została złożona historia rachunku do spłaty kredytu, a także żadnego dowodu, że pozwanemu wypłacono kwotę wskazaną w umowie.

Nadto należy wskazać, że strona powodowa nie wykazała, że doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy kredytu zgodnie z warunkami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe. Dowodem na to nie mogły być wydruk pisma k. 27, albowiem nie dołączono dowodu doręczenia tego pisma pozwanemu, a nadto z jego treści nie wynika, ze umowa została wypowiedziana.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd nie czynił ustaleń w zakresie stosowania w umowie kredytu klauzul niedozwolonych, uznając je za zbyteczne.