Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	Dagmara Smerdzyńska

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2024 r. w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództw (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością

przeciwko M. K.

o zapłatę

oddala powództwa

Sygn. akt I C 25/21

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 12 marca 2024 ROKU

W dniu 18 stycznia 2021 roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Sp. z o.o. przeciwko pozwanej M. K. o zapłatę kwoty 1728,07 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że roszczenie względem pozwanej wynika z umowy pożyczki jaką zawarła z (...) Sp. z o.o. w dniu 2 kwietnia 2019 roku nr (...), której nie spłaciła w całości. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność przeciwko pozwanej nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelności, a na kwotę dochodzoną pozwem składają się kwota 1485,13 zł tytułem należności głównej (prowizja i kwota pożyczki), kwota 242,94 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym
w L. w sprawie sygn. akt Nc-e 1099866/20, który wydał nakaz zapłaty, a następnie w związku ze sprzeciwem pozwanej postanowieniem z dnia 19 października 2020 roku umorzył postepowanie (k. 9 – 17).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, że to nie ona zawierała umowę pożyczki wskazaną w pozwie, nie otrzymała żadnych środków ze wskazanej umowy, nie zakładała rachunku bankowego na jaki miała być przekazana kwota pożyczki i nigdy nie pracowała w J. przy ul. (...) (k. 70).

W dniu 19 stycznia 2021 roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Sp. z o.o. przeciwko pozwanej M. K. o zapłatę kwoty 2664,97 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że roszczenie względem pozwanej wynika z umowy pożyczki jaką zawarła z (...) Sp. z o.o. w dniu 2 kwietnia 2019 roku nr (...) której nie spłaciła w całości. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność przeciwko pozwanej nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelności, a na kwotę dochodzoną pozwem składają się kwota 2290,31 zł tytułem należności głównej (prowizja i kwota pożyczki), kwota 374,66 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym w Lublinie w sprawie sygn. akt Nc-e 1099867/20, który wydał nakaz, a następnie w związku ze sprzeciwem pozwanej postanowieniem z dnia 19 października 2020 roku umorzył postepowanie (k. 85 -93, 136,137).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, że to nie ona zawierała umowę pożyczki wskazaną w pozwie, nie otrzymała żadnych środków ze wskazanej umowy, nie zakładała rachunku wskazanego na jaki miała być przekazana kwota pożyczki i nigdy nie pracowała w J. przy ul. (...) (k. 70,141, 143).

Postanowieniem z dnia 9 lutego 2021 roku sprawa z powództwa z dnia 18 stycznia 2021 roku i z dnia 19 stycznia 2021roku zostały połączone do wspólnego rozpoznania (k. 146).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W wydruku ramowej umowy pożyczki z dnia 22 lutego 2019 roku (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz (...) Finanse Sp. z o.o. W umowie ustalono zasady udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę.

W wydruku pożyczki refinansującej z dnia 22 lutego 2019 roku nr (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz Arena Finanse Sp. z o.o, a także wskazano, że kwota pożyczki refinansującej wyniesie 2564,14 zł i miała być przekazana na rachunek T.
Sp. z o.o. W umowie wskazano nadto opłatę za refinansowanie w wysokości 565,44 zł, odsetki kapitało na kwotę 16,44 zł, a termin spłaty wszystkich należności określono na 24 marca 2019 roku.

W wydruku ramowej umowy pożyczki z dnia 2 kwietnia 2019 roku (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz (...) Sp. z o.o. W umowie ustalono zasady udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę.

W wydruku pożyczki refinansującej z dnia 2 kwietnia 2019 roku nr (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz T. Sp. z o. o, a także wskazano, że kwota pożyczki refinansującej wyniesie 2565,44 zł, która miała być przekazana na rachunek (...) Sp. z o.o. W umowie wskazano nadto opłatę za refinansowanie w wysokości 565,44 zł, odsetki kapitało na kwotę 16,44 zł, a termin spłaty wszystkich należności określono na 2 maja 2019 roku.

W wydruku ramowej umowy pożyczki z dnia 22 lutego 2019 roku (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz (...) Sp. z o.o. W umowie ustalono zasady udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę.

W wydruku pożyczki refinansującej z dnia 22 lutego 2019 roku nr (...) jako strony umowy wpisano pozwana oraz P. Sp. z o.o, a także wskazano, że kwota pożyczki refinansującej wyniesie 3463,19 zł i miała być przekazana na rachunek (...)
Sp. z o.o. W umowie wskazano nadto opłatę za refinansowanie w wysokości 763,19 zł, odsetki kapitało na kwotę 22,19 zł, a termin spłaty wszystkich należności określono na 24 marca 2019 roku.

W wydruku ramowej umowy pożyczki z dnia 2 kwietnia 2019 roku (...) jako strony umowy wpisano pozwana oraz (...) Sp. z o.o. W umowie ustalono zasady udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę.

W wydruku pożyczki refinansującej z dnia 2 kwietnia 2019 roku nr (...) jako strony umowy wpisano pozwaną oraz (...) Sp. z o.o, a także wskazano, że kwota pożyczki refinansującej wyniesie 3463,19 zł, która miała być przekazana na rachunek P.
Sp. z o.o. W umowie wskazano nadto opłatę za refinansowanie w wysokości 763,19 zł, odsetki kapitało na kwotę 22,19 zł, a termin spłaty wszystkich należności określono na 2 maja 2019 roku.

W danych rejestracyjnych w systemie do udzielania wszystkich wskazanych pożyczek podano konto bankowe nr (...), które nie należało do pozwanej, a które zostało założone przez J. D., która podrobiła podpis pozwanej na wniosku o założenie tego rachunku. Faktycznie dostęp do wskazanego konta miała J. D..

Pozostałe dane podane we wniosku rejestracyjnym poza imieniem i nazwiskiem pozwanej, nie należały do niej, pozwana nie pracowała w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii, ale J. D..

Umowy pożyczki nie zostały doręczone pozwanej, ona także nie złożyła żadnych wniosków o zawarcie tych umów i nie uzyskała żadnych środków z tych umów, a zrobiła to J. D. wykorzystując dane pozwanej. J. D. wykorzystując dane pozwanej zawarła także inne umowy pożyczki z innymi pożyczkodawcami.

W dniu 1 sierpnia 2019 roku (...) Sp. z o.o. i D. W. OU zawarły umowę cesji wierzytelności, na podstawie której D. W. OU nabyła prawo do wierzytelności z umowy pożyczki nr (...).

W dniu 1 sierpnia 2019 roku (...) Sp. z o.o. i D. W. OU zawarły umowę cesji wierzytelności, na podstawie której D. W. OU nabyła prawo do wierzytelności z umowy pożyczki nr (...).

W dniu 10 października 2019 roku strona powodowa i D. W. OU zawarły umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której strona powodowa nabyła prawo do wierzytelności z umów pożyczki nr (...).

Dowód: akt oskarżenia sygn. II K 426/21 (akta I C 363/22 – k. 75- 141), umowy sprzedaży wierzytelności z załącznikami (k. 18 -38, 94 – 105-115), wydruki umów pożyczki (k. 42 – 51, 117-122), wydruki (k. 53, 54, 123,124), zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa (k. 157), oświadczenie J. D. (k. 170), akta sygn. I C 364/22 i sygn. C 363/22, oświadczenia (k. 41 i 116).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwana zawarła umowy nr (...), nr (...) z Arena Finanse Sp. z o. o, nr (...) i nr (...) z T. Sp. z o. o, nr (...) i nr (...) z P. Sp. z o.o, nr (...) i nr (...) z (...) Sp. z o.o.

Wszystkie te umowy były umowami w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miała być zawarta w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy pożyczki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwana M. K. wyraziła zgodę na warunki wszystkich wskazanych umów, że doszło do zawarcia tych umowy pomiędzy stronami wskazanymi w ich treści, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że te wszystkie umowy, jak również formularze informacyjne do każdej z nich, zostały przesłane pozwanej i doręczone tak, aby mogła się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Dowodem takim nie mogły być wydruki umów (brak dowodów ich doręczenia pozwanej), a także wydruki z rejestracji z imieniem i nazwiskiem pozwanej, albowiem nie zawierały one prawdziwych danych pozwanej poza jej imieniem i nazwiskiem, a faktycznie rejestracji dokonała J. D., wykorzystując dane pozwanej, co potwierdziła w swym oświadczeniu, a także potwierdzają to dane zawarte w akcie oskarżenia sygn. akt II K 363/22 załączonego do akt I C 363/22.

Zatem strona powodowa nie udowodniła, że to pozwana zawarła wszystkie wskazane umowy pożyczki, a tym samym, że jest zobowiązana wobec strony powodowej do zapłaty jakiejkolwiek kwoty.

Nadto należy dodać, że konto bankowe wskazane w wydruku rejestracji do zawarcia umów pożyczki zostało faktycznie założone przez J. D., która porobiła podpis pozwanej na umowie o założenie tego rachunku, co wynika z dokumentów ujawnionych w akcie oskarżenia przeciwko J. D. w sprawie sygn. akt II K 426/21 (ona sama się także do tego przyznała). Zatem w przypadku, gdyby na to konto od podmiotów wskazanych jako pożyczkodawcy wpłynęły jakieś kwoty, to dysponowała nimi J. D., a nie pozwana.

Nadto analiza umów nr (...) wskazuje, że umowy te były umowami powiązanymi, albowiem umowa z dnia 2 kwietnia 2019 roku miała refinansować zobowiązanie z umowy z dnia 22 lutego 2019 roku, przy czym umowa z dnia 22 lutego 2019 roku też nie była umowa pierwotną, ale refinansującą jakiś inne zobowiązanie. Brak było natomiast pierwotnej umowy, z której wynikałoby zobowiązanie i brak było dowodu wypłaty kwoty zobowiązania pierwotnego. Brak tej umowy pierwotnej uniemożliwiał ustalenie czy faktycznie zobowiązanie określone w umowie nr (...) jako refinansujące inne zobowiązanie faktycznie istniało, czy była podstawa do zawarcia tej umowy z dnia 22 lutego 2019 roku.

Wskazane rozważania dotyczyły umów nr (...), (...), (...).

W ocenie Sądu z uwagi na powyższe brak było podstaw do przyjęcia, że to pozwana zawarła wszystkie wskazane umowy pożyczki i że uzyskała jakiekolwiek kwoty w nich wskazane, że była zobowiązana do zapłaty jakichkolwiek kwot w stosunku do pierwotnych pożyczkodawców i do strony powodowej, która nabyła wierzytelności z tych umów.

Jak wskazano wyżej faktycznie wszystkie wskazane umowy pożyczki przy wykorzystaniu danych pozwanej zawarła faktycznie J. D., a zatem to w stosunku do niej powodowa strona może wysunąć roszczenie, bądź w sprawie karnej (jako wniosek o naprawienie szkody) bądź odrębnym procesie sądowym cywilnym.

Z uwagi na powyższe powództwa oddalono.