Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1886/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 25 września 2025 r., IX K 615/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. T.

Oskarżona jest osobą niekaraną.

Poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu oraz aktualny stan jej zdrowa psychicznego oraz czy stan ten pozwalał i pozwala obecnie na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Aktualna karta karna

Opinia sądowo – psychiatryczna

k. 622, 742

k. 720-721

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Posiadanie przez pokrzywdzonego wybujałej wyobraźni, skłonność do konfabulacji i fantazjowania.

Historia choroby z poradni zdrowia psychicznego dotycząca K. W..

k. 760

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Aktualna karta karna.

Opinia sądowo – psychiatryczna

Załączony dokument urzędowy

został sporządzony w przepisanej

prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności

dokumentu.

Z opinii biegłych wynika, że oskarżona w czasie i w odniesieniu do zarzucanego jej przestępstwa miała zachowana zdolność rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia może brać udział w postępowaniu i prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny. Opinia ta jest pełna i jasna.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.1.

Historia choroby z poradni zdrowia psychicznego dotycząca K. W..

Z opinii biegłej psycholog wynika, że u pokrzywdzonego nie stwierdzono skłonności do nadmiernego fantazjowania, a zeznania dotyczące przedmiotowego zdarzenia, co do zasady zachowują kryteria wiarygodności.

Stąd dowód ten nie został uwzględniony.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońcy oskarżonej M. T. zaskarżyli wyrok w całości.

adw. M. Z. wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżona dopuściła się popełnienia przestępstwa znęcania się nad swoim synem K. W., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie wynika wprost, aby oskarżona M. T. w okresie od daty bliżej nieustalonej 2018 roku do dnia 10 marca 2022 roku w K. w jakikolwiek sposób znęcała się nad

pokrzywdzonym, wszczynała awantury domowe, w trakcie których miała wyzywać dziecko słowami powszechnie uznanymi za wulgarne oraz obelżywe, stosowała przemoc fizyczną w ten sposób że szarpała małoletniego, popychała go i uderzała po ciele, a także że w przebiegu awantur wyganiała syna z domu z czym nie można się zgodzić albowiem przeczą temu zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: T. T., E. R. (1), M. Ł., E. P., J. S., M. P., E. T., M. T., a zdarzenie z dnia 10 marca 2022 roku miało charakter incydentalny i nie sposób przypisać oskarżonej winy za przestępstwo uregulowane wart. 207 § 1 a kk

2.  rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonej M. T. kary 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 32 (trzydziestu dwóch) godzin w

stosunku miesięcznym, podczas gdy oskarżona nie utrudniała postępowania, złożyła obszerne wyjaśnienia w sprawie, które zostały również potwierdzone przez innych świadków zeznających w sprawie i adekwatnym byłoby wymierzenie kary 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności.

adw. J. D. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na mylnym przyjęciu, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu względem małoletniego K. W.,

2.  Obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, naruszenie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego,

- art. 201 k.p.k. poprzez mylne uznanie, iż opinia biegłej psycholog i biegłego patomorfologa są jasne i pełne,

- art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności mających wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie, a w szczególności czy stwierdzone obrażenia ciała u małoletniego zostało spowodowane u niego w ramach treningów z kick-boxingu, na które od lat uczęszcza małoletni (vide np. k. 374), czy wychowawcy (M. B., M. D.) syna widzieli kiedykolwiek obrażenia ciała u małoletniego,

- art. 170 § 1 pkt 2 i 5, § 3 k.p.k. poprzez niewłaściwą wykładnię i w konsekwencji oddalenie wniosków dowodowych zmierzających do weryfikacji zeznań małoletniego i poczynienie prawidłowych ustaleń w sprawie,

- art. 185 a § 1 k.p.k. poprzez przesłuchanie ponowne małoletniego wobec ujawnienia się nowych okoliczności dotyczących zdarzeń, a mające wpływ na ocenę wiarygodności zeznań małoletniego pokrzywdzonego, a także skazania oskarżonej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W związku z tym, że zarzuty sformułowane w obu apelacjach obrońców oskarżonej w znacznym stopniu były tożsame, zasadnym było wspólne rozważenie tych środków odwoławczych.

Apelacje obrońców oskarżonej nie zasługiwały na uwzględnienie.

Najdalej idącym zarzutem był podniesiony w apelacji obrońców oskarżonej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, albowiem zmierzał on do wykazania niewinności po stronie oskarżonej czynów objętych aktem oskarżenia. Zasadnym jest zatem odnieść się do niego w pierwszej kolejności. A.. J. D. zarzucił również do naruszenia przepisów procedury karnej.

Zauważyć na wstępie niniejszych rozważań należy, że zaskarżone orzeczenie zapadło z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania czyniąc zadość wymogom wyrażonym w art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy dokonał bowiem wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co wprost wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych będący następstwem obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. uznać należy za nietrafny. Przekonanie sądu o wiarygodności konkretnych dowodów, a także niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonej, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r., II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 r., II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Sąd Rejonowy prawidłowo oceniając dowody wyprowadził na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne.

Na marginesie zauważyć należy, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 12 lutego 2016 r. III KK 20/16).

Ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny w pełni uprawniał do uznania winy oskarżonej w takim zakresie, w jakim orzekł to Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku.

Sąd odwoławczy w pełni podzielił przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacje w kwestii wyczerpania przez oskarżoną, zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 a k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Podnoszone przez obrońców zarzuty, że w sprawie brak jest obiektywnych dowodów, świadczących o tym, że oskarżona znęcała się nad synem od 2018 r., nie zasługują na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach świadków K. W., L. W., S. W.. M. J., M. K., A. H., A. B., E. R. (2), M. R., E. R. (3), J. S., opiniach biegłych psychologicznej i dotyczącej obrażeń ciała.

Sąd Rejonowy prawidłowo przyznał walor wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego K. W.. Z zeznań wynika, że oskarżona wielokrotnie krzyczała na pokrzywdzonego, biła rękami trzepaczką do dywanów, szarpała, drapała, popychała, kopała. Pokrzywdzony zeznał, że „przed styczniem 2020 r. wielokrotnie było tak, że mama mnie biła, szarpała, takie sytuacje zdarzały się raz na miesiąc, wcześniej przed marcem mnie też wyzywała”, „4 lata temu to dostawałem raz na dwa miesiące, mama mówiła mi, ze im jestem starszy tym jestem głupszy, jak miałem 5-7 lat to nie było karania ręką i tylko karanie mnie łyżką drewnianą”. Zeznania pokrzywdzonego korelują zeznaniami innych świadków A. H., E. R. (2), M. J., M. R., E. R. (3), opinią biegłego lekarza sądowego.

Z opinii biegłej psycholog wynika, że nie stwierdzono u pokrzywdzonego skłonności do nadmiernego fantazjowania, a złożone zeznania dotyczące przedmiotowego zdarzenia, co do zasady zachowują kryteria wiarygodności.

Wskazać należy, że przestępstwo znęcania się, ze swej istoty zakłada powtarzane przez sprawcę w pewnym przedziale czasowym zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03. Pokrzywdzony zeznał, że wielokrotnie był bity przez oskarżoną. Zatem nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego adw. M. S., że jednorazowe uderzenie pokrzywdzonego trzepaczką do dywanów, nie spełnia znamion przestępstwa znęcania się, bowiem przepis art. 207 § 1 k.k. wymaga, aby działanie sprawcy miało charakter ciągły.

Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił zeznania E. P., M. P., E. T., T. T., M. T., E. R. (1), M. Ł. i słusznie uznał, że są nieprzydatne do czynienia w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie postawionego oskarżonej zarzutu. Świadkowie ci zeznali, że nigdy nie byli bezpośrednimi świadkami znęcania się oskarżonej nad pokrzywdzonym. Wskazać tutaj należy, że zachowania wyczerpujące znamiona przestępstwa opisanego w art. 207 § 1 k.k., a mające miejsce wobec członków rodziny, z reguły realizowane są, w czterech ścianach domu. Konsekwencja tego jest to, że materiał dowodowy, zebrany w sprawie o znęcanie się, ogranicza się w zasadzie do relacji pokrzywdzonych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 2020 r., III KK 133/19, Lex nr 3275588). Z reguły jest tak, że poza pokrzywdzonymi świadków zdarzenia nie ma. Tak jest w niniejszej sprawie bowiem z zeznań pokrzywdzonego wynika, że znęcanie miało miejsce w mieszkaniu kiedy był sam z matką.

Zeznania M. T. zasadnie Sąd uznał za nieobiektywne, ponieważ zmierzały głównie do przedstawienia oskarżonej przez matkę w jak najkorzystniejszym świetle, nadto nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym.

Słusznie Sąd uznał, że zeznania świadka J. S. są obiektywne, jednak mające niewielką wartość dowodową z uwagi na to, że opierają się wyłącznie na informacjach uzyskanych od oskarżonej na temat sytuacji rodzinnej.

Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonej, który w apelacji zarzucił, że brak jest podstaw do twierdzenia, że syn oskarżonej był osoba nieporadną. Wskazać należy, że osobą nieporadną jest osoba, która ze względu na swoje właściwości fizyczne lub psychiczne nie ma możliwości samodzielnego decydowania o swoim losie, ani zmiany swego położenia. Na gruncie art. 207 § 1 a k.k. za osobę nieporadną należy uznać osobę w bardzo młodym wieku (kilkuletnie lub młodsze dziecko), które z racji swojego niedojrzałego wieku, rozwoju psychicznego i fizycznego nie są w stanie samodzielnie egzystować i wymagają szczególnej troski, szacunku i dbałości ze strony rodziców. Pokrzywdzony w 2018 r. ( w okresie zarzutu) był osoba nieporadną bo miał zaledwie 9 lat.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 201 k.p.k.

Zgodnie z treścią art. 201 k.p.k. dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej jest możliwe jedynie wówczas, gdy dotychczasowa opinia jest niepełna lub niejasna albo, gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Natomiast jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, że opinia taka nie jest przekonywująca (jest niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k. (zob. postanowienie SN z dnia 9 października 2024 r., V KK 172/24; postanowienie SN z dnia 24 lipca 2024 r., II KK 240/24).

W ocenie Sądu odwoławczego opinie biegłych psychologa i patomorfologa stanowiły rzetelny, wiarygodny i dostateczny materiał dowodowy a opinie spełniały wymagania nałożone treścią art. 200 k.p.k.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 366 § 1 k.p.k. Uprawnienie do przeprowadzenia dowodów z urzędu nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem obrońcy, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych; sąd orzekający ma obowiązek dochodzenia do prawdy obiektywnej z urzędu ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów, uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. W ocenie Sądu odwoławczego w toku postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 185 a § 1 k.p.k.

W orzecznictwie wskazuje się, że wniosek o ponowne przesłuchanie świadka, który złożył już zeznania w trybie art. 185 a k.p.k., można oddalić wówczas, gdy nie wyjdą na jaw w trakcie postępowania prowadzonego po tym przesłuchaniu, istotne okoliczności, które wyjaśnić można tylko poprzez ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2011 r., III K 278/10). Taki wniosek podlega ocenie, jak każdy wniosek dowodowy w oparciu o art. 170 k.p.k. W sprawie nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, których miałoby dotyczyć to ponowne przesłuchanie, które miałyby dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenie na tyle kluczowe, że zaniechanie ponownego przesłuchania istotnie groziłoby wadliwym wyrokowaniem co do odpowiedzialności karnej oskarżonej.

Zarzut naruszenie art. 170 § 1 pkt 2 i 5, § 3 również jest bezzasadny.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadków M. D. i M. B. na okoliczność zachowania pokrzywdzonego w szkole, czy informował wychowawców o problemach związanych z zachowaniem matki wobec niego oraz czy słyszeli lub zaobserwowali w zachowaniu pokrzywdzonego symptomy dziecka w stosunku, do którego stosowana jest przemoc fizyczna lub psychiczna, został złożony przez oskarżoną do protokołu na etapie postepowania przygotowawczego w trakcie przesłuchania przez prokuratora. Wniosek ten został oddalony przez prokuratora. Taki wniosek nie został złożony przez obrońców na etapie postepowania przed Sądem I instancji, dlatego Sąd nie mógł naruszyć tego przepisu.

Odnosząc się do wymiaru kary orzeczonej względem oskarżonej wskazać należy, że - biorąc pod uwagę stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej słuszne i sprawiedliwe było wymierzenie oskarżonej kary 1 roku ograniczenia wolności. Jak wynika z pisemnych motywów wyroku, orzekając wskazaną karę, Sąd Rejonowy miał na uwadze okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. W ocenie Sądu Odwoławczego, oczekiwany skutek w postaci uświadomienia oskarżonej M. T. naganności jej postępowania, może jednak odnieść kara ograniczenia wolności, polegająca na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze niższym niż ustalony przez Sąd Rejonowy, a mianowicie w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu Odwoławczego, zastosowanie przedmiotowej kary w najniższym jej wymiarze przyniesie oczekiwany skutek, umożliwiając jednocześnie pogodzenie wykonywania orzeczonej kary z innymi obowiązkami, albowiem oskarżona wychowuje 4 letnia córkę, prowadzi działalność gospodarczą oraz studiuje. Podkreślenia wymaga, że tak ukształtowany wymiar kary nie wpłynie negatywnie na realizację względów ogólnoprewencyjnych oraz zapobiegnie wykształceniu w społeczeństwie błędnego przekonania o nadmiernej pobłażliwości organów sprawiedliwości wobec sprawców tego rodzaju przestępstw. Jednocześnie będzie ona stanowiła dla oskarżonej realną przestrogę przed lekceważeniem porządku prawnego.

Sąd odwoławczy obniżył wysokość zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia. Nie kwestionując faktu, że pokrzywdzony K. W. na skutek czynu zabronionego przypisanego oskarżonej doznał krzywdy, to jej stopień nie był na tyle wysoki, by zasadnym było zasądzenie na jego rzecz kwoty 5000 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego, mając na uwadze wskazane okoliczności, kwotą odpowiednią do stopnia krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego będzie kwota 2000 zł.

Wniosek

Obrońca oskarżonej adw. M. S. wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Obrońca oskarżonej J. D. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez uniewinnienie oskarżonej od czynu z pkt \i wyroku, względnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a z ostrożności procesowej o warunkowe umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny tylko co do obniżenia liczby godzin prac na cele społeczne w stosunku miesięcznym z 30 do 20 godzin.

W pozostałej części wnioski były niezasadny z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina, koszty sądowe.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego - wbrew twierdzeniom obrońców prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił sąd I instancji, są prawdziwe i odpowiadające zgromadzonym dowodom, prawidłowo określono kwalifikację czynów oskarżonej, jak i poddano je wykładni zgodnie z zasadą o jakiej mowa w art. 7 k.p.k.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w ramach orzeczonej w punkcie I kary ograniczenia wolności ustalił ilość nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

- orzeczone w punkcie II wyroku zadośćuczynienie obniżył do kwoty 2000 (dwa tysiące) złotych;

Zwięźle o powodach zmiany

Szczegółowe uzasadnienie rubryka 3.1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III. IV

Sąd w pkt II na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. D. Ż. kwotę 1033,20 zł (840 x 23 % vat) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu małoletniemu pokrzywdzonemu w postępowaniu odwoławczym.

Z uwagi na sytuację osobistą i materialną oskarżonej M. T. zwolniono ją od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze (art. 624 § 1 k.p.k.).

PODPIS

SSO Aleksandra Babilon – Domagała SSO Jan Klocek SSO Marcin Chałoński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Adw. M. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 25 września 2025 r., IX K 615/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej adw. J. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 25 września 2025 r., IX K 615/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana