Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO. Ewa Piątkowska -Bidas

Sędziowie: SO. Sławomir Buras

SO. Elżbieta Ciesielska ( spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Urszula Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2015 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa I. H.

przeciwko E. S. , I. S. , M. S. , A. S. , R. S. , J. S. (1) i T. S.

o wydanie nieruchomości

na skutek apelacji powoda I. H.

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju

z dnia 23 października 2014 r. sygn. I C 196/13

uchyla zaskarżony wyrok w punkcie I ( pierwszym ) i III ( trzecim ) w zakresie powództwa przeciwko E. S. i I. S. i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Busku Zdroju do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej, w pozostałej części apelację oddala .

II Ca 44/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 października 2014r. Sąd Rejonowy w Busku Zdroju oddalił w całości powództwo I. H. o wydanie przez pozwanych : A. S., R. S., J. S. (1), M. S. i T. S. części działek położonych w C. oznaczonych w ewidencji gruntów numerami: (...), (...), (...) , oraz przez I. S. i E. S. części działki (...), które to powództwo sprecyzowane zostało w toku postępowania poprzez określenie obszaru objętego żądaniem, jako obszaru wyznaczonego punktami : (...)na szkicu sporządzonym przez T. P. w kwietniu 2014r. tj. w toku trwania postępowania, a który to obszar gruntu według twierdzeń powódki przyłączony został do działek (...) i jest w posiadaniu pozwanych.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Powódka I. H. jest właścicielką nieruchomości położonej w C. objętej księgą wieczystą KW (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Busku Zdroju, składającą się z działek oznaczonych w ewidencji numerami : (...) o powierzchni 0,0698 ha, (...) o powierzchni 0,0711 ha i (...) o powierzchni 0,0804 ha. Te działki powódki od zachodu graniczą z działkami oznaczonymi numerami (...) będącymi w posiadaniu pozwanych : A. S., R. S., J. S. (1), M. S. i T. S. , a których uprzednim właścicielem wspólnie z mężem A. S. była J. S. (2). Na powyższe działki J. S. (2) uzyskała Akt Własności Ziemi z dnia 12 października 1973r. J. S. (2) zmarła, a posiadanie jej działek objęli jej następcy prawni.

Działka oznaczona numerem (...) stanowiąca własność I. H. od południa graniczy z działką numer (...) o powierzchni 0,0700ha będącą w posiadaniu pozwanych I. S. i E. S. oraz nie występującej w sprawie O. S. (1), będących jej współwłaścicielami, a którą to działkę numer (...) B. S. zakupiła od powódki w dniu 17 czerwca 1993r.

Sąd Rejonowy ustalił nadto , że działki oznaczone numerami : (...), (...), (...) i (...) powstały w wyniku podziału działki (...) o powierzchni 0,2913 ha . Pomiędzy tymi działkami i działkami (...) w dacie 4 listopada 1971r. istniało stare ogrodzenie, którego ślady w postaci jego pozostałości istnieją do dzisiaj. Ogrodzenie to wyznaczało na gruncie przebieg granicy oraz zakres własności . W miejscu starego ogrodzenia J. S. (2) wraz z mężem , jako właściciele działek (...) postawili nowe ogrodzenie wykonane częściowo na podmurówce betonowej z metalowymi słupkami . które to ogrodzenie nie było przesuwane i wyznaczało przebieg granicy pomiędzy działkami. Sad ustalił także , iż powódka w dniu 17 czerwca 1993r. sprzedała B. S. działkę oznaczoną numerem (...) o powierzchni 0,0700 ha i wprowadziła w jej posiadanie nabywcę działki oraz I. S. i E. S., którzy wraz z O. S. (2) są obecnie posiadaczami i współwłaścicielami tej nieruchomości. Wskazał, przy tym ,iż pozwani : I. S. i E. S. w miejscu przebiegu granicy pomiędzy działką numer (...) i działką (...), okazanym im na gruncie przez powódkę przy wydawaniu działki , postawili istniejące do dziś ogrodzenie wyznaczające granice pomiędzy tymi działkami. Powierzchnia działki (...) według ewidencji gruntów wina wynosić 700 m ² , a według pomiaru wynosi 701m ² , co jest wynikiem dopuszczalnego błędu pomiaru geodezyjnego.

W świetle tych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż jeśli chodzi o przebieg granicy pomiędzy działkami powódki i działkami pozwanych : A. S., R. S., J. S. (1), M. S. i T. S., tj. pomiędzy działkami oznaczonymi numerami : (...), (...) i (...) a działkami numer : (...) to widoczny obecnie na gruncie przebieg granicy, przedstawiony na mapie T. P., istniał już w dacie 4 listopada 1971r. i na tę datę wyznaczał zakres własności działek J. S. (2) i jej męża, oraz działek należących obecnie do powódki. Sąd Rejonowy zaznaczył także, iż niezależnie od powyższego wskazania, to z uwagi na fakt , że J. i A. małżonkowie S. posiadali sporny , przygraniczny pas gruntu , którego wydania domaga się powódka jako posiadacze samoistni co najmniej od 40 lat, w sposób trwały i nieprzerwany, to z dniem 31 grudnia 2003r. nastąpiło po ich stronie nabycie przez zasiedzenie tych pasów gruntu.

Sąd Rejonowy stwierdził , iż niezasadne jest także żądanie wydania pasa gruntu skierowanego do I. S. i E. S.. Przy czym wskazał , iż co do odcinka (...) , to niezasadność ta wynika przede wszystkim z braku legitymacji czynnej po stronie I. H. do występowania z takim żądaniem , bowiem obszar gruntu wyznaczony wyżej wskazanymi punktami występuje pomiędzy działkami pozwanych , tj. (...) i (...), co obrazuje szkic geodety T. P.. Jeśli zaś chodzi o żądanie wydania pasa gruntu wyznaczonego pkt. (...)na szkicu geodety T. P., to okazało się ono według Sądu Rejonowym niezasadne, z uwagi na fakt, iż pozwani według Sądu nabyli jego własność z dniem 17 czerwca 2013r. w drodze zasiedzenia z upływem 20 –letniego okresu samoistnego posiadania w dobrej wierze. Powyższe stwierdzenie Sąd uzasadnił tym , iż powódka sprzedała działkę (...) w dniu 17 czerwca 1993r. i z tym dniem wprowadziła w jej posiadanie , B. S. jako kupującą oraz pozwanych. A pozwani objęli w posiadanie tak wyznaczony im przez powódkę obszar gruntu, który co wynika z opinii biegłego T. P. w zasadzie pokrywa się z powierzchnią działki nabytej aktem notarialnym. Tym samym pozwani I. S. i E. S. obejmując nieruchomość , której granice okazała im powódka , działali w zaufaniu do dokonanej transakcji kupna działki dokonanej z zachowaniem formy aktu notarialnego. Byli zatem przekonani, że do postawionego przez nich ogrodzenia sięga ich władztwo nad tą działką Sąd podkreślił , że nie dał wiary, iż powódka dokonując wydzielenia działki (...) w celu jej sprzedaży, nie orientowała się gdzie przebiega granica pomiędzy tą działką, a resztą należącej do niej nieruchomości. Według Sądu wiedziała ona dokąd sięga jej działka po podziale i sprzedaży działki (...) B. S. , bowiem co do granicy wyznaczonej wówczas na gruncie , i wskazanej przy wydaniu działki przez kilkanaście lat od sprzedaży nie składała żadnych roszczeń wobec pozwanych, Ostatecznie Sąd uznał ,iż sporny obszar gruntu, którego wydania domaga się I. H., a który został wyznaczony punktami (...) jak na szkicu biegłego T. P. , pozwani I. S. i E. S. posiadali jako posiadacze samoistni, a działając w zaufaniu do zawartej w formie aktu notarialnego umowy kupna nieruchomości oraz okazania tej nieruchomości przez powódkę na gruncie , pozostawali oni w dobrej wierze. Zatem z upływem 20-letniego okresu posiadania tego obszaru gruntu nabyli oni jego własność w drodze zasiedzenia tj. z dniem, 17 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy podkreślił przy tym, że powódka sprecyzowała swoje żądanie wydania konkretnych spornych pasów gruntu dopiero w dniu 21 października 2013r. i dopiero wtedy mogło dojść do przerwania biegu zasiedzenia. Stwierdził , iż złożenie pozwu w przedmiotowej sprawie ( 7 marca 2012 - wpływ pozwu do Sądu Rejonowego , 10 czerwca 2013r. – data doręczenia ) , w którym I. H. nie sprecyzowała konkretnych obszarów gruntu , podlegających wydaniu, nie mogło skutecznie przerwać biegu zasiedzenia. Niezależnie od zaprezentowanej powyżej oceny , Sąd I instancji nie zgodził się z zarzutem podnoszonym przez pozwanych , iż zgłoszone w sprawie żądanie jest sprzeczne z art. 5 k.c. , stwierdzając , iż powódka jako właścicielka działek (...) ma prawo dochodzić wszelkiego rodzaju roszczeń, które zmierzają do zachowania jej prawa własności. Podkreślił, iż powództwo służące ochronie jej własności w żadnym razie nie narusza zasad współżycia społecznego ani też takie działanie nie jest sprzeczne ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem prawa własności jakie przysługuje powódce. Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach Sąd Rejonowy wskazał przepis art. 100 k.p.c. , zaś co do wynagrodzenia przyznanego pełnomocnikowi powódki przepis par. 10 pkt 2 i par. 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiodła powódka zaskarżając go w całości i zarzucając mu: - naruszenie art. 233par. 1 k.p.c. w zw. z art. 328 par. 2 k.p.c. polegające na wadliwości sporządzenia przez Sąd I instancji uzasadnienia wyroku, poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności pominięcia ujawnionych dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – operatu pomiarowego z 1993r. oraz uznanie za niewiarygodne zeznań powódki I. H. oraz świadków Z. B. i J. S. (3) co doprowadziło do niezasadnego uznania, że pozwani A. S., R. S. , J. S. (1) , M. S. i T. S. posiadali sporny pas gruntu jako posiadacze samoistni od 1973r.; - naruszenie art. 123 par. 1 pkt. 1 k.c. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż bieg przedawnienia roszczenia wobec I. S. i E. S. przerwany został z dniem 21 października 2013r. , podczas , gdy przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło w dniu 7 września 2012r. tj. w dniu wniesienia pozwu.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o: - zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości – nakazanie pozwanym wydania powódce przygranicznych pasów gruntu oznaczonych pkt. (...) na szkicu sporządzonym przez biegłego T. P. w kwietniu 2014 oraz zasądzenie kosztów postępowania od pozwanych na rzecz powódki według norm przepisanych ; -ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie spawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE:

Apelacja dotycząca rozstrzygnięcia w zakresie powództwa skierowanego przeciwko I. S. i E. S. zmierzająca do jego uchylenia okazała się uzasadniona i jako taka skutkowała uchyleniem wyroku w tym zakresie i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelację zaś dotyczącą rozstrzygnięcia w zakresie powództwa skierowanego przeciwko A. S., M. S., R. S., J. S. (1), T. S. Sąd Okręgowy uznał za niezasadną i jako taką oddalił.

Na wstępie rozważań przypomnieć należy, iż roszczenia zgłoszone w przedmiotowej sprawie przez I. H. dotyczyły wydania przygranicznych pasów gruntu i oparte zostały na podstawie art. 222 k.c. w zw. z art. 229 k.c. W takim wypadku , gdy do istoty sporu należy problem własności części nieruchomości położonej przy granicy sąsiadujących ze sobą działek, wynikający ze sporu co do położenia znaków granicznych o jakim mowa w art. 39 ust. 1 Prawo geodezyjne i kartograficzne ( tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027), względnie przebiegu granicy, ustalenie przez Sąd, tych punktów ,czy przebiegu granicy pomiędzy tymi działkami należy do istoty rozstrzygnięcia. Co prawda ma ono charakter wtórny w stosunku do roszczenia zasadniczego, ale jest niezbędne do oceny jego zasadności. Ustalenie to musi być poczynione przez Sąd niezależnie od tego, czy ostatecznie uwzględniając powództwo o wydanie gruntu dokona rozgraniczenia czemu da wyraz w sentencji wyroku - gdy po obydwu stronach sporu biorą udział właściciele działek , których dany spór dotyczy, czy też rozstrzygnięcia takiego w wyroku nie zamieści, poprzestając jedynie na szczegółowym wyjaśnieniu tej kwestii w uzasadnieniu - co ma miejsce w sytuacji , gdy w sprawie nie biorą udziału właściciele działek , a Sąd uwzględni powództwo o wydanie spornego pasa, lub gdy powództwo takie oddali. W żadnym wypadku jednak , w sprawie o wydanie przygranicznego pasa gruntu, Sąd nie jest zwolniony od poczynienia ustaleń dotyczących przebiegu spornej granicy zgodnie z dyrektywami art. 153 k.c., czy to przez rozstrzygnięcie o położeniu punktów granicznych ( art. 39 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne), czy też przez ustalenie przebiegu granic ( ar. 36 powołanej ustawy) przy braku podstaw do wznowienia granic . Zaznaczyć należy, iż w wypadku ustalania dla potrzeb rozstrzygnięcia zgłoszonego w sprawie powództwa windykacyjnego, przebiegu granic , jak w istocie czynił to Sąd Rejonowy, stosownie do przepisu art. 36 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne ( tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027) Sąd, przed którym toczy się sprawa o własność lub o wydanie nieruchomości albo jej części , jest właściwy również do przeprowadzenia rozgraniczenia, jeżeli ustalenie przebiegu granic jest potrzebne do rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy.

Analizując ustalenia dokonane w przedmiotowej sprawie w zakresie sporu pomiędzy powódką a A. S., M. S., R. S. , J. S. (1) i T. S., a zatem dotyczącego przebiegu granicy pomiędzy działkami (...) z działką (...) oraz działki (...) z działkami: (...) i (...) , Sąd Okręgowego doszedł do przekonania , iż ustalenia te zostały poczynione prawidłowo, w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy , oceniony wbrew zarzutowi podniesionemu w apelacji, przy zachowaniu zasad wskazanych w art. 233par. 1 k.p.c. W szczególności nie przekraczając granic wyznaczonych przez przywołany przepis Sąd Rejonowy dokonał oceny zeznań świadków Z. B. i J. S. (3) , jak i zeznań samej powódki , dając temu wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym wbrew zarzutowi sformułowanemu w apelacji , uczynił zadość wymogom wynikający z przepisu art. 328 par. 2 k.p.c. Z ustaleniami tymi Sąd Okręgowy w pełni się zgadza i przyjmuje je za własne. W świetle tych ustaleń Sąd odwoławczy zgodził się ze sformułowanym przez Sad Rejonowy w oparciu o te ustalenia wnioskiem, iż brak jest podstaw do stwierdzenia , że pozwani A. S. , M. S., R. S., J. S. (1) i T. S. władają przygranicznymi pasami działek powódki oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...), (...) i (...) , a w konsekwencji za trafne uznał oddalenie powództwa skierowanego do tych pozwanych podzielając w pełni argumentację zaprezentowana w tym zakresie przez Sad Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Konsekwencją takiego stwierdzenia było oddalenie przez Sąd Okręgowy stosownie do przepisu art. 385 k.p.c. apelacji I. H. w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego powództwa skierowanego przeciwko A. S., R. S., J. S. (1) i T. S..

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd Okręgowy, jak zaznaczono już powyżej nie zgodził się jednak z rozstrzygnięciem wydanym przez Sąd Rejonowy w zakresie powództwa skierowanego przeciwko pozwanym I. S. i E. S.. Przede wszystkim jako trafny ocenił zarzut podniesiony przez apelującą, dotyczący naruszenia przepisu art. 123 par. 1 pkt. 1 k.c. , a co za tym idzie nie podzielił stwierdzenia Sądu Rejonowego, iż wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie nie przerwało spokojnego samoistnego posiadania w dobrej wierze przez I. i E. S. przygranicznego pasa działki (...) od strony południowej tj. graniczącej z działką oznaczoną nr (...), prowadzącego do zasiedzenia spornego pasa gruntu. W świetle regulacji zawartej w powołanym przepisie , nie budzi bowiem wątpliwości Sądu Okręgowego , iż przerwanie spokojnego posiadania tego pasa po stronie pozwanych małżonków S. nastąpiło już w dniu 7 marca 2012 tj. w dniu skutecznego wniesienia do Sądu Rejonowego w Busku Zdroju pozwu o „eksmisję z nieruchomości” tj. wydanie przygranicznego pasa gruntu położonego między działkami (...), bowiem już ta czynność w ocenie Sądu Okręgowego była czynnością przed sądem przedsięwziętą przez I. H. w celu dochodzenia roszczenia o wydanie przedmiotu własności, a zatem spełniającą kryteria zawarte w powołanym przepisie art. 123 par. 1 pkt. 1 .c. ( pozew k. 2 w zw. z postanowieniem Sądu Okręgowego w Kielcach wydanym w dniu 18 czerwca 2013r. pod sygn. II Cz 152/13 k. 100-101). Sprecyzowanie tego żądania w dniu 21 października 2013r., w toku procesu zainicjowanego właśnie pozwem złożonym w dniu 7 marca 2012r. .było już wynikiem czynności dowodowych podjętych w tejże sprawie tj. sporządzeniem przez biegłego geodetę T. P. opinii oraz szkicu przedstawiającego sporny obszar , przez oznaczenie go punktami. Przyjęcie zatem przez Sąd Rejonowy , iż czynność przewidziana w przepisie art. 123 par 1 pkt. 1 k.c. podjęta przez powódkę w celu dochodzenia swojego prawa nastąpiła dopiero w dniu 21 października 2013r. w ocenie Sądu II instancji było niezgodne z powołanym przepisem normującym okoliczność przerwania biegu terminu, także w przypadku biegu terminu zasiedzenia. W konsekwencji wskazując na fakt , iż od czasu sprzedaży działki (...) przez powódkę i wprowadzenia w jej posiadanie nabywcy tj. od 17 czerwca 1993r. do dnia podjęcia czynności przerywającej bieg zasiedzenia nie minęło nawet 20 lat, to w przypadku tego pasa gruntu w ogóle nie może być mowy o skuteczności zarzutu zasiedzenia . W tym miejscy , z uwagi na powyższe stwierdzenie ubocznie już tylko zaznaczyć należy , iż w ocenie Sądu Okręgowego, poczynione przez Sąd Rejonowy w odniesieniu do powództwa skierowanego przeciwko I. i E. S. , ustalenia faktyczne nie usprawiedliwiały przyjęcia w ogóle zasiedzenia . Podkreślić bowiem należy , iż dowody zgromadzone w aktach sprawy nie wyjaśniają, kiedy i w jakim charakterze pozwani ci weszli w posiadanie działki (...). W istocie czy byli posiadaczami samoistnymi , a jeżeli tak to od kiedy, czy tez byli posiadaczami zależnymi , czerpiącymi swoje uprawnienia od B. S. ,która w 1993r. nabyła od powódki działkę nr (...), a w szczególności czy istotnie jak stwierdza to Sąd Rejonowy w uzasadnieniu (k. 281) są oni obecnie wspólnie z O. S. (2) jej współwłaściciela. Reasumując tę część wywodów, stwierdzić należało zdaniem Sądu Okręgowego, iż ustalenie przez Sąd Rejonowy , że po stronie I. S. i E. S. nastąpiło zasiedzenie przygranicznego pasa działki (...), graniczącego z działką (...) było wadliwe . W konsekwencji wadliwe było także poczynienie ustalenia , iż granicą prawną pomiędzy tymi działkami wyznaczoną według pierwszego kryterium wskazanego w przepisie art. 153 k.c. tj. stanu prawnego jest granica wynikająca z zasiedzenia przygranicznego pasa gruntu . A jeżeli tak to należało stwierdzić , iż nadal prawidłowego ustalenia wymaga przebieg granicy pomiędzy działkami (...), przy uwzględnieniu kryteriów wskazanych w art. 153 k.c. , a w szczególności w przedmiotowym wypadku przebiegu granicy prawnej działki (...) wydzielonej z działki (...) w celu jej sprzedaży przez I. H. , które to wydzielenie miało miejsce w 1993r. i zostało zatwierdzone decyzją Burmistrza Gminy i Miasta C. wydaną 14 czerwca 1993r za Nr (...) (k. 195 ), bowiem z tego faktu pozwani wywodzą swoje prawa do władania spornym pasem gruntu. Dopiero po prawidłowym ustaleniu przebiegu granic , tj. uczynionym z poszanowaniem obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa , w oparciu o wznowione punkty graniczne, a przy ich braku o ustalenia dotyczące przebiegu granicy , możliwym będzie dokonanie prawidłowej oceny żądania zgłoszonego w przedmiotowej sprawie przez I. H. przeciwko I. S. i E. S.. Z uwagi na treść przepisu art. 36 , czy art. 39 ustawy z dnia 17 maja 1989r. prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze. Zm. ) przywołanego na wstępie rozważań niezbędnym jest poczynienie w przedmiotowej sprawie, z powołaniem na konkretne dowody, jednoznacznych ustaleń co do faktu czy stronami toczącego się sporu o wydanie przygranicznego pasa gruntu, są właściciele spornych działek, tj. wszyscy ich współwłaściciele , czy też stronami sporu są ich posiadacze. W wypadku bowiem , gdy Sąd po prawidłowym ustaleniu przebiegu granicy pomiędzy działkami (...) dojdzie do przekonania , iż powództwo o wydanie spornego pasa gruntu jest zasadne, to w zależności od tego czy w spawie uczestniczą wszyscy właściciele spornych działek będzie zobowiązany zamieścić w sentencji orzeczenie co do wznowionych punktów granicznych , lub przebiegu granicy, bądź też poprzestać na przedstawieniu ustaleń poczynionych w tym zakresie w uzasadnienie wydanego orzeczenia. Tymczasem kwestia uprawnienia pozwanych do działki (...) nie była w ogóle przedmiotem zainteresowania ze strony Sądu I instancji , co ostatecznie doprowadziło do dowolnych i nielogicznych stwierdzeń w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sporządzonych przez Sąd Rejonowy. Nielogiczność ta, w kontekście powołanego na tę okoliczność dowodu w postaci umowy sprzedaży działki nr (...) zawartej 17 września 1993r. pomiędzy I. H. i B. S. (k. 195-196) dotyczy stwierdzenia, iż „ działka (...) o powierzchni 0.0700ha będąca w posiadaniu pozwanych I. S. i E. S. stanowi ich, oraz nie występującej w sprawie O. S. (2) przedmiot współwłasności. ( k. 280v , 281, 283 ).

Mając na uwadze powyższe rozważania w zakresie powództwa skierowanego przez I. H. przeciwko I. S. i E. S. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż z uwagi na stwierdzone nieprawidłowości tak w zakresie ustaleń faktycznych czynionych przez Sąd Rejonowy ( poza faktem sprzedaży działki (...) przez I. H. w 1993r. B. S. , oraz posiadaniem tej działki przez pozwanych w tym, w zakresie spornego pasa) jak i w zakresie podjętego w oparciu te ustalenia rozstrzygnięcia , koniecznym jest przeprowadzenie w odniesieniu do tego żądania w istocie całego postępowania dowodowego, co skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku w punkcie I i punkcie III , w zakresie powództwa przeciwko E. S. oraz I. S. i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Busku Zdroju do ponownego rozpoznania stosownie do art. 386 par. 4 k.p.c. , pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej .

Zważywszy na stwierdzone przez Sąd II instancji nieprawidłowości , rozpoznając sprawę ponownie Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności winien ustalić legitymację pozwanych do władania działką położoną w C. , oznaczoną w ewidencji gruntów nr (...), wskazując przy tym z powołaniem się na konkretny dowód czyją własność jest ta działka obecnie. Następnie winien ustalić położenie punktów granicznych , względnie przy braku podstaw do wznowienia granicy , poczynić ustalenia dotycząc przebiegu spornej granicy według kryteriów wskazanych w przepisie art. 153 k.c. czyniąc w pierwszej kolejności ustalenie przebiegu granicy według stanu prawnego w oparciu o fachową wiedzę biegłego, z zaznaczeniem zachodniego krańca spornej granicy, przy uwzględnieniu granicy zachodniej działki (...), ustalonej jako przesłanki rozstrzygnięcia powództwa skierowanego w niniejszej sprawie przeciwko A. S., R. S., J. S. (1) i T. S.. A następnie w oparciu o te ustalenia , oceni czy zgłoszone w sprawie żądanie wydania przygranicznego pasa gruntu jest zasadne czy tez nie. W związku z tym Sąd winien zwrócić także uwagę na to aby podlegający ewentualnemu wydaniu pas gruntu oznaczony został na opracowanej na tę okoliczność mapie w sposób umożliwiający określenie go w orzeczeniu i wytyczenie w terenie, w przeciwnym bowiem wypadu wydane orzeczenia może okazać się niewykonalnym. Wreszcie w wypadku sporządzania uzasadnienia wyroku Sąd winien uwzględnić wymogi stawiane w przepisie art. 328 par. 2 k.p.c. i wskazać dokładnie poczynione przez siebie ustalenia odnoszące się do istoty przedmiotowej sprawy oraz wyjaśnić na jakich dowodach je oparł. Sporządzając pisemne uzasadnienie orzeczenia, Sąd Rejonowy wskaże także podstawę faktyczna i prawna swojego rozstrzygnięcia.

/SSO. E. Ciesielska /SSO. E. Piątkowska-Bidas / /SSO. S. Buras /