Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Grzegorz Krężołek

Protokolant: Katarzyna Kluz

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2024 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa C. F.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...), (...)w K.

o uchylenie uchwały wspólnoty mieszkaniowej

na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 26 kwietnia 2022 r. sygn. akt I C 2512/21

1.  oddala apelację;

2.  zasadza od strony pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...), (...) w K. na rzecz powoda C. F. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 835/22

UZASADNIENIE

C. F., w pozwie skierowanym przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...),(...) w K., domagał się uchylenia podjętej przez nią uchwały nr (...), w sprawie utworzenia funduszu na dochodzenie roszczeń i obsługę prawną oraz ustanowienia zaliczki na ten cel.

Uzasadniając żądanie podniósł , że kwestionowana uchwała jest sprzeczna z przepisami prawa, tj. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie, art. 13 ust. 1, art. 14, art. 15 w związku z art. 22 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Strona pozwana , a taki miał być wskazywany przez nią cel podjęcia uchwały , nie zawarła z właścicielami mieszkań cesji roszczeń z tytułu rękojmi za wady w lokalach i w nieruchomości wspólnej, które przysługują wobec developera tylko im. Stąd też tworzenie funduszu na który mają się złożyć wszyscy bez wyjątku członkowie Wspólnoty , stanowi przekroczenie ustawowych jej kompetencji, wkraczając bezprawnie w sferę indywidualnych uprawnień przysługujących poszczególnym właścicielom , w tym powodowi.

Uchwała ponadto narusza indywidualny interes powoda skoro nakłada na niego obowiązek świadczenia na poczet ochrony prawa , które nie służąc Wspólnocie , przynależy jedynie do jego sfery prawnej.

Zdaniem C. F. kwestionowana uchwała jest w części sprzeczna także z przepisami art. 15 u.w.l. w związku z art. 3 k.c, albowiem nakłada na członków obowiązek zapłaty zaliczek z datą wsteczną czyli od stycznia 2021 r., w sytuacji gdy o jej podjęciu zostali zawiadomieni dopiero 29 lipca 2021r.

Odpowiadając na pozew strona pozwana domagała się oddalenia powództwa oraz obciążenia przeciwka procesowego kosztami postępowania.

W swoim stanowisku wskazywała w pierwszej kolejności , że art. 25 ust. 1 ustawy O własności lokali wprowadza enumeratywny katalog podstaw zaskarżenia uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej. Podstawy z poza niego nie mogą być źródłem skutecznego prawnie roszczenia o takie uchylenie.

Wbrew stanowisku powoda, Wspólnota jest uprawniona do samodzielnego dochodzenia roszczeń z rękojmi za wady nieruchomości wspólnej albowiem nie realizuje wobec niej tylko czynności dotyczących zarządzania / administrowania / nią.

Planując dochodzenie tych roszczeń od wykonawcy budynków obejmujących lokale mieszkalne pozwana , która po podjęciu zaskarżonej uchwały zaczęła zbierać od ich właścicieli oświadczenia o cesji roszczeń rękojmianych , działa w interesie zarówno właścicieli lokali jak i w interesie Wspólnoty jako takiej.

Strona pozwana twierdziła także , iż treść uchwały nr (...) uzasadnia wniosek zgodnie z którym obowiązek zapłaty zaliczek powstaje dla członków Wspólnoty dopiero od lipca 2021. Podnosiła także , że powód kwestionując uchwałę , działa w interesie potencjalnie pozwanego developera z którym jest powiązany, skoro lokal [ [niemieszkalny – dodatek redakcyjny SA]jego własności nadal zajmuje właśnie developer.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2022r. Sąd Okręgowy w Krakowie :

- uchylił uchwałę właścicieli lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) w K., oznaczonej numerem (...), w sprawie utworzenia funduszu na dochodzenie roszczeń i obsługę prawną oraz ustanowienia zaliczki na ten cel, o następującej treści: „Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. (...), (...) w K. REGON (...) tworzy fundusz na dochodzenie roszczenia z tytułu rękojmi i obsługę prawną wspólnoty mieszkaniowej oraz uchwala zaliczkę na w/w fundusz w wysokości 0,20 zł/m ^{( 2 )}powierzchni użytkowej mieszkań, lokali, komórek lokatorskich i miejsc postojowych. Zaliczka będzie wpłacana co miesiąc, do 10-tego dnia każdego miesiąca, na konto wspólnoty mieszkaniowej począwszy od miesiąca stycznia 2021 r. w oparciu przygotowane przez Zarządcę naliczenie[ pkt I] oraz

- zasądził od strony pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...), (...) w K. na rzecz powoda C. F. kwotę 577 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

Sąd I instancji , uznając je za niesporne pomiędzy stronami,ustalił następujące okoliczności faktyczne:

W dniu 3 listopada 2020 r. członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...), (...) w K., wyznaczyli termin zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej na dzień 18 listopada 2020 r. celem podjęcia kilku uchwał w tym m. in. uchwały nr (...) dotyczącej utworzenia funduszu na dochodzenie roszczeń z tytułu rękojmi oraz obsługę prawną i uchwalenia zaliczki na ten fundusz w wysokości 0,20 zł/m ^{( 2 )}powierzchni użytkowej mieszkań, lokali, komórek i miejsc postojowych. Głosowanie nad uchwałami miało przebiegać w drodze indywidualnego zbierania głosów – online- na platformie (...).

Uchwały w tym i uchwała nr (...) , zostały poddane pod głosowanie w kolejnych miesiącach w drodze indywidualnego zbierania głosów przy wykorzystaniu Internetu.

W głosowaniu nad uchwałą nr (...) uczestniczyli właściciele lokali, których udział w nieruchomości wspólnej wyniósł 76,6049 %.

Za przyjęciem uchwały głosowało 53,0650 %, przeciw 22,8179 %. Od głosu wstrzymało się 0,7220 %.

W dniu 29 lipca 2021 r. zarządca nieruchomości skierował do właścicieli lokali zawiadomienie o wynikach głosowania nad uchwałą nr (...).

W jego wyniku zaskarżona uchwała została podjęta .

Ma następującą treść : „Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ul. (...), (...) w K. REGON (...), tworzy fundusz na dochodzenie roszczeń z tytułu rękojmi i obsługę prawną wspólnoty mieszkaniowej oraz uchwala zaliczkę na ww. fundusz w wysokości 0,20 zł/m2 powierzchni użytkowej mieszkań, lokali, komórek lokatorskich i miejsc postojowych. Zaliczka będzie wpłacana co miesiąc, do 10-tego dnia każdego miesiąca, na konto wspólnoty mieszkaniowej począwszy od miesiąca stycznia 2021 r. w oparciu o przygotowane przez Zarządcę naliczenie".

Powyższa uchwała została podjęta w związku z zamiarem dochodzenia przez członków Wspólnoty roszczeń wynikających z nienależytego wykonania budynków przy ul. (...),(...), w stosunku do dewelopera (...) F. D..

Z dalszej części ustaleń wynika , że :

w dniu 29 kwietnia 2021 r. C. F. nabył od F. D., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą D. F. (...), lokal niemieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ulicy (...).

Z własnością nabytego przez powoda lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, wynoszący (...).

W dniu 6 maja 2021 r. został sporządzony protokół powołanej we Wspólnocie komisji usterkowej, w którym wskazano na wady w budynkach Wspólnoty, zarówno w częściach wspólnych jak i poszczególnych lokalach .

Pismem z dnia 29 lipca 2021 r. powód został powiadomiony o zmianie opłat miesięcznych w związku z podjęciem uchwały nr (...) przez obciążenie go zaliczkami na fundusz na dochodzenie roszczeń i obsługę prawną za okres od stycznia 2021 r. do lipca 2021 r. w łącznej kwocie 495,96 zł.

Część członków strony pozwanej dokonała w dniu 24 października 2021 r. na jej rzecz cesji przysługujących im roszczeń wynikających z nienależytego wykonania budynku przy ul. (...),(...) w zakresie części wspólnych tej nieruchomości, w tym zwłaszcza roszczenia z tytułu rękojmi za wady nieruchomości wspólnej, w części odpowiadającej wielkości ich udziałów , w stosunku do dewelopera (...) F. D..

Cesji nie dokonali wszyscy współwłaściciele nieruchomości wspólnej. Nie uczynił tego także C. F..

Ocenę prawną roszczenia powoda , które uznał za usprawiedliwione, Sąd I instancji oparł na stwierdzeniach i wnioskach które można podsumować w następujący sposób :

a/ powołując treść art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. 2021, poz. 1048, t.j.) i wskazane tam warunki na których członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej mogą zaskarżyć podjętą przez nią uchwałę do Sądu , domagając się jej uchylenia, w oparciu o określone przez ustawę podstawy , wskazał , że legitymacja powoda do takiego zakwestionowania uchwały nr (...) nie była w postępowaniu negowana , podobnie jak spełnienie przezeń obowiązku wniesienia pozwu w terminie ustawowym od daty w której uchwała została uznana za podjętą,

b/ nie ma racji strona pozwana twierdząc , iż norma art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali zawiera zamknięty katalog podstaw zaskarżania uchwał Wspólnot Mieszkaniowych , a przyczyny z poza niego nie mogą być uzasadnioną podstawą dla ich podważania i formułowania żądań kasatoryjnych .

Zdaniem Sądu skoro przepis art. 25 ust. 1 ustawy mówi także o „innym sposobie naruszenia interesów właściciela lokalu” jako podstawie żądania uchylenia uchwały, to uzasadnia to wniosek przeciwny do stanowiska pozwanej Wspólnoty w tym zakresie. Tym samym powód mógł zaskarżyć uchwałę nr (...) r. powołując się na okoliczności wskazane w uzasadnieniu pozwu,

c/ uchwała jest sprzeczna jest sprzeczna z przepisami prawa, a to z art. 12 ust. 2 zdanie drugie, art. 13 ust. 1, art. 14, art. 15 w związku z art. 22 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Odwołując się do uchwały [7] Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2007 r. sygn. III CZP 65/07, wskazał , iż zdolność prawna Wspólnoty Mieszkaniowej została ograniczona do praw i obowiązków związanych z zarządzaniem (administrowaniem) nieruchomością wspólną. Może dysponować własnym majątkiem ale mogą go tworzyć jedynie prawa i obowiązki związane z gospodarowaniem nieruchomością wspólną, gdyż przyznana jej zdolność jest ograniczona tylko do tego rodzaju czynności.

Wspólnota , a tym samym pozwana w rozstrzyganej sprawie, nie ma wobec tego legitymacji czynnej do dochodzenia roszczeń,związanych z wadami fizycznymi nieruchomości wspólnej, w stosunku do sprzedawcy odrębnej własności lokalu mieszkalnego, chyba że właściciel lokalu przelał na nią takie roszczenia.

Kwestię tę przesądził jednoznacznie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 września 2004 r. sygn. III CZP 48/04, której stanowisko Sąd niższej instancji podzielił.

Na chwilę podjęcia uchwały, a także na dzień zamknięcia rozprawy przed Sądem Okręgowym, pozwana nie uzyskała cesji wierzytelności wszystkich właścicieli lokali, dotyczących dochodzenia roszczenia przeciwko developerowi w związku ze stwierdzonymi wadami budynku,

d/ tym samym nie można obciążyć kosztami dochodzenia tych roszczeń - a jest nim utworzenie funduszu mającego powstać ze świadczeń pochodzących od wszystkich członków Wspólnoty , dla którego podstawą powołania jest kwestionowana uchwała- tych właścicieli, którzy takich roszczeń nie przelali na Wspólnotę.

Właściciele lokali mogą być zobowiązywani tylko do ponoszenia kosztów i wydatków związanych z utrzymaniem własnego lokalu oraz związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, określonych w art. 12, art. 14 oraz art. 13 u.w.l. Zaskarżona uchwała w sposób nieuprawniony, nakładając obowiązki na właścicieli niezależnie od tego czy zawarli umowę cesji, narusza niewątpliwie uzasadnione interesy tych , którzy nie zdecydowali się na jej zawarcie. Do tego grona należy także C. F..

Nie ma przy tym żadnego znaczenia zarzut strony pozwanej , iż powód , formułując oceniane roszczenie działała w interesie developera potencjalnie pozwanego w sprawie o roszczenia z rękojmi za wady lokali i nieruchomości wspólnej. Wspólnota może bowiem dochodzić tych roszczeń w powołaniu się na cesje roszczeń tego rodzaju , które dotąd uzyskała od części właścicieli lokali,

e/ powołując stanowisko SN zawarte w judykacie z dnia 15 października 2008 r., sygn. I CSK 118/08, Sąd I instancji stanął na stanowisku , że podejmowanie kwestionowanej uchwały było bezprzedmiotowe dlatego , iż jej materia nie była związana z zarządzaniem nieruchomością wspólną na tle ustawy O własności lokali, a decyzje o ewentualnym dochodzeniu roszczeń z tytułu rękojmi wobec wad wykonawczych w lokalach i nieruchomości wspólnej ,wobec sprzedawcy lokali, mogą podejmować wyłącznie ich właściciele / współwłaściciele nieruchomości wspólnej/.

Zatem oceniana uchwała narusza także art. 22 ust. 2 i 3 u.w.l., a to tym bardziej uzasadnia ocenę zgodnie z którą żądanie uchylenia jej , sformułowane przez C. F. jest usprawiedliwione,

f/ uchwała uznana za podjętą z dniem 29 lipca 2021r jest także sprzeczna z jego uzasadnionym interesem albowiem obciążyła właścicieli lokali zaliczkami za okres poprzedzający datę podjęcia.

Nie jest przy tym uzasadnione stanowisko strony pozwanej zgodnie z którym z treści uchwały jednoznacznie wynika, że zaliczki na poczet dochodzonych roszczeń będą pobierane od chwili jej podjęcia- od lipca 2021 r.

Analiza jej treści potwierdza wniosek przeciwny , iż zaliczki na fundusz mają być pobierane od 1 stycznia 2021 r. Takie rozumienie uchwały także przez zarządcę pozwanej Wspólnoty potwierdza korespondencja skierowana do C. F..

Pismem z dnia 29 lipca 2021 r. powód został powiadomiony o zmianie opłat miesięcznych w związku z podjęciem uchwały nr (...) przez obciążenie zaliczkami na fundusz na dochodzenie roszczeń i obsługę prawną, za okres od stycznia 2021 r. do lipca 2021 r. w łącznej kwocie 495,96 zł. Stało się tak mimo , że członkiem Wspólnoty został dopiero 29 kwietnia 2021 r.

Uchwała w takim kształcie narusza wynikającą z art. 3 kc zasadę lex retro non agit. Reguła ta ma ona odpowiednie zastosowanie także do uchwał Wspólnoty Mieszkaniowej jako aktów kształtujących stosunki prawne pomiędzy nią a jej członkami. Dotyczy to zwłaszcza uchwał nakładających na członków świadczenia finansowe, które mogą się odnosić tylko do okresów po jej podjęciu. Stad zaskarżona uchwała jest także sprzeczna ze wskazaną normą kodeksową , a także art. 15 u.w.l.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 kpc i wynikająca z niej zasada odpowiedzialności za wynik sprawy. Sąd I instancji wskazał przy tym podstawy określenia wysokości części składowych , które łącznie złożyły się na sumę obciążającą z tego tytułu przerywającą stronę pozwaną.

W apelacji od tego orzeczenia strona pozwana domagała się wydania przez Sąd Apelacyjny orzeczenia reformatoryjnego , którym powództwo C. F. zostanie oddalone w całości , a powód obciążony na rzecz skarżącej kosztami postępowania za obydwie instancje.

Środek odwoławczy został oparty na zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści zaskarżanego wyroku istotne znaczenie , a to art. 233 §1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną , w następstwie której Sąd popełnił błąd faktyczny , ustalając , iż uchwała nr (...) miała za przedmiot utworzenie funduszu na dochodzenie roszczeń od developera podczas gdy chodziło o fundusz na obsługę prawną i dochodzenie roszczeń / bez takiej indywidualizacji celu funduszu - uwaga redakcyjna Sądu Apelacyjnego ] ,

- naruszenia prawa materialnego poprzez nieprawidłowe zastosowanie :

a/ art. 65 §1 kc , wobec zinterpretowania treści uchwały stanowiącej przedmiot postępowania w niezgodzie z kryteriami wykładniczymi wskazanymi w tym przepisie. Nieprawidłowość ta doprowadziła , zdaniem skarżącej , do zupełnie wadliwego wyłożenia jej istotnego brzmienia , które wykluczało zasadność zarzutów na jakich C. F. zbudował żądanie jej uchylenia ,

b/ art. 25 ust. 1 ustawy O własności lokali , wobec uchylenia uchwały mimo , iż nie została spełniona przez nią żadna podstawa do tego , wymieniona przez wskazaną normę,

c/ art. 13 ust. 1 u.w.l. , jako następstwa wskazania przez Sąd I instancji tego przepisu jako także uchwałą naruszonego mimo , iż akt ten jedynie precyzował obowiązki członków Wspólnoty w zakresie pokrywania kosztów zarządu nieruchomością wspólną do którego norma ta jest podstawą ,

d/ art. 14 tej ustawy , wobec uznania tej normy także za naruszoną uchwałą mimo , iż jej przedmiot / ustanowienie funduszu na koszty zapewnienia obsługi prawnej , która zaliczana jest do kosztów zarządu nieruchomością wspólną ,

e/ art. 15 ustawy , wobec nie uwzględnienia przez Sąd w ramach oceny , iż uchwała narusza także ten przepis, że określając termin płatności zaliczek na potrzeby stworzenia funduszu, kwestionowany akt jedynie powtarzał treść tej normy,

f/ art. 22 ust. 2 i 3 ustawy , jako konsekwencji uznania stanu naruszenia tego przepisu uchwałą poddaną ocenie Sądu Okręgowego mimo , że nie obejmowała upoważnienia dla zarządu Wspólnoty do podejmowania jakichkolwiek czynności czy to mieszczących się w granicach, czy też przekraczających zakres zwykłego zarządu,

Apelująca domagała się w środku odwoławczym przeprowadzenia przez Sąd II instancji dowodu z akt postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w K.w sprawie o sygnaturze (...), mającej za przedmiot ocenę zgodności z prawem uchwały nr (...) podjętej przez stronę pozwaną.

Na rozprawie apelacyjnej bezpośrednio poprzedzającej wydanie motywowanego orzeczenia , pozwana Wspólnota cofnęła ten wniosek / por. k. 239 akt - zapis dźwiękowy minuty 2-13/ .

Odpowiadając na apelację powód domagał się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia oponentki procesowej kosztami postępowania przed Sądem II instancji.

W swoim stanowisku procesowym odniosła się polemicznie do wszystkich zarzutów skarżącej Wspólnoty oraz powołanej dla ich uzasadnienia argumentacji.

Rozpoznając apelację Sąd II instancji rozważył :

Środek odwoławczy strony pozwanej nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu .

Nie można podzielić jako uzasadnionego żadnego z zarzutów na których opiera się jego konstrukcja.

Nie ma racji skarżąca podnosząc zarzut procesowy przekroczenia przez Sąd niższej instancji granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów , która to wada miała doprowadzić , jej zdaniem do błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie tego, co było przedmiotem zaskarżonej uchwały nr (...).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233§1kpc wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów , polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką z oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób strona pozwana motywuje jego realizację , wyklucza uznanie go za uzasadniony.

W miejsce rzeczowej, opartej na wskazanych wyżej kryteriach , odniesionej do indywidualnie oznaczonych dowodów [ i opartych na wnioskach z tej oceny ustaleń faktycznych , które przez to miałyby być dotknięte wadą błędu] , polemiki ze sposobem postępowania Sądu Okręgowego , skarżąca ogranicza się do przeciwstawienia jej własnej ich wersji , jej zdaniem poprawnej , w zakresie tego , co było przedmiotem kwestionowanej uchwały

Nieprawidłowość Sądu na której oparty jest ten oraz zarzut wady [ części ] ustaleń - zgodnie z argumentacją apelantki - sprawdza się do tego ,iż nie przyjął on wersji faktów afirmowanej przez Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) w K., zgodnie z którą uchwała miała za przedmiot utworzenie funduszu na dochodzenie roszczeń i obsługę prawną [ co nie jest sprzeczne z przepisami prawa ani uzasadnionymi interesami członków Wspólnoty , nie mogąc być podstawą uchylenia uchwały co nietrafnie uczynił Sąd niższej instancji - uwaga interpretacyjna Sądu Apelacyjnego wywiedziona z treści motywów apelacji ].

Już stwierdzenie takiego sposobu motywowania obu stawianych zarzutów procesowego i przyczynowo z nim powiązanego zarzutu faktycznego, wystarcza dla uznania , iż żaden z nich nie jest uzasadniony.

Taka ich ocena , przy braku innych dotyczących faktów ustalonych w postępowaniu przed Sądem Okręgowym ma to następstwo , iż ustalenia te Sąd II instancji aprobuje i przyjmuje za własne.

Nie jest , w świetle tych ustaleń , uzasadniony także żaden ze sformułowanych przez pozwaną Wspólnotę Mieszkaniową zarzutów materialnych.

Nie ma racji skarżąca , gdy kwestionuje naruszenie przez Sąd Okręgowy art. 65 §1 kc poprzez to , iż oceniając uchwałę nie uwzględnił celu dla realizacji którego została podjęta i dlatego niepoprawnie wyłożył jej treść określającą jej przedmiot.

Strona pozwana nie dostrzega , że zdolność prawna Wspólnoty Mieszkaniowej jest ograniczona tylko do takich praw i obowiązków , których treść , rodzaj i zakres odnosi się ściśle i wyłącznie do procesu administrowania nieruchomością wspólną. Poza granicami tej zdolności pozostają uprawnienia do samodzielnego podejmowania takich czynności , które zmierzają do ochrony sfery prawnej przynależnej tylko właścicielom lokali - członkom Wspólnoty , także w odniesieniu do nieruchomości wspólnej , której są współwłaścicielami.

Poza tym zakresem pozostaje samodzielne dochodzenie przez Wspólnotę Mieszkaniową roszczeń z tytułu rękojmi za wady wykonawcze nie tylko lokali ale także nieruchomości wspólnej , które przynależą do sfery prawnej członków Wspólnoty, służąc jej ochronie.

Warunkiem który musi być spełniony aby Wspólnota mogła takich roszczeń dochodzić przeciwko wykonawcy / sprzedawcy lokali / jest nabycie w drodze przelewu takich roszczeń ochronnych od każdego z uprawnionych do ich formułowania członków Wspólnoty z osobna.

W konsekwencji podjęcie uchwały mającej za przedmiot utworzenie funduszu na którym gromadzone mają być środki finansowe na pokrycie kosztów ich dochodzenia /w tym obsługi prawnej z tym związanej / , o ile obowiązki partycypacji w nim miałyby obciążyć , bez zróżnicowania , wszystkich członków Wspólnoty , musiałoby zostać poprzedzone uzyskaniem takich roszczeń przez stronę pozwaną od każdego z nich z osobna.

Jak wynika z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie warunek taki nie został spełniony , a pozwana rozpoczęła proces pozyskiwania takich roszczeń dopiero po podjęciu uchwały będącej przedmiotem rozstrzyganego sporu.

W tym kontekście należy także zauważyć , że sam tekst uchwały nr (...) , gdy odczytać go całościowo a nie , jak czyni to pozwana na potrzeby umotywowania ocenianego zarzutu ,nie budzi wątpliwości co do tego , że cel tworzonego funduszu był oznaczony jednoznacznie. Środki finansowe zgromadzone na nim miały być przeznaczone właśnie na uzyskanie pieniędzy na dochodzenie roszczeń rękojmianych wobec developera i zapewnienie obsługi prawnej służącej temu przedsięwzięciu.

Odeprzeć jako nieuzasadnione należy te zarzuty materialne strony pozwanej w ramach których neguje sposób zastosowania przez Sąd I instancji art.12 ust. 2 , 13 ust. 1, 14 , 15 , 22 ust. 2 i 3 oraz 25 ust. 1 ustawy O własności lokali.

Sąd Okręgowy w swojej ocenie roszczenia C. F. wskazywał podstawy uznania kwestionowanej uchwały za niezgodną z tymi przepisami ustawy, opierając się na generalnym założeniu wskazanym wyżej , iż Wspólnota nie dysponując nabytymi od wszystkich swoich członków roszczeniami wynikającymi z niewłaściwego - wadliwego wykonawstwa poszczególnych lokali oraz infrastruktury w ramach nieruchomości wspólnej , nie może obligować wszystkich do pokrywania kosztów związanych z ich dochodzeniem przeciwko sprzedawcy lokali / developerowi / .

Skoro tak, to uchwała , która pomimo to nakłada takie obowiązki finansowe na wszystkich , wykracza poza granice obowiązku członków Wspólnoty , którzy , po myśli art. 12 ust. 1 zobowiązani sia do pokrywania kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej.

Koszty związane z dochodzeniem roszczeń o których była mowa wyżej , wykraczają poza zakres rzeczowy takiego obowiązku , tym samym naruszając domenę prawną członka skoro czynność dochodzenia ich nie mieści się w granicach rzeczowych pojęcia utrzymania nieruchomości wspólnej.

Podobnie o takim naruszeniu przez skarżoną uchwałę można mówić w odniesieniu do norm art. 13 ust. 1 oraz 14 i 15 u.w.l. albowiem członkowie Wspólnoty zostali przez ustawodawcę zobowiązani do pokrywania uzasadnionych kosztów zarządu tą nieruchomością. Dochodzenie roszczeń wynikających z wad wykonawczych lokali i nieruchomości wspólnej - chociażby miały one charakter ochronny w zakresie sfery prawnej poszczególnych członków Wspólnoty - wykracza poza proces bieżącego zarządzania nieruchomością wspólną przynależny kompetencjom zarządu wspólnoty , którego koszty , w formie zaliczek zobowiązani są finansować członkowie.

Z kolei zarzut naruszenia art. 22 ust. 2 i 3 ustawy , zważywszy na to w czym skarżąca upatruje jego realizacji , jest o tyle niezrozumiały , że Sąd I instancji odwołując się do tych norm , w rozważaniach prawnych w ramach uzasadnienia zaskarżonego wyroku rozważał zupełnie inną kwestię aniżeli ta do której odnosi się motywacja zarzutu skarżącej.

Sąd I Okręgowy wskazywał bowiem w nich tylko, iż w warunkach przyjęcia , że materia , której dotyczy kwestionowana uchwała nie odnosi się do zagadnienia , która może być przedmiotem uchwały Wspólnoty [ nie przynależąc do procesu zarządu nieruchomością wspólną ] , skorzystanie z formy uchwały aby ją uregulować , narusza obydwie te normy ustawy o własności lokali [ w części zasadnie zwraca na to uwagę powód w odpowiedzi na apelację ].

Już tylko na marginesie i dla zapewnienia kompletności wypowiedzi orzeczniczej , Sąd II instancji dodaje , iż nie ma też racji autor apelacji gdy ponosi , że w stosunku do C. F. obowiązek finansowy nałożony uchwałą nr (...) obejmować miał okres od lipca 2021r.

Co innego bowiem wynika z pisma zarządcy Wspólnoty skierowanego do powoda z dnia 29 lipca 2021r / por. k. 34 akt / , które obliguje go do zapłaty kwoty 435, 96 zł , jako zaległości w zaliczkach na [ utworzony uchwałą] fundusz , naliczonych od stycznia 2021 / kiedy jeszcze nota bene nie był członkiem Wspólnoty / wskazując termin zapłaty tej, przyjętej z datą wsteczną w stosunku do dnia uznania uchwały za podjętą przez większość członków należności , do dnia 10 sierpnia 2021r.

Także i z tego powodu nałożenie na powoda obowiązku świadczenia z tą datą, uchwała zasadnie została uznana przez Sąd I instancji za naruszającą prawo materialne.

Z podanych powodów w uznaniu , że apelacja strony pozwanej nie jest uzasadniona , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc w z art. 12 ust.2, 13 ust. 1 , 14 oraz 15 ustawy O własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 [ jedn. tekst DzU z 2021 poz. 1048]/ pkt 1 sentencji wyroku /.

Rozstrzygając o kosztach postępowania Apalacyjnego , Sąd II instancji zastosował art. 98 §1 i 3 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc i wynikającą z niej , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasadę odpowiedzialności za wynika sprawy.

Na sumę należną C. F. od przegrywającej strony pozwanej złożyło się wynagrodzenie jego zawodowego pełnomocnika – adwokata - ustalone na podstawie §8 ust.1 pkt 1 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1800], przyjmując stawkę wynagrodzenia za postępowanie apelacyjne w sprawie najbardziej rzeczowo zbliżonej.

Kwota ta została zasądzona wraz z odsetkami o których Sąd był obowiązany orzec z urzędu , na podstawie art. 98§1 ¹ kpc w zw. z art. 391 §1 kpc.