Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Anna Kowacz-Braun
Sędziowie:	SSA Józef Wąsik (spr.) SSO Beata Kurdziel (del.)
Protokolant:	st.sekr.sądowy Beata Lech

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) S.A. w K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt VII GC 200/13 oraz zażalenia strony powodowej na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w tym wyroku

1.  oddala apelację;

2.  w uwzględnieniu zażalenia zmienia punkt I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że kwotę 9.720,39 zł zastępuje kwotą 16.937,39 zł (szesnaście tysięcy dziewięćset trzydzieści siedem złotych 39/100);

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3.075 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

I A Ca 360/14

I A Cz 376/14

UZASADNIENIE

Powód - Przedsiębiorstwo (...) Spółka Akcyjna w K. (dostawca) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. (odbiorca) kwoty 268 616,52 zł tytułem zapłaty za dostarczoną stal na podstawie umowy z dnia 20.02.2013r oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie za dostawy określone w notach odsetkowych z 23.05.2013r.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo.

W sprzeciwie od nakazu dotyczącego kwoty 143 181,13 zł pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Zakwestionował roszczenie odsetkowe, jako nieudowodnione, zarzucając, że powód nie wykazał jakich tytułów dotyczą noty odsetkowe, z czego wynika wysokość tych należności oraz z jakich przyczyn pozwany jest zobowiązany do ich zapłaty.

Nadto wniósł o oddalenie powództwa, co do kwoty 68 810,28 zł wynikającej z faktury VAT z 27.03.2013r wobec tego, że powód nie wykazał, że od umowy odstąpił i w związku z tym miał prawo zinwentaryzować zalegające u niego elementy stalowe i obciążyć należnością za nie pozwanego. Zarzucił także, iż odsetki od kwoty 125 616,52 zł należą się powodowi od 25.04.2013r, a nie od 23.04.2013r.

Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013r:

I. zasądził od (...) S.A. w W. na rzecz Przedsiębiorstwa (...) S.A. w K. kwotę 143 181,13 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% rocznie z tym, że od kwoty 68 810,28 zł od dnia 27.04.2013r. a od kwoty 79 370,85 zł od dnia 27.05.2013r. i z każdorazowymi odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty oraz kwotę 9 720,39 zł tytułem kosztów procesu;

II. datę płatności odsetek ustawowych od kwoty 125 616,52 zł wskazanej w nakazie zapłaty określił na dzień 24.04.2013r.;

III. oddalił powództwo w pozostałej części co do odsetek za dzień 23.04.2013r.

Za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia Sąd przyjął następujący stan faktyczny:

Strony wiązała umowa ramowa z dnia 6.08.2010r na dostawę stali zbrojeniowej prefabrykowanej uszczegółowiona umowa z 20.02.2013r w wykonaniu, której powód zobowiązał się dostarczyć pozwanemu stal zbrojeniową prefabrykowana wg przekazanej dokumentacji wykonawczej. Pismem z dnia 21.03.2013r, działając na mocy § 11 ust.6 umowy ramowej powód odstąpił od umowy szczegółowej na tej podstawie, że pozwany pismem z dnia 11.03.2013r wniósł o wstrzymanie dostaw, gdyż odstąpił od umowy z inwestorem.Pismo o odstąpieniu od umowy pozwany otrzymał 26.03.2013r.

Pozwany został także wezwany do wspólnego dokonania, zgodnie z wymogami umowy, wspólnej inwentaryzacji gotowych elementów zbrojarskich oraz produkcji w toku. Ponieważ na wyznaczony termin nie zgłosił się to powód dokonał w dniu 27.03.2013r komisyjnej inwentaryzacji elementów wykonanych na potrzeby pozwanego i o wynikach tej inwentaryzacji poinformował pozwanego i wezwał do zapłaty faktury VAT (...) z 27.03.2013r opiewającej na kwotę 63 810,28 zł.

Następnie wystawił dnia 23.05.2013r dwie noty odsetkowe: nr (...) na kwotę 1963,62 zł i nr (...) na kwotę 77 407,23 zł, w których wskazał numery i daty niezapłaconych w terminie faktur, kwoty z nich wynikające, termin płatności każdej z nich ilość dni opóźnienia w zapłacie i wysokość należnych z tego tytułu odsetek (noty k. 26 – 28). Odsetki zostały wyliczone prawidłowo.

Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo w zaskarżonej sprzeciwem części jest uzasadnione. Pozwany nie przeczył, że otrzymał oświadczenie powoda o odstąpieniu przez niego od umowy (k. 125). Oświadczenie to, w świetle uregulowania wynikającego z § 11 ust. 6 i 7 umowy ramowej odniosło skutek. Umowa stanowiła bowiem, że każda ze stron może od umowy odstąpić z zachowaniem formy pisemnej, z tym, że w przypadku gdy od umowy odstępuje dostawca wskutek okoliczności za które odpowiada odbiorca to strony powinny sporządzić wspólnie inwentaryzację, a gdy odbiorca do inwentaryzacji nie przystąpi to dostawca sam dokonuje spisu wyrobów, wystawia fakturę VAT obciążając nią odbiorcę. Po zapłacie faktury odbiorca miał prawo odebrać wyroby w niej ujęte. Niewątpliwie to pozwany odbiorca zrezygnował z dniem 11.03.2013r z zamówionych dostaw stali, co uprawniało powoda do odstąpienia od umowy, zinwentaryzowania wyrobów już wykonanych i produkcji w toku. O tym ,że stal została wykonana w ilości 24 356 kg na potrzeby budowy realizowanej przez pozwanego wiedział on już w dniu 14.03.2013r z informacji e- mailowej (k. 32). Zatem obwiązany jest zapłacić za zamówiony towar na podstawie art. 605 k.c. Wg zapisów umowy po zapłacie może odebrać stal, a zatem zarzut, że nie została mu ona dotychczas wydana jest nieuprawniony.

Nie odniosły również skutku twierdzenia pozwanego, że powód nie udowodnił swego roszczenia w zakresie skapitalizowanych odsetek ustawowych. Już z not odsetkowych wynikało bowiem jakich faktur one dotyczą i dane w nich zawarte umożliwiały pozwanemu weryfikację roszczenia z nich wynikającego.

Nie można zatem zarzucić pozwanemu, że nie wykazał swego roszczenia w tej części skoro do pozwu nie załączył dokumentów źródłowych tj. faktur. Biegły sądowy powołany przez Sąd Okręgowy na wniosek powoda po analizie dokumentów źródłowych potwierdził prawidłowość naliczenia odsetek. Wobec tego powództwo także w tej części należało uwzględnić (art. 481§ 1 w zw. z art. 482 k.c.). Zasadny okazał się jedynie zarzut, iż odsetki ustawowe od niekwestionowanej należności w kwocie 125 616,52 zł należą się od 24.04.2013r w związku z zastrzeżeniem 30 dniowego terminu płatności przypadającego na 23.04.2013r liczonego wg zasad wynikających z art.111k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 kpc i obejmują one opłatę sądową od zaskarżonej części nakazu zapłaty ( 13440 zł minus 4710,62 zł – opłata od części roszczenia, która uprawomocniła się) i wynagrodzenie biegłego wypłacone z zaliczki uiszczonej przez powoda (990,99 zł). Opłata od pozwu w niezaskarżonej części podlega zwrotowi na rzecz powoda (4710,60 zł).

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zarzucając:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego, a to:

a/ art. 235 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie i naruszenie zasady bezpośredniości poprzez oparcie wyroku w zakresie o odsetek na dowodach, które nie zostały dołączone do akt,

b/ art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc przez uznanie, że noty odsetkowe – bez dokumentów źródłowych - są wystarczające dla udowodnienia roszczenia odsetkowego,

c/ art. 207 § 6 kpc przez jego niezastosowanie i oparcie wyroku w zakresie kwoty 63.810,28 zł o dowody nie załączone przez powoda do pozwu, zaś do pisma z dnia 12 września 2013 roku, w sytuacji gdy powód dysponował tymi dowodami na dzień wnoszenia pozwu, nie istniały przyczyny dla których nie mógł ich załączyć do pozwu, a nadto dowody te dotyczyły okoliczności, z których powód wywodził swe roszczenie; d/ art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc (w zakresie roszczenia powoda dotyczącego kwoty 63.810,28 złotych wraz z odsetkami) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż odstąpienie powoda od umowy z pozwanym nastąpiło w trybie art. § 11 ust. 6 i 7 umowy ramowej oraz, iż jego podstawą było zachowanie, za które odpowiada pozwany, w sytuacji gdy powód nie wskazał ani w pozwie, ani w toku rozprawy, ani w załączonych środkach dowodowych okoliczności, które świadczyć miałyby o naruszeniu umowy szczegółowej przez pozwanego i istotności tego naruszenia;

e/ art. 328 § 2 kpc (w zakresie roszczenia powoda dotyczącego kwoty 63.810,28 złotych wraz z odsetkami) poprzez niewyjaśnienie podstawy faktycznej wyroku i niewskazanie w jakim zachowaniu pozwanego przejawiało się naruszenie przez pozwanego umowy szczegółowej i jakie okoliczności świadczą o tym, iż naruszenie to miało charakter istotny, w sytuacji w której zaistnienie tych przyczyn uprawniało powoda do złożenia skutecznego oświadczenia o odstąpieniu od umowy ramowej na podstawie § 11 ust. 6 i 7 umowy ramowej.

Naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a) art. 395 § 1 kc (w zakresie roszczenia powoda dotyczącego kwoty 63.810,28 złotych wraz z odsetkami) poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż powód skutecznie odstąpił od umowy ramowy z pozwanym w sytuacji, gdy zgodnie z 11 ust. 9 umowy ramowej odstąpienie od umowy ramowego uwarunkowane zostało zdarzeniem przyszłym, nie dającym się umiejscowić w czasie i którego wystąpienie nie było niewątpliwe, co w konsekwencji powodowało nieważność postanowienia § 11 ust. 9 umowy ramowej i niemożliwość skorzystania przez powoda z uprawnienia do odstąpienia od umowy ramowej na podstawie § 11 ust. 6 i 7 umowy ramowej,

b) art. 605 kc (w zakresie roszczenia powoda dotyczącego kwoty 63.810,28 złotych wraz z odsetkami) poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż podstawę roszczenia powoda stanowi art. 605 kc, w sytuacji gdy jednocześnie Sąd przyjął, iż powód odstąpił od umowy ramowej z pozwanym, a co za tym idzie, w wyniku wykonania prawa odstąpienia od umowy ramowej, umowa ramowa winna zostać uznana za niezawartą.

Wskazując na powyższe zarzuty, w oparciu o art. 368 §1 pkt. 5 kpc wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, po rozpoznaniu apelacji, zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd I Instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny uznaje za swoje oraz trafnie zastosował przepisy prawa materialnego i procesowego.

Pozwany zarzuca naruszenie art. 235 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie i naruszenie zasady bezpośredniości poprzez oparcie wyroku w zakresie o odsetek na dowodach, które nie zostały dołączone do akt (faktury, dowody wpłaty).

Ustalając istnienie i wysokość roszczenia powoda za opóźnienie w zapłacie faktur (skapitalizowane odsetki) Sąd oparł się na umowie łączącej strony, notach odsetkowych i opinii biegłego sądowego, który wydał opinię po zapoznaniu się z pełną dokumentacją obrazującą przebieg współpracy między stronami. Jeśli dodatkowo uwzględnić niekwestionowaną okoliczność nie wyrażania sprzeciwu przez pozwanego w odpowiedzi na noty odsetkowe i wezwania do dobrowolnej zapłaty to należy przyjąć, że roszczenie odsetkowe powoda zostało w sposób wystarczający udowodnione.

Należy zwrócić uwagę, że pozwany w sprzeciwie ograniczył się do ogólnikowego zarzutu nieudowodnienia kwot wynikających z not odsetkowych. Zdaniem pozwanego powód nie wskazał w pozwie „z jakiego tytułu wspomniane noty odsetkowe zostały wystawione”. Tymczasem noty odsetkowe nie są zwykłym pismem wzywającym do zapłaty określonej kwoty, ale dokumentem księgowym wystawionym przez głównego księgowego przedsiębiorstwa, działającego w oparciu o ustawę o rachunkowości i posiadaną dokumentację, zawierającą szczegółową treść obrazującą powstałe opóźnienie w zapłacie każdej wierzytelności stwierdzonej fakturą. Nota zawiera bowiem oznaczenie faktury, kwoty wierzytelności, terminu zapłaty, daty zapłaty, kwoty zapłaty, ilość dni opóźnienia, wreszcie wartość odsetek. Zatem nota odsetkowa jest przede wszystkim oświadczeniem wiedzy głównego księgowego, a więc dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 kpc. Pismo zarządu doręczające notę odsetkową jest oświadczeniem woli (np. wezwaniem do zapłaty, potrąceniem wzajemnej wierzytelności).

Pozwany w odpowiedzi na doręczenie tych not, ani na żadnym etapie postępowania sądowego, nie zakwestionował poprawności danych zawartych w notach, zatem również na podstawie art. 231 kpc istnieją podstawy do przyjęcia domniemania faktycznego co do faktów zaistnienia opóźnienia w zapłacie poszczególnych faktur.

W tej sytuacji bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 6 kc i art. 232 kpc, przez niewskazanie roszczenia odsetkowego.

Ostatecznie należy mieć na uwadze, że skuteczne postawienie zarzutu procesowego wymaga nie tylko wskazania naruszenia, ale również wykazania, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, a temu apelujący nie podołał.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 207 § 6 kpc przez jego niezastosowanie i oparcie wyroku w zakresie kwoty 63.810,28 zł o dowody nie załączone przez powoda do pozwu, zaś do pisma z dnia 12 września 2013 roku, w sytuacji gdy powód dysponował tymi dowodami na dzień wnoszenia pozwu.

Należy podnieść, że powód w pozwie załączył negowane przez pozwanego pismo z dnia 21 marca 2013 r. (k. 109) zawierające oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy z pozwanym z przyczyn leżących po stronie odbiorcy - pozwanego. Pozwany dopiero po wniesieniu pozwu kwestionował skuteczność dokonanego przez powoda odstąpienia od umowy szczegółowej Nr (...) zawartej w dniu 20.02.2013 r. i samo otrzymanie tegoż pisma, co nastąpiło 26 marca 2013 r. (k. 110-111).

Jest poza sporem, iż powód pismem z dnia 21 marca 2013 r. działając na podstawie art. 11 ust. 6 umowy ramowej odstąpił od umowy szczegółowej wywodząc swoje działanie z pisma pozwanego z dnia 11 marca 2013 r., który wniósł o wstrzymanie dostaw, gdyż odstąpił od umowy z inwestorem.

Sąd I Instancji powołuje się na to pismo, zatem błędnym jest zarzut pozwanego, że Sąd nie odnosi się do treści umowy szczegółowej, wskazania zachowania pozwanego naruszającego postanowienia umowy szczegółowej. Z samej treści pisma pozwanego z 11 marca 2013 r., pisma powoda z 21 marca 2013r. oraz umowy ramowej wynika jakiego naruszenia dopuścił się pozwany. Zapowiedział przecież w sposób definitywny, że nie będzie dalej odbierać zamówionych wcześniej wyrobów. Powołanie się na rozwiązanie umowy z kontrahentem w sposób nie budzący wątpliwości na to wskazuje.

Podstawą odstąpienia powoda od umowy z pozwanym było odstąpienie pozwanego od umowy z inwestorem - spółką „(...)" Sp. z o.o. w W. i zaprzestanie odbioru zamówionych przez pozwanego towarów. Zatem przyczyną zakończenia współpracy było faktyczne zaprzestanie przez pozwanego jej kontynuowania w związku z zakończeniem realizacji inwestycji.

Przepisy z zakresu zobowiązań są do co do zasady przepisami dyspozytywnymi, dlatego strony mogły w sposób specyficzny uregulować stosunek wynikający z łączących je umów. Z treści zawartych przez strony umowy ramowej i umowy szczegółowej oraz składanych wzajemnie pism wynika, że doszło do odstąpienia przez powoda od umowy z przyczyn leżących wyłącznie po stronie pozwanego i powodowi przysługuje w związku z tym roszczenie o zapłatę za wyroby powstałe z tzw. „produkcji w toku”, które przecież pozwany może odebrać (tym bardziej jeśli jak twierdzi od umowy nie odstapił).

Powód wezwał pozwanego do dokonania, zgodnie z wymogami §11 ust. 7 umowy ramowej oraz §4 ust. 5 umowy szczegółowej, wspólnej inwentaryzacji gotowych elementów zbrojarskich oraz produkcji w toku. Pozwany nie stawił się na wyznaczony termin, w związku z czym powód dokonał w dniu 27 marca 2013 r. komisyjnej inwentaryzacji elementów wykonanych na potrzeby pozwanego i o wynikach tej inwentaryzacji poinformował pozwanego i wezwał do zapłaty faktury VAT nr (...) z dnia 27 marca 2013 r. na kwotę 63.810,28 zł. Po zapłacie faktury, zgodnie z treścią zawartej umowy, pozwany - odbiorca może odebrać towary.

Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 395 § 1 k.c. oraz art. 605 k.c. Umowa ramowa w §11 ust. 9 określała, że uprawnienie do odstąpienia od umowy może zostać dokonane w ciągu 30 dni kalendarzowych od wystąpienia przyczyny odstąpienia. Pozwany poinformował powoda pismem z dnia 11 marca 2013 r., że w dniu 6 marca 2013 r. odstąpił od umowy z inwestorem. Po uzyskaniu tej informacji powód mógł w ustalonym terminie odstąpić od umowy z pozwanym.

Z treści umowy wynika, że powodowi przysługiwało umowne uprawnienie do odstąpienia od umowy, gdyż zdarzeniem determinującym złożenie oświadczenia przez powoda było powiadomienie przez pozwanego o odstąpieniu od umowy z inwestorem i zaprzestanie współpracy z powodem. W tej sytuacji o naruszeniu art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż odstąpienie powoda od umowy z pozwanym nastąpiło w trybie art. § 11 ust. 6 i 7 umowy ramowej oraz, iż jego podstawą było zachowanie, za które odpowiada pozwany nie może być mowy.

Uzasadnienie Sądu I Instancji zawiera wszystkie elementy zawarte w art. 328 § 2 kpc.

Biorąc pod uwagę przedstawione argumenty Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy w oparciu o art. 98 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.

Zażalenie na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu złożyła strona powodowa. Wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia przez Sąd II instancji poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda prawidłowej łącznej kwoty 16.937,39 zł tytułem kosztów procesu, w tym brakującej kwoty w wysokości 7.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.

Zażalenie jest uzasadnione.

Powód w pozwie z dnia 27 maja 2013 r. dochodził zasądzenia od pozwanego kwoty 268.797,65 zł wraz należnymi odsetkami oraz wnosił o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sąd Okręgowy w Kielcach w wydanym w dniu 4 czerwca 2013 r. w postępowaniu upominawczym nakazie zapłaty zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę. Pozwany w złożonym sprzeciwie zaskarżył wydany nakaz w części obejmującej kwotę w wysokości 143,181,13 zł oraz zasądzone koszty procesu.

Powód w toku sprawy oraz w piśmie z dnia 12 września 2013 r. podtrzymał żądanie zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty w zaskarżonej przez pozwanego części oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Po rozpoznaniu sprawy w dniu 18 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, w którym oprócz zasądzenia głównego żądania pozwu orzekł o kosztach postępowania. W zakresie zwrotu kosztów procesu Sąd Okręgowy nakazał pozwanemu zapłacić powodowi kwotę 9.720,39 zł. Na wspomnianą kwotę składają się: zwrot opłaty sądowej od zaskarżonej części nakazu zapłaty w kwocie 8.729,40 zł oraz zwrot za wynagrodzenie biegłego wypłacone z zaliczki uiszczonej przez powoda w kwocie 990,99 zł. Sąd mimo orzekania na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. pominął rozstrzygnięcie co do kosztów zastępstwa procesowego.

Według art. 98 § 3 do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wartość przedmiotu sprawy wynosiła ponad 200.000 zł, co uzasadnia przyznanie kwoty 7.200,00 zł tj. stawki minimalnej wynagrodzenia, przewidzianego w § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Należy podnieść, że godnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r. IV CZ 82/10) na postanowienie uwzględniające tylko część żądanych kosztów procesu, pomimo nieoddalenia wniosku w pozostałym zakresie, stronie przysługuje zażalenie.

Z omówionych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc.