Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

V Ka 582/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

--

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej z 17 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 162/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------

---------------

----------

-----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------

-----------------------------

-------

-------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

-------------------

---------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------

----------

--------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (art. 4, 5 § 2, 7 i 410 kpk), który polega na przyjęciu tezy, że zgromadzone dowody nie pozwalają na przyjęcie, iż A. F. w chwili zdarzenia uderzył pokrzywdzonego w rękę i spowodował upadek jego telefonu (...) na podłoże w wyniku czego doszło do uszkodzenia matrycy, zarysowań obudowy, czym spowodował stratę na kwotę 1500 zł, a materiał dowodowy wskazuje, że to oskarżony jako jedyny szarpał pokrzywdzonego i go uderzał i popełnił czyn z art. 288 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się niezasadne, ponieważ Sąd Rejonowy w Dąbrowie Górniczej przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób bezpośredni zetknął się z osobowymi źródłami dowodowymi i w sposób logiczny, zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, dokonał oceny depozycji dowodowych oskarżonego oraz świadków (zgodne z art. 7 kpk). Przeprowadzona ocena była wewnętrznie spójna, nie zawierała sprzeczności lub nieścisłości. Natomiast w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazano, którym dowodom i dlaczego dano wiarę – zgodnie z art. 424 kpk. W sposób prawidłowy przy tym ustalono stan faktyczny i podano na jakiej podstawie. Nadto wszystkie dowody zostały w trakcie postępowania przeprowadzone prawidłowo, a następnie właściwie je oceniono.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił więc stan faktyczny w zakresie przebiegu zdarzenia dochodząc także do właściwego wniosku, że w zakresie uszkodzenia telefonu nie dało się ustalić, kto dokładnie uderzył pokrzywdzonego w rękę oraz czy samo wytrącenie telefonu z ręki spowodowało takie właśnie uszkodzenia aparatu telefonicznego. Sam K. B. wskazał, że sytuacja była dynamiczna i to z udziałem kilku osób, a on sam został kopnięty w rękę gdy trzymał w niej telefon, który wypadł, lecz nie widział właśnie kto go kopnął /k. 43v, 268/. Poza tym inny świadek zdarzenia M. B., wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zawartym w uzasadnieniu apelacji, także nie widział, który z mężczyzn uderzył pokrzywdzonego w rękę, gdy ten trzymał telefon /k. 63v, 273/. Ponadto trzeba zauważyć, że istnieją wątpliwości co do tego, czy uszkodzenie telefonu nastąpiło właśnie na skutek upadku na podłoże. I chociaż rzeczywiście oskarżony spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała, ale tylko w obrębie głowy, gdyż atak nastąpił poprzez uderzenie właśnie w tą część ciała. Z kolei nie można się zgodzić z twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu apelacji, że kontrakt z pokrzywdzonym w czasie zdarzenia miał tylko oskarżony. Niewątpliwie to A. F. uderzył w głowę K. B., lecz przed tym jak nastąpiło uderzenie go w rękę /k. 268, 273/. Należy podkreślić, że zdarzenie miało dynamiczny przebieg, a osób w nim uczestniczących było wiele. Nie można z kolei domniemywać, jak to czyni pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że z samego kontaktu oskarżonego z pokrzywdzonym można wywieść to, że tylko on mógł go potem kopnąć. Takiego twierdzenia nie „popierają” same zeznania pokrzywdzonego i świadka M. B., którzy wskazują, że któryś z mężczyzn kopnął w rękę, lecz sami nie wiedzieli który. Nie sposób więc ustalić, z uwagi na wyczerpane możliwości dowodowe, po pierwsze kto uszkodził telefon pokrzywdzonego, a po drugie czy uszkodzenie rzeczywiście nastąpiło w wyniku takiego uderzenia i upadku na podłoże. Poza tym z samej chęci warunkowego umorzenia postępowania przez A. F. na początkowym etapie postępowania nie można domniemywać, że sprawcą uszkodzenia telefonu był właśnie oskarżony, jak to sugeruje pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w uzasadnieniu apelacji. Sprawstwo i winę należy bowiem udowodnić środkami dowodowymi, a takim na pewno nie jest wniosek o warunkowe umorzenie postepowania karnego z obowiązkiem naprawienia szkody. Tym samym trafnie ustalił Sąd I instancji, że z uwagi na brak dowodów i niemożność ustalenia osoby, która kopnęła K. B. w rękę, gdy trzymał telefon, niemożliwe jest przypisanie sprawstwa i winy właśnie oskarżonemu w zakresie czynu z art. 288 § 1 kk.

Wniosek

Uchylenie sprawy w zakresie czynu z art. 288 § 1 kk i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski okazały się niezasadne, ponieważ nie potwierdzono błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania, co opisano szczegółowo wyżej.

Lp.

Zarzut

2.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 20.000 zł, podczas gdy szkoda, cierpienie związane z uszkodzeniami ciała, a wywołane przez oskarżonego, oraz konieczność wielu zabiegów, długa rehabilitacja i oszpecenie prowadzą do wniosku, że należała się oskarżycielowi posiłkowemu nawiązka w kwocie 70.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Odwoławczy uznał, że orzeczenie środka karnego (nawiązki w kwocie 20.000 zł) na podstawie art. 46 § 2 kk nie cechowało się rażącą niewspółmiernością. Trzeba zwrócić uwagę, iż Sąd I instancji ustalając kwotę nawiązki na 20.000 zł wziął pod uwagę zarówno rodzaj i charakter odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała, jak i okres pobytu w szpitalu oraz późniejszej rehabilitacji. Należy wskazać, że pokrzywdzony rzeczywiście był przez kilka dni w szpitalu, a potem przeszedł dość długą rehabilitację. Niewątpliwie początkowo po zdarzeniu miał też spore trudności choćby z przyjmowaniem posiłków, a nadto wystąpiły u niego spore cierpienia związane z przeżywanym zdarzeniem. Niemniej jednak zdaniem Sądu Okręgowego w Sosnowcu ustalając wysokość nawiązki uwzględniono rozmiar szkód, rozmiar krzywdy wyrządzonej, a także sposób działania sprawcy oraz to, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa. Tym samym taka właśnie wysokość nawiązki jest odpowiednia i w żaden sposób nie jest rażąco niewspółmierna.

Ponadto trzeba podkreślić, że samo pojęcie rażącej niewspółmierności środka karnego oznacza znaczne, wyrażające oczywiste, a więc niedające się zaakceptować dysproporcje między środkiem karnym wymierzonym, a środkiem karnym sprawiedliwym - zasłużonym (tak też wyrok SA w Rzeszowie z 13 grudnia 2018 r., II AKa 70/18, Lex nr 3277376). Z kolei w tym przypadku orzeczona przez Sąd Rejonowy w Dąbrowie Górniczej wysokość nawiązki uwzględnia wszystkie te okoliczności, które winno się brać pod uwagę ustalając kwotę należącą się pokrzywdzonemu. Trzeba zwrócić uwagę, że kwota 20.000 zł nie jest niska, a w chwili orzekania wynosi prawie trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w Polsce. Zresztą zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty nawiązki może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady jej ustalania, a zatem gdy sąd nie uwzględnia wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających wyższe świadczenie albo niewłaściwie ocenia całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności, jednakże w ramach samej kontroli instancyjnej nie można wkraczać w sferę swobodnego uznania sędziowskiego (tak też wyrok SA w Łodzi z 28 maja 2019 r., II AKa 60/19, Lex nr 3352462). Z kolei orzeczenie Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej w zakresie wysokości nawiązki uwzględniło wszystkie elementy, które są niezbędne w celu ustalenia wysokości tego środka karnego.

W tym miejscu trzeba dodać, że w chwili orzekania w II instancji pokrzywdzony K. B., będący oskarżycielem posiłkowym, zmarł. Jednakże jego śmierć nastąpiła już po wydaniu wyroku w I instancji oraz po wniesieniu przez jego pełnomocnika apelacji. Na etapie postępowania odwoławczego prawidłowo wstąpiły do niego z kolei osoby najbliższe (żona i syn oskarżyciela posiłkowego). Należy też zwrócić uwagę, że apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego była jedyną, którą złożono w przedmiotowej sprawie. Z kolei z treści art. 46 § 2 kk wynika, że nawiązka może zostać orzeczona tylko na rzecz pokrzywdzonego, a tylko w niektórych przypadkach na rzecz innych osób (na rzecz osoby najbliższej w razie śmierci pokrzywdzonego w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa). I chociaż śmierć pokrzywdzonego (oskarżyciela posiłkowego) nie nastąpiła w wyniku przestępstwa to jednakże miała ona miejsce już po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, a postępowanie odwoławcze zostało zainicjowane tylko i wyłącznie apelacją pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Tym samym nie sposób uznać, że w takiej sytuacji procesowej Sąd II instancji musiałby automatycznie uchylić rozstrzygnięcie w zakresie nawiązki. Zwłaszcza, że zarówno prokurator, jak i obrońca oskarżonego oraz sam oskarżony nie składali w ogóle środka odwoławczego. Na marginesie należy zauważyć, że gdyby pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego cofnął apelację na etapie rozpoznawania sprawy w II instancji to należałoby pozostawić ją bez rozpoznania (art. 432 kpk), gdyż w omawianej sytuacji nie zaistniały bezwzględne przyczyny odwoławcze (art. 439 kpk) lub rażąca niesprawiedliwość orzeczenia (art. 440 kpk), a więc wyrok by się uprawomocnił (także z rozstrzygnięciem o nawiązce na rzecz nieżyjącego już pokrzywdzonego). Nie można z kolei wymagać od pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, by ten po śmierci samego oskarżyciela posiłkowego, np. nakłaniał jego osoby najbliższe do cofnięcia apelacji, chcąc niejako „uratować” orzeczenie w zakresie nawiązki (w związku ze skazaniem oskarżonego za jeden czyn), rezygnując przy tym z możliwości zweryfikowania orzeczenia w zakresie uniewinnienia oskarżonego od innego czynu.

I chociaż trafnie wskazuje się, że śmierć pokrzywdzonego uniemożliwia orzeczenie na jego rzecz nawiązki z art. 46 § 2 kk, gdyż beneficjentem tej nawiązki może być tylko pokrzywdzony (tak: wyrok SA w Gdańsku z 14 października 2014 r., II AKa 323/14, Lex nr 1679886; wyrok SN z 30 stycznia 2014 r., III KK 349/13, Lex nr 1427411) to jednakże w omówionej wyżej sytuacji procesowej nie orzeczono nawiązki na rzecz innych osób, lecz na rzecz samego pokrzywdzonego, który zmarł dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji. Dlatego też Sąd Odwoławczy nie dokonywał żadnych zmian w zakresie osoby, na rzecz której orzeczono nawiązkę. Zresztą orzeczenie nawiązki możliwe jest z do zasady tylko na rzecz pokrzywdzonego, a nie stron jedynie wykonujących prawa pokrzywdzonego z powodu jego śmierci (tak też wyrok SA w Lublinie z 9 października 2012 r., II AKa 220/12, Lex nr 1237265).

Ponadto należy zwrócić uwagę, że art. 46 § 2 kk spełnia rolę kompensacyjną dla pokrzywdzonego, a przesłanki orzekania nawiązki są tożsame z przesłankami orzeczenia środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 kk z uzupełnieniem o warunek, by jednak orzeczenie tego środka, mimo zaktualizowania się jego przesłanek, jawiło się jako „znacznie utrudnione” (D. Gruszecka [w:] Kodeks karny. Komentarz pod red. J. Giezka, Lex 2021, teza 4 do art. 46 kk). Tym samym rolą nawiązki jest zrekompensowanie szkód i krzywd wyrządzonych przestępstwem, podobnie zresztą jak obowiązek naprawienia szkody i zadośćuczynienie - z art. 46 § 1 kk. Poza tym warto wskazać, że gdyby pokrzywdzony przestępstwem wystąpił od razu na drogę cywilną z roszczeniem o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem lub o zadośćuczynienie z nim związane, a zmarłby już po wydaniu dla niego korzystnego orzeczenia i złożeniu apelacji - to jego spadkobiercy mogliby wstąpić do tak toczącego się postępowania cywilnego. Natomiast zamykanie w postępowaniu karnym możliwości oceny przez sąd II instancji słuszności zasądzonej przez sąd I instancji nawiązki w przypadku śmierci pokrzywdzonego już po korzystnym dla niego, choćby w części, rozstrzygnięciu i złożeniu środka odwoławczego (jako jedynej strony), byłoby niesprawiedliwe i jednocześnie uniemożliwiałoby dochodzenie roszczeń w tym zakresie przez jego spadkobierców. Wobec tego możliwa jest w postępowaniu odwoławczym ocena wysokości orzeczonej na podstawie art. 46 § 2 kk nawiązki na rzecz pokrzywdzonego przestępstwem - już po jego śmierci (która nie nastąpiła w wyniku przestępstwa), gdy ten zmarł po wydaniu wyroku w I instancji i jako oskarżyciel posiłkowy zdążył złożyć środek odwoławczy, który jako jedyny zainicjował postępowanie w II instancji. Trzeba wskazać, że w takim przypadku automatyczne uchylenie orzeczenia przez Sąd II instancji w zakresie nawiązki - tylko z powodu śmierci pokrzywdzonego – byłoby sprzeczne z celem przepisu art. 46 § 2 kk.

Wniosek

Zasądzenie wyższej nawiązki w wysokości 70.000 zł na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się niezasadny, gdyż zasadzona nawiązka nie była rażąco niewspółmierna (nie była rażąco niska)

Lp.

Zarzut

3.

Niewłaściwe zastosowanie art. 627 kpk i zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty minimalnego wynagrodzenia za korzystanie z pomocy pełnomocnika - według stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu w sprawie opłat za czynności adwokackie, podczas gdy na rozprawie złożono spis kosztów i dowód zapłaty wynagrodzenia przez oskarżyciela posiłkowego swojemu pełnomocnikowi, co oznacza że winno się zasądzić wynagrodzenie zgodne ze spisem kosztów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się zasadny jedynie częściowo. Na wstępie trzeba wskazać, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył na rozprawie przed zamknięciem przewodu sądowego spis kosztów wraz z fakturą na kwotę 8.600 zł brutto, a jednocześnie oświadczył ,iż koszty te zostały zapłacone przez samego oskarżyciela posiłkowego, co także potwierdzono w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Sosnowcu. Z kolei Sąd I instancji przyjął, że z uwagi na standardowy i nieskomplikowany stan sprawy, niewymagający większego niż przeciętny nakładu pracy od pełnomocnika - należy się oskarżycielowi posiłkowemu, tytułem zwrotu wydatków, kwota minimalna 2.208 zł wynikająca z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W tym miejscu trzeba jednak wskazać, że wynagrodzenie adwokata ustanowionego z wyboru ustalane jest w granicach dopuszczalnej, szerokiej autonomii (art. 16 ust. 1 ustawy z 1982 r. - Prawo o adwokaturze), a zasada umowności ustalania opłat za czynności adwokackie, uwzględniająca prawa rynku, obowiązuje tylko między stronami umowy (tak też postanowienie SN z 5 marca 2021 r., IV KK 319/19, Lex nr 3189930). Tym samym strony umowy w przypadku udzielenia pełnomocnictwa adwokatowi z wyboru mogą dowolnie ustalić wynagrodzenie za usługi reprezentacji przed sądem. Takie wynagrodzenie musi się też mieścić w granicach maksymalnie sześciokrotności minimalnego wynagrodzenia, ustalanego wyżej wymienionym rozporządzeniem, lecz w przypadku wynagrodzenia oscylującego w górnych limitach sąd może, a nawet powinien je zweryfikować uwzględniając niezbędny nakład pracy i charakter sprawy (podobnie wyrok SA w Krakowie z 11 kwietnia 2019 r., II AKz 171/19, Lex nr 2738932). W związku z tym, analizując spis kosztów przedstawiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w sprawie, trzeba wskazać, że kwota 8.600 zł to około czterokrotność stawki minimalnej. Kwota ta została w całości zapłacona przez oskarżyciela posiłkowego. Z kolei biorąc pod uwagę to, że całość wynagrodzenia dotyczyła sprawy obejmującej dwa zarzuty, a co do jednego nastąpiło uniewinnienie to należy się zwrot wynagrodzenia tylko w zakresie jednego czynu, za który skazano oskarżonego. Tym samym od kwoty 8600 zł należało odjąć kwotę 2208 zł (będącą minimalnym wynagrodzeniem wyliczonym według stawek z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie). W ten sposób wyliczona suma (w wysokości 6392 zł) należy się oskarżycielowi posiłkowemu - jako zwrot od oskarżonego wydatków tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie. Sąd Odwoławczy uznał, że kwota ta odpowiada charakterowi sprawy, zaangażowaniu pełnomocnika w proces karny (stawiennictwo na każdą rozprawę i aktywny w nich udział, choćby poprzez zadawanie wielu pytań świadkom). Mieści się ona też w graniach ustalonych wyżej wymienionym rozporządzeniem, a poza tym nie jest wygórowana. I chociaż sprawa nie jest aż tak skomplikowana to jednak wymagała dość dużego nakładu pracy. Poza tym trudno ingerować w stawkę wynagrodzenia z klientem, kiedy mieści się ono mniej więcej w połowie stawki maksymalnej. Dlatego też w tym zakresie nastąpiła zmiana orzeczenia.

Wniosek

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 8.600 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się częściowo zasadny, ponieważ wynagrodzenie winno być zwiększone do kwoty 6392 zł, co już wyżej omówiono.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

--

----------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

2.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok Sądu I instancji w zdecydowanej części – z wyjątkiem orzeczenia o kosztach zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika urzędu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Po analizie zarzutów apelacyjnych dotyczących wyżej wymienionych rozstrzygnięć i dokonaniu z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia również pod kątem wystąpienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych, a więc niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a które w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły - nie zaistniała konieczność ingerencji w zaskarżone orzeczenie – prócz kwestii omówionych poniżej, a pozostałe rozstrzygnięcia (oprócz tych niżej) były prawidłowe.

Trzeba wskazać, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 157 § 1 kk nie budzą żadnych wątpliwości i orzeczenie Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej w zakresie ustaleń stanu faktycznego oraz okresu środka karnego były prawidłowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 4 zaskarżonego orzeczenia – zmiana wysokości zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru dla oskarżyciela posiłkowego na kwotę 6392 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Wynagrodzenie ustalone przez Sąd I instancji okazało się niewłaściwe, dlatego też zmieniono w tym zakresie orzeczenie, co też już wyżej omówiono.

Przedmiot i zakres zmiany

-----

Zwięźle o powodach zmiany

-------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

---

--------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------

--

------

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------

--

-----

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------

---

----------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------

-----------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd zwolnił osoby najbliższe, które wstąpiły do sprawy w charakterze oskarżycieli posiłkowych z ponoszenia kosztów postepowania odwoławczego, mając na uwadze zasady słuszności i to, że nie one składały apelację i w związku z tym wydatkami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

PODPIS