Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 552/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 2252/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. S..

1.  obrazę przepisów postępowania a to art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności poprzez przyjęcie, iż oskarżona K. S. swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu z art. 280 § 1 kk i art. 278 § 5 kk oraz 276 kk, działając przy tym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, podczas gdy w rzeczywistości ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikają przeciwne wnioski:

2.  obrazę przepisów postępowania a to art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób wybiórczy, z uwzględnieniem okoliczności przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonej, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na jej korzyść, w szczególności poprzez przyjęcie, iż z zeznań pokrzywdzonego K. M. ocenionych przez Sąd I instancji jako spójne i jasne wynika, że oskarżona miała dopuścić się wobec niego czynu zabronionego, podczas gdy sam pokrzywdzony zeznał, że z całą pewnością oskarżona w żaden sposób nie brała udziału w zdarzeniu, a jedynie biernie stała w towarzystwie innych osób;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżona miała wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi dopuścić się popełnienia zarzucanego jej czynu, podczas gdy w rzeczywistości oskarżona nie miała żadnej roli w zdarzeniu i nie wchodziła w porozumienie z innymi osobami czy to w sposób bezpośredni czy domniemany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na treść postawionych zarzutów, tytułem wstępu przyszło przypomnieć kilka podstawowych reguł, które obowiązują zarówno sąd orzekający w sprawie, jak również strony, które wywodzą środek odwoławczy.

Zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

Z uwagi na fakt, że autor apelacji zarzucił również naruszenie przepisu art. 410 k.p.k., zasadne jest wyświetlenie, iż zasada wynikająca z tego przepisu obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 kpk).

Przenosząc te teoretyczne uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należało, że sąd I instancji sprostał wymaganiom postawionym przed nim przez ustawodawcę. Z pisemnego uzasadnienia wynika bowiem w oparciu o które dowody poczynione zostały ustalenia faktyczne w sprawie i dlaczego dowody te zostały uznane za wiarygodne. Zostało także wskazane, którym dowodom sąd odmówił wiary (w szczególności wyjaśnieniom oskarżonych) i dlaczego tak postąpił. Oceny sądu I instancji nie są przy tym dotknięte wadą dowolności, a wręcz przeciwnie. Znajdują pełne odzwierciedlenie w przeprowadzonych dowodach, oceny są racjonalne, odpowiadają podstawowemu doświadczeniu życiowemu, a przez co zgodne są z dyrektywą z art. 7 k.p.k.

Istotne jest, że relacje osobowych źródeł informacji, po części potwierdzone zostały przez dowody materialne, którymi w tej sprawie były pozyskane z banku wyciągi z rachunku pokrzywdzonego, a także zapisy monitoringu z różnych placówek handlowych, w których płacono, czy też usiłowano płacić za pomocą skradzionych pokrzywdzonemu kart płatniczych. To wszystko relacjonował jednak sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a zważając na treść zarzutów aktualnie omawianej apelacji, nie wydaje się konieczne powtarzanie tych treści w tym miejscu.

W apelacji obrońca oskarżonej S. zakwestionował w głównej mierze zeznania pokrzywdzonego i na tej podstawie próbował budować narrację, zgodnie z którą oskarżona nie wzięła żadnego udziału w rozboju. Analizując apelację można dojść do przekonania, że zdaniem obrońcy, zwyczajnie oskarżona znalazła się w złym miejscu i o niewłaściwej godzinie. Jednoznaczne i niezmienne zeznania pokrzywdzonego K. M., przeczą jednak takiej narracji. W połączeniu z dowodami obiektywnymi, tj. zapisami monitoringu z placówek handlowych, depozycje wskazanego świadka pozwalały i nakazywały ustalenie, że oskarżona brała czynny udział w rozboju dokonanym 4 września 2023 roku na K. M.. Ten bowiem po raz pierwszy został przesłuchany w dniu 4 września 2023 roku o godzinie 9:35. Już wówczas świadek podał, że cała trójka oskarżonych czekała na niego na ulicy (...) w C., kiedy zauważyli, że zbliża się do nich. Kiedy podszedł, nie kto inny jak oskarżona S. wraz z jednym z mężczyzn zaczęli dopytywać się pokrzywdzonego, czy ten ma papierosy. Kiedy zaprzeczył, to oskarżona S., nieustępliwie wręcz zażądała, aby im je kupił, zwracając się do pokrzywdzonego „choć nam kupisz” (k.3). Kiedy stanowczo odmówił, cała trójka nadal nalegała na to, aby K. M. zasponsorował im papierosy na pobliskiej stacji paliw. Wreszcie zaczęli dopytywać się pokrzywdzonego o to, która jest godzina. Wówczas pokrzywdozny nieroztropnie wyjął ze swojej saszetki telefon i udzielił napastnikom tej informacji. Co charakterystyczne, oskarżeni wyjątkowo byli zainteresowani tym, co pokrzywdzony miał w tej torebce. Wreszcie co najważniejsze, co w ogóle nie było w zainteresowaniu skarżącego to fakt, że oskarżona S. w czasie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania przyznała się, że to ona zabrała torebkę pokrzywdzonemu. Przeczyła jedynie, aby ktoś miał pokrzywdzonego wcześniej uderzyć, jednak w tej części relacja oskarżonej jest wyjątkowo nieprzekonująca, tak samo jak stwierdzenie, że K. M. w ogóle nie protestował, kiedy zabierała mu tę torebkę (k.272). Podobne wyjaśnienia oskarżona złożyła przed prokuratorem (k.113), a wszystkie podtrzymała przed sądem (k.694). O ile pokrzywdzony sugerował, że po tym jak się przewrócił, to torebkę zabrał mu K., czyli ten który zadał mu silny cios w głowę, to nie był tego pewny. Kilka godzin po zdarzeniu zeznał przecież, że na skutek tego potężnego uderzenia stracił przytomność na około 3 minuty, a kiedy się ocknął, zauważył, że zniknęła jego torebka z całą zawartością. Skarżący wbrew regule z art. 410 k.p.k., pominął tę część jednoznacznego w swej wymowie materiału dowodowego. Także umknęło skarżącemu i to, że bezpośrednio po zajściu, o godzinie 2:16, 4 września 2023 roku (k.305), oskarżona S. robiła na pobliskiej stacji (...) niemałe zakupy, a głównym asortymentem był oczywiście alkohol. Z kart płatniczych pokrzywdzona korzystała także w godzinach dopołudniowych 4 września 2024 roku. Wreszcie brała również udział w przekazywaniu telefonu skradzionego M., podczas rozboju dla O. K., która zastawiła go w lombardzie. Tylko te wskazane w tym miejscu fakty, pozwalały, a w realiach tej sprawy nakazywały prawidłowe ustalenie poczynione przez sąd I instancji, że oskarżona S. wzięła czynny udział w przedmiotowym rozboju, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi sprawcami. Bez wątpienia porozumienie sprawców było, w odniesieniu do S., co najmniej dorozumiane, a co jest wystarczające do zastosowania omawianej konstrukcji sprawstwa. Sąd I instancji w pisemnych motywach w sposób dostateczny wyjaśnił na czym polega współsprawstwo w dokonaniu czynu zabronionego, zwłaszcza zwrócił uwagę, że nie każdy ze współdziałających musi swoim zachowaniem wypełnić znamiona modalne danego typu przestępstwa. Powtarzanie tych uwag w tym miejscu nie jest konieczne, gdyż poglądy te są utrwalone tak w doktrynie jak i orzecznictwie i nikt nawet, na dzień dzisiejszy, nie próbuje ich podważać.

W podsumowaniu tej części uzasadnienia, założenie autora apelacji, że oskarżona K. S. nie miała żądnej roli w zdarzeniu, nie jest poparte jakimikolwiek wiarygodnymi dowodami.

Zasadne więc było ustalenie tego fragmentu stanu faktycznego w oparciu o wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, potwierdzone zresztą częściowo wyjaśnieniami samej oskarżonej S..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro główne zarzuty apelacji okazały się chybione, to nie mogły one doprowadzić do uniewinnienia oskarżonej S..

Lp.

Zarzut

2.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. S..

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na ustaleniu, iż działanie oskarżonej w warunkach ograniczonej poczytalności opisanej w art. 31 § 2 kk ustalić należy jako zbliżone do działania w ramach pełnej poczytalności aniżeli zniesionej poczytalności, podczas gdy w rzeczywistości ze względu na stan chorobowy oskarżonej, jej niezdolność do podejmowania racjonalnych decyzji i pokierowania swoim postępowaniem przyjąć należy, iż ograniczona poczytalność zbliżona jest do całkowitej niepoczytalności;

2.  rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności w związku z nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji dyrektyw wymiaru kary wynikających z art. 53 § 1 i 2 kodeksu karnego oraz okoliczności działania przez oskarżoną w ramach ograniczonej poczytalności, albowiem kara orzeczona za przypisany oskarżonej czyn znacznie przekracza stopień winy, zaś oskarżona zgodnie z opinią biegłych oraz zgromadzoną w sprawie dokumentacją medyczną, od dzieciństwa pozostaje pod opieką (...), cierpi na upośledzenie umysłowe oraz stwierdzone zostały u niej deficyty w rozumieniu i przyswojeniu norm społecznych, co w znaczny sposób przekłada się na zdolność do oceny przedsiębranych czynności, a tym samym winno wpływać na ocenę zachowania oskarżonej w sposób łagodzący.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uzasadnienie apelacji dowodzi, że za pomocą tych dwóch zarzutów obrońca dążył do uzyskania dla oskarżonej S. łagodniejszej kary. Stąd racjonalne jest łączne odniesienie się do tak postawionych zarzutów.

Skarżący nie wywiódł jednak, że zalegająca w aktach opinia o stanie zdrowia psychicznego oskarżonej, jest w jakimś zakresie niepełna niejasna czy też wewnętrznie sprzeczna. Nie mogło to dziwić, gdyż biegli psychiatrzy i psycholog nie tylko mieli osobistą styczność z oskarżoną, co nadto zapoznali się z jej pełną dokumentacją medyczną i wydali ostateczną opinią (k.415, 685, 729, 770 – 773).

Zważając na wnioski opinii biegłych sąd przyjął wobec tej oskarżonej kwalifikację z art. 31 § 2 k.k., co skutkowało nadzwyczajnym złagodzeniem kary i wymierzeniem kary poniżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego. Sąd I instancji, wbrew zarzutom apelacji, wziął więc pod uwagę i należycie uwzględnił dyrektywy wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., a kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, nie przekracza umniejszonego stopnia zawinienia. Warunki i właściwości osobiste oskarżonej S. nie mogły przysłonić okoliczności, które jednoznacznie świadczyły na jej niekorzyść, zwłaszcza wysokiego stopnia społecznej szkodliwości. O wysokim stopniu społecznej szkodliwości świadczą ujawnione okoliczności czynu, w tym brutalny i bezczelny sposób działania sprawców, wyjątkowo niskie pobudki im przyświecające, a to chęć zdobycia pieniędzy na alkohol, co zresztą udało się. Pieniądze, które zabrano oskarżonemu oskarżona wydała właśnie na zakup alkoholu. Wymierzenie więc, w okolicznościach tej sprawy, kary łagodniejszego rodzaju, czego domagał się skarżący, doprowadziłoby do sytuacji, że cele kary nie zostałyby zrealizowane, tak w zakresie prewencji indywidualnej, co przede wszystkim w zakresie prewencji generalnej.

Zgodnie z jednolitym orzecznictwem jak i poglądami doktryny rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 KK oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyr. SA w Katowicach z 5.10.2017 r., II AKa 318/17, Legalis). Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości, albo z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (wyr. SA w Łodzi z 23.11.2016 r., II AKa 222/16, Legalis).

Jak dowiodły tego uwagi poczynione w tej sekcji uzasadnienia, taka sytuacja, co wydaje się oczywiste, nie zaistniała w tej sprawie.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty okazały się nietrafne, stąd nie mogły spowodować zmiany wyroku i orzeczenie względem oskarżonej S. kary łagodniejszego rodzaju.

Lp.

Zarzut

3.

Apelacja oskarżonego K..

Zarzuty obrazy przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. , 7 k.p.k. 5 § 2 k.p.k., 410 k.p.k., a także błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dokonał kradzieży torebki pokrzywdzonego wraz z zawartością, oraz rażąca niewspółmierność wymierzonych kar jednostkowych jak i kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie zarzuty apelacji oskarżonego K. są bezzasadne i to w stopniu oczywistym. W istocie oskarżony nie sprecyzował zarzutów, tak naruszenia przepisów postępowania jak i błędu w ustaleniach faktycznych, nieustannie powtarzając na kolejnych stronach apelacji, że sąd I instancji nierzetelnie ocenił dowody oraz co powinien, jego zdaniem, zrobić Sąd II instancji.

Wywody przedstawione w zakresie apelacji obrońcy oskarżonej S. zachowały swoją aktualność również w przypadku zarzutów oskarżonego K.. Wbrew jego stanowisku, sąd I instancji, po rzetelnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, wydał jedyne słuszne orzeczenie w tej sprawie. Wina i sprawstwo oskarżonego K. były wyjątkowo jednoznaczne. Analiza obszernego uzasadnienia apelacji nie przyniosła odpowiedzi na pytanie, czym miałaby się objawiać nierzetelność sądu rejonowego w rozpoznawaniu tej sprawy i na czym polegały błędy sądu.

Jak wcześniej wyświetlono, wiarygodność pokrzywdzonego M. nie budziła żadnych wątpliwości. Wbrew ocenie oskarżonego K., świadek ten zeznawał niezmiennie w toku procesu. W zasadzie jedyną wątpliwością, którą przejawiał M., było to, kto ściągnął mu torebkę, kiedy po zadaniu mu potężnego ciosu przez K., przewrócił się. Co do obecności oskarżonego K. na miejscu zdarzenia i jego aktywnym udziale w nim, także nie było wątpliwości. K. rozpoznał pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu na tablicach poglądowych, pewny był, że on zadał mu cios, określał go jako ówczesnego partnera S., co również było prawdą. Zresztą na fakt, że oskarżony K. brał udział w zdarzeniu wskazała również współoskarżona S.. Nie bez znaczenia była okoliczność, że telefon zabrany w efekcie rozboju pokrzywdzonemu, a który ujawniono w lombardzie, został przekazany tam za pośrednictwem K., który jako rozliczenie swego zadłużenia, oddał to urządzenie O. K. (k.188). Tylko te naprowadzone w tym miejscu dowody wykluczały z podstawy ustaleń faktycznych gołosłowne wyjaśnienia oskarżonego K., co zasadnie uczynił sąd I instancji.

W podsumowaniu, ocena dowodów zaprezentowana przez sąd I instancji nie wzbudziła najmniejszych wątpliwości sądu odwoławczego. Wina i sprawstwo oskarżonego K. są wyjątkowo oczywiste.

Sąd odwoławczy nie uznał również, aby kary, tak jednostkowe jak i łączna cechowała rażąca niewspółmierna surowość. Sposób życia oskarżonego K. przed popełnieniem przestępstwa, jak również zachowanie się po tym zdarzeniu, w zupełności uzasadniały orzeczenie kar jak w zaskarżonym wyroku. Już sam fakt postawienia takich zarzutów w apelacji, domaganie się przez oskarżonego przyjęcia wypadku mniejszej wagi, świadczy o jego całkowitym bezkrytycyzmie. Przed zdarzeniem oskarżony K. skazywany był aż 10 razy, w tym głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Przypisano mu także występek z art. 233 § 1 k.k., dwukrotnie z art. 158 § 1 k.k. i z art. 157 § 1 k.k. Skazano go też za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W efekcie, aktualnie przypisano mu działanie w warunkach z tzw. recydywy wielokrotnej z art. 64 § 2 k.k. Pomimo wyjątkowo obciążających okoliczności przypisanego przestępstwa na szkodę K. M., o czym świadczą wyjątkowo niskie pobudki działania, jak i brutalne zachowanie się oskarżonego K., ten w apelacji wywodzi, że należało zastosować instytucję wypadku mniejszej wagi. Nadto oskarżony nie przejawił żadnej skruchy. W tym stanie rzeczy orzeczoną karę za występek z art. 280 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 276 k.k., na poziomie jedynie 4 lat pozbawienia wolności, oceniać raczej należało jako karę łagodną, a na pewno nie wygórowaną. Nie ma mowy, aby przyjąć rażącą surową niewspółmierność taj kary, podobnie jak w podniesieniu do występku zakwalifikowanego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Za tożsamy występek K. był już w przeszłości karany.

Brak łączności przedmiotowo – podmiotowej pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami nie uprawniał do założenia, że orzeczona kara łączna jest nazbyt surowa.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro wina i sprawstwo, w świetle prawidłowych ustaleń sądu I instancji, poprzedzonych swobodną, całościową i rzetelną oceną dowodów zgromadzonych w sprawie, nie budziły jakiejkolwiek wątpliwości, wszelkie zarzuty oskarżonego K. okazały się chybione, to wnioski jego apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 2252/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III, IV

Na rzecz obrońców z urzędu przyznano stosowne wynagrodzenie powiększone o należny podatek VAT. Z kolei oskarżonych, dostrzegając przesłanki z art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego.

2.  PODPIS

SSO Paweł Stępień (spr.)

SSO Jacek Myśliwiec SSO Katarzyna Gozdawa - Grajewska