Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Agnieszka Westwal
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Mrozek

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2023 roku w Rybniku

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko H. K.

o zapłatę

zasądza od pozwanego H. K. na rzecz powoda K. P. kwotę 30 000 euro (trzydzieści tysięcy euro) z umownymi odsetkami w wysokości 7,5% w stosunku rocznym od dnia 09 kwietnia 2015 roku do dnia 01 maja 2021 roku z zastrzeżeniem, że w wysokości nie wyższej niż w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 02 maja 2021 roku do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12 476 zł (dwanaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1883/22

UZASADNIENIE

K. P. wniósł po sprecyzowaniu roszczenia (k. 19) o zasądzenie od pozwanego H. K. kwoty 30 000 euro tytułem zwrotu pożyczki wraz z odsetkami umownymi od w/w kwoty w wysokości 7,5 % w stosunku rocznym od dnia 9 kwietnia 2015 roku do dnia 1 maja 2021 roku lecz nie wyższymi od odsetek maksymalnych i dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 maja 2021 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśniał, że zawarł z pozwanym pisemną umowę pożyczki na kwotę 30 000 euro. Kredytobiorcą był również Ł. K.. Po zawarciu w/w umowy przekazał kwotę pożyczki pożyczkobiorcom. Mimo zakreślonego w umowie terminu zwrotu pożyczki, pożyczka nie została zwrócona ani w całości ani w części. Strony w umowie uzgodniły oprocentowanie pożyczki w wysokości 7,5% w skali roku od wartości udzielonej pożyczki od dnia jej zawarcia do dnia jej spłaty.

W dniu 25 sierpnia 2022 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym w całości zasądził dochodzone przez powoda roszczenie wraz z kosztami.

Pozwany H. K. wniósł sprzeciw od w/w nakazu zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany przyznał, że zawarł umowę pożyczki z powodem jednakże jego zdaniem pozwanymi w sprawie powinni być oboje pożyczkobiorcy, a zatem również Ł. K.. Podniósł, że faktycznie pożyczkę otrzymał Ł. K.. Zdaniem pozwanego powód nie przedstawił dowodów świadczących o braku spłaty pożyczki. Nadto na rozprawach pozwany stał na stanowisku, że skoro to Ł. K. faktycznie wziął kwotę udzielonej pożyczki, to on również wyłącznie powinien ją zwrócić.

Sąd ustalił co następuje:

K. P. i H. K. są kuzynami. Ł. K. z kolei jest synem H. K.. W 2015 roku H. K. zadzwonił do mieszkającego na stałe w Niemczech K. P. z prośbą o pożyczenie pieniędzy dla jego syna, który posiadał w tym czasie zadłużenia, i który z tego powodu chciał się targnąć na własne życie. Powód zgodził się udzielić pożyczkę jednakże H. K. miał być również pożyczkobiorcą i tym samym stanowić miał gwarancję spłaty pożyczki, w sytuacji braku spłaty tej pożyczki przez Ł. K..

Dowód: zeznania powoda na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 roku, zeznania świadka Z. K. na rozprawie dniu 23 lutego 29023 roku, zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 11 lipca 2023 roku.

W dniu 9 kwietnia 2015 roku H. K. i Ł. K. zawarli z K. P. umowę pożyczki kwoty 30 000 euro. Pożyczkobiorcy zobowiązali zwrócić kwotę udzielonej pożyczki wraz z odsetkami wynoszącymi 7,5 % w skali roku do dnia 1 maja 2021 roku.

W dniu podpisania umowy pożyczki K. P. przekazał kwotę pożyczki H. K. i Ł. K..

Dowód: umowa pożyczki k. 7, zeznania powoda na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 roku.

H. K. i Ł. K. nie zwrócili K. P. udzielonej im pożyczki ani w całości ani w części, mimo upływu terminu do jej zwrotu.

Dowód: zeznania świadka Z. K. na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 roku, zeznania powoda na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 roku, zeznania świadka Ł. K. na rozprawie w dniu 11 lipca 2023 roku, zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 11 lipca 2023 roku.

Pismem z dnia 7 marca 2022 roku K. P. działając przez pełnomocnika wezwał H. K. do zwrotu pożyczki wraz z odsetkami umownymi w terminie 3 dni.

Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania k. 8-9.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadków oraz stron procesu. Dokumenty Sąd uznał wiarygodne albowiem nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez przesłuchanych w sprawie świadków oraz strony albowiem były ze sobą zgodne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki. Stosownie do art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Poza sporem była okoliczność zawarcia umowy pożyczki, kwota udzielonej pożyczki, data, w jakiej pożyczka miała zostać zwrócona, wysokość i sposób liczenia odsetek od kwoty udzielonej pożyczki, jak i również, że pożyczka nie została zwrócona w całości ani w części pomimo upływu terminu do jej zwrotu. Wprawdzie pozwany w uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty kwestionował, że nie doszło do spłaty pożyczki jednakże następnie sam w czasie składania zeznań przyznał, że ani on ani jego syn Ł. K. nie spłacili udzielonej im przez powoda pożyczki ani w całości ani w części. Zeznania pozwanego znalazły następnie potwierdzenie nie tylko w zeznaniach powoda ale i również przesłuchanych w toku sprawy świadków. A zatem w rzeczywistości spór w sprawie dotyczył legitymacji biernej pozwanego w sprawie oraz tego który z pożyczkobiorców powinien zwrócić powodowi kwotę pożyczki. Zdaniem pozwanego bowiem powód powinien był wytoczyć powództwo o zapłatę pożyczki również wobec Ł. K., a zatem wobec obu pożyczkobiorców, przy czym Sąd powinien zasądzić dochodzone przez powoda roszczenie wyłącznie od Ł. K., który faktycznie pożyczkę tą otrzymał.

Stosownie do art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Żadna z ustaw obowiązująca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie wprowadziła zobowiązania solidarnego w przypadku zobowiązań wynikających z umowy pożyczki zaciągniętej przez kilku pożyczkobiorców. Jednakże solidarność można w takim przypadku było zastrzec w samej umowie pożyczki, zgodnie z w/w przepisem. Solidarność mogła być przy tym zastrzeżona albo w sposób wyraźny przez użycie pojęcia „solidarność" albo mogła wynikać z treści umowy w sposób dorozumiany (tak miedzy innymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 roku V CKN 500/00). Sąd nie miał wątpliwości w niniejszej sprawie, że pożyczkobiorcy tj. pozwany i Ł. K. mieli ponosić względem powoda odpowiedzialność solidarną za spłatę pożyczki udzielonej im w dniu 9 kwietnia 2015 roku. Zgodnie bowiem z § 3 umowy każdy pożyczkobiorca był zobowiązany do spłaty pożyczki w całości. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że strony zawierając umowę pożyczki z dnia 9 kwietnia 2015 roku posłużyli się wzorem umowy pożyczki, zapewne ściągniętym z Internetu. Umowa nie została przygotowana przez prawnika, stąd brak było w niej użycia wyraźnego sformułowania o solidarności zwrotu pożyczki przez pożyczkobiorców. Nie mniej jednak również okoliczności udzielenia pożyczki świadczą o tym, że stronom taki przyświecał cel. Sam pozwany bowiem przyznał podczas składania zeznań, że miał być gwarantem spłaty pożyczki. Dlatego też, Sąd mając na uwadze treść § 3 umowy oraz okoliczności, które doprowadziły do zawarcia umowy pożyczki z dnia 9 kwietnia 2015 roku uznał, że pożyczkobiorcy ponosili odpowiedzialność solidarną za spłatę udzielonej im przez powoda pożyczki. W tym miejscu należy nadto przytoczyć treść art. 65 k.c. oświadczenia woli należy tak tłumaczyć, jak wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Sąd nie miał zatem wątpliwości, że pozwany miał stanowić gwarancję spłaty całej pożyczki w sytuacji braku jej spłaty przez Ł. K., i że obaj pożyczkobiorców ponosili odpowiedzialność solidarna za spłatę pożyczki. Zgodnie z kolei z art. 366 k.c. kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Mając na uwadze w/w przepis powód mógł wystąpić zatem z roszczeniem o zapłatę wobec wszystkich pożyczkobiorców, ale i wobec jednego z nich, co miało miejsce w niniejszej sprawie - powód pozwał jedynie H. K.. Okoliczność, że pożyczkę zużył wyłącznie Ł. K. nie miała w związku z tym żadnego znaczenia. Istota solidarności biernej polega bowiem na tym, że każdy z dłużników jest zobowiązany wobec wierzyciela do spełnienia całego świadczenia, tak jakby był jedynym dłużnikiem. Mając na uwadze powyższe, jako że zarzuty podniesione przez pozwanego okazały się niezasadne, Sąd w całości uwzględnił dochodzone przez powoda roszczenie w całości jak w pkt. 1 wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w pkt. 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zatem zasądził od pozwanego, który w całości przegrał sprawę niezbędne koszty poniesione przez powoda związane z wytoczeniem niniejszej sprawy i jej popieraniem przed Sądem. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 7 059 zł, wynagrodzenie jego pełnomocnika w wysokości 5 400 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

R., dn. 29 sierpnia 2023 roku