Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2023 roku

Sąd Okręgowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Agnieszka Westwal
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Mrozek

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2023 roku w Rybniku

sprawy z powództwa T. M., B. M.

przeciwko Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

ustala, że umowa o Kredyt Hipoteczny nr KH/ (...) zawarta między stronami w dniu 21 lutego 2006 roku jest nieważna;

zasądza od pozwanej na rzecz powodów łącznie kwotę 39 776,52 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2022 roku do dnia zapłaty;

w pozostałym zakresie powództwo oddala;

zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 6 417 zł (sześć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 838/22

UZASADNIENIE

Powodowie B. M. i T. M. wnieśli o ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny nr KH/ (...) z dnia 21 lutego 2006 roku zawarta pomiędzy nimi a pozwaną Bank (...) Spółką Akcyjną w W., jest nieważna, o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz kwoty 39 776,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie stosownie do art. 98§1 ¹k.p.c.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wyjaśniali, że zawarta z pozwaną w/w umowa jest nieważna z uwagi na jej pozorność, a także z uwagi na jej sprzeczność z ustawą, dobrymi obyczajami oraz zasadami współżycia społecznego. Zdaniem powodów o pozorności zawartej umowy świadczył fakt, że strony nigdy nie miały intencji, aby swoje świadczenie określać w walucie obcej, a ich rzeczywistą intencją było zawarcie kredytu w złotówkach. Uruchomienie kredytu oraz jego spłata odbywała się w złotych polskich. Posiadali konto złotówkowe i wszelkie dokumenty świadczyły o zastosowaniu polskiej waluty. Żadne ze świadczeń stron ani głównych ani ubocznych nie miało za przedmiot waluty obcej. W samej umowie znajdują się postanowienia, które określały zobowiązanie w walucie polskiej np. § 2 umowy, § 4 ust. 1 umowy, § 7 ust. 1 umowy. Ponadto nieważność zawartej pomiędzy stronami umowy powodowie wiązali z sprzecznością umowy z ustawą, w tym z art. 69 prawa bankowego. Zdaniem powodów, strony nie określiły w umowie kwoty zobowiązania we franku szwajcarskim, a zatem w umowie nie zostały określone obligatoryjne jej elementy w postaci kwoty i waluty kredytu oraz sposobu pozostawienia im środków pieniężnych. Z w/w powodów umowa, zdaniem powodów była nieważna również z uwagi na naruszenie zasad współżycia społecznego oraz obejście ustawy. Również niejasne zasady wypłaty i spłaty kredytu powodowały, zdaniem powodów nieważność w/w umowy kredytu. Poza wadliwą konstrukcją umowy w ogólności umowa była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i przez to nieważna. Sprzeczność z zasadami współżycia społecznego polegała przy tym na braku równości kontraktowej stron umowy i nadużyciu przez pozwaną swojej pozycji na etapie zawarcia umowy, braku wyjaśnienia ryzyka walutowego i ryzyka zmiennego oprocentowania, publikowaniu więcej niż jednego kursu walut obcych dziennie, co narażało ich na brak możliwości określenia, jaką ilość środków pieniężnych zostanie pobrana z ich rachunku bankowego służącego do spłaty kredytu, braku wyjaśnienia sposobu ustalania przez pozwaną kursów walut, które miały być podstawą wyliczeń przy wykonywaniu umowy, braku informacji w zakresie uzyskiwania przez pozwaną dodatkowego wynagrodzenia w związku z dokonywanymi przeliczeniami, jednostronnym ustalaniu przez pozwaną salda ich zadłużenia w (...), jednostronnym ustaleniu i ukryciu w umowie dodatkowego wynagrodzenia związanego w kursem (...). Zdaniem powodów nieważność umowy wynikała również z abuzywności klauzul przeliczeniowych, bez których dalsze wykonanie umowy nie było możliwe. Zdaniem powodów niedozwolone postanowienia umowne zostały zamieszczone przy tym w § 2 ust. 2 umowy kredytu i w § 7 ust. 1 umowy kredytu. Na skutek nieważności umowy łączącej strony całość środków pobranych od nich przez pozwaną w wykonaniu w/w umowy kredytu stanowiło świadczenia nienależne, którego zwrotu mogli się domagać na podstawie treści art. 405 k.c. w zw. z treścią art. 410 k.c. Na dzień 1 marca 2022 roku pozwana w wykonaniu nieważnej umowy pobrała od nich łącznie kwotę 146 700,18 zł. Pozwem dochodzili jednakże kwoty różnicy pomiędzy sumą dokonanych przez nich spłat, a kwotą wypłaconego przez pozwaną kapitału kredytu, tj. domagali się zasądzenia od pozwanej na ich rzecz kwoty 39 776,52 zł.

Pozwana Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powodów solidarnie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Zdaniem pozwanej zawarta pomiędzy stronami umowa pozostaje w mocy, jej postanowienia są zgodne z art. 353 ¹ k.c., art. 385 ¹ k.c., art. 69 prawa bankowego oraz art. 58 k.c., nadto umowa kredytu nie zawierała postanowień bezskutecznych, a powodom nie przysługuje zwrot jakichkolwiek kwot. Powodowie zostali w sposób prawidłowy poinformowani o ryzykach związanych z indeksowaniem kredytu do (...). Powodowie te informacje zrozumieli i je zaakceptowali. Umowa kredytu została indywidulanie uzgodniona z powodami, w szczególności dotyczyło to klauzuli indeksacyjnej oraz klauzuli wyliczenia rat kredytu. Powodowie sami zrezygnowali z zawarcia umowy kredytu w złotych polskich. Pozwana podniosła brak interesu prawnego powodów w żądaniu przez Sąd ustalenia nieważności łączącej strony umowy oraz zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

B. M. i T. M. pozostawali w związku małżeńskim, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W 2006 roku potrzebowali pieniędzy na dokończenie budowy domu jednorodzinnego w C.. Chodzili po różnych Bankach i pytali się o oferty zawarcia umowy kredytu. Najbardziej korzystną ofertę przedstawił im pracownik (...) Bank Spółki Akcyjnej w W.. Była to oferta kredytu indeksowanego do (...). Powodowie zdecydowali się zawrzeć w/w umowę uważając, że kredyt ten jest dużo tańszy od kredytów w złotych polskich oraz z uwagi na niewielkie ryzyko. Wiedzieli, że zaoferowany im kredyt będzie powiązany z walutą obcą i z tego powodu na umowę będzie miał wpływ kurs (...). Jednocześnie jednak otrzymali informację, że wahania kursu były niewielkie. Pracownik pozwanej nie przedstawił powodom symulacji, z których wynikałoby w jaki sposób będzie kształtować się rata kredytu i saldo kredytu w przypadku wzrostu kursu (...), nie wyjaśnił im czym będzie indeksacja, dlaczego w wykonaniu umowy pozwana będzie stosowała dwa różne kursy: kurs sprzedaży przy spłacie rat przez powodów i kurs kupna przy wypłacie kredytu powodom. Powodowie nie wiedzieli, że Bank sam ustala kursy walut, w oparciu o które dokonuje przeliczenia salda kredytu i rat kredytu, nie wiedzieli, że Bank zabezpieczył się przed zmianami kursów (...) i stopy procentowej, i że tylko oni nie zostali zabezpieczeni przed ryzykiem tj., że ponosić będą ryzyko zmiany kursów (...) i ryzyko zmiany stopy procentowej przez cały okres wykonywania umowy. Powodowie decydując się na zawarcie z pozwaną umowy nie rozmieli do końca postanowień wniosku o kredyt, postanowień umowy, jednakże działali w zaufaniu do pracowników pozwanej, że zawierając u pozwanej kredyt nic im nie grozi, że spokojnie będą go spłacali, w ogóle nie uważali że zawarcie umowy w zaoferowanej im tej postaci niesie z sobą jakiekolwiek ryzyko. W trakcie oferowania powodom kredytu indeksowanego do (...) powód podpisał się pod treścią pisma pozwanej z dnia 19 stycznia 2006 roku zatytułowanego informacja dla wnioskodawców ubiegających się o produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej. W informacji tej znajdowały się ogólne informacje w zakresie ryzyka zmiany kursów walutowych, ryzyka zmiany stóp procentowych. Do pisma dołączone były historyczne zmiany kursu franka szwajcarskiego oraz historyczne zmiany stawki referencyjnej L. 3 (...).

Dowód: przesłuchanie powodów na rozprawie w dniu roku, informacja k. 202-203, wstępna ocena zdolności kredytowej k. 217-221.

W dniu 20 stycznia 2006 roku powodowie podpisali wniosek kredytowy do (...) Bank Spółki Akcyjnej w W., na wzorze tego Banku. We wniosku powodowie zawnioskowali o udzielnie im kredytu w wysokości 100 000 zł na wykończenie domu i refinansowanie wydatków ponoszonych na cele mieszkaniowe plus na prowizję dla Banku, indeksowanego do (...), na okres 240 miesięcy. Pozwana pozytywnie rozpoznała wniosek powodów o udzielenie im kredytu hipotecznego indeksowanego do (...) i przygotowała umowę kredytu.

Dowód: wniosek kredytowy k. 177-179, decyzja k. 207-216, wstępna ocena zdolności kredytowej k. 217-221.

W dniu 21 lutego 2006 roku powodowie i pozwana podpisali umowę o (...) Dom nr KH/ (...) według przedstawionego im przez Bank wzorca, bez jakichkolwiek zmian w treści tego wzorca. Dokonana czynność nie miała związku z działalnością gospodarczą ani zawodową powodów. Zawierając umowę działali w charakterze konsumentów. Zgodnie z zawartą umową Bank udzielił powodom kredytu w wysokości 106 923,65 zł. Kredyt był indeksowanego do (...), po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku (...) w dniu uruchomienia kredytu lub transzy (§ 2 ust. 2 umowy). Kredyt miał zostać przeznaczony na dokończenie budowy domu metodą gospodarczą w C. oraz zapłatę kosztów wliczonych w kredyt w wysokości 1 058,65 zł (§ 2 ust. 3 umowy). Okres kredytowania wynosić miał 240 miesiące. Od kwoty udzielonego kredytu Bank miał pobrać od powodów jednorazową bezzwrotną prowizje w wysokości 1 058,65 zł przed uruchomieniem pierwszej transzy. Kwota ta miała zostać potrącona przez Bank z kwoty kredytu (§ 4 ust. 1 i 2 umowy). W przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą stosowany miał być kurs kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązujących w Banku (...), w przypadku zmiany waluty z obcej na PLN stosowany miał być kurs sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w Banku (...), w przypadku zmiany waluty obcej na inną walutę obcą saldo kredytu miało zostać obliczone na podstawie obowiązujących w Banku w dniu złożenia wniosku o przewalutowanie kursów walut dewiz (§ 4 ust. 3 umowy). Oprocentowanie kredytu w całym okresie kredytowania miało być według zmiennej stopy procentowej. Na chwilę podpisania umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 2.31 % w stosunku rocznym, co stanowiło sumę stopy referencyjnej L. 3 M ( (...)) obowiązującą w dniu sporządzenia umowy oraz marży w wysokości 1,30 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. W związku z zmiennym oprocentowaniem powodowie mieli ponosić ryzyko zmiany stóp procentowych co oznaczać miało, iż w przypadku wzrostu poziomu stopy referencyjnej wyższe będzie oprocentowanie kredytu i wzrośnie wówczas wysokość miesięcznej raty kapitałowo – odsetkowej (§ 6 ust. 2 umowy). Powodowie zobowiązali się do spłaty kwoty kredytu w (...) w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z Tabelą Kursów Obcych Banku (...). Spłata kredytu miała następować poprzez bezpośrednie potrącanie przez Bank należnych mu kwot z prowadzonego na ich rzecz w związku z zawartą umową rachunku bankowego (§ 7 ust. 1 i 3 umowy). Jako prawne zabezpieczenie kredytu wskazano hipotekę kaucyjną do kwoty 181 770,21 zł oraz cesję na rzecz banku praw z umowy ubezpieczenia nieruchomości i z umowy na Życie kredytobiorców. Powodowie zobowiązali się do zwrotu Bankowi kosztów składki ubezpieczeniowej wnoszonej przez Bank w związku z ubezpieczeniem. Miesięczna opłata z tytułu refinansowania składki ubezpieczeniowej wynosić miała 1/12 z 0,81% kwoty przyznanego kredytu (co stanowić miało kwotę 75 zł), przy uwzględnieniu kursów waluty obcej, do jakiej kredyt miał być indeksowany na pierwszy dzień miesiąca, w którym została sporządzona umowa kredytowa według (...) Banku (...) S.A. - § 9 ust. 3 umowy. Integralną częścią zawartej umowy był również Regulamin Kredytowania Osób Fizycznych w ramach usług (...) w Banku (...) S.A. (§ 1 ust. 1 umowy). Zgodnie z § 8 ust. 3 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej kwota raty spłaty obliczona miała być według kursu sprzedaży dewiz, obowiązującego w Banku na podstawie obowiązującej w Banku (...) z dnia spłaty. Zgodnie z § 8 ust. 4 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej kredytobiorca mógł zastrzec w umowie kredytu, że Bank będzie pobierał ratę spłaty z rachunku w walucie, do jakiej kredyt jest indeksowany, o ile ten rachunek jest dostępny w aktualnej ofercie Banku. Zgodnie z § 9 ust. 4 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej Bank w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na PLN, z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez Bank w Tabeli Kursów Walut Obcych. Od wymagalnego kapitału wyrażonego w PLN Bank nalicza dalsze odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. Zgodnie z § 10 ust. 4 i 5 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej kwota wcześniejszej spłaty miała być obliczana według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku (...) z dnia realizacji, wskazanego przez Kredytobiorcę w dyspozycji o dokonanie wcześniejszej spłaty (§ 10 ust. 4 Regulaminu) oraz prowizja za wcześniejszą spłatę ustalana miała być od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku (...) z dnia realizacji wcześniejszej spłaty (§ 10 ust. 5 Regulaminu). Zgodnie z kolei z § 11 ust. 4 i 5, 10, 11, 12 w/w Regulaminu przewalutowanie kredytu następuje według kursów kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w Banku (...) w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą, według kursów sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku (...) w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN. W przypadku zmiany waluty obcej na inną walutę obcą saldo kredytu miało zostać obliczone na podstawie obowiązujących w Banku w dniu złożenia wniosku o przewalutowanie kursów walut dewiz. Bank miał prawo pobrać prowizję za zmianę waluty kredytu od salda kredytu sprzed przewalutowania w wysokości określonej w cenniku obowiązującym w dniu złożenia wniosku o przewalutowanie, przy czym w przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za przewalutowanie ustalana miała być od kwoty sprzed przewalutowania, przeliczonej według kursów sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku (...) z dnia dokonania przewalutowania, przed podjęciem decyzji o przewalutowaniu Bank zastrzegał sobie prawo do dokonania weryfikacji zdolności kredytowej kredytobiorcy oraz żądania aktualnych dokumentów dotyczących jego dochodów, wartości ustanowionych zabezpieczeń. Zgodnie z § 12 ust. 3 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku (...) z dnia sporządzenia aneksu. Zgodnie z § 13 ust. 4 w/w Regulaminu dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania zabezpieczenia na podstawie obowiązującej w Banku (...).

Dowód: umowa k. 26-31, regulamin k. 182-199, cennik k. 200-201, k. 239-240, pełnomocnictwo k. 204.

Kredyt został wypłacony powodom w trzech transzach tj. w dniu 1 marca 2006 roku w wysokości 65 865 zł i w wysokości 1 058,66 zł (prowizja pozwanej) i w dniu 18 września 2006 roku w wysokości 40 000 zł tj. w łącznej wysokości 106 923,66 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 50, umowa k. 26-31, deklaracja wypłaty k. 205-206.

W okresie od dnia 1 marca 2006 roku do dnia 1 marca 2022 roku powodowie w wykonaniu umowy kredytu z dnia 21 lutego 2006 roku uiścili na rzecz pozwanej łącznie kwotę 146 700,18 zł tytułem rat kapitałowo – odsetkowych, kwotę 5 738,21 zł tytułem składki na ubezpieczenie na życie powoda, kwotę 3 901,20 zł tytułem ubezpieczenia nieruchomości, kwotę 900 zł tytułem opłaty z tytułu refinansowania kosztów ubezpieczenia pomostowego.

Dowód: zaświadczenia k. 32-49, umowa (...), zestawienie k. 222-229, zaświadczenie k. 230-233.

Pismem z dnia 14 lutego 2022 roku powodowie działając przez pełnomocnika wnieśli do pozwanej pismo zatytułowane „Reklamacja”, podnosząc, że umowa jest nieważna i wzywające pozwaną do zawarcia porozumienia, zgodnie z którym strony potwierdziłyby fakt nieważności umowy i jej rozwiązania ze skutkiem wstecznym oraz rozliczyły się ze świadczeń wzajemnych.

Dowód: pismo z dnia 14 lutego 2022 roku k. 56-57, potwierdzenie doręczenia k. 58.

Pismami, które wpłynęły do Sądu w dniu 20 czerwca 2022 powodowie, po otrzymaniu pouczenia z Sądu, złożyli oświadczenie, że akceptują skutki uznania przez Sąd nieważności łączącej ich z pozwaną umowy kredytu z dnia 21 lutego 2006 roku. Pozwana otrzymała oświadczenia powodów w dniu 31 sierpnia 2022 roku.

Dowód: oświadczenia k. 96-97, zwrotne potwierdzenie odbioru k. 312.

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty szczegółowo wypisane w stanie faktyczny ustalonym w sprawie. Sąd ocenił dowody te jako wiarygodne. Strony postępowania nie kwestionowały, że oświadczenia w nich zawarte zostały złożone przez osoby, które podpisały te dokumenty. Nie podważały ich prawdziwości i autentyczności. Sąd nie miał podstaw, aby z urzędu powziąć wątpliwości odnośnie ich wiarygodności i mocy dowodowej.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił również w oparciu o zeznania powodów złożone na rozprawie w dniu 14 września 2023 roku. Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd nie znalazł podstaw, aby nie dać wiary zeznaniom powodów dotyczących okoliczności zawarcia umowy kredytu, tym bardziej, że z dowodów przedstawionych przez pozwaną nie wynikają odmienne fakty. Wprawdzie powód podpisał informację dla wnioskodawców ubiegających się o produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej, w której znajdowały się ogólne informacje w zakresie ryzyka zmiany kursów walutowych, ryzyka zmiany stóp procentowych k. 202-203, nie oznaczało to jednak że powodowie zostali o tych ryzykach w sposób prawidłowy poinformowani czy tylko złożyli pod tą informacją podpis, co było konieczne dla przyjęcia i rozpatrzenia ich wniosku o udzielenie kredytu. Treść informacji została przygotowana przez pozwaną. Podano do informacji została dołączony historyczny kurs franka w odniesieniu do waluty złoty polski oraz historyczne zmiany stóp procentowych, z których wynikało właśnie, że na przestrzeni ostatnich lat kurs (...) nieznacznie się wahał. W § 6 ust. 2 umowy znalazła się informacja w zakresie zmiany stóp procentowych, jednakże sama treść tej informacji, w związku z chociażby wcześniej przedłożonymi wykresami przez pracownika pozwanej nie powodowała, że powodowie zdawali sobie sprawy z rzeczywistego ryzyka jakie ponosić będą w związku z zawarciem umowy kredytu powiązanej z walutą obcą. Powodowie podpisując umowę działali jako konsumenci byli zatem stroną słabszą niż Bank, zarówno pod względem siły negocjacyjnej, jak i ze względu na stopień poinformowania, i w związku z tym godzili się na postanowienia sformułowane wcześniej przez Bank, nie mając wpływu na ich treść. W praktyce informacje takie jak podpisali odpowiednio powód i powodowie stanowiły dla Banku formę zabezpieczenia przed zarzutem nienależnego wywiązywania się z obowiązków informacyjnych, ale zdaniem Sądu nie można z tych informacji wnioskować, że podpisując je powodowie zdawali sobie sprawę z ryzyka, które ponoszą zawierając umowę na tak długi okres czasu oraz tego, że Bank przed własnym ryzykiem skutecznie się zabezpieczył, poprzez dokonywanie transakcji na rynku międzybankowym.

Sąd nie ustalił stanu faktycznego w oparciu o zeznania świadka D. T. albowiem w/w świadek nie pamiętał czy oferował powodom udzielenia przez pozwaną kredytu hipotecznego, czy brał udział w podpisywaniu umowy kredytu z dnia 21 lutego 2006 roku z upoważnienia pozwanej. Ogólne wiadomości na temat funkcjonowania kredytów i procedury ich zawierania nie miały znaczenia dla rozpoznania sprawy i dlatego też Sąd nie ustalił stanu faktycznego w sprawie w oparciu o protokół przesłuchania świadka J. C. k. 258-264, i protokół przesłuchania świadka K. M. k. 252-257 oraz z tych powodów również Sąd pominął dowód z zeznań świadka K. S.. Dodatkowo J. C., K. M. i świadek K. S. nie brali udziału w oferowaniu umowy z dnia 21 lutego 2006 roku powodom, nie brali również udziału w podpisywaniu tej umowy. Z żadnego dokumentu zabezpieczonego na płycie CD k. 104 nie wynikało aby pozwana w sposób należyty poinformowała powodów o wiążących się z zawartą umową ryzykach, w jaki sposób tworzone były kursy walut u pozwanej. Nie mogło mieć znaczenia również to, że kursy stosowane u pozwanej, nie odbiegały znacząco od kursów stosowanych w innych Bankach czy w NBP. Okoliczności te nie zmieniają bowiem faktu, że kursy walut były kształtowane jednostronnie przez pozwany Bank. Przedmiotem sprawy były przede wszystkim zapisy łączącej strony umowy pod kątem jej ważności, a te ocenia się w dniu zawarcia umowy. Z tych samych względów Sąd nie dokonał ustaleń stanu faktycznego w oparciu o przedłożone przez pozwaną przykładowe umowy k. 241-251.

Nie ustalił Sąd stanu faktycznego w sprawie w oparciu o harmonogram spłat sporządzony przez powodów po usunięciu z umowy mechanizmu przeliczeniowego do waluty (...) k. 51-55, symulacji przedłożonej przez pozwaną k. 234-238 wobec ustalenia przez Sąd nieważności zawartej pomiędzy stronami umowy.

Sąd nie dokonał ustalenia stanu faktycznego również w oparciu o dołączone przez pozwaną przywołane przez pozwaną fragmenty uzasadnień Sądów Powszechnych k. 265-278 i zabezpieczone na płycie CD, opinię prawną k. 279-287 i opinie prawne zabezpieczone na płycie CD, wyrok z uzasadnieniem k. 288-295, ekspertyzę zabezpieczoną na płycie CD albowiem stanowiły one jedynie stanowisko w sprawie pozwanej, które Sąd nie podzielił.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego wnioskowany przez strony na podstawie art 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., jako mający dotyczyć okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie. W związku bowiem z uznaniem przez Sąd nieważności umowy łączącej strony wszelkie rozliczenia pomiędzy stronami zgodnie z powszechną linią orzeczniczą opierają się o teorię dwu kondykcji. A zatem strony mają obowiązek zwrócić wzajemne świadczenia. Ustalenie wysokości tych świadczeń nie wymagało wiadomości specjalnych i wynikało z zaświadczenia sporządzonego przez samą pozwaną na k. 32-49.

Sąd zważył:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości. Sąd oddalił jedynie roszczenie powodów o zapłatę w zakresie odsetek, o czym w dalszej części uzasadnienia.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu strony pozwanej co do braku interesu prawnego powodów w żądaniu ustalenia nieważności umowy z dnia 21 lutego 2006 roku.

W myśl przepisu art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Niewątpliwym jest, co wyraża ugruntowany w orzecznictwie Sądów Powszechnych i Sądu Najwyższego pogląd, że o występowaniu interesu prawnego w żądaniu ustalenia świadczy możliwość stanowczego zakończenia w tym postępowaniu sporu między stronami, natomiast przeciwko jego istnieniu - możliwość uzyskania przez powoda pełniejszej ochrony w drodze innego powództwa. Wbrew stanowisku strony pozwanej, powodowie nie dysponowali jakimkolwiek innym żądaniem, które chroniłoby ich pełniej niż żądania zawarte w pozwie. Wystąpienie przez powodów jedynie z żądaniem zapłaty oparte na przesłankowym ustaleniu nieważności umowy, mogłoby obejmować jedynie żądanie zwrotu zapłaconych rat kredytu. Nie rozwiązywałoby natomiast kwestii obowiązku zapłaty przyszłych i jeszcze niewymagalnych rat, możliwości wypowiedzenia umowy przez pozwany Bank i negatywnych skutków dla powodów, związanych z tym wypowiedzeniem. Powodowie byliby narażeni na konieczność wytaczania kolejnych powództw o zapłatę dalszych nadpłaconych rat, czy spłaconych rat, względnie na bycie pozwanym w sprawie o zapłatę z powództwa Banku, gdyby zaprzestali spłaty kredytu. Tym samym, to powództwo o ustalenie jest jedynym i najdalej idącym środkiem ochrony powodów, zmierzającym do oceny i ostatecznego rozstrzygnięcia w zakresie związania lub braku związania stron postanowieniami zaskarżonej umowy kredytowej. Specyfika sprawy o ustalenie nieważności umowy, która miała trwać oraz nakładać na strony obowiązki i prawa jeszcze przez kilkanaście lat, daje przekonanie o istnieniu interesu prawnego powodów w ustaleniu. Uprawomocnienie się wyroku ustalającego zapewnia powodom ochronę ich interesu i definitywnie kończy spór na tle obowiązywania postanowień umowy, umowy kredytu.

Powodowie wnieśli o ustalenie nieważności umowy kredytu z dnia 21 lutego 2006 roku przedstawiając szereg powodów uzasadniający ich stanowisko. Sąd podzielił stanowisko powodów co do nieważności w/w umowy ze względu na brak istotnych elementów umowy kredytu, o których mowa w art. 69 prawa bankowego w związku z uznaniem postanowień § 2 ust. 2 umowy, § 4 ust. 3 umowy, § 7 ust. 1 umowy, § 9 ust. 3 umowy oraz § 8 ust. 3 Regulaminu, § 9 ust. 4 i 5 Regulaminu, § 11 ust. 4 i 5, 11 Regulaminu, § 12 ust. 3 Regulaminu i w § 13 ust. 4 Regulaminu przez Sąd za niedozwolone klauzule umowne i braku możliwości dalszego trwania umowy pomiędzy stronami po eliminacji tychże postanowień.

Powodowie wskazywali, że niedozwolonymi klauzulami umownymi były § 2 ust. 2, § 7 ust. 1 umowy kredytu. Zdaniem Sądu niedozwolone klauzule umowne znalazły się również w § 4 ust. 3 umowy, § 9 ust. 3 umowy oraz § 8 ust. 3 Regulaminu, § 9 ust. 4 i 5 Regulaminu, § 11 ust. 4 i 5, 11 Regulaminu, § 12 ust. 3 Regulaminu i w § 13 ust. 4 Regulaminu.

Zgodnie z art. 358 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 2). W/w postanowienia umowne zaczerpnięto ze wzorca umowy i nie podlegały one negocjacjom. Możliwa byłaby więc kontrola incydentalna tych postanowień w zakresie, czy wzorzec zawierał niedozwolone postanowienia umowne. Postanowienia dotyczyły wprawdzie głównych świadczeń stron ale ze względu na sformułowanie ich w sposób niejednoznaczny umożliwiały Sądowi ich kontrolę.

Zdaniem Sądu klauzule indeksacyjne w § 2 ust. 2 umowy, § 4 ust. 3 umowy, § 7 ust. 1 umowy, § 9 ust. 3 umowy oraz § 8 ust. 3 Regulaminu, § 9 ust. 4 i 5 Regulaminu, § 11 ust. 4 i 5, 11 Regulaminu, § 12 ust. 3 Regulaminu i w § 13 ust. 4 Regulaminu zostały sformułowane w sposób niejednoznaczny. Jednoznaczność oznacza, że postanowienie może być rozumiane tylko w jeden sposób, a taki stan rzeczy istnieje, gdy nie zachodzi wątpliwość co do desygnatu pojęć i całokształtu postanowień wzorca. W wypadku kwestionowanych postanowień użyto pojęcia „Tabela Kursów Walut Obcych obowiązująca w Banku (...)”, która nie została w żaden sposób zdefiniowana w umowie oraz w stanowiącym integralną cześć umowy Regulaminie. W umowie oraz w Regulaminie nie tylko zatem nie zdefiniowano pojęcia „Tabela Kursów Walut Obcych obowiązująca w Banku (...)” ale i również nie podano żadnego mechanizmu ustalania tych kursów w tabeli, jak i również, że były one tworzone przez bank. Powodowie zatem nie mieli jakiejkolwiek możliwości zrekonstruowania mechanizmu ustalania kursów przez pozwaną, to zaś czyniło wyżej wymienione postanowienia niejednoznacznymi.

Z przepisu art. 358 ¹ k.c. wynika, że uznanie konkretnej klauzuli za niedozwolone postanowienie umowne, wymaga łącznego stwierdzenia obu wymienionych tam przesłanek, tj. „sprzeczności z dobrymi obyczajami” oraz „rażącego naruszenia interesów konsumenta” (wyrok Sądu Najwyższego z 27 października 2016 roku, sygn. akt I CSK 173/06), przy czym ocena czy zaistniały te przesłanki należało dokonać na chwilę zawierania umowy.

W tym miejscu przywołać należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z 15 listopada 2019 roku w sprawie V CSK 347/18, które Sąd Okręgowy w całości podziela. „Postanowienia umowy lub wzorca, ustalone jednostronnie przez bank, i przyznające mu uprawnienie do jednostronnego, samodzielnego ustalania kursu kupna i sprzedaży (...) w stosunku do PLN bez wskazania reguł kształtowania tego kursu stanowią postanowienia naruszające dobre obyczaje, godzą bowiem w istotę równowagi kontraktowej stron. Polityka kursowa banku i decyzje władz banku nie mogą w sposób nie poddany kontroli kontraktowej wpływać na obowiązki kredytobiorców. Ocena taka jest wystarczająca do podjęcia przez Sąd meriti ustaleń co do tego, czy w konkretnej sprawie doszło w konsekwencji stosowania takiego postanowienia do rażącego naruszenia interesu konsumenta jako strony umowy kredytowej, nawet wówczas, gdy - w ocenie Sądu - sam konsument w toku postępowania nie przedstawił dowodów wskazujących na takie naruszenie. Wynika to z nakazu wykładni przepisów prawa konsumenckiego (w niniejszej sprawie Kodeksu cywilnego o niedozwolonych postanowieniach umownych) w sposób zgodny z wymaganiami prawodawstwa europejskiego, w sposób ukształtowany m.in. w orzecznictwie (...), a także mając na uwadze zasadniczy cel tych regulacji, jakim jest zapewnienie odpowiedniego poziomu ochrony konsumentów. Ten kierunek wykładni potwierdzał także art. 76 Konstytucji RP , zgodnie z którym ochrona przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi jest konstytucyjnym zadaniem władzy publicznej ( art. 76 Konstytucji ). Nakaz wynikający z tego przepisu jest kierowany przede wszystkim do ustawodawcy, którego obowiązkiem jest zapewnienie odpowiedniego, minimalnego poziomu ochrony słabszego uczestnika rynku. Nie oznacza to jednak, iż art. 76 Konstytucji pozostaje bez wpływu na wykładnię przepisów prawa materialnego i procesowego; w procesie jego stosowania przez sądy. Przeciwnie, także Sądy jako organy władzy publicznej, powinny w odniesieniu do przepisów mających na celu ochronę konsumentów stosować ich wykładnię, która umożliwi jak najpełniejsze urzeczywistnienie tej ochrony.”

W doktrynie i orzecznictwie powszechnie już przyjmuje się, że odwołanie się do kursów walut zawartych w tabeli kursów i ogłaszanych w siedzibie banku narusza równorzędność stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego oraz, że prawo banku do ustalania kursu waluty nieograniczone skonkretyzowanymi, obiektywnymi kryteriami zmian stosowanych kursów walutowych świadczy o braku właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, które uniemożliwia konsumentowi przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikających dla niego z umowy konsekwencji ekonomicznych. Abuzywnego charakteru tych klauzul nie ujmuje, że stosowane przez kursy walut kalkulowane były w oparciu o czynniki obiektywne, ani ustalenie, że kursy (...) stosowane przez pozwaną nie odbiegały istotnie od kursów stosowanych przez inne Banki komercyjne i od średniego kursu NBP, ani nawet ustalenie, że ogólny koszt kredytu udzielonego na warunkach przewidzianych w umowie nie odbiegał od kosztów kredytu w tożsamej wysokości, który udzielony byłby według warunków przewidzianych dla kredytów złotówkowych. Okoliczności te nie zmieniają bowiem faktu, że kursy walut były kształtowane jednostronnie przez pozwany Bank.

Nie można zgodzić się z argumentami pozwanej, że zawarte w umowie klauzule indeksacyjne zostały indywidualnie uzgodnione z powodami. Za indywidualnie uzgodnione można uznać bowiem jedynie te postanowienia, które były przedmiotem negocjacji, bądź są wynikiem porozumienia lub świadomej zgody co do ich zastosowania. Te zaś okoliczności nie zostały wykazane. W wyrokach z 29 października 2019 roku, sygn. akt IV CSK 309/18 i z 27 listopada 2019 roku, sygn. akt II CSK 438/18 Sąd Najwyższy stwierdził, że wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat, mającej daleko idące konsekwencje dla egzystencji konsumenta, mechanizmu działania kursowego wymaga szczególnej staranności Banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by konsument miał pełne rozeznanie konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy w związku z czym obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający konsumentowi, który z reguły posiada elementarną znajomość rynku finansowego, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywanych regularnych spłat. Obowiązek informacyjny określany jest nawet jako „ponadstandardowy”, mający dać konsumentowi pełne rozeznanie co do istoty transakcji.

Konstatacje te są równoznaczne ze stwierdzeniem, że ukształtowana przez pozwany Bank treść łączącej strony umowy kredytu i niepełne wypełnienie przez Bank obowiązków informacyjnych o możliwej rażącej dysproporcji świadczeń przemawia za przyjęciem abuzywnego charakteru zawartych w umowie klauzul indeksacyjnych tj. § 2 ust. 2 umowy, § 4 ust. 3 umowy, § 7 ust. 1 umowy, § 9 ust. 3 umowy oraz § 8 ust. 3 Regulaminu, § 9 ust. 4 i 5 Regulaminu, § 11 ust. 4 i 5, 11 Regulaminu, § 12 ust. 3 Regulaminu i w § 13 ust. 4 Regulaminu z uwagi na ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów powodów.

Zgodnie z art. 385 ¹§1 k.c. konsekwencją uznania za abuzywne klauzul indeksacyjnych zawartych w umowie stron jest, stan niezwiązania powodów (kredytobiorców - konsumentów) zakwestionowanymi postanowieniami. Stosownie do art. 385 ¹ § 2 k.c. , jeżeli postanowienie umowy zgodnie z jego § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Przepis ten wraz z pozostałymi dotyczącymi nieuczciwych postanowień umownych stanowi implementację do krajowego systemu prawnego Dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, z uwzględnieniem jej treści podlegał przeto zastosowaniu w sprawie wobec stwierdzenia w umowie zawartej przez strony niedozwolonych postanowień. Art. 6 ust. 1. Dyrektywy nałożył na Państwa Członkowskie obowiązek zapewnienia, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 27 listopada 2019 roku, sygn. akt II CSK 483/18, obowiązywanie umowy w dalszym ciągu, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta, a nie jego kontrahenta i przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 3 października 2019 roku C-260/18 zapadły na gruncie sprawy bezpośrednio odnoszącej się do polskiego systemu prawnego, według którego, jeżeli Sąd krajowy uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami obowiązującego prawa utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych postanowień nie jest możliwe, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków i wtedy Sąd powinien orzec jej unieważnienie, wykluczona jest możliwość uzupełnienia luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które w niej się znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że treść czynności prawnej jest uzupełniana przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie są zatem przepisami o charakterze dyspozytywnym lub przepisami mającymi zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę, art. 6 ust. 1 Dyrektywy nie stoi na przeszkodzie zastąpieniu nieuczciwego postanowienia umownego wspomnianym przepisem dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie w razie wyrażenia na to zgody przez strony, jednak możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, wbrew woli konsumenta, narażając go tym samym na szczególnie szkodliwe skutki. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 7 maja 2021 roku w sprawie III CZP 6/21.

Po usunięciu z umowy zawartej przez strony niedozwolonych postanowień obowiązywanie jej w dalszym ciągu nie jest możliwe. Wyłączenie mechanizmu waloryzacji i pominięcie odesłania do gotówkowego kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie w walucie obcej równowartości kwoty kredytu udzielonego w złotych kredytobiorcy, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych indeksowany kursem franka. Bez zastosowania przewidzianego w umowie narzędzia indeksacji i gotówkowego kursu sprzedaży franka nie da się też określić wysokości zobowiązań kredytobiorcy płatnych w złotych jako równowartość raty w walucie obcej, ani ustalić salda ich zobowiązań wobec banku w przypadku przewalutowania kredytu, zadłużenia. Powodowie nie wyrazili zgody na zastąpienie niedozwolonych klauzul umownych innymi postanowieniami dlatego też Sąd w punkcie pierwszym wyroku uznając, że bez niedozwolonych postanowień dotyczących sposobu indeksacji kredytu umowa nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym ze względu na brak istotnych elementów, ustalił jej nieważność, w oparciu o art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 69 ustawy prawo bankowe.

Stwierdzenie nieważności umowy kredytu z uwagi na jej nieważność uprawniało powodów do wystąpienia z roszczeniem o zwrot świadczeń dokonanych w wykonaniu umowy kredytu, jako nienależnych - w oparciu o art. 410 § 1 i 2 k.c. Tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu Uchwały składu siedmiu Sędziów z 7 maja 2021 roku. Stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłaca kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spełnionych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.

Powodowie domagali się zwrotu różnicy uiszczonych przez nich rat kapitałowo – odsetkowych na rzecz pozwanej w okresie od 1 marca 2006 roku do dnia 1 marca 2022 roku, a wysokości wypłaconego przez pozwaną kapitału tj. kwoty 39 776,52 zł. Wysokość dokonywanych przez powodów spłat oraz wysokość wypłaconego kredytu zostały przez powodów udowodnione poprzez dołączenie pochodzących od pozwanej zaświadczeń k. 32-50. Dlatego też Sąd w pkt. 2 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powodów łącznie dochodzone przez nich roszczenie o zapłatę w całości.

Sąd w niewielkim zakresie oddalił roszczenie powodów o zapłatę, tj. w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w pkt. 3 wyroku. Powodowie domagali się odsetek ustawowych za opóźnienie od w/w kwoty od dnia 1 marca 2022 roku. W ocenie Sądu wymagalność roszczeń przysługującym obu stronom, przedawnienie takich roszczeń, należy wiązać z momentem złożenia przez powodów świadomej, wyraźnej i swobodnej decyzji co do akceptacji skutków prawnych ustalenia przez Sąd nieważności łączącej strony umowy, po uprzednim pouczeniu ich przez Sąd o tych skutkach. Powodowie złożyli oświadczenia w tym przedmiocie w czerwcu 2022, a zatem od tego momentu rozpoczął bieg termin przedawnienia. Natomiast w dniu 31 sierpnia 2022 roku oświadczenia powodów odebrała strona pozwana. Dlatego też Sąd uznał, iż odsetki ustawowe za opóźnienie należne powodom powinny zostać zasądzone od dnia następnego od doręczenia pozwanej oświadczeń powodów, tj. od dnia 1 września 2022 roku. W pozostałym zakresie roszczenie odsetkowe Sąd oddalił, co znalazło wyraz w punkcie 3 wyroku.

Zasądzając na rzecz powodów dochodzone przez nich roszczenie jak w pkt. 2 wyroku Sąd uznał zgłoszony przez pozwaną zarzut przedawnienia za bezzasadny. Sąd w pełni podziela w zakresie liczenia biegu terminu przedawnienia stanowisko wyrażone w uzasadnieniu uchwały z dnia 07 maja 2021 roku w sprawie III Czp 6/21 przez Sąd Najwyższy, który stwierdził, że bieg terminu przedawnienia roszczeń restytucyjnych konsumenta nie może się rozpocząć zanim dowiedział się on lub, rozsądnie rzecz ujmując, powinien dowiedzieć się o niedozwolonym charakterze postanowienia. Należy bowiem uznać, że dopiero wówczas mógł wezwać przedsiębiorcę do zwrotu świadczenia (art. 455 k.c.), tj. podjąć czynność, o której mowa w art. 120 § 1 k.c. Kredytobiorca - konsument nie może zakładać, iż roszczenie Banku uległo przedawnieniu w terminie liczonym tak, jakby wezwanie do zwrotu udostępnionego kredytu było możliwe już w dniu jego udostępnienia (tak w uzasadnieniu uchwały z dnia 16 lutego 2021 roku w sprawie III CZP 11/20 Sąd Najwyższy). Termin przedawnienia roszczenia powodów o zapłatę wynosił lat 10. Do roszczeń powodów o zapłatę ma bowiem zastosowanie 10 – letni termin przedawnienia, jako roszczeń z tytułu nienależnego świadczenia (art. 118 k.c.). Dodatkowo zmiany okresów przedawnienia nie mogą dotknąć konsumenta, którym są powodowie, na co wskazuje art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104) stanowiący, że do przysługujących konsumentowi roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, których terminy przedawnienia są określone w art. 118 k.c. i art. 125 § 1 k.c., stosuje się przepisy ustawy kodeks cywilny, w brzmieniu dotychczasowym. Przy tym zdaniem Sądu termin przedawnienia w stosunku do powodów rozpoczął bieg, o czym była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia w czerwcu 2022 roku albowiem wówczas złożyli świadomą, wyraźną i swobodną decyzję co do nieważności umowy kredytu z dnia 21 lutego 2006 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c., obciążając nimi w całości stronę pozwaną albowiem powodowie jedynie w niewielkim zakresie przegrali proces. Na zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powodów kwotę 6 417 zł złożyła się: opłata sądowa od pozwu w wysokość 1 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powodów w wysokości 5 400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonych kosztów procesu Sąd zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie, liczone od prawomocności wyroku do dnia zapłaty.

R., dn. 24 października 2023 roku