Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. P. (1)

przeciwko:

W. Z. (1)

o zapłatę

1)  oddala powództwo w całości

2)  zasądza od powoda P. P. (1) na rzecz pozwanego W. Z. (1) kwotę 3 617,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt: VI GC 1760/17/3

UZASADNIENIE

Powód P. P. (1) pozwem z dnia 23 sierpnia 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego W. Z. (1) kosztów postępowania oraz kwoty 11.685 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych (wskazując w pozwie że względnie w przypadku nie uznania, że powodowi nie należą się odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych z odsetkami za opóźnienie) liczonymi od następujących kwot:

- 615 zł od dnia 10 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

- 615 zł od dnia 9 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- 615 zł od dnia 10 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

- 615 zł od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

- 1845 zł od dnia 9 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

- 1845 zł od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

- 1845 zł od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

- 1845 zł od dnia 8 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty;

- 1845 zł od dnia 11 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły umowę najmu lokalu użytkowego znajdującego się w T. przy ul. (...), na mocy której pozwany zobowiązał się do uiszczania czynszu w kwocie 1000 zł + VAT. Pismem z dnia 28 września 2016 r. powód wypowiedział pozwanemu dotychczasową wysokość miesięcznego czynszu ustalając czynsz na kwotę 1500 zł netto. Pozwany stwierdzając, że podwyżka czynszu jest nadmierna zaprzestał uiszczania czynszu, w dalszym ciągu korzystając z lokalu. Łączna wysokość zaległości z tytułu niezapłaconego czynszu za okres od listopada 2016 do lipca 2017 r. wynosi 11.685 zł. Powód wskazał, że roszczenie swoje wywodzi z zwartej umowy najmu z ostrożności procesowej wskazując jednak, że fakultatywną podstawą roszczenia mogą być również przepisy odnoszące się do odszkodowania.

W dniu 13 października 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2048/17/6 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany W. Z. (1) wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości oraz wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie kwestionuje faktu zajmowania lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...) oraz faktu, że zaprzestał przekazywać na rzecz powoda opłat. Pozwany podniósł natomiast, że nigdy nie zwierał z powodem umowy najmu. Pozwany wszystkie rozmowy dotyczące najmu lokalu prowadził z A. P. natomiast formalnie umowa została zawarta dnia 25 lutego 2011 r. z M. P.. Pismem z dnia 16 października 2013 r. M. P. wypowiedziała pozwanemu umowę najmu. Następnie wynajmującym byli M. i A. P.. Pozwany uzgodnił z A. P., że może zajmować lokal za opłatą 1000 zł netto miesięcznie, nie doszło jednak do formalnego podpisania umowy. A. P. zaproponował, żeby faktury były wystawiane na Zakład Produkcyjny (...), którego jest przedstawicielem. Pismem z dnia 28 września 2016 r. powód wypowiedział pozwanemu warunki najmu podnosząc czynsz do kwoty 1500 zł netto. Pismem z dnia 10 października 2016 r. powód zakwestionował skuteczność złożonego oświadczenia woli i wezwał powoda do wykazania tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu. Okazało się bowiem, że powód nie jest właścicielem wynajmowanego lokalu o czym pozwany wcześniej nie wiedział. Wobec faktu nie wykazania jakiegokolwiek tytułu prawnego do lokalu przez powoda, pozwany zaprzestał regulowania opłat w obawie, że faktyczny właściciel lokalu będzie domagał się od pozwanego kosztów związanych z korzystaniem z lokalu. Pozwany wskazał również, że wobec nie wyrażenia zgody na podwyższenie wysokości czynszu, doszło do wygaśnięcia umowy z dniem 31 października 2016 r. zatem powód nie jest uprawniony do domagania się czynszu za okres po wygaśnięciu umowy.

Sąd ustalił, co następuje:

W imieniu P. P. (1) umowę najmu lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...) zawarł z pozwanym A. P.. Umowa został zawarta w formie ustnej. Miesięczny czynsz został ustalony na kwotę 1.000 zł netto. Pozwany przyjmował wystawiane przez powoda faktury oraz uciszał należny czynsz.

Dowód: zeznania świadka A. P. (k. 88-90), przesłuchanie powoda W. Z. (2) (k. 91-93).

Pismem z dnia 28 września 2015 r. powód wypowiedział pozwanemu dotychczasowa wysokości miesięcznego czynszu ustalając czynsz na kwotę 1500 zł netto. W piśmie wskazano również, że jeżeli najemca nie zgadza się na wskazaną kwotę czynszu umowa wygaśnie z dniem 31 października 2016 r.

Dowód: pismo z 28 września 2016 r. (k. 12).

Pozwany nie wyraził zgody na podwyższenie czynszu, wobec czego zawarta pomiędzy stronami umowa wygasła wraz z dniem 31 października 2016 r. Pozwany w dalszym ciągu korzystając z lokalu, wezwał powoda do wykazania tytułu prawnego do lokalu, czego powód nie uczynił.

Dowód: pismo z dnia 10 października 2016 r. (k. 13-14) przesłuchanie powoda W. Z. (2) (k. 91-93).

Powód od dnia 2 listopada 2016 r. wystawiał na rzecz pozwanego co miesiąc faktury VAT opiewając na kwotę 1.845 zł brutto.

Dowód: zeznania świadka A. P. (k. 88-90), faktury VAT (k. 16-24).

Pismem z dnia 1 lutego 2017 r. powód wezwał pozwanego od zapłaty kwoty 1.522,44 zł.

Dowód: pismo z dnia 1 lutego 2017 r. (k. 150).

Zgodnie z treścią księgi wieczystej na stan z dnia 7 sierpnia 2018 r. właścicielem lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...) jest J. S. oraz W. S..

Dowód: wydruk odpisu księgi wieczystej nr (...) (k. 94-104), zeznania świadka A. P. (k. 88-90).

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka A. P. oraz pozwanego W. Z. (1) bowiem były one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wywodził swoje żądania z zawartej z pozwanym ustnej umowy najmu lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...).

Pozwany podniósł brak legitymacji czynnej, ponieważ umowy nie zawierał z powodem P. P. (1), zaś wszystkie rozmowy prowadził z A. P.. Ponadto pozwany zarzucił, że pomimo wezwania nie przedstawiono mu aktu własności nieruchomości, która wynajmuje od P., a w księgach wieczystych figurują inne osoby.

W myśl art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest umową konsensualną, która dochodzi do skutku w wypadku złożenia zgodnych oświadczeń woli przez najemcę i wynajmującego. Nadto zgodnie z art. 669 § 1 k.c. najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

Poza sporem pozostaje, że pozwany korzystał z przedmiotowego lokalu oraz, że uiszczał czynsz najmu na rzecz powoda. Spór pomiędzy stronami w zakresie zapłaty czynszu pojawił się dopiero w momencie wypowiedzenia przez powoda pozwanemu pismem z dnia 28 września 2015 r. dotychczasowej wysokości miesięcznego czynszu oraz ustalenia wysokości czynszu na kwotę 1500 zł netto.

Zgodnie z treścią art. 685 ¹ k.c. wynajmujący lokal może podwyższyć czynsz, wypowiadając dotychczasową wysokość czynszu najpóźniej na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego.

Jest jednostronna czynność wynajmującego. Należy wskazać, że w razie dokonania wypowiedzenia wysokości czynszu najemca może zachować się trojako:

1) zaaprobować podwyżkę czynszu, co może uczynić milcząco lub wyraźnie, a co skutkuje obowiązkiem uiszczania czynszu w zmienionej wysokości po upływie okresu wypowiedzenia, bierne zachowanie najemcy nie ma wpływu na skuteczność wypowiedzenia wysokości czynszu dokonanego przez wynajmującego;

2) zgodzić się na podwyżkę czynszu, ale nie w wysokości wynikającej z wypowiedzenia; najemca może bowiem chcieć utrzymania stosunku najmu, ale podwyżkę uważa za wygórowaną czy wręcz dokonaną w celu szykany. W takim przypadku, najemca może uiszczać czynsz w poprzedniej wysokości lub w wysokości wynikającej z częściowego uwzględnienia podwyżki. Najemcy pozostaje wtedy oczekiwać na powództwo o zapłatę lub wytoczyć powództwo o ustalenie "nieistnienia podwyżki" w całości lub w części;

3) nie zgodzić się na wyższy czynsz, a wówczas umowa najmu wygasa wraz z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia (Komentarz do art. 685 ¹ k.c. red. Osajda 2018, wyd. 18/J. Górecki/G. Matusiak).

W ocenie Sądu oczywistym jest, że strony postępowania łączyła umowa najmu lokalu, który zajmuje pozwany. Nieuzasadnione są twierdzenia pozwanego, że nie miał umowy z powodem. Okoliczność, że nie zawierał z nim umowy pisemnej nie oznacza, że nie łączył ich stosunek obligacyjny. Umowa najmu lokalu nie musi dla swej ważności być zawarta na piśmie. Pozwany W. Z. (1) przyznał, że płacił czynsz za lokal na podstawie faktur wystawianych przez powoda P. P. (1). Zaakceptował więc, że to z nim ma umowę najmu. Do oceny zasadności roszczenia o czynsz nie ma znaczenia czy wynajmujący ma tytuł prawny do dysponowania lokalem, który wynajmuje. Zdaniem Sądu na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, bez wątpienia strony łączył bowiem stosunek obligacyjny. ( Tak również postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 1997 r. II CKN 48/96 ).

W niniejszej sprawie decydujące znaczenie ma okoliczność, że powód P. P. (1) w piśmie z dnia 28 września 2015 r. oświadczył, że jeżeli najemca nie zgadza się na podwyższenie czynszu zawarta przez strony umowa wygaśnie z dniem 31 października 2016 r. Pozwany nie zgodził się na wyższy czynsz wobec czego należy stwierdzić, że zwarta pomiędzy stronami umowa wygasła.

W konsekwencji powyższego brak jest podstaw do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zgodnie z roszczeniem pozwu czynszu najmu za okres od listopada 2016 r. do lipca 2017 r. Stron wobec wygaśnięcia zawartej umowy najmu od listopada 2016 r. już nie łączył stosunek obligacyjny z tytułu umowy najmu.

W pozwie powód wskazał, że fakultatywną podstawą roszczenia mogą być również przepisy odnoszące się do odszkodowania.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. (sygn. akt ACa 111/13) wskazał, że źródłem roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy (art. 225 KC w zw. z art. 224 § 2 KC) jest prawo własności i przysługuje ono wyłącznie właścicielowi wobec osoby, w której posiadaniu rzecz się znajduje bez podstawy prawnej.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że dla uwzględnienia roszczenia powoda koniecznym było w pierwszej kolejności wykazanie przez powoda w niniejszym procesie, że jest właścicielem lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...), albo że jest w gronie osób, którym to uprawnienie przysługuje.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. To one, a nie Sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strony mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Zgodnie z przedłożoną do akt sprawy treścią odpisu księgi wieczystej na stan z dnia 7 sierpnia 2018 r. właścicielem lokalu znajdującego się w T. przy ul. (...) jest J. S. oraz W. S.. Strona powodowa w toku procesu nie przedłożyła żadnego dokumentu wykazującego, że właścicielem lokalu jest powód.

Oświadczenia świadka A. P. okazały się dla Sądu logiczne i przedstawiające stan prawny w zakresie własności lokalu. Wynika z nich, że stan prawny jest nieuregulowany, ponieważ działu spadku nie można było odnotować w księdze wieczystej ze względu na błąd geodety. W takiej sytuacji powód winien był przedstawić stwierdzenia nabycia spadków po wstępnych w celu określenia grona spadkobierców, którzy są współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości. Ponadto ich oświadczenie w zakresie uprawnienia powoda do dysponowania nieruchomością.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że strona powodowa nie sprostała ciężarowi udowodnienia, iż powód jest faktycznym właścicielem lub jest w gronie spadkobierców zajmowanego lokalu przez pozwanego co było konieczną przesłanką dla uwzględnienia roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu.

Na marginesie należy wskazać, że jeżeli M. P. jest właścicielką lokalu na podstawie stwierdzeń nabycia spadku lub działu spadku to jest ona uprawniona do dochodzenia na drodze sądowej od pozwanego roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku oddalił powództwo w całości. W zakresie stosunku najmu lokalu, umowa została przez powoda rozwiązana, zaś w zakresie roszczenia odszkodowawczego to z uwagi na niewykazanie posiadania legitymacji czynnej w sprawie.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony pozwanej złożyły się kwoty: 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 3600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSR Jolanta Brzęk