Treść orzeczenia XXIV GWo 554/23 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

XXIV GWo 554/23 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Katowicach z 2024-02-19

Sygn. akt XXIV GWo 554/23

POSTANOWIENIE

Dnia 19 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Katowicach XXIV Wydział Własności Intelektualnej

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Jarosław Antoniuk

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2024 r. w Katowicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku D. K. (K.)

przy udziale P. G. (1)

o wezwanie do udzielenia informacji

postanawia:

I. zobowiązać P. G. (1) do udzielenia poprzez złożenie do akt niniejszej sprawy w terminie miesiąca od dnia doręczenia niniejszego postanowienia informacji o:

1. firmie dostawców, producentów i/lub importerów, od których obowiązany zakupił produkty wykorzystane w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego organizowanego przez Gminę S. pt. (...)”, tj.:

a. 52 ławki z oparciem i podłokietnikami, o następującej postaci:

;

a. kosze na odpadki okrągłe, obudowane drewnianymi lamelami, z daszkiem, o następującej postaci:

;

b. 6 leżaków, o następującej postaci:

;

1. cenie nabycia produktów wskazanych w pkt. I.1.a, I.1.b i I.1.c niniejszego postanowienia;

2. ilości nabytych produktów wskazanych w pkt. I.1.b niniejszego postanowienia;

3. wysokości kosztów nabycia materiałów służących do montażu produktów wskazanych w punktach I.1.a, I.1.b i I.1.c niniejszego postanowienia oraz kosztów ich transportu z miejsca wytworzenia na miejsce ich montażu, jakie obowiązany poniósł w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”;

4. tym, czy obowiązany korzystał z pomocy podwykonawców w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”, innych niż dostawcy, producenci i/lub importerzy produktów wskazanych w pkt. I.1.a, I.1.b i I.1.c niniejszego postanowienia;

5. w przypadku korzystania z pomocy podwykonawców wskazanych w pkt. I.4 niniejszego postanowienia, informacji o zadaniach im zleconych i wysokości zapłaconego im wynagrodzenia;

I. określić zasady zapoznania się przez D. K. z udzielonymi informacjami w ten sposób, że po ich złożeniu w Sądzie Okręgowym w Katowicach do akt niniejszej sprawy oraz uprawomocnieniu się niniejszego postanowienia D. K. (1) lub jego należycie umocowani przedstawiciele uprawnieni są do wglądu do udzielonych informacji w godzinach pracy Sądu Okręgowego w Katowicach oraz w asyście pracownika tego Sądu, po wcześniejszym umówieniu się w Sekretariacie Wydziału XXIV Sądu Okręgowego w Katowicach, a prawo do wglądu obejmuje możliwość zapoznania się z udzielonymi informacjami z możliwością wykonywania dokumentacji fotograficznej, zaś zabronione jest niszczenie lub uszkadzanie nośników informacji oraz wynoszenie ich poza miejsce składowania;

II. oddalić wniosek w pozostałej części;

III. znieść pomiędzy stronami koszty postępowania.

Sędzia Jarosław Antoniuk

Sygn. akt XXIV GWo 554/23

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 19 lutego 2024 r.

Uprawniony D. K. (1) wniósł o zobowiązanie obowiązanego P. G. (1) do udzielenia informacji o sieciach pochodzenia i dystrybucji towarów lub usług, poprzez zobowiązanie go do udzielenia odpowiedzi na następujące pytania:

1. od jakich podmiotów (proszę o zobowiązanie do podania firm dostawców, producentów, importerów) i w jakiej cenie obowiązany zakupił produkty wykorzystane w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” (dalej: zamówienie publiczne) tj.:

a) 52 ławki z oparciem i podłokietnikami, o następującej postaci:

;

a) koszy na odpadki okrągłe, obudowane drewnianymi lamelami, z daszkiem – przy czym proszę o zobowiązanie obowiązanego także do podania liczby sztuk zakupionych koszy, o następującej postaci:

;

b) 10 sztuk stojaków rowerowych, o następującej postaci:

;

c) 6 sztuk leżaków, o następującej postaci:

;

1. w jakiej cenie obowiązany zakupił produkty wykorzystane w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)”, tj.:

d) 12 sztuk koszy na psie odchody, o następującej postaci:

;

e) 6 łukowych ławek z oparciem:

;

f) 9 sztuk ławek krajobrazowych ( (...)), o następującej postaci:

;

2. jakie koszty materiałów służących do montażu produktów wskazanych w punktach 1 i 2 oraz ich transportu z miejsca wytworzenia na miejsce ich montażu obowiązany poniósł w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”? wnosząc o zobowiązanie obowiązanego do podania w formie listy spisu kosztów oraz ich wysokości;

3. czy obowiązany korzystał z pomocy podwykonawców w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”, innych niż podmiotów wskazanych w punkcie 1 i 2?;

4. jeśli odpowiedź na pytanie 4. jest twierdząca: jakie były zadania zlecone podwykonawcom oraz ich wynagrodzenie zapłacone przez obowiązanego?

Obowiązany P. G. (1) wniósł o:

1. oddalenie wniosku o wezwanie do udzielenia informacji;

1. zasądzenie od uprawnionego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Uprawnionemu D. K. (2) przysługuje prawo z rejestracji wzoru wspólnotowego nr (...)- (...) o wyglądzie: . Wzór ten zarejestrowany jest dla produktów zaliczanych do klasy 9 klasyfikacji lokarneńskiej obejmującej kosze na odpadki. Twórcami wzoru są D. K. (1) i R. H. (dane o wzorze wspólnotowym nr (...)- (...) w rejestrze Urzędu Unii Europejskiej do spraw Własności intelektualnej – fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna w rozumieniu art. 228 § 2 k.p.c.).

Uprawnionemu przysługuje prawo z rejestracji międzynarodowego wzoru przemysłowego nr (...) o wyglądzie: . Wzór ten zarejestrowany jest dla produktów zaliczanych do klasy 6 klasyfikacji lokarneńskiej w postaci ławek parkowych, zaś jako terytorium ochrony wyznaczona jest Republika Czeska i Wspólnota Europejska. Twórcami wzoru są D. K. (1) i R. H. (dane o wzorze nr (...) w rejestrze Światowej Organizacji Własności Intelektualnej - fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna w rozumieniu art. 228 § 2 k.p.c.).
Uprawnionemu przysługuje prawo z rejestracji międzynarodowego wzoru przemysłowego nr (...) o wyglądzie . Wzór ten zarejestrowany jest dla produktów zaliczanych do klasy 6 klasyfikacji lokarneńskiej w postaci ławek parkowych, zaś jako terytorium ochrony wyznaczona jest Republika Czeska i Wspólnota Europejska. Twórcami wzoru są D. K. (1) i R. H. (dane o wzorze nr (...) w rejestrze Światowej Organizacji Własności Intelektualnej - fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna w rozumieniu art. 228 § 2 k.p.c.).

Obowiązany P. G. (1) prowadzi pod firmą ,,(...)” działalność gospodarczą m. in. w zakresie architektury, działalności związanej z zagospodarowaniem terenu, wykonywania instalacji budowlanych i robót związanych z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej i wodnej (dane o obowiązanym w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej - fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna w rozumieniu art. 228 § 2 k.p.c.).

Gmina S. w lipcu 2020 r. przeprowadziła postępowanie w przedmiocie udzielenia zamówienia publicznego, którego przedmiotem było wykonanie w ramach umowy nr (...) o dofinasowanie projektu pod nazwą ,,(...)” przedsięwzięcia o nazwie ,,(...)”. W wykazie prac objętych zadaniem znajdowały się dostawa i montaż urządzeń małej architektury, które powinny być wykonane zgodnie z projektem budowlanym i specyfikacją istotnych warunków zamówienia (ławki, kosze, leżaki, stojaki na rowery, ławy betonowe (...)) (specyfikacja istotnych warunków zamówienia wraz z załącznikami – k. 226-268).

Dostawa i montaż obiektów małej architektury powinna była zostać zrealizowana w oparciu o przygotowany przez E. T. i M. G. projekt pt. ,,P. w S. – Aktualizacja Dokumentacji Projektowej”, zgodnie z którym przewidziano następujące obiekty: , ,,, , , . Wskazane powyżej wizualizacje są identyczne jak te zawarte na stronie internetowej uprawnionego (projekt pt. ,,P. w S. – Aktualizacja Dokumentacji Projektowej” – k. 276-286, zrzuty ekranu strony o domenie(...) – k. 326-329).

We wskazanym powyżej postępowaniu najkorzystniejszą ofertę złożył obowiązany, który następnie wykonał zamówienie w zakresie dostawy i montaży obiektów małej architektury według następujących projektów: ławki z oparciem i podłokietnikami o wyglądzie , ławki z oparciem łukowej o wyglądzie: , kosza na psie odchody o wyglądzie: , kosza na odpady o wyglądzie: , leżaka o wyglądzie: i stojaka rowerowego o wyglądzie: (wniosek materiałowy nr 4B wraz z załącznikami – k. 289-325).

W wyniku realizacji prac przez obowiązanego zamontowano kosze, leżaki, ławki i stojak o wyglądzie: , , , , i (fotografie obiektów małej architektury – k. 330-340).

Sąd zważył, co następuje.

Wniosek zasługiwał na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 479¹¹³ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1550, zwanej dalej ,,k.p.c.”), na wniosek uprawnionego, jeżeli wykaże on w sposób wiarygodny okoliczności wskazujące na naruszenie, sąd może przed wszczęciem postępowania w sprawie o naruszenie lub w jego toku aż do zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji wezwać naruszającego do udzielenia informacji o pochodzeniu i sieciach dystrybucji towarów lub usług, jeżeli jest to niezbędne dla dochodzenia roszczenia.

Norma art. 479¹¹⁸§ 1 k.p.c. stanowi, że sąd, uwzględniając wniosek, określa termin udzielenia informacji, ich rodzaj i zakres, a także zasady zapoznania się z nimi przez uprawnionego. Informacji udziela się pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Według art. 479¹¹⁵ § 1 k.p.c., wezwanie do udzielenia informacji, o których mowa w art. 479¹¹³ , dotyczy wyłącznie:

: informacji o firmie, miejscu zamieszkania lub siedzibie i adresie producentów, wytwórców, dystrybutorów, dostawców oraz innych poprzednich posiadaczy, od których lub na rzecz których nastąpiło nabycie lub zbycie towarów, korzystanie z usług lub ich świadczenie, jak również przewidywanych hurtowników i detalistów tych towarów lub usług;
: informacji o ilości wyprodukowanych, wytworzonych, wysłanych, otrzymanych lub zamówionych towarów lub świadczonych usług, jak również cenach otrzymanych w zamian za towary lub usługi;
: w szczególnie uzasadnionych okolicznościach innych informacji, które są niezbędne do wykazania wysokości roszczenia.

Wniosek o udzielenie informacji stanowi odrębne sui generis żądanie procesowe, które ze swej istoty nie ma charakteru materialnoprawnego, zaś jego celem jest ułatwienie uprawnionego dochodzenia przysługujących mu roszczeń w zakresie ustalenia rozmiaru doznanej przez niego szkody lub też bezpodstawnie pobranych przez naruszyciela korzyści (por. J.R. Antoniuk, Postępowanie o udzielenie informacji w związku z naruszeniem własności intelektualnej jako rodzaj postępowania cywilnego, PS 2014, nr 11-12, s. 144-163).

Prawo do informacji w dziedzinie własności intelektualnej ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegawczego oddziaływania prawa, ponieważ efekt prewencyjny zależy w dużej mierze od tego, jak potencjalny naruszyciel ocenia ryzyko wykrycia naruszenia. Dostęp do informacji niewątpliwie zwiększa to ryzyko. W przypadku sporów dotyczących naruszeń praw własności intelektualnej dla zapewnienia równowagi stron w procesie konieczne jest odejście od zasad ogólnych dostarczania dowodów i współdziałania stron, dopiero bowiem współdziałanie pozwanego w zakresie dostarczania informacji może wprowadzić równowagę sił stron występujących w procesie i uczciwe postępowanie (por. A. Tischner, Odpowiedzialność majątkowa za naruszenie prawa do znaku towarowego, Warszawa 2008, s. 265).

Norma art. 479¹¹⁶ k.p.c. stanowi, że wniosek o udzielenie informacji powinien odpowiadać wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać:

: wykazanie w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie prawa własności intelektualnej;
: określenie informacji, które są przedmiotem wezwania;
: określenie obowiązanego oraz wskazanie okoliczności, z których może wynikać, że dysponuje on informacjami objętymi wnioskiem;
: wykazanie, że informacje są konieczne do określenia źródła lub zakresu naruszenia prawa.

Sąd nie podziela zarówno wyrażonego w doktrynie poglądu, zgodnie z którym wiarygodne wykazanie okoliczności to nic innego jak jego uprawdopodobnienie, a wiarygodność nie oznacza pewności zaistnienia faktu, pewność ta wynika dopiero z udowodnienia faktu, jeżeli więc w art. 479¹¹³ § 1 k.p.c. jest mowa o wykazaniu w wiarygodny sposób okoliczności wskazujących na naruszenie prawa, to znaczy, że ustawa zadowala się uprawdopodobnieniem tychże okoliczności w miejsce ich udowodnienia (por. A. Jakubecki, Wezwanie do udzielenia informacji w postępowaniu odrębnym w sprawach własności intelektualnej, PPC 2020, nr 3, s. 490), jak i poglądu, zgodnie z którym zawarty w art. 479¹¹³ § 1 k.p.c. wymóg wykazania w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie prawa własności intelektualnej, wymaga ich udowodnienia, nie zaś ich uprawdopodobnienia (tak m.in. E. Stefańska [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Art. 478-1217, wyd. IV, red. M. Manowska, Warszawa 2021, art. 479¹¹⁶, LEX).

Prawidłowej interpretacji pojęcia wykazania w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie prawa własności intelektualnej należy dokonywać, odwołując się do brzmienia dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (Dz. U. UE. L. z 2004 r. Nr 157, str. 45, zwanej dalej „dyrektywa”), która w art. 8 ust. 1 stanowi, iż państwa członkowskie zapewniają, że w kontekście postępowania sądowego dotyczącego naruszenia prawa własności intelektualnej oraz w odpowiedzi na uzasadnione żądanie powoda właściwe organy sądowe mogą nakazać przedstawienie informacji o pochodzeniu i sieciach dystrybucji towarów lub usług naruszających prawo własności intelektualnej przez naruszającego i/lub jakąkolwiek inną osobę. Zgodnie z tezą 14 preambuły dyrektywy prawo do informacji ma być stosowane do naruszeń dokonywanych na skalę handlową, a więc działań podejmowanych w celu czerpania bezpośredniego lub pośredniego zysku gospodarczego.

Wskazać także należy, że ustawodawca w przypadkach, właściwych wyłącznie postępowaniu w sprawach własności intelektualnej, zabezpieczenia środka dowodowego (art. 479⁹⁸§ 1 k.p.c.) oraz wyjawienia lub wydania środka dowodowego (art. 479¹⁰⁶k.p.c.) wymaga uprawdopodobnienia roszczenia i okoliczności leżących u jego podstawy. Przyjmując paradygmat racjonalnego ustawodawcy, nie można dojść do wniosku, że prawodawca zrównuje pojęcie wykazania z uprawdopodobnieniem, gdyby tak bowiem było, nie istniałaby potrzeba sięgania po pojęcie wykazania, na co wskazuje § 10 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 283), który stwierdza, że do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami.

Ponadto zawarty w art. 8 ust. 1 Dyrektywy 2004/48/WE wymóg „uzasadnionego żądania” warunkującego jego uwzględnienie odbiega od warunków jakie, w świetle Dyrektywy 2004/48/WE, konieczne są dla uwzględnienia wniosku o wyjawienie lub wydanie środka dowodowego oraz zabezpieczenia środka dowodowego. Dla tych żądań wymagane jest aby strona „przedstawiła należyte dostępne dowody wystarczające do poparcia jej roszczeń” w odniesieniu do pierwszego z nich (art. 6 Dyrektywy 2004/48/WE) oraz „przedstawiła należyte dostępne dowody uzasadniające jej roszczenie z tytułu naruszenia jej prawa własności intelektualnej lub zagrożenia naruszeniem tego prawa” w odniesieniu do drugiego (art. 7 Dyrektywy 2004/48/WE). O ile zatem wymogi uwzględnienia wniosku o wyjawienie lub wydanie środka dowodowego oraz zabezpieczenia środka dowodowego w świetle Dyrektywy 2004/48/WE uznać można za tożsame, podobnie jak czyni to polski ustawodawca, to uwzględnienie wniosku o wezwanie do udzielenia informacji uzależnione jest od spełnienia innych wymogów, podobnie jak ma to miejsce w przypadku polskiej regulacji.

Pojęcie wykazania pojawia się w k.p.c. m.in. na gruncie art. 126 § 1 pkt 5 k.p.c., zgodnie z którym każde pismo procesowe powinno zawierać w przypadku gdy jest to konieczne do rozstrzygnięcia co do wniosku lub oświadczenia – wskazanie faktów, na których strona opiera swój wniosek lub oświadczenie, oraz wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów, art. 235¹k.p.c. stanowiącego, że we wniosku o przeprowadzenie dowodu strona jest obowiązana oznaczyć dowód w sposób umożliwiający przeprowadzenie go oraz wyszczególnić fakty, które mają zostać wykazane tym dowodem, art. 235² § 1 pkt 2 i 3 k.p.c., według którego sąd może w szczególności pominąć dowód mający wykazać fakt bezsporny, nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy lub udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy lub też nieprzydatny do wykazania danego faktu, art. 236 k.p.c. stwierdzającego, iż w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu sąd oznaczy środek dowodowy i fakty, które mają nim zostać wykazane, a w miarę potrzeby i możliwości – także termin i miejsce przeprowadzenia dowodu, na gruncie art. 458⁹ § 7 zd. 1 k.p.c., według którego fakty, które miałyby zostać wykazane dowodami wyłączonymi przez umowę dowodową, sąd może ustalić na podstawie twierdzeń stron, biorąc pod rozwagę całokształt okoliczności sprawy, czy też art. 479¹¹⁶ pkt 4 k.p.c., zgodnie z którym w przypadku wniosku o wezwanie do udzielenia informacji konieczne jest wykazanie, że żądane informacje są konieczne do określenia źródła lub zakresu naruszenia prawa.

Posłużenie się przez ustawodawcę pojęciem „wykazania” tak w treści art. 479¹¹³ § 1 k.p.c., jak i w treści art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c., sugerować by mogło zatem, że zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie wymogu „udowodniania”. Z drugiej jednak strony dodanie określenia „w sposób wiarygodny” sugeruje, że wymóg ten nie jest jednak tożsamy z wymogami zawartymi w innych regulacjach posługujących się terminem „wykazanie”. W przeciwnym bowiem razie jego umieszczenie w treści art. 479¹¹³ § 1 k.p.c. jak i w treści art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c., byłoby bezcelowe.

Odrzucenie koncepcji zarówno o uprawdopodobnieniu, jak i udowodnieniu, jako wymaganemu stopniowi poznania sędziowskiego prowadzi do wniosku, że pod sfomułowaniem ustawodawcy „wykazać w sposób wiarygodny” użytym w treści art. 479¹¹³ § 1 k.p.c. i art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c. kryje się stopień dowodu zwany wysokim prawdopodobieństwem (zob. J.R. Antoniuk, Uwagi na tle regulacji postępowania o wezwanie do udzielenia informacji [w:] Reforma prawa własności intelektualnej. Część II, red. A. Adamczak, Kielce 2022, s. 159-163). Podzielić tym samym należy stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie zawarte w postanowieniu z dnia 13 sierpnia 2021 r. (VII AGz 265/21, nie publ.), w którym sąd ten stanął na stanowisku, że „przesłanka wykazania w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie jest spełniona wówczas, gdy na podstawie materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy możliwe jest z wysokim stopniem prawdopodobieństwa przyjęcie, że doszło do naruszenia praw uprawnionego”.

Przyjąć zatem należy, że art. 479¹¹³ § 1 i art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c. wymaga od uprawnionego zaoferowania sądowi takich dowodów naruszenia konkretnego prawa własności intelektualnej, które w wysokim stopniu uprawdopodobnią, że naruszenie to miało miejsce. Przyjąć zatem należy, że art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c. wymaga od uprawnionego wiarygodnego wykazania okoliczności, które to okoliczności wskazywać muszą na naruszenie konkretnego prawa własność intelektualnej.

Pojęcie „prawo własności intelektualnej” interpretować należy w świetle art. 479⁸⁹k.p.c., co oznacza, iż do praw własności intelektualnej w rozumieniu art. 479¹¹⁶pkt 1 k.p.c. zaliczają się m.in. prawa autorskie i pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa na dobrach niematerialnych.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że prawa z rejestracji wzoru wspólnotowego i prawa z rejestracji międzynarodowych wzorów przemysłowych, których dotyczy niniejsze postępowanie stanowią prawa własności intelektualnej.

Z wnioskiem o wezwanie do udzielenia informacji można wystąpić jedynie w sprawie o naruszenie prawa własności intelektualnej rozumianego jako prawo o charakterze wyłącznym. Naruszenie takie polega zaś na wkroczeniu w granice objęte prawem wyłącznym. Sprawami takimi są wskazane w art. 479⁸⁹ § 1 k.p.c. sprawy o ochronę praw autorskich i pokrewnych, o ochronę praw własności przemysłowej oraz o ochronę innych praw na dobrach niematerialnych.

Tym samym ewentualne zastosowanie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. 2022 poz. 1233, określanej dalej jako: ,,u.z.n.k.”), na które – jak można wnosić z śródtytułu uzasadnienia wniosku – powołał się uprawniony w kontekście dostawy i montażu przez obowiązanego stojaka rowerowego o wyglądzie: nie pozwalało na zastosowanie w niniejszej sprawie instytucji wezwania do udzielenia informacji. W konsekwencji czego wniosek w tej części podlegał oddaleniu.

Wskazane w art. 479⁸⁹ § 2 pkt 1 k.p.c., jako sprawy własności intelektualnej, sprawy o zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji nie stanowią spraw o naruszenie prawa własności intelektualnej, gdyż ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. 2022 poz. 1233) nie kreuje praw o charakterze wyłącznym, a jedynie zakazuje określonych zachowań, których dopuszczenie się stanowi delikt. Tym bardziej w sprawach tego rodzaju brak jest zatem elementu naruszenia takiego prawa.

Stąd niniejsza sprawa w zakresie, w jakim żądanie udzielenia informacji w odniesieniu do w/w stojaka oparte zostało na unormowaniach z zakresu zwalczania nieuczciwej konkurencji, nie dotyczy wkroczenia w sferę wyłączności objętą konkretnym prawem własności intelektualnej, w związku z czym nie znajduje się w katalogu spraw, w których można wystąpić z takim wnioskiem.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz. U. UE. L. z 2002 r. Nr 3, str. 1 z późn. zm., zwane dalej „rozporządzenie”) stworzyło ujednolicony system nabywania prawa wyłącznego do wzoru, jego jednolitego skutku na terytorium Unii Europejskiej i systemu ochrony (ust. 3 art. 1 rozporządzenia). Zawiera ono legalną definicję, zgodnie z którą wzorem jest postać całego produktu lub jego części, wynikająca w szczególności z cech linii konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury lub materiałów produktu lub jego ornamentacji (art. 3a rozporządzenia).

Zgodnie z art. 106a ust. 2 rozporządzenia każdy zapis w rejestrze międzynarodowym odnoszący się do rejestracji Międzynarodowej wskazującej Wspólnotę ma taki sam skutek jak zapis w rejestrze wzorów wspólnotowych prowadzonym przez urząd (EUIPO), a każda publikacja rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę w Biuletynie Biura Międzynarodowego wywołuje taki sam skutek jak w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych.

Zarejestrowany wzór wspólnotowy podlega ochronie w okresie 5 lat od daty zgłoszenia, o ile spełnia on przesłanki z art. 1 ust. 2b w zw. z art. 5 ust. 1b i art. 6 ust. 1b rozporządzenia. Powstaje w ten sposób wyłączność używania wzoru, obejmująca: wytwarzanie całego produktu, w którym wzór został ucieleśniony lub do którego został zastosowany, oferowanie i wprowadzenie do obrotu, przy czym oferowanie dotyczy nie tylko sprzedaży, ale również najmu, dzierżawy czy innego rodzaju przekazania produktu, mającego ostatecznie na celu przeniesienie prawa, użycie produktu, który obejmuje także wystawy czy pokazy, jeśli prowadzi do zakłócenia normalnej ekonomicznej eksploatacji prawa wyłącznego, a także składowanie, interpretowane ściśle, ograniczane do dokonanego w celu oferowania produktu, wprowadzenia go do obrotu, importu (art. 19 ust. 1 rozporządzenia). Z rejestracji wzoru wynikają także dla uprawnionego roszczenia zakazowe względem każdej osoby, która narusza lub grozi naruszeniem prawa, m.in. wytwarzając, wprowadzając do obrotu czy przechowując produkty, w których jest on inkorporowany.

Dla oceny naruszenia (groźby naruszenia) istotne jest ustalenie, że wzór ucieleśniony w produkcie obowiązanego jest na tyle podobny do wzoru uprawnionego, iż nie wywołują one na zorientowanym użytkowniku odmiennego ogólnego wrażenia. Uwzględnia się przy tym swobodę twórczą. Zgodnie z art. 10 rozporządzenia, zakres ochrony obejmuje bowiem każdy wzór, który nie wywołuje u zorientowanego użytkownika innego ogólnego wrażenia (ust. 1), uwzględniając przy tym stopień swobody twórcy (ust. 2). Określają go postrzegalne zmysłem wzroku cechy zewnętrzne wzoru ujawnione przez uprawnionego w dokumentacji złożonej przy wniosku o rejestrację. Dyrektywa 98/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów (Dz. U. UE. L. z 1998 r. Nr 289, str. 28). w sposób wyraźny odnosi się do tych właśnie cech.

Poinformowany użytkownik w rozumieniu art. 10 ust. 1 rozporządzenia jest szczególnie uważny i dysponuje pewną wiedzą na temat stanu sztuki wzorniczej, to znaczy wcześniejszych wzorów związanych z danym produktem, które były udostępnione w dacie dokonania zgłoszenia spornego wzoru lub – w zależności od przypadku – w dacie zastrzeżonego pierwszeństwa Niekoniecznie musi to też być użytkownik finalny. Zgodnie z orzecznictwem dotyczącym pojęcia poinformowanego użytkownika, przymiot użytkownika oznacza, że dana osoba, niezależnie, czy jest to użytkownik końcowy, czy nabywca profesjonalny, używa produktu, w którym zawiera się wzór, zgodnie z przeznaczeniem tego produktu. Określenie poinformowany sugeruje, że nie będąc twórcą czy ekspertem technicznym, użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle posiadają, i w związku z zainteresowaniem produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu. Jednak nie oznacza to, że poinformowany użytkownik jest w stanie dokonać rozróżnienia wychodząc poza doświadczenie, jakie zgromadził w związku z użytkowaniem produktu między aspektami wyglądu produktu podyktowanymi jego funkcją techniczną a tymi, które są dowolne (por. M. Poźniak-Niedzielska, Ochrona wzorów przemysłowych w prawie europejskim, Europejski Przegląd Sądowy 1/2007 s. 6, wyrok S(PI) z dnia 18 marca 2010 r., T-9/07, Grupo Promer Mon Graphic v. Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, ZOTSiS 2010, nr 3-4B, poz. II-981., wyrok S(PI) z dnia 22 czerwca 2010 r., T-153/08, Shenzhen Taiden Industrial Co. Ltd v. Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, ZOTSiS 2010, nr 5-6B, poz. II-2517).

Pojęcie zorientowanego użytkownika należy rozumieć jako pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta z zakresu dziedziny znaków towarowych, od którego nie wymaga się żadnej szczególnej wiedzy i który na ogół, z powodu swej niedoskonałej pamięci, nie dokonuje bezpośredniego porównania kolidujących ze sobą znaków, a pojęciem „znawcy w danej dziedzinie” używanym w prawie patentowym, oznaczającym eksperta posiadającego pogłębioną wiedzę techniczną. Określa ono nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy w danym sektorze (por. wyrok S(PI) z dnia 13 czerwca 2019 r., T-74/18, Visi/One Gmbh v. Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, LEX nr 2680399).

Normatywna ocena ogólnego wrażenia dokonywana jest zgodnie z regułami określonymi w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Unii Europejskiej (por. wyrok S(PI) z dnia 18 marca 2010 r., T-9/07, Grupo Promer Mon Graphic v. Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, ZOTSiS 2010, nr 3-4B, poz. II-981). Ocenie podobieństwa lub odmienności ogólnego wrażenia, jakie wywołują na zorientowanym użytkowniku podlegają wzór uprawnionego i wzór zawarty lub zastosowany w produkcie domniemanego naruszyciela, nie przeciwstawia się natomiast produktów stron. Sposób, w jaki uprawniony używa wzoru jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu. Jego produkt może być jednak pomocniczo wykorzystany, jeśli nie ma wątpliwości co do jego tożsamości. Należy przy tym wyjaśnić, że porównanie to różni się od ryzyka konfuzji konsumenckiej w prawie znaków towarowych, gdzie klient, zachowujący w pamięci znak uprawnionego, myli z nim znak towarowy innego przedsiębiorcy. W przypadku wzorów, porównania – w ocenie normatywnej – dokonuje się w sposób bezpośredni, analizując występujące między nimi podobieństwa i różnice (por. L. Brâncuşi Wzór wspólnotowy i jego zakres ochrony, Warszawa 2012, s. 273-360, wyrok S(PI) z dnia 22 czerwca 2010 r., T-153/08, Shenzhen Taiden Industrial Co. Ltd v. Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, ZOTSiS 2010, nr 5-6B, poz. II-2517).

Rozstrzygnięcie o naruszeniu prawa z rejestracji wzoru wspólnotowego opierające się na wypracowanych w orzecznictwie sądów wspólnotowych regułach oceny indywidualnego charakteru wzoru, wynika zasadniczo z czteroetapowego badania, które polega na określeniu:

1. sektora produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany;

1. zorientowanego użytkownika tych produktów i ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego zorientowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i stopnia uwagi wykazywanej przy porównywaniu – bezpośrednim, jeśli to możliwe – poszczególnych wzorów;

2. stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru;

3. wyniku porównania rozpatrywanych wzorów z uwzględnieniem właściwego sektora, swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na zorientowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie (por. wyrok S(PI) z dnia 7 listopada 2013 r., T-666/11 , Budziewska v. Urząd Harmonizacji W Ramach Rynku Wewnętrznego, Dz.U.UE.C 2013, nr 377, poz. 13).

Rozstrzygając o naruszeniu, Sąd związany jest domniemaniem ważności zarejestrowanych wzorów wspólnotowych wynikającym z art. 85 rozporządzenia, nie ma zatem potrzeby badania, czy wzory uprawnionej są nowe, cechują się indywidualnym charakterem, a ich wygląd nie wynika wyłącznie z funkcji technicznej (art. 25 rozporządzenia).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że na mocy art. 106a ust. 2 rozporządzenia międzynarodowe wzory przemysłowe (...) i (...) podlegają na terytorium Unii Europejskiej takiej samej ochronie jak zarejestrowany w EUIPO wzór przemysłowy, co też uzasadnia rozpoznania niniejszej sprawy na podstawie unormowań rozporządzenia.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz faktów, o których informacje są powszechnie dostępne wynika uprawnienie uprawnionego do wyłącznego używania wzoru wspólnotowego nr (...)- (...) i międzynarodowych wzorów przemysłowych nr (...) i(...)na terenie całej Unii Europejskiej.

W rozpoznawanej sprawie Sąd uznał, że na zorientowanym użytkowniku, którym jest jednostka samorządu terytorialnego zamierzająca przeprowadzić inwestycję polegającą na montażu obiektów małej architektury, wzory ucieleśnione w produktach obowiązanego o wyglądzie: : , i wywołują tożsame ogólne wrażenie jak wzór wspólnotowy uprawnionego nr (...)- (...) o wyglądzie: , albowiem porównywane wzory są identyczne. Skoro wzory stron są ze sobą identyczne to nie sposób uznać, aby istniała nawet potencjalna możliwość wywołania w percepcji zdefiniowanego powyżej zorientowanego użytkownika odmiennego ogólnego wrażenia, a zatem wzory identyczne zawsze wywołują tożsame ogólne wrażenie.

Jednocześnie Sąd uznał, że wzory ucieleśnione w produktach obowiązanego o wyglądzie: i wywołują tożsame ogólne wrażenie jak międzynarodowe wzory przemysłowe uprawnionego nr (...) i (...) o wyglądzie: i , albowiem również te wzory są ze sobą identyczne i w konsekwencji wywołują w postrzeganiu zorientowanego użytkownika tożsame ogólne wrażenie.

Natomiast w odniesieniu produktów w postaci stojaków rowerowych określonych nazwą (...) uprawniony oparł swój wniosek o udostępnienie informacji – poza regulacją u.z.n.k. – także na unormowaniach z zakresu ochrony praw autorskich (pkt (4) i (5) uzasadnienia wniosku).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. 2022 poz. 2509, dalej jako ,,p.a.p.p.”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Jednocześnie art. 1 ust. 2 p.a.p.p. wymienia utwory wzornictwa przemysłowego jako przedmioty prawa autorskiego.

Dla zakwalifikowania danego dobra niematerialnego jako przedmiotu prawa autorskiego należy wykazać, że jest po pierwsze – rezultatem pracy człowieka, po drugie – przejawem działalności twórczej jako uzewnętrznionego rezultatu procesu intelektualnego, po trzecie – ma indywidualny charakter, po czwarte – jest ustalony. Poprzez ustalenie utworu rozumie się przy tym nie utrwalenie poprzez nadanie postaci materialnej, tylko uzewnętrznienie umożliwiające jego identyfikację oraz poznanie przez inne jak autor osoby. Utwory spełniające te cechy podlegają ochronie niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Nieistotne są także zamiar ich stworzenia, przeznaczenie oraz ewentualna użyteczność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2020 r., sygn. akt I CSK 513/18, LEX nr 3044356).

Za przedmiot prawa autorskiego uznaje się tylko taki przejaw ludzkiej aktywności, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania. Przedmiot zatem praw autorskich posiada cechę nowości (oryginalności), której stopień nie ma zasadniczego znaczenia. Warunkiem uznania określonego rezultatu za utwór w ujęciu cytowanego powyżej przepisu jest samodzielne stworzenie przez jego twórcę oznaczonego bytu niematerialnego utrwalonego w dowolny sposób. Jednocześnie wypada zaznaczyć, że nie każdy przejaw działalności twórczej może być uznany za utwór, a jedynie tylko taki przejaw, który posiada cechę go indywidualizującą. Indywidualny charakter utworu występuje, gdy jest w nim odciśnięte osobiste piętno twórcy, w taki sposób, że jest on niepowtarzalny. Innymi słowy utwór cechuje się indywidualnym charakterem jedynie wtedy, kiedy wyróżnia się od innych takich samych przejawów działalności twórczej, w sposób świadczący o jego swoistości, w taki sposób, że nie posiada on swojego odpowiednika w przeszłości i równocześnie znikome jest prawdopodobieństwo stworzenia takiego samego dzieła w przyszłości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 grudnia 2020 r., sygn. akt V AGa 652/18, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2022 r., V ACa 519/21, LEX nr 3450528).

Jednocześnie należy podkreślić, że wykreowanie utworu jest rezultatem jedynie takiego procesu intelektualnego, który jest subiektywnie nowy dla samego twórcy. Proces twórczy powinien być wynikiem samodzielnego wysiłku umysłowego człowieka, brać początek w umyśle twórcy, zaś rezultat działalności twórczej powinien być dla niego poprzednio nieznany (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2017 r., I ACa 1298/16, LEX nr 2672999). Także na gruncie prawa unijnego, na potrzeby dokonania prounijnej wykładni prawa krajowego, wskazuje się, że cechą konstytuującą określone działanie jako twórcze jest fakt wykreowania nowego wytworu intelektu w warunkach swobody wyboru co do formy dzieła, co też zachodzi w sytuacji samodzielnego kształtowania przez twórcę formy w drodze własnych wyborów (Z. Okoń, Prounijna wykładnia przesłanki twórczości i indywidualności utworu, ZNUJ. PPWI 2022, nr 3, s. 18-45.).

W przełożeniu powyższego na grunt niniejszej sprawy nie sposób uznać, ażeby wzór przedstawiający stojak rowerowy o wyglądzie: odznaczał się indywidualnym charakterem. Należy bowiem zauważyć, że w istocie stanowi on prostą i powszechnie spotykaną konstrukcję składającą się z trzech zgiętych pod kątem prostym kawałków metalu, które w żaden sposób nie są unikalne, wyjątkowe, ani oryginalne. W konsekwencji tego z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można stwierdzić, że tożsame wzory istniały przed powstaniem konstrukcji uprawnionego oraz że jednocześnie w przyszłości stworzony zostanie podobny lub identyczny wzór.

W tym miejscu wskazać należy, że wniosek zawarty w pkt (39) uzasadniania, a w zasadzie niewątpliwe słuszna sugestia konieczności sięgnięcia do wiedzy specjalistycznej dotyczącej wzornictwa przemysłowego z dziedziny małej architektury dla wykazania kwalifikacji stojaka rowerowego (...) jako utworu wzornictwa przemysłowego, jako zamieszczony jedynie w treści uzasadniania w świetle art. 128¹zd. 2 k.p.c. nie wywołał skutków, jakie ustawa wiąże ze zgłoszeniem wniosku dowodowego przez stronę.

Dlatego też z uwagi, że powyższy wzór nie posiada indywidualnego charakteru przez co nie stanowi utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 p.a.p.p. działanie obowiązanego nie mogło naruszyć praw autorskich majątkowych względem niego, gdyż na skutek braku cech utworu takowe prawa nigdy nie powstały. W konsekwencji tego wniosek w powyższej części podlegał oddaleniu.

W odniesieniu natomiast do wzorów ucieleśnionych w produktach wnioskodawcy o wyglądzie: , i , a także należy podkreślić, że nie są one objęte rejestracją ani międzynarodowego wzoru przemysłowego, ani wzoru wspólnotowego. Wnioskodawca w odniesieniu do tych wzorów, za wyjątkiem ostatniego – stojaka rowerowego (...) (pkt (4)-(5) i (33) uzasadniania wniosku) – nie wskazał nawet z jakie prawa przysługujące mu do tych wzorów zostały naruszone (za wyjątkiem niekonkretnego stanowiska zawartego w pkt (21) uzasadnienia wniosku), co w istocie uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności żądania wniosku w tej części, a skutkować musi oddaleniu wniosku w odniesieniu do tych produktów.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że uprawniony zdołał w wysokim stopniu uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na naruszenie przysługujących mu praw własności intelektualnej w zakresie, w jakim obowiązany zrealizował przedmiot zamówienia publicznego w obszarze dostawy i montażu kosza na śmieci: , ławki: i leżaka: . W pozostałym zakresie tj. wykonania przedmiotu zamówienia publicznego w obszarze dostawy i montażu ławki: , kosza na psie odchody: , ławek krajobrazowych ( (...)): oraz stojaka rowerowego: uprawniony nie zdołał uprawdopodobnić okoliczności wskazujących, na naruszenie powyższym działaniem, praw własności intelektualnej uprawnionego, w związku z czym w tej części wniosek podlegał oddaleniu.

Uprawniony zgodnie z art. 479¹¹⁶pkt 3 k.p.c. określił obowiązanego oraz wskazał okoliczności, z których może wynikać, że dysponuje on informacjami objętymi wnioskiem.

Uprawniony wskazał również, iż żądane informacje są konieczne do określenia zakresu naruszenia prawa, gdyż jego żądanie wiąże się z dochodzeniem roszczeń wynikających z rozporządzenia i służy ustaleniu pełnego zakresu i rozmiaru naruszenia oraz precyzyjnemu wskazaniu wysokości roszczeń, której ustalenie bez informacji objętych wnioskiem nie będzie możliwe.

Sąd określił termin udzielenia informacji na podstawie art. 479¹¹⁸ § 1 k.p.c., przyjmując termin miesięczny ze względu na szeroki zakres udzielanych informacji.

Wniosek został uwzględniony z zachowaniem zasady proporcjonalności, o której mowa w art. 479⁹⁵ k.p.c. Informacje, których udzieli obowiązany zapewnią należytą ochronę praw uprawnionego, a obowiązanego nie obciążą w sposób nieuzasadniony i nie naruszą tajemnicy jego przedsiębiorstwa ponad potrzebę wynikającą z wyważenia interesów stron, wskazać bowiem należy, że informacje te dotyczą wyłącznie naruszenia prawa z rejestracji wzorów przysługujących uprawnionemu.

Z tych też powodów Sąd orzekł jak w pkt. I postanowienia.

W pkt. II postanowienia Sąd na podstawie art. 479¹¹⁸§ 1 k.p.c. określił zasady zapoznania się z udzielonymi informacjami przez pozwanego.

W pkt. III Sąd oddalił wniosek w zakresie w jakim uprawniony nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na naruszenie przysługujących mu praw z rejestracji spornych wzorów i autorskich praw majątkowych.

W pkt. IV postanowienia Sąd na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania. Zauważyć należy, że wniosek został uwzględniony częściowo, zaś uprawniony nie uległ jedynie nieznacznie, co w związku z niemożliwością stosunkowego rozdzielenia kosztów, stanowiło podstawę ich zniesienia.

Sędzia Jarosław Antoniuk

Sygn. akt XXIV GWo 554/23

Uzasadnienie pkt III i IV

postanowienia z dnia 19 lutego 2024 r.

5. od jakich podmiotów (proszę o zobowiązanie do podania firm dostawców, producentów, importerów) i w jakiej cenie obowiązany zakupił produkty wykorzystane w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” (dalej: zamówienie publiczne) tj.:

g) 52 ławki z oparciem i podłokietnikami, o następującej postaci:

;

h) koszy na odpadki okrągłe, obudowane drewnianymi lamelami, z daszkiem – przy czym proszę o zobowiązanie obowiązanego także do podania liczby sztuk zakupionych koszy, o następującej postaci:

;

i) 10 sztuk stojaków rowerowych, o następującej postaci:

;

j) 6 sztuk leżaków, o następującej postaci:

;

6. w jakiej cenie obowiązany zakupił produkty wykorzystane w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)”, tj.:

k) 12 sztuk koszy na psie odchody, o następującej postaci:

;

l) 6 łukowych ławek z oparciem:

;

m) 9 sztuk ławek krajobrazowych ( (...)), o następującej postaci:

;

7. jakie koszty materiałów służących do montażu produktów wskazanych w punktach 1 i 2 oraz ich transportu z miejsca wytworzenia na miejsce ich montażu obowiązany poniósł w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”? wnosząc o zobowiązanie obowiązanego do podania w formie listy spisu kosztów oraz ich wysokości;

8. czy obowiązany korzystał z pomocy podwykonawców w celu realizacji zamówienia udzielonego w trybie przetargu nieograniczonego, organizowanego przez Gminę S.: „(...)” w zakresie części zamówienia określonej jako „dostawa i montaż małej architektury”, innych niż podmiotów wskazanych w punkcie 1 i 2?;

9. jeśli odpowiedź na pytanie 4. jest twierdząca: jakie były zadania zlecone podwykonawcom oraz ich wynagrodzenie zapłacone przez obowiązanego?

Obowiązany P. G. (1) wniósł o:

2. oddalenie wniosku o wezwanie do udzielenia informacji;

3. zasądzenie od uprawnionego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

,, , , . Wskazane powyżej wizualizacje są identyczne jak te zawarte na stronie internetowej uprawnionego. (projekt pt. ,,(...)” – k. 276-286, zrzuty ekranu strony o domenie (...) – k. 326-329)

We wskazanym powyżej postępowaniu najkorzystniejszą ofertę złożył obowiązany, który następnie miał wykonać zamówienie w zakresie dostawy i montażu obiektów małej architektury według m.in. następujących projektów: kosza na psie odchody o wyglądzie: , ławki z oparciem łukowej o wyglądzie: i stojaka rowerowego o wyglądzie: (wniosek materiałowy nr 4B wraz z załącznikami – k. 289-325).

Sąd zważył, co następuje.

Wniosek w części nie zasługiwał na uwzględnienie.

Według art. 479¹¹⁵ § 1 k.p.c., wezwanie do udzielenia informacji, o których mowa w art. 479¹¹³ , dotyczy wyłącznie:

: informacji o firmie, miejscu zamieszkania lub siedzibie i adresie producentów, wytwórców, dystrybutorów, dostawców oraz innych poprzednich posiadaczy, od których lub na rzecz których nastąpiło nabycie lub zbycie towarów, korzystanie z usług lub ich świadczenie, jak również przewidywanych hurtowników i detalistów tych towarów lub usług;
: informacji o ilości wyprodukowanych, wytworzonych, wysłanych, otrzymanych lub zamówionych towarów lub świadczonych usług, jak również cenach otrzymanych w zamian za towary lub usługi;
: w szczególnie uzasadnionych okolicznościach innych informacji, które są niezbędne do wykazania wysokości roszczenia.

Norma art. 479¹¹⁶ k.p.c. stanowi, że wniosek o udzielenie informacji powinien odpowiadać wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać:

: wykazanie w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie prawa własności intelektualnej;
: określenie informacji, które są przedmiotem wezwania;
: określenie obowiązanego oraz wskazanie okoliczności, z których może wynikać, że dysponuje on informacjami objętymi wnioskiem;
: wykazanie, że informacje są konieczne do określenia źródła lub zakresu naruszenia prawa.

Wskazane w art. 479⁸⁹ § 2 pkt 1 k.p.c., jako sprawy własności intelektualnej, sprawy o zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji nie stanowią spraw o naruszenie prawa własności intelektualnej, gdyż ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. 2022 poz. 1233; określanej dalej jako ,,u.z.n.k.”) nie kreuje praw o charakterze wyłącznym, a jedynie zakazuje określonych zachowań, których dopuszczenie się stanowi delikt. Tym bardziej w sprawach tego rodzaju brak jest zatem elementu naruszenia takiego prawa.

Tym samym ewentualne zastosowanie przepisów u.z.n.k., na które – jak można wnosić z śródtytułu na s. 18 uzasadnienia wniosku – powołał się wnioskodawca w kontekście dostawy i montażu przez obowiązanego stojaka rowerowego o wyglądzie: nie pozwalało na zastosowanie w niniejszej sprawie instytucji wezwania do udzielenia informacji. Stąd niniejsza sprawa w zakresie, w jakim żądanie udzielenia informacji w odniesieniu do w/w stojaka oparte zostało na unormowaniach z zakresu zwalczania nieuczciwej konkurencji, nie dotyczy wkroczenia w sferę wyłączności objętą konkretnym prawem własności intelektualnej, w związku z czym nie znajduje się w katalogu spraw, w których można wystąpić z takim wnioskiem.

W tym miejscu dodać należy, że w odniesieniu do projektów, których ochrony dochodzi wnioskodawca o wyglądzie: , i wnioskodawca co prawda nie powłał się w ogóle na przepisy u.z.n.k., ale nawet gdyby to uczynił to ze wskazanych powyżej przyczyn nie stanowiło by to podstawy do uwzględnienia wniosku.

Natomiast w odniesieniu produktów w postaci stojaków rowerowych określonych nazwą (...) uprawniony swój wniosek o udostępnienie informacji – poza regulacją u.z.n.k. – oparł także na unormowaniach z zakresu ochrony praw autorskich (pkt (4) i (5) uzasadnienia wniosku). W tym miejscu zauważyć należy, że wnioskodawca w kwestii przysługiwania mu praw autorskich do tego stojaka ograniczył się do gołosłownej konstatacji, że jest „współautorem utworu wzornictwa przemysłowego”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. 2022 poz. 2509, dalej jako ,,p.a.p.p.”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Jednocześnie art. 1 ust. 2 pkt 5 p.a.p.p. wymienia utwory wzornictwa przemysłowego jako przedmioty prawa autorskiego.

W przełożeniu powyższego na grunt niniejszej sprawy nie sposób uznać, ażeby projekt przedstawiający stojak rowerowy o wyglądzie: odznaczał się indywidualnym charakterem. Należy bowiem zauważyć, że w istocie stanowi on prostą i powszechnie spotykaną konstrukcję składającą się z trzech zgiętych pod kątem prostym kawałków metalu, które w żaden sposób nie są unikalne, wyjątkowe, ani oryginalne. W konsekwencji tego z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można stwierdzić, że tożsame wzory istniały przed powstaniem konstrukcji uprawnionego oraz że jednocześnie w przyszłości stworzony zostanie podobny lub identyczny wzór, co trafnie w odpowiedzi na wniosek zarzucił obowiązany.

Mając zatem na uwadze z jednej strony, że wnioskodawca nie zaoferował Sądowi żadnych dowodów, które chociażby pośrednio, świadczyły, że przysługują mu prawa autorskie do stojaka rowerowego o nazwie (...), a z drugiej, że powyższy projekt nie posiada indywidualnego charakteru przez co nie stanowi utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 p.a.p.p., działanie obowiązanego nie mogło naruszyć praw autorskich majątkowych względem niego, gdyż na skutek braku cech utworu takowe prawa nigdy nie powstały. W konsekwencji tego wniosek w powyższej części podlegał oddaleniu.

W odniesieniu natomiast do projektów ucieleśnionych w produktach wnioskodawcy o wyglądzie: , i , a także wnioskodawca nie powołał się na przysługujące mu do nich prawa z rejestracji ani międzynarodowego wzoru przemysłowego, ani krajowego wzoru przemysłowego, ani wzoru wspólnotowego.

Wnioskodawca w odniesieniu do tych projektów, za wyjątkiem ostatniego – stojaka rowerowego (...) (pkt (4)-(5) i (33) uzasadniania wniosku), o czym była mowa wyżej – nie wskazał nawet jakie prawa przysługujące mu do tych projektów zostały naruszone (za wyjątkiem niekonkretnego ogólnego stanowiska zawartego w pkt (21) uzasadnienia wniosku), a co więcej nie zaoferował żadnych twierdzeń, ani dowodów, które miałby wskazywać na przysługiwanie mu tych nie określonych praw wyłącznych do wskazanych wyżej projektów. Brak określenia praw wyłącznych oraz twierdzeń co do ich przysługiwania wnioskodawcy w istocie uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności żądania wniosku w tej części. Co więcej, z tej przyczyny nie wiadomo z jakimi roszczeniami i na jakich przepisach opartymi zamierza wnioskodawca wystąpić przeciwko obowiązanemu. Uniemożliwia to Sądowi ocenę zasadności żądania wnioskodawcy udzielenia przez obowiązanego informacji koniecznych do sformułowania tych roszczeń.

Reasumując, wnioskodawca nie uprawdopodobnił, w tym zwłaszcza w wysokim stopniu, aby do projektów: , , oraz przysługiwały mu jakieś prawa wyłączne, w tym także prawa autorskie do ostatniego z nich, a skutkować musiało oddaleniu wniosku w odniesieniu do tych projektów.

Abstrahując od okoliczności, że wnioskodawca nie uprawdopodobnił aby do projektów: , , oraz przysługiwały mu jakieś prawa wyłączne, to nie uprawdopodobnił także, zwłaszcza w wysokim stopniu, aby do naruszenia tych praw doszło. Z zaoferowanego przez wnioskodawcę materiału dowodowego, w szczególności ze „zdjęć produktów zamontowanych przez obowiązanego w ramach realizacji zamówienia publicznego” (załącznik nr 9 do wniosku k. 330-340), nie wynika aby którychś z tych projektów został realizowany w P. w S.. Wśród przedstawionych przez wnioskodawcę zdjęć brak jest bowiem takiego, który przedstawiał by realizację któregoś z tych projektów w P. w S.. Nie sposób zatem stwierdzić aby te produkty stworzone wedle tych projektów w ogóle zostały przez obowiązanego umieszczone w P. w S..

W załączniku nr 9 znajduje się natomiast wizualizacja stojaka rowerowego o wyglądzie: , jednakże nie jest to zdjęcie stojaka rowerowego wykonanwnego przez obowiązanego wedle tego projektu w P. w S., a jedynie jego rysunek i „model” pochodzące z dokumnetu obowiązanego „Wniosek materiałowy 9.2.2021”. Nie sposób zatem i w tym przypadku uznać za uprawdpodobnione, że stojak o takim wyglądzie został przez obowiązanego umieszczony w P. w S..

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wnioskodawca nie zdołał w wysokim stopniu uprawdopodobnić ani że przysługują mu nieokreślone prawa wyłączne do projektów: , , oraz , ani że doszło do naruszenia tych nieokreślonych praw wyłącznych poprzez realizację produktów w postaci ławki:, kosza na psie odchody: , ławek krajobrazowych oraz stojaka rowerowego: . W konsewkencji w pkt. III postanowienia Sąd oddalił wniosek w części – w odniesieniu do tych projektów.

W pkt. IV postanowienia Sąd na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania. Zauważyć należy, że wniosek został uwzględniony częściowo jedynie w odniesieniu do trzech przedmiotów ochrony, a tym samym uprawniony nie uległ jedynie nieznacznie, co w związku z niemożliwością stosunkowego rozdzielenia kosztów, stanowiło podstawę do ich zniesienia.

Sędzia Jarosław Antoniuk

Dodano: 6 sierpnia 2024, Opublikował(a): Elżbieta Glanda
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Katowicach
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Jarosław Antoniuk
Data wytworzenia informacji: 19 lutego 2024