Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 30 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Katowicach IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w sprawie:

Przewodniczący: Sędzia SO Krystian Markiewicz

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2024 r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. – Oddział w C.

przeciwko dłużnikowi Z. M.

o egzekucję świadczeń pieniężnych

na skutek skargi wierzyciela na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Katowice – Zachód w Katowicach K. T. prowadzącej postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt Km 87/19

w przedmiocie zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego Katowice – Zachód w Katowicach, sygn. akt I Co 1119/23.

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach z dnia 12 lipca 2023 r. w sprawie z wniosku wierzyciela Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. – Oddział w C. przeciwko dłużnikowi Z. M. o egzekucję świadczeń pieniężnych na skutek skargi wierzyciela na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Katowice – Zachód w Katowicach K. T. prowadzącej postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt Km 87/19 w przedmiocie postanowienia z dnia 1 sierpnia 2022 r. w pkt 1 oddalił skargę na czynności komornika sądowego oraz oddalił wniosek wierzyciela o wstrzymanie wykonania zaskarżonej czynności (pkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił, że pismem z 16 sierpnia 2022 r. wierzyciel wniósł skargę na czynność Komornika Sądowego K. T. prowadzącej postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt Km 87/19 w przedmiocie postanowienia z dnia 1 sierpnia 2022 r., zaskarżając wskazane postanowienie w zakresie punktów 2 i 3. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania tj. art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (dalej jako: u.k.k.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wierzyciela obciążają koszty postepowania egzekucyjnego tj. opłata stosunkowa w wysokości 5 % wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Wierzyciel zaskarżonemu postanowieniu zarzucił również naruszenie art. 45 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 114 ust. 4, art. 24 ust. 2 i art. 68 ust. 1 pkt 1 c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych z mocy prawa zwolniony jest od kosztów sądowych, opłat skarbowych, a zwolnienie rozciąga się także na koszty komornicze. Wobec tego wierzyciel domagał się uchylenia zaskarżonej części postanowienia w oparciu 767 § 3 k.p.c., wstrzymania w oparciu o art. 767 ² § 2 k.p.c. wykonania zaskarżonej czynności do czasu rozpatrzenia skargi, nieobciążania skarżącego obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania skargowego. W uzasadnieniu skargi wierzyciel wskazał, że zaskarżone postanowienie Komornika zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania. Bowiem z uwagi na umorzenie postępowania na postawie art. 823 k.p.c. należało zastosować poprzednio obowiązujące przepisy, a zatem koszty postępowania powinien pokryć dłużnik w wysokości i na zasadach określonych w art. 49 ust. 2 u.k.s.e. Wierzyciel zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 114 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie prowadzonej działalności Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi opłat skarbowych i sądowych.

Komornik w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Wyjaśnił, że w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego ustalono, że dłużnik zmarł wobec czego postanowieniem z dnia 28 maja 2020 r. zawiesił postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 819 k.p.c. Następnie zgodnie z obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania egzekucyjnego art. 823 k.p.c. Komornik sądowy stwierdził umorzenie postępowania egzekucyjne po upływie roku od jego zawieszenia. Postanowieniem z 1 sierpnia 2022 r. ustalił koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji w sprawie, opłatę stosunkową (z art. 49 ust. 1 u.k.s.e. i art. 29 ust. 1 u.k.k.) i obciążył kosztami wierzyciel. Podkreślił, że wierzyciel nie ponosi opłat skarbowych i sądowych natomiast opłata przewidziana w art. 29 ust. 1 u.k.k. nie jest opłatą sądową. Wskazał również, że art. 45 ust. 1 u.k.k. nie rozciąga się na koszty komornicze, gdyż w tym zakresie zwolnienie skarżącego od opłat jest ograniczone i dotyczy tylko opłat, od uiszczenia których zależy podjęcie czynności przez komornika. Natomiast wierzyciel jest odrębnym od Skarbu Państwa samodzielnym podmiotem praw i obowiązków, w związku z czym nie dotyczą go regulacje odnoszące się do Skarbu Państwa.

Sąd Rejonowy powołując się na treść przepisu 52 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach komorniczych do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. przed dniem 1 stycznia 2019 r.) stosuje się przepisy dotychczasowe. Jednakże do postępowa tych przepisy art. 29 i 30 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Zgodnie z art. 29 ust. 1 u.k.k. w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela lub na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5 % wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. W ocenie Sądu pierwszej instancji art. 29 ust. 1 ustawy o kosztach komorniczych znajduje zastosowanie również w przypadku umorzenia postępowania z mocy prawa na podstawie art. 823 k.p.c. Sąd uznał, że przepis art. 29 ust. 1 u.k.k. powinien być stosowany w drodze analogii.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że przepis art. 114 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie zwalnia wierzyciela z opłaty, o której mowa w art. 29 ust. 1 u.k.k. Zgodnie z powołanym przepisem, w zakresie prowadzonej działalności określonej w ustawie Zakład nie ponosi opłat skarbowych i sądowych. Natomiast kwota, którą Komornik obciążył wierzyciela, nie stanowi opłaty skarbowej ani opłaty sądowej, tylko koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Odnosząc się do art. 45 ust. 2 u.k.k. Sąd Rejonowy podkreślił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest państwową jednostką organizacyjną, posiadającą osobowość prawną, która jest samodzielnym podmiotem praw i obowiązków oraz może wykonywać we własnym imieniu czynności prawne.

W ocenie Sądu Rejonowego w sprawie nie zaistniały przesłanki zawieszenia postępowania egzekucyjnego w myśl art. 818 k.p.c. – art. 821 k.p.c. oraz brak było podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej czynności.

Zażalenie od powyższego rozstrzygnięcia wniósł wierzyciel, zaskarżając je w części, w której Sąd Rejonowy oddalił skargę wierzyciela, zarzucił naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych w zw. art. 770 § 2 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, ze wierzyciela – Zakład Ubezpieczeń Społecznych obciążają koszty postępowania egzekucyjnego tj. opłata stosunkowa liczona od wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Wobec powyższego zarzutu, wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez jego uchylenie.

W odpowiedzi na zażalenie Komornik sądowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie podlegało oddaleniu jak bezzasadne.

Stosownie do art. 824 § 1 pkt 4 postępowanie egzekucyjne umarza się w całości lub części z urzędu jeżeli wierzyciel w ciągu sześciu miesięcy nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania. Jak wynika z akt sprawy Km 87/19 Komornik Sądowy postanowieniem z dnia 28 maja 2020 r.. zawiesił postępowanie egzekucyjne w myśl art. 819 k.p.c. z uwagi na śmierć dłużnika Z. M.. Następnie w dniu 1 sierpnia 2022 r. umorzył postepowanie egzekucyjne na podstawie art. 823 k.p.c. i wezwał wierzyciela Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w C. do zapłaty kwoty 1.394,48 zł tytułem niepokrytych wydatków gotówkowych. Podstawę prawną obciążenia wierzyciela powyższą kwotą stanowił przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych. W myśl powołanego przepisu w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. W ocenie Sądu Okręgowego Komornik Sądowy prawidłowo obciążył wierzyciela opłatą 1.394,48 zł stanowiącą 5 % wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania tj. kwoty 27.366,17 zł oraz kwotę 26,17 zł stanowiąca koszty postępowania egzekucyjnego nieuiszczone przez dłużnika.

W obecnym stanie prawnym obowiązują w związku z tym dwie podstawy umarzania postępowań egzekucyjnych z uwagi na bezczynność wierzyciela. Pierwszą z nich jest art. 823 k.p.c., który znajduje zastosowanie do spraw wszczętych do 8 września 2016 r. oraz art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., który dotyczy spraw wszczętych począwszy od tego dnia.

Zasady ponoszenia kosztów komorniczych normuje obecnie ustawa z 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U. poz. 770 ze zm., dalej jako u.k.k.). Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 tej ustawy do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe, lecz zarazem do postępowań tych przepisy art. 29 i art. 30 stosuje się od dnia wejścia w życie tej ustawy. W wyroku z 1 grudnia 2020 r. (P 6/19) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 52 ust. 2 u.k.k. w zakresie, w jakim dotyczy umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela złożony przed dniem wejścia w życie tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji. W wyroku tym Trybunał nie zakwestionował dopuszczalności stosowania art. 29 i art. 30 u.k.k. na podstawie art. 52 ust. 2 u.k.k. w postępowaniach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, a jedynie uznał, że możliwość stosowania tych przepisów w postępowaniach będących w toku powinna być uzależniona od tego, kiedy wystąpiło zdarzenie uzasadniające umorzenie postępowania egzekucyjnego. W ten sposób art. 52 ust. 2 u.k.k. jest również rozumiany w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. uchwalę z 27 lutego 2020 r., III CZP 62/19), aczkolwiek rozstrzygnięcia wydawane w tym przedmiocie nie są w pełni spójne, na co wskazują przykłady przytoczone przez wierzyciela w skardze. Niemniej jednak w ostatniej uchwale z 28 stycznia 2022 r. (III CZP 34/22) Sąd Najwyższy wyraźnie podtrzymał stanowisko, że wyjątkowa norma intertemporalna określona w art. 52 ust. 2 u.k.k. nie może pogarszać ze skutkiem retroaktywnym sytuacji wierzyciela w ramach wszczętego już postępowania, jeśli wierzyciel nie miał wpływu na to, kiedy komornik wyda postanowienie o umorzeniu. W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał, że art. 29 u.k.k. na mocy art. 52 ust. 2 u.k.k. nie może znajdować zastosowania, jeżeli sześciomiesięczny okres bezczynności wierzyciela, który nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania egzekucyjnego, upłynął przed dniem wejścia w życie tej ustawy, zaś komornik umorzył postępowanie z tej przyczyny na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. po dniu 1 stycznia 2019 r. Wynika z tego, że brak jest przeszkód do stosowania art. 29 u.k.k. w postępowaniach będących w toku w chwili wejścia tego przepisu w życie, jeżeli okres bezczynności wierzyciela uzasadniający umorzenie postępowania egzekucyjnego upłynął w okresie, kiedy przepis ten już obowiązywał.

Taka sytuacja wystąpiła w okolicznościach tej sprawy. Dłużnik zmarł w dniu 30 marca 2020 r. Termin uzasadniający umorzenie postępowania z uwagi na bezczynność wierzyciela upłynął wobec tego po wejściu w życie art. 29 u.k.k., który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r. W związku z tym przeciwko zastosowaniu tego przepisu w sprawie na podstawie art. 52 ust. 2 u.k.k. nie przemawiały wartości konstytucyjne, w tym wzgląd na bezpieczeństwo prawne oraz zadufanie do państwa i stanowionego przez nie prawa. Wierzyciel mógł bowiem określić skutki braku podjęcia czynności potrzebnych do podjęcia postępowania egzekucyjnego zawieszonego z uwagi na śmierć dłużnika. W chwili zawieszenia postępowania egzekucyjnego art. 29 u.k.k. obowiązywał przez okres niemal 2 lat.

Zgodnie z art. 29 zdanie 1 u.k.k. w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Przepis ten w sposób kompleksowy reguluje w dziedzinie kosztów komorniczych skutki umorzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na bezczynność wierzyciela. W treści tego przepisu podstawa do jego stosowania została jednak ograniczona wyłącznie do przypadku, gdy z powodu bezczynności wierzyciela postępowanie egzekucyjne podlega umorzeniu zgodnie z art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. Redakcja art. 29 zdanie 1 u.k.k. nie uwzględnia natomiast, że w obecnym stanie prawnym obowiązują dwie podstawy umarzania postępowań egzekucyjnych z uwagi na bezczynność wierzyciela, ponieważ w przypadku spraw wszczętych przed 8 września 2016 r. podstawę taką stanowi art. 823 k.p.c. Pominięcie to jest kwalifikowane w kategoriach przeoczenia legislacyjnego, którego skorygowanie może nastąpić w drodze interpretacji odwołującej się do argumentów natury pozajęzykowej. Żadne racje nie przemawiają bowiem za różnicowaniem sytuacji prawnej wierzycieli, którzy dopuścili się bezczynności w postępowaniu egzekucyjnym wszczętym do lub począwszy od 8 września 2016 r. (por. M. Klonowski, w: Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, red. R. Reiwer, Warszawa 2021, art. 29 uw. 9). Zachodzą w związku z tym wystarczające podstawy do analogicznego zastosowania art. 29 u.k.k. także w wypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na mocy art. 823 k.p.c., a nie tylko art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.

Tak więc Sąd drugiej instancji nie podziela twierdzenia wierzyciela, że art. 29 ust. 1 u.k.k. nie może być stosowany w sytuacji umorzenia postępowania z mocy prawa na podstawie art. 823 k.p.c. ( uchylony ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustawy Dz.U.2015.1311 z dnia 2015.09.07). W uzasadnieniu ustawy o kosztach komorniczych ustawodawca wskazał, że nowe rozwiązanie zawarte w art. 29 ust. 1 dotyczyć będzie przypadków umorzenia egzekucji na wniosek wierzyciela lub z powodu jego bezczynności. Intencją ustawodawcy było, zatem wprowadzenie sankcji dla bezczynnego wierzyciela, który nie podejmuje czynności koniecznych do prowadzenia egzekucji. W uzasadnieniu do projektu ustawy o kosztach komorniczych nie dokonano rozróżnienia sytuacji wierzycieli, którzy wszczęli postępowanie w przed dniem 08.09.2016 r., tj. co do których stosuje się przepis art. 823 k.p.c., oraz wierzycieli, którzy wszczęli postępowanie egzekucyjne po tej dacie. Można zatem przyjąć, że skoro ustawodawca w uzasadnieniu powołał się na dane z okresu obowiązywania art. 823 k.p.c. to oznacza to, że przepis art. 29 ust. 1 u.k.k., pomimo że zawiera odesłanie wyłącznie do art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., dotyczy również postępowań, które uległy umorzeniu z mocy prawa (art. 823 k.p.c.) na skutek okoliczności, jakie zakłada obecnie przepis art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. ( por. Simbierowicz Maciej (red.), Świtkowski Marcin (red.), Komentarz do ustawy o kosztach komorniczych, [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: LEX/el. 2023).

W literaturze podnosi się, że Skarb Państwa nie jest co do zasady, podmiotem zwolnionym od kosztów sądowych z mocy ustawy. Z art. 94 KSCU wynika jedynie, że Skarb Państwa nie ma obowiązku uiszczania opłat. Siłą rzeczy tak ukształtowane zwolnienie w ogóle nie mogłoby się rozciągać – przy zastosowaniu art. 45 ust. 1 u.k.k. – na koszty komornicze. Trudno bowiem traktować opłaty sądowe za odpowiednik opłat komorniczych. Z drugiej strony brak obowiązku uiszczania opłat egzekucyjnych przyjęty w art. 45 ust. 2 k.k.u. wynika z tych samych podstaw, co brak obowiązku uiszczania opłat sądowych wynikający z art. 94 KSCU. Wskazane przepisy zostały zredagowane identycznie, co w obydwu przypadkach wynika z faktu, że Skarb Państwa jest beneficjentem tych opłat (jakkolwiek pośrednio komornicy partycypują w opłatach egzekucyjnych, choć odnosi się to jedynie do opłat "uzyskanych") (tak: Zob. M. Klonowski [w:] R. Reiwer (red.), Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, Warszawa 2019, s. 1056–1057). . Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy przepis art. 114 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie zwalnia wierzyciela z opłaty, o której mowa w art. 29 ust. 1 u.k.k. Zgodnie z w/w przepisem zakład nie ponosi opłat skarbowych i sądowych w zakresie prowadzonej działalności określonej w ustawie. Stosownie jednak do art. 47 u.k.k. zwolnienie strony od kosztów komorniczych nie zwalnia jej z obowiązku poniesienia opłaty egzekucyjnej za egzekucję świadczeń pieniężnych oraz zwrotu kosztów postępowania egzekucyjnego drugiej stronie, jeżeli zachodzą podstawy do obciążenia strony opłatą egzekucyjną lub kosztami postępowania egzekucyjnego.

O ile brzmienie art. 114 ust. 4 SystUbSpołU („nie ponosi opłat skarbowych i sądowych”) nie budzi wątpliwości co do intencji ustawodawcy odnośnie wskazanych w tym przepisie rodzajów kosztów, to wątpliwości budzi już przedmiotowy zakres tego zwolnienia. W postanowieniu z 19.12.2007 r., V CZ 114/07 Sąd Najwyższy wskazał, że zwolnienie od ponoszenia opłat sądowych nie dotyczy jakiejkolwiek działalności ZUS, lecz działalności określonej w ustawie. Oznacza to, że poza zwolnieniem ZUS od obowiązku ponoszenia opłat sądowych pozostaje jego działalność związana z dochodzeniem roszczeń wynikających z umów zawieranych z podmiotami zewnętrznymi, w ramach zapewnienia bieżącej obsługi technicznej jednostek organizacyjnych. Sąd Najwyższy w ww. postanowieniu wskazał, że ww. art. 114 ust. 4 SystUbSpołU, ustalając zakres zwolnienia od opłat, odwołuje się do kryterium przedmiotu działalności ZUS, a nie kryterium podmiotowego. Podkreślenia wymaga, że zwolnienie od kosztów, zarówno w postępowaniu rozpoznawczym, jak i egzekucyjnym, ma charakter tymczasowy, aby nie utrudnić lub uniemożliwić danemu podmiotowi dochodzenia swoich praw albo podjęcia obrony, a w postępowaniu egzekucyjnym wyegzekwowania świadczenia. Jeżeli zaś strona uzyska (w postępowaniu egzekucyjnym wyegzekwuje) określoną należność, to powinna uiścić koszty sądowe, od których była zwolniona Jak wskazuje się w literaturze, tymczasowość zwolnienia od kosztów komorniczych wynika z art. 46 ust. 1 i 2 u.k.k., zgodnie z którym sąd rejonowy, przy którym działa komornik, wypłaca tymczasowo komornikowi, na jego wniosek, sumy odpowiadające wysokości wydatków oraz tych opłat komorniczych, od których zależy podjęcie czynności przez komornika, należnych od strony zwolnionej od kosztów komorniczych. Komornik przed zakończeniem postępowania wydaje postanowienie o pobraniu od dłużnika albo uczestnika postępowania pokrytych tymczasowo przez ww. sąd kosztów komorniczych. Nie dotyczy to spraw, w których egzekucja okazała się bezskuteczna albo postępowanie zostało umorzone z innych przyczyn. Powyższa kwestia szczególnego znaczenia nabiera w kontekście ww. opłat końcowych. Opłata końcowa stanowi wyraz zmian, jakie dokonały się w systemie finansowania egzekucji cywilnej. Wprowadzenie tej instytucji oznacza odejście od finansowania bezskutecznych postępowań wyłącznie ze środków pozyskanych od dłużników w ramach skutecznych egzekucji. Ma to na celu zapewnienie komornikowi minimalnego przychodu w ramach każdego prowadzonego postępowania egzekucyjnego. (tak: J. Wydzierzecki, W jakim zakresie Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest zwolniony od opłat egzekucyjnych? Kwartalnik Iustitia 2022, nr 2-3, 2-3-48-2022-Prawo-cywilne.pdf (kwartalnikiustitia.pl)). Podkreśla się uzupełniający charakter opłaty końcowej (zob. M. Klonowski, jw., s. 1013–1015). Charakter opłaty końcowej obciążającej wierzyciela ma m.in. opłata egzekucyjna naliczona przez komornika na podstawie art. 29 ust. 1 u.k.k. Zgodzić się więc należy, ze stwierdzeniem, że zwolnienie od opłat przewidziane w art. 114 ust. 4 SystUbSpolU nie rozciąga się na końcowe opłaty egzekucyjne. Prowadzenie egzekucji przeciwko dłużnikowi nie jest bowiem uzależnione od pobrania tej opłaty od wierzyciela. Wierzyciel zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych nie jest zobowiązany do uiszczania opłat warunkujących podjęcie czynności przez komornika. Zwolnienie od opłaty egzekucyjnej uzależnione jest od warunkowości podjęcia przez komornika czynności egzekucyjnych. Taka sytuacja nie występuje w przypadku końcowych opłat egzekucyjnych pobieranych od wierzyciela. Powyższe prowadzi do wniosku, że wierzyciel – Zakład Ubezpieczeń Społecznych zasadnie został obciążany opłatą na podstawie art. 29 § 1 u.k.k.

Wobec powyższych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. oddalił zażalenie.