Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesław Jakubiec

Ławnicy:

Protokolant : starszy sekretarz sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko (...) sp. z o.o. w R.

o wynagrodzenie i wydanie świadectwa pracy

1.  zasądza od pozwanej (...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powoda R. B. kwotę 16.933,79 zł (szesnaście tysięcy dziewięćset trzydzieści trzy złote 79/100) tytułem wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2023 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od następujących kwot i dat:

a)  8.050 zł od dnia 1.08.2023 r.

b)  7.883,79 zł od dnia 1.09.2023 r.

2.  umarza postępowania w pozostałym zakresie,

3.  wyrokowi w pkt 1 do kwoty 8.050 zł (osiem tysięcy pięćdziesiąt złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  odstępuje od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi,

5.  przyznaje kuratorowi adwokat D. S. od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwotę 2.601,45 zł (dwa tysiące sześćset jeden złotych 45/100), w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia.

Sygn. akt V P 272/23

UZASADNIENIE

Powód R. B. wniósł przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. w R. pozew (data wniesienia 4 października 2023 roku) o zasądzenie kwoty 17.866,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.050 zł od dnia 1 sierpnia 2023 roku i od kwoty 9.816,09 zł od dnia 1 września 2023 roku tytułem zapłaty zaległego wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku oraz zobowiązanie pozwanej do wydania świadectwa pracy, stwierdzającego, że umowa o pracę była między stronami zawarta w okresie od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku na stanowisku specjalisty ds. administracyjno – socjalnych i stosunek pracy ustał w wyniku upływu czasu na jaki umowa została zawarta. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że między stronami została zawarta w dniu 26 czerwca 2023 roku umowa o pracę. Umowa była zawarta na czas określony od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto wskazał, że miesięczne wynagrodzenie wynosiło 8.050 zł brutto i mało być płatne raz w miesiące, w ostatnim dniu miesiąca. Wskazał, że mimo upływu czasu nie otrzymał ustalonego wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Podniósł, że wzywał pozwaną do zapłaty ustalonego wynagrodzenia, jednakże bezskutecznie. Zaznaczył, że po ustaniu stosunku pracy, nie otrzymał także świadectwa pracy.

Postanowieniem z 4 grudnia 2023 roku Sąd na podstawie art. 174 §1 pkt 2 k.p.c. zawiesił postępowanie z uwagi, iż w składzie zarządu pozwanej spółki nie wchodziły żadne osoby i nie został ustanowiony kurator na podstawie art. 69 § 1 k.p.c. lub art. 42 § 1 k.c.

Pismem z 16 kwietnia 2024 roku powód wniósł o ustanowienie kuratora dla pozwanej.

Postanowieniem z 14 maja 2024 roku Sąd na podstawie art. 180 § 1 pkt 3 ¹ k.p.c. podjął zawieszone postępowanie i na podstawie art. 69 § 1 k.p.c. ustanowił dla pozwanej kuratora w osobie adwokata D. S..

W odpowiedzi na pozew, kurator wniósł o oddalenie powództwa i przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora. W uzasadnieniu wskazał, że sam fakt posiadania przez powoda umowy o pracę, nie przesądza o faktycznym świadczeniu przez niego pracy na rzecz pozwanej w spornym okresie.

Pismem z 29 lipca 2024 roku nadzorca sądowy wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania na rzecz interwenta ubocznego. U uzasadnieniu wskazał, że zostało otworzone postępowanie układowe w związku z którym nadzorca sadowy wstąpił z mocy prawa m.in. do postępowań sądowych pozwanej.

Pismem procesowym z 6 września 2024 roku kurator wniósł o oddalenie powództwa w zakresie żądania zapłaty kwoty 17.866,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.050 zł od dnia 1 sierpnia 2023 roku i od kwoty 9.816,09 zł od dnia 1 września 2023 roku tytułem zapłaty zaległego wynagrodzenia, umorzenie postępowania w zakresie żądania wydania świadectwa pracy, przyznanie kuratorowi wynagrodzenia i ewentualnie o nieobciążanie pozwanej kosztami postępowania. W uzasadnieniu zarzucił, że powód nie wskazał wyliczenia wynagrodzenia za sierpień 2024 roku. Nadto wskazał, że żądane roszczenie o wydanie świadectwa pracy jest bezprzedmiotowe.

W piśmie procesowym z 12 września 2024 roku nadzorca sądowy wniósł o zawieszenie postępowania do chwili uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w Gliwicach, XII Wydziału Gospodarczego z 5 września 2024 roku w przedmiocie postępowania restrukturyzacyjnego pozwanej.

Podczas rozprawy w dniu 18 września 2024 roku powód cofnął powództwo w zakresie wydania świadectwa pracy i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Kurator sądowy potrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Pismem z 4 listopada 2024 roku zawiadomiono Sąd, że postępowanie restrukturyzacyjne wobec pozwanej zostało umorzone w dniu 5 września 2024 roku, a uprawomocniło się w dniu 25 września 2024 roku.

Sąd ustalił co następuje:

Powód R. B. od 2015 roku świadczył pracę na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. w R.. Pozwana spółka powstała w celu budowy (...) w J.. W czerwcu 2023 roku pozwana miała zakończyć swoją działalność, jednakże nie wszystkie sprawy zostały zakończone w związku z czym poproszono powoda by kontynuował zatrudnienie u pozwanej do zamknięcia spraw spółki. Powód wyraził zgodę z uwagi na sentyment i wieloletnią wcześniejszą pracę.

Powód R. B. był zatrudniony u pozwanej (...) sp. z o.o. w R. na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku na stanowisku specjalisty ds. administracyjno - socjalnych w pełnym wymiarze czasu pracy.

W zakresie obowiązków powoda było m.in. zdanie budynku należącej do pozwanej, opieka nad „flotą pojazdów” i sprzętem, czynności administracyjne oraz wykonywanie wszystkich bieżących zleceń Prezesa. Powód świadczył pracę początkowo w budynku pozwanej, a od lipca 2023 roku (po zdaniu budynku), świadczył pracę zdalnie, okresowo przyjeżdżając jedynie do siedziby spółki (matki) do R..

Miesięczne wynagrodzenie powoda miało wynosić 8.050 zł brutto i było płatne raz w miesiące w ostatnim dniu miesiąca za które jest należne.

Stosunek pracy ustał w wyniku upływu czasu na jaki umowa została zawarta, tj. z dniem 31 sierpnia 2023 roku (art. 30 §1 pkt 4 k.p).

Powodowi w dniu 31 sierpnia 2023 roku zostało wystawione świadectwo pracy.

W sierpniu 2023 roku zostały zablokowane rachunki pozwanej spółki. Powód nie otrzymał umówionego wynagrodzenia za przepracowany ww. okres. Inni pracownicy pozwanej również w tym okresie nie otrzymali umówionych wynagrodzeń.

Pismem z 1 września 2023 roku, powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległego wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wysokości 16.100 zł w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie zostało pozwanej doręczone w dniu 4 września 2023 roku, jednakże nie uiściła należności powodowi.

Do Państwowej Inspekcji Pracy Oddział w R. wpłynęła skarga powoda z 3 października 2023 roku. Powyższa Inspekcja przeprowadziła kontrolę w miejscu pracy pozwanej i ustaliła, że świadectwo pracy zostało wydane, zaś niewypłacenie zaległego wynagrodzenia powód winien dochodzić roszczenia przed Sądem Pracy oraz przed Funduszem Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Powód podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u pozwanej od 13 lipca 2015 roku do 30 czerwca 2023 roku i od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku.

Powodowi został wypłacony ekwiwalent za urlop z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w wysokości 1.932,30 zł.

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 26.06.2023 roku, informacja o warunkach zatrudnienia i uprawnień pracowniczych, świadectwo pracy z 31.08.2023 r., wezwanie do zapłaty z 01.09.2023 r., nadto w aktach sprawy: umowa o pracę z 26.06.2023 r. k. 5, informacja o warunkach zatrudnienia i uprawnień pracowniczych k. 6-7, wezwanie do zapłaty z 01.09.2023 r. k. 8 z potwierdzeniem odbioru k. 9-10, KRS pozwanej k. 24-24v, świadectwo pracy k. 62-62v, pismo PIP z 01.12.2023 r. k. 63-64, wydruk z ubezpieczeń społecznych k. 65, pismo FGŚP k. 92-94v, przesłuchanie powoda k 87v, zeznania świadków: P. H. i B. B. k. 138-139

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o przesłuchanie powoda, które wraz z dowodami z dokumentów wzajemnie się uzupełniały tworząc wyrazisty obraz całości sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 22 § 1 kp przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W myśl regulacji art. 22 § 1 ¹ kp zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Zgodnie z zasadą swobody zawierania umów, zawartą w art. 353 ¹ kc „strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”. Przepis ten na podstawie art. 300 kp znajduje zastosowanie także do stosunku pracy, który również jest stosunkiem zobowiązaniowym.

Zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.

W myśl art. 85 § 1 k.p. wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Podkreślić należy, iż terminowa wypłata wynagrodzenia jest jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy (art. 94 pkt 5 kp), a jednocześnie podstawowym prawem pracownika.

Tutejszy Sąd podzielił stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wskazał, że niewypłacalność pracodawcy nie jest kryterium oceny zasadności i konieczności wydania nakazu zaległego wynagrodzenia. W przeciwnym przypadku, przerzucono by na pracowników ryzyko ekonomiczne, które z woli ustawodawcy obciąża wyłącznie pracodawcę, albowiem ten ostatni jako profesjonalista i w związku z tym podmiot silniejszy od pracownika w ramach stosunku pracy, obciążony jest dodatkowymi obowiązkami jak i dodatkowym ryzykiem w związku z prowadzoną działalnością. (wyrok NSA z 27.08.2014 r., sygn. I OSK 1066/13).

Sąd podzielił także stanowisku Sądu Najwyższego, który wskazał, że wypłata wynagrodzenia jest jednym z głównych elementów treści stosunku pracy i podstawowym obowiązkiem pracodawcy. Naruszeniu podstawowych obowiązków pracodawcy można przypisać znamię ciężkości, nawet jeżeli nie działał w złej wierzenie ani nie zachowywał się rażąco niedbale. (wyrok SN z 10.05.2012 r., sygn. II PK 220/11).

Z zebranego materiału dowodowego wprost wynika, że powód był wieloletnim pracownikiem pozwanej. Pozwana spółka powstała w celu budowy (...) w J.. Spółka ta miała zakończyć swoją działalność w czerwcu 2023 roku, jednakże z uwagi iż nie wszystkie sprawy zostały zakończone, strony zawarły umowę o pracę na czas określony od 1 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku. Powód był więc zobowiązany do wykonywania swoich obowiązków pracowniczych do zakończenia działalność pozwanej spółki. Powód w spornym okresie odpowiadał za sprawy administracyjno - socjalne spółki. Wynagrodzenie za pracę za powyższy okres wynosiło 8.050 zł i miało być płatne ostatniego dnia miesiąca. Powód otrzymał z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych ekwiwalent za niewykorzystany urlop w wysokości 1.932,30 zł, zaś sama pozwana wydała powodowi świadectwo pracy, w którym jednoznacznie wskazała, że powód był zatrudniony u pozwanej w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2023 roku, a stosunek pracy ustał w wyniku upływu czasu na jaki umowa została zawarta, tj. z dniem 31 sierpnia 2023 roku (art. 30 §1 pkt 4 k.p). Pozwana nie dokonała wypłaty umówionego wynagrodzenia powodowi za sporny okres Bez znaczenia pozostaje fakt, że środki zostały pozwanej prawdopodobnie zablokowane przez wierzycieli na rachunkach bakowych , bowiem pracodawca nie jest zwolniony z wypłaty wynagrodzenia za wykonaną pracę nawet jeśli znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. Tym samym bezspornym w sprawie było, że powód świadczył pracę na umówionych warunkach (co potwierdził sam prezes zarządu i współpracownik) a pozwana niewątpliwie dopuściła się rażącego naruszenia obowiązków względem powoda nie wypłacając mu należnego wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne, Sąd na podstawie przywołanych przepisów zasądził od strony pozwanej (...) sp. z o.o. w R. na rzecz powoda R. B. kwotę 16.933,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 8.050 zł od dnia 1 sierpnia 2023 roku oraz od kwoty 7.883,79 zł od dnia 1 września 2023 roku tytułem wynagrodzenia za pracę za lipiec i sierpie 2023 roku (pkt 1 wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. zasądzając je od dnia następującego po upływie ostatniego dnia w którym pozwana miała możliwość dobrowolnego uregulowania zadłużenia.

Sąd w pkt 2 wyroku, umorzył postepowanie w zakresie roszczenia powoda o wydanie świadectwa pracy oraz w zakresie kwoty 1.932,30 zł ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wskutek cofnięcia przez powoda roszczenia wobec pozwanej wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Powód o wydaniu świadectwa pracy dowiedział się dopiero w toku postępowania kontrolnego PIP (przy czym go wtedy nie otrzymał) a ekwiwalent za urlop został wypłacony już po wniesieniu pozwu. Cofnięcie to uznano za dopuszczalne na podstawie przepisu art. 203 § 4 k.p.c. i w konsekwencji umorzono postepowanie w pozostałym zakresie, zgodnie z treścią przepisu art. 355 § 1 k.p.c.

W punkcie 3 sentencji Sąd na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w pkt 1 do kwoty 8.050 zł rygor natychmiastowej wykonalności.

O kosztach sądowych orzeczono w pkt 4 wyroku na podstawie art. 102 k.p.c., odstępując od obciążenia nimi strony pozwanej mając na uwadze okoliczności sprawy i charakter sporu wymagający przeprowadzenia postępowania sądowego. Nadto należy wskazać, że pozwana była przekonana o zasadności swojego roszczenia i nie przedłużała sprawy.

Sąd w pkt 5 wyroku, na podstawie ww. przepisów przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kuratorowi adwokat D. S. kwotę 2.601,45 w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora dla strony będącej osobą prawną, z uwagi iż w jej organie zachodzą braki uniemożliwiające jej reprezentację.

Sędzia Wiesław Jakubiec