Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący

Sędzia Agnieszka Bierza

Protokolant

protokolant Magdalena Masłowska

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 2536/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

I. w okresie od stycznia 2017 roku do 14 czerwca 2017 roku w R. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją konkubiną O. R. w ten sposób, że bił ją i szarpał, a także wyzywał słowami wulgarnymi i obelżywymi oraz groził pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, w tym między innymi marcu 2017 roku podczas jednej z awantur uderzył ją kilkukrotnie pięścią w twarz powodując obrażenia ciała w postaci urazu twarzy z krwiakiem powieki dolnej oka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni, a nadto w tym samym okresie czasu znęcał się fizycznie i psychicznie nad jej małoletnim B. W. w ten sposób, że kilkukrotnie uderzył go i poszarpał, a także groził mu pozbawieniem życia, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego
w S. z dnia 13.04.2012 r. w sprawie o sygn. II K (...) za czyn z art. 280§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, za który to czyn została mu wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności, który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sąd Rejonowego w Sopocie z dnia 18.06.2014r. sygn. akt II K (...) na mocy, którego została mu wymierzona kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, która została następnie obniżona do 3 lat i 8 miesięcy postanowieniem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 15.07.2015r., a którą to karę odbywał w okresie od 14.07.2011 r. do 14.11.2012 r. oraz od 08.10.2013 r. do 08.12.2015 r. będąc warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. czyn z art. 207 §1 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w nocy z 10 na 11 września 2017 roku w R. przy ul. (...), w celu zmuszenia O. R. do wpuszczenia go do jej mieszkania groził jej pozbawieniem życia i wyważeniem drzwi, a także w tym samym miejscu i czasie znieważył ją wykrzykując w jej kierunku słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, przy czym przyjmuje, że czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 13.04.2012 r. w sprawie o sygn. II K (...) za czyn z art. 280§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, za który to czyn została mu wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności, który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sąd Rejonowego w Sopocie z dnia 18.06.2014r. sygn. akt II K (...) na mocy, którego została mu wymierzona kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, która została następnie obniżona do 3 lat i 8 miesięcy postanowieniem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 15.07.2015r., a którą to karę odbywał w okresie od 14.07.2011 r. do 14.11.2012 r. oraz od 08.10.2013 r. do 08.12.2015 r. będąc warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. czyn z art. 191 § 1 kk i art. 216 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

III. w okresie od 22 września 2017 roku do dnia 28 lutego 2019 roku w R. uchylał się w całości od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, określonego co do wysokości zawartą ugodą przez Sądem Rejonowym w Rybniku o sygnaturze akt IV RCo (...) z dnia 9 września 2017 roku na mocy której zobowiązany był do płacenia alimentów w kwocie po 500 złotych miesięcznie na rzecz małoletniej córki M. W., przy czym łączna wysokość powstałych w ten sposób zaległości przekracza równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przez co naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. czyn z art. 209 § 1a kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I.1 W okresie od grudnia 2015 roku do czerwca 2017 roku O. R. pozostawała w nieformalnym związku z K. S.. Kobieta posiada syna z poprzedniego związku (...). Początkowo w/w zamieszkiwali wspólnie, a następnie oskarżony wyjechał za granicę w celach zarobkowych. W tym czasie pokrzywdzona była z nim w ciąży. K. S. nie interesował się jej losem. Po powrocie mężczyzny z zagranicy w/w ponownie zamieszkali razem. W (...) urodziła się ich wspólna córka M.. W styczniu 2017 roku oskarżony zaczął znęcać się nad O. R., zarówno psychicznie jak i fizycznie. Wielokrotnie wszczynał on awantury w miejscu zamieszkani, bił i szarpał pokrzywdzoną. Oskarżony był bardzo zazdrosny i pokrzywdzoną, podejrzewał, że ma kochanków. Nadto wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe oraz groził jej pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała. Pokrzywdzona obawiała się oskarżonego. K. S. znęcał się także fizycznie i psychicznie nad małoletnim B. W. w ten sposób, że kilkukrotnie uderzył go i poszarpał. Nadto groził dziecku pozbawieniem życia. W marcu 2017 roku podczas awantury oskarżony kilkukrotnie uderzył O. R. pięścią w twarz. Na skutek tego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci urazu twarzy z krwiakiem powieki dolnej oka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni. Niewłaściwe zachowanie wobec O. W. – R. i jej syna trwały do 14 czerwca 2017 roku, kiedy to kobieta po kolejnej awanturze wyprowadziła się wraz z dziećmi z mieszkania zajmowanego wspólnie z oskarżonym.

zeznania świadka O. R.

zeznania W. W. (3)

zeznania E. N.

Opinia sądowo - lekarska

Zdjęcia pokrzywdzonej

Protokół oględzin

Wydruki korespondencji

4, 7v, 47v, 196v, 314v-316

39-40

18-19,316

51

49

21-22

23-37

II.2 Po tym jak kobieta wyprowadziła się od oskarżonego, to zamieszkała u swojej matki. W dniu 9 września 2017 roku oskarżony przyjechał odwiedzić córkę i pokrzywdzona zgodziła się, aby jedną noc spędził w w/w mieszkaniu. Oskarżony chciał jeszcze zostać na kolejną noc, ale pokrzywdzona nie wyraziła na to zgody. Wtedy, w nocy z 10 na 11 września 2017 r., oskarżony zaczął dobijać się do zajmowanego przez nią mieszkania i groził jej pozbawieniem życia i wyważeniem drzwi w celu zmuszenia jej do wpuszczenia go do mieszkania. K. S. wyzywał przy tym pokrzywdzoną słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i wulgarne.

zeznania świadka O. R.

zeznania W. W. (3)

zeznania świadka E. N.

12-13,314-315

39-40

18-19,316

III. 3 K. S. jest zobowiązany do łożenia alimentów na rzecz swojego dziecka M. W.. Podstawą tego jest zawarta przed Sądem Rejonowym w Rybniku w dniu 9 września 2017 roku ugody o sygnaturze akt IV R Co (...). Kwota alimentów to 500 złotych miesięcznie. Z uwagi na brak wywiązywania się oskarżonego z obowiązku alimentacyjnego wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne prowadzone przez komornika przy Sądzie Rejonowym w Rybniku A. C.. Prowadzona egzekucja komornicza okazała się jednak bezskuteczna. K. S. okresie od 22 września 2017 roku do dnia 28 lutego 2019 roku nie łożył na utrzymanie córki, nie interesował się jej losem, nie przysyłał prezentów. W tym czasie Ośrodek Pomocy (...) w R. przyznawał na rzecz pokrzywdzonej m.in. świadczenie z funduszu alimentacyjnego w wysokości po 500 zł miesięcznie. Oskarżony nie korzystał ze świadczeń pomocy społecznej, nie był w tym czasie pozbawiony wolności. Oskarżony w wyniku braku płatności alimentów naraził swoją córkę na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. W tym czasie O. W. - R. nie pracowała. Wynajmowała ona mieszkanie, a do czynszu otrzymywała dofinansowanie z (...), nadto syn otrzymywał posiłki w przedszkolu. Zarówno na córkę, jak i na syna otrzymywała świadczenie 500+ i alimenty z funduszu alimentacyjnego, przy czym do grudnia 2017 roku na córkę otrzymywała kwotę 1000 zł miesięcznie. Otrzymywała również zasiłek rodzinny.

częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. S.

zeznania świadka O. R.

dokumentacja (...) R.

odpis ugody IV R Co (...)

informacja komornika sądowego

informacja o pobytach w ZK

229

119v, 315v, 316

87-97, 102-105,162-174

98-101, 124

122-123, 183-187

112-115,190-192

I-III 5. Oskarżony tempore criminis miał w pełni zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowana swoim postępowaniem, a warunki z art. 31 § 1 i 2 nie maja zastosowania.

opinia sądowo-psychiatryczno- psychologiczna

481-488

I-III 6. Oskarżony był w przeszłości karany, zaś przypisanych mu w pkt 1 i 2 czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne z art. 280§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 13.04.2012 r. w sprawie o sygn. II K (...), który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sąd Rejonowego w Sopocie z dnia 18.06.2014 r. sygn. akt II K (...) na mocy, którego została mu wymierzona kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, która została następnie obniżona do 3 lat i 8 miesięcy postanowieniem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 15.07.2015 r., a którą to karę odbywał w okresie od 14.07.2011 r. do 14.11.2012 r. oraz od 08.10.2013 r. do 08.12.2015 r. będąc warunkowo przedterminowo zwolniony.

Informacja (...)

Odpisy wyroków

Dane o karalności

112-115, 190-192,

242-250

472-474

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

---

----

---------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

---------

-----

---

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I-III

zeznania świadka O. R.

Zeznania wiarygodne. Pokrzywdzona szczerze przedstawiła zachowanie oskarżonego, składając od samego początku stanowcze i logiczne zeznania. Jej twierdzenia korelują z zeznaniami świadków E. N. i W. W. (3), jak również z dokumentami w postaci opinii sądową lekarskiej, dokumentacji fotograficznej, w zakresie zaś braku realizowania obowiązku alimentacyjnego z dokumentacją Ośrodka Pomocy (...). W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności pozwalające kwestionować wiarygodność tego świadka.

II

zeznania świadka E. N.

Zeznania świadka wiarygodne, jasne, logiczne i spójne. Przedstawiła ona to, czego się dowiedziała od pokrzywdzonej, a także to, co sama zaobserwowała. Potwierdziła, że oskarżony był agresywny, wyzywał pokrzywdzoną, groził uprowadzeniem córki. Nadto przedstawiła ona wydarzenia z 10/11 września 2017 r. Brak jest podstaw, by zeznania świadka kwestionować. O szczerości jej twierdzeń świadczy również to, iż przyznała, że jest osobą uzależnioną od alkoholu i narkotyków, a w 2017 roku zdarzyło jej się spożywać alkoholi i narkotyki.

I,II

zeznania świadka W. W. (3)

Zeznania świadka były wiarygodne, choć nie posiadała ona szczegółowej wiedzy o relacjach oskarżonego i pokrzywdzonej. Podała ona, że od córki wie, że oskarżony robił jej awantury, a raz widziała na jej twarzy siniaka, którego miała przypudrowanego, ale nie pytała jej skąd ten ślad. Od drugiej córki wiedziała, że pokrzywdzona twierdziła, że niechcący uderzył ją syn. Świadek przedstawiła również sytuację, gdy oskarżony dobijał się do drzwi mieszkania. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań świadka.

III

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego co do okoliczności bezspornych związanych z przyznaniem się do braku realizacji obowiązku alimentacyjnego. Ta cześć jego wyjaśnień znajduje bowiem potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, zwłaszcza w zeznaniach O. R. oraz zebranej w tym zakresie dokumentacji.

I

Wydruki korespondencji

(...) korespondencja pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Brak jest podstaw do jej kwestionowania.

I

Zdjęcia pokrzywdzonej

Brak jest podstaw do jego kwestionowania.

I

Protokół oględzin rzeczy

Dokument urzędowy

I-III

Odpisy wyroków

Potwierdzają uprzednią karalność oskarżonego. Brak podstaw do kwestionowania dokumentów urzędowych.

I-III

Opinia sądowo-psychiatryczno- psychologiczna

Opinia rzetelna, zupełna, niesprzeczna, oparta jednocześnie o aktualne wskazania wiedzy. Brak jest podstaw do jej kwestionowania.

III

Dokumentacja (...) w R.

Potwierdza fakt wypłacania należności na rzecz małoletniej pokrzywdzonej w związku z bezskuteczną egzekucją świadczeń alimentacyjnych od oskarżonego.

Brak podstaw do podważania wiarygodności dokumentów urzędowych.

III

Odpis ugody IV R Co (...)

Dokument urzędowy

I

Opinia sądowo – lekarska

Brak jest podstaw do jej kwestionowania.

I-III

Informacja o pobytach z ZK

Dokument sporządzony został w prawidłowej, przewidzianej przepisami formie, przez osobę uprawnioną do jego wydania w zakresie przysługujących jej kompetencji. Brak jest podstaw do jego kwestionowania.

III

informacja komornika sądowego

Potwierdza bezskuteczność egzekucji należności alimentacyjnych i stan zadłużenia.

Brak podstaw do podważania wiarygodności dokumentu urzędowego

I-III

Dane o karalności

Potwierdza uprzednią karalność oskarżonego. Brak podstaw do kwestionowania dokumentu urzędowego.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

I-III

częściowo wyjaśnienia K. S. 341-342

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, gdy ten zaprzeczał, aby znęcał się psychicznie oraz fizycznie nad konkubiną i jej synem. Jego wyjaśnienia w tym zakresie stoją w oczywistej opozycji do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, któremu sąd dał wiarę. Zachowanie oskarżonego względem pokrzywdzonej potwierdziły zarówno jej zeznania, jak i zeznania W. W. (3) i E. N.. Zaś obrażenia ciała zostały udokumentowane w formie fotografii. Podobnie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego odnośnie wydarzeń z 10/11 września 2017 r. One również stały w opozycji do zeznań w/w świadków. Sąd uznał powyższe wyjaśnienia oskarżonego za zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione występki.

Odnośnie zaś twierdzeń oskarżonego, że chciał mieć kontakt z dzieckiem, że wysyłał paczki, to O. R. nie potwierdziła powyższego. Jednak wskazać należy, że gdyby rzeczywiście oskarżony wysłał paczki dla córki, a pokrzywdzona ich nie odebrał, to nie ekskulpuje to oskarżonego od popełnienia zrzucanego mu czynu. Bezsporne jest bowiem, że nie przekazywał on żadnych pieniędzy na utrzymanie córki ani bezpośrednio do rąk jej matki, ani za pośrednictwem komornika sądowego. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego są tylko nieudolną próbą umniejszenia jego winy.

I-III

Zeznania świadka A. M. k. 343v-344

Świadek mało istotny, a w swej relacji odniosła się głównie do okoliczności pobocznych nie związanych z meritum sprawy. Nie była ona naocznym świadkiem nagannego zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonych, nie zauważyła obrażeń ciała u pokrzywdzonej. Co istotne, tak naprawdę nie posiadała ona wiedzy dotyczącej relacji panujących pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Oceniając jej zeznania sąd dostrzegł, że miały one na celu przedstawienie pokrzywdzonej w niekorzystnym świetle przy jednoczesnych pochwałach dla oskarżonego. Jednocześnie znaczna część zeznań świadka to przytoczenie informacji jakie przedstawiał jej oskarżony.

I-III

zeznania świadka N. G.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie zna ona pokrzywdzonych, nie była świadkiem niewłaściwych zachowań oskarżonego wobec O. R. i wobec B. W.. Informacje o relacjach oskarżonego i pokrzywdzonej znała tylko z relacji K. S. i jego rodziny, a tym samym te relacje nie były wiarygodne, miały na celu przedstawienie oskarżonego w pozytywnym świetle i zdyskredytowanie pokrzywdzonej. Nadto świadek nie miała wiedzy czy oskarżony przekazywał pieniądze na utrzymanie córki, wskazywała tylko, że oskarżony wysłał paczkę na urodziny dziecka, która nie została odebrana.

I-III

zeznania M. S.. 342v-343

Również zeznania tego świadka nie zasługują na wiarę. W świetle zebranego materiału dowodowego, któremu sąd dał wiarę, sąd ocenił, że M. S. jako matka oskarżonego swoimi zeznaniami próbowała uchronić go przed grożącą mu odpowiedzialnością karną i jednocześnie w negatywnym świetle przedstawiała pokrzywdzoną. Świadek podkreślała, że nigdy nie widziała niewłaściwych zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonej, to pokrzywdzona źle traktowała oskarżonego i ją samą po tym, gdy złożyła pismo w jej sprawie do (...). Przy czym wskazać należy, że pismo to zostało wysłane do (...) w R. już po rozstaniu pokrzywdzonej i oskarżonego, a to w dniu 22 czerwca 2017 r. Odnośnie zaś tego, że świadek nie widziała negatywnych zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonych, to podkreślić należy, iż rzeczywiście tak mogło być, gdyż przestępstwo znęcania jego tego rodzaju występkiem, do którego dochodzi najczęściej w czterech ścianach, bez obecności innych osób.

Protokół zatrzymania osoby

Dokument urzędowy, brak podstaw do jego kwestionowania, jednak nie stanowił podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

Informacja z (...) k. 368

Potwierdza, że M. S. w czerwcu 2017 r. wniosła pismo do (...) dotyczące obawy o sprawowanie właściwej opieki nad dziećmi i marnotrawienia świadczenia wychowawczego 500+ przez O. R.. Dokument bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zawiadomienia o przestępstwie

Nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1,2,3

K. S.

I. Znęcanie oznacza działanie lub zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych, powtarzającym lub jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie (wyrok SN z dnia 08.02.1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982/8/114). By można było mówić o znęcaniu się, zachowanie sprawcy musi powodować u ofiary „poważny ból fizyczny lub cierpienie moralne”. Zgodnie z orzecznictwem SN przestępstwo znęcania może być popełnione tylko umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, o czym przesądza znamię intencjonalne „znęca się”, charakteryzujące szczególne nastawienie sprawcy (tak SN m.in. w wyroku z dnia 21.10.1999 r., V KKN 580/97, Prok. i Pr. 2000/2/7).

Termin „znęcanie się” zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu (tak SN w wyrokach z:11.02.2003 r., IV KKN 312/99, 4.06.1990 r. SNV KRN 96/90, OSP 1992/ 4/78).

Pojęcie „znęca się” należy w dużym stopniu interpretować obiektywnie, tzn. dla przyjęcia, że występuje znęcanie nie jest wystarczające samo odczucie pokrzywdzonego, a jedynie miarodajne jest hipotetyczne odczucie wzorcowego obywatela, tj. człowieka o właściwym stopniu socjalizacji i wrażliwego na krzywdę drugiego człowieka.

W niniejszej sprawie sąd jednoznacznie ustalił, że zachowanie oskarżonego opisane w pkt I wyroku wyczerpało znamiona przestępstwa znęcania z art. 207 § 1 kk. Oskarżony bowiem W okresie od stycznia 2017 roku do 14 czerwca 2017 roku w R. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją konkubiną O. R. w ten sposób, że bił ją i szarpał, a także wyzywał słowami wulgarnymi i obelżywymi oraz groził pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, w tym między innymi w marcu 2017 roku podczas jednej z awantur uderzył ją kilkukrotnie pięścią w twarz powodując obrażenia ciała w postaci urazu twarzy z krwiakiem powieki dolnej oka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni, a nadto w tym samym okresie czasu znęcał się fizycznie i psychicznie nad jej małoletnim B. W. w ten sposób, że kilkukrotnie uderzył go i poszarpał, a także groził mu pozbawieniem życia.

Niewątpliwie takie zachowanie było obiektywnie dotkliwe dla pokrzywdzonej, w szczególności, że dochodziło do niego ze strony osoby bliskiej. Było ono również dolegliwe dla B. W., który jest przecież dzieckiem. Pokrzywdzona obawiała się oskarżonego, gdy ten podejmował wobec niej agresywne działania. Oskarżony niewątpliwie miał przewagę nad pokrzywdzonymi, a ci nie byli w stanie mu się przeciwstawić. Pokrzywdzona nie zgłaszała wcześniej odpowiednim organom, że oskarżony znęca się nad nią i synem. Nie jest to niczym odosobnionym. Często przecież ofiary przemocy domowej obawiają się swojego oprawcy, czy też wstydzą się opowiadać o tym, co je spotyka. Nadto przestępstwo znęcania jest tego rodzaju występkiem, do którego dochodzi właśnie w czterech ścianach i często nie ma innych świadków poza osobą pokrzywdzoną. W żaden sposób nie wpływa to jednak na wiarygodność relacji osoby pokrzywdzonej, podobnie jest w niniejszej sprawie.

Nadto, jak ustalono, oskarżony w marcu 2017 roku podczas jednej z awantur uderzył pokrzywdzoną kilkukrotnie pięścią w twarz powodując obrażenia ciała w postaci urazu twarzy z krwiakiem powieki dolnej oka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni. Dlatego też kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu należało uzupełnić o art. 157§2 kk i art. 11 §2 kk uznając powyższe zachowania oskarżonego za jeden czyn zabroniony.

Sąd ustalił również, że zarzucanego mu czynu oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§1 kk, a nie jak to zarzucił oskarżyciel publiczny z art. 64§2kk. Oskarżony był bowiem skazany wyrokiem Sądu Rejonowego
w S. z dnia 13.04.2012 r. w sprawie o sygn. II K (...) za czyn
z art. 280§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, za który to czyn została mu wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności, który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sąd Rejonowego w Sopocie z dnia 18.06.2014r. sygn. akt II K (...), na mocy którego została mu wymierzona kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, która została następnie obniżona do 3 lat i 8 miesięcy postanowieniem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 15.07.2015r.,
a którą to karę odbywał w okresie od 14.07.2011 r. do 14.11.2012 r. oraz od 08.10.2013 r. do 08.12.2015 r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony.

II.  Oskarżony dopuścił się również drugiego z zarzucanych mu czynów, a mianowicie w nocy z 10 na 11 września 2017 roku w R. przy ul. (...), w celu zmuszenia O. R. do wpuszczenia go do jej mieszkania groził jej pozbawieniem życia i wyważeniem drzwi, a także w tym samym miejscu i czasie znieważył ją wykrzykując w jej kierunku słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe. To zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona art. 191 § 1 kk i art. 216 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, gdyż powyższego zachowania oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa wyżej już opisanego.

III.  K. S. dopuścił się również czynu z art. 209§1a kk. Bowiem w okresie od 22 września 2017 roku do dnia 28 lutego 2019 roku w R. uchylał się w całości od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, określonego co do wysokości zawartą ugodą przez Sądem Rejonowym w Rybniku o sygnaturze akt IV RCo (...) z dnia 9 września 2017 roku na mocy której zobowiązany był do płacenia alimentów w kwocie po 500 złotych miesięcznie na rzecz małoletniej córki M. W., przy czym łączna wysokość powstałych w ten sposób zaległości przekracza równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przez co naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Odpowiedzialności z art. 209§1a kk podlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowy, ugodą zawartą przed sadem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległość stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, a sprawca naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Nadto niewątpliwie oskarżony naraził pokrzywdzoną M. W. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Należy bowiem zaakcentować, że zaspokojenie podstawowych potrzeb oznacza dostarczenie środków materialnych koniecznych nie tylko do utrzymania, ale również do uzyskania niezbędnego wykształcenia i korzystania z dóbr kulturalnych. Niezbędne jest zatem nie tylko zabezpieczenie minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na utrzymanie i wykształcenie dziecka, lecz także stworzenie jemu warunków umożliwiających zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu istotnych dla kształtowania jego osobowości i nawyków kulturalnych. „Fakt zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji, albo przez inne osoby nie zobowiązane, a także z funduszu alimentacyjnego ZUS, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 1987 roku, V KRN 54/87, OSNPG 1987/8/103). Podnieść także należy, że przestępstwo niealimentacji jest przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, zaś do wypełnienia ustawowych znamion wystarczy samo narażenie uprawnionego do alimentacji na niemożność zaspokojenia jego podstawowych potrzeb, pozostające w związku przyczynowym z uchylaniem się sprawcy od ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie tej osoby.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego brak przekazywania przez oskarżonego pieniędzy na utrzymanie córki powodował narażenie na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb życiowych, w następstwie czego potrzeby te zaspokajane były na tyle ile było to możliwe przez jej matkę oraz przy pomocy świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz innych świadczeń z (...). Niewątpliwie oskarżony miał świadomość ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, prowadzonej egzekucji komorniczej i musiał liczyć się z negatywnymi konsekwencjami swojego postępowania. Lekceważąc ten obowiązek, bezpodstawnie przerzucił on cały realny ciężar utrzymania dziecka na jego matkę, która na co dzień dziecko wychowywała i borykała się z wszystkimi problemami z tego wynikającymi. W ocenie sądu niewątpliwe doszło do narażenia pokrzywdzonej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Wysokość rat alimentacyjnych stanowiła niebagatelną pomoc w zaspokajaniu jej podstawowych potrzeb życiowych.

Karygodność przypisanych oskarżonemu czynów nie może budzić żadnych wątpliwości, a stopień ich społecznej szkodliwości należy określić jako znaczny. Świadczy o tym przede wszystkim rodzaj naruszonych zachowaniem oskarżonego dóbr prawnych jakimi są rodzina, nietykalność cielesna, a nawet zdrowie i życie człowieka, nadto wolność i godność drugiej osoby. Zaznaczyć przy tym trzeba, że czyny, jakich dopuścił się oskarżony, stanowią nie tylko rażące naruszenie ogólnie przyjętych norm postępowania, ale również godzą bezpośrednio w społecznie akceptowany model stosunków międzyludzkich, które winny opierać się na wzajemnym poszanowaniu. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył także ciążący na nim obowiązek alimentacyjny, czym działał na szkodę swojej córki. Swoim zachowaniem godził w rodzinę i instytucję opieki, nie zabezpieczył bowiem materialnych podstaw egzystencji osoby mu najbliższej. Oskarżony umyślnie nie przyczyniał się do utrzymania swojej córki narażając ją tym samym na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały winę oskarżonego. Posiada on odpowiednie do wieku doświadczenie życiowe, powinien zatem znać obowiązujące normy prawne i przewidywać konsekwencje zachowania sprzecznego z prawem. Oskarżonemu można przypisać zatem winę w chwili popełnienia czynów, albowiem uzasadnionym było wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie jakiekolwiek przesłanki uniemożliwiające jej przypisanie. Można zatem zarzucić oskarżonemu, że mając możliwość wyboru nie dał posłuchu normie prawnej.

☐

1.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

----------

☐

1.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---------

☐

1.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---------------------

☐

1.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

----------------------------------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S.

1,2,3

Przy wymiarze kar za przypisane oskarżonemu czyny sąd kierował się tym, aby kary te nie przekraczały stopnia winy oskarżonego oraz uwzględniały stopień społecznej szkodliwości każdego czynu. Kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego i są adekwatne do stopnia jego zawinienia. Sąd wziął po uwagę cele zapobiegawcze, a także wychowawcze, jakie kary powinny spełnić wobec oskarżonego, uwzględnił również potrzeby prewencji ogólnej, szczególnie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę motywację oskarżonego, sposób jego zachowania, w szczególności zaś, że przypisane czyny popełnił on niewątpliwie w sposób umyślny. Ponadto sąd wymierzając oskarżonemu kary, miał na uwadze rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw mu przypisanych, jak również uwzględnił to, że oskarżony był wcześniej kary, a dwóch z przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Sąd miał na uwadze także tę okoliczność, że naganne i sprzeczne z prawem oraz zasadami współżycia społecznego zachowanie oskarżonego skierowane było wobec osób mu najbliższych. Mając zatem na względzie wyżej wskazane okoliczności, sąd wymierzył oskarżonemu: za czyn opisany w punkcie 1 sentencji wyroku karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w punkcie 2 sentencji wyroku karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w punkcie 3 sentencji wyroku karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Dotkliwość tak orzeczonych wobec oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności, zdaniem sądu, nie przekracza bowiem stopnia winy oskarżonego i uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. W ocenie sądu, tak orzeczone kary spełnią swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i w zakresie resocjalizacyjnego oddziaływania na osobę oskarżonego. Kary orzeczone wobec oskarżonego w ww. wymiarze są bowiem, w ocenie sądu, odpowiednim środkiem, aby uzmysłowić mu konieczność przestrzegania norm prawnych i zapobiec ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Jednocześnie kary te są także wystarczająca dla osiągnięcia celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc następnie pod uwagę, iż poszczególne czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w zbiegu realnym w myśl art. 85 kk, sąd przy uwzględnieniu zwartości czasowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które orzeczono oskarżonemu wskazane powyżej kary jednostkowe podlegające łączeniu, jak również mając na względzie rodzaj dóbr chronionych prawem, które swoim działaniem naruszył ww. oskarżony, wypełniając znamiona przypisanych mu czynów, na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych wymierzył oskarżonemu K. S. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Orzeczona w powyższym wymiarze kara łączna pozbawienia wolności osiągnie bowiem, zdaniem sądu, przede wszystkim swój cel wychowawczy, wdrażając oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstwa w przyszłości. Równocześnie kara ta ugruntuje w społeczeństwie przekonanie o konieczności respektowania norm prawnych.

W ocenie sądu oskarżony jest osobą zdemoralizowaną i nieobliczalną. Przez kilka miesięcy znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją konkubiną, również po rozstaniu zachowywał się wobec niej w sposób sprzeczny z prawem i zasadami współżycia społecznego. Nadto w ustalonym czasie nie łożył na utrzymanie córki. W ocenie sądu tylko kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, odizolowanie oskarżonego od pokrzywdzonych i społeczeństwa, zapewni swój cel wychowawczy i zapobiegawczy, sprawi, że oskarżony nie powróci na drogę przestępstwa.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat H. U. kwotę 756 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego K. S. i kwotę 173,88 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności. Ustalając powyższą kwotę sąd uwzględnił ilość rozpraw, na których obrońca świadczyła pomoc oskarżonemu.

6

Na mocy art. 627 kpk i art. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 2091,17 złotych oraz opłata w wysokości 180 złotych, zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk pozostałymi wydatkami obciąża Skarb Państwa. Sąd uznał bowiem, mając na uwadze sytuację majątkową i finansową oskarżonego, że jest on w stanie uiścić powyższe kwoty, zaś obciążanie go pozostałymi wydatkami byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

6.  1Podpis