Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: sędzia Kamila Przeczek

Protokolantka: stażysta Wiktoria Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa E. 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powoda E. 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego
w W. kwotę 11.943,67 zł (jedenaście tysięcy dziewięćset czterdzieści trzy złote sześćdziesiąt siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 lipca 2022 r.;

przyznaje kuratorowi ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. S. – adwokatowi K. Z. wynagrodzenie w wysokości 1.771,20 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy);

zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powoda E. 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego
w W. kwotę 6.219,16 zł (sześć tysięcy dwieście dziewiętnaście złotych szesnaście groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się wyroku tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

Sygn. akt I C 784/23

UZASADNIENIE

Powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. (obecnie (...) 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W.) wniósł pozew o zasądzenie od pozwanego K. S. kwoty 11.943,67 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od następnego dnia po wniesieniu pozwu, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że jako cesjonariusz dochodzi roszczeń z tytułu umowy zawartej przez pozwanego z (...) S.A., przy czym należność główna wynosi 10.481,61 zł, a odsetki naliczone do dnia wniesienia pozwu 1.462,06 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 3 sierpnia 2022 r. uwzględniono żądanie pozwu.

Wobec ustalenia w toku postępowania, że nie jest znane miejsce pobytu pozwanego ustanowiono dla niego kuratora w osobie adwokata.

W sprzeciwie kurator wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów postępowania oraz o przyznanie wynagrodzenia kuratorowi pozwanego.

Zakwestionował zasadę i wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując, że powództwo nie zostało wykazane. Zarzucił, że powód nie wykazał, by została z pozwanym zawarta jakakolwiek umowa. Zarzucił brak legitymacji czynnej powoda, nadto podniósł, że wobec nieprzedstawienia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie sposób ocenić ważności przedłożonej umowy cesji.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 17 czerwca 2019 r. pozwany K. S. złożył wniosek o zawarcie umowy usług telekomunikacyjnych, o treści zgodnej z dotychczasową umową, w zakresie których świadczone są następujące usługi: nr (...). W dniu 19 czerwca 2019 r. pozwany K. S. zawarł z (...) S.A. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) odnośnie numeru (...) na okres 24 miesięcy. Abonament wynosił 0,00 zł przez pierwsze dwa miesiące, a opłata aktywacyjna wynosiła 49,99 zł netto. W dniu 15 lipca 2019 r. pozwany zawarł z (...) S.A. w W. kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) odnośnie numeru (...) na okres 24 miesięcy. W związku z zawarciem umowy pozwanemu udzielono ulgi w kwocie 3.181,99 zł. W dniu 27 lipca 2019 r. pozwany zawarł z (...) S.A. w W. trzecią umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) odnośnie numeru (...) na okres 24 miesięcy. W związku z zawarciem umowy pozwanemu udzielono ulgi w kwocie 3.181,99 zł. Pozwany nabył także urządzenie marki H. (...) Dual SIM za cenę brutto 1.752,00 zł, płatną w miesięcznych ratach w wysokości 73,00 zł oraz H. (...) PRO DS za cenę 1.752,01 zł, płatną w miesięcznych ratach w wysokości 73,00 zł. Pozwany korzystał z promocyjnych warunków umowy („QL 2 (...) Internet 4G”). Pozwanemu został nadany numer klienta 1. (...). Warunki umów przewidywały łącznie rabat 10 zł za wyrażenie zgody na wysyłanie faktur drogą elektroniczną i terminową płatność (5 zł) oraz zgody marketingowe (5 zł). Wskazana w umowach wysokość abonamentu uwzględniała wskazany rabat. Pozwany zaś jedynie częściowo udzielił zgód marketingowych. W przypadku rozwiązania umowy przez operatora z przyczyn leżących po stronie pozwanego, operatorowi przysługiwało roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

dow ó d: wniosek o przekazanie usług k. 192-197, wyciąg z rachunku bankowego k. 198-203, umowy o świadczenie usług k. 204-210, k. 211-212, k. 214-215, wniosek o przeniesienie numeru k. 213,k. 216, faktura k. 233-235

W wykonaniu umowy (...) S.A. w W. obciążył pozwanego abonamentem i innymi opłatami za okres od 9 września 2019 r. do grudnia 2019 r. w kwotach odpowiednio:

- 438,95 zł (usługi telekomunikacyjne 147,95 zł brutto, 152,00 zł opłata za bieżący okres, 139,00 zł niedopłata za poprzedni okres),

- 0,74 zł (nota odsetkowa),

- 557,03 zł (usługi mobilne 104,34 zł brutto, 152,00 zł raty za sprzęt oraz rozliczenie dodatkowe - odsetki),

- 874,01 zł (usługi mobilne 164,98 zł brutto, 152,00 zł raty za sprzęt oraz rozliczenie poprzedniego okresu 557,03 zł),

- 1.036,00 zł (usługi mobilne 9,99 zł brutto, 152,00 zł raty za sprzęt oraz rozliczenie poprzedniego okresu 874,01 zł),

dow ó d: faktury, rozliczenia i noty odsetkowe k. 219-232,

W dniu 1 grudnia 2019r. (...) S.A. wystawił notę obciążeniową w kwocie 6.490,54 zł w związku z niedotrzymaniem przez pozwanego warunków zawartej na czas określony umowy, naliczonej od wszystkich podpisanych umów. płatną w terminie do dnia 16 grudnia 2019 r.

dow ó d: nota obciążeniowa k. 232

W dniu 17 stycznia 2014 r. (...) S.A. w W. zawarł z powodem (...) 1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym w W. umowę ramową przelewu wierzytelności, w oparciu o którą strony ustaliły zasady przeniesienia wierzytelności przysługujących cedentowi na rzecz powoda. W wykonaniu umowy ramowej strony zawarły porozumienie nr 73 z dnia 2 lipca 2020 r., na mocy którego wierzytelności wobec pozwanego zostały przeniesione na powoda. Powód uiścił cenę za nabyte wierzytelności.

dow ó d: wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 5, wyciąg z umowy ramowej k. 8-23, pełnomocnictwa k. 23-28, k. 32-33, wyciąg z porozumienia z dnia 2 lipca 2020 r. k. 29-31, odpisy KRS k. 34-87, 88-123, załącznik do porozumienia nr 73 k. 131, potwierdzenie przelewu k. 113,

Pismem z dnia 28 lipca 2020 roku wierzyciel pierwotny zawiadomił pozwanego o zmianie wierzyciela. Tego samego dnia powód wezwał pozwanego do zapłaty 10.815,41 zł do dnia 11 sierpnia 2020 r.

dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 124-125, k. 126-127,

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o powołane wyżej dowody uznając je za w pełni wiarygodne albowiem tworzą zwartą i logiczną całość. Zawarcie umowy przez pozwanego i pierwotnego wierzyciela wykazane zostało kopiami dokumentów, na których widnieje podpis pozwanego tj. umową oraz oświadczeniami co do zgód marketingowych. Kurator pozwanego nie kwestionował podpisu widniejącego na umowach. Złożone przez stronę powodową faktury i noty obciążeniowe w pełni korelują z umową. Nie zostały one podpisane przez żadną ze stron, gdyż były automatycznie generowane i przesyłane abonentowi mailem.

Co prawda powód dochodzi z faktury nr (...) kwoty 1.679,01 zł zamiast wynikającej z dokumenty kwoty 1.752,01 zł, a z faktury nr (...) kwoty 132,06 zł zamiast wynikającej z dokumentu kwoty 144,06 zł. ale przecież nic nie stoi na przeszkodzie by powód dochodził niższego roszczenia niż mu przysługuje.

Są d zwa żył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód dochodził należności wynikających z umowy o świadczenie usług, przysługujących poprzednikowi prawnemu powoda, powołując się na wystawione faktury VAT i notę obciążeniową. Regulacje w tym zakresie zawiera art. 750 k.c., zgodnie z którym do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie (art. 735 § 1 k.c.). W rozpoznawanej sprawie, pierwotne strony umowy łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, uregulowana w art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Roszczenie dochodzone przez powoda ma również umocowanie w przepisach dotyczących kary umownej oraz art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego. I tak zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Powołany przepis Prawa telekomunikacyjnego stanowi natomiast, że w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Uzupełniająco należy wskazać, że częściowo podstawę prawną żądania stanowił także przepis art. 535 § 1 k.c., regulujący umowę sprzedaży. Zgodnie z powołanym przepisem, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powód zobowiązany był do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powołany przepis nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. Przepis art. 232 k.p.c. normuje natomiast jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. W myśl tej zasady przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do Sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału
i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności Sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony.

Na wstępie należy odnieść się do głównego zarzutu podniesionego przez kuratora pozwanego, dotyczącego braku legitymacji czynnej. W procesie jest ona przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. Stąd też, zarzut kuratora pozwanego w przedmiocie braku legitymacji czynnej powoda należało ocenić w pierwszej kolejności. Zdaniem sądu nie zasługiwał on jednak na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Ponadto, należy wskazać, iż dla skuteczności umowy cesji istotne jest, by wierzytelność będąca przedmiotem przelewu oznaczona była poprzez wskazanie świadczenia i stosunku prawnego w ramach którego ma ono zostać spełnione. Przenoszona wierzytelność musi być zatem odpowiednio, w sposób pozwalający na skonkretyzowanie jej wysokości i źródła, oznaczona w umowie przelewu ( vide wyrok SN z dnia 14 marca 2019 r. IV CSK 232/18). Jeżeli w umowie przelewu określono z jakiego stosunku prawnego ma wynikać wierzytelność, a zatem oznaczono jego strony, świadczenia oraz przedmiot świadczenia można ją uznać za w dostateczny sposób oznaczoną ( vide wyrok SA w Białymstoku z dnia 18 października 2019 r. I ACa 762/18).

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu powód wykazał nabycie wierzytelności. Dołączył bowiem wyciąg z umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. przez powoda i wierzyciela pierwotnego, oraz wyciąg z porozumienia nr 73 z dnia 2 lipca 2020 r. W załączniku natomiast wskazano dokumenty księgowe, szczegółowe dane pozwanego i kwoty zaległości których dotyczy pozew, zdaniem Sądu w zupełności wystarczyło do skonkretyzowania wierzytelności, a zatem i do skutecznego dokonania jej przelewu (k. 131a). Nadto powód wykazał, że cena na przelewane wierzytelności została uiszczona (k. 113).

Kwestia zawarcia umowy nie budziła wątpliwości Sądu, gdyż została ona własnoręcznie podpisana przez pozwanego, zaś kurator nie podnosił zarzutu, by podpis figurujący na umowie nie należał do pozwanego. Przedłożenie zaś wydruków faktur oraz noty obciążeniowej nie powodowało niemożności czynienia ustaleń w oparciu o tego rodzaju dowody. Ustawodawca przewidział bowiem w art. 309 k.p.c. otwarty katalog środków dowodowych. Przedłożona umowa i oświadczenia pozwanej pozwalają na weryfikację, czy zostały one podpisane. Nadto należy wskazać, że faktury z mocy ustawy nie wymagają podpisu ani wystawcy, ani odbiorcy (art. 106e ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Podobnie jest w przypadku potwierdzenia przelewów, które nie wymagają podpisu jako dokumenty bankowe (art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe).

Wbrew zatem zarzutom strony pozwanej, powód zdołał wykazać zawarcie łącznie 3 umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i wysokość roszczeń z tytułu opłat abonamentowych oraz opłat za usługi dodatkowe. Podobnie częściowo roszczenie odsetkowe zostało wykazane i wynikało z wystawionych przez pierwotnego wierzyciela not odsetkowych (0,74 zł). Termin zapłaty poszczególnych roszczeń wynikał z przedłożonych faktur. Także roszczenia z tytułu umów sprzedaży ratalnej urządzeń mobilnych okazały się zasadne, a ich wysokość wynikała z podpisanych przez pozwanego umów, z uwzględnieniem wysokości żądania (1.752,00 zł + 1.752,01 zł).

W ocenie Sądu powód udźwignął również ciężaru dowodu w zakresie zasadności obciążenia pozwanego należnością w związku z niedotrzymywaniem warunków zawartej umowy – braku płatności. Z treści not obciążeniowej dotyczącej kary umownej za rozwiązanie umowy wynika, iż dotyczy ona wszystkich zawartych umów z pozwanym. Tym samym, skoro pozwany naruszył warunki umowy przez zaniechanie uiszczania opłat, zasadnym było obciążenie go karami umownymi w kwotach wynikających z not obciążeniowych.

Już tylko na marginesie wskazać należy, iż wyliczeń samej kary umownej oraz zasadności jej nałożenia kurator pozwanego nie zakwestionował.

O odsetkach Sąd orzekł po myśli art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek (jeśli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe) za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód dochodził odsetek od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu co zdaniem Sądu należało uznać za zasadne.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.943,67 zł z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu (zgodnie z żądaniem) tj. od dnia 1 lipca 2022 r.

W punkcie 2 wyroku Sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla pozwanego w osobie adwokata - na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536) w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – wynagrodzenie w kwocie 1.771,20 zł, w tym 331,20 zł tytułem podatku od towarów i usług. Kurator wnosiło o przyznanie mu wyższego wynagrodzenia uzasadniając to nakładem swojej pracy (sporządzenie sprzeciwu, stawiennictwo na rozprawie, analiza akt i zawiłość sprawy). Sądu jednak nie znalazł w niniejszej sprawie podstaw do podwyższenia wynagrodzenia stwierdzając, że sprawa nie była zawiła i wymagała analizy tylko kilku dokumentów.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że powód wygrał w całości i w związku tym obciążając kosztami postępowania pozwanego.

Koszty postępowania w sumie wyniosły 6.219,16 zł. Na koszty powoda składa się opłata od pozwu w wysokości 750,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 3.600,00 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty poniesione tytułem doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem komornika 80,96 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego 1.771,20 zł. Pozwany winien więc w całości ponieść ww. koszty. Nadto, zgodnie z art. 98 § 11 k.p.c. od wskazanych w pkt 2 wyroku kosztów procesu Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia