Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016r.

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Agata Maruniak

w obecności Prokuratora -----

po rozpoznaniu dnia 23. 11. 2016r.

sprawy:

K. J.

c. R. i B.

ur. (...) w W.

obwinionej o to, że

w dniu 11 lipca 2016 r. około godziny 08:45 w Ł. na ulicy (...) kierowała pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...) nie posiadając przy sobie wymaganego dokumentu;

tj. o czyn z art. 95 kw w zw. z art. 38 ust. 1 PoRD

1.  uznaje obwinioną K. J. za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia i za to na podstawie art. 95 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) złotych;

2.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw oraz art. 627 kpk zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 130 (sto trzydzieści) złotych

Sędzia:

Sygn. akt II W 610/16

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. sierżant sztabowy S. M. pełnił służbę patrolową wraz z sierżantem sztabowym M. B. (1). W Ł. na ul. (...) funkcjonariusze przeprowadzali wyrywkową kontrolę trzeźwości kierowców. Około godziny 8.45 obwiniona K. J. poruszała się tą drogą w kierunku R.. Na widok radiowozu gwałtownie skręciła w kierunku najbliższej posesji. Po zaparkowaniu samochodu marki P. (...) o nr rej. (...) przed bramą posesji przy ul. (...) należącej do I. K., obwiniona wysiadła z pojazdu i ruszyła pieszo w kierunku K. Widząc nietypowe zachowanie obwinionej funkcjonariusze podjęli interwencję. K. J. zaprzeczyła by kierowała pojazdem marki P. (...). Odmówiła poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu twierdząc, iż jest jedynie pieszym uczestnikiem ruchu. W wyniku dalszych czynności obwinioną wylegitymowano i poddano badaniu na urządzeniu A. I.. Ustalono, iż K. J. znajdowała się w stanie nietrzeźwości i nie posiadała przy sobie dokumentu prawa jazdy. Równocześnie w pobliżu miejsca zdarzenia funkcjonariusze nie zauważyli żadnej innej kobiety idącej pieszo przez pole.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków: S. M. (k. 29v. – 30), M. B. (1) (k. 30) i W. N. (k. 30)

- notatki urzędowej (k. 2)

Obwiniona K. J. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. W złożonych wyjaśnieniach podkreśliła, iż w dniu 11 lipca 2016 r. samochód prowadziła jej koleżanka. Patrol Policji znajdował się około 1 kilometra od miejsca zatrzymania pojazdu, w związku z czym funkcjonariusze nie mogli widzieć kto prowadził. Dodała, iż nie posiadała przy sobie dokumentów, gdyż to nie ona prowadziła samochód.

Obwiniona nie była dotychczas karana za wykroczenia drogowe.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionej K. J. (k. 7 – 9, 29)

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 10)

Sąd zważył co następuje:

Zebrane w sprawie dowody wskazują, iż obwiniona K. J. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 95 kw.

Postawa obwinionej, która nie przyznała się do winy i podkreśliła, iż nie prowadziła samochodu marki P. (...) stanowi linię jej obrony i nie może zostać zaakceptowana przez Sąd. Wyjaśnienia obwinionej stoją w jawnej sprzeczności z zeznaniami przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w R.: S. M. i M. B. (1). Z zeznań tych świadków jasno wynika, iż obwiniona od początku twierdziła, iż nie kierowała samochodem osobowym marki P. (...). Jednak bezpośrednio po zatrzymaniu twierdziła, iż poruszała się pieszo. Dopiero na etapie postępowania sądowego podała, iż kierowcą samochodu w dniu 11 lipca 2016 r. była W. N., która jechała do pracy. Wyjaśnienia obwinionej są całkowicie nielogiczne. Obwiniona chce jedynie uniknąć odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Zebrane w sprawie dowody wskazują jednak, iż obwiniona bezspornie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 95 kw.

Bazę powyższych ustaleń stanową przede wszystkim zeznania świadka S. M., który dokonywał kontroli stanu trzeźwości kierowców w dniu 11 lipca 2016 r. w Ł. na ul. (...). Świadek zeznał, iż w tym dniu ruch był znikomy. W pewnym zauważył dwa pojazdy jadące z K. w kierunku R.. Kierowca jednego z pojazdów gwałtownie wykonał manewr hamowania i wjechał na pobliską posesję. Świadek dodał, iż odległość wynosiła około 150 metrów. Z uwagi na dziwne zachowanie kierującego pojazdem podjechał wraz z funkcjonariuszem M. B. (2) w kierunku posesji. W tym czasie z terenu posesji wyszła obwiniona, która stanowczo zaprzeczyła by kierowała zaparkowanym w pobliżu pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...). Odmówiła również poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu podkreślając, iż porusza się pieszo. Nadto obwiniona zaprzeczyła, by posiadany przez nią kluczyk pasował do samochodu marki P.. Świadek przyznał, iż w toku dalszych czynności obwinioną poddano badaniu na zawartość alkoholu wydychanym powietrzu, a uzyskany wynik wskazywał, iż prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwości. Obwiniona posiadała przy sobie niezbędne dokumenty, za wyjątkiem prawa jazdy. Nadto świadek podkreślił, iż w samochodzie P. znajdowała się jedynie torebka obwinionej oraz jej telefon komórkowy. Również właściciel posesji przekazał funkcjonariuszom, iż pojazd z całą pewnością. prowadziła obwiniona.

Wyczerpujące zeznania S. M. są spójne, logiczne i konsekwentne, nadto pokrywają się z zeznaniami M. B. (1), który przyznał, iż jego zdaniem w samochodzie znajdowała się tylko jedna osoba – pomimo, że nie widział dokładnie twarzy kierowcy. Również z rozmowy z właścicielem posesji wynikało, iż w samochodzie znajdowała się jedynie jedna osoba. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne.

Przesłuchana w charakterze świadka W. N. na rozprawie w dniu 23 listopada 2016 r. zeznała, iż to ona kierowała samochodem marki P. (...) w dniu 11 lipca 2016 r. Dodała, iż na widok radiowozu wjechała na pobliską posesję, zabrała z samochodu swoje rzeczy i poszła w kierunku pola. Swoje zachowanie tłumaczyła faktem nie posiadania uprawnień do kierowania pojazdami. Sąd uznał zeznania świadka za całkowicie niewiarygodne. Świadek podawała sprzeczne informacje odnośnie zaparkowania samochodu, nie znała szczegółów zdarzenia. Konfrontacja z funkcjonariuszami Policji unaoczniła sprzeczności w wypowiedzi świadka. W. N. nie potrafiła wskazać czy zaparkowała na terenie posesji czy przed bramą. Zeznania świadka są nielogiczne, a jej nieracjonalna postawa miała prowadzić do uniknięcia odpowiedzialności przez obwinioną – w szczególności biorąc pod uwagę wynik badania K. J. na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Ponadto w nadjeżdżającym samochodzie funkcjonariusze widzieli tylko jedną osobę – kierującą.

Przedmiotem ochrony wykroczenia określonego w art. 95 kw jest przede wszystkim porządek w komunikacji. Przepis ten ma też jednak pewne znaczenie, jeśli chodzi o ochronę szerzej rozumianego porządku publicznego, wymóg posiadania określonych dokumentów ułatwia bowiem identyfikację osoby i pojazdu zatrzymywanego przez odpowiedni organ z różnych powodów, także w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa. Strona przedmiotowa wykroczenia polega na prowadzeniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu pojazdu przez sprawcę niemającego przy sobie wymaganych dokumentów. Jest to wykroczenie formalne, może być popełnione tylko z działania. Zakres obowiązku, którego niedopełnienie skutkuje odpowiedzialnością za wykroczenie stypizowane w art. 95 kw, określa art. 38 PoRD, a zatem kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub kierującego m.in.: dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem.

W świetle poczynionych ustaleń Sąd uznał obwinioną K. J. za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia i na podstawie art. 95 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 150 zł.

Wymierzając obwinionej karę Sąd wziął pod uwagę dyrektywy jej wymiaru z art. 33 kw. Czyn przypisany obwinionej jest społecznie szkodliwy. Przy jego ocenie wzięto pod uwagę rodzaj zagrożonego dobra chronionego prawem, którym w niniejszej sprawie jest sprawność działania organów władzy publicznej – m.in. Policji.

Dolegliwość wymierzonej obwinionej kary grzywny spowoduje, iż obwiniona będzie przestrzegała obowiązku posiadania przy sobie odpowiednich dokumentów. Sąd przy wymiarze kary grzywny wziął pod uwagę warunki majątkowe i możliwości finansowe obwinionej, która uzyskuje stały miesięczny dochód. Równocześnie Sąd uznał, że kara grzywny wpłynie na obwinioną w sposób wychowawczy, a ponadto spełni swoje zadanie w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz spowoduje, iż w przyszłości nie popełni ona podobnego wykroczenia.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 100 zł i opłatę w kwocie 30 zł.

Sędzia: