Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Beata Pinior

w obecności Grzegorza Sobika Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Żorach

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 r.

sprawy: M. M. /M./

syna F. i M.

ur. (...) w C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 8 listopada 2017r. sygn. akt II K 187/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego M. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej S. S. kwotę 900 zł ( dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. A. J. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów z a postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 56/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Żorach uznał M. M. za winnego tego, że w okresie od listopada 2013r. do 3 grudnia 2016r. w Ż. i P. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną E. M. w ten sposób, że wielokrotnie wszczynał awantury w miejscu zamieszkania, w trakcie których wyzywał ją słowami powszechnie uważanymi za wulgarne i obraźliwe, poniżał oraz stosował wobec niej przemoc fizyczną w postaci uderzeń ręką, a ponadto w dniu 3 grudnia 2016r. uderzył ją szczotką w twarz powodując u niej obrażenia ciała w postaci obrzęku nasady nosa i podbiegnięcia krwawego w okolicy prawego oka, które to obrażenia spowodowały skutek w postaci naruszenia czynności narządów ciała na okres nie przekraczający 7 dni, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się mając znacznie ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem i za to na podstawie art. 207 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. art. 31 § 2 kk w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 kk wymierzył mu karę 220 stawek dziennych grzywny licząc po 15 złotych stawka.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. M. obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej E. M. kwoty 5000zł zwalniając oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych obciążając nimi w całości Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. M. zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 kpk powyższemu wyrokowi zarzucił :

1.naruszenie przepisów prawa materialnego tj.

a) art.207 § 1 kk poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa znęcania psychicznego i fizycznego nad żoną E. M. od listopada 2013r. podczas gdy brak dowodów pozwalających na przyjęcie, iż znamiona tego przestępstwa w okresie zarzutu nie zostały wypełnione;

b) art. 46 § 1 kk poprzez przyjęcie, iż pokrzywdzona doznała takich cierpień od oskarżonego M. M., które uzasadniają zastosowanie wobec niego środka karnego w formie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5000zł oraz przyjęcie, iż kwota ta nie stanowi dla niego nadmiernej represji wykraczającej poza stopień jego winy,

2.naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 kpk , art. 366 kpk, art. 167 kpk oraz art. 74 § 1 kpk poprzez niezachowanie przez przewodniczącego składu orzekającego szczególnej staranności, aby wyjaśnić wszystkie istotne okoliczności sprawy, w szczególności dotyczące zarzutu znęcania się przez oskarżonego nad żoną od listopada 2013r. i oparcie tego zarzutu jedynie na podstawie ogólnie pojętych cech charakteru oskarżonego,

3.obrazę art. 626 kpk poprzez brak rozstrzygnięcia o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

4.błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, poprzez przyjęcie, iż oskarżony M. M. znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną E. M. od listopada 2013r., co jednak nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym,

5.rażącą niewspółmierność orzeczonej kary grzywny w stosunku do stopnia winy oskarżonego.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji powiela linie obrony prezentowaną przez oskarżonego , że do uderzenia szczotką pokrzywdzonej doszło przypadkowo a brak jest dowodów potwierdzających aby oskarżony znęcał się na d swoja żoną. Jednak pomija on zeznania E. M. które wskazują jednoznacznie, że oskarżony znęcał się nad nią od listopada 2013 r. Jak zachowywał się wobec pokrzywdzonej oskarżony opisuje również jego córka M. K., która potwierdziła, że oskarżony brzydko odnosi się do swojej żony, również zeznania świadków D. K., J. K., A. K. oraz M. B. wskazują na cechy zachowania oskarżonego tj. jego porywczość, nerwowość apodyktyczność wobec pokrzywdzonej. Świadek I. P. także potwierdziła zeznania pokrzywdzonej, zeznając, że oskarżony wyzywał swoją żonę słowami wulgarnymi, a pokrzywdzona żaliła się jej, że oskarżony bije ją po twarzy. Ponadto w aktach sprawy znajduje się opinia sądowo-lekarska, dokumentacja fotograficzna i dokumentacja lekarska potwierdzająca wersję pokrzywdzonej. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Jeżeli chodzi o naruszenie art. 7 kpk jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt V KK 99/08 można mówić w sytuacji wtedy, gdyby sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego bądź wówczas gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć. W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonego, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. Nie trafny okazał się podnoszony w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 207 § 1 kk i art. 46 § 1 kk. Podkreślić należy, ze o obrazie prawa materialnego można mówić wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego (gdy ustalenia faktyczne nie są kwestionowane), sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował, bądź gdy zarzut dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Jeśli zaś zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia polega na przyjęciu za jego podstawę błędnych ustaleń, co ma miejsce w niniejszej apelacji, to ocenie instancyjnej podlega trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanych mu czynów. Nie trafny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonemu za poszczególne czyny kar grzywien. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00). W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu kary nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary grzywny 220 stawek dziennych po 15 zł każda sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego oraz fakt, że w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Odnośnie orzeczonego od oskarżonego obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonej wysokości 5.000 zł , to biorąc pod uwagę obrażenia ciała, cierpienia psychiczne i fizyczne jakie doznała pokrzywdzona wysokość tej kwoty zadośćuczynienia jest zasadna. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądzając na rzecz radcy prawnej A. J. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624§ 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki