Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Argumentacja prawna:

Powództwo, co do zasady, okazało się skuteczne zarówno odnośnie roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia jak i odszkodowania. Odnośnie odszkodowania należało wyliczyć je w inny sposób niż powódka i stąd dalej idące powództwo, w tym przedmiocie zostało oddalone. Zostały też przyjęte inne terminy wymagalności poszczególnych świadczeń i stąd oddalenie powództwa co do odsetek, co zostanie wyjaśnione poniżej. W zakresie w jakim powódka wycofała powództwo i zrzekła się roszczenia postępowanie zostało umorzone. (art. 355§1 k.p.c.)

Bezspornym w sprawie było, że:

- powódka uczestniczyła w wypadku drogowym, co miało miejsce w Holandii a pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność z tego tytułu,

- doznała obrażeń opisanych w stanie faktycznym,

- konsekwencją obrażeń po wypadku były dwa zabiegi operacyjne, przeszczep skórny oraz długotrwałe leczenie, które trwa nadal.

Spornym było:

- w jakiej wysokości zadośćuczynienie należne jest powódce w związku z krzywdą wyrządzoną wypadkiem?

- w jakiej wysokości odszkodowanie należne było powódce w związku z wypadkiem?

Rozważania dotyczące zadośćuczynienia.

Na wstępie trzeba podkreślić, że w wyniku wypadku powódka doznała obrażeń szczegółowo opisanych w stanie faktycznym i niekwestionowanych przez stronę pozwaną.

Konsekwencją tych urazów to:

⚫

długotrwała hospitalizacja, w tym za pierwszym razem w szpitalu w Holandii w Z., gdzie powódka była osamotniona (pomimo stałych wizyt rodziny, ale nieznajomość języka bardzo mocno jej przeszkadzała i wpływała na jej stan emocjonalny),

⚫

konieczność długotrwałego leczenia powódki środkami przeciwbólowymi, które kontynuowane jest i aktualnie,

⚫

konieczność wykonania dwóch skomplikowanych zabiegów operacyjnych (twarzoczaszki w Holandii w Z. i ortopedycznego w Polsce) oraz przeszczepu skórnego,

⚫

eliminacja możliwości pracy zarobkowej od momentu wypadku do dzisiaj, prowadząca u powódki do poczucia odrzucenia i osamotnienia,

⚫

eliminacja możliwości realizowania swych zainteresowań (jazda na rowerze,, jazda na motorze, nordic-walking, jazda na nartach),

⚫

znaczne ograniczenia w pracach domowych,

⚫

znaczne ograniczenia w zakresie samodzielnych zakupów,

⚫

obawa i wstyd przed ludźmi a to w wyniku deformacji twarzy, wydzielin płynów spod oka, (obrazują to zdjęcia k. 199 akt sprawy),

⚫

konieczność wykonania dalszych zabiegów – rekonstrukcji dróg łzowych,

⚫

konieczność zabiegów rehabilitacji mięśni twarzy, okolic policzków i rehabilitacji otwierania szczęk z uwagi na ograniczenia,

⚫

konieczność podjęcia specjalistycznej terapii psychologiczno – psychiatrycznej, w związku z doznanym zespołem stresu pourazowego,

⚫

konieczność podjęcia rehabilitacji pulmonologicznej.

Nadto u powódki, w wyniku doznanych obrażeń, doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu a jego wysokość to w sumie 138%. Innymi słowy jest to degradacja zdrowotna na bardzo wysokim poziomie.

Po wypadku powódka nadal odczuwa bóle i to dosyć dotkliwe, są to dolegliwości twarzy, nóg oraz stawów, pojawiające się szczególnie gdy zmienia się pogoda. Dodatkowo powódka na noc i na dzień bierze leki uspokajające, bez których nie może się obejść. Do dnia dzisiejszego powódka nie odzyskała sprawności fizycznej, choć ćwiczy intensywnie (ćwiczy mięśnie twarzy i szczęki oraz nogę). Uszkodzenie nogi sprawia, że powódka nie jest w stanie jeździć na nartach, rowerze a nawet odbywać spacerów, co wcześniej było możliwe. Aktualnie powódka nie może jeździć na motocyklu, a wspólnie z mężem planowali wyjazd motocyklem na Korsykę. Zupełnej degradacji uległy relacje towarzyskie powódki, bowiem ma trudności adaptacyjne – w relacjach z ludźmi jest wycofana i wstydliwa. Powódka bardzo przeżywa uraz deformacji twarzoczaszki (czuje się nieatrakcyjna, co z kolei wywołuje u niej depresję i problemy psychiczne). Nie sposób nie zauważyć, że uraz twarzoczaszki, dla kobiety, jest szczególnie dotkliwy i zrozumiałe jest wycofanie się powódki z relacji ze znajomymi i brak chęci kontaktu z ludźmi.

Odnośnie rokowań powódki, co do powrotu do zdrowia to:

a)  z opinii biegłego ortopedy A. K. wynika, że konsekwencje wypadku, w zakresie urazów ortopedycznych, są trwałe a rokowania niepomyślne, (jak stwierdził biegły po takich urazach zawsze dochodzi do rozwoju wczesnych zmian zwyrodnieniowych pourazowych z przewlekłym zespołem bólowym, postępującą dysfunkcją stawów, nadto nie da się wykluczyć konieczności dalszego leczenia),

b)  z opinii biegłych: neurologa M. W., okulisty M. J. i chirurga szczękowego A. W. również wynika, że doznane urazy mają charakter trwały i nieodwracalny, za wyjątkiem możliwości poprawy, co do kanalików łzowych (co też jest niepewne),

c)  z opinii biegłych psychologa i psychiatry oraz pulmonologa – S. S. (1), M. K. i Ł. L. wynika, że – jak już wyżej stwierdzono – konieczne jest stosowanie terapii psychologiczno – psychiatrycznej oraz stosowanie rehabilitacji pulmonologicznej, w przeciwnym razie stan zdrowia powódki się pogorszy.

W zakresie psychiki i podejścia do życia powódka:

- stała się osobą, która dziś jest wycofana i jak twierdzi załamała się psychicznie,

- musi stosować leki przeciwbólowe i uspokajające,

- leczy się u lekarza psychiatry.

Wnioski te płyną przede wszystkim z zeznań świadków G. S. i R. S. i samej powódki, które w ocenie sądu były logiczne i spójne. Nadto stan zdrowia powódki został szczegółowo opisany przez wyżej wymienionych biegłych a ich opinie nie były kwestionowane. Dla sądu są one napisane bezbłędnie, spójnie i logicznie Zatem należało przyjąć, iż przed wypadkiem powódka była:

⚫

w pełni sprawna fizycznie,

⚫

w pełni sprawna psychicznie,

⚫

zaangażowana w relacje z ludźmi,

⚫

osobą która, intensywnie jeździła na rowerze,

⚫

osobą która jeździła na nartach,

⚫

osobą która uprawiała nordic – walking,

⚫

osobą która pracowała w gospodarstwie domowym oraz na dwa do trzech miesięcy w roku wyjeżdżała do pracy w Holandii,

⚫

miała swoje plany życiowe i liczyła na ich spełnienie się.

Po wypadku powódka stała się osobą:

⚫

dotkniętą trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, w wysokości wyżej opisanej,

⚫

o chwiejnych nastrojach emocjonalnych, szczególnie gdy pojawiają się bóle nogi, stawów i twarzoczaszki,

⚫

wstydzącą się własnego wyglądu i wycofaną z relacji z ludźmi,

⚫

która zaprzestała realizacji swych zainteresowań (nie jeździ już na rowerze, nie jeździ na nartach, nie może odbywać długich marszów),

⚫

która nie może wykonywać prostych czynności domowych,

⚫

która jest zmuszona do korzystania z pomocy innych osób, choćby po to aby zrobić podstawowe zakupy,

⚫

która utraciła węch i smak (co sprawia jej ogromne trudności podczas prób gotowania posiłków),

⚫

która musi codziennie wykonywać ćwiczenia twarzoczaszki i nóg,

⚫

która musi codziennie zażywać leki uspokajające i przeciwbólowe,

⚫

która utraciła możliwość pożycia intymnego, które wcześniej było dla niej ważne i satysfakcjonujące.

Zestawiając ze sobą wszystkie czynniki związane z urazami jakich doznała powódka w wypadku, konsekwencjami tego wypadku dla jej zdrowia fizycznego, konsekwencjami dla jej zdrowia psychicznego, w ocenie sądu kwota zadośćuczynienia, które będzie ekonomicznie wymierną wartością w relacji do rozmiaru krzywdy, jakiej powódka doznała w wyniku wypadku to 500 000 złotych. Biorąc pod uwagę, iż pozwany wypłacił już powódce kwotę 220 000 złotych, kwota należnego jej zadośćuczynienia to 280 000 złotych. Zdaniem sądu, ta właśnie kwota odzwierciedla zmiany, jakie zaszły w życiu powódki, które z kolei spowodowały u niej tego rodzaju rozmiar krzywd, które wyżej zostały opisane. Ustalając wartość zadośćuczynienia sąd kierował się wypowiedziami doktryny – między innymi monografią A. Z. za szkodę niemajątkową – A. S. Oficyna Wydawnictwa (...) rok strona 182 oraz bogatym orzecznictwem sądowym w tej mierze, a to treścią wyroków:

1.  Sądu Najwyższego - Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 22 kwietnia 1985 r.II CR 94/85

2.  Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 18 listopada 1998 r. II CKN 353/980,

3.  Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 czerwca 1999 r.II UKN 681/98OSNAPiUS 2000/16 poz. 626),

4.  wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 listopada 1994 r.( II APr 43/94),

natomiast podstawą prawną do zasądzenia tego roszczenia były normy prawnej art. 444§1 i 445§1 k.c.

W zakresie wycofanego roszczenia o zadośćuczynienie sąd postępowanie umorzył.

Powódka domagała się zasądzenia odsetek ustawowych:

• a)  od kwoty 300 000 złotych od dnia 20 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty a potem – po wypłacie przez pozwanego kwoty 220 000 złotych – domagała się wypłaty odsetek ustawowych od kwoty 80 000 złotych od dnia 20 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 220 000 złotych od dnia 25 kwietnia 2016 roku do dnia 16 października 2017 roku,

  b)  z kolei, po rozszerzeniu żądania pozwu o zadośćuczynienie, domagała się zasądzenia:

- kwoty 100 000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 100 000 złotych od dnia 3 października 2018 roku do dnia zapłaty.

Odnośnie roszczenia odsetkowego należy podkreślić, iż powódka wezwała pozwanego do spełnienia świadczenia w dniu 27 kwietnia 2016 roku (pismo pozwanego k. 68 akt sprawy), co do pierwotnej kwoty żądanego zadośćuczynienia. Skoro powódka wzywała pozwanego do spełnienia świadczenia to pozwana, stosownie do treści art.14 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2017.2361 ze zmianą Dz.U. 2018.07.01), zwanej w dalszej części uzasadnienia ustawą ubezpieczeniową, zobowiązana była wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od zawiadomienia o szkodzie, jakie złożył poszkodowany a maksymalnie termin ten może wynosić 90 dni – ust. 2 tego artykułu. Natomiast pozwana nie spełniła świadczenia czyli słusznie powódka wywiodła, iż pozwany jest w zwłoce ze spełnieniem świadczenia, ale nie po 30 dniach, ale po 90 dniach, ponieważ to taki termin był konieczny pozwanemu do właściwej oceny jakie zadośćuczynienie w pierwotnej wysokości winno zostać wypłacone powódce (w tym zakresie koniecznym było przebadanie powódki, zebranie informacji i dokumentacji, co nie było możliwe, w ocenie sądu, w terminie 30 dni, ale było możliwe w terminie 90 dni). W tej sytuacji sąd uznał, iż pozwany pozostaje w zwłoce w zapłacie odszkodowania na rzecz powódki od dnia 27 lipca 2016 roku, czyli po 90 dniach od wezwania do spełnienia świadczenia. Od tej daty sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty 80 000 złotych do dnia zapłaty.

Z kolei powódka dwukrotnie rozszerzała powództwo o zadośćuczynienie i pozwana w każdym przypadku, w oparciu o treść wyżej wymienionych przepisów, winna spełnić świadczenie, z tym że już po 30 dniach, tym bardziej, że znane jej były opinie lekarskie, które powołane zostały wyżej. Zatem od kwot po 100 000 złotych odsetki zostały zasądzone:

- od dnia 12 maja 2018 roku do dnia zapłaty (pozwanemu doręczone zostało pismo z dnia 3 kwietnia 2018 roku k. 220 akt w dniu 11 kwietnia 2018 roku – protokół rozprawy z dnia 11 kwietnia 2018 roku k. 222 akt sprawy, czyli 30 dni od 11 kwietnia 2018 roku to 11 maja 2018 roku, zatem odsetki winny być zasądzone od 12 maja 2018 roku),

- od dnia 4 listopada 2018 roku do dnia zapłaty (pismo powódki z dnia 31 sierpnia 2018 roku zostało pozwanemu doręczone w dniu 3 października 2018 roku, zatem odsetki winny być zasądzone od dnia 4 listopada 2018 roku).

Z kolei pozwana jest w zwłoce z zapłatą na rzecz powódki odsetek ustawowych od kwoty 220 000 złotych, bowiem kwotę tę winna wypłacić do 26 lipca 2016 roku, natomiast wypłata została zrealizowana w dniu 17 października 2017 roku, zatem od dnia 27 lipca 2016 roku do dnia 16 października 2017, powódce należne są ustawowe odsetki za opóźnienie, liczone właśnie od tej kwoty.

Orzeczenie o odsetkach sąd oparł na podstawie art. 481§1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy ubezpieczeniowej (Pkt. 1 i 2 wyroku) Dalej idące powództwo odsetkowe zostało oddalone jako pozbawione podstaw prawnych. (pkt. 6 wyroku)

Rozważania dotyczące odszkodowania na rzecz powoda na podstawie art. 444 §1 k.c.

Stosownie do treści art. Art. 444. § 1. W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Z zeznań świadków G. S., R. S. i powódki wynika, że w Holandii, na dojazdy do powódki wraz z kosztami parkingu wydane zostało 667 Euro dodatkowo powódka dołączyła do akt paragony na zakup paliwa oraz te związane z kosztami parkowania. W ocenie sądu w ten sposób powódka poniesienie tych kosztów udokumentowała i w ramach art. 444§1 k.c. Kurs ( (...) – kursy walut na dzień 20.05.2016 roku) to 4,4163 złotych za jedno Euro. Czyli 667 Euro razy 4,4163 złotych to kwota 2937 złotych.

Powódka podała, że w wyniku wypadku utraciła:

- ipada – o wartość 2500 złotych,

- dwie walizki o wartości 300 złotych,

- ubranie o wartości 500 złotych,

- bilet do Holandii o wartości 270 złotych,

Dodatkowo musiała ponieść kolejne koszty paliwa w kwocie około 625,63 złotych, koszty RTG zęba w kwocie 40 złotych, zakupiła protezę szczękową za kwotę 1200 złotych, wydała kwotę 221,78 złotych na leki oraz kwotę 340 złotych, jako zapłatę za wypożyczenie kul.

Razem daje to kwotę: 8893,41 złotych. Dodatkowo powódka poniosła jeszcze koszty 4500 złotych na powrót do Polski transportem medycznym. W ocenie sądu wyżej podane koszty są wiarygodne i w większości udokumentowane fakturami i rachunkami. Kwoty 4500 złotych sąd nie doliczał, bowiem w toku procesu została ona powódce wypłacona.

Powódka dokonała rozszerzenia powództwa o kwotę 2430 złotych – w dniu 8 czerwca 2017 roku. Na tą kwotę złożyły się koszty:

- 320 złotych za usługi stomatologiczne,

- 510 złotych tytułem kosztów tłumaczeń z holenderskiego i angielskiego,

- 1600 złotych tytułem kosztów korony porcelanowej.

Z zeznań powódki wynika, że były to koszty związane z wypadkiem. Wszystkie te koszty zostały udokumentowane k. 105 – 107 akt sprawy.

W ocenie sadu koszty te:

- były związane z wypadkiem w Holandii, nie ma podstaw do kwestionowania kosztów tłumaczeń w sytuacji, gdy z rachunku wynika, że dotyczyły one tłumaczeń z języka holenderskiego i angielskiego a przecież wypadek miał miejsce Holandii,

- zostały prawidłowo wykazane.

Stąd kwotę 2430 złotych należało zsumować z kwotą 8893,41 złotych z kwotą 2430 złotych co dawało kwotę 11 323,41 złotych.

Kwota ta na podstawie art. 444§1 k.c. została zasądzona w punkcie 3 wyroku.

Odnośnie odsetek ustawowych za opóźnienie to:

• a)  co do kwoty 8672 złotych (kwota bez kosztów leków w wysokości 221,78 złotych bowiem ta kwota została dopiero zgłoszona w pozwie) odsetki ustawowe zostały zasądzone od dnia 27 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, z argumentacją taką samą jak została przedstawiona powyżej, w zakresie kwoty 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia – na karcie 9 uzasadnienia i początek k. 10. Pozwany miał – w ocenie sądu – w okresie 90 dni ocenić koszty składające się na kwotę 8672,63 złotych i mógł je w terminie do 26 lipca 2016 roku wypłacić. Stąd na podstawie art. 481 §1 k.c. i art. 14 ustęp 2 ustawy ubezpieczeniowej zostały zsądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od tego dnia do dnia zapłaty.

  b)  co do kwoty 221,78 złotych tytułem kosztów leków, to w dniu 9 listopada 2017 roku pozwany otrzymał odpis pozwu i w okresie 30 dni, stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy ubezpieczeniowej mógł wypłacić kwotę 221,78 złotych tytułem wydatków na leki, stąd odsetki ustawowe za opóźnienie zostały wypłacone od dnia 9 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

  c)  co do kwoty 2430 złotych to pozwany dowiedział się o tym roszczeniu powódki w dniu 20 lipca 2017 roku (dowód doręczenia k. 112 akt, czyli 30 dni mija w dniu 19 sierpnia 2017 roku), stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty zostały zasądzone od dnia 20 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty – art. 481 §1 k.c. w związku z art. 14 ust.1 ustawy ubezpieczeniowej.

Dodatkowo powódka w toku procesu uzyskała od pozwanego kwotę 4500 złotych tytułem zwrotu kosztów transportu powódki do Polski. Kwota ta została wypłacona w dniu 17 października 2017 roku. Zatem słusznie powódka wywodzi, że należą się jej ustawowe odsetki za opóźnienie od tej kwoty od dnia 26 lipca 2016 roku do dnia 16 października 2017 roku i to na podstawie art. 481§1 k.c. w związku z art. 14 ust.2 ustawy ubezpieczeniowej, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie 4 wyroku. Uzasadnienie, co do zasądzenia tej kwoty za ten okres jest tożsame z odsetkami co do kwoty 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia – k. 9 i 10 uzasadnienia.

Dalej idące powództwo, co do kwoty odszkodowania i odsetek ustawowych za opóźnienie musiało zostać oddalone. (Pkt. 6 wyroku)

Rozważania co do roszczenia powoda o zasądzenie na jego rzecz renty wyrównawczej w oparciu o treść art. 444§2 k.c.

Powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 60 000 złotych, stanowiącej utratę zarobków w Holandii. Zdaniem sądu podstawą prawną, co do tego żądania jest art. art. 444§2 k.c., bowiem jest świadczenie odszkodowawcze i rentowe. Przepis ten sanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Powódka wykazała, że raz w roku na około 2,5 miesiąca w roku wyjeżdżała do Holandii do pracy. Z tego tytułu w roku 2015 uzyskała kwotę 13 572, 22 złotych dochodu. W ocenie sądu powódka byłaby w stanie taką samą kwotę dochodu uzyskać w 2016 roku. Zatem za rok 2016 skapitalizowana renta dla powódki z tytułu utraty zarobków winna się wyrażać kwotą 13 572,22 złotych.

Z kolei w latach 2017 i 2018, w ocenie sądu, powódka mogłaby zarobić kwoty po 14 000 złotych, czyli nieco wyższe, bowiem doświadczenie życiowe wskazuje, że zarobki za kolejne lata mogłyby wzrosnąć nawet biorąc pod uwagę czynnik inflacyjny. Dlatego też sąd przyjął kwotę po 14 000 złotych w latach 2017 – 2018. Tutaj ścisłe udowodnienie szkody przez powódkę było praktycznie niemożliwe, ale punktem odniesienia było właśnie rozliczenie podatku za rok 2015. W ocenie sądu, przy zastosowaniu treści art. 320 k.p.c. przyjęto kwoty wyżej opisane.

Zatem za lata 2017 i 2018 kwota skapitalizowanej renty wyrównawczej dla powódki tytułem utraty zarobków to kwota po 14 000 złotych, czyli razem 28 000 złotych.

Stąd w punkcie 5 wyroku na rzecz powódki została zasądzona kwota 41 527,22 złotych tytułem skapitalizowanej renty dla powódki za okres 2016 roku do 2018 roku.

Powódka roszczenie o zasądzenie na jej rzecz kwoty 40 000 złotych tytułem utraconych zarobków, za okres 2016 roku i 2017 roku, zgłosiła w piśmie procesowym z dnia 3 kwietnia 2018 roku i domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od daty doręczenia tego pisma procesowego pozwanemu.

Zdaniem sądu nadal obowiązuje zasada z art. 14 ust.1 ustawy ubezpieczeniowej o obowiązku wypłaty tej kwoty w terminie 30 dni zatem, gdy pozwany otrzymał pismo procesowe z rozszerzonym żądaniem pozwu w dniu 11 kwietnia 2018 roku na rozprawie (protokół k. 222 akt sprawy) to do dnia 11 maja 2018 roku powinien właściwie oszacować roszczenie powódki i wypłacić jej kwotę utraconego wynagrodzenia za okres od 2016 do 2017 roku w wysokości 27 572,22 złotych. Stąd odsetki ustawowe za opóźnienie zostały naliczone od dnia 12 maja 2018 roku do dnia zapłaty.

Z kolei powódka rozszerzyła powództwo o dalszą kwotę 20 000 złotych tytułem utraconych zarobków za rok 2018 w piśmie procesowym z dnia 31 sierpnia 2018 roku, które zostało doręczone pełnomocnikowi pozwanego w dniu 3 października 2018 roku (protokół rozprawy k. 296 akt) i w terminie 30 dni od tego dnia pozwany mógł wypłacić powódce kwotę 14 000 złotych, tytułem utraconych zarobków za rok 2018 – bowiem powódka zawsze wyjeżdżała do pracy w okresie wiosennym. Stąd od dnia 4 listopada 2018 roku powódka będzie w zwłoce w zapłata tej kwoty i stąd od tego dnia zostały zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie do dnia zapłaty.

Odsetki od wyżej wymienionych kwot zostały zasądzone na podstawie art. 481§1 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy ubezpieczeniowej. Dalej idące powództwo o zasądzenie renty z tytułu utraconych zarobków za lata 2016 – 2018, zarówno co do kwoty głównej jak i odsetek ustawowych za opóźnienie zostało oddalone, jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych. (pkt 6 wyroku).

W tym miejscu koniecznym jest uwaga, że w zakresie cofniętego powództwa, co do kwoty 220 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i 4500 złotych tytułem odszkodowania postępowanie zostało umorzone na podstawie art. 355§1 k.p.c. – pkt. 7 wyroku.

Rozważania co do kosztów postępowania.

Całość roszczenia powódki zamykała się kwotą

- 500 000 złotych tytułem zadośćuczynienia, (z czego w toku procesu zostało powódce wypłacone 220 000 złotych, a wypłata tych środków jest równoznaczna z przyjęciem zasadności roszczenia powódki i przegrania po stronie pozwanej)

- 15857,04 złotych tytułem odszkodowania na podstawie art. 444§1 k.c.

- 60 000 złotych tytułem utraconych zarobków,

Czyli była to kwota 575857,04 złotych.

Powódka wygrała proces do kwoty 557 395, 63 złotych, zatem prawie w 97% (96, (...)..) W tej sytuacji na podstawie art. 100 k.p.c sąd uznał, że powódka uległa pozwanemu jedynie w znikomej części swych roszczeń i zasądził od pozwanego na rzecz powódki w związku z §2 pkt.7 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz.1800 z późniejszymi zmianami) kwotę 10 800 złotych tytułem kosztów postępowania, stanowiących wynagrodzenie ustanowionego dla powódki pełnomocnika z urzędu. (Pkt. 8 wyroku)

Na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w punkcie 9 wyroku sąd nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach:

- 27 870 złotych tytułem opłaty sądowej od zasądzonych roszczeń,

- 9540,49 złotych tytułem wydatków sądowych (opinie biegłych).

Sędzia Jarosław Klon