Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka G. D. wniosła o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 25.000 USD z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu . Na rozprawie w dniu 5 stycznia 2016 r powódka ograniczyła żądanie do należności głównej cofając żądanie zasądzenia odsetek. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu .

W uzasadnieniu powódka podniosła , że umową ustną zawartą w 1999 pożyczyła pozwanym kwotę 275.000 zl oraz kwotę 25.000 USD . W umowie strony nie określiły terminu zwrotu pieniędzy . W chwili zawarcia umowy pozwani pozostawali w związku małżeńskim. Pismem z dnia 8 lipca 2014 r powódka wypowiedziała umowę pożyczki a termin zwrotu całości udzielonej pożyczki upłynął w ciągu 6 tygodni od dnia wypowiedzenia umowy tj dnia 19 08 2014 r zgodnie z art. 723 kc. Powódka wezwała pozwanych pismem z dnia 2 09 2014 r do zwrotu kwoty pożyczki wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie . Pozwani odebrali wezwanie w dniu 4 09 2014 r. Pozwani nie wywiązali się ze zobowiązania zaciągniętego w USD. Zwrócili jedynie część długu w wysokości 275.000 zl a nadto przelewem z dnia 30 07 2010 r spłacili kwotę 17.337 zł tytułem reszty należnych odsetek od zadłużenia 275.000 zł.

Pozwani I. H. i J. H. wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia na podstawie art. 118 kc . Pozwani przyznali , że umowa pożyczki zawarta była ustnie w 1999 r. W 2007 r strony pisemnie potwierdziły saldo zadłużenia na dzień 13 marca 2007 r . 10 letni termin przedawnienia należy więc zdaniem pozwanych liczyć od 1999 r , a zatem powództwo wniesione w kwietniu 2016 r jest przedawnione.

Niezależnie od zarzutu przedawnienia pozwani podnieśli , że ich dług wobec powódki nie wynosi 25.000 USD bowiem w dniu 30 07 2010 r zapłacili powódce 17.337 zł co winno zmniejszyć dochodzoną należność. Pozwani ponadto dokonali jeszcze dalszych przelewów ale nie posiadają na to potwierdzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 1999 r ustną umową powódka pożyczyła pozwanym kwotę 25.000 USD oraz 275.000 zł na rozwój gospodarstwa rolnego . Strony nie ustaliły terminu zwrotu należności. Od 2005 r co pół roku powódka ustnie upominała się o zwrot pożyczonych pieniędzy. ( okoliczność bezsporna)

W dniu 13 marca 2007 r strony potwierdziły pisemnie stan zadłużenia . Pozwani złożyli pisemne oświadczenie , że są dłużni powódce 275.000 zł oraz 25.000 USD. ( dowód pismo z dnia 13 marca (...) karta 5)

W dniu 2 października 2007r pozwani spłacili powódce kwotę 275.000 zł z częścią odsetek. Przelewem z dnia 30 07 2010 r pozwani spłacili powódce odsetki od odsetek od kwoty 275.000 zł w wysokości 17.337 zł .

( dowód przesłuchanie powódki , potwierdzenie przelewu z dnia 30 07 2010 r karta 64)

Pismem z dnia 8 lipca 2014 r powódka wypowiedziała pozwanym umowę pożyczki jednocześnie wzywając ich do zapłaty między innymi kwoty 25.000 USD . ( dowód pismo karta 6)

Pismem z dnia 2 września 2014 powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 275.000 zł i 25.000 USD wraz z odsetkami przy czym o zwrot kwoty 275.000 zł wezwano omyłkowo bo kwota ta była już wówczas spłacona.

( dowód pismo karta 9) .

Sąd zważył:

W myśl art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się do przeniesienia na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku , a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki , której wartość przenosi pięćset złotych powinna być stwierdzona pismem .

Pomiędzy stronami fakt zawarcia umowy pożyczki na kwotę 25.000 USD był bezsporny.

Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia twierdząc , że od daty zawarcia umowy pożyczki tj od 1999 r upłynął 10 letni termin przedawnienia .

Podnieśli również zarzut co do wysokości roszczenia twierdząc , że powinno być ono obniżone o kwotę 17.337 zł którą w 2010 r przelewem zapłacili na poczet długu. Powódka przyznał fakt zapłaty przez pozwanych kwoty 17.337 zł lecz podała że zapłacili ją z innego tytułu a więc nie na poczet długu.

Roszczenie powódki nie jest przedawnione.

W myśl art. 723 kc jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony , dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę . Fakt że strony nie ustaliły terminu spłaty pożyczki był pomiędzy stronami bezsporny.

Zgodnie z art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 kc , jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczeń wynikających z zawartej pomiędzy stronami umowy pożyczki wynosi 10 lat. W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Skoro pożyczka był bezterminowa, stała się wymagalna dopiero po wypowiedzeniu umowy a więc z upływem 6 tygodni po wypowiedzeniu umowy czyli z dniem 23 sierpnia 2014 r . Dopiero z tą datą rozpoczął się 10 letni bieg przedawnienia. Pozew wniesiono w 2016 r a zatem roszczenie nie uległo przedawnieniu .

Twierdzenia pozwanych jakoby bieg przedawnienia rozpoczął się w 1999 r są w świetle art. 723 kc bezpodstawne.

Na marginesie zaznaczyć wypada że pismem z dnia 13 marca 2007 r pozwani uznali swój dług a uznanie długu w świetle art. 123 § 1 pkt 2 kc przerywa bieg przedawnienia , a po przerwaniu biegu przedawnienia biegnie ono na nowo . Gdyby zatem iść za tokiem rozumowania pozwanych ( wbrew przepisowi art. 723 kc) to w dacie wniesienia pozwu 15 04 2016 r od dnia 13 marca 2007 r nie upłynął jeszcze 10 letni okres przedawnienia roszczenia. Wobec powyższego brak jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania roszczenia za przedawnione.

Roszczenie powódki jest zasadne również co do wysokości . Pozwani podnieśli co prawda że w 2010 r dokonali przelewu na rzecz powódki kwoty 17. 337 zł lecz przyznali również fakt , że wcześniej dokonywali rozliczeń innej kwoty 275.000 zł również pożyczonej od powódki . Wobec zarzutu powódki że kwota 17.337 zł nie stanowiła zwrotu pożyczki kwoty 25.000 USD lecz była kontynuacja rozliczeń pożyczki w złotówkach znajduje potwierdzenie w zeznaniach powódki oraz w samym dowodzie przelewu . Na przelewie z dnia 30 07 2010 r pozwani sami wpisali , że kwota 17.337 zł stanowi „ spłatę odsetek od odsetek rozliczenie końcowe.” Gdyby zamiarem stron było uiszczenie części długu 25.000 USD to z pewnością przelew nie zostałby zatytułowany jako odsetki i do tego rozliczenie końcowe.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanych wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 5 stycznia 2017 r . Pozwani zatem nie udowodnili że dokonali spłaty części zadłużenia a zeznania powódki w świetle zgromadzonych dokumentów są wiarygodne.

Dlatego Sąd na mocy wyżej cytowanych przepisów uwzględnił roszczenie w całości.

W pkt 2 wyroku umorzono postępowanie w zakresie ograniczonego żądania na mocy art. 355 kpc .

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 kpc .

SSO Marta Kucharczyk- Gemza