Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSO Katarzyna Żymełka

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r., w G.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Zakładu Serwisów (...) T. S., W. O. – Spółki Jawnej w P.

przeciwko B. B.

o zapłatę

w postępowaniu uproszczonym

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 25 marca 2013 r., sygn. akt VII GC 1436/11

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 600 (sześćset) tytułem kosztów procesu.

/-/ Katarzyna Żymełka

Sygn. akt X Ga 249/14

UZASADNIENIE

Apelację pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 25 marca 2013 r. wydanego w postępowaniu uproszczonym Sąd Odwoławczy uznał za uzasadnioną.

Zgodnie z art. 505 ¹⁰ k.p.c. apelację wniesioną od wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym rozpoznano w składzie jednoosobowym na posiedzeniu niejawnym, wobec nie zawarcia przez skarżącą w apelacji żądania, o którym mowa w § 2 powołanego przepisu. ^.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadzi postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wyrok Sądu odwoławczego oparty jest o art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 505 ⁹ k.p.c.

Zgodnie z tym ostatnim przepisem apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Pozwana zarzucała zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 k.c. oraz przepisów prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. i art. 479 ¹² § 1 k.p.c. Przynajmniej część tych zarzutów jest uzasadniona.

W szczególności za uzasadnione należy uznać twierdzenia pozwanej, że powódka nie udowodniła wysokości należnego jej wynagrodzenia za wykonanie naprawy sprzętu pozwanej. Nie wykazała również zakresu wykonanej naprawy. W szczególności dowodu takiego nie stanowią ani wystawione przez powódkę faktury VAT, ani złożone do akt protokoły naprawy – montażu.

Faktura to dokument stwierdzający dokonanie objętej nim transakcji gospodarczej umożliwiający podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady jak i wysokości, i nie spełnia ze swojej istoty funkcji dokumentu umowy. Przyjęcie faktury może być traktowane jako oświadczenie dłużnika podjęcia stosownych czynności zmierzających do sprawdzenia zasadności świadczenia i wykonania czynności księgowo – finansowych przygotowujących spełnienia świadczenia. Samo przyjęcie faktury z zamiarem dokonania czynności sprawdzających, a nawet jej zaksięgowanie nie stanowi oświadczenia woli przyjmującego, kreującego powstanie stosunku zobowiązaniowego, ani akceptującego wysokość świadczenia określonego jednostronnie przez wystawiającego fakturę. Przyjęcie faktury i jej zaksięgowanie daje jedynie podstawę do potwierdzenia istnienia zdarzenia gospodarczego wynikającego z łączącej strony umowy, w sytuacji gdy pozwala na to materiał dowodowy sprawy. Z tych przyczyn dokument ten nie stanowi dowodu istnienia i wysokości należności przysługującej powódce.

Powódka również nie wykazała wydania pozwanej naprawionego sprzętu. Przedłożyła co prawda protokoły naprawy – montażu z parafkami w rubryce pieczęć i podpis klienta, jednakże nie wykazała, że podpisy te pochodzą od pracowników pozwanej. Świadek Ł. P. zeznał, że protokół podpisał operator pozwanej p. P.. Natomiast z zeznań świadka J. P. wynika jasno, że nie podpisał protokołu naprawy – montażu. Również protokołu nie podpisywał J. S., ani operator S. Ż.. Z oczywistych względów nie można się tutaj przecież oprzeć jednie na zeznaniach świadka Ł. P..

Zasadny zatem okazał się zarzut sprzeczności ustaleń Sądu Rejonowego z zebranym materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny nie uzasadnił dlaczego uznał, że protokół naprawy został podpisany przez operatora koparki J. P., odmawiając wiarygodności zeznaniom świadków J. S., S. Ż. i J. P. oraz w ogóle ich nie oceniając. Umknęło również uwadze Sądu Rejonowego, że S. Ż. był operatorem koperki do lutego 2010 r., a należność dochodzona pozwem obejmowała wynagrodzenie za usługi wykonane w kwietniu i maju 2010 r. Tym samym trudno przyjąć, że wobec braku zastrzeżeń operatora koparki S. Ż., pozwana prawidłowo wykonała usługę, skoro w dacie wykonania usługi i w okresie późniejszym S. Ż. nie pracował na tym sprzęcie.

Dlatego stwierdził Sąd Okręgowy, że nie sposób uznać w niniejszej sprawie za udowodniony zakres wykonania usługi oraz jej wysokość. Powódka nie zgłosiła wniosków dowodowych na okoliczność wysokości dochodzonej należności. Dokument WZ na część materiału, zdaniem powódki wykorzystanego przy wykonaniu usługi, nie stanowi tego dowodu. Dokument ten został sporządzony przez powódkę, brak na nim podpisu i akceptacji pozwanej.

Z drugiej zaś strony pozwana kwestionowała zasadność i wysokość dochodzonej przez powódkę należności.

Odnośnie do zarzutu pozwanej w postaci naruszenia prawa procesowego w postaci art. 479 ¹² k.p.c. poprzez nie oddalenie wniosków dowodowych powódki z zeznań świadków, stron i dokumentów, wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 162 k.p.c. strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy.

W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dopuścił wnioski dowodowe powódki na rozprawach w dniu 2 kwietnia 2012 r., 1 czerwca 2012 r. i 18 marca 2013 r. Pełnomocnik pozwanej obecny na wskazanych rozprawach nie wniósł w tym zakresie zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c., a zatem pozwana utraciła prawo powoływania się na powyższe uchybienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁹ k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu przed sądem pierwszej instancji oparte zostało o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349). Na koszty te stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego według stawki minimalnej w kwocie 600 zł.

W postępowaniu apelacyjnym pozwana nie była reprezentowana przez radcę prawnego.

/-/ Katarzyna Żymełka