Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Schoenborn

Sędziowie SSO Arkadiusz Łata (spr.)

SSO Małgorzata Peteja-Żak

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Moniki Lew Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2018 r.

sprawy skazanego K. P. /P./ ur. J. i I.,

ur. (...) w G.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 6 lipca 2018 r. sygnatura akt III K 391/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. B. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3. zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 954/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w materii wydania wyroku łącznego i trafnie uznał, że w konfiguracji skazań K. P. korzystniejszy dla wymienionego wariant stanowić będzie zastosowanie przepisów w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r.

Umożliwiał on bowiem objęcie węzłem kary łącznej (w ramach wyroku łącznego):

- kary łącznej wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 6 kwietnia 2016 r. – sygn. akt V K 65/16 (kara ta ukształtowana przy tym została na gruncie skazać ,,cząstkowych” wynikających z wyroku tegoż Sądu z dnia 21 stycznia 2014 r. – sygn. akt V K 607/13 oraz wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29 października 2013 – sygn. akt IX K 1181/13 – punkty: III i IV części wstępnej wyroku łącznego);

- kary łącznej wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 10 marca 2015 r. – sygn. akt VII K 1316/14 (punkt V części wstępnej wyroku łącznego);

- kary pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 14 lutego 2017 r. – sygn. akt IX K 428/14 (punkt VI części wstępnej wyroku łącznego);

- kary pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 15 marca 2018 r. – sygn. akt III K 1172/17 (punkt VII części wstępnej wyroku łącznego).

Zatem - w praktyce wszystkich wykonalnych łącznych i ,,jednostkowych” kar pozbawienia wolności, na jakie – jak dotąd – skazany został K. P..

W przypadku sięgnięcia po przepisy w wersji wcześniejszej, łączeniu podlegałyby ,,cząstkowe” kary pozbawienia wolności (już zaś nie – łączne kary tego rodzaju) orzeczone prawomocnie wyrokami wskazanymi w punktach: V i VI części wstępnej wyroku łącznego. Tylko bowiem czyny objęte dwoma powyższymi wyrokami tworzyły zbieg w rozumieniu wymaganym regulacją przepisu art. 85 kk w wersji obowiązującej przed datą 1 lipca 2015 r.

Dokonane one zostały przed dniem 10 marca 2015 r. i była to data zapadnięcia pierwszego – w odniesieniu do nich – wyroku pod względem chronologicznym.

Wyrok łączny w tego rodzaju warunkach w żadnym wypadku nie mógłby obejmować kar pozbawienia wolności wymierzonych w sprawach opisanych w punktach: III i IV części wstępnej wyroku łącznego. Jakkolwiek przestępstwa, których dotyczyły wspomniane wyroki ,,składały się” w samodzielny zbieg w rozumieniu art. 85 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015r., to jednak nie ,,budowały” one takiego zbiegu łącznie z występkami wskazanymi w wyrokach z punktów: V, VI i VII (wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 15 marca 2018 r. – sygn. akt III K 1172/17) części wstępnej wyroku łącznego. Od pierwszego czynu tej ostatniej grupy przestępstw ,,oddzielił” je wyrok opisany w punkcie III części wstępnej wyroku łącznego.

Przestępstwa, za które K. P. skazany został prawomocnie wyrokami z punktów: III i IV części wstępnej miały miejsce odpowiednio w datach: 5 grudnia 2012 r. i 30/31 sierpnia 2013 r., zaś wyrok omówiony w punkcie III – jak już wspomniano – wydany był 29 października 2013 r. Z kolei, występek objęty wyrokiem VI nastąpił dopiero dnia 19 listopada 2013 r., a występek z wyroku V – dnia 8 sierpnia 2014 r. Nie mogło przeto być mowy, by czyny te pozostawały w zbiegu (w sensie art. 85 kk w wersji sprzed 1 lipca 2015 r.) z przestępstwami objętymi wyrokami: III i IV części wstępnej wyroku łącznego.

Identycznie, przestępstwo z punktu VII części wstępnej badanego wyroku łącznego popełnione zostało w okresie: 29-30 maja 2017 r., czyli długo po wydaniu wyroków ujętych w punktach: III, IV, V i VI. ,,Wspólny” zbieg tychże czynów był zatem wykluczony.

Odrębnego zbiegu nie tworzyły też przestępstwa, za które K. P. skazany został wyrokami z punktów: I i II części wstępnej wyroku łącznego. Pomiędzy datami ich dokonania (odpowiednio: 21 października 2008 r. i 12 stycznia 2012 r.) zapadł bowiem wyrok I (26 sierpnia 2009 r.). Czyn, jakiego dotyczył wyrok II nie łączył się ponadto w zbieg z żadnym z przestępstw objętych kolejnymi wyrokami.

Wyrok II wydano w dacie 9 października 2012 r., zaś pierwszego z czynów, za które orzeczone zostały dalsze wyroki K. P. dopuścił się dnia 5 grudnia 2012 r.

Ze wszech miar trafnie tym samym Sąd Rejonowy zastosował przepisy znowelizowane.

Zastrzeżeń Sądu odwoławczego nie budził rozmiar wymierzonej łącznej kary pozbawienia wolności. Sąd I instancji trafnie wskazał dyrektywy orzekania takiej kary, a to w postaci stopnia przedmiotowych i podmiotowych związków pomiędzy poszczególnymi, zbiegającymi się przestępstwami oraz przesłanki prewencyjnego oddziaływania kary łącznej.

Dokonanie przez siedmiokrotnie karanego K. P. aż ośmiu przestępstw (w tym jednego wielozachowaniowego w rozumieniu art. 12 kk – wyrok VII części wstępnej), z których wszystkie skierowane były przeciwko mieniu przemawiało w sposób zdecydowany za przyjęciem negatywnej jednak wobec skazanego prognozy kryminologiczno-społecznej, a tym samym za wymierzeniem mu kary łącznej znacznie wyższej aniżeli wynikałoby to z zasady pełnej absorpcji, o co wnosił obrońca. Sąd Okręgowy uznał zatem, iż orzeczona łączna kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności za rażąco i niewspółmiernie surową uchodzić nie może.

Na uwzględnienie nie zasługiwał zatem wniosek obrońcy o pełną absorpcję, a już zupełnie postulat uchylenia wyroku i przekazania sprawy do rozpoznania ponownego. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne jednoznacznie przekonywały, iż właśnie ze względów prognostycznych i prewencyjnych tego rodzaju kara łączna stanowiłaby dla skazanego nieuzasadnioną niczym nagrodę. Instytucja kary łącznej nie została natomiast pomyślana jako swoista premia dla sprawcy popełniającego większą liczbę przestępstw. W takim wypadku jej rola byłaby wręcz demoralizująca i utwierdzająca przekonanie o opłacalności podobnego procederu.

K. P. był do chwili obecnej karany siedmiokrotnie. Pierwszy wyrok zapadł przed ponad dziewięciu laty. Skazany miał zatem bardzo dużo czasu na zmianę swej postawy życiowej oraz ukształtowanie prawidłowego stosunku do obowiązującego porządku prawnego. Kolejne wyroki świadczyły jednak, że nie skorzystał on z szansy na resocjalizację, pamiętając iż aż w pięciu wypadkach wymierzano mu kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania. Aż czterokrotnie jednak doszło do zarządzenia wykonania wspomnianych kar.

Wszystko to przemawiało za stosunkowo surowym potraktowaniem K. P. przy kształtowaniu kary łącznej.

Na korzyść skazanego przemawiała praktycznie wyłącznie dość pozytywna opinia z jednostki penitencjarnej. Stanowiła ona jednak przesłankę zbyt nikłą dla skutecznego podważenia ustaleń i ocen Sądu I instancji.

Do podobnych wniosków prowadziła również analiza stopnia przedmiotowych i podmiotowych zbieżności pomiędzy czynami, jakich wymieniony się dopuścił.

Przedmiotowe zbieżności ograniczały się w istocie do faktu, że wszystkie one skierowane były przeciwko temu samemu dobru chronionemu prawem – tj. mieniu. Ich kwalifikacje prawne pozostawały jednak odmienne: kradzieże zwykłe, kradzieże z włamaniem, nieumyślne paserstwo. Sposób i okoliczności popełnienia tychże występków, sposoby działania skazanego jako ich sprawcy przedstawiały się zatem różnie. Nie zachodziła też tożsamość pokrzywdzonych.

Odstępy czasowe pomiędzy poszczególnymi występkami były ponadto znaczne. Pierwszy czyn pod względem chronologii (wyrok z pkt III) miał miejsce 5 grudnia 2012 r., drugi po upływie ponad ośmiu miesięcy – 30/31 sierpnia 2013 r. (wyrok z pkt IV), trzeci po upływie dalszych bez mała trzech miesięcy – 19 listopada 2013 r. (wyrok z pkt VI), czwarty po ośmiu miesiącach – 8 sierpnia 2014 r. (wyrok z pkt V), a ostatni po dwóch latach i 8 miesiącach – 29 maja 2017 r. (wyrok z pkt VII).

Nie mogło być mowy o przyjęciu, iżby stanowiły one elementy, części składowe jednego procederu objętego jednolitym planem działania i jednolitym zamiarem.

Związki typu przedmiotowego nie były tym samym znaczące.

Pod kątem podmiotowym podobieństw można było dopatrywać się w zbieżnych pobudkach i motywacji skazanego – tj. działaniach podejmowanych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, identyczności rodzaju i postaci winy (wina umyślna, zamiar bezpośredni) odnośnie większości wskazanych wyżej przestępstw. Jedno jednak z nich (wyrok z pkt III) dokonane jednakże zostało z winy nieumyślnej.

Związki podmiotowe nie kształtowały się zatem ściśle.

Stopień powiązań przedmiotowych i podmiotowych nie był w badanym przypadku na tyle wysoki, aby skłaniać do wymierzenia kary łącznej w sposób choćby zbliżony bardziej do pełnej absorpcji.

Orzeczona kara łączna należycie spełni w efekcie swe cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Skazany dopuszczając się licznych czynów zabronionych winien był liczyć się ze zdecydowaną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości, czego wyrazem jest zapadły wyrok łączny.

Sąd Okręgowy utrzymał ten wyrok w mocy – jako trafny. O należnościach obrońcy z urzędu oraz o wydatkach postępowania odwoławczego orzeczono jak w pkt 2 i 3 wyroku niniejszego.