Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 409/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 23 lutego 2021 r. sygn. VI K 285/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania przez błędną ocenę dowodów, co prowadziło do błędnego ustalenia winy oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedziona apelacja oskarżonego, powtarzająca treść jego wyjaśnień jawi się jako polemika z prawidłową oceną dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji właściwie, logicznie i szeroko rozumowanie swe uzasadnił, zaś prawidłowość rozumowania i podniesione argumenty nie budzą zastrzeżeń w najmniejszym zakresie. Nie ma żadnej reguły dowodowej, która nakazywałaby uwzględnienie tylko relacji korzystnych dla oskarżonego czy traktowanie wyjaśnień oskarżonego jako podstawowego źródła ustaleń faktycznych. Swobodna ocena dowodów jako jedna z naczelnych zasad prawa procesowego nakazuje, aby Sąd orzekający oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, przy czym obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść. W tym zakresie ciężar spoczywa właśnie na dyrektywie zawartej w przepisie art. 7 k.p.k., która określa reguły obowiązujące przy dokonywaniu oceny dowodów i przyjmowania ich za podstawę dokonywanych ustaleń ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1997r. sygnatura akt II KKN 159/96; Prok. i Pr. 1998/2/7).

Sąd I instancji wskazał, iż dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej podkreślając, iż są one spójne i potwierdzają zeznania te także zeznania syna stron oraz zeznania pozostałych świadków: A. F., A. W., M. W., A. S., M. S., aczkolwiek znających dużą część sytuacji z relacji samej pokrzywdzonej. Zeznania te jednak są spójne i logiczne, brak podstaw do ich kwestionowania. Kwestie podnoszone w apelacji zostały już uwzględnione w toku postępowania przed Sądem I instancji i były przedmiotem wnikliwych pytań do stron. Kwestie te szeroko zostały omówione w uzasadnieniu wyroku i Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację tam zawartą zaś wywiedziona apelacja oskarżonego stanowi wyłącznie polemikę z argumentacją Sądu.

Odmiennie jedynie niż uczynił to Sąd I instancji ocenione zostały kwestie stosowania przemocy przez oskarżonego. Należy bowiem zauważyć, iż w toku postępowania przygotowawczego pokrzywdzona nie sprecyzowała w żadnym miejscu na czym miałyby polegać zachowania stanowiące użycie przemocy, wypowiadając się o tych zachowaniach jednozdaniowo. Także w trakcie postępowania przed Sądem I instancji skupiła się na zdarzeniach z dnia 11 stycznia 2019 r. zaś o pozostałym okresie nie wypowiadała się w zakresie stosowania przemocy fizycznej, lakonicznie tylko stwierdzając, iż w 2014 roku oskarżony miał wykręcić pokrzywdzonej ręce (karta 78). Nie może także w ocenie Sądu Okręgowego przekonywać o stosowaniu przez oskarżonego przemocy wobec żony fakt, iż miał oskarżony stosować przemoc fizyczną wobec innych kobiet. Istotne bowiem dla ustaleń faktycznych jest wskazanie jakie zachowania wypełniające znamiona także innych przepisów karnych stanowią elementy przestępstwa znęcania i nie jest w tym zakresie wystarczające tylko jednozdaniowe stwierdzenie o stosowaniu przemocy fizycznej. Zeznania pokrzywdzonej informacji takich nie zawierają, zatem w tym zakresie ocena zeznań pokrzywdzonej i ustalenia faktyczne nie są prawidłowe. W pozostałym zakresie treści zawarte w zeznaniach pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. B., zeznaniach świadków oraz dokumentach.

Brak podstaw do stwierdzenia w tej części zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych bowiem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego ( tak wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., sygn. I KR 197/74 - OSNKW 1975/5/58; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 r., sygn. II AKr 182/95 - Prok. i Pr. 1996/2-3/24; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 1992 r., sygn. II AKr 116/92 - KZS 1992/3-9/129).

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku bowiem nie zachodzą przesłanki błędnej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych Sądu I instancji które mogłyby wskazywać na całkowity brak podstaw uznania winy oskarżonego.

3.2.

Obraza przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. polegającą na:

—

dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonej I. B., w oderwaniu od zasad logiki i doświadczenia życiowego, pomijając zupełnie, iż pokrzywdzona jest silnie skonfliktowana z oskarżonym, między stronami toczy się obecnie postępowanie rozwodowe, gdzie jednym z argumentów mających przemawiać za winą powoda (oskarżonego) są stawiane przez pokrzywdzona zarzuty o rzekomej przemocy, pokrzywdzona ma interes w tym, by pomawiać oskarżonego w ⁷ niniejszej sprawie, a ponadto poprzez pominięcie tego, że w ⁷ersja podawana przez pokrzywdzoną nie jest wiarygodna, o czym świadczy m.in. to, że w swobodnej odpowiedzi na spontanicznie zadane pytanie przewodniczącego w sprawie XII C 1678/18 Sądu Okręgowego w Gliwicach pokrzywdzona nie była w stanie wyjaśnić na czym polega agresja i przemoc ze strony oskarżonego, z kolei wersja podawana przez pokrzywdzoną ewoluowała wraz z biegiem czasu;

—

bezkrytycznym przyjęciu za wiarygodne, spójne i logiczne zeznań pokrzywdzonej, pomimo tego, iż zeznania te charakteryzują się znacznym stopniem nieścisłości w zakresie sposobu jej traktowania przez oskarżonego, braku jakichkolwiek wcześniejszych skarg względem zachowania oskarżonego, pojawienia się wszelkich zarzutów pokrzywdzonej w stronę oskarżonego dopiero z chwilą wszczęcia postępowania rozwodowego - mimo rzekomo trwającej, kilkuletniej przemocy psychicznej i fizycznej;

—

dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, A. F., A. W., M. W., A. S., M. S., w oderwaniu od zasad logiki i doświadczenia życiowego, pomijając całkowicie fakt, iż wszyscy świadkowie posiadali wiedzę o rzekomych nagannych zachowaniach oskarżonego wyłącznie z relacji samej pokrzywdzonej, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w przedmiocie sposobu traktowania pokrzywdzonej przez oskarżonego;

—

bezkrytycznym przyjęciu za wiarygodne, spójne i logiczne zeznań świadka K. B. w zakresie rzekomej przemocy fizycznej oskarżonego w sytuacji gdy świadek ten jest silnie skonfliktowany z oskarżonym, ma interes w tym, by w niniejszym postępowaniu pomawiać oskarżonego, co więcej świadek groził w przeszłości oskarżonemu, że „załatwi go w sądzie”, ponadto wersja podawana przez świadka ewoluuje wraz z biegiem czasu;

—

bezkrytycznym przyjęciu za wiarygodne, spójne i logiczne zeznań świadków M. W. i A. W., w sytuacji, gdy świadkowie są silnie skonfliktowani z oskarżonym, mają interes w jego pomawianiu, ponadto cała ich wiedza o rzekomo złym traktowaniu pochodzi bezpośrednio od pokrzywdzonej lub świadka K. B., świadkowie ci nigdy nie byli bezpośrednimi obserwatorami negatywnych zachowań oskarżonego względem pokrzywdzonej, a ponadto wersje podawane przez w/w świadków są częściowo rozbieżne, a w dużej części nie dotyczą w ogóle relacji oskarżonego i pokrzywdzonej;

—

bezkrytycznym przyjęciu za wiarygodne, spójne i logiczne zeznań świadków A. S. i M. S., w sytuacji, gdy świadkowie ci nigdy nie byli bezpośrednimi obserwatorami negatywnych zachowań oskarżonego względem pokrzywdzonej, świadek A. S. wiedzę swą posiada z opowiadań pokrzywdzonej, ponadto świadkowie na stałe przebywają za granicą i nie zamieszkują w mieszkaniu sąsiadującym z pokrzywdzoną, co więcej wersje podawane przez w/w świadków odnośnie zdarzenia z 11 stycznia 2019 r. są rozbieżne - świadek A. S. zeznawała, iż zdarzenie miało miejsce dnia 11 stycznia 2019 r., tymczasem świadek M. S., iż miało to miejsce 18 stycznia 2019 r. (data zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa);

—

niezasadnym zdeprecjonowaniu wersji podawanej przez oskarżonego, w sytuacji, gdy jego wyjaśnienia były w całości spójne, logiczne i konsekwentne, od początku oskarżony przedstawiał jedną wersję, która znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonych dowodach;

Obraza przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. polegającą na:

—

pominięciu istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z przedłożonego do akt sprawy nagrania z 11 stycznia 2019 r. oraz wydruku aktywności G., z których to wynika, iż w dniu rzekomego pobicia oskarżony przebywał w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej zaledwie 20 minut, z kolei z przedłożonego nagrania nie wynika, by zdarzenie miało taki przebieg i charakter jak opisuje to pokrzywdzona i świadek K. B.;

—

pominięciu istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z nagrania rozmowy telefonicznej K. B. i oskarżonego, z którego to wynika, iż świadek groził oskarżonemu, że „załatwi go w sądzie”, co więcej w nagraniu tym oskarżony stanowczo zaprzecza jakoby zdarzenie miało talu przebieg jak opisuje to pokrzywdzona;

—

pominięciu istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z nagrania pierwszej rozprawy w sprawie XII C 1678/18 Sądu Okręgowego w Gliwicach (w aktach XII C 1678/18), z którego to nagrania wynika, iż na spontaniczne pytanie kierowane do pokrzywdzonej nie była ona w stanie odpowiedzieć na czym polegać ma rzekoma przemoc i agresja oskarżonego względem jej osoby - wypowiedź pokrzywdzonej kłóci się to z obrazem oskarżonego jaki pokrzywdzona rysowała w niniejszym postępowaniu;

—

pominięciu istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a wynikających zarówno z zeznań pokrzywdzonej, świadka K. B., jak i wyjaśnień oskarżonego faktów, zgodnie z którymi oskarżony w okresie objętym zarzutem wielokrotnie i w długich czasookresach nie przebywał w miejscu zamieszkania, gdyż pracował na wyjazdach (w delegacjach), a co za tym idzie nie istniała możliwość stosowania jakiejkolwiek formy przemocy w tym czasie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak w punkcie 3.1. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji właściwie wskazał na jakich dowodach oparł się czyniąc określone ustalenia faktyczne a konfrontując je z przeprowadzonymi dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzenia i okoliczności przestępstwa nie wykazuje błędów. Obrońca wskazuje na szereg dowodów które według niego powinny być ocenione odmiennie niż uczynił to Sąd Rejonowy. Należy jednak wskazać, iż szczegóły na które wskazuje obrońca bynajmniej nie powodują, że relacja oskarżonego staje się przez to bardziej wiarygodna, przy jednoczesnym zdezawuowaniu relacji pokrzywdzonej.

Nie sposób uznać iż zeznania pokrzywdzonej w zakresie sytuacji będących elementami znęcania się psychicznego są lakoniczne czy charakteryzują się nieścisłościami. Pokrzywdzona opisywała zdarzenia zawierając szczegóły tych zdarzeń, wskazując na relacje oskarżonego z innymi kobietami i korelując jego zachowania z tymi właśnie zdarzeniami. Fakt traktowania żony przez oskarżonego w niewłaściwy sposób potwierdzają także inne osoby, zatem trudno uznać iż zachowania takie zostały odmiennie ocenione przez pokrzywdzoną dopiero po złożeniu przez oskarżonego pozwu rozwodowego. Należy także zważyć na informacje o wcześniejszych – przed 11 stycznia 2019 r. – interwencjach Policji oraz informacje odnośnie „Niebieskiej karty” która to procedura został przecież wszczęta wcześniej niż ostatnie wydarzenia, bo w 2014 roku. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać iż zeznania pokrzywdzonej są niespójne czy nieścisłe. Sąd I instancji właściwie, logicznie i szeroko rozumowanie swe w zakresie oceny poszczególnych dowodów uzasadnił, zaś prawidłowość rozumowania i podniesione argumenty nie budzą zastrzeżeń w najmniejszym zakresie. Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację tam zawartą zaś wywiedziona apelacja obrońcy oskarżonego stanowi wyłącznie polemikę z argumentacją Sądu.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku bowiem nie zachodzą przesłanki błędnej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych Sądu I instancji które mogłyby wskazywać na całkowity brak podstaw uznania winy oskarżonego.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na wadliwym przyjęciu, że oskarżony w okresie od marca 2014 r. do 11 stycznia 2019 r. w P. poprzez wszczynanie awantur domowych, poniżanie, ubliżanie, wyzywanie wulgarnymi słowami ogólnie uznanymi za obraźliwe, zastraszanie, wykręcanie rąk, znęcał się w sposób psychiczny i fizyczny nad żoną I. B., a ponadto w dniu 11 stycznia 2019 r. uderzając otwartą ręką w okolice pleców a następnie uderzając pięścią w lewe ramię spowodował u w/w pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczenia barku lewego i odcinka szyjnego kręgosłupa bez śladów i obrażeń zewnętrznych, w sytuacji gdy brak było podstaw do tego rodzaju ustaleń.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak w punkcie 3.1. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby słuszny jedynie wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł wyrok swój na faktach nie znajdujących potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego albo też z prawidłowo ustalonych faktów tych wyprowadziłby wnioski niezgodne z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy lub doświadczenia życiowego.

Ponadto w zakresie ustaleń faktycznych i oceny dowodów podkreślić trzeba, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść obwinionego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może zaś sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 1992 r., sygn. II AKr 116/92 - KZS 1992/3-9/129).

Ocena całości materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego, uznana musi być za trafną i prowadzącą do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego oskarżonemu przestępstwa znęcania się psychicznego, które zostały uznane za trafne. W realiach niniejszej sprawy konfrontując ustalenia faktycznie z przeprowadzonymi dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzenia i okoliczności przestępstwa nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd dał wiarę i na których rozważania swe oparł.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku bowiem nie zachodzą przesłanki błędnej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych Sądu I instancji które mogłyby wskazywać na całkowity brak podstaw uznania winy oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W sprawie nie ujawniły się okoliczności które poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów wymagałyby uwzględnienia z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 23 lutego 2021 r. sygn. VI K 285/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena całości materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego, uznana musi być za trafną i prowadzącą do poczynienia ustaleń faktycznych które zostały uznane za trafne. Sąd I instancji właściwie wskazał na jakich dowodach oparł się czyniąc określone ustalenia faktyczne oraz przytoczył argumenty, którymi kierował się przy ocenie poszczególnych dowodów. W realiach niniejszej sprawy konfrontując ustalenia faktycznie z przeprowadzonymi dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzenia i okoliczności przestępstwa odnośnie przypisania oskarżonemu czynu w zakresie przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w postaci znęcania się psychicznego nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd dał wiarę i na których rozważania swe oparł.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 23 lutego 2021 r. sygn. VI K 285/19 w zakresie punktu 1

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy oceniając treść zeznań pokrzywdzonej i relacje wspierające te zeznania uznał, iż zachowanie oskarżonego dotyczące stosowania przemocy fizycznej w rzeczywistości było incydentalne – miało miejsce w dniu 11 stycznia 2019 r. i jako takie nie stanowiło stałego zachowania mającego być jednym z elementów znęcania się. Treść zeznań pokrzywdzonej nie wskazała by oskarżony bił pokrzywdzoną i nie dokonywał on innych naruszeń nietykalności cielesnej. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym jest przypisanie oskarżonemu w miejsce zarzucanego czynu:

a.  tego, że w okresie od marca 2014 roku do 11 stycznia 2019 roku w P. poprzez poniżanie, ubliżanie, wyzywanie wulgarnymi słowami ogólnie uznanymi za obraźliwe znęcał się w sposób psychiczny nad żoną I. B. czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. i za to na mocy art. 207 § 1 k.k. i za to Sąd wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo oskarżonemu zawiesza na okres próby 1 roku,

b.  tego, że w dniu 11 stycznia 2019 roku przez uderzenie otwartą ręką w okolice pleców oraz pięścią w lewe ramię spowodował u I. B. naruszenie nietykalności cielesnej czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 217 § 1 k.k. i za to na mocy art. 217 § 1 k.k. Sąd wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

Wobec niezasadności obu apelacji w zasadniczych częściach obciążono kosztami postępowania odwoławczego oskarżonego, w tym opłatą za obie instancje,.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 23 lutego 2021 r. sygn. VI K 285/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 23 lutego 2021 r. sygn. VI K 285/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana