Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 15 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Danuta Pacześniowska

Sędziowie: SO Leszek Dąbek

SR (del.) Anna Hajda (sp.)

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2014 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym sprawy

z wniosku Prezydenta Miasta Z.

z udziałem C. M. (M.)

o orzeczenie przepadku rzeczy

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 5 września 2013 r., sygn. akt VIII Ns 552/12

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Zabrzu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Anna Hajda SSO Danuta Pacześniowska SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 797/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 5 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu oddalił wniosek Prezydenta Miasta Z. o orzeczenie przepadku pojazdu F. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał Sąd Rejonowy, że wnioskodawca nie dołożył należytej staranności jakiej należy odeń wymagać w poszukiwaniu osoby uprawnionej do odbioru pojazdu wskazanego w komparycji postanowienia. Obowiązek dokładania staranności w poszukiwaniu osoby uprawnionej do odbioru pojazdu nakłada na wnioskodawcę przepis art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2005.108.908 ze zm.), przywołanej dalej w tym uzasadnieniu jako „ustawa”.

Z dokumentów załączonych do wniosku to jest umowy kupna - sprzedaży z dnia 7 maja 2010 roku wynika, że pojazd nabył C. M.. Natomiast z informacji Urzędu Miasta w Z. z dnia 21 stycznia 2013 roku wynika, że właścicielem tegoż pojazdu jest A. S., nie zaś wskazany we wniosku C. M.. Tym samym zauważyć należy, że właściciel pojazdu nie był prawidłowo wezwany do odbioru pojazdu.

W myśl art. art. 130 ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późniejszymi zmianami), który znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 152, poz. 1018) w sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że o ile usunięcie pojazdu było konieczne to jednak wnioskodawca nie dołożył należytej staranności w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, tym samym orzeczenie przepadku pojazdu było by sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, zatem wniosek podlegał oddaleniu.

Z wyżej wskazanym orzeczeniem nie zgodził się wnioskodawca wywodząc apelację, zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz sprzeczność poczynionych przez Sąd ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału przez przyjęcie, że wnioskodawca nie wzywał w prawidłowy sposób właściciela do jego odbioru.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący domagał się zmiany postanowienia i orzeczenia przepadku pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na wnioskodawcę i zasądzenia kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy musiała odnieść skutek i to niezależnie od trafności zarzutów w niej zawartych.

Niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu nieprocesowym, w którym stosownie do regulacji art. 13 § 2 kpc w sposób odpowiedni mają zastosowanie przepisy o procesie, w tym także regulacja art. 206 § 2 kpc obligująca sąd do doręczenia uczestnikom postępowania odpisu wniosku przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy w celu umożliwienia im podjęcia obrony przez wniesienia odpowiedzi na wniosek ( art. 207 § 2 kpc). Z tego obowiązku Sąd I instancji się nie wywiązał, gdyż odpis wniosku został doręczony uczestnikowi postępowania dopiero wraz z odpisem zaskarżonego postanowienia, przez co naruszył prawo procesowe. W wyniku tego uczestnik postępowania został faktycznie pozbawiony możliwości obrony swych praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 kpc w zw. z art. 13§ 2 kpc i tym samym stosownie do zawartej w nim regulacji prawnej w sprawie zachodzi nieważność postępowania.

Dlatego zaskarżone orzeczenie musiało ulec uchyleniu, o czym orzeczono stosownie do treści art. 386 § 2 kpc w zw. z art. 378 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy zakreśli uczestnikowi postępowania termin do złożenia odpowiedzi na wniosek i do zgłoszenia ewentualnych wniosków dowodowych, a po upływie tego terminu przystąpi do merytorycznego rozpoznania sprawy.

SSR ( del.) Anna Hajda SSO Danuta Pacześniowska SSO Leszek Dąbek