Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Barbara Braziewicz

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko W. N.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt VIII C 91/16

1.  oddala apelację.

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Barbara Braziewicz

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 9 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu zasądził od pozwanego W. N. na rzecz powódki (...) S.A. w W. kwotę 753,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 4 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 210 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Orzeczenie zapadło przy ustaleniu, że 29 stycznia 2014 r. strony zawarły umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Kwota składki za ubezpieczenie OC wynosiła 648zł, a termin płatności przypadał na 12 lutego 2014 r. W dniu 19 czerwca 2015 r. powódka skierowała do powoda wezwanie o zapłatę kwoty 741,63 zł.

Powyższe ustalenia poczyniono na podstawie przedłożonych dokumentów. Za zbędny uznał Sąd Rejonowy dowód z przesłuchania stron na okoliczność ich wzajemnych rozliczeń, równocześnie pozwany na takie rozliczenia nie wskazywał, a jedynie twierdził, że zarówno zasada, jak i wysokość roszczenia, nie zostały wykazane.

Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia przyjął Sąd Rejonowy art. 805 k.c. i 822 k.c. w zw. z art. 23 ust. 1 oraz 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.). Przyjął Sąd, że pozwany był zobowiązany zawrzeć umowę ubezpieczenia, a powódka w okresie obowiązywania ubezpieczenia winna zapewnić powodowi ochronę, toteż powódce należała się zapłata składki, jak i skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych od tej kwoty za okres poprzedzający wniesienie pozwu, poczynając od dnia następnego po dniu płatności. Wskazał Sąd, że płatność miała nastąpić 12 lutego 2014 r. i dlatego od 13 lutego 2014 r. pozwany był w zwłoce, a odsetki skapitalizowane zostały prawidłowo ustalone na kwotę 105,56 zł, co roszczenie o ich zasądzenie czyniło zasadnym w świetle art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w całości. Zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego prowadzącą do uznania, że powód w sposób właściwy wykazał zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia; art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający wymogom wskazanym w wyżej wymienionym przepisie, a w konsekwencji uniemożliwiający kontrolę instancyjną przedmiotowego wyroku oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że pozwany posiadał w stosunku do powoda zadłużenie z tytułu umowy ubezpieczenia OC. Przy tak postawionych zarzutach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Argumentował, że powód nie przedłożył odpisu umowy, a jedynie sporządzone w toku postępowania potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego.

W odpowiedzi na apelację powódka domagała się jej oddalenia i zasądzenia od strony pozwanej na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła odnieść skutku.

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ¹ k.p.c.), toteż wobec braku żądania przez strony przeprowadzenia rozprawy, na podstawie art. 505 ¹⁰ § 2 k.p.c. rozpoznano apelację na posiedzeniu niejawnym.

Wbrew zarzutom pozwanego, ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne, poczynione przez Sąd Rejonowy były prawidłowe i dlatego Sąd Okręgowy podziela jak i przyjmuje je za własne, zbędnym uznając ich ponowne szczegółowe przytaczanie. Zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy, jak i jego ocena były prawidłowe i odpowiadały rygorom wypływającym z art. 233 § 1 k.p.c. Myli się pozwany, jakoby Sąd pierwszej instancji uchybił tej regulacji, bowiem nie wykazał on, iż Sąd meriti, dopuścił się błędu logicznego w dokonanej ocenie okoliczności wziętych za podstawę wydanego orzeczenia i istotnych dla jej rozstrzygnięcia, uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (tak SN w orzeczeniu z 6.11.1998r., IICKN 4/98 nie publ.). Pozwany nie naprowadził jakichkolwiek okoliczności pozwalających na przejęcie, że ocena materiału dowodowego była sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Pozwany pozostaje w błędzie twierdząc, że powódka nie wykazała, zasadności oraz wysokości swojego roszczenia, gdyż umknęło mu, że powódka nie ograniczyła się do przedłożenia potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego (k. 14 i n.), a przedłożyła ona również polisę (k. 30 i n.), która stanowi wystarczający dowód zawarcia umowy ubezpieczenia. W dokumencie tym wyraźnie wskazano wysokość składki za ubezpieczenie OC, osobę ubezpieczającego oraz termin płatności. Nadto sam pozwany złożył pod tym dokumentem swój podpis. Z powyższego wynika, że powódka w wystarczającym stopniu wykazała podstawę faktyczną swojego żądania. Tym samym to na pozwanego przeszedł obowiązek wykazania, że składkę uiścił, stosownie do art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Pozwany jednak nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego tą okoliczność.

Zaznaczyć trzeba, że w świetle art. 482 k.c., żądanie zasądzenia skapitalizowanych odsetek jest dopuszczalne i znajduje poparcie w przepisach prawa– zasadnie przyjął Sąd Rejonowy, że prawidłowo ustalono ich wysokość na kwotę 105,56 zł za okres od 13 lutego 2014 r. do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa i zasądził na rzecz powoda żądaną kwotę. W polisie wyraźnie bowiem wskazano termin w jakim kwota składki miała być uiszczona, tj. 12 lutego 2014 r., toteż dopuszczalne było naliczanie odsetek za opóźnienie po tej dacie, stosownie do art. 481 § 1 k.p.c.

Nadto nie sposób uznać, że uchybił Sąd Rejonowi art. 328 § 2 k.p.c. albowiem uzasadnienie wyroku, aczkolwiek zwięzłe, to odzwierciedla proces myślowy składu orzekającego sprzed wydania orzeczenia, a zaskarżony wyrok poddaje się kontroli instancyjnej.

Tym samym nie dopatrzył się Sąd Okręgowych w zaskarżonym rozstrzygnięciu uchybień zarzucanych przez apelującego, jak również tych branych pod uwagę przez Sąd Odwoławczy z urzędu, i dlatego apelację oddalono.

Reasumując, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. , zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wliczając w ich poczet wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 180 zł, obliczone w oparciu o § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 12 października 2016r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1667).

SSO Barbara Braziewicz