Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Aleksandra Janas

Sędzia SO Gabriela Sobczyk (spr.)

Sędzia SR (del.) Monika Zielińska

Protokolant Monika Piasecka

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. H. (1)

przeciwko A. H.

o alimenty

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt III RC 481/13

oddala apelację.

SSR (del.) Monika Zielińska SSO Aleksandra Janas SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 198/14

UZASADNIENIE

Powódka J. H. (2), po ostatecznym sprecyzowaniu swojego stanowisko na rozprawie w dniu 18 listopada 2013r., domagała się zasądzenia od pozwanego A. H. kwoty po 800 zł miesięcznie tytułem alimentów, płatnych z góry do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie, podała, iż pozostaje w związku małżeńskim z pozwanym, a z małżeństwa stron pochodzi dwoje dzieci małoletni P. H. oraz pełnoletnia J. H. (3). Pozwany w żadnym stopniu nie przyczynia się do zaspokajania potrzeb rodziny. Powódka posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności w związku z czym pobiera rentę socjalną w kwocie 610 zł. Nadto pracuje w S. jako szwaczka na ¼ etatu z czego osiąga dochód w wysokości 400 zł brutto miesięcznie. Powódka podała, iż cierpi na zwyrodnienie kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego, co powoduje u niej chroniczne bóle nie pozwalające pracować w większym wymiarze czasu pracy. Pozwany jest emerytowanym górnikiem, w związku z czym osiąga stały dochód.

Pozwany A. H., w odpowiedzi na pozew, wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu zaznaczył, iż powódka podała nieprawdziwe informacje, gdyż z małżeństwa J. i A. H. pochodzi troje dzieci – J. H. (3) urodzona (...), I. H. urodzona (...) i P. H. urodzony (...). Pozwany płaci alimenty na dzieci w łącznej wysokości 1.700 zł miesięcznie, a po doliczeniu kosztów egzekucji, kwota ta osiąga poziom 1.838 zł. Poza tym z jego emerytury potrącana jest kwota 759,71 zł w związku z egzekucją administracyjną. Kwota jaką dysponuje po wszystkich potrąceniach wynosi 944,16 zł miesięcznie. Pozwany podał, iż wyrokiem z 2009 roku orzeczono rozdzielność majątkową między małżonkami z datą wsteczną od dnia 1 czerwca 2007 roku. Zaznaczył przy tym, iż swoją część mieszkania przekazał na rzecz dzieci, każdemu po 1/6 całości. Jego obecny stan zdrowia nie pozwala na podjęcie dodatkowej pracy, a jego sytuacja majątkowa nie pozwala na zadośćuczynienie żądaniu powództwa.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r. oddalił powództwo J. H. (1) przeciwko A. H. o alimenty w całości.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że strony zawarły związek małżeński w dniu 29 lipca 1989 roku w Urzędzie Stanu Cywilnego w R.. Obecnie nie toczy się między stronami sprawa o rozwód ani separację, jednakże strony pozostają w separacji faktycznej.

Powódka J. H. (1) ma obecnie 46 lat z zawodu jest krawcową, otrzymuje rentę w wysokości około 610 zł miesięcznie z tytułu orzeczonej trwałej umiarkowanej niepełnosprawności. Dodatkowo powódka pracuje jako szwaczka w S. na ¼ etatu z czego osiąga średni dochód w postaci około 400 zł brutto miesięczne.

Strony mają troje dzieci: J. H. (3) urodzoną (...), I. H. urodzoną (...) i P. H. urodzonego (...).

W Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej w sprawie o sygnaturze akt III RC 306/09 strony zawarły w dniu 27 listopada 2009 r. ugodę na mocy której pozwany zobowiązał się do płacenia alimentów na każde z trojga dzieci w następującej wysokości: J. H. (3) – 700 zł, I. H. – 500 zł, P. H. – 500 zł.

Aktualnie przed Sądem Rejonowym w Rudzie Śląskiej toczy się postępowanie (III RC 472/13) w której powódka, działająca imieniem małoletniego P. H. domaga się podwyższenia alimentów na małoletniego P. H. do kwoty 1300 zł miesięcznie.

Córka stron I. H. ma już dziecko na które otrzymuje alimenty w wysokości 600 zł miesięcznie, z czego przekazuje matce 200 zł. Powódka wraz z trojgiem swoich dzieci i swoim wnukiem mieszkają razem.

Powódka dysponuje całą kwotą przekazywaną przez pozwanego tytułem alimentów w łącznej kwocie 1700 zł miesięcznie, wydzielając dzieciom pieniądze według potrzeb. Powódka ponosi miesięcznie następujące koszty związane z utrzymaniem swoim i całej rodziny: fundusz remontowy 71,25 zł, telewizja kablowa 55,09 zł, opłata za gaz około 100 zł, energia elektryczna około 120 zł, opłata za telefon stacjonarny 54,92 zł, Internet 49,90 zł, opłatę za czynsz 640 zł, ubezpieczenie 35 zł, opłata za telefony komórkowe 167,75 zł.

Koszty wyżywienia powódki kształtują się na poziomie około 400 zł miesięcznie.

Pozwany A. H. ma obecnie 51 lat z zawodu jest ślusarzem, a obecnie przebywa na emeryturze górniczej, w wyniku zajęć z tytułu alimentów potrącana jest mu kwota 1.838 zł i egzekucji administracyjnej kwota 759,71 zł z tytułu wspólnych zobowiązań stron. Kwota jaka pozwanemu pozostaje po potrąceniu w/w kwot wynosi 944,16 zł.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygnaturze I Ns 884/12 nakazał A. H. na mocy art. 11a ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie opuszczenie mieszkania przy ulicy (...) w R. z powodu stosowania przemocy w rodzinie i wykraczania w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu.

Pozwany przekazał na rzecz swoich dzieci swoje udziały w mieszkaniu, tak, że każde z trojga otrzymało 1/6 prawa własności całości.

Obecnie pozwany mieszka u swojej matki, jednakże matka przeprowadza się do córki ze względu na swój wiek. Mieszkanie w którym zamieszkuje pozwany z matką, należy do jego chrześniaka. Ten ostatni zobowiązał pozwanego do opuszczenia lokalu po wyprowadzeniu się jego matki. Aktualnie pozwany przekazuje matce kwotę 700 zł na wyżywienie i koszty utrzymania mieszkania.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zakwalifikował roszczenie powódki w oparciu o art. 27 k.r.o. Zwracając uwagę, w oparciu o przywołaną uchwałę Sądu Najwyższego, że „zakres obowiązku z art. 27 k.r.o. kształtuje zasada, w myśl której stopa życiowa małżonków, choćby pozostających w faktycznym rozłączeniu, powinna być równa. Dlatego obowiązek jednego z małżonków nie powstaje i nie zależy od tego, czy drugi z małżonków znajduje się w niedostatku, lecz od tego, by jeden z małżonków nie mógł zaspokoić swoich potrzeb w takim zakresie, w jakim może to uczynić współmałżonek” Sąd uznał, iż taka wykładania przepisu art. 27 k.r.o., który w swej treści stanowi, iż „oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli, a zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym”, jest słuszna.

Sąd wskazał, że dochody pozwanego, po odliczeniu wszystkich obciążeń związanych zarówno z obowiązkiem alimentacyjnym jak i egzekucją wspólnych zobowiązań, kształtują się na poziomie kwoty 950 zł. Uwzględnił również, że pozwany nie posiada mieszkania. Miejsce gdzie obecnie przebywa będzie musiał opuścić, jednak nie stać go na wynajem mieszkania. Powódka natomiast dysponuje alimentami zasądzonymi od pozwanego na rzecz dzieci w kwocie 1.700 zł miesięcznie. Ponadto otrzymuje rentę w wysokości 610 zł miesięcznie z tytułu umiarkowanej niepełnosprawności, a nadto pracuje na ¼ etatu jako krawcowa, osiągając z tego tytułu około 400 zł wynagrodzenia netto, łącznie daje kwotę 1.010 zł miesięcznie. Nadto córka stron I. H., sama już będąc matką otrzymuje alimenty na rzecz dziecka w wysokości 600 zł miesięcznie, z czego około 200 zł oddaje powódce. Sumując dochody rodziny H. rozumianej jako powódka, jej troje dzieci oraz jej wnuk, Sąd uznał, że dysponują oni kwotą około 2.910 zł. Sąd zwrócił uwagę, iż w powyższej analizie nieprzypadkowo użył zwrotu, że to powódka otrzymuje alimenty, gdyż zeznała, iż to ona dysponuje pieniędzmi z alimentów.

Mając na względzie powyższe, Sąd Rejonowy uznał, iż pomiędzy małżonkami rzeczywiście istnieje dysproporcja w możliwościach zaspokajania swoich potrzeb, tj. stopie życiowej. Jest to jednak dysproporcja nie na korzyść pozwanego, lecz powódki. Dochody stron, jak wykazano powyżej, są praktycznie identyczne. Powódka zatem w żaden sposób nie uzasadniła swych roszczeń, a biorąc pod uwagę alimenty którymi dysponuje jej sytuacja jest o wiele lepsza niż pozwanego.

W takiej sytuacji, roszczenie powódki o zasądzenie alimentów na jej rzecz należało oddalić na mocy art. 27 k.r.o.

Apelację od tego orzeczenia wywiodła powódka zarzucając naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię przepisu art. 27 k.r.o. przez przyjęcie, iż pomiędzy małżonkami istnieje dysproporcja w możliwościach zaspokajania swoich potrzeb tj. stopy życiowej, na korzyść powódki. Nadto zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego mającego istotny wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku poprzez przyjęciem przez Sąd, że

a)  sumując dochody rodziny H., rozumianej jako powódka, jej troje dzieci oraz jej wnuk, wynoszą kwotę około 2.910 zł, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów, a to zaświadczenia z ZUS i zeznań powódki, wynika, że jej dochód powstaje z tytułu renty oraz wynagrodzenia na ¼ etatu, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że dochód powódki wynosi niespełna 1.000 zł.;

b)  dochody pozwanego kształtują się na poziomie około 950 zł, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów, a to decyzji ZUS o waloryzacji emerytury wynika, że pozwany osiąga dochód w kwocie 3.541,87 zł, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że dochód pozwanego wynosi 3.541,87 zł;

c)  pozwany przekazuje swojej matce kwotę 700 zł na wyżywienie i koszty utrzymania mieszkania, pomimo, że jedynym dowodem stanowiącym podstawę do uznania, iż pozwany faktycznie matce taką kwotę są zeznania pozwanego, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że pozwany nie przekazuje żadnej kwoty swojej matce;

d)  powódka osiąga średnio dochód w postaci 400 zł brutto miesięcznie z tytułu wykonywanej pracy jako szwaczka na ¼ etatu, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powódka osiąga dochód z tytułu pracy na stanowisku szwaczki w kwocie 200 zł netto miesięcznie, tym samym prawidłowym tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że powódka osiąga dochód z tytułu umowy o pracę w kwocie 200 zł netto miesięcznie.

e)  powódka ponosi koszty wyżywienia związane z utrzymaniem swoim i całej rodziny w wysokości 400 zł, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów, a to rachunków oraz zeznań powódki wynika, że kwota 400 zł wydatkowana jest wyłącznie na jedzenie dla powódki, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że powódka ponosi miesięczne koszt wyżywanie samej siebie w wysokości 400 zł;

f)  egzekucja administracyjna prowadzona wobec pozwanego prowadzona jest tytułem wspólnych zobowiązań stron, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów, a to zeznań stron wynika, że są to wyłącznie zobowiązania pozwanego, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że wobec pozwanego prowadzona jest egzekucja administracyjna z tytułu zobowiązań, za które pozwany jest wyłącznie odpowiedzialny;

g)  córka stron I. H. ma już dziecko na które otrzymuje alimenty w wysokości 600 zł miesięcznie, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów a to zeznań I. H. oraz J. H. (3) wynika, że to J. H. (3) posiada dziecko, natomiast I. H. takiego dziecka nie posiada, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że J. H. (3) posiada małoletnie dziecko na rzecz którego tutejszy Sąd orzekł obowiązek alimentacyjny, jednakże J. H. (3) nie otrzymuje należności alimentacyjnych z uwagi na bezskuteczność egzekucji komorniczej;

h)  .córka stron I. H. przekazuje powódce miesięcznie około 200 zł, pomimo, że ze zgromadzonych dowodów, a to zeznań powódki J. H. (3) oraz I. H. wynika, że I. H. nie posiada żadnego źródła dochodu, nie przekazuje matce żadnej kwoty pieniędzy, tym samym prawidłowym ustaleniem faktycznym jest przyjęcie przez Sąd, że I. H. nie przekazuje matce żadnej kwoty pieniędzy.

Na tych podstawach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego A. H. na rzecz powódki J. H. (1) kwoty 800 zł miesięcznie, tytułem przyczynia się do zaspokajania potrzeb rodziny, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując jako podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Co prawda, Sąd Rejonowy błędnie ustalił, iż J. H. (3) posiada dziecko, natomiast I. H. takiego dziecka nie posiada. Uznać to jednak należy za wynik omyłki pisarskiej co do imienia córki stron, która została już matką. A zatem za prawidłowe należało uznać, że J. H. (3) posiada małoletnie dziecko na rzecz którego Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej orzekł obowiązek alimentacyjny.

Po wydaniu zaskarżonego wyroku doszło do zmiany istotnych okoliczności , a to wyrokiem z dnia 3 marca 2014r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej podwyższył alimenty na rzecz syna stron P. H. należne mu od pozwanego do kwoty po 700zł miesięcznie poczynając od 12 lipca 2013r.

Z tymi zmianami, Sąd Okręgowy przyjmuje ustalenia Sądu Rejonowego za własne.

Opisany błąd, będący skutkiem omyłki pisarskiej, nie miał jednak żadnego wpływu na ocenę zaskarżonego rozstrzygnięcia jako prawidłowego.

Odnosząc się do podstawy prawnej roszczenia powódki, a tym samym zweryfikowania zakresu obowiązku pozwanego przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny, konieczne jest zwrócenie uwagi na treść art. 27 k.r.o. Zgodnie z nim, zakres obowiązku alimentacyjnego uzależniony jest od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Do zaspokojenia potrzeb rodziny zobowiązani są oboje małżonkowie. Prawidłowe określenie zakresu obowiązku alimentacyjnego, wymaga zatem ustalenia usprawiedliwionych potrzeb powódki i dzieci stron, jak również jej możliwości zarobkowych, a następnie przyrównanie od odpowiednio ustalonych możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego.

Istotne, z racji zakresu obowiązku ustalonego w art. 27 kro, jest w tym miejscu również zwrócenie uwagi na zakres pojęcia możliwości zarobkowych i majątkowych. Zgodnie z uchwałą Pełnego Składu Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 16 grudnia 1987 r. (III CZP 91/86) przez ustawowe określenie „możliwości zarobkowe i majątkowe” rozumieć należy nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane ze swojego majątku, lecz te zarobki i te dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych.

Obowiązku z art. 27 k.r.o. nie uchyla ani ustanowienie rozdzielności majątkowej, ani też separacja faktyczna małżonków. Obowiązek ten wygasa dopiero z chwilą ustania małżeństwa (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2010r., III CZP 59/10).

Sąd Rejonowy powołując się, m.in. na wyrażoną w uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987r., (III CZP 91/86), zasadę równej stopy życiowej rozważył prawidłowo sytuację finansową pozwanego i powódki. Należy zwrócić uwagę, iż zasada równej stopy życiowej „nie oznacza, że podział dochodów małżonków między poszczególnych członków rodziny ma być w pełni proporcjonalny do ich liczby. Powinien być on dokonany z uwzględnieniem usprawiedliwionych potrzeb każdego z członków rodziny.” (Komentarz do art. 27 k.r.o., teza 8 [w:] Sychowicz Marek, Ciepła Helena, Kalus Stanisława, Domińczyk Tadeusz, Piasecki Kazimierz (red.), Czech Bronisław Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Lex Polonica).

Mając na względzie powyższe, brak było podstaw do uznania, że Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy poczynił ustalenia faktyczne zarówno w zakresie dochodu pozwanego, jak również kosztów utrzymania powódki oraz wspólnych dzieci stron. Pozwany uzyskuje świadczenie emerytalne w kwocie 4.329,53 zł brutto miesięcznie. Po odliczeniu wszystkich obciążeń publicznoprawnych oraz potrąceniu alimentów w kwocie 1.838 zł oraz potrąceniu z tytułu egzekucji administracyjnej w kwocie 759,71 zł pozostaje mu do dyspozycji kwota 944,16 zł (netto). W chwili wyrokowania przez Sąd Okręgowy, dochód uzyskiwany przez pozwanego uległ dalszemu zmniejszeniu. Wpływ na to miał wyrok Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 3 marca 2014r. którym zwiększono obowiązek alimentacyjny pozwanego względem małoletniego P. H. z kwoty 500 zł do 700 zł miesięcznie. Wyrok ten uprawomocnił się 25 marca 2014r., a zatem okoliczności ta winna zostać uwzględniona przy wyrokowaniu przez Sąd Okręgowy. Tym samym pozwanemu pozostaje obecnie do dyspozycji kwota 750 zł miesięcznie.

„Dochód powódki” kształtuje się na podobnym poziomie. Powódka oprócz renty w kwocie brutto 698,17 zł uzyskuje również wynagrodzenia za pracę na ¼ etatu w wysokości brutto 400 zł miesięcznie. Netto ma zatem do dyspozycji kwotę około 900 zł miesięcznie. Poczyniona istotnie przez Sąd Rejonowy pomyłka, sprowadzająca się zsumowania dochodów netto i brutto nie miała w tym zakresie zasadniczego znaczenia, ze względu na to, że podstawa roszczenia powódki, nakazywała uwzględnienie wszystkich dochodów pozostających w dyspozycji powódki. Przy badaniu stopy życiowej powódki do uzyskiwanego przez nią dochodu należy zatem doliczyć świadczenia uzyskiwane na rzecz dzieci stron, pozostających z powódką we wspólnym gospodarstwie domowy, a te jak wskazano powyżej uległy podwyższeniu. Tym samym rodzina, a więc powódka i jej trójka dzieci ma do dyspozycji również kwotę 1.900 zł tytułem świadczeń alimentacyjnych obciążających pozwanego względem każdego z trójki dzieci. Na zaspokojenie swoich potrzeb dysponują oni zatem kwotę 2.800 zł miesięcznie. Kwota ta służy do zaspokojenia potrzeb powódki, jej trójki dzieci oraz jej wnuka. Po uwzględnieniu jednak, że obowiązek alimentacyjny względem wnuka winien być wykonywany przez biologicznego ojca dziecka, który zresztą został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym w kwocie 600 zł, a nie pozwanego (w ramach określonych niniejszym postępowaniem co wynika z treści art. 27 k.r.o., a mianowicie, że oboje małżonkowie obowiązani są […] przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli), należy uznać, że uzyskany dochód winien służyć zaspokojeniu potrzeb czterech osób. Tym samym, rodzina ma do dyspozycji kwotę 2.800 zł miesięcznie i to bez uwzględnienia kwot przekazywanych przez J. H. (3). Z tej kwoty pokrywane są opłaty mieszkaniowe oraz media i zakupywane jest wyżywienie, co powoduje mniejszą wysokość tych kosztów przypadających na każdą osobę z osób wspólnie gospodarujących, w tym na powódkę. Koszty te niewątpliwie byłyby wyższe gdyby zamieszkiwała ona sama.

Przy ocenie sytuacji pozwanego nie można pominąć okoliczności, która wynika z materiału sprawy, że powódka była współkredytobiorcą odnośnie kredytów zaciągniętych w P. i G. Banku, które, co potwierdziła zeznając nie zostały spłacone. Podnoszone przez nią zawinienie pozwanego w braku spłaty tych zobowiązań nie może prowadzić do uznania, że są to jego osobiste zobowiązania.

Przy uwzględnieniu, że obecny dochód pozwanego, po odjęciu wskazanych obciążeń alimentacyjnych oraz innych kwot egzekwowanych zamyka się w kwocie około 750 zł netto miesięcznie, uznać należało, że brak jest podstaw do obciążenia pozwanego obowiązkiem alimentacyjnym na podstawie art. 27 k.r.o. Nie pozwalają na to zarówno jego możliwości majątkowe i zarobkowe, jak również to, że strony obecnie dysponują porównywalnym dochodem, a zatem zasadnicza przesłanka tego świadczenia, a więc zapewnienie równej stopy życiowej, zostało już osiągnięte.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, brak było podstaw do uznania, że możliwości zarobkowe pozwanego przekraczają uzyskiwany przez niego dochód. Nie można bowiem pominąć, że na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania nie tylko swoich potrzeb, ale również możliwości zarobkowych pozwanego, co jednoznacznie wynika z treści art. 6 k.c. Pozwany w odpowiedzi na pozew powołał się za zły stan swojego zdrowia. Powódka okoliczności tej nie kwestionowała, w związku z tym, w oparciu o art. 230 k.p.c., sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, mógł te fakty uznać za przyznane.

Uznać zatem należało, że Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 27 k.r.o.

Odnosząc się natomiast do zarzutów sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego mającego istotny wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, należy uznać, że, poza tymi wskazanymi powyżej, a w ocenie Sądu Okręgowych stanowiących oczywistą omyłkę pisarską i rachunkową, mają one jedynie charakter polemiczny z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi. Poza wskazanymi wyżej modyfikacjami uznać należało, ze dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów spełnia kryteria określone art. 233 k.p.c. Powódka stawiając przytoczone w apelacji zarzuty opiera się na przyznaniu wyższej wiarygodności zeznaniom strony powodowej niż strony pozwanej. Konstrukcja taka jednak nie znajduje uzasadnienia prawnego. Zdawać się może, że oparte jest to na założeniu daleko idącej prawnej ochrony życia rodzinnego, a tym samym dochodzonego pozwem roszczenia, jednak z samego charakteru roszczenia, przenoszenie uprzywilejowanej pozycji uprawnionych na ocenę źródeł dowodowych, jest w świetle przepisów prawa cywilnego zbyt daleko idąca.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu po myśli art. 385 k.p.c.

SSR (del.) Monika Zielińska SSO Aleksandra Janas SSO Gabriela Sobczyk