Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015r.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Zawierciu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Leks – Wątroba

Ławnicy:

Protokolant: Renata Puchała

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2015r. w Zawierciu

sprawy z powództwa O. W.

przeciwko (...) w Z. działająca przez Starostę (...)

o dodatek specjalny

Oddala powództwo.

Sygn. akt IV P 804/14

UZASADNIENIE

Powód W. O. złożył pozew przeciwko (...) w Z. działającej przez Starostę (...) o zapłatę dodatku specjalnego.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w czasie pełnienia obowiązków (...) w Z.otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze oraz inne dodatki do wynagrodzenia w tym dodatek specjalny za wykonywanie czynności kontrolnych w wysokości 25% wynagrodzenia zasadniczego miesięcznie.

Od dnia 1 stycznia 2010r. organem właściwym do wykonywania czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do powoda jest Starosta (...). Powód nie otrzymywał dodatku specjalnego za lata 2011 – 2012.

Pozwany (...) działająca przez Starostę (...) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż przyznanie dodatku specjalnego jest decyzją Starosty i niemożliwe jest roszczenie o przyznanie takiego dodatku w określonej wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód domaga się wypłaty dodatku specjalnego w wysokości 22.422,00zł za okres od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2012r. w wysokości 25% wynagrodzenia zasadniczego, z odsetkami od kwoty 11.211,00zł od dnia 1 stycznia 2012r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 11.211,00zł od dnia 1 stycznia 2013r. do dnia zapłaty.

Jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazuje przepisy ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2002r. w sprawie trybu przyznawania pracownikom Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonującym czynności kontrolne dodatku specjalnego do wynagrodzenia oraz wysokości tego dodatku (Dz. U. z 2002, Nr 108, poz. 957 z późn. zm.) oraz przyznanie dodatku specjalnego w wysokości 25% wynagrodzenia w latach 2008-2009 oraz w wysokości 23% w latach 2013-2014 (nie zaś, jak sugeruje powód, w wysokości 25%).

Przyznanie dodatku specjalnego jest decyzją Starosty i niemożliwe jest roszczenie o przyznanie takiego dodatku w określonej wysokości.

Dopiero decyzja w zakresie przyznania dodatku specjalnego w określonej wysokości stanowić może podstawę do wystąpienia z żądaniem jego wypłaty (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie, sygn. akt III AUa 1308/12 z dnia 21 marca 2013r.) – a fakt nie przyznania takiego dodatku eliminuje możliwość wystąpienia o niego z roszczeniem.

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia, dodatek może być przyznany w wysokości do 25% wynagrodzenia zasadniczego, przy czym przepis nie nakazuje obligatoryjnego przyznania go w maksymalnej wysokości. Przeciwnie, decyzja starosty w tym względzie uzależniona jest od wielu czynników, w szczególności od zakresu wykonywanych czynności kontrolnych oraz faktu rzeczywistego ich wykonywania w danym okresie. Nie istnieją podstawy do ustalenia wysokości dodatku specjalnego na zasadzie porównania dodatków specjalnych w innych, podobnie wyposażonych jednostkach. Jedyną przesłanką do ustalenia wysokości dodatku specjalnego jest ocena zakresu i ilości faktycznie wykonywanych czynności kontrolnych, a takie porównanie może dać jedynie analiza średnich dodatków specjalnych w konkretnej jednostce – (...) w Z., zaś podstawą przyznania dodatku – fakt osobistego wykonywania tych czynności.

Pozwany zwrócił się do wojewody, zgodnie z postanowieniami § 3 pkt. 3 rozporządzenia, w trybie określonym przez Wojewodę, tj. za pośrednictwem (...) (...), o zaopiniowanie dodatku specjalnego w wysokości 20% w okresie od 1 stycznia 2011r. do 30 czerwca 2011r., a w późniejszym okresie 1% wynagrodzenia zasadniczego – od 1 lipca 2011r. do 31 grudnia 2011r., w wys. 1% w okresie od 1 stycznia 2012r. – 31 grudnia 2012r. Wojewoda (...)odmówił zaopiniowania przyznania dodatku specjalnego.

Wojewoda (...) przekazał pismo upoważniające do ustalenia wysokości dodatku specjalnego, ze szczegółowym wskazaniem wskaźników do ustalenia. Zgodnie z tymi zasadami ustalono i przyznano powodowi dodatek specjalny w wysokości 23% w latach 2013 i 2014, nie zaś, jak sugeruje w pozwie, w wysokości 25%.

Dodatek specjalny wymagalny był z datą płatności wynagrodzenia za dany miesiąc, nie zaś „przyznawany w pierwszym lub w drugim półroczu z mocą obowiązującą od 1 stycznia danego roku”. W tym zakresie na zasadzie art. 291 § 1 kodeksu pracy co do roszczenia obejmującego dodatek specjalny za rok 2011 pozwany podniósł zarzut przedawnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o złożoną przez strony dokumentację oraz zeznania powoda (k. 50 akt).

Sąd zważył, co następuje:

Powód wskazał jako pozwaną (...) działającą przez Starostę (...).

Wskazany przez powoda art. 35 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, statuujący Starostę między innymi jako kierownika zespolonych służb, inspekcji i straży, jako przepis ogólny, nie uwzględnia doprecyzowania uprawnień zawartych w przepisach szczególnych, w niniejszym przypadku w ustawie o państwowej inspekcji sanitarnej.

W literaturze przedmiotu zespolenie służb, inspekcji i straży z organem administracji ogólnej, opisuje się za pomocą czterech cech; zespolenia organizacyjnego, zespolenia osobowego, zespolenia kompetencyjnego oraz zespolenia finansowego (np. J. Dobkowski, Pozycja prawnoustrojowa służb, inspekcji i straży, Wolters Kluwer, Warszawa 2007).

O zespoleniu organizacyjnym powiatowego inspektora sanitarnego przesądza dyspozycja art. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy o państwowej inspekcji sanitarnej, w którym stwierdza się, że jest on organem rządowej administracji zespolonej w powiecie. Zespolenie osobowe wyraża brzmienie art. 11 ust. 3, gdzie ustawodawca stwierdza, że powiatowego inspektora sanitarnego i jego zastępcę powołuje i odwołuje starosta za zgodą państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

Ustawodawca w ogóle zrezygnował z zespolenia powiatowego inspektora sanitarnego ze starostą w obszarze finansowym. Potwierdza to dyspozycja art. 15 ust. 3 ustawy określającego, że państwowy inspektor sanitarny wykonuje zadania przy pomocy podległej mu stacji sanitarno – epidemiologicznej, finansowanej z budżetu państwa.

Podobnie wygląda problem w przypadku zespolenia kompetencyjnego.

Odnosząc się do wyjaśnień powoda dotyczących kompetencji Starosty jako podmiotu uprawnionego do reprezentowania (...) w Z. należy podnieść, iż na chwilę obecną jednostka ta nie jest zobowiązana do wypłaty żądanej przez powoda kwoty dodatku specjalnego. Roszczenie o przyznanie dodatku specjalnego zdaje się być rzeczywistym przedmiotem niniejszego postępowania. Jednostka mogłaby zostać pozwana jedynie w sytuacji, gdy pomimo przyznania świadczenia na rzecz powoda takowe nie zostałoby wypłacone.

Przeczy to rozwiązaniom określonym w § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2002r. w sprawie trybu przyznawania pracownikom Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonującym czynności kontrolne dodatku specjalnego do wynagrodzenia oraz wysokości tego dodatku (Dz. U. z 2002, Nr 108, poz. 957 z późn. zm.). Pozwany kolejny raz podnosi, że dodatek specjalny nie został przyznany, na chwilę obecną brak jest podstaw do jego wypłacania, a roszczenie powoda przeciwko (...) o wypłatę nie ma tym samym podstawy prawnej.

Należy także zauważyć, iż przepisy prawa wyposażają starostę jedynie w niektóre kompetencje pracodawcy względem kierownika tej jednostki – Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania Starosty za organ zarządzający jednostką w rozumieniu art. 3 ¹ kodeksu pracy, gdyż jako kompetencje, jak wyżej wskazano, ograniczone są wyłącznie do ściśle określonych spraw (por. wyrok NSA sygn. II SA 1735/99). Taką sprawą nie jest, wbrew twierdzeniom powoda, roszczenie o zapłatę kwoty dodatku specjalnego w sytuacji opisanej powyżej.

Ostateczne wskazanie strony pozwanej przez powoda skutkuje także i tym, iż pełnomocnik Starosty upoważniony jest jedynie do jego reprezentowania, nie zaś do działania w imieniu (...) w Z.. Do reprezentowania tejże upoważniony może być wyłącznie pełnomocnik wskazany przez kierownika Stacji, gdyż – co wskazano powyżej – Starosta, wyposażony przez właściwe przepisy wyłącznie w ściśle określone, ograniczone kompetencje, nie jest uprawniony do ustanowienia pełnomocnika (...).

Powód w pozwie, wskazując co prawda (...), określił, że Starosta (...) ma uprawnienia do działania za pozwaną w postępowaniu sądowym z powództwa kierownika jednostki. Jednak kompetencje Starosty nie obejmują reprezentacji Stacji w postępowaniach sądowych w powództwach o zapłatę.

Należy nadto wyraźnie podkreślić, że nie został spełniony warunek niezbędny do przyznania dodatku – porozumienie z wojewodą (zgodnie z § 3 pkt. 3 rozporządzenia – dodatek przyznaje starosta w porozumieniu z wojewodą).

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.