Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Częstochowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Szymański

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2024 roku w Częstochowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Ltd. w L. (Cypr)

przeciwko T. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1547/24

UZASADNIENIE

(...) Ltd. w L. (Cypr) nadał 6 sierpnia 2024 roku pozew przeciwko T. M. o zasądzenie na swą rzecz kwoty 4.552,79 zł wraz z bliżej sprecyzowanymi odsetkami jako nabywca wierzytelności z tytułu umowy pożyczki z 13 maja 2019 roku, która stała się wymagalna 9 czerwca 2019 roku. Powód wskazał, że w związku z wytoczeniem 30 marca 2021 roku pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym doszło do przerwy biegu przedawnienia.

Pozwany złożył odpowiedź na pozew, która zarządzeniem z 9 października 2024 roku została zwrócona przez Przewodniczącego na podstawie art. 132 § 1 zd. trzecie k.p.c.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 13 maja 2019 roku T. M. zawarł umowę pożyczki z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., na mocy której zobowiązał się do zwrotu udzielonej mu pożyczki (2253,29 zł) powiększonej o prowizję (256,23 zł) i odsetki (16,44 zł) w terminie do 9 czerwca 2019 roku. Pozwany nie zwrócił pożyczki pomimo wezwań do zapłaty.

( dowód: potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej – k. 20; umowa pożyczki – k. 24; harmonogram – k. 25; wezwania do zapłaty – k. 26-27, 46; ramowa umowa pożyczki – k. 28-37; formularz informacyjny – k. 38-45)

W dniu 2 stycznia 2018 roku wierzyciel pierwotny oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarły umowę o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek. Na jej podstawie druga z wymienionych spółek zobowiązała się odpłatnie zabezpieczyć przedmiotowe ryzyko. (...) miało przekazywać wierzycielowi pierwotnemu wartość niespłaconych kwot pożyczek, przy czym na (...) miały przechodzić następnie tak wierzytelność z tytułu pożyczek, jak i środki pozyskane w toku windykacji sądowej i pozasądowej pożyczek.

Wobec niespłacenia przez pozwanego przedmiotowej pożyczki w dniu 5 września 2019 roku na (...) została przeniesiona wierzytelność m.in. z tytułu umowy pożyczki z 13 maja 2019 roku.

Z kolei (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy ramowej z 18 maja 2018 roku i porozumienia nr 37 z 2 grudnia 2019 roku przelała sporną wierzytelność na rzecz (...) Ltd. w L..

( dowód: umowa z 2.1.2018r. – k. 53-54v; protokół nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników – k. 63; oświadczenie z załącznikiem – k. 64-65; pełnomocnictwo – k. 66; umowa ramowa przelewu wierzytelności z załącznikami – k. 67-76; porozumienie nr 37 z załącznikami – k. 77-81; oświadczenie – k. 82)

Dnia 30 marca 2021 roku powód wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko T. M. o zapłatę kwoty 2.948,79 zł z tytułu umowy pożyczki z 13 maja 2019 roku. Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu (pozwany kwestionował w nim roszczenie ogólnikowo co do zasady i wysokości) starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z 14 września 2021 roku umorzył postępowanie w całości. Orzeczenie uprawomocniło się jako niezaskarżone.

( dowód: wydruk akt (...)e (...) – k. 84-100)

Sąd zważył, co następuje:

Pełnomocnik pozwanego formułując odpowiedź na pozew, nie zawarł oświadczenia o doręczeniu lub nadaniu odpisu pisma drugiej stronie wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 132 § 1 zd. drugie k.p.c. W konsekwencji pismo to podlegało zwrotowi bez wzywania do usunięcia braku i nie wywołało żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu (art. 130 § 2 zd. drugie k.p.c.). Wobec tego wydany w sprawie wyrok miał zaoczny charakter (art. 339 § 1 k.p.c.). W takiej sytuacji Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie (art. 339 § 2 k.p.c.).

Nie mogło to jednak skutkować uwzględnieniem powództwa. Roszczenie okazało się bowiem przedawnione. Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi (art. 117 § 2 ¹ k.c.). Z językowego sformułowania przepisu wynika, że w przypadku określonych w nim roszczeń sąd ma obowiązek uwzględnienia przedawnienia z urzędu (N. Rycko [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, teza nr do 23 art. 117).

Dochodzone roszczenie jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez wierzyciela pierwotnego przedawnia się z okresem trzech lat (art. 118 zd. pierwsze in fine k.p.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.), jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego (art. 118 zd. drugie in principio k.p.c.). Zgodnie z pozwem roszczenie stało się wymagalne 9 czerwca 2019 roku, co oznacza, że roszczenie przedawniało się z upływem 31 grudnia 2022 roku.

Przed upływem tej daty powód zdążył wnieść pozew o to samo roszczenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, co miało przerwać bieg przedawnienia roszczenia (art. 123 § 1 k.c.). W swoim wywodzie pełnomocnik powoda zapomniał jednak o istotnych regulacjach procesowych, które wpływają na kształt materialnoprawnej instytucji przedawnienia.

Proces toczący się w elektronicznym postępowaniu upominawczym został prawomocnie umorzony 14 września 2021 roku. Zgodnie z ogólną regułą, którą można wywieść z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, umorzenie postępowania nie pozbawia powoda prawa ponownego wytoczenia powództwa, jednakże poprzedni pozew nie wywołuje żadnych skutków, które ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Tak jest w przypadku umorzenia postępowania zawieszonego w pierwszej instancji (art. 182 § 2 k.p.c.) czy umorzenia wskutek cofnięcia pozwu (art. 203 § 1 zd. pierwsze k.p.c.). Zgodnie natomiast z regulacją szczególną opisaną w art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od 7 lutego 2020 roku jeżeli w terminie trzech miesięcy od dnia wydania postanowienia o umorzeniu elektronicznego postępowania upominawczego powód wniesie pozew przeciwko pozwanemu o to samo roszczenie w postępowaniu innym niż elektroniczne postępowanie upominawcze, skutki prawne, które ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa, następują z dniem wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Wszystkie te przepisy – odczytując je łącznie – należy rozumieć w ten sposób, że by powołać się na przerwę biegu przedawnienia wskutek złożenia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, należy złożyć kolejny pozew o to samo roszczenie w terminie 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia o umorzeniu postępowania. Przerwa biegu przedawnienia ma tu charakter warunkowy. W innym przypadku do głosu dojdzie ogólna regulacja niwecząca skutek przerwy biegu przedawnienia. Uprzedzając jeszcze w tym miejscu ewentualne krytyczne uwagi z powołaniem się na uchwałę Sądu Najwyższego z 21 listopada 2013 roku (sygn. akt III CZP 66/13) - dotyczyło ono poprzednio obowiązującego brzmienia art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c. i dlatego nie mogło mieć ono przełożenia na niniejszą sprawę.

Powodowi termin do wniesienia pozwu upływał 14 grudnia 2021 roku. Skoro niniejszy pozew został nadany dopiero 6 sierpnia 2024 roku, to cesjonariusz nie może się powoływać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wniesieniem pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. To zaś oznaczało, że bieg terminu przedawnienia jako ostatecznie nieprzerwany upłynął 31 grudnia 2022 roku. W chwili wnoszenia przedmiotowego pozwu dochodzone roszczenie było już przedawnione.

Od pozwanego zatem, mimo że był zobowiązany do zwrotu pożyczki na podstawie art. 720 § 1 k.c. w reżimie ustawy z dnia 12 maja 2011 roku ustawy o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. 2016, nr 1528) – także wobec powoda jako cesjonariusza (art. 509 § 1 k.c.) – nie można się już domagać zaspokojenia roszczenia (art. 117 § 2 ¹ k.c.). Z tych względów powództwo zostało oddalone.

SSR Marcin Szymański