Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 3 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Józefowska

Protokolant: st. sekretarz sadowy Małgorzata Idzikowska-Oleszczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mariusza Godlewskiego

po rozpoznaniu sprawy Ł. W.

s. M. i C. z domu F., ur. (...) w C.

podejrzanego o czyn z art. 223 § 1 k.k. i in.

na skutek zażaleń wniesionych dnia 23 maja 2017 roku przez obrońcę podejrzanego oraz dnia 26 maja 2017 roku przez prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 16 maja 2017 roku wydane w sprawie o sygn. akt XVI K 953/16

w przedmiocie umorzenia postępowania i zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia

1.  uchylić punkt 2 zaskarżonego postanowienia i w tym zakresie sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania

2.  w pozostałej części zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 16 maja 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XVI K 953/16 na podstawie przepisu art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w związku z art. 31 § 1 k.k. oraz art. 93a § 1 pkt. 4 k.k., art. 93b § 1, 3 i 5 k.k., art. 93c pkt. 1 k.k., art. 93g § 1 k.k.:

1.  umorzył postępowanie w sprawie Ł. W. , syna M. i C. z domu F., urodzonego dnia (...) w C., podejrzanego o to, że:

- w dniu 22 marca 2016 roku w C., działając w celu zmuszenia funkcjonariusza Komisariatu (...) Policji w C. Z. Ś. do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania dopuścił się, przy użyciu noża, czynnej napaści na pokrzywdzonego podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że przewrócił go na podłoże, a następnie trzymając w dłoni nóż, zadawał nim ciosy raniąc Z. Ś. w prawą dłoń, na skutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z otarciem skóry policzka prawego, stłuczenia okolicy pachowej prawej, stłuczenia szyi i kręgosłupa szyjnego, stłuczenia ręki prawej i łokcia prawego, rany cięto-tłuczonej okolicy palca V ręki prawej, stłuczenia dłoni lewej i rozległego krwiaka okolicy śródręcza, stłuczenia łyski prawej z naderwaniem mięśnia trójgłowego łydki prawej, które skutkowały naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, przy czym czynu tego podejrzany dopuścił się w warunkach zniesionej poczytalności, to jest o przestępstwo z art. 223 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k.

- w tym samym miejscu i czasie znieważył funkcjonariuszy Komisariatu (...) Policji w C. Z. Ś. i R. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, używając jednocześnie wobec nich analogicznych słów powszechnie uznanych za obelżywe oraz groził im obu jednocześnie pozbawieniem życia oraz bezprawnym użyciem noża w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach zniesionej poczytalności,tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k.

2.  zastosował wobec podejrzanego Ł. W. , syna M. i C. z domu F., urodzonego dnia (...) w C., środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym;

3.  na mocy art. 45a k.k. w zw. z art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci noża oraz łusek opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych (...)

4.  na mocy art. 632 pkt. 2 k.p.k. kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Zażalenia na powyższe postanowienie wnieśli obrońca podejrzanego oraz oskarżyciel publiczny – Prokurator.

Obrońca podejrzanego zaskarżył powyższe orzeczenie co do pkt 2 i zarzucił mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, że zachodzą przesłanki do zastosowania środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia Ł. W. w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym,

2.  naruszenie art. 93a. pkt 4) k.k., poprzez jego niezasadne zastosowanie,

3.  naruszenie art. 93a pkt 2) w zw. z art. 93b § 3 k.k. poprzez ich niezastosowanie, choć miały w sprawie zastosowanie.

podczas gdy:

- w przedmiotowej sprawie nie zostały wykazane przesłanki zastosowania środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia podejrzanego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, tj. wysoki stopień prawdopodobieństwa, że ponownie popełni przestępstwo, w braku zastosowania tegoż środka, co wynika z dotychczasowego zachowania podejrzanego, który jest od początku listopada 2016 r. w domu, i leczy się ambulatoryjnie, a od tego czasu nie miał konfliktu z prawem,

- opinie sądowo - psychiatryczne dat. 16.01.br. i 23.01.br.: wydano na podstawie danych sprzed kilku miesięcy (od ok. ponad 2 mies. nie przebywał w Szpitalu) i nie były oparte na aktualnych badaniach podejrzanego,

- opinię dat. 27.03.br., podtrzymującą stanowisko biegłych, wydano na podstawie danych sprzed kilku miesięcy i wyników krótkiego badania podejrzanego (gdzie stwierdzono m.in. stan jego napięcia, choć z jasną świadomością i pełną orientacją), gdzie wskazano m.in.:

- podejrzany przebywając na wolności będzie stanowił poważne niebezpieczeństwo dla porządku prawnego – w pełni podtrzymujemy dotychczasowe nasze ustalenia. (s. 2 opinii,

- uczestnictwo Ł. W. w posiedzeniu w przedmiocie umorzenia postępowania i zastosowania środka zabezpieczającego jest niecelowe i niewskazane (…) udział (…) w takim posiedzeniu mógłby jedynie doprowadzić do dekompensacji psychotycznej i zachowań nieprzewidywalnych pod wpływem doznań wytwórczych (s. 2 opinii), podobnie opinie dat. 16.01.br. i 23.01.br., choć podejrzany stawił się na posiedzenie 16.bm., brał w nim udział, odpowiadał na pytania Sądu, a wnioski opinii, w zakresie, w jakim udział podejrzanego w „posiedzeniu mógłby jedynie doprowadzić” okazały się błędne z czego wynika, że także pozostałe wnioski opinii mogą być błędne przez co obecnie niemiarodajne są ustalenia i wnioski tych opinii, co do stanu zdrowia podejrzanego, w tym co do zastosowania środka zabezpieczającego.

- z ustnej – uzupełniającej opinii biegłego na posiedzeniu 16.05.2017 r. wynika, że możliwym jest, iż zmiana leków u podejrzanego mogłaby wpłynąć na polepszenie stanu zdrowia podejrzanego, stąd:

- zgodnie z zasadą proporcjonalności w nin. postępowaniu wystarczającym jest zastosowanie wobec podejrzanego terapii w warunkach ambulatoryjnych, stąd brak potrzeby zastosowania tegoż najsurowszego środka zabezpieczającego, a naruszenie to miało istotny wpływ na treść zaskarżonego postanowienia poprzez niezasadne zastosowanie środka zabezpieczającego umieszczenia podejrzanego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, zamiast terapii w ramach leczenia ambulatoryjnego;

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z: opinii 2 innych biegłych psychiatrów, opinii innego biegłego psychologa, dla ustalenia czy wskazane jest zastosowanie środka zabezpieczającego wobec podejrzanego, a jeżeli tak, to jakiego, w tym, czy skierowanie podejrzanego na terapię w warunkach ambulatoryjnych będzie wystarczające, gdyż opinie biegłych, w tym dat. 23.01.br. i 16.01.br. wydano na podstawie danych sprzed kilku miesięcy, a dat. 27.03.br. oparto na podstawie danych sprzed kilku miesięcy i wyników krótkiego badania podejrzanego, przez co niemiarodajne są ustalenia i wnioski tych opinii, co do stanu zdrowia podejrzanego, w tym co do zastosowania środka zabezpieczającego,

2.  zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt. 2 i skierowanie podejrzanego na terapię w warunkach ambulatoryjnych,

lub

3.  uchylenie zaskarżonego postanowienia w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Oskarżyciel publiczny – Prokurator powyższe postanowienie w części ujętej w punkcie 2 i zarzucił mu obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 93a § l pkt 4 k.k. i art. 93g § l k.k., polegającą na zastosowaniu wobec podejrzanego Ł. W. na ich podstawie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia podejrzanego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, pomimo, iż określony w tych przepisach środek zabezpieczający polega na pobycie sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w punkcie 2 jego części wstępnej poprzez zastosowanie wobec podejrzanego Ł. W. środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie wniesione przez obrońcę podejrzanego spowodowało uchylenie zaskarżonego postanowienia w punkcie 2 i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania. Zarzuty podniesione w tym zażaleniu okazały się zasadne ale tylko co do uchylenia w zaskarżonym postanowieniu dotyczącym zastosowania wobec Ł. W. środka zabezpieczającego. Artykuł 93 b § 1 kk reguluje zasadę konieczności i przepis ten stanowi, że Sąd może orzec środek zabezpieczający, jedynie wówczas, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości, a inne dostępne środki prawne nie są wystarczające. Konieczność zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego musi się wiązać z realnym i aktualnym zagrożeniem dla porządku prawnego. Zastosowanie środka zabezpieczającego musi stanowić wyłączny sposób zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego. Natomiast zasada proporcjonalności wyrażona w tym przepisie wskazuje, że środek zabezpieczający i sposób jego wykonywania powinien być odpowiedni do stopnia społecznej szkodliwości czynu, który sprawca może popełnić, oraz prawdopodobieństwa jego popełnienia a także uwzględniać potrzeby i postępy w terapii. Określenie prawdopodobieństwa popełnienia czynu oznacza przede wszystkim prognozę z punktu widzenia psychiatrii i psychologii i wydawana opinia przez biegłych musi zawierać w swojej treści tego rodzaju prognozę. Natomiast biegli dokonując prognozy muszą uwzględniać nie tylko stan psychiczny wynikający z choroby psychicznej, lecz także całokształt okoliczności sprawy. Biegli rozważając niezbędność tego środka zabezpieczającego muszą też uwzględnić czy w konkretnych warunkach dotyczących w rozpoznawanej sprawie nie będzie wystarczający inny środek zabezpieczający. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem dla prawidłowej oceny stopnia prawdopodobieństwa popełnienia przez sprawcę ponownie czynu zabronionego o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, niezbędne jest, poza specjalistyczną opinią biegłych lekarzy psychiatrów wypowiadających się w tej kwestii, także dokonanie analizy tego prawdopodobieństwa z uwzględnieniem dotychczasowej linii życia sprawcy, jego uprzedniej karalności oraz obecnej sytuacji życiowej, połączonej z prognozowaniem możliwości zaistnienia okoliczności i warunków sprzyjających zaprzestaniu leczenia i ewentualnością popełnienia przestępstwa. Zawężenie zaś oceny wyłącznie do oceny dokonanej przez lekarzy psychiatrów nie jest pełną oceną istniejącej prognozy, na którą – poza stanem zdrowia sprawcy – nakładają się także inne czynniki życiowe i społeczne. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 14 marca 2017r w sprawie IV KK 376/16 Sąd, przed podjęciem decyzji o zastosowaniu środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, powinien przeprowadzić swego rodzaju „test” poprzez rozważenie, jaką – gdyby nie stan niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego – karę należałoby sprawcy, za popełnienie czynu zabronionego wymierzyć. Tylko w przypadku, gdy nie ma wątpliwości, że właściwą karą dla sprawcy / gdyby mógł ponosić odpowiedzialność karną / byłaby bezwzględna kara pozbawienia wolności, sąd powinien podjąć decyzję o umieszczeniu go w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy stosując wobec podejrzanego najsurowszy środek zabezpieczający w postaci pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym oparł się tylko i wyłącznie na opinii biegłych a nie dokonał żadnej analizy pod kątem oceny stopnia prawdopodobieństwa popełnienia przez niego ponownie czynu zabronionego o znacznym stopniu społecznej szkodliwości ani też nie rozważał, ewentualnie jaka kara za takie czyny została by mu wymierzona. Co prawda w aktach znajduje się kilka opinii o stanie zdrowia psychicznego podejrzanego ale zdaniem Sądu Okręgowego opinie te nie w pełni uwzględniają jego stan psychiczny oraz dotychczasowe leczenie. Pierwsza opinia sądowo psychiatryczna k 129 – 131 odpowiadała na pytanie czy w aktualnym stanie zdrowia możliwym jest przeprowadzenie czynności procesowych z podejrzanym przebywającym w Oddziale Psychiatrii a w razie stwierdzenia niemożności czy możliwym jest określenie przybliżonego terminu przeprowadzenia takich czynności. Druga opinia sądowo psychiatryczna też odpowiadała na powyższe pytanie ale również miała odpowiedzieć czy podejrzany cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, bądź inne zakłócenia czynności psychicznych oraz czy w razie pozostawania na wolności, byłby niebezpieczny dla porządku prawnego. Opinia została wydana przez biegłych M. N. i L. T.. Biegłe przeprowadziły badanie podejrzanego na Oddziale Psychiatrycznym, na którym przebywał od 23 marca 2016r. Opinia została wydana 25 maja 2016r. Biegłe nie odpowiedziały na pytanie czy w razie pozostawania na wolności, byłby niebezpieczny dla porządku prawnego a wprost stwierdziły, że odnośnie środków zabezpieczających i zdolności do uczestniczenia w czynnościach procesowych, konieczne jest kolejne badanie po zakończonej hospitalizacji k 197 – 201. Następna opinia biegłych lekarzy psychiatrów została wydana zgodnie z postanowieniem Prokuratora z 4 sierpnia 2016r k 256 i miała odpowiadać na pytanie czy aktualny stan zdrowia psychicznego podejrzanego pozwala na uczestnictwo w czynnościach procesowych a jeżeli nie, to jaki byłby czasokres jego niezdolności. Opinię tę, wydawał inny zespół biegłych psychiatrów w osobach R. S. i M. M. (2). Biegli również przeprowadzili badanie podejrzanego w dniu 28 sierpnia 2016r przebywającego na Oddziale Psychiatrycznym w warunkach szpitalnych i wydali opinię, że podejrzany może uczestniczyć w czynnościach procesowych ale z udziałem obrońcy k 265 -267. Ten sam zespół biegłych został powołany do wydania opinii w przedmiocie stanu zdrowia psychicznego podejrzanego poprzez ustalenie, czy w razie pozostawania na wolności byłby niebezpieczny dla porządku prawnego k 288. Biegli psychiatrzy w opinii z dnia 16 września 2016r po przeprowadzeniu kolejnego badania podejrzanego w dniu 12 września 2016r również przebywającego na Oddziale Psychiatrycznym w warunkach szpitalnych stwierdzili, iż podejrzany pomimo, że od marca 2016r stale przebywa w szpitalu, pobiera leki to jest bezkrytyczny do przebiegu choroby i konieczności systematycznego leczenia się. Wprawdzie leczenie przyniosło wytłumienie ostrych objawów psychotycznych ale uważa on, że nie jest osobą chorą psychicznie i nie potrzebuje kontynuowania leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Na tej podstawie biegli stwierdzili, że wobec podejrzanego należy zastosować środek zabezpieczający określony w art. 93 a § 1 pkt 4 kk, k 306 – 307, 321 albowiem pozostając na wolności będzie stanowił poważne niebezpieczeństwo dla porządku prawnego. Biegła psycholog W. G. również stwierdziła, że istnieje obawa popełnienia przez podejrzanego czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości w razie pozostawania na wolności z uwagi na brak poczucia choroby psychicznej i konieczności systematycznego leczenia się k 323 – 326. Ci sami biegli uznali też, że udział podejrzanego w posiedzeniu Sądu jest niecelowy i niewskazany k 388, k 389. W trakcie wysłuchania biegłych na posiedzeniu w dniu 28 lutego 2017r biegły M. M. (2) k 412 stwierdził, wprost, że podstawowym argumentem, który skłonił ich by uznać za konieczne umieszczenie podejrzanego w zakładzie psychiatrycznym jest jego uchylanie się od leczenia.

Podejrzany w tym czasie został już wypisany ze szpitala i z załączonych przez obrońcę zaświadczeń lekarskich wynikało, że podejrzany jest leczony k 400 - 402. Biegły stwierdził, że nie ma wiedzy na temat stanu zdrowia podejrzanego w chwili wypisu ze szpitala ale zaznaczył, że musiał być stabilny i dodał, iż przy systematycznym leczeniu ryzyko popełnienia przestępstwa się zmniejsza ale nie wie jak długo będzie przyjmował leki. Biegła W. G. stwierdziła, że podejrzany nie ma poczucia choroby i nie będzie chciał się dalej leczyć. Podobne zdanie wyraziła biegła R. S.. Wprost na ich wniosek podejrzany ponownie został zbadany i w wydanej opinii biegli podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko wprost stwierdzając, że podejrzany deklaruje przyjmowanie leków ale nadal jest bezkrytyczny co do swej choroby i systematycznego leczenia k 432 – 433. Na posiedzeniu w dniu 16 maja 2017r biegły M. M. (2) wskazał, że podejrzany kontynuuje leczenie, ale nie widać skutków leczenia i z tego powodu stanowi zagrożenie dla porządku prawnego. Takie samo stanowisko zajęli biegli R. S. i W. G. podkreślając, że podejrzany jest bezkrytyczny wobec swej choroby, leczy się ale istnieje niebezpieczeństwo, że przerwie pobieranie leków i wybuchnie psychoza. Reasumując z opinii biegłych wynika, że podstawą zastosowania wobec podejrzanego środka zabezpieczającego w tej sprawie jest fakt, iż nie ma on poczucia choroby, jest do niej bezkrytyczny i istnieje niebezpieczeństwo, że to leczenie przerwie.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Sąd Rejonowy orzekając o środku zabezpieczającym tylko i wyłącznie wziął pod uwagę opinię biegłych wprost stwierdzając, że fakt podejmowania leczenia farmakologicznego przez Ł. W. oraz przestrzeganie porządku prawnego na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy nie może stać się dowodem jego wyleczenia ani też dawać gwarancji dalszego poprawnego zachowania się sprawcy, a co do pozostałych przesłanek stosowania tego środka posłużył się powtórzeniem słów ustawy. Tymczasem aby zastosować izolacyjny środek zabezpieczający na podstawie art. 93 a § 1 pkt 4 kk Sąd powinien ustalić czy czyn sprawcy cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości a warunkiem zastosowania tego środka jest ustalenie wysokiego prawdopodobieństwa ponownego popełnienia czynu o znacznej społecznej szkodliwości a nie jak przyjął Sąd – wyleczenie i gwarancja poprawnego zachowania się. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego w cytowanym wyżej orzeczeniu, „drobne” czy też „średnie” przestępstwo ani też prawdopodobieństwo popełnienia nawet poważnego czynu zabronionego, które „nie jest wysokie” nie uzasadniają umieszczenia sprawcy w zamkniętym zakładzie. Dla tych wypadków, które nie spełniają poważnych warunków a leczenie lub rehabilitacja sprawczy czynu zabronionego jest konieczna z uwagi na względy humanitarne lub interes społeczny, tryb postępowania oraz odpowiednie zakłady określa ustawa o ochronie zdrowia psychicznego. Przyjęta bowiem przez ustawodawcę zasada proporcjonalności pozbawienia wolności do wagi czynu ma na celu ograniczenie do niezbędnego minimum stosowania środków zabezpieczających polegających na internowaniu niepoczytalnego w zakładzie psychiatrycznym.

Fakt, że podejrzany w niniejszym postępowaniu nie wykazuje krytycyzmu wobec swojej choroby i nie dostrzega niezbędności leczenia jak ustalają biegli, zdaniem Sądu Okręgowego nie jest wystarczającą przesłanką zastosowania środka zabezpieczającego na mocy art. 93 a § 1 pkt 4 kk. Podejrzany jest przecież osobą chorą psychicznie i ta bezkrytyczna postawa może przecież wynikać z jego choroby. W postępowaniu o zastosowanie środków zabezpieczających nie chodzi przecież o zwykłe leczenie sprawcy albowiem co do leczenia osoby chorej psychicznie, gdy jej zachowanie wskazuje na to, że z powodu swej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu lub życiu albo zdrowiu innych osób ma zastosowanie ustawa o ochronie zdrowia psychicznego, warunkująca przyjęcie osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody. Należy mieć też na uwadze, że czasu środka zabezpieczającego nie określa się z góry i jego zastosowanie może być bardziej dolegliwe niż orzeczenie kary pozbawienia wolności, której okres jest zawsze z góry oznaczony.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przede wszystkim w oparciu o opinię biegłych - zdaniem Sądu Okręgowego winien być to nowy zespół - winien rozważyć czy wobec podejrzanego zachodzi potrzeba orzeczenia środka zabezpieczającego, ale będzie mieć na uwadze, że jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości, a inne dostępne środki prawne nie są wystarczające oraz wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa ponownego popełnienia czynu o znacznej społecznej szkodliwości.

Przeanalizuje również czy czyny podejrzanego charakteryzują się wysokim stopniem społecznej szkodliwości i jaka za ten czyn wymierzona była by mu kara.

Zgodnie z orzecznictwem tylko w przypadku wymierzenia kary bezwzględnej pozbawienia wolności, Sąd powinien podjąć decyzję o umieszczeniu sprawcy w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę weźmie również pod uwagę zarzut podniesiony w apelacji prokuratora, albowiem rozpoznanie tego zarzutu w postępowaniu odwoławczym jest przedwczesne.

Umorzenie postępowania nie było przez skarżących kwestionowane i w tym zakresie należało go utrzymać w mocy.

Podstawą orzeczenia Sądu Okręgowego jest art. 437 § 1 kpk.