Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Łataś

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Jastrzębska-Ciura

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 roku w C.

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 7 października 2017 roku Nr (...)

1.  umarza postępowanie w zakresie przeliczenia ubezpieczonemu M. M. kapitału początkowego i w związku z tym obliczenia emerytury z art. 26 i 183 ustawy o emeryturach i rentach z ubezpieczeń społecznych według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynoszącego 112,14%;

2.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1452/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił M. M. przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia na podstawie przedłożonych dokumentów zawierających stawkę godzinową, dotyczących okresu pracy od 23 października 1974 roku do 30 czerwca 1979 roku, z uwagi na brak dokumentacji potwierdzającej ilość przepracowanych wówczas przez niego godzin.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M. M., domagając się jej zmiany, poprzez dokonanie ponownego przeliczenia wysokości przysługującej mu emerytury, przy uwzględnieniu wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez niego w okresie zatrudnienia w Hucie (...) w C. od 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku, kiedy to pracował jako rozdzielca robót i brygadzista dysponent produkcji, w oparciu o przyznane mu stawki zaszeregowania, dodatek funkcyjny i pozostałe składniki wynagrodzenia, z jednoczesnym uwzględnieniem wykonywania przez niego pracy co najmniej w pełnym wymiarze czasu
w obowiązującym u pracodawcy okresie rozliczeniowym. Odwołujący wskazał, że
w okresie od 23 października 1974 roku do 30 czerwca 1979 roku pracował jako rozdzielca ze stawką zaszeregowania 10,50 zł/h, zaś w okresie od 1 lipca 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku jako brygadzista dysponent produkcji ze stawką zaszeregowania 17,50 zł/h oraz dodatkiem funkcyjnym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił odwołanie M. M. w całości.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że M. M. urodził się
w dniu (...) i jest uprawniony do emerytury od osiągnięcia 60 roku życia.

Wysokość emerytury została ustalona w decyzji z dnia 10 maja 2013 roku
według zasad określonych w art. 53 ustawy o emeryturach i rentach na kwotę 3.329,54 zł, która była wyższa od emerytury obliczonej wg zasad z art. 26 ustawy (3.073,04 zł) oraz wysokości emerytury obliczonej zgodnie z art. 183 ust. 5 ustawy (kwota 3.150,98 zł).

Sąd Okręgowy wskazał, że organ rentowy obliczając emeryturę zgodnie z art. 53
ustawy emerytalnej przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (dalej wwpw) w wysokości 156,68%, obliczony na podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych, tj. z lat 2003-2012. Z kolei obliczając wysokość świadczenia wg zasad określonych w art. 26 ustawy emerytalnej, organ rentowy do wyliczeń przyjął wartość kapitału początkowego w wysokości 185.976,56 zł, wynikającą z decyzji z dnia 8 maja 2013 roku o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, w której do obliczenia podstawy wymiaru kapitału zastosowano wwpw 110,44%, obliczony na podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. z lat 1989-1998.

Sąd I instancji w oparciu o treść dokumentów znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w Hucie w C. od 1 września 1968 roku do 31 sierpnia 1982 roku ustalił, że skarżący w okresie od 23 października 1974 roku był zatrudniony na stanowisku rozdzielcy robót za wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 10,50 zł za godzinę, a od dnia 1 lipca 1979 roku pracował jako brygadzista dysponent produkcji za wynagrodzeniem w kwocie 17,50 zł za godzinę. Nadto na zajmowanych stanowiskach przysługiwały mu należności z tytułu Karty Hutnika i dodatek funkcyjny.

Sąd Okręgowy w oparciu o dane dotyczące wysokości stawek płacy zasadniczej ubezpieczonego w spornym okresie stwierdził na podstawie wyliczeń organu rentowego, że stosunek wynagrodzeń zasadniczych do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w latach 1974-1979 kształtował się na poziomie od 12,75% do 52,59%, co nie dało podstaw dla przyjęcia, że obliczone na nowo wwpw emerytury
i wwpw kapitału początkowego (z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniom) mogą okazać się wyższe od wskaźników dotychczasowych i w konsekwencji mogą wpłynąć na podwyższenie świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, odwołanie M. M. wyrokiem z dnia 18 listopada 2016 roku zostało oddalone.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją ubezpieczony, domagając się jego zmiany i uwzględnienia odwołania, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Skarżący zarzucił, że skarżone rozstrzygnięcie zostało oparte na niepełnym materiale dowodowym, albowiem Sąd Okręgowy bezpodstawnie pominął jego wnioski o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości jego wynagrodzenia z okresu od 23 października 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku w oparciu nie tylko o dane dotyczące wysokości płacy zasadniczej lecz również z wykorzystaniem przepisów układów zbiorowych pracy określających wysokość przysługujących mu innych dodatków płacowych, takich jak należności z tytuły Karty Hutnika, dodatek stażowy, funkcyjny, ekwiwalent z tytułu bezpłatnego węgla – wynikających z regulacji zawartych w protokołach dodatkowych w sprawie zasad wynagradzania pracowników do UZP dla Przemysłu Hutniczego, które dołączył do apelacji. Ponadto apelujący zarzucił pominięcie dowodu
z przesłuchania zawnioskowanego świadka T. R. (1) oraz dowodu z jego przesłuchania, na okoliczność ustalenia przysługujących mu z tytułu zatrudnienia należności, a także pominięcie danych płacowych wynikających z dokumentacji płacowej za pierwsze miesiące 1980 roku, świadczących o wysokości wynagrodzenia otrzymanego w 1979 roku. Formułując powyższe zarzuty skarżący zarzucił rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., art. 278 k.p.c. i 299 k.p.c. co, w jego ocenie doprowadziło do nieważności postępowania, poprzez pozbawienie go możności obrony swych praw.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny w Katowicach doszedł do przekonania, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, a ponadto wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości
(art. 386 § 4 k.p.c.) i z tych przyczyn wyrokiem z dnia 23 sierpnia 017 roku, III AUa 184/17 uchylił zaskarżone orzeczenie Sądu Okręgowego w Częstochowie i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu rozstrzygniecie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd II instancji wskazał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny, czy dotychczasowe wskaźniki wysokości podstawy wymiaru emerytury oraz kapitału początkowego są faktycznie wyższe od wwpw obliczonych z wykorzystaniem odtworzonych, hipotetycznych zarobków ubezpieczonego z lat 1974-1979, za które to lata przyjęto minimalne wynagrodzenie pracownicze, co wymaga uprzedniego odtworzenia spornych wynagrodzeń.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego rację ma skarżący, że w świetle jego akt osobowych, danych zawartych w zaświadczeniu o wysokości wynagrodzeń za lata 1980-1982 oraz wskazanych regulacji płacowych zawartych w powołanych Układach Zbiorowych Pracy dla Przemysłu Hutniczego, nie można przyjąć, że jego wynagrodzenie
w spornym okresie kształtowało się wyłącznie na poziomie płacy minimalnej,
a w jego skład nie wchodziły dodatkowe składniki płacowe, których wysokość jest możliwa do ustalenia w oparciu o ogólne regulacje obowiązujące u pracodawcy objętego przepisami układów zbiorowych pracy. Sąd Apelacyjny podniósł, że analiza treści zaświadczenia o zarobkach ubezpieczonego za lata 1980-1981 wskazuje, że zmienne składniki płacowe podwyższały jego wynagrodzenie zasadnicze o około 50%, co pozwalało mu uzyskać zarobki na poziomie przeciętnego wynagrodzenia krajowego w tym okresie. Mając powyższe na uwadze nie można podzielić konstatacji Sądu Okręgowego, że ze względu na niewysoki stosunek procentowy wynagrodzeń zasadniczych do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w rozpatrywanym okresie, nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia dowodu z opinii rachunkowej biegłego i dokonania ustaleń co do składników płacowych z uwagi na względy ekonomiki procesowej.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie
było przedwczesne i zostało wydane bez wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, który powinien obejmować również dowód z wnioskowanej opinii biegłego sądowego, który należało dopuścić w sytuacji, w której po odtworzeniu hipotetycznych zarobków ze spornego okresu istniałaby możliwość przyjęcia, że co najmniej wwpw kapitału początkowego byłby wyższy od dotychczasowego wskaźnika i w konsekwencji dokonania przeliczenia wartości kapitału jako elementu obliczenia wysokości świadczenia zgodnie z zasadami z art. 26 ustawy lub z art. 183 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

M. M. od dnia 2 lutego 2013 roku jest uprawniony do pobierania emerytury. Decyzją z dnia 8 maja 2013 roku organ rentowy ustalił ubezpieczonemu kapitał początkowy, do ustalenia podstawy jego wymiaru przyjmując przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. z okresu od 1 stycznia 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku. Ustalony w powyższy sposób wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 110,44%, a jego postawa wymiaru 1.348,35 zł. Do ustalenia kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie minimalne za okres od 23 października 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku. Ustalony w ten sposób kapitał początkowy odwołującego wyniósł na dzień 1 stycznia 1999 roku 185.976,56 zł.

Decyzją z dnia 10 maja 2013 roku organ rentowy obliczył ubezpieczonemu wysokość emerytury.

Do obliczenia wysokości świadczenia zgodnie z art. 53 ustawy emerytalnej przyjęto podstawę wymiaru składek z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. z lat 2003-2012. Podstawę wymiaru świadczenia ustalono przez przemnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 156,68% przez kwotę bazową wynoszącą 2.974,69 zł. Wysokość emerytury obliczona w powyższy sposób wyniosła 3.329,54 zł.

Do obliczenia wysokości emerytury zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej przyjęto kwotę zwaloryzowanej składki zaewidencjonowanej na koncie wynoszącą 194.436,07 zł; kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego wynoszącą 558.458,93 zł oraz średnie dalsze trwania życia wynoszące 254,80 miesięcy. Ustalona w powyższy sposób emerytura wyniosła 2.954,85 zł.

Dodatkowo w związku z osiągnięciem przez ubezpieczonego wieku uprawniającego do emerytury w 2013 roku, organ rentowy obliczył mu wysokość świadczenia emerytalnego na podstawie art. 183 ustawy emerytalnej, do ustalenia jej wysokości przyjmując 20% emerytury obliczonej zgodnie z art. 53 ustawy i 80% emerytury obliczonej zgodnie z art. 26 ustawy, co dało świadczenie w kwocie 3.029,79 zł.

W okresie od 1 września 1968 roku do 31 sierpnia 1982 roku M. M. był zatrudniony w Hucie (...) w C., w tym w okresie od 1 września 1968 roku do 21 czerwca 1971 roku jako pracownik młodociany – uczeń przyzakładowej szkoły zawodowej, a następnie od dnia 22 czerwca 1971 roku jako stażysta, z którego to stanowiska został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po odbyciu tej służby w okresie od 25 października 1972 roku do
9 października 1974 roku, ubezpieczony z dniem 23 października 1974 roku powrócił do pracy i zostało mu przydzielone stanowisko rozdzielcy robót, z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 10,50 zł za godzinę. Z dniem 1 lipca 1979 roku odwołujący został przeniesiony na stanowisko brygadzisty – dysponenta produkcji, a jego wynagrodzenie wzrosło do kwoty 17,50 zł za godzinę. W lutym 1975 roku ubezpieczony zawarł związek małżeński. Ubezpieczonemu w spornym okresie do wynagrodzenia zasadniczego przysługiwały również dodatkowe składniki wynagrodzenia: dodatki: nocny, za II i III zmianę. Dodatkowo przysługiwało wynagrodzenie z tzw. Karty Hutnika oraz 13-ta pensja. Pracownicy mieli również prawo do premii. W aktach osobowych odwołującego i M. P. i K. R. za sporny okres brak określenia wysokości tej premii. W latach 80-tych pracownikom zatrudnionym na takim stanowisku jak ubezpieczony nie przysługiwały dodatki wolne soboty (v. akta osobowe M. P.). W spornym okresie obowiązywały zakład pracy odwołującego UZP dla Przemysłu Hutniczego z 1957 roku i 1974 roku wraz z protokołami dodatkowymi. Za sporny okres następca prawny Huty – (...) nie posiada regulaminów premiowania, brak takiego dokumentu również w (...). W aktach rentowych M. P. i T. R. brak wynagrodzeń z lat 70-tych z tytułu zatrudnienia na Hucie.

W spornym okresie od 23 października 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku wynagrodzenie M. M., zależnie od przyjęcia czy wymiar jego czasu pracy wynosił 46 godzin tygodniowo (8 godzin w dni robocze i 6 godzin
w soboty) czy 48 godzin (dni robocze i soboty po 8 godzin celem zachowania ciągłości zatrudnienia w ciągu doby w trzyzmianowym systemie zatrudnienia) – odpowiednio warianty 1 i 2 oraz przy uwzględnieniu do obliczenia wysokości specjalnego wynagrodzenia z tytułu Karty Hutnika wyliczonego bez uwzględnienia do ciągłości pracy okresu nauki w Zasadniczej Szkole (...) przy Hucie
(...)w C. (z uwagi na brak indywidualnej umowy o naukę zawodu) – podwariant A oraz z uwzględnieniem przy obliczaniu wysokości specjalnego wynagrodzenia z tytułu Karty Hutnika okresu nauki od 1 września 1968 roku do 21 czerwca 1971 roku – podwariant B, wynosiło:

1.  w okresie od 23 października do 31 grudnia 1974 roku:

a.  według wariantu 1A – 5.230,41 zł,

b.  według wariantu 1B – 5.308,89 zł,

c.  według wariantu 2A – 5.458,26 zł,

d.  według wariantu 2B – 5.540,34 zł,

2.  w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1975 roku:

a.  według wariantu 1A – 30.470,63 zł,

b.  według wariantu 1B – 31.004,13 zł,

c.  według wariantu 2A – 31.499,15 zł,

d.  według wariantu 2B – 32.121,15 zł,

3.  w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1976 roku:

a.  według wariantu 1A – 31.490,90 zł,

b.  według wariantu 1B – 32.187,05 zł,

c.  według wariantu 2A – 32,715,20 zł,

d.  według wariantu 2B – 33.441,80 zł,

4.  w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1977 roku:

a.  według wariantu 1A – 31.980,20 zł,

b.  według wariantu 1B – 31.980,20 zł,

c.  według wariantu 2A – 33.261,20 zł,

d.  według wariantu 2B – 33.261,20 zł,

5.  w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1978 roku:

a.  według wariantu 1A – 32.011,70 zł,

b.  według wariantu 1B – 32.429,60 zł,

c.  według wariantu 2A – 33.269,60 zł,

d.  według wariantu 2B – 33.706,40 zł,

6.  w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1979 roku :

a.  według wariantu 1A – 47.808,82 zł,

b.  według wariantu 1B – 49.211,62 zł,

c.  według wariantu 2A – 49.174,87 zł,

d.  według wariantu 2B – 50.637,87 zł.

Do ustalenia powyższych wynagrodzeń przyjęto wynagrodzenie zasadnicze; ekwiwalent za deputat węglowy, w wysokości uwzględniającej zawarcie przez odwołującego w dniu 8 lutego 1975 roku związku małżeńskiego; dodatek za pracę w porze nocnej; dodatek za pracę na drugiej zmianie, specjalne wynagrodzenie roczne za wieloletnią pracę w hutnictwie; w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 1979 roku dodatek brygadzistowski w wysokości 5% stawki wynagrodzenia zasadniczego. Dodatkowo przy obliczaniu wynagrodzenia za grudzień 1979 roku uwzględniono kwoty wynagrodzeń wskazane w kartach zarobkowych za styczeń i luty 1980 roku, sporne wynagrodzenie ustalając jako różnicę pomiędzy sumą wynagrodzeń za ostatnie trzy miesiące wskazaną w tych kartach, a kwotami wynagrodzeń za styczeń i luty 1980 roku, zaś przy obliczaniu wynagrodzenia za listopad 1979 roku uwzględniono kwoty wynagrodzeń wskazane w kartach zarobkowych za styczeń i luty 1980 roku, sporne wynagrodzenie ustalając jako różnicę pomiędzy sumą wynagrodzeń za ostatnie trzy miesiące wskazaną w tych kartach, a kwotami wynagrodzeń za grudzień 1979 roku (obliczone jak wyżej wskazano) i styczeń 1980 roku.

Ustalony z uwzględnieniem powyższych wynagrodzeń stosunek podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odprowadzanych od wynagrodzeń ubezpieczonego do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy wyniósł według najkorzystniejszego wariantu (2B) odpowiednio dla kapitału początkowego (do 1998 roku włącznie) i emerytury:

- w 1968 roku 0,00% i 0,00%;

- w 1969 roku 0,00% i 0,00%;

- w 1970 roku 0,00% i 0,00%;

- w 1971 roku 38,08,% i 19,04%;

- w 1972 roku 38,96% i 32,47%;

- w 1973 roku 0,00% i 0,00%;

- w 1974 roku 57,98% i 14,50%;

- w 1975 roku 68,41% i 68,41%;

- w 1976 roku 65,10% i 65,10%;

- w 1977 roku 60,31% i 60,31%;

- w 1978 roku 57,48% i 57,48%;

- w 1979 roku 79,22% i 79,22%;

- w 1980 roku 108,69% i 108,69%;

- w 1981 roku 99,85% i 99,85%;

- w 1982 roku 77,98% i 77,98%;

- w 1983 roku 74,91% i 74,91%;

- w 1984 roku 107,34% i 107,34%;

- w 1985 roku 114,87% i 114,87%;

- w 1986 roku 118,97% i 118,97%;

- w 1987 roku 111,09% i 111,09%;

- w 1988 roku 133,515 i 133,51%;

- w 1989 roku 124,68% i 114,29%;

- w 1990 roku 120,53% i 120,53%;

- w 1991 roku 101,00% i 101,00%;

- w 1992 roku 79,10% i 72,51%;

- w 1993 roku 51,425 i 51,42%;

- w 1994 roku 77,66% i 77,66%;

- w 1995 roku 88,24% i 88,24%;

- w 1996 roku 91,30% i 91,30%;

- w 1997 roku 198,465 i 198,46%;

- w 1998 roku 188,98% i 188,98%;

- w 1999 roku 164,02%;

- w 2000 roku 159,81%;

- w 2001 roku 105,85%;

- w 2002 roku 100,54%;

- w 2003 roku 110,52%;

- w 2004 roku 101,71%;

- w 2005 roku 101,38%;

- w 2006 roku 142,20%;

- w 2007 roku 175,99%;

- w 2008 roku 173,36%;

- w 2009 roku 217,65%;

- w 2010 roku 208,42%;

- w 2011 roku 208,76%;

- w 2012 roku 126,79%.

Najkorzystniejszym dla ubezpieczonego wariantem ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego jest wskaźnik obliczony
z najkorzystniejszych 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu przed 1998 roku, tj. z lat 1989-1998, wynoszący 112,14%, zaś najkorzystniejszym wariantem ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczonej zgodnie z art. 53 ustawy jest wskaźnik obliczony z najkorzystniejszych 10 kolejnych lat wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę, wynoszący 156,68%.

dowód: akta ZUS, akta osobowe ubezpieczonego, T. R., M. P., opinia biegłego sądowego i opinia uzupełniająca, zeznania świadków: M. P. - protokół elektroniczny k. 31,32,

T. R. – protokół elektroniczny k. 123-125, wyjaśnienia ubezpieczonego – protokół elektroniczny k. 123-125, UZP dla Przemysłu Hutniczego z 1957 roku i 1974 roku wraz z protokołami dodatkowymi, pismo (...) k. 310, pismo (...) k.312, kopie dokumentacji z akt rentowych T. R., M. P. k. 304-307.

W toku postępowania sądowego ubezpieczony złożył w lutym 2018 roku wniosek o przyznanie emerytury z uwagi na osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego. Decyzją z dnia 27 kwietnia 2018 roku ZUS przyznał prawo do emerytury od 2 lutego 2018 roku. W związku z powyższym nastąpiło przeliczenie kapitału początkowego decyzją z 25 kwietnia 2018 roku według wwpw – 112,14%. Świadczenie emerytalne zostało zawieszone, albowiem jest świadczeniem mniej korzystnym niż pobierana emerytura z art. 53 ustawy.

dowód: akta ZUS, decyzja k. 287.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była wysokość świadczenia emerytalnego odwołującego. Odwołujący nabył prawo do wcześniejszej emerytury w lutym 2013 roku, w związku z powyższym miał prawo do obliczenia wysokości tego świadczenia zgodnie z art. 53, art. 26 lub art. 183 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS. Najkorzystniejsze świadczenie przysługiwało przy przeliczeniu w trybie art. 53 ustawy, do obliczenia przyjęto wwpw z 10 kolejnych lat z 20-lecia przed złożeniem wniosku, tj. z lat 2003-2012, wwpw wyniósł 156,68%. Na obliczenie natomiast wysokości świadczenia w trybie art. 26 i 183 ustawy miał wpływ ustalony kapitał początkowy, przy czym najkorzystniejszy wwpw kapitału początkowego był obliczony z lat 1989 – 1998 i w decyzji z 8 maja 2013 roku wyniósł on 110,44%. Ubezpieczony wniósł o przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem przychodów za okres zatrudnienia w Hucie (...), przy czym za lata 1980 – 1982 przedłożył zaświadczenie o osiąganych przychodach, natomiast za okres od 23 października 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku brak jest kartotek wynagrodzeniowych. Kwestią sporną w procesie była więc wielkość przychodów odwołującego w tym okresie oraz czy ustalone wynagrodzenie za okres zatrudnienia w Hucie wpłynie na wysokość pobieranego świadczenia.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Art. 15 ust. 1 wskazuje, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19 (ust. 4).

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250% (ust. 5).

Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 6).

Zgodnie z art. 111 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Emeryturę natomiast obliczoną w trybie art. 26 ust. 1 stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Z kolei art. 25 ust. 1 ustala, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W art. 174 ust. 1 wskazano, że kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (ust. 2).

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (ust. 3)

W dacie kiedy ubezpieczony przechodził na emeryturę, tj. w lutym 2013r. art. 174 ust. 3b stanowił, że jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony po raz pierwszy przystąpił do ubezpieczenia społecznego na podstawie przepisów prawa polskiego i dlatego pozostawał w ubezpieczeniu jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. W związku z powyższym obliczając kapitał początkowy w lutym 2013 roku organ rentowy zastosował przepis w powyższym brzmieniu i wwpw kapitału wyniósł 110,44%.

Z dniem 1 października 2013 roku nastąpiła zmiana ust. 3b ustawą z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z dnia 23 sierpnia 2013 r.). Zgodnie z nowym brzmieniem ust. 3b art. 174, jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. Jednocześnie w art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazano, że w sprawach, w których organ rentowy ustalił kapitał początkowy z uwzględnieniem przepisów art. 174 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, kapitał początkowy ustala się ponownie na wniosek osoby uprawnionej, a jeżeli osoba uprawniona nie wystąpi z takim wnioskiem - przy obliczaniu emerytury na zasadach określonych w art. 26 ustawy wymienionej w art. 1 niniejszej ustawy, jeżeli jest to korzystniejsze dla emeryta. Odwołujący po dacie 1 października 2013 roku nie wystąpił z wnioskiem o ustalenie kapitału początkowego ponownie. Organ rentowy dokonał przeliczenia kapitału początkowego zgodnie z obecnym brzmieniem art. 174 ust. 3b ustawy, kiedy ubezpieczony w lutym 2018 roku wystąpił o emeryturę z powszechnego wieku emerytalnego, która jest obliczona zgodnie z art. 26 ustawy. ZUS ustalając wysokość emerytury ustalił ponownie wysokość kapitału początkowego z uwzględnieniem w/w zmiany i ustalił wwpw kapitału z lat 1989-1998 na 112,14%.

Z przeprowadzonego przez sąd postępowania dowodowego wynika, że na wysokość świadczenia obliczonego w oparciu o art. 53 i 26 oraz 183 nie miały wpływu przychody jakie odwołujący osiągnął w spornym okresie od 23 października 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku.

Sąd do obliczenia przychodów ubezpieczonego w spornym okresie przyjął stawkę wynagrodzenia obowiązującą ubezpieczonego, zgodnie z dokumentami z akt osobowych. Do wysokości przychodów przyjęto również stałe składniki wynagrodzenia, które były wypłacane ubezpieczonemu w oparciu o UZP dla Przemysłu Hutniczego, biorąc pod uwagę system czasu pracy w jakim pracował ubezpieczony. Do wynagrodzenia doliczono deputat węglowy w początkowym okresie w wysokości 2,4 tony, a po zawarciu związku małżeńskiego przez odwołującego w lutym 1975 roku w wysokości 5,6 tony. Dodatkowo doliczono:

- dodatek za pracę w porze nocnej; w okresie do 30 czerwca 1979 roku w wysokości 15% stawki godzinowej, a następnie od 1 lipca 1979 roku - 20% stawki wynagrodzenia zasadniczego,

- dodatek za pracę na II zmianie w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego, na III zmianie – 20% wynagrodzenia zasadniczego od 1 lipca 1979 roku i 15% stawki wynagrodzenia zasadniczego za wcześniejszy okres,

- dodatek brygadzistowski. Od 1 lipca 1979 roku ubezpieczony pełnił funkcję brygadzisty, w aktach osobowych brak określenia wysokości tego dodatku. Zgodnie z przepisami UZP dla Przemysłu Hutniczego z 1974 roku dodatek ten mógł przysługiwać w wysokości od 5 do 15% stawki godzinowej. Z uwagi na niewykazanie przez ubezpieczonego wysokości ustalonego dodatku brygadzistowskiego, sąd przyjął ten dodatek w wysokości 5%, w takiej bowiem wysokości ubezpieczony musiał go co najmniej otrzymywać,

- specjalne wynagrodzenie roczne za wieloletnią pracę w hutnictwie, z tzw. Karty Hutnika. W tym zakresie sąd przyjął do obliczenia świadczenia wariant drugi opinii uzupełniającej biegłego księgowego w zakresie wyliczenia świadczenia z tego tytułu, tj. do obliczenia świadczenia przyjęto, że do stażu należy zaliczyć okres nauki zawodu i przyjąć ciągłość zatrudnienia od 1 września 1968 roku. Wprawdzie brak jest indywidualnej umowy o nauce zawodu, ale okres ten jest odwołującemu zaliczany do stażu emerytalnego jako okres składkowy, jest potwierdzony przez pracodawcę jako okres zatrudnienia. Przepisy układów zbiorowych wskazywały ogólnie na pracę w hutnictwie po wyzwoleniu (zał. Nr 22A do UZP z 1957 roku, zał. Nr 9 do UZP z 1974 roku). W związku z powyższym można uznać okres zatrudnienia na naukę zawodu, jako okres pracy w hutnictwie i przyjąć ciągłość pracy od 1 września 1968 roku do jej obliczenia. W opinii uzupełniającej do obliczenia wynagrodzenia z tytułu Kart Hutnika biegła przyjęła ciągłość zatrudnienia od 1 września 1968 roku (w tym również wojsko), z tym, że z uwagi na powrót odwołującego do pracy po wojsku od 23 października 1974 roku, za 1974 rok ustalono wysokość tego świadczenia proporcjonalnie do rzeczywistego czasu pracy w tym roku.

Zgodnie z protokołem dodatkowym nr 136 do UZP, który wszedł w życie 1 listopada 1973 roku godzinowe stawki płac robotników uwzględniały w swej wysokości ekwiwalent za uciążliwe i szkodliwe warunki pracy, w związku z powyższym nie przysługiwał oddzielny dodatek (część III pkt 5).Podobnie ta kwestia została uregulowana w UZP z 1974 roku (zał. Nr 2, II, pkt 5).

Do ustalenia wynagrodzeń sąd również przyjął ustalone przez biegłą na podstawie kart wynagrodzeń z 1980 roku wynagrodzenie za listopad i grudzień 1979 roku.

Do ustalenia wysokości wynagrodzenia sąd nie przyjął premii. W aktach osobowych ubezpieczonego brak określenia wysokości premii, nie wynika wysokość tego świadczenia również z akt osobowych świadków. Art. 14 ust. 1 UZP dla Przemysłu Hutniczego z dnia 30 grudnia 1974 r. stanowił, że warunki i tryb wypłaty premii pracownikom określają zakładowe regulaminy premiowania opracowane w oparciu o wytyczne wydane przez strony zawierające układ i zatwierdzone przez kierownika zakładu pracy w uzgodnieniu z radą zakładową. Brak jest przepisów ustalających zasady premiowania pracowników u pracodawcy. Zdaniem sądu brak możliwości przyjęcia w oparciu o wyjaśnienia odwołującego i świadka, że ubezpieczony w sposób stały w określonej wysokości otrzymywał premię. Za wcześniejszy natomiast okres UZP z 1957 roku określał zasady premiowania tylko określonych grup pracowników zatrudnionych w hutnictwie, do których odwołujący nie należał (np. zał. 3A, 3B, 3C, 9A, 9B, 9C). W zał. nr 18 określono tylko wytyczne w zakresie premiowania W orzecznictwie podnosi się, iż przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny. W sprawie, w której przedmiotem jest wysokość świadczenia rentowo-emerytalnego, wymaga się dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych oraz precyzyjnych - potwierdzających czy uprawdopodobniających w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko fakt zatrudnienia, ale i pozostałe okoliczności związane ze świadczeniem pracy. Osoba ubiegająca się o świadczenie musi zatem wykazać wysokość przychodu czy wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne. Premia w zależności od jej rodzaju: uznaniowa lub regulaminowa charakteryzuje się tym, że jeśli chodzi o premię uznaniową to może być przyznana, ale nie musi, a odnośnie wypłaty premii regulaminowej ustalane są warunki jakie muszą być spełnione ażeby wypłata świadczenia została uruchomiona, zazwyczaj premia ta jest ustalana do określonej wysokości i w zależności od spełnienia dodatkowych warunków przysługuje danemu pracownikowi w określonej wysokości. Różne więc czynniki mogą decydować o jej przyznaniu i wysokości. W tej sytuacji sąd nie może przyjąć dowolnej stałe wysokości procentowej liczonej od wynagrodzenia. zeznania świadka i wyjaśnienia ubezpieczonego w tym zakresie, biorąc pod uwagę upływ czasu należy oceniać z dużą dozą krytycyzmu.

Brak również możliwości przyjęcia wynagrodzenia za tzw. wolne soboty. Kwestie związane z wprowadzeniem dni wolnych regulowane były przez obowiązujący od 1 stycznia 1975 roku kodeks pracy (art. 147-151). Zgodnie z art. 149 § 2 k.p., pracownik, który na polecenie zakładu pracy wykonywał pracę w dniu wyznaczonym dla niego jako dodatkowy dzień wolny od pracy, powinien otrzymać dzień wolny w innym terminie. Art. 150 § 1 k.p. stanowił, że warunki wprowadzania dodatkowych dni wolnych od pracy, szczegółowe normy czasu pracy na dobę i na tydzień oraz okresy rozliczeniowe tygodniowej normy czasu pracy, w przypadkach określonych w art. 147 i 148 ustalała Rada Ministrów po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych. W myśl art. 151 w/w kodeksu pracy, praca w granicach norm ustalonych zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 150 nie była pracą w godzinach nadliczbowych.

Dekretem Rady Państwa z dnia 20 lipca 1972 r. o dodatkowych dniach wolnych od pracy zostały wprowadzone dwa dodatkowe dni wolne od pracy, które miały być wyrównywane przez odpowiednią zmianę wymiaru czasu pracy w dniach poprzedzających dodatkowe dni wolne od pracy. Udzielenie dodatkowych dni wolnych od pracy w poszczególnych zakładach pracy należało uzależnić od osiągania przez nie należytych wyników pracy, a w szczególności wykonywania planów produkcyjnych lub usługowych, nieprzekraczania planowanego funduszu płac oraz osiągania planowanych relacji ekonomicznych. Zgodnie z wydaną na podstawie dekretu uchwałą Nr 203 Rady Ministrów z dnia 21 lipca 1972 r. udzielenie dodatkowego dnia wolnego dla określonej grupy pracowników mogło nastąpić po uprzednim wyrównywaniu czasu nie przepracowanego z tytułu udzielenia dodatkowego wolnego dnia przez odpowiednią zmianę wymiaru czasu pracy. Decyzję o udzieleniu w zakładzie pracy dodatkowych dni wolnych od pracy podejmował kierownik zakładu pracy w porozumieniu z radą zakładową po stwierdzeniu, że dokonane przygotowania organizacyjne zapewniają realizację zadań, a udzielenie dodatkowych dni wolnych w zakładzie pracy nie koliduje z działalnością innych jednostek gospodarki oraz zaspokojeniem potrzeb społeczeństwa. Dekretem z dnia 14 lipca 1973 r. który wszedł w życie 16 lipca 1973 roku Rada Państwa upoważniła Radę Ministrów do wprowadzenia w każdym roku kalendarzowym dodatkowych dni wolnych od pracy wyrównywanych przez odpowiednia zmianę wymiaru czasu w okresie poprzedzającym dodatkowe dni wolne od pracy bądź bez obowiązku takiego wyrównania. Również te przepisy wprowadzały w art. 2 określone warunki do udzielenia tych dodatkowych dni wolnych. Art. 3 ust.2 stanowił, że czas pracy w granicach norm określonych w ust. 1 był normalnym czasem pracy, za który nie przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie. Przepisy wykonawcze wydane na tle dekretu (szczegółowo powołane w opinii uzupełniającej biegłej (k. 13-17 opinii uzupełniającej) przewidywały wprowadzenie dni wolnych po spełnieniu przez zakład określonych warunków i podlegały odpracowaniu, a za pracę w dni dodatkowo wolne przysługiwało wynagrodzenie jak za normalny dzień pracy. To, że składnik taki był wypłacany po 1 stycznia 1980 roku nie stanowi dowodu, że był wypłacany w takiej samej wysokości we wcześniejszym okresie. Odwołujący nie wykazał w toku postępowania ażeby świadczenie takie uzyskiwał przed 1980r., jak również nie wykazał jego wysokości.

Brak również podstaw do przyznania dodatku z tytułu nadwyżki akordowej. Do czerwca 1979 roku w dokumentacji ubezpieczonego brak informacji o wynagrodzeniu akordowym. Natomiast od 1 lipca 1979 roku ubezpieczony był zatrudniony jako brygadzista – dysponent produkcji z wynagrodzeniem zasadniczym według Tabeli A-IX kategorii zaszeregowania, tj. stawki 17,50 zł/godz. w ruchu normalnym 3 – zmianowym w związku ze zmianą zasad wynagradzania pracowników wprowadzoną protokołem dodatkowym Nr 21 z dnia 13 czerwca 1979 r. do UZP. W piśmie ponadto wskazano, że pozostałe warunki umowy o pracę pozostają bez zmian; natomiast w systemie akordowym, KH wg tabeli II + dodatek brygadzistowski. W związku z powyższym należy przyjąć, iż ubezpieczony pracę w systemie akordowym rozpoczął począwszy od dnia 01.07.1979 r. Ponadto bez względu na to kiedy odwołujący miał możliwość uzyskiwania również nadwyżki akordowej, obecnie nie da się ustalić jej wysokości. Wysokość wynagrodzenia przysługującego w systemie pracy akordowej wypłacana była w zależności od rzeczywistego wykonania normy pracy. Podobnie wysokość dodatku z tytułu nadwyżki akordowej uzależniona była od jej wypracowania. Z uwagi na brak dokumentacji określającej rzeczywiste wykonanie norm pracy oraz nadwyżki akordowej nie można dokonać wyliczenia dodatku z tytułu nadwyżki akordowej. Brak podstaw do przyjęcia średniej nadwyżki z lat 1980-1982. Inna bowiem była wartość pieniądza w latach 70-tych, a inna w latach 80-tych. Brak dowodów, że we wcześniejszych latach ta nadwyżka, była w podobnej wysokości jak w latach 80-tych. Składnik ten nie został udokumentowany w sposób umożliwiający jego obliczenie.

Brak również podstaw do doliczenia do przychodów ubezpieczonego za sporny okres wypłaty z funduszu zakładowego, tzw. 13-tki, albowiem zgodnie z przepisami rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 19 sierpnia 1968 roku w sprawie obliczania podstawy wymiaru emerytury lub renty, zasiłków z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa oraz składek na ubezpieczenie społeczne (§18) oraz uchwałą nr 103 RM z 25 maj 1971 roku w sprawie składników funduszu płac i pozostałych wynagrodzeń z tytułu pracy w j,g.u. nie stanowiła ona podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (§7, 11). Świadczenie to nie było wypłacane z osobowego funduszu płac. Od 1 stycznia 1977 roku kwestie te regulowało rozporządzenie MPPiSS z 13 grudnia 1976 roku w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (§1) oraz uchwała RM nr 158 w sprawie składników funduszu płac (zał. Nr 1 a contrario). Również w tym okresie świadczenie to jako wypłacane z pozaosobowego funduszu płac nie było oskładkowane.

Zgodnie z art. 477 ¹³ k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji nie ma wpływu na bieg sprawy.

Organ rentowy w toku postępowania sądowego decyzją z dnia 25 kwietnia 2018 roku ponownie ustalił ubezpieczonemu kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999r. przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 112,14% (okres ten sam co poprzednio 1989-1998). Decyzja ta została wydana w związku ze złożeniem przez ubezpieczonego wniosku o emeryturę i obliczeniem jej zgodnie z art. 26 ustawy oraz przeliczeniem kapitału początkowego zgodnie z art. 174 ust. 3b ustawy o emeryturach i rentach z FUS (według treści obowiązującej od 1 października 2013 roku) w zw. z art. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wobec powyższego postępowanie w tej części należało umorzyć.

Przyjmując ustalone przez biegłą wynagrodzenie za sporny okres według wyliczenia wariantu najkorzystniejszego dla odwołującego (2B), nadal najkorzystniejsze są dotychczasowe wwpw emerytury i kapitału początkowego (z uwzględnieniem modyfikacji co do kapitału początkowego, która nie miała związku z ustalaniem wynagrodzenia za okres zatrudnienia w Hucie (...)).

Sąd uznał za miarodajną do orzekania w sprawie opinię biegłej sądowej z modyfikacją zawartą w opinii uzupełniającej. Opinia ta uwzględnia zarówno dokumentację osobową odwołującego, jak również przepisy obowiązujące w spornym okresie. Biegła w sposób wyczerpujący odniosła się do zarzutów odwołującego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków i ubezpieczonego co do zatrudnienia w spornym okresie, posiadanych stawek wynagrodzenia, w takim zakresie jak to wynika z dokumentacji osobowej. Biorąc natomiast pod uwagę upływ czasu, różne zasady wynagradzania jakie obowiązywały na przestrzeni lat 70-tych i 80-tych w Hucie(...), za niewiarygodne sąd uznał zeznania co do wysokości otrzymywanych premii.

Mając powyższe na uwadze, sąd oddalił odwołanie w oparciu o powołane przepisy.