Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 176/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. K.

pkt 1 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony D. K. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą D. - (...) z siedzibą w R. przy ul. (...). Oprócz tego był prezesem jednoosobowego zarządu E. (...) z siedzibą w C. przy ul. (...). W ramach tych działalności wykonywał prace związane z nasadzeniami roślin przy różnego rodzaju inwestycjach drogowych, w tym dotyczących budowy autostrady (...). Oskarżony nie otrzymywał w terminie wynagrodzenia z tytułu wykonywanych prac, w wyniku czego popadł w kłopoty finansowe i miał problemy w regulowaniu swoich bieżących zobowiązań, w tym opłacania rat leasingowych.

wyjaśnienia D. K.

191-192, 237v-238

zeznania D. Ś. (1)

247v-248v

zeznania M. K. (1)

248v-249

wydruk z bazy danych

91-110

W dniu 14 maja 2020 r. D. K. działając jako prezes zarządu spółki akcyjnej (...) zawarł umowę leasingu nr (...) z (...) z/s w Ł.. Przedmiotem umowy była łyżka przesiewająca 120 cm, 300 litrów o wartości (...)zł. W ramach umowy leasingodawca (finansujący) zobowiązał się nabyć łyżkę i wydać ją leasingobiorcy (korzystającemu), a korzystający D. K. zobowiązał się do uiszczania okresowych opłat leasingowych w postaci (...)rat po (...) PLN do 25 dnia okresu rozrachunkowego. Zgodnie z § 9 umowy leasingu finansujący mógł wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym w min. przypadku, gdy korzystający pozostaje w zwłoce w zapłacie co najmniej jednej okresowej opłaty leasingowej i pomimo wyznaczenia mu dodatkowego terminu siedmiu dni zapłaty tych należności nie uiścił ich. W przypadku wypowiedzenia umowy leasingu korzystający miał obowiązek niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez kupującego, zwrócić kompletny przedmiot leasingu na swój koszt i ryzyko. Ponadto w takim przypadku finansujący był uprawniony do odbioru przedmiotu leasingu z miejsca znajdowania się w Polsce bez odrębnej zgody korzystającego.

Na skutek braku zapłaty należności wynikających z zawartej umowy w dniu 19.05.2022 r. do spółki E. (...) zostało skierowane wezwanie do zapłaty. Korzystający D. K. przestał płacić raty leasingowe w marcu 2022r., a 19.05.2022 r., zostało do niego skierowane wezwanie do zapłaty należności wynikających z zawartej umowy. Korzystający pomimo kierowanego do niego wezwania nie zapłacił zadłużenia w terminie dodatkowym.

Następnie w dniu 10.06.2022 r. leasingodawca wypowiedział oskarżonemu umowę leasingu w trybie natychmiastowym i wezwał oskarżonego do zwrotu przedmiotu leasingu w nieprzekraczalnym terminie do dnia 17 czerwca 2022 r. Pismo to oskarżony odebrał w dniu 17.06.2022 r. Pomimo wezwania, oskarżony nie zwrócił przedmiotu leasingu i nadal z niego korzystał.

Po wypowiedzeniu umowy leasingu oskarżony dokonał jednej wpłaty w kwocie 1.500 zł, stanowiącej niewielką część należności wobec leasingodawcy. Następnie unikał kontaktu z przedstawicielem leasingodawcy J. B., który prowadził czynności windykacyjne. Po uzyskaniu takiego kontaktu powiedział mu, że nie jest już prezesem spółki, co nie było prawdą oraz że nie wie gdzie się sprzęt znajduje. Po złożeniu przez leasingodawcę zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oskarżony zobowiązał się do spłaty zaległości wskazując, że czeka na przelew od swojego wierzyciela oraz poinformował, że nie wskaże miejsca gdzie jest przedmiot leasingu, bo go użytkuje.

Podczas przeszukania w dniu 19.05.2023r. w miejscowości R. gm. K. ul. (...) funkcjonariusze Policji ujawnili i zabezpieczyli przedmiot umowy leasingu w postaci łyżki przesiewającej oraz oddali ją na przechowanie ojcu oskarżonego A. K.. W dniu 16.06.2023 r. przedmiot leasingu został odebrany przez przedstawiciela leasingodawcy.

zeznania J. B.

1-2, 239-240

umowa leasingu

12-18

wezwanie do zapłaty

19

wypowiedzenie umowy

22

potwierdzenie doręczenia

23

faktura VAT

24

protokół przeszukania

135-139

protokół oddania rzeczy na przechowanie

140-142

dokumentacja fotograficzna

149-154

potwierdzenie przekazania łyżki przesiewowej

175-176

częściowo wyjaśnienia D. K.

191-192, 237v-238

1.1.2.

D. K.

pkt 2 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 13.04.2022 r. oskarżony D. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) zawarł umowę leasingu (...) z leasingodawcą (...) sp. z. o. o. w W.. Przedmiotem tej umowy był pojazd ciężarowy marki(...)poniżej 3.5 T. Wartość pojazdu netto wynosiła 201.900,00 zł, a brutto 248.337,00 zł. Oskarżony D. K. był zobowiązany do uiszczania okresowych opłat leasingowych w postaci (...)rat po (...) zł. P

Oskarżony nie płacił w terminie rat leasingowych oraz nie uiścił zaległości pomimo prawidłowego wezwania go do tego w wyznaczonym terminie. Z tego też względu umowa została wypowiedziana przez leasingodawcę ze skutkiem natychmiastowym. Oskarżony był zobowiązany bezzwłocznie, nie później niż w terminie 2 dni od daty doręczenia mu wypowiedzenia umowy zwrócić przedmiot leasingu. Oskarżony wypowiedzenie umowy odebrał w dniu 06.09.2022 r. Pomimo skutecznego wypowiedzenia umowy oskarżony nie zwrócił stanowiącego przedmiot umowy leasingu samochodu ciężarowego i nadal z niego korzystał. Oskarżony unikał kontaktu z przedstawicielami leasingodawcy. Podczas wizyty przedstawiciela leasingodawcy P. K. w dniu 30 września 2022 r. poinformował go, że samochód pracuje gdzieś w okolicach B., ale nawet nie ma kontaktu z pracownikami. Zobowiązał się również do zapłacenia zaległości, ale tego nie uczynił. Następnie oskarżony przestał odbierać wiadomości od przedstawicieli leasingodawcy i odpowiadać na wiadomości. W listopadzie 2022 roku zostało złożone przez przedstawiciela leasingodawcy zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W styczniu 2024 r., już po skierowaniu do sądu aktu oskarżenia, samochód ciężarowy będący przedmiotem umowy leasingu został zatrzymany przez Policję podczas kontroli drogowej, a następnie zwrócony leasingodawcy.

wypowiedzenie umowy

34

potwierdzenie doręczenia

37

umowa leasingu

40, 50

faktura VAT z załącznikami

41-47

harmonogram spłat

549-50

zeznania P. K.

82-84, 238v-239

informacja M. (...)

123-127

częściowo wyjaśnienia D. K.

191-192, 237v-238

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

D. K.

pkt 1 i 2

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Niepopełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów.

częściowo wyjaśnienia D. K.

191-192, 237v-238

2.  OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

1.1.2

częściowo wyjaśnienia D. K.

Oskarżony D. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ale złożył wyjaśnienia zbieżne z ustalonym przez Sąd staniem faktycznym. Oskarżony nie kwestionował tego, że zawarł umowy leasingu, że zostały one wypowiedziane przez leasingodawców oraz że nie zwrócił przedmiotów leasingu, które ostatecznie zostały mu odebrane. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazywał na swoje problemy finansowe związane z tym, że jego kontrahenci nie zapłacili mu za wykonane prace. Oskarżony wprost wyjaśnił, że nie oddał przedmiotów leasingu, bo były mu one niezbędne do prowadzenia działalności. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, bo były one zgodnie z zeznaniami świadków i załączonymi do akt sprawy dokumentami. Sąd nie dał wiary jedynie nie przyznaniu się oskarżonego do winy, ale dotyczyło to bardziej oceny prawnokarnej jego zachowania, którego sam oskarżony nie uznawał za przestępcze, niż samego stanu faktycznego.

zeznania D. Ś. (1) i M. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, gdyż były one logiczne i wzajemnie zgodne. Świadkowie w swoich zeznaniach przedstawili znane im okoliczności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez oskarżonego, a w szczególności z jego problemami finansowymi wynikającymi z tego, że jego kontrahenci nie zapłacili mu za wykonane prace. Świadek D. Ś. dodatkowo wskazał, że oskarżony miał również zaległości w opłatach także innych umów leasingowych, niż objętych tym postępowaniem oraz że z częścią z nich udało się zawrzeć ugody. Świadek M. K. dodatkowo potwierdził, że samochód M. został zabezpieczony przez Policję podczas kontroli drogowej i że on wtedy kierował tym samochodem.

zeznania P. K. i J. B.

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, gdyż były one logiczne, konsekwentne i przekonujące, a ponadto znalazły potwierdzenie w załączonych do akt sprawy dokumentach. Świadkowie są przedstawicielami pokrzywdzonych firm leasingowych, w ramach swoich obowiązków wykonywali czynności zmierzające do odzyskania przedmiotów leasingu i w swoich zeznaniach przedstawili czynności, które w tym kierunku podejmowali.

protokoły i dokumenty ujawnione na rozprawie

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie protokoły i dokumenty załączone do akt sprawy i ujawnione w toku postępowania nie znajdując podstaw do podważania ich autentyczności i wiarygodności. Zostały one wytworzone przez uprawnione do tego podmioty, a żadna za stron postępowania ich nie kwestionowała.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1, 2

D. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy dał pełne podstawy do uznania oskarżonego za winnego popełnienia obu przypisanych mu czynów. W świetle zebranych dowodów nie ulega wątpliwości, że oskarżony zawarł obie umowy leasingu, jedną jako prezes zarządu spółki akcyjnej a drugą jako przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, a następnie z powodu problemów finansowych przestał opłacać raty leasingowe i umowy te zostały przez leasingodawców wypowiedziane ze skutkiem natychmiastowym. Z uwagi na wypowiedzenie tych umów oskarżonych miał obowiązek zwrócić przedmioty leasingu, ale tego nie uczynił, a przedmioty te wróciły ostatecznie do właścicieli po odebraniu ich przez Policję. Okoliczności te nie były kwestionowane przez oskarżonego, który wprost wyjaśnił, że nie oddał przedmiotów leasingu, bo były mu one niezbędne do prowadzenia działalności.

Oskarżonemu zarzucono popełnienie dwóch przestępstw z art. 284 § 2 k.k., z których jedno kwalifikowane było dodatkowo z art. 294 § 1 k.k. z uwagi na wartość mienia będącego przedmiotem tego czynu. Dla bytu przestępstwa przywłaszczenia rzeczy powierzonej, a takimi były niewątpliwie przekazane mu do użytkowania przedmioty leasingu niezbędne jest zaistnienie dwóch elementów:

- corpus – czyli fizyczne władztwo na rzeczą

- animus rem sibi habendi – czyli wola władania rzeczą jak właściciel.

W ocenie Sądu w świetle okoliczności niniejszej sprawy oba te elementy przestępstwa przywłaszczenia zostały przez oskarżonego zrealizowane. Oskarżony fizycznie władał przedmiotami leasingu i nie było to w ogóle kwestionowane w toku postępowania. Oskarżony swoim zachowaniem wykazał też, że miał wolę władania tymi rzeczami jak właściciel. Przejawem tej woli było to, że oskarżony wprost odmówił wydania tych rzeczy osobom do tego uprawnionym twierdząc, że są one mu niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto oskarżony przekazywał nieprawdziwe informacje przedstawicielom pokrzywdzonych firm odnośnie tego, że nie wie gdzie przedmioty się znajdują, czy tego że nie jest już prezesem zarządu spółki akcyjnej. Zobowiązywał się również do zapłaty zaległości w płatnościach z tytułu umów leasingu, których także nie dokonał. Wszystkie te działania podjęte przez oskarżonego jednoznacznie wskazują na to, że oskarżony traktował te rzeczy jak własne i swoich zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanych mu przestępstw. Odmówienie oddania rzeczy wydanych w ramach leasingu, jak i zapłacenie za nie, wystarczająco dowodzi zamiaru przywłaszczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 marca 2023 r., II AKa 502/21 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 grudnia 2022 r., II AKa 298/22).

Oskarżony jest osobą dojrzałą, zdającą sobie sprawę z konsekwencji zachowania niezgodnego z prawem, od wielu lat zajmującą się prowadzeniem działalności gospodarczej. Z samej istoty leasingu, jak również wprost z treści zawartych przez oskarżonego umów wynika, że polegają one na korzystaniu przez oskarżonego z cudzej rzeczy za opłatą oraz że co do zasady ma on obowiązek zwrotu tych rzeczy (z wyjątkiem skorzystania z opcji wykupu, które w niniejszej sprawie nie ma zastosowania). Oskarżony przedmiotów leasingu nie zwrócił pomimo takiego obowiązku i jego zachowanie uznać należy za zawinione.

W ocenie Sądu w przypadku zachowania oskarżonego nie sposób mówić o zaistnieniu stanu wyższej konieczności w rozumieniu art. 26 § 1 k.k., na co powoływał się obrońca oskarżonego, gdyż brak możliwości prowadzenia dalszej działalności gospodarczej bez przedmiotów leasingu nie jest bezpośrednim niebezpieczeństwem grążącym dobru chronionemu prawem w rozumieniu tego przepisu.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości kwalifikacja prawna czynu wskazana przez prokuratora w akcie oskarżenia. Zasadnie drugi z czynów został zakwalifikowany dodatkowo z art. 294 § 1 k.k. z uwagi na znaczną wartość mienia, przekraczającą 200.000 zł. To zróżnicowanie kwalifikacji prawnej powoduje przy tym że brak jest podstaw do zastosowania instytucji z art. 91 § 1 k.k., gdyż dla każdego z przypisanych oskarżonemu przestępstw jest inna podstawa prawna wymiaru kary.

W ocenie Sądu brak jest również podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał w wykonaniu jednego z góry powziętego zamiaru i jego zachowanie stanowi jeden czyn zabroniony. Wskazuje na to okoliczność, że oskarżony dokonał przywłaszczenia przedmiotów leasingu dopiero wtedy, gdy nie udało mu się zawrzeć ugody z leasingodawcami w zakresie spłat zaległości, a z zeznań świadków wynika że takie próby podejmował i zawarł ugody z innymi leasingodawcami. Był to zatem odrębny zamiar dla każdej umowy. Sąd skorygował jedynie początkowe daty czynów przyjmując jako datę początkową przestępstwa dzień następny po dniu, w którym upływał oskarżonemu termin zwrotu przedmiotu przestępstwa. Ponieważ zachowanie oskarżonego wykazujące jego wolę rozporządzenia rzeczą jak właściciel było rozciągnięte w czasie Sąd zgodził się ze stanowiskiem prokuratora, że przestępstwa te były popełnione w określonym przedziale czasowym. W przypadku pierwszego czynu końcową datą przestępstwa był dzień odebrania oskarżonemu przedmiotu leasingu. W przypadku drugiego czynu była to data przedstawienia oskarżonemu zarzutu. Ponieważ taka data końcowa została wskazana w zarzucie aktu oskarżenia brak było możliwości na wskazania daty późniejszej pomimo ustalenia, że przedmiot leasingu został oskarżonemu odebrany w trakcie trwania postępowania przed sądem, gdyż byłoby to wyjście poza granice zarzuconego oskarżonemu czynu.

Sąd zastosował w przypadku oskarżonego przepisy obowiązujące w dniu 30 września 2023 r., czyli obowiązujące przed wejściem w życie ostatniej nowelizacji, gdyż były one dla niego względniejsze w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. ze względu na obowiązujące wtedy łagodniejsze zasady wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej.

Wskazać również należy, że dla bytu przestępstwa przywłaszczenia nie ma żadnego znaczenia okoliczność rozliczenia umów leasingu pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonymi firmami. Przedmiotem postępowania jest tylko kwestia ustalenia, czy oskarżony przywłaszczył przedmioty leasingu po tym jak umowy zostały skutecznie wypowiedziane, a do tego niewątpliwie doszło. Dalsze rozliczenia z tytułu umów leasingu mogą być co najwyżej kwestią postępowania cywilnego.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. K.

1-5

1, 2

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe za każdy z czynów Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy i okoliczności wskazane w art. 53 k.k., ze szczególnym uwzględnieniem stopnia winy i stopnia społecznie szkodliwości czynów. Sąd miał również na uwadze wartość przywłaszczonego mienia, inną w przypadku każdego z czynów i mającą wpływ na wysokość orzeczonej kary za każde z przestępstw. Sąd wziął również pod uwagę powody dla których oskarżony popełnił te przestępstwa. Oskarżony chciał, aby jego firmy mogły w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą i realizować zawarte kontrakty, a uważał, że nie mógł tego robić bez odpowiedniego sprzętu. Okoliczność, że sprzęt ten z tego powodu przywłaszczył oczywiście nie zwalnia go z odpowiedzialności, ale ma istotne znaczenie dla wymiaru kary. Oskarżony chciał utrzymać swoje firmy na rynku, zapewniając sobie źródło utrzymania i pracę dla swoich pracowników, co Sąd uznał za istotną okoliczność łagodzącą. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał również to, że pokrzywdzeni odzyskali swoje przedmioty, jakkolwiek doszło do tego na skutek działań Policji.

Z tego też względu Sąd uznał, że kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za pierwsze przestępstwo, zbliżona do ustawowego minimum, jest karą wystarczającą, a o wymierzenie takiej kary wnioskował również prokurator.

W przypadku drugiego z przestępstw Sąd uznał, że nawet najniższa kara przewidziana za to przestępstwo (wnioskowana z resztą przez prokuratora) byłaby karą nadmiernie surową. Biorąc pod uwagę podniesione wyżej okoliczności Sąd uznał, że kara 9 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowania instytucji z art. 60 k.k. jest karą właściwą, która spełni cele stawiane karze przez ustawę. Sąd miał przy tym na uwadze, że tylko zastosowanie tej instytucji daje możliwość połączenia obu kar w taki sposób, który z woli ustawodawcy nie przekracza progu do zastosowania wobec kary łącznej instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Orzekając wobec oskarżonego karę łączną Sąd miał na uwadze cele tej kary określne w art. 85a w poprzednim brzmieniu. W ocenie Sądu dla spełnienia celów tej kary wystarczające jest orzeczenie jej w wymiarze 11 miesięcy. Sąd uznał również, że dla osiągniecia celów tej kary wystarczające jest jej warunkowe zawieszenia na okres próby wynoszący dwa lata. Oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności a zdaniem Sądu będzie to wystarczające dla zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu samo postępowanie w wystarczającym stopniu uświadomiło oskarżonemu jakie są konsekwencje popełnienia przestępstwa, a sama groźba zarządzenia tej kary do wykonania powstrzyma go od popełnienia w przyszłości kolejnych przestępstw.

Sąd zobowiązał również oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby, gdyż zastosowanie jednego z obowiązków przewidzianych w art. 72 § 1 k.k. jest w tym przypadku obligatoryjne.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Stosownie do treści art. 627 § 1 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania, bo jest to zasadą w przypadku wyroku skazującego, a nie zachodzą wobec oskarżonego podstawy do zwolnienia go z tych kosztów. Na zasądzoną kwotę składa się opłata będąca pochodną od wymierzonej kary i wydatki poniesione w toku postępowania, w tym ryczałty za doręczenia, dane o karalności oraz koszty dojazdu świadków.

7.  Podpis