Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 176/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

J. M. (1)

I – XVI aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. M. (1) w dniu 13.07.2016 roku został Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. w C. z siedzibą w C.. W tym dniu nabył od B. S. 91 udziałów tej spółki, spośród 100 przez niego posiadanych. Pozostałe 9 udziałów nabył wówczas A. S. (1), po czym sprzedał je J. M. (1) w dniu 5.07.2017 roku.

Zgodnie z pierwotną umową spółki z dnia 31.10.2014 roku, przedmiotem jej działalności miała być w szczególności działalność związana z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz w zakresie reklamy, a od 13.07.2016 roku spółka ta miała zajmować się także działalnością w zakresie robót budowlanych. Od tego czasu siedziba spółki (...) mieściła się w lokalu nr (...) przy ul. (...) w C..

Pod koniec swojej aktywności w ramach tego podmiotu w dniu 29.05.2018 r., J. M. (1) sprzedał udziały w spółce (...). z siedzibą w K. w Republice Słowackiej, reprezentowanej przez T. M., mieszkającego na terenie W.. Tego dnia zawarta została również umowa połączenia transgranicznego pomiędzy spółką (...), jako przejmowaną i spółką (...) jako przejmującą. W dniu 3.07.2018r. podjęta została uchwała w sprawie połączenia transgranicznego spółek, na mocy której spółka (...) przejmowała cały majątek spółki (...), która miała być wykreślona z KRS. Ponadto wówczas podjęta została uchwała o odwołaniu J. M. (1) z funkcji Prezesa Zarządu spółki (...) i powołaniu na tę funkcję T. M.. Uchwały nie znalazły jednak odzwierciedlenia w zapisach KRS.

W C. przy ul. (...), w sąsiednim lokalu nr (...), mieściła się siedziba (...) sp. z o.o., która założona została w 2015 roku. Spółka ta miała prowadzić działalność w zakresie robót budowlanych. Przez długi okres funkcjonowania tej spółki (...) posiadał większość jej udziałów oraz pełnił w niej funkcję Prezesa Zarządu, także na przełomie 2016 i 2017 roku, w okresie, w którym był już Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. W dniu 19.04.2017 roku na stanowisko Prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w miejsce oskarżonego powołany został A. S. (1) (wpis do KRS z dnia 19.04.2017r., wykreślony w dniu 3.06.2019r.). W tym czasie oskarżony J. M. (1) był jedynym wspólnikiem w spółce, natomiast po sprzedaży swoich udziałów D. M. (przyrodniemu bratu) w dniu 01.09.2017 roku ustanowiony został prokurentem tej spółki (wpis do KRS z dnia 12.10.2017r., wykreślony w dniu 13.06.2018r.).

umowa sprzedaży udziałów

k. 56 -57 załącznik nr 1

akt notarialny

k. 45-48 załącznik nr 1

postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 29.11.2016 r.

k. 58-60 załącznik nr 1

umowa sprzedaży udziałów

k. 131-132 załącznik nr 1

umowa sprzedaży udziałów

k. 143-144 załącznik nr 1

akt notarialny

k. 204-206 załącznik nr 1

postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 11.10.2018

k. 208 załącznik nr 1

informacja KRS dot. spółki (...) sp. z o.o. na dzień 09.05.2019

k. 332-338

informacja KRS dot. spółki (...) sp. z o.o. na dzień 08.07.2019

k. 358-366

W 2016 roku spółka (...) S.A. za pośrednictwem prasy ogłosiła przetarg dotyczący przebudowy budynku przędzalni (...) w C. przy ul. (...). Przedstawiciel (...) - A. S. (1) posiadając informacje, że inwestor pragnie obniżyć koszty wykonania prac, za namową oskarżonego udał się do C. i doszedł do wniosku, iż zakładane prace mogą zostać wykonane znacznie taniej niż zakładał pierwotny projekt przygotowany przez inwestora. Skontaktował się ze znanym mu projektantem - T. Ś., który potwierdził jego przypuszczenia. Dysponując taką informacją J. M. (1) wraz z A. S. (1) udali się do siedziby spółki (...) i w trakcie rozmów złożyli ofertę inwestorowi.

Spółka (...) otrzymała wcześniej kilka ofert lecz możliwość wykonania prac zdecydowanie poniżej zakładanych kosztów skłoniła jej przedstawicieli do rozpoczęcia negocjacji z (...). Przedstawiciele potencjalnego wykonawcy musieli przygotować nowy projekt przebudowy i wskazać przewidywane koszty jego realizacji. Negocjacje początkowo prowadził oskarżony, jednak z uwagi na niezadowolenie inwestora z przebiegu rozmów zasugerowano zmianę osoby prowadzącej po stronie spółki (...). J. M. (1) wspólnie z A. S. (1) doszli do wniosku, iż aby wygrać przetarg najrozsądniejszym będzie, jeśli ten drugi zostanie Prezesem zarządu spółki (...), z uwagi na merytoryczną wiedzę i znajomość niuansów związanych z techniczną stroną budowy. Oskarżony zaś miał wspierać nowego Prezesa Zarządu spółki w sprawach finansowych, gdyż to on w istocie miał decydujący głos w najważniejszych sprawach tego podmiotu gospodarczego.

Ostatecznie negocjacje przebiegły pomyślnie i w dniu 20.07.2017r. zawarta została pomiędzy (...) S.A z siedzibą w P., jako inwestorem, a (...) sp. z o.o., jako wykonawcą, którą reprezentował Prezes Zarządu A. S. (1), umowa o roboty budowlane, które miały polegać na wymianie stropów i wzmocnieniu konstrukcji nośnej budynku przędzalni (...) w C. przy ul. (...).

W umowie postanowiono, że za wykonanie tego zadania, inwestor zapłaci wykonawcy wynagrodzenie w wysokości 4 300 000 zł netto, do którego doliczony zostanie podatek VAT. Rozliczenie za realizację przedmiotu umowy miało nastąpić fakturami częściowymi, wystawianymi przez wykonawcę, zgodnie z wymogami określonymi w umowie. Zgodnie z postanowieniami umowy z każdej faktury potrącana była kaucja gwarancyjna na zabezpieczenie roszczeń inwestora w wysokości 10% wartości brutto. Spółka (...) w okresie od 30.08.2017r. do 8.06.2018r. wystawiła 13 faktur na łączną kwotę 5 288 999,99 zł brutto, a (...) S.A. regulował terminowo przelewami należności wskazane w poszczególnych fakturach, na łączną kwotę 4 760 099,99 zł, zatrzymując kaucję w wysokości 528 900 zł, przy czym, zgodnie z postanowieniami umowy, 40% tej kaucji zostało zwolnione, po podpisaniu bezusterkowego odbioru końcowego, poprzez dokonanie w dniu 10.07.2018r. przelewu na rzecz spółki (...) w kwocie 170 000 zł, a pozostałą kwotę wchodzącą w skład tej części kaucji, to jest 41 560 zł, (...) S.A. przekazała w dniu 3.10.2018r. na konto komornika sądowego w związku z zajęciem wierzytelności spółki (...). Natomiast pozostałe 60% kaucji, zgodnie z umową miało być zwolnione po wygaśnięciu najdłuższego terminu gwarancji i rękojmi, który określony został na 36 miesięcy od dnia bezusterkowego odbioru końcowego.

W trakcie wykonywania prac remontowych okazało się, że zajdzie potrzeba wykonania szeregu prac dodatkowych i to o istotnym charakterze, co wiązało się m.in. z koniecznością uzyskania przez inwestora dodatkowego pozwolenia na budowę. Problem ten dotyczył w szczególności tzw. małej sali, gdzie inwestor zażyczył sobie podwyższenia nośności stropu z 200 na 600 kg/m2. Wszystkie te prace dodatkowe, generujące dodatkowe koszty zostały przez wykonawców zrealizowane, przy czym zdaniem oskarżonego ich wartość była znaczna, a inwestor nie zapłacił pełnej należności w tym zakresie.

W dniu 21.05.2018r. zawarte zostało pomiędzy (...) S.A., a (...) sp. z o.o., którą reprezentował Prezes Zarządu A. S. (1), porozumienie do ww. umowy z dnia 20.07.2017r., na mocy którego obydwie jej strony postanowiły ustalić łączne wynagrodzenie za wszystkie roboty dodatkowe, wykonane przez (...) sp. z o.o., które wykonano niezależnie od wskazanej umowy, na łączną kwotę 450 000 zł netto, do której doliczony miał być podatek VAT. Wynagrodzenie to, w łącznej kwocie 553 550 zł, zostało zapłacone przelewami na podstawie trzech faktur, w dniach: 22.05.2018r., 21.06.2018r. i 30.07.2018r. Z postanowień umowy z dnia 20.07.2017r wynikało, że w przypadku zawarcia przez spółkę (...) umowy z podwykonawcami, wymagane jest dokonanie w tym zakresie zgłoszenia inwestorowi. Ponadto spółka (...) zobowiązana była do każdej faktury załączyć oświadczenie zgłoszonych podwykonawców, potwierdzające, że ich wymagalne roszczenia z tytułu realizacji prac objętych przedmiotem umowy zostały zaspokojone. W trakcie realizacji ww. umowy spółka (...) zgłosiła (...) S.A., jako podwykonawcę tylko jedną firmę – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., która opuściła plac budowy w dniu 28.02.2018 roku. W rzeczywistości na terenie remontowanych hal, należących do (...) pracowało szereg różnych podwykonawców, zatrudnionych na podstawie ustnych umów przeważnie przez J. M. (1).

Teren budowy został przekazany kierownikowi budowy w dniu 26 lipca 2017 roku. Kierownikiem budowy została I. M. i objęła ona nadzór nad placem budowy. W sierpniu 2017 roku doszło również do ustnego porozumienia pomiędzy A. S. (1), a J. M. (1), zgodnie z którym pracownicy (...) również mieli podjąć pracę przy przebudowie (...) w C.. W dniu 21 sierpnia 2017 roku działając formalnie w imieniu zarządzanych przez siebie spółek ww. zawarli umowę współpracy pomiędzy (...) jako zleceniodawcą, a (...) jako zleceniobiorcą. W treści umowy postanowiono, m.in. że "usługi objęte niniejszą Umową będą realizowane w miejscach wyznaczonych przez Zleceniodawcę i wyłącznie pod kierownictwem Zleceniodawcy oraz przy udziale urządzeń, sprzętu, materiałów itd. - zapewnianych w całości przez Zleceniodawcę - na jego koszt i ryzyko."

W toku wykonywanych prac zatarła się jednak granica pomiędzy spółką (...), a (...). Nastąpiło to w główniej mierze z uwagi na wzajemne powiązania osobowe między tymi spółkami, a w szczególności łączącą je osobę oskarżonego J. M. (1). Pomimo wcześniejszych ustaleń, dotyczących zarezerwowania wyłącznego prawa do dokonywania zamówień i dostarczania towarów na plac budowy przez spółkę (...), J. M. (1) zdecydował się zaciągać zobowiązania u dostawców w ramach spółki (...), która formalnie posiadała dłuższą historię działalności na rynku, a co za tym idzie większą wiarygodność i możliwości zaciągania wyższych limitów kupieckich. W istocie sprowadziło się to do sytuacji, w której kierownik budowy - I. M. z A. S. (1) omawiała jedynie kwestie techniczne związane bezpośrednio z budową, natomiast z J. M. (1) uzgadniane i rozliczane były wszelkie kwestie finansowe i organizacyjne , w tym związane z zamówieniami towarów i usług czy wynagrodzeniami pracowników.

umowa o roboty budowlane zawarta pomiędzy (...) S.A. a (...) sp. z o.o.

k. 259 - 298

pismo (...) S.A.

k. 1176 -1177

faktury wraz z potwierdzeniami przelewów

k. 1178 - 1203, 1205-1211

porozumienie do umowy o roboty budowlane z dnia 20.07.2017 r.

k. 1204

dokument "zajęcie wierzytelności" wraz z potwierdzeniem płatności

k.1212-1213

zeznania A. S. (1)

k. 468-472 , 1918 - 1922

zeznania I. M.

k. 248 -251, 1474-1478,1835-1838, 1843-1846

wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1)

k. 1436-1442, 1445-1460, 1789-1791, 1794-1804

umowa współpracy z dnia 21.08.2017 r.

k. 115 -122 (załącznik z wnioskiem dowodowym 6)

zeznania A. B.

k. 254-256, 1916-1918

zeznania G. T.

k.409-412, 1866-1867

1.1.2.

J. M. (1)

Czyn opisany w punkcie 1 części dyspozytywnej wyroku

Podczas wykonywania robót budowlanych na terenie spółki (...), J. M. (1), jako Prezes Zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w C., zawarł w dniu 9.01.2018r. z (...) sp. z o.o. J. C. i T. K., umowę nr (...), której przedmiotem był najem przez spółkę (...) sprzętu w postaci elementów deskowań i rusztowań systemowych (...), niezbędnych do robót i obsługi budów najemcy. Zgodnie z tą umową zakres ilościowy i wartościowy sprzętu miał wynikać z zamówień najemcy, a ilości wynajmowanego sprzętu oraz czas najmu miały być określane ostatecznie na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych, wystawianych przy zdawaniu sprzętu w magazynie spółki (...). Umowa zawarta została na czas nieoznaczony, jednak nie krócej, niż do chwili całkowitego zwrotu sprzętu do magazynu (...) sp. z o.o. Okres naliczania czynszu, którego wysokość była zależna od określonej w umowie procentowej wartości najmowanych produktów, rozpoczynał się następnego dnia po dniu wydania sprzętu i miał trwać do dnia całkowitego jego zwrotu z zastrzeżeniem, iż minimalny okres naliczania czynszu dla każdego odrębnego zamówienia wynosi 30 dni, a podstawą do określenia okresu i zakresu najmu miały być protokoły wydania i zwrotu sprzętu. Najemca zobowiązywał się do zapłaty wszelkich należności wynikających z umowy, powiększonych o podatek VAT, w terminie 30 dni od wystawienia faktury. Z Ogólnych Warunków Handlowych, które stanowiły załącznik do ww. umowy, wynikało między innymi, że klient jest odpowiedzialny za sprzęt od chwili jego wydania do chwili zwrotu oraz że odpowiada za działania własne, jak i działania osób trzecich, w tym kradzież, zagubienie, zniszczenie sprzętu. Ponadto klient zobowiązany był do starannego zabezpieczenia sprzętu przed kradzieżą, a w jej przypadku do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu na piśmie wynajmującemu i Policji, a także zobowiązany był do tego aby przechowywać sprzęt wyłącznie w zabezpieczonych miejscach i dbać o to, aby nie został pomylony z materiałami lub sprzętami osób trzecich. Ponadto klient miał obowiązek każdorazowego informowania spółki (...) o zmianie lokalizacji sprzętu. Sprzęt nie mógł być udostępniany osobom trzecim ani przenoszony na inne miejsce, niż ustalone w umowie najmu bez uprzedniej pisemnej zgody spółki (...), pod rygorem rozwiązania umowy w drodze wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym i żądania zwrotu całego sprzętu w terminie 3 dni. Ogólne Warunki Handlowe stanowiły, że każda ze stron ma prawo rozwiązać umowę bez wypowiedzenia w sytuacji naruszenia istotnych postanowień umowy, a w szczególności: opóźnienia w zapłacie jakiejkolwiek należności z tytułu czynszu, odsetek, kar umownych powyżej 7 dni, zmiany miejsca wykorzystania sprzętu bez pisemnej zgody spółki (...), wykorzystania sprzętu niezgodnie z jego przeznaczeniem lub ogłoszenia niewypłacalności, upadłości lub zagrożenia takim stanem którejkolwiek ze stron umowy. W aneksie do umowy z dnia 9.01.2018r., dotyczącym zamówień, między innymi wskazano ogólnie rodzaj sprzętu, który będzie przedmiotem najmu oraz wskazano „przebudowę” hali produkcyjnej w C. przy ul. (...) jako adres budowy, pod którym sprzęt ten będzie zlokalizowany. Jako termin umowy, która miała być realizowana sukcesywnie, okres od dnia wydania sprzętu do całkowitego jego zwrotu. Ponadto postanowiono, że transport sprzętu na budowę będzie realizowała spółka (...), przy czym należność za te usługi będzie regulowała spółka (...) na podstawie faktur wystawianych przez wynajmującego. Natomiast organizacja transportu celem zwrotu sprzętu miała należeć do obowiązków spółki (...). Celem zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy, zgodnie z jej postanowieniami, J. M. (1) wpłacił (...) sp. z o.o. kaucję gwarancyjną w kwocie 8 800 zł, przelewami w dniach 10.01.2018r. i 30.01.2018r. Ponadto w dniu, w którym zawarta została umowa, podpisał weksel własny in blanco i deklarację wekslową.

W ramach przedmiotowej umowy najmu dostarczony został na teren przebudowywanej hali (...) S.A. na ul. (...), zamówiony przez J. M. (1) i za jego wiedzą przez kierownika budowy I. M., która została w tym zakresie upoważniona przez niego pisemnie podczas zawierania umowy z dnia 9.01.2018r., sprzęt składający się z elementów w postaci: 12 sztuk płyt (...), 12 sztuk płyt (...), 24 sztuk płyt (...), 16 sztuk płyt (...), 32 sztuk płyt (...), 24 sztuk płyt (...), 16 sztuk płyt (...), 71 sztuk podpór pionujących (...), 18 sztuk łączników podpory (...), 124 sztuk sworzni (...), 124 sztuk nakrętek (...), 144 sztuk zamków narożnych (...), 16 sztuk belek kotwiących 96, 80 sztuk belek kotwiących 121, 18 sztuk przeciwnakrętek AS, 144 sztuk śrub (...), 18 sztuk podpór (...) czarnych, 64 sztuk zamków nastawnych (...), 80 sztuk ściągów (...) L=175 cm, 24 sztuk ściągów (...) L=100 cm, 292 sztuk nakrętek przegubowych (...), 36 sztuk napinaczy rygla 30, 18 sztuk stóp podporowych, 3 sztuk pojemników osiatkowanych, 3 sztuk palet do układania w stos 120x80, łącznej wartości katalogowej 533 143,72 zł. Ponieważ przedmiotem najmu nie był sprzęt nowy lecz używany jego łączna wartość rynkowa w dacie popełnienia przestępstwa wyniosła 170 327, 00 zł.

Sprzęt ten z reguły odbierała kierownik budowy I. M., która również w tym zakresie została upoważniona przez J. M. (1) przy zawieraniu przedmiotowej umowy z dnia 9.01.2018r., a w niektórych przypadkach także jej brat J. U., będący pracownikiem spółki (...).

Sprzęt ten dostarczany był transportami organizowanymi przez spółkę (...) w okresie od 16.01.2018r. do 6.04.2018r. przez przewoźników: (...)” Z. S. (1) w M., (...) s.c. W. i P. P. w S., (...) sp. z o.o. w S. i (...) P. W. w Ł..

Do maja 2018 roku należności z tytułu czynszu najmu oraz należności za usługi transportowe na rzecz spółki (...) regulowane były terminowo lub w terminach nie odbiegających znacząco od wskazanych w fakturach. Potem wystąpiły problemy z płatnościami, a mianowicie należność z faktury nr (...) z dnia 30.04.2018r., za okres najmu od 1.04.2018r. do 30.04.2018r., z terminem płatności do dnia 30.05.2018r. na kwotę 10 832,51 zł, zapłacona została przelewami w czerwcu i lipcu 2018 roku tylko częściowo (do zapłaty pozostało 4 533,01 zł), natomiast należności z faktur: nr (...) z dnia 31.05.2018r., za okres najmu od 1.05.2018r. do 31.05.2018r., z terminem płatności do dnia 30.06.2018r., na kwotę 11 519,65 zł, nr (...) z dnia 30.06.2018r., za okres najmu od 1.06.2018r. do 30.06.2018r., z terminem płatności do dnia 30.07.2018r. na kwotę 11 148,07 zł i nr (...) z dnia 31.07.2018r., za okres najmu od 1.07.2018r. do 31.07.2018r., z terminem płatności do dnia 30.08.2018r. na kwotę 11 519,65 zł, w ogóle nie zostały uregulowane. Przyczyną tego stanu rzeczy były pogłębiające się problemy finansowe spółki (...), które w konsekwencji doprowadziły do stanu jej niewypłacalności.

Sprzęt należący do spółki (...), wynajęty w ramach umowy zawartej w dniu 9.01.2018r. przez J. M. (1), po zakończeniu na przełomie maja i czerwca 2018 roku robót budowlanych w budynku przędzalni (...) S.A. w C. przy ul. (...), do których był wykorzystywany, został wyczyszczony przez pracowników spółki (...), a następnie wywieziony z tego terenu dwoma transportami, jednak nie został zwrócony spółce (...).

Pracownik spółki (...) sp. z o.o. Ł. K., zajmujący się windykacją, od czerwca 2018 roku kontaktował się z J. M. (1) telefonicznie i mailowo domagając się zapłaty zaległych należności z tytułu czynszu najmu, wskazując na zamiar dokonania negatywnego wpisu do KRD i skierowania sprawy na drogę sądową celem ich windykacji. W tej sprawie kontaktował się z J. M. (1) także przedstawiciel spółki (...) sp. z o.o. T. K.. W czerwcu 2018 roku, podczas rozmowy telefonicznej, J. M. (1) oświadczył T. K., że nie ma pieniędzy i na razie nie zapłaci należności. Wówczas T. K. poinformował J. M. (1), że musi niezwłocznie zwrócić wynajęty sprzęt. J. M. (1), pomimo złożonej w tym zakresie obietnicy, nie uczynił tego jednak i nie kontaktował się z pracownikami spółki (...) oraz nie odbierał telefonów. T. K. udał się do hali (...) S.A. w C. na ul. (...) i stwierdził, że nie ma tam sprzętu wynajmowanego spółce (...). Pod koniec lipca 2018 roku T. K. spotkał się z J. M. (1) na stacji benzynowej w K. i pytał go gdzie jest sprzęt. J. M. (1) uspokajał go, żeby się nie martwił, że sprzęt jest, jednakże nie powiedział gdzie, ale zadeklarował, że pomoże mu to ustalić. Po zasygnalizowaniu przez T. K. zamiaru zgłoszenia sprawy na Policji, J. M. (1) oświadczył, że sprzedał udziały spółki (...) i nie jest już z nią powiązany oraz wskazywał, że osobą odpowiedzialną za wynajęty sprzęt jest I. M.. Z kolei I. M., z którą również T. K. kontaktował się telefonicznie i mailowo, poinformowała, że sprzęt został wywieziony z budowy w C. na polecenie J. M. (1). Po raz ostatni T. K. skontaktował się w tej sprawie z J. M. (1) telefonicznie pod koniec sierpnia 2018 roku. Wówczas J. M. (1) powiedział, że nie wie gdzie jest sprzęt i żeby kontaktować się w tej sprawie z I. M.. Podobne wyjaśnienia i informacje dotyczące braku środków na zapłatę należności i wiedzy odnośnie tego gdzie znajduje się sprzęt, J. M. (1) przekazał Ł. K. podczas rozmowy telefonicznej. Kontaktując się w tej sprawie z I. M. mailowo w dniu 4.07.2018r. J. M. (1), po stwierdzeniu przez nią, że oddała wszystkie szalunki (...) zgodnie z jego poleceniem, sugerował jej, aby nie pamiętała co i komu było oddawane, bo tak będzie lepiej dla nich i dla niej oraz padło z jego strony stwierdzenie „a K. niech szuka”. Ponadto stwierdził wówczas, że w odniesieniu do brakującego sprzętu spółka (...) dokona potrącenia z kaucji. Z relacji świadków wynikało, że sprzęt spółki (...) był wykorzystywany potem do innych robót budowlanych prowadzonych w ramach spółki (...) i (...) sp. z o.o. w Z. przy ul. (...), prowadzonej przez E. M. – brata J. M. (1). Pewna część sprzętu spółki (...), wynajętego w ramach spółki (...)”, została przewieziona z hali (...) S.A. na budowę do Ś. na ul. (...).

W toku przeszukania, przeprowadzonego w dniu 21 sierpnia 2019r. w siedzibie spółki (...) ujawnione zostały elementy w postaci: 18 sztuk podpór (...), 5 sztuk płyt (...), 123 sztuk sworzni (...), 123 sztuk nakrętek (...), 143 sztuk zamków narożnych (...), 9 sztuk zamków nastawnych (...), 1 sztuki płyty (...), 19 sztuk podpór pionujących (...), 17 sztuk łączników podpór (...), 9 sztuk płyt (...), 10 sztuk belek kotwiących 96, 67 sztuk belek kotwiących 121, 11 sztuk napinaczy rygla 30, 18 sztuk stóp podporowych, 3 pojemników osiatkowanych i 1 palety do układania w stos 120x80 oraz 2 sztuk płyt (...), odnośnie których T. K. oświadczył, że są to elementy należące do (...) sp. z o.o., które zostały przekazane w ramach umowy z dnia 9.01.2018r. spółce (...). Łączna wartość rynkowa odzyskanego sprzętu wyniosła 61 913, 00 zł.

Spółka (...) formalnie w dniu 28.08.2018r. rozwiązała umowę z dnia 9.01.2018r. ze skutkiem natychmiastowym, kierując tego dnia na adres spółki (...) pismo, w którym jej przedstawiciele złożyli oświadczenie w tym zakresie.
W piśmie tym, powołując się na postanowienia ogólne ww. umowy najmu, wskazano na obowiązek zapłaty należnych opłat z tytułu czynszu w łącznej kwocie 38 720,38 zł oraz wezwano do zwrotu wynajętego sprzętu, którego pełny wykaz zamieszczono w załączniku do tego pisma, do magazynu właściwego według postanowień umowy najmu, w terminie 3 dni licząc od dnia otrzymania pisma. W piśmie tym zaznaczono także, że w przypadku braku zapłaty żądanej wyżej kwoty we wskazanym terminie spółka (...) podejmie na drodze sądowej działania zmierzające do zaspokojenia roszczeń wynikających z ww. umowy najmu korzystając m.in. z ustanowionych na jej rzecz zabezpieczeń. Ponadto odrębnym pismem z dnia 28.08.2018r. przedstawiciele spółki (...) poinformowali o uzupełnieniu weksla własnego na sumę wekslową w wysokości 38 720,38 zł, która odpowiadała sumie wymagalnych wierzytelności przysługujących spółce (...) w stosunku do spółki (...), wynikających z umowy nr (...) i przedstawili go spółce (...) do wykupu w terminie do dnia 7.09.2018r.

Korespondencja ta została przesłana za pośrednictwem firmy świadczącej usługi transportowe (...) na adres siedziby (...) sp. z o.o. w C., gdzie została odebrana w dniu 30.08.2018r. przez nieustaloną osobę.

W dniu 11.03.2019r., na skutek pozwu wniesionego w dniu 11.02.2019r. przez spółkę (...) sp. z o.o., wydany został przez Sąd Rejonowy Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, nakaz zapłaty, sygn. akt VIII Gnc 816/19, nakazujący spółce (...) zapłać na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z weksla kwotę 29 920,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.09.2018r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2 792,92 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu w terminie 2 tygodni od doręczenia nakazu. Wyrok ten uprawomocnił się bez postępowania odwoławczego. Prowadzone następnie postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chorzowie I. O., sygn. GKm 76/19, zostało umorzone postanowieniem z dnia 31.10.2019r. z powodu bezskuteczności egzekucji.

Rzeczywista rynkowa wartość elementów rusztowań i deskowań, które do dnia dzisiejszego nie zostały odzyskane przez pokrzywdzoną spółkę wynosi co najmniej 108 414 zł.

zeznania świadka A. I.

k. 112-113, 183, 1013-1014,1865-1866

Umowa najmu wraz z załącznikami i korespondencją

k.40-50, 51-86, 120-143, 1020-1026,164-175, 181, 226-234,177,235-236, 241-243, 464-465, 534-539, 566-567, 570-633

zeznania świadka T. K.

k.161-162, 531-533, 1830-1834

zeznania świadka I. M.

k.248-251, 1474-1478, 1835-1838, 1843-1846

zeznania świadka G. T.

k.409-412, 1866-1867

zeznania świadka D. W.

k.401-403,1512-1513, 1869

zeznania świadka M. M. (1)

k.311-313, 1503-1504, 1907-1908

zeznania świadka A. N.

k. 307-309

zeznania świadka J. W.

k.888-889, 1910

zeznania świadka A. S. (2)

k.555-556, 1963

zeznania świadka J. U.

k.967-968, 1964-1965

zeznania świadka S. S.

k.1538,1968-1969

częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1)

k. 1436-1442, 1445-1460, 1789-1791, 1794-1804

postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego

k. 1016

nakaz zapłaty z dnia 11.03.2019 r. sygn. VIII GNc 816/19

k.176

(...) sp. z o.o.

k.4-6, 7-9,

Opinia biegłego P. L. z zakresu wyceny środków technicznych wraz z opinią uzupełniającą

k. 2010-2016, 2090-2091

Protokół przeszukania wraz z protokołem oględzin

k. 433-436, 638-639

Protokół oddania rzeczy na przechowanie wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 437-439, 446-449

1.1.3.

J. M. (1)

czyny opisane w pkt 2 - 15 części wstępnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W związku z pracami prowadzonymi na podstawie umowy z dnia 20.07.2017r. w hali produkcyjnej (...) S.A. w C. przy ul. (...) niezbędne było pozyskanie niezbędnych materiałów budowlanych. Mając na uwadze, iż (...) nie posiadała długiej historii na rynku, nie posiadała możliwości zaciągania wysokich kredytów kupieckich, które realnie pozwoliłyby jej na wykonanie budowy zgodnie z warunkami określonymi w umowie - A. S. (1) wspólnie z oskarżonym zdecydowali się na wykorzystanie w tym zakresie spółki (...) prowadzonej w tym czasie przez J. M. (1).

zeznania A. S. (1)

k. 468-472, 1918-1922

J. M. (1) działając w ramach spółki (...) nawiązał współpracę z (...) S.A. z siedzibą w R.. Realizując zamówienia, (...) S.A. sześciokrotnie sprzedała spółce oskarżonego towar w postaci prętów żebrowanych i drutu wiązałkowego.

Za pierwsze dwie dostawy J. M. (1) zapłacił w dniu 17 listopada 2017 roku należności w łącznej kwocie 3 733,20 zł terminowo.

Następnie zakupił towar za kwotę 19 414 zł, za który, na podstawie faktury wystawionej w dniu 21.11.2017r., zapłacił przelewem w dniu 11.12.2017 r. Tego samego dnia nabył kolejną partię towaru w ramach spółki (...), tym razem za kwotę 37 208,72 zł, z odroczonym 14-dniowym terminem płatności, przy czym należność tę uregulował przelewem dopiero w dniu 11.01.2018r. Następnie w dniu 26.01.2018r. oskarżony, drogą mailową, ponownie dokonał zamówienia prętów żebrowanych i drutu wiązałkowego na rzecz spółki (...). W realizacji tego zamówienia dostarczony został na teren (...) S.A. w C., towar wartości 10 845 zł, który odebrała I. M. w dniu 29.01.2018r. W związku z tą dostawą wystawiona została w dniu 31.01.2018r. faktura nr (...) z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 2.03.2018r. W dalszej kolejności zrealizowana została w dniu 2.02.2018r. dostawa dalszej partii prętów żebrowanych, wartości 60 100 zł, przyjęta również przez I. M.. Tego samego dnia wystawiona została faktura (...) z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 4.03.2018r. Należności z tych faktur nie zostały uregulowane w terminie. W dniu 1.03.2018r. J. M. (1) skierował pismo do (...) S.A., w którym zwrócił się o akceptację zwłoki w zapłacie ww. faktur do dnia 15.03.2018r., wskazując na „przejściowe problemy płatnicze”. Następnie pismem z dnia 20.03.2018 roku oskarżony oświadczył, iż jego spółka nie jest w stanie uregulować zobowiązania i prosi o wydłużenie terminu płatności do dnia 15.04.2018r. Nadmienił, że niestety spółka w dalszym ciągu zmaga się z problemami finansowymi, co uniemożliwia uregulowanie zobowiązań oraz, że panujące warunki pogodowe stoją na przeszkodzie wykonywaniu bieżących prac przy inwestycjach prowadzonych przez firmę, co z kolei opóźnia otrzymywanie płatności od zobowiązanych. Jednocześnie w dniu 20.03.2018r. J. M. (1) dokonał dwóch przelewów po 500 zł. W dniu 20.03.2018r. (...) S.A. skierowała do spółki (...) wezwanie do zapłaty kwoty 70 945 zł, które zostało odebrane w dniu 26.03.2018r. przez A. S. (3).

W dniu 26.04.2018r. (...) S.A. skierowała do Sądu Rejonowego w Bytomiu pozew o zapłatę ww. kwoty i w dniu 14.05.2018r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt VI Gnc 1592/18, na tę kwotę wraz z odsetkami od poszczególnych ww. kwot od następnego dnia po dniu, w którym upływał termin płatności tj. od 3.03.2018r. i 5.03.2018r. W dniu 8.05.2018r. J. M. (1) przelał na rzecz (...) S.A. kwotę 30 000 zł, wobec czego w dniu 14.05.2018r. (...) S.A. ograniczyła powództwo o tę kwotę i Sąd Rejonowy w Bytomiu postanowieniem z dnia 28.06.2018r. uchylił wydany nakaz zapłaty co do kwoty 30 000 zł i w tym zakresie umorzył postępowanie. Następnie jeszcze w dniach 14.06.2018r. i 22.06.2018r. J. M. (1) przelał na rzecz (...) S.A. łącznie kwotę 2 000 zł, w wyniku czego w dniu 17.07.2018r. (...) S.A. ponownie wniosła o ograniczenie powództwa. Ponadto J. M. (1) złożył sprzeciw od orzeczenia Sądu Rejonowego w Bytomiu. W dniu 29.11.2018r. Sąd Rejonowy w Bytomiu wydał wyrok, sygn. akt VI GC 88/18, zasądzający od spółki (...) kwotę 38.945 zł z odsetkami od dnia 5.03.2018r. i kwotę 8.965 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z klauzulą wykonalności z dnia 1.02.2019r. W dniu 6.02.2019r. złożony został do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chorzowie D. D. wniosek o egzekucję. Postępowanie egzekucyjne, prowadzone pod sygn. GKm 35/19, zostało umorzone postanowieniem z dnia 8.11.2019r. z powodu bezskuteczności egzekucji.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 1436-1442, 1445-1460, 1789-1791, 1794-1804

faktury wraz z dokumentacją WZ

k. 823 - 825

zeznania P. D. (1)

k.810-811

korespondencja e-mail

k. 814- 817

pisma (...) do (...) S.A.

k.819-820

wezwanie do zapłaty

k. 821

wyrok Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 29.11.2018 r. sygn. VI GC 880/18

k. 655

akta w sprawie egzekucyjnej z wniosku (...) S.A. sygn. GKm 35/19

k. 651

W związku z wykonywanymi pracami budowlanymi zaszła konieczność zakupu towarów w postaci prętów stalowych, płyt (...) i styropianu. Wykonawca inwestycji związanej z przebudową budynku przędzalni (...) S.A. zdecydował się na skorzystanie w tym zakresie z oferty spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w C..

Zamówień w tej firmie dokonywano zarówno w ramach limitu kupieckiego przez spółki (...) jak i (...), która posiadała już zawartą przez J. M. (1) umowę o współpracy nr (...) z dnia 15.03.2017 roku, w zakresie sprzedaży przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) towarów i usług będących w ofercie spółki (...). Zamówienia z obydwu wyżej wymienionych spółek składał głównie J. M. (1), a czasem kierownik budowy I. M., zgodnie z jego upoważnieniem. Oskarżony uregulował należności za zakupione w ramach spółki (...) towary tylko w odniesieniu do dwóch pierwszych faktur, przy czym terminowo zapłacił tylko za zakup towaru z faktury nr (...) z dnia 17.10.2017r., na kwotę 2.928,29 zł, z terminem płatności do dnia 1.12.2017r. (zapłacona przelewem w dniu 27.10.2017r.). Za dokonany następnie zakup towarów na kwotę 62.142,50 zł, objętych fakturą nr (...) z dnia 16.11.2017r., z terminem płatności do dnia 16.12.2017r., zapłacił po upływie tego terminu, a mianowicie przelewami: z dnia 21.12.2017r. na kwotę 10 000 zł, z dnia 17.01.2018r. na kwotę 10 000 zł i z dnia 24.01.2018r. na kwotę 10 000 zł oraz z dnia 8.02.2018r. kwotę 32 142,50 zł. Kolejnego zakupu towarów w postaci prętów żebrowanych na łączną kwotę 65 135,93 zł, J. M. (1) dokonał w dniu 19.02.2018r., w którym wystawiona została faktura nr (...), z terminem płatności do dnia 20.04.2018r. Towar ten został zamówiony przez J. M. (1) drogą mailową w dniu 9.02.2018r. Z tej faktury uregulowana została łącznie kwota 12 000 zł, a mianowicie w dniu 9.03.2018r. został wykonany przelew na kwotę 10 000 zł i w dniach 14.06.2018r. i 22.06.2018r. przelewy na kwoty po 1 000 zł. W dniu 2.03.2018r. J. M. (1) drogą mailową zamówił kolejny towar w spółce (...) w postaci prętów żebrowanych w ilości 24 ton. Po otrzymaniu tego zamówienia, pracownik (...) zorientował się, że spółka oskarżonego przekroczyła już przyznany jej limit kupiecki i poprosił o uregulowanie najstarszych z niezapłaconych faktur, by kolejne zamówienie mogło być zrealizowane. W odpowiedzi oskarżony, powołując się na ustalenia poczynione z P. D. (2), wskazał, że limit kupiecki miał być podwyższony, natomiast terminy zapłaty tych faktur jeszcze nie upłynęły. Przekonywał, że zapłaci za zakupione materiały, ponadto spółka (...) miała ubezpieczone płatności. Zasugerował, iż w przypadku braku realizacji zamówienia, spółka (...) będzie musiała partycypować w karach umownych za niedotrzymanie przez niego terminów.

W dniu 9.03.2018r. przelał na rzecz spółki (...) kwotę 10 000 zł jako częściową zapłatę z faktury (...), w związku z czym zamówiony towar został finalnie sprzedany spółce (...) i w dniu 21.03.2018r. wystawiona została faktura nr (...) na kwotę 65 465,40 zł, z terminem płatności do dnia 19.06.2018r. Należność z tej faktury nie została uregulowana. J. M. (1) nie dokonał także zapłaty za towary w postaci płyt (...) i styropianu nabyte w związku z zamówieniami dokonanymi drogą mailową w dniu 25.03.2018r. i objętymi fakturami: nr (...) z dnia 24.04.2018r., na kwotę 1 852,38 zł, z terminem płatności do dnia 23.07.2018r., nr (...) z dnia 14.05.2018r., na kwotę 1 657,43 zł, z terminem płatności do dnia 12.08.2018r. i nr (...) z dnia 24.05.2018r., na kwotę 17 568,89 zł, z terminem płatności do dnia 22.08.2018r. W dniu 1.07.2018r. J. M. (1) sporządził pismo w którym, oświadczył, że działa w imieniu spółki (...), uznaje dług wynikający z faktur (...) (na kwotę 53 135,93 zł), (...), (...), (...) i (...) i zobowiązuje się spłacić to zadłużenie:



z faktury (...) w terminie do dnia 15.08.2018 r.,



z faktury (...) w terminie do dnia 5.09.2018 r. i



z trzech ostatnich ww. faktur do dnia 20.09.2018 r.

Spółka (...) skierowała w dniach 23.07.2018 r., 30.07.2018r. i 23.08.2018r. na adres siedziby spółki (...) w C., przedsądowe wezwania do zapłaty domagając się uregulowania wymagalnych na dany dzień należności według ustalonego planu spłat. Pisma te nie były odbierane.

W dniu 7.08.2018 r. spółka (...) skierowała do Sądu Okręgowego w Częstochowie pozew w postępowaniu nakazowym i w dniu 21.08.2018r. Sąd ten wydał nakaz zapłaty, sygn. akt V Gnc 192/18, na kwotę 121.298,56 zł. Następnie dniu 29.08.2018 r. spółka (...) zainicjowała postępowanie egzekucyjne kierując wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie K. M., przy czym postępowanie to zostało umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji.

Pracownicy spółki (...) wielokrotnie kontaktowali się z J. M. (1), prosząc go dokonanie zapłaty za zakupiony towar. Oskarżony informował ich natomiast, że wykonywane są jeszcze prace w hali (...) S.A., za które uzyska około 700 000 – 800 000 zł i ta kwota w całości pokryje zobowiązania wobec spółki (...). Odbyło się także spotkanie w siedzibie spółki (...), podczas którego J. M. (1) zapewniał przedstawiciela spółki (...), że płatności zostaną uregulowane, a powodem dotychczasowego niewywiązania się z zapłaty należności jest fakt przeciągających się odbiorów oraz konieczności wykonania dodatkowych robót. Dopiero wtedy wypłacone zostaną mu pieniądze, które przeznaczy na zaspokojenie powstałych należności, jednak w dalszym ciągu potrzebuje zamawianych towarów, by mógł dokończyć prace. P. D. (2) spotkał się również z przedstawicielem (...) S.A. A. B. i uzyskał od niego odmienną informację, a mianowicie, że wszystkie faktury płacone są na bieżąco i że nie będzie żadnych dodatkowych robót za wyżej wymienione kwoty, które podał mu J. M. (1).

zeznania świadka J. L.

k. 836-839, 1962

zeznania świadka P. D. (2)

k.1006-1007,1932

zeznania świadka A. W.

k.1009-1010, 1932-1933

zeznania świadka M. G.

k.1003-1004, 1933-1934

umowa o współpracy (...) wraz z załącznikami

k. 841-847

korespondencja e-mail

k.862-864, 867, 870-872, 877-884

faktury z dokumentami WZ

k. 865-866, 868-869, 873-876, 1416-1417

pismo (...) do (...) sp. z o.o.

k. 852

uznanie długu

k.853

wezwania do zapłaty

k. 854 -857, 859

nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Częstochowie z dnia 21.08.2018 roku sygn. V GNc 192/18

k. 861

akta w sprawie komorniczej z wniosku (...) sp. z o.o. sygn. Km 1158/18

k. 694 -796

W okresie od grudnia 2017 roku do marca 2018 roku J. M. (1) nabywał w ramach spółki (...), materiały budowlane, w szczególności żywicę
iniekcyjną, w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Zamówień dokonywał za pośrednictwem strony internetowej, sklepu (...) oraz (...) w O.. Początkowo regulował należności w terminach wskazanych na fakturach lub z kilkudniową zwłoką, natomiast za towary nabyte w okresie od 26.02.2018r. do 7.03.2018r., nie dokonał zapłaty.

W przypadku zamówień żywicy iniekcyjnej dokonanych:



w dniu 26.02.2018 roku wystawiono dwie faktury z dnia 26.02.2018r.: numer (...) na kwotę 5 320,62 zł i numer (...) na kwotę 4 931,06 zł, z terminami płatności do dnia 12.03.2018 r.;



w dniu 28.02.2018 roku wystawiono dwie faktury z dnia 28.02.2018 r. numer (...) na kwotę 633,04 zł i numer (...) na kwotę 6 817,40 zł, z terminami płatności do dnia 14.03.2018 r.



w dniu 07.03.2018 roku wystawiano dwie faktury z dnia 7.03.2018r. (zamówienia z dnia 7.03.2018r.), nr (...) na kwotę 4 869,57 zł i nr (...) na kwotę 4 869,57 zł, z terminem płatności do dnia 21.03.2018 r.

Nadto na podstawie zamówienia złożonego w dniu 13.02.2018 roku zakupiono wiertło udarowe, co zostało udokumentowane fakturą nr (...) na kwotę 841,21 zł, z terminem płatności do dnia 12.03.2018 roku, który to towar został następnie zwrócony (faktura VAT Korekta Nr(...) k. 1423), a także na podstawie zamówienia z dnia 28.02.2018 roku zakupiono również wkrętarko- wiertarkę, akumulatory oraz prostownik, co zostało udokumentowane fakturą nr (...) na kwotę 1 121,77 zł, z terminem płatności do dnia 14.03.2018r.

W związku z brakiem płatności należności wynikających z powyższych faktur, spółka (...) kierowała pisemne wezwania do zapłaty do spółki (...) w dniach 27.03.2018r. i 22.05.2018r., domagając się zapłaty należności wraz z odsetkami w określonym terminie i informowano, że w przeciwnym wypadku sprawa skierowana zostanie na drogę postępowania sądowego. Spółka (...) skierowała pozew o zapłatę wskazanych wyżej należności i w dniu 9.08.2019r. Sąd Rejonowy w Bytomiu wydał wyrok, którym zasądził od spółki (...) na jej rzecz kwotę 29 404,24 zł wraz z odsetkami. Postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sadowego przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej S. P., sygn. GKm 60/19, na wniosek spółki (...) (Poland) z dnia 28.10.2019r., zostało umorzone postanowieniem z dnia 19.05.2020r., wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Zeznania świadka S. K.

k. 1265 -1266, 2003-2004

zestawienie faktur

k. 1267-1268

pismo z (...) sp. z o.o.

k.1424

faktury

k. 1373 -1392, 1423

wezwania do zapłaty

k. 1365 -1367

wyrok Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 09.08.2019 r. sygn. akt VI GC 1375/18

k. 1368

wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego

k. 1369-1370

postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego

k.1269

W związku z prowadzonymi robotami budowlanymi oskarżony skontaktował się z M. C. - Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż., która to firma zajmowała się montażem zbrojeń. Mężczyźni współpracowali ze sobą przy okazji innych inwestycji, dlatego J. M. (1) zaproponował, by firma (...) wykonała zbrojenia na budowie w hali (...) S.A. w C.. W dniu 08.11.2017 roku podpisano dokument „Zamówienie/Zlecenie/Umowa Nr (...)” i firma (...) przystąpiła do wykonywania zleconej pracy.

Pracownicy spółki (...) wykonywali prace zbrojeniowe na terenie hali produkcyjnej (...) S.A. w C. w okresie od listopada 2017 roku do czerwca 2018 roku. Na początku współpracy J. M. (1) płacił należności wskazane w fakturach wystawionych przez spółkę (...) raczej terminowo i w całości. Za usługi wykonane w okresie od kwietnia 2018 roku do czerwca 2018 roku J. M. (1) nie uregulował należności, co tłumaczył brakiem wypłat ze strony (...) S.A. Podczas rozmowy przeprowadzonej już po zakończeniu prac na budowie oskarżony poinformował kontrahenta, że „podał” (...) S.A. do windykacji, bo zalega mu około 300 000 zł.

Spółka (...) nie otrzymała za wykonane prace należności w łącznej kwocie 64 379,17 zł. M. C. wysłał kilka wezwań do zapłaty do spółki (...), ostatnie z dnia 1.03.2019r., ale żadna korespondencja nie została odebrana. I tak J. M. (1) nie zapłacił za roboty polegające na montażu zbrojenia stropu I piętra małej sali, wykonane przez pracowników spółki (...) w okresie od 3.04.2018r. do dnia 12.04.2018r., odnośnie których wystawiona została w dniu 17.04.2018r. faktura (...) na kwotę 24 678,68 zł z terminem płatności do dnia 1.05.2018r. Nie uregulował także należności za prace przy betonowaniu słupów wykonane w okresie od 24.04.2018r. do 30.04.2018r., odnośnie których wystawiona została w dniu 9.05.2018r. faktura (...) na kwotę 8 265 zł z terminem płatności do dnia 23.05.2018r. oraz za wykonane w okresie od 1.05.2018r. do 31.05.2018r. prace przy betonowaniu słupów i belek, odnośnie których wystawiona została w dniu 4.06.2018r. faktura (...) na kwotę 19 552 zł z terminem płatności do dnia 4.07.2018r. i za prace tego samego rodzaju jak wyżej, wykonane w okresie od 1.06.2018r. do 19.06.2018r. odnośnie których wystawiona została w dniu 8.07.2018r. faktura (...) na kwotę 8 576 zł, w terminem płatności do dnia 7.08.2018r.

zeznania M. C.

k. 1067-1068, 1966

dokument „Zamówienie/Zlecenie/Umowa Nr (...)”

k. 1070

protokoły odbioru wykonanych robót

k. 1079 -1090

faktury

k. 1396- 1406

wezwanie do zapłaty

k. 1395

informacja z serwisu internetowego Poczty Polskiej

k. 1091-1902

1.1.4.

J. M. (1)

Czyn opisany w pkt XVI części wstępnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Po przystąpieniu do realizacji inwestycji w trakcie wykonywania prac remontowych zaszła potrzeba wykonania szeregu prac budowlanych, wymagających zamówienia znacznej ilości materiałów i dodatkowego nakładu pracy ze strony pracowników. Inwestor - spółka (...), zgodnie z umową po wykonaniu poszczególnych etapów robót, dokonywała na rzecz wykonawcy wypłaty umówionych kwot tytułem wynagrodzenia. Niestety, jak się okazało w miarę upływu czasu przekazywane kwoty nie wystarczały na regulowanie przez (...) jak i (...) wszystkich należności na rzecz kontrahentów - dostarczycieli materiałów i usług na teren budowy. Wobec takiego stanu rzeczy zaczęło dochodzić do zatorów płatniczych i nieterminowego regulowania należności przez oskarżonego J. M. (1). Początkowo dochodziło jedynie do okresowych przesunięć płatności lecz w miarę upływu czasu oskarżonemu zaczęło brakować środków finansowych na zapłacenie kolejnych faktur. J. M. (1) liczył na to, że w związku koniecznością wykonania szeregu kosztownych robót dodatkowych (...) wypłaci na rzecz wykonawcy wynagrodzenie rzędu około 1 mln. złotych, co pozwoli mu na uregulowanie zobowiązań. Niestety, inwestor realizował płatności po zakończeniu pewnego cyklu robot, a nade wszystko zaczął dość twardo negocjować wysokość wynagrodzenia za wykonane prace dodatkowe. Ostatecznie okazało się, że (...) wypłaci jedynie kwotę 450 tys. zł netto z tego tytułu. W tym czasie zaległości oskarżonego względem dostawców materiałów i usług przekraczały już 200 tys. zł. J. M. (1) podjął decyzję, że te zaległości ureguluje jak będzie dysponował środkami finansowymi, a póki co pieniądze przekazywane na konto firmy (...) z reguły z konta firmowego (...) z tytułu nieformalnych rozliczeń wypłacał w gotówce w celu uregulowania należności na rzecz pracowników wykonujących prace na terenie budowy. Niestety mijał czas, a sytuacja spółki (...) zaczęła się gwałtownie pogarszać. Wierzyciele domagali się niezwłocznego uregulowania należności. Oskarżony nie dostrzegając możliwości uczynienia zadość ich słusznym żądaniom wpadł na pomysł sprzedaży udziałów w spółce zagranicznemu podmiotowi, aby w ten sposób „ pozbyć się” nawarstwionych się problemów. W dalszej kolejności już po zakończeniu współpracy z firmą (...) zdecydował się na wystąpienie przez (...) z pozwem do Sądu Gospodarczego oraz Sądu Arbitrażowego o zapłatę należności z tytułu wykonanych prac dodatkowych na rzecz (...).

J. M. (1) ostatecznie nie uregulował także swoich zobowiązań względem kontrahentów z tytułu dostarczonych na budowę materiałów oraz wykonanych usług. Ponadto nie zapłacił niektórym z pracowników pełnego wynagrodzenia za prace, przeprowadzone w końcowej fazie robót budowlanych. W związku z powyższym większość wierzycieli oskarżonego wystąpiła z roszczeniami na drogę sądową, lecz mimo uzyskania tytułów wykonawczych przeprowadzone postępowania egzekucyjne okazały się bezskuteczne.

Wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1)

zeznania świadka I. M.

zeznania świadka A. S. (1)

zeznania świadka A. B.

zeznania przedstawicieli i pracowników pokrzywdzonych podmiotów gospodarczych wskazane na stronie 6-8 formularza uzasadnienia

k. 1436-1442, 1445-1460, 1789-1791, 1794-1804

k. 248 -251, 1474-1478,1835-1838, 1843-1846

k. 468-472 , 1918 - 1922

k. 254-256, 1916-1918

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

J. M. (1)

Czyny zarzucane w punktach II – XV aktu oskarżenia oraz częściowo w punkcie XVI aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Przyczyny dla których oskarżonego uniewinniono z zarzutów oszustwa oraz nie przypisano mu także przestępstw z art. 296§1 i 2 kk oraz art.300§2 kk zostały szczegółowo przedstawione w części 3 formularza uzasadnienia.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1 – 1.1.3

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd generalnie dawał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego zwłaszcza, w tej części w której opisywał on okoliczności nawiązania współpracy z firmą (...), negocjowania warunków wykonania remontu hali, tego jak wyglądała kwestia realizacji tej umowy, zatrudniania podwykonawców, a także przedstawienia problemów jakie wyłoniły się w czasie prac. Nie budzi wątpliwości także fakt, iż dla zrealizowania tego działania oskarżony działając zarówno w imieniu spółek (...) i (...) zawierał umowy z przedstawicielami firm, które dostarczały materiałów na teren budowy jak i które świadczyły na rzecz oskarżonego usługi. Sąd nie neguje, także faktu, iż w trakcie trwania tych prac remontowych zaszła konieczność wykonania szeregu prac dodatkowych, które ostatecznie zostały wykonane lecz stały się źródłem sporu, co do wysokości wynagrodzenia, jakie inwestor winien wypłacić na rzecz wykonawcy. Sąd pragnie podkreślić, iż inny punkt widzenia w tym zakresie przedstawiają wykonawcy, a inny sam oskarżony , co jest zrozumiałe. W przekonaniu Sądu nie budzą także wątpliwości zapewnienia oskarżonego, iż nie zamierzał on oszukać żadnego ze swoich kontrahentów i miał zamiar uregulować wszelkie należności wynikłe na tle realizacji zawartych umów. Nie oznacza, to jednak, że Sąd podziela w całości podglądy oskarżonego, zwłaszcza co do braku zawinienia jak i rzeczywistych przyczyn, które doprowadziły do sprzedaży przez niego udziałów w spółce.

1.1.1-1.1.3

zeznania świadków: I. M., G. T., A. B., A. S. (1)

Sąd generalnie dał wiarę zeznaniom I. M., która pełniła funkcję kierownika budowy inwestycji wykonywanej formalnie przez spółkę (...), podobnie jak i pozostałym wskazanym świadkom. W przekonaniu Sądu każda z tych osób zgodnie z prawdą, oczywiście ze swojego punktu widzenia podzieliła się swoją wiedzą na temat inwestycji na terenie firmy (...), realizowanej przez podmioty gospodarcze powiązane z osobą oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego perspektywa każdej z tych osób na temat zagadnień związanych z osobą oskarżonego i przebiegu prac remontowych jest nieco odmienna, niemniej jednak brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności relacji tych świadków.

1.1.1-1.1.2

Zeznania świadków: Ł. S., A. N., A. O., J. W., J. O., A. S. (2), J. U., R. K., Z. S. (2), S. S., R. S., A. C., Z. C., P. W., W. P., Z. S. (1), S. T.

Sąd nie znalazł także podstaw do kwestionowania depozycji wszystkich tych świadków, którzy byli pracownikami firmy (...), bądź podmiotów powiązanych z oskarżonym, a także którzy wykonywali różne prace remontowo- budowalne na terenie hali (...) czy też zajmowali się wykonywaniem transportu materiałów budowalnych czy innych na teren tej firmy. W przekonaniu Sądu Okręgowego każda z tych osób w wiarygodny sposób przedstawiła ze swojej prospektywny wszystko co wie i pamięta na temat realizacji inwestycji związanej z przedmiotem niniejszego postępowania. Z tych też względów brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności depozycji tych świadków.

1.1.2

zeznania świadków: T. K., A. I., P. D. (1), P. D. (2), A. W., M. G., J. L., M. C., S. K.

Sąd również w całości dał wiarę zeznaniom świadków, którzy byli pracownikami bądź reprezentowali pokrzywdzone podmioty gospodarcze takie jak: (...) sp. z o.o., (...) S.A., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. i
(...) sp. z o.o. W przekonaniu Sądu Okręgowego zeznania wszystkich tych osób są logiczne, spójne, nie budzą wątpliwości i ponieważ dotyczą okoliczności w zasadzie bezspornych brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

1.1.1-1.1.3

Opinia biegłego P. L. z zakresu wyceny środków technicznych wraz z opinia uzupełniającą, opinie sądowo-psychiatryczne oraz opinia biegłej I. K. z zakresu ekonomii, finansów i zarządzania

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do kwestionowania ustaleń i wniosków płynących z opinii, które zostały sporządzone przez powołanych do sprawy biegłych.
W przekonaniu Sądu wszystkie opinie są pełne, rzetelne, zostały wydane w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i zawodowego ich autorów. Z tych też względów brak jest podstaw do kwestionowania wniosków z nich płynących. Jedynie na marginesie należy wskazać, iż nie negując ustaleń płynących z opinii biegłej I. K. Sąd nieco odmiennie ocenił działania oskarżonego J. M. (1) polegające na dokonywaniu wypłat środków finansowych z bankomatów. W przekonaniu Sądu znacząca większość środków wypłaconych w ten sposób przez oskarżonego została przeznaczona na wypłaty wynagrodzeń należnych dla osób wykonujących prace zlecone przez oskarżonego lub A. S. (1). W pozostałym zakresie Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń i wniosków płynących z tej opinii. Co więcej jest to niezwykle istotny dowód przydany dla rozstrzygnięcia sprawy.

1.1.1-1.1.3

pozostałe dowody w postaci licznych dokumentów, takich jak różnego rodzaju protokoły, faktury, umowy, wykazy, informacje i innego rodzaju pisma zgromadzone w aktach sprawy

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania żadnego z dokumentów zgromadzonych w toku niniejszego postępowania i załączonych do akt sprawy.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.2.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego przede wszystkim w tej części w której kwestionował on swoje sprawstwo i winę w zakresie przestępstwa przywłaszczenia mienia na szkodę Spółki (...). W przekonaniu Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, a w szczególności próby kwestionowania ilości przekazanych elementów przez pokrzywdzona na budowę, przerzucania odpowiedzialności na inne osoby między innymi kierownika budowy I. M., czy twierdzenie, że materiały były odbierane przez osoby nieuprawnione i zostały wywiezione z terenu budowy
w nieznane mu miejsce nie wytrzymują krytyki w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i stanowią nieudolną próbę obrony przed odpowiedzialnością karną. Podobnie ocenić należy postawę oskarżonego, który kwestionuje ilość dostaw, zwraca uwagę na rzekome nieścisłości i nieprawidłowości w wystawionych dokumentach WZ, wystawionych fakturach VAT, korespondencji odnoszącej się do zestawienia ilości wydanego i zwróconego sprzętu. W przekonaniu Sądu wbrew obszernym wywodom oskarżonego w tym zakresie żadnych wątpliwości nie budzi ilość materiału dostarczonego przez pokrzywdzoną spółkę na teren budowy , a eksponowane przez oskarżonego rzekome wątpliwości, wielokrotne kserowanie i załączanie tych samych dokumentów mają na celu stworzenie wrażenia o rzekomych wątpliwościach, nieprawidłowościach, które w realiach niniejszej sprawy miejsca nie mają. Nie polegają na prawdzie twierdzenia oskarżonego w tym zakresie, ponieważ rzeczowa analiza zgromadzonych w tym zakresie dokumentów nie pozostawia wątpliwości co do tego, które dostawy zostały odebrane na terenie budowy, a które materiały zostały zwrócone. Sąd w zakresie tego czynu zabronionego podzielił jedynie wątpliwość oskarżonego co do rzeczywistej rynkowej wartości elementów szalunków i rusztowań. Fakt ten został przyznany zresztą przez przedstawicieli pokrzywdzonej spółki, którzy wprost stwierdzili, iż ustalając wysokość przekazanego mienia posłużyli się cenami katalogowymi i wartością rzeczy fabrycznie nowych. Ponieważ mienie przekazane oskarżonemu nie było fabrycznie nowe Sąd dla wyliczenia jego wartości dopuścił dowód z opinii biegłego.

świadkowie D. M., E. M., M. M. (2)

Wszyscy ci świadkowie, jako osoby najbliższe dla oskarżonego skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

J. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy, wskazany szczegółowo na stronach 5-7 formularza uzasadnienia nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż oskarżony J. M. (1) dopuścił się przestępstwa sprzeniewierzenia powierzonego mu przez (...) sp. z o.o. mienia, przy czym nie w kwalifikowanej postaci, lecz podstawowej, o której mowa w art. 284§2 kk.

Istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy jak własnej. Okolicznością tworzącą typ kwalifikowany przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia jest powierzenie sprawcy rzeczy przez jej właściciela. Dochodzi tu więc do swoistego nadużycia zaufania jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy.

Zamiar pozbawienia osoby uprawnionej własności rzeczy lub prawa majątkowego uzewnętrzniać się może przez bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy przez sprawcę, odmowę jej zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienie o zwrocie, ukrycie, przekazanie tej rzeczy osobie trzeciej, sprzedaż, zamianę, darowiznę, bezprawne jej zużycie, przerobienie itp. O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy. Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem możliwe jest ustalenie zamiaru sprawcy na podstawie samych tylko przedmiotowych okoliczności związanych z konkretnym zdarzeniem, na podstawie sposobu działania sprawcy. Warunkiem przyjęcia, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim, charakterystycznym dla przestępstwa przywłaszczenia, jest wykazanie, że zachowanie sprawcy jednoznacznie wskazuje, bez żadnych w tym zakresie wątpliwości, cel, do jakiego zmierzał. Jednoznaczność ta nie może oznaczać nic innego, jak nieodzowność określonego skutku, w tym przypadku – zatrzymania cudzej rzeczy ruchomej dla siebie lub dla innej osoby (por. wyrok SN z 12.05.1976 r., V KR 20/76, LEX nr 21710).

Z Ogólnych Warunków Handlowych, które stanowiły załącznik do umowy zawartej przez oskarżonego z firmą (...), wynikało między innymi, że klient jest odpowiedzialny za sprzęt od chwili jego wydania do chwili zwrotu oraz, że odpowiada za działania własne, jak i działania osób trzecich, w tym kradzież, zagubienie, zniszczenie sprzętu. Ponadto klient zobowiązany był do starannego zabezpieczenia sprzętu przed kradzieżą, a w jej przypadku do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu na piśmie wynajmującemu i Policji, a także zobowiązany był do tego aby przechowywać sprzęt wyłącznie w zabezpieczonych miejscach i dbać o to, aby nie został pomylony z materiałami lub sprzętami osób trzecich. Ponadto klient miał obowiązek każdorazowego informowania spółki (...) o zmianie lokalizacji sprzętu. Sprzęt nie mógł być udostępniany osobom trzecim ani przenoszony na inne miejsce, niż ustalone w umowie najmu bez uprzedniej pisemnej zgody spółki (...).

Tymczasem to oskarżony, wiedząc o tym, że zakończono prace do których wykorzystywano elementy deskowań i rusztowań, że zostały one wyczyszczone i zgromadzone w jednym miejscu zamówił transport i polecił przewiezienie tych rzeczy nie do magazynu spółki (...), lecz w inne, bliżej nieustalone miejsce, zapewne na tereny budów, które obsługiwał jego brat E. M. w ramach firmy (...) sp. z o.o. w Z. przy ul. (...), co dość jednoznacznie wynika z zeznań kilku przesłuchanych w sprawie świadków.

Co najistotniejsze, w toku przeszukania przeprowadzonego przez funkcjonariuszy Policji w dniu 21 sierpnia 2019r. w siedzibie spółki (...) ujawnione i zabezpieczone zostały elementy rusztowań i deskowań należące do pokrzywdzonej spółki w postaci 18 sztuk podpór (...), 5 sztuk płyt (...), 123 sztuk sworzni (...), 123 sztuk nakrętek (...), 143 sztuk zamków narożnych (...), 9 sztuk zamków nastawnych (...), 1 sztuki płyty (...), 19 sztuk podpór pionujących (...), 17 sztuk łączników podpór (...), 9 sztuk płyt (...), 10 sztuk belek kotwiących 96, 67 sztuk belek kotwiących 121, 11 sztuk napinaczy rygla 30, 18 sztuk stóp podporowych, 3 pojemników osiatkowanych i 1 palety do układania w stos 120x80 oraz 2 sztuk płyt (...) Dokładnie te same elementy deskowań i rusztowań były używane na terenie budowy (...), o czym wyraźnie zeznał świadek M. M. (1).

Wyjaśnienia oskarżonego w których kwestionował on swoje sprawstwo i winę w zakresie tego przestępstwa ocenione zostały przez sąd krytycznie, o czym była mowa w części 2.2. formularza uzasadnienia.

Sąd Okręgowy pragnie również zauważyć, iż w całości podziela sposób dokonania wyceny wartości przywłaszczonego mienia, którą dokonał biegły z zakresu wyceny środków technicznych P. L.. Zastosowana metodologia wyceny wartości rynkowej tego rodzaju materiałów, uwzględniając specyfikę branży w której są one wykorzystywane, mimo, że istotnie ma w pewien sposób charakter hipotetyczny jest trafna i sprawiedliwa. Jednocześnie sąd głęboko nie zgadza się z twierdzeniem obrony, że wobec braku możliwości dokonania fizycznych oględzin wypożyczonych przez oskarżonego elementów rusztowań i deskowań, niemożliwym jest ustalenie ich wartości i tym samym przypisanie J. M. przestępstwa sprzeniewierzenia. Zdaniem sądu, mówiąc nieco dosadnie i wprost tego rodzaju wniosek jest nie tylko nieuzasadniony, lecz wręcz absurdalny.

Biorąc wszystkie przytoczone powyżej okoliczności pod uwagę, przypisanie oskarżonemu występku z art. 284§2 kk stało się konieczne i uzasadnione.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

3

J. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel publiczny w punkcie XVI aktu oskarżenia zarzucił J. M. (1) w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej przestępstwo z art. 296§1 i 2 kk i art. 301§2 kk i art. 300§2 kk w zw. z art. 308 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk. Zdaniem Sądu Okręgowego szczegółowa i wnikliwa analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zdekodowanie motywacji, która przyświecała oskarżonemu i wyborów, których dokonał nie daje dostatecznych podstaw do przypisania mu tych wszystkich przestępstw.

Zgodnie z treścią art. 296 § 1 kk odpowiedzialności karnej z tego przepisu podlega ten, kto, będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową. Kwalifikowaną odpowiedzialność z § 2 ponosi sprawca, który działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Określone w przepisie art. 296 k.k. zachowanie sprawcy czynu zabronionego wyznaczają trzy elementy:



formalna szczególna powinność określonego zachowania się sprawcy na rzecz pokrzywdzonego (szczególne okoliczności popełnienia czynu),



nadużycie przez sprawcę swoich uprawnień lub niedopełnienie przez niego swoich obowiązków (realizacja znamion czynnościowych),



wynik realizacji przez sprawcę znamion czynnościowych w postaci powstania u pokrzywdzonego określonej szkody (znamię skutku).

Dla dokonania powyższego przestępstwa wszystkie wskazane elementy muszą wystąpić łącznie i powinny się one znaleźć w opisie czynu, z uwzględnieniem łączącego je związku przyczynowego.

Jak wynika z dokumentów oskarżony był formalnie Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. do 3 lipca 2018 roku – zmiana w składzie organów czy zmiana wspólników mają charakter deklaratoryjny i są ważne z chwilą podjęcia uchwały w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Okręgowego bezspornym jest, iż wypłacał z konta spółki środki finansowe, gdyż wynika to jednoznacznie z opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów i (...). Niemniej jednak, sąd w przeciwieństwie do biegłego stoi na stanowisku, iż J. M. te środki finansowe w przeważającej części przeznaczał na wynagrodzenia zatrudnionych przez siebie, czy A. S. (1) pracowników, gdyż wynika to jednoznacznie z zeznań całego szeregu osób. Oczywiście działając w ten sposób (wypłacając pieniądze poza formalnym obiegiem księgowym) J. M. (1) naruszał cały katalog przepisów prawa podatkowego, prawa pracy itp. Brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że działał w celu wyrządzenia swojej spółce znacznej szkody majątkowej oraz dodatkowo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Niewątpliwie J. M. (1) zajmował się sprawami majątkowymi spółki i jej działalnością gospodarczą, powstaje jednak pytanie czy nadużył władzy. Zdaniem sądu, skoro regulował zobowiązania wobec różnych podmiotów tj. takich jak dostarczycieli nośników energii, biura księgowego, częściowo kontrahentów, czy pracowników (a tak niewątpliwie było) – ale nie płacił dostawcom pełnych i wymagalnych należności, to w prawno-karnym sensie nie nadużył władzy.

Ponieważ pieniądze zostały ostatecznie wypłacone pracownikom, to nie da się kategorycznie stwierdzić, że wyrządził spółce krzywdę, bo wszak pracownikom również przysługiwałoby roszczenie względem spółki, gdyby wypłat nie dostali. Oczywiście działania oskarżonego pozostawały w sprzeczności z regułami różnych dziedzin prawa i były nieetyczne, nie sposób jednak stwierdzić aby wyczerpywały znamiona przepisu art. 296§1 i 2 kk.

Jeśli chodzi o przepis art. 300 § 2 k.k., to penalizuje on działanie tego, kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia.

Przestępstwo to może być popełnione tylko umyślnie i w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu (O. Górniak w tezie 11 do art. 300 § 2 kk, Komentarz do Kodeksu karnego, Tom III, Gdańsk 1999 r.). Ponadto, samo tylko dopuszczenie przez dłużnika do usunięcia, zbycia, zniszczenia, rzeczywistego lub pozornego obciążenia albo uszkodzenia mienia zajętego lub zagrożonego zajęciem dłużnika nie wypełnia jeszcze znamion przestępstwa określonego w art. 300 § 2 kk (Jarosław Majewski w komentarzu do Kodeksu karnego, pod redakcją A. Zolla, Komentarz do art. 278-363, Zakamycze 1999). Do pomyślenia są bowiem takie przypadki, że sprzedaż majątku bądź jego składników będzie uzasadniona gospodarczo i wcale nie musi oznaczać, że dłużnik postępuje tak w celu udaremnienia zaspokojenia wierzyciela.

Nadto przestępstwo z art. 300 § 2 kk ma charakter skutkowy. W związku z powyższym, warunkiem odpowiedzialności karnej z tego przepisu jest ustalenie szczególnej więzi między zachowaniem się dłużnika a udaremnieniem lub uszczupleniem zaspokojenia swojego wierzyciela, pozwalającej na obiektywne przypisanie dłużnikowi tego skutku, w wyniku którego wierzyciel poniósł szkodę (por. tezy 74 i 80 do art. 300 § 2 kk w opracowaniu J. Majewskiego do cyt. Komentarza do Kodeksu karnego, pod redakcją A. Zolla). Oznacza to, że jeżeli czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela nie doszło do popełnienia tego przestępstwa.

Skoro oskarżony faktycznie wszystkie wypłacone środki lub co najmniej większość z nich przeznaczał na wynagrodzenia pracowników, to nie można przyjąć, że było to nieuzasadnione gospodarczo, a zatem nie sposób przyjąć by ukrywał itd. składniki zagrożone zajęciem.

Sąd nie ma wątpliwości co do tego, iż oskarżony, chcąc wykonać inwestycję i otrzymać za nią wynagrodzenie potrzebował materiałów oraz ludzi, którzy te rzeczy wykorzystali przy budowie i zgodnie z zasadami sztuki budowlanej wykonali założone prace. W obu sytuacjach oskarżony musiał liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów i stałego zwiększania ich wysokości. Z tego też względu zamawiał towary z przedłużonymi terminami płatności, jako, że wiązała go umowa z (...), którą musiał kontynuować, aby liczyć na wypłatę umówionego wynagrodzenia. Jednocześnie musiał także niejako w pierwszej kolejności regulować zobowiązania względem pracowników, gdyż ci w przeciwnym wypadku mogliby porzucić stanowiska pracy, gdyby nie otrzymali należnych im wynagrodzeń za wykonaną pracę. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że oskarżony w swoim subiektywnym przekonaniu liczył na wypłatę znacznych środków finansowych za wykonane prace dodatkowe, które, jak sądził wystarczałyby na zaspokojenie roszczeń jego wierzycieli. To, że takie prace dodatkowe zostały wykonane i to zgodnie z zasadami sztuki budowlanej nie budzi wątpliwości. Na marginesie należy w tym miejscu zauważyć, że nawet I. M., którą trudno posądzić o sprzyjanie oskarżonemu przyznała, że te prace dodatkowe zostały wykonane. Jednocześnie nie mając wiedzy na temat stanu rozliczeń między stronami umowy stwierdziła, że w jej ocenie, gdyby (...) zapłacił za te roboty kwotę 800 000 zł, to byłaby to kwota godna – odpowiednia do wykonanej pracy (k.1837). O istnieniu zasadnego roszczenia w tym zakresie zeznaje także, poza A. S. (1) świadek A. C.. Jednocześnie sąd pragnie podkreślić, iż to czy sąd gospodarczy lub arbitrażowy w toku postępowania uwzględni zasadność roszczeń z tego tytułu jest zupełnie odrębną kwestią.

W świetle powyższych faktów brak jest w ocenie sądu podstaw do przypisania oskarżonemu także przestępstwa z art. 300 § 2 kk

Z kolei art. 301 k.k. w § 1 penalizuje odpowiedzialność tego, kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli udaremnia lub ogranicza zaspokojenie ich należności przez to, że tworzy w oparciu o przepisy prawa nową jednostkę gospodarczą i przenosi na nią składniki swojego majątku.

Zgodnie z § 2 tej samej karze podlega, kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności.

Natomiast stosownie do treści § 3 nieco łagodniejszą odpowiedzialność ponosi ten, kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli w sposób lekkomyślny doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania.

Strona przedmiotowa typów czynu zabronionego określonych w art. 301 § 2 i 3 polega na doprowadzeniu przez dłużnika do swojej upadłości lub niewypłacalności. Ustawa nie wylicza sposobów, przy pomocy których dłużnik może to uczynić. Nie ogranicza zatem kryminalizacji tylko do niektórych z nich.

Użyte w przepisach art. 301 § 2 i 3 znamię „doprowadza” jest formułą tak pojemną, że obejmuje każde zachowanie się dłużnika, z którym oceny społeczne mogą łączyć nadejście jego niewypłacalności lub upadłości. Zachowanie się sprawcy przestępstwa doprowadzenia do swojej upadłości lub niewypłacalności zarówno w typie umyślnym ( art. 301 § 2), jak i nieumyślnym ( art. 301 § 3) może w szczególności przybrać formy wymienione przykładowo w art. 301 § 3.

Artykuł 301 § 3, odmiennie aniżeli art. 301 § 2, podaje przykłady zachowań się dłużnika, z którymi można łączyć nadejście jego upadłości lub niewypłacalności. Należy jednak pamiętać, że zawarte w art. 301 § 3 wyliczenie sposobów doprowadzenia do upadłości lub niewypłacalności nie ma tu charakteru taksatywnego, lecz jedynie ilustracyjny.

Wypełnić znamiona typu czynu zabronionego przewidzianego w art. 301 § 3 może każde zachowanie się sprawcy, które jest sprzeczne z zasadami gospodarowania, odsyłającymi do modelu-wzorca „dobrego, racjonalnego gospodarza”.

Doprowadzić do swojej upadłości lub niewypłacalności, jak to wskazano w art. 301 § 3, można w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania.

Według opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów i zarządzania, spółka stała się niewypłacalna w czerwcu 2018 roku, a dokładnie 4 czerwca 2018 roku. Tak więc J. M. doprowadził do niewypłacalności spółki, będąc jeszcze jej prezesem, a po sprzedaniu udziałów w spółce.

Niewypłacalność to sytuacja, w której dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 pr. up.). Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące (art. 11 ust. 2 pr. up.). Nie chodzi tu o przejściowy brak środków finansowych, lecz o taki stan majątku, że pasywa przewyższają aktywa lub brak jest możliwości zbycia aktywów celem zapłaty długów (Korzonek, Prawo, s. 14; Makarewicz, Kodeks, s. 630–631; Górniok [w:] Górniok i in., t. 2, s. 463). Zgodnie z art. 11 ust. 1a pr. up. domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza 3 miesiące.

W przekonaniu sądu analizując motywację oskarżonego należało zmienić kwalifikację prawną czynu na art. 301 § 3 k.k. z formy umyślnej na nieumyślną, ponieważ nie budzi wątpliwości fakt, że oskarżony faktycznie prowadził działalność w celu realizacji dużego zamówienia, licząc na duży zysk. Niestety jednak robił to dość nieumiejętnie, bez zachowania stosownych formalizmów, które zabezpieczałyby spółki (zarówno (...) jak i (...)), czyli sprzecznie z zasadami racjonalnego gospodarowania. Wiedział, że jeśli nie zaciągnie kolejnych zobowiązań, nie zostaną mu wypłacone pieniądze, a wypłacone środki były niższe niż oczekiwał, więc sytuacja się zapętliła. Zdaniem sądu , ta inwestycja mówiąc wprost kolokwialnie go przerosła.

W ocenie sądu rozpoznając niniejszą sprawę należało przyjąć, że oskarżony prowadził prace budowlane w ramach firmy (...) jako podwykonawca, stąd w konsekwencji należało też przyjąć, że oczekiwał zapłaty za rzeczywiście wykonane prace, by móc zapłacić za zakupione materiały.

Ponieważ oskarżony zajmował się zarówno sprawami spółki (...) i (...), zdaje się, że przestał rozróżniać, które ze spraw czy zobowiązań należą do poszczególnych spółek i traktował to jako jedną całość. Niestety z ubolewaniem należy zauważyć, iż nader często niedotrzymywane były zapisy umowne. J. M. prowadził dokumentację nie tylko w sposób niepoprawny, lecz mówiąc wprost nonszalancki i niechlujny. Niektórzy z pracowników z czasem nie byli w stanie powiedzieć w której rzeczywiście spółce pracują i czyje polecenia wykonują.

Do swoich kontrahentów pisał zarówno z maila (...)jak i (...) – na zmianę i nie robiło mu to żadnej różnicy.

Oskarżony twierdzi, że środki wypłacane przez niego w bankomatach przeznaczał na wypłatę wynagrodzeń, zaś pracownicy to potwierdzili, wskazując że wypłaty zawsze przywoził J. M. i zawsze były w gotówce. Nie było żadnych pokwitowań.

Niestety nie można nie zauważyć, że oskarżony jest z zawodu rolnikiem. W ocenie sądu nie posiadał zbyt dużych kompetencji do podjęcia się wykonania tak skomplikowanej inwestycji, a także do optymalnego prowadzenia spraw z nią związanych.

Nie zawarł żadnej umowy przedwstępnej przy okazji sporządzania nowego projektu przebudowy, za którą pierwotnie zapłaciła (...), a inwestor pieniądze „oddał” dopiero później. – projekt kosztował ok. 50 000 zł po podpisaniu umowy na roboty.

Nie zgłaszał wszystkich podwykonawców, na dodatek zatrudniał podwykonawców do podwykonawców. (...) wystawiała faktury na rzecz (...), a nie głównego wykonawcy (...).

Sam przyznał, że nie znał się za bardzo na sprawach technicznych. (...) sp. z o.o. pojechał z A. S., żeby to tamten zamówił (wybrał) potrzebne elementy. Później zajmował się tym kierownik budowy, która podała, że z oskarżonym rozmawiała wyłącznie o sprawach finansowych, a nie technicznych, co wskazuje, że tylko nimi w rzeczywistości się zajmował.

J. M., a formalnie s-ka (...) rozpoczęła wykonywanie prac dodatkowych na własny koszt, prawdopodobnie jeszcze przed uzyskaniem przez inwestora formalnego pozwolenia na budowę i bez uzgodnienia wysokości wynagrodzenia za wykonane prace.

Ponadto niestety wątpliwości budzi decyzja co do powołania A. S. (1) na stanowisko Prezesa spółki (...). Mężczyzna co prawda był inżynierem i znał się na technicznych aspektach robót budowlanych, jednak nie miał doświadczenia w sprawach finansowych, a również nimi miał się zajmować. Jak się okazało podpisał z przedstawicielami inwestora porozumienie co do wysokości wynagrodzenia za prace dodatkowe, a później po pół roku złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych.

Oprócz tego nie sposób nie zauważyć, w świetle wniosków płynących z opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów i zarządzania (k.1285-1349), że oskarżony nie posiadał większego doświadczenia w prowadzeniu podmiotu gospodarczego, opierającego swoją działalność w oparciu o rynkowe zasady, nie mówiąc o doświadczeniu w dziedzinie wykonywania zaawansowanych prac budowlanych.

Tymczasem jego kontrahentem (inwestorem) był podmiot działający na rynku od kilkudziesięciu lat, spółka (...), dysponująca znaczącym kapitałem, licznymi środkami trwałymi o wartości wielu milionów złotych, ciesząca się uznaniem i renomą oraz zatrudniająca od lat wielu pracowników. Co istotne przedstawiciele tej spółki potrafili zadbać o swoje interesy, mieli doświadczenie w prowadzeniu negocjacji z partnerami biznesowymi, które zabezpieczali poprzez konstruowanie korzystnych dla siebie, profesjonalnie sporządzonych umów.

Zdaniem Sądu Okręgowego oskarżony, decydując się na zawarcie umowy z tą spółką mówiąc kolokwialnie mocno się przeliczył, pozostając w oczywiście błędnym przekonaniu, że używając swoistego sprytu, „tanim kosztem” uzyska dla siebie (zarówno spółki (...), jak i (...)) wynagrodzenie za wykonane prace, które docelowo przyniesie mu pokaźny zysk. Niestety brutalna rzeczywistość zweryfikowała jego nadmiernie optymistyczne nadzieje, a brak dbałości o należyte zabezpieczenie swoich interesów w prawem przewidzianej formie doprowadziły do sytuacji, że zysk z tego kontraktu okazał się iluzoryczny i doprowadził kierowane przez niego podmioty do stanu niewypłacalności. W obliczu takiego rozwoju wypadków oskarżony doraźnie wpadł na pomysł zbycia udziałów w spółce na rzecz zagranicznego kontrahenta, co w jego założeniu miało rozwiązać jego problemy. W późniejszym czasie ten „manewr” został powielony także w spółce (...). W przekonaniu sądu tego typu działanie obarczone jest dużą dozą naiwności.

Niemniej jednak suma tych wszystkich okoliczności przemawia za zasadnością przypisania oskarżonemu jedynie przestępstwa z art. 301§ 3 kk w zw. z art. 308 kk.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

2

J. M. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do przypisania oskarżonemu zarzuconych mu oszustw, a w szczególności nie dowodzi tego, że J. M. (1) wprowadził w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za zamówione towary oraz zrealizowane usługi przedstawicieli „(...)” sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w R., (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. oraz „(...)” sp. z o.o. z siedzibą w Ż..

Zgodnie z treścią artykułu 286 § 1 k.k. odpowiada za oszustwo ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy, „(...) nadając mu sens szczególny, bez którego zachowanie sprawcy jest z punktu widzenia prawa karnego irrelewantne” (I. Andrejew, Ustawowe znamiona czynu..., s. 209 i n.; D. Pleńska, O. Górniok [w:] System Prawa Karnego, t. 4, s. 419). Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która ma stanowić rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym (por. wyrok SN z 20.07.2007 r., III KK 29/07, LEX nr 307787, oraz wyrok SN z 19.07.2007 r., V KK 384/06).

Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania, np. zawarcia pozorowanej umowy zakupu nieruchomości, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy: z jednej strony sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny, jakim jest w przypadku oszustwa wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z drugiej strony sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowanego sposobu działania, oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem.

Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko na niego się godzi. Oszustwo z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być bowiem popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, szczególnie zabarwionym (kierunkowym – dolus coloratus), obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy (zob. wyrok SN z 22.11.1973 r., III KR 278/73; wyrok SN z 19.07.2007 r., V KK 384/06, oraz wyrok SN z 3.04.2007 r., III KK 362/06, LEX nr 296749).

Przy ustalaniu zamiaru sprawcy oszustwa, w zasadzie nieprzyznającego się do winy, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można byłoby wyprowadzić wnioski – co do realności wypełnienia obietnic złożonych przez sprawcę osobie rozporządzającej mieniem, a w szczególności – jego możliwości finansowe, skalę przyjętych zobowiązań, które ma świadczyć z niekorzyścią dla siebie, a na korzyść rozporządzającego mieniem, zachowanie się sprawcy po objęciu, jego stosunek do rozporządzającego mieniem w związku z upływem terminów płatności, z jednoczesną oceną przy zwłoce płatności zmian w sytuacji materialnej sprawcy na niekorzyść oraz przyczyn takiego stanu rzeczy. Tylko więc w oparciu o kompleksową ocenę okoliczności konkretnej sprawy, można wysnuć logiczne wnioski czy mamy do czynienia z oszustwem czy też niekaralnym niedotrzymaniem warunków umowy (por. wyrok SN z 3.04.1980 r., II KR 73/80, LEX nr 21863; identycznie wyrok SN z 19.04.2005 r., WA 8/05, OSNwSK 2005/1, poz. 794).

Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 maja 2022 roku, sygn.. akt II AKa 59/21 stwierdził m.in., iż „do wyczerpania znamion art. 286 k.k. niezbędne jest szczególne działanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a nadto doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą fałszu, wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania - a sprawca musi obejmować swoim zamiarem także ten sposób i skutek działania.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2007 roku, sygn.. akt V KK 384/06, LEX nr 299205 ).

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości fakt, że oskarżony nie wywiązał się z obowiązku zapłaty za otrzymany towar i wykonane usługi. Należy jednak podkreślić, że ujawniony materiał dowodowy nie wskazuje w żaden sposób na to, aby oskarżony przed zawarciem poszczególnych umów z przedstawicielami „(...)” sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w R., (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. oraz „(...)” sp. z o.o. z siedzibą w (...), wprowadził ich w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty należności przez spółkę (...).

Firma oskarżonego, pomimo że nie została zgłoszona jako podwykonawca (...) do inwestora, to bez wątpienia wykonywała roboty związane z przebudową (...) w C., co potwierdzają zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania licznych świadków, m.in. A. S. (1) czy I. M.. W tym zakresie na uwagę zasługuje fakt, iż oskarżony w tym okresie faktycznie brał czynny udział w prowadzeniu spraw spółki (...) jak i (...). W ocenie Sądu, wzajemne powiązania osobowe między tymi spółkami, które łączyła osoba oskarżonego, doprowadziły do sytuacji, w której nie sposób było rozdzielić ich rzeczywistej działalności w ramach dwóch odrębnych podmiotów. W rzeczywistości obie spółki w istocie zarządzane były całościowo przez J. M. (1). Spółka (...) w owym czasie, według danych widniejących w KRS, zarządzana była przez A. S. (1), jednak jego rola w przedsięwzięciu przebudowy (...) w C. sprowadzała się do kwestii czysto technicznych i bezpośrednio związanych z budową (patrz m.in. zeznania I. M.). Działając jako Prezes zarządu, A. S. (1) właściwie w przeważającej części powierzył prowadzenie wszelkich spraw finansowych oskarżonemu, który dokonywał zamówień towarów, rozliczał się z dostawcami, podwykonawcami czy też wypłacał wynagrodzenia pracownikom zarówno (...), jak i (...). Nie prowadził on jedynie rozmów dotyczących spraw finansowych z inwestorem - (...) S.A.

Obie spółki podpisały co prawda umowę współpracy, w której zawarto m.in. zapis "usługi objęte niniejszą Umową będą realizowane w miejscach wyznaczonych przez Zleceniodawcę i wyłącznie pod kierownictwem Zleceniodawcy oraz przy udziale urządzeń, sprzętu, materiałów itd. - zapewnianych w całości przez Zleceniodawcę - na jego koszt i ryzyko", jednak zapis ten nie był przestrzegany, a spółki nie prowadziły rzetelnej dokumentacji pozwalającej na rzeczywiste rozgraniczenie ich faktycznych działań jak i posiadanych kompetencji. Oskarżony wraz z A. S. (1) doszli do przekonania, iż z uwagi na dość krótki okres funkcjonowania spółki (...) na rynku, firma ta mogła sprawiać wrażenie mało wiarygodnego kontrahenta, co wiązałoby się uzyskaniem niższych limitów kupieckich u poszczególnych kontrahentów i dalej z brakiem możliwości zamówienia wystarczających ilości materiałów, których potrzebowano dużo, aby sprostać wymaganemu frontowi robót. W związku z tym postanowiono, iż także spółka (...) również będzie zaciągała zobowiązania w swoim imieniu, co pozwoli na terminowe wykonanie umowy z (...) i uzyskanie zapłaty za wykonane prace. Założenie, że już w tym momencie oskarżony nosił się z zamiarem oszukania swoich kontrahentów jest absolutnie nieuprawnione.

Podczas rozmów prowadzonych z przedstawicielami pokrzywdzonych podmiotów, oskarżony informował ich, iż prowadzi prace związane z przedmiotową inwestycją, a zamówione towary każdorazowo dostarczane były na plac budowy. Także przedstawiciel spółki (...) jako usługodawca wiedział o prawdziwości twierdzeń oskarżonego, bowiem firma ta wykonywała zlecone prace na terenie budowy. Należy zatem uznać, iż oskarżony miał prawo zakładać, iż za wykonaną pracę otrzyma od inwestora pokaźne i na tyle wysokie wynagrodzenie, które pozwoli mu na uregulowanie powstałych zobowiązań. Tym samym stwierdzić należy, że zarówno na etapie zawierania umów, jak i składania poszczególnych zamówień, nie było obiektywnych podstaw do wysnucia wniosku, iż oskarżony J. M. (1) nosi się z zamiarem oszukania swoich kontrahentów.

Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2010r wynika, iż odpowiedzialności za czyn z art. 286 § 1 k.k. nie można redukować do odpowiedzialności za dług, wynikający z niewykonania umowy (LEX 619605, sygn. akt II KK 21/10). Podstawowym kryterium rozgraniczającym oszustwo od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym (...) jest istnienie w chwili zawierania umowy wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu.

Nie każda przecież, nawet nierzetelna realizacja stosunku zobowiązaniowego oznacza automatycznie zrealizowanie znamion oszustwa – (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18.11.2008r sygn. akt II AKa 167/08; LEX 491922, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.02.2002r sygn. akt II AKa 4/02; LEX 104430).

Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa ( art. 286 k.k. ) od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym, które łączyło spółkę (...) z poszkodowanymi na podstawie wystawionych faktur, jest istnienie w chwili zawierania przedmiotowej umowy wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o stosownym zabarwieniu. Oszustwo w rozumieniu kodeksu karnego może być przestępstwem popełnionym tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym cel i sposób działania. Po to istnieje procedura cywilna egzekucji roszczeń aby przymusić niesolidnego dłużnika do realizacji zobowiązania, co też „(...)” sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w R., (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. uczynili, występując do właściwych miejscowo sądów o zasądzenie na ich rzecz wymagalnych należności. Nie można wychodzić z założenia, że każdy, kto nie wywiązał się z umowy, czy też terminowego uiszczenia zapłaty za pobrany towar lub wykonaną usługę jest oszustem. Należy jeszcze udowodnić mu zamiar dokonania tego czynu w chwili zaciągania zobowiązania, a tego w realiach niniejszej sprawy uczynić nie sposób.

Zdaniem Sądu Okręgowego należy w tym miejscu podzielić artykułowany przez oskarżonego i to wielokrotnie pogląd, że wszelkie materiały, które zamówił na budowę (...), na tejże budowie pozostały i zostały na trwałe wbudowane w elementy składowe znajdującego się tam przedsiębiorstwa.

Warunkiem uznania, iż doszło do popełnienia czynu zabronionego ustawą jest wypełnienie wszystkich znamion wskazanych przepisem typizującym dane przestępstwo. Z tego względu wykluczenie któregokolwiek ze znamion czynu zabronionego, przekreśla możliwość odpowiedzialności za przestępstwo określone w danym przepisie. Zachowania zarzucane J. M. (1) w pkt 2- 15 aktu oskarżenia nie zawierają znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., dlatego też Sąd stosownie do treści art. 414 § 1 k.p.k. uniewinnił oskarżonego od popełnienia tych czynów.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. M. (1)

1,3,4 i 5

1 i 3

Sąd wymierzając oskarżonemu zarówno kary jednostkowe za przypisane mu przestępstwa, jak i karę łączną, wziął pod uwagę fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego, a także jeśli chodzi o przestępstwo przywłaszczenia powierzonego mu mienia niewątpliwie wyższy stopnień społecznej szkodliwości czynu niż w przypadku przestępstwa polegającego na nieumyślnym doprowadzeniu do niewypłacalności spółki. Nie bez znaczenia do wymiaru kary za to pierwsze przypisane mu przestępstwo był fakt, iż oskarżony nie naprawił szkody wyrządzonej przestępstwem, a także usiłować przerzucić część odpowiedzialności na inne osoby. Jeśli chodzi o przestępstwo przypisane mu w punkcie III części dyspozytywnej wyroku, to jest to czyn zabroniony popełniony z winy nieumyślnej i tym samym stopień jego społecznej szkodliwości jest mniejszy. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby. Jednocześnie dla urealnienia dolegliwości kary za przypisane mu przestępstwo, biorąc pod uwagę wysokość szkody nim wyrządzonej Sąd doszedł do przekonania, iż należy mu wymierzyć grzywnę w rozmiarze 400 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej za równoważnej kwocie 50 zł. Natomiast jeśli chodzi o przestępstwo nieumyślnego doprowadzenia do niewypłacalności spółki Sąd uznał, iż karą adekwatną do stopnia zawinienia będzie kara 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej za równoważnej kwocie 50 zł. Jako karę łączną grzywny Sąd wymierzył oskarżonemu karę 500 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej za równoważnej kwocie 50 zł. W przekonaniu Sądu Okręgowego zarówno orzeczone względem oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna grzywny są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów. Kary te winny w dostatecznie dolegliwy sposób wpłynąć na oskarżonego i przestrzec go przed podejmowaniem podobnego typu działań w przyszłości ,zwłaszcza gdyby J. M. (1) nosił się z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej w jakiejkolwiek formie.

J. M. (1)

6

1

Ponieważ w następstwie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia mienia w postaci elementów rusztowań i deskowań na szkodę spółki (...) spółka z o.o. z siedziba w Ł. pokrzywdzona nie odzyskała w całości przekazanego mienia, Sąd uznał za konieczne i uzasadnione orzeczenie w stosunku do oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem w kwocie 108 414 zł.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. M. (1)

7

1

Jednocześnie jedynie dla porządku Sąd w trybie art. 230 § 1 kpk nakazał zwrócić pokrzywdzonej spółce dowody rzeczowe w postaci elementów rusztowań i deskowań.
Z formalno-prawnego punktu widzenia te rzeczy zostały przekazane pokrzywdzonej spółce na przechowanie. Niestety pokrzywdzona zapewne z uwagi na upływ czasu i brak rozstrzygnięcia samowolnie wprowadziła te rzeczy do obrotu. Z tego też względu ponieważ te rzeczy stanowiły własność pokrzywdzonej dla usankcjonowania zaistniałego stanu koniecznym stało się wydanie orzeczenia o tej treści.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego w całości od kosztów sądowych przede wszystkim mając na względzie fakt, iż postanowieniem z dnia 6.12.2021r. Sąd Rejonowy Katowice – Wschód w Katowicach ogłosił upadłość dłużnika J. M. (1) i wyznaczył dla niego syndyka masy upadłości (k 1633). Biorąc powyższe pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony nie będzie w stanie uiścić kosztów postępowania, które są dość wysokie, a ich ściągnięcie w drodze egzekucji również nie będzie skuteczne i co więcej narazi Skarb Państwa na dodatkowe koszty.

7.  Podpis