Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

(...) K 72/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. S. (1)

Punkty 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku, stanowiące idealny zbieg przestępstw o którym mowa w art.8§ 1 kks.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. S. (1) od dnia 4 października 1995 roku do 29 czerwca 2018 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Usługowo - Handlowe (...) T. S. (1). Przedmiotem wykonywanej działalności tej firmy był handel wyrobami metalowymi, konstrukcjami stalowymi i ich częściami. Siedziba prowadzonej przez T. S. (1) działalności mieściła się pod adresem jego zamieszkania, tj. przy ul. (...) w C., natomiast plac wykorzystywany do prowadzenia firmy, mieszczący się przy ul. (...) w C. został wynajęty od spółki (...) spółka jawna na podstawie umowy zawartej w dniu 1 września 2009 roku. Powierzchnia tego placu nie pozwalała na przechowywanie przesadnie wielkich ilości wyrobów stalowych. T. S. (1) reklamował swoją firmę za pomocą portali branżowych, a następnie nawiązywał współpracę z przedstawicielami firm, które się do niego zgłaszały. Firma oskarżonego nie była (...) w branży i rocznie osiągała obrót towarami o wartości maksymalnie (...) złotych.

W firmie (...) od 2008 roku zatrudniony był kierowca M. P. (1), który zajmował się przewożeniem towarów, m.in. z firmy (...) w M. i (...) w K. na teren wydzierżawionego przez T. S. (2) placu w C. przy ul. (...).

Na początku roku 2012, tj. do 30 kwietnia 2012 roku w firmie (...) na stanowisku przedstawiciela handlowego zatrudniony był również D. B.. Do jego obowiązków należało rozwożenie ofert firmy na terenie kraju. Nie przeprowadzał on jednak żadnych rozmów handlowych z kontrahentami i nie dokonywał żadnych płatności. Czynności te wykonywał T. S. (1).

T. S. (1) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na przestrzeni lat współpracował z wieloma podmiotami z branży i działalności pokrewnych. Jednym z nich była Hurtownia (...), gdzie w 2008 roku poznał M. K. (1) pracującego wówczas w dziale wyrobów hutniczych. Z biegiem czasu mężczyźni nawiązali ze sobą relacje koleżeńskie.

M. K. (1) w 2008 roku zrezygnował z zajmowanego stanowiska w Hurtowni (...) i podjął się prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Prowadził firmę we własnym imieniu, tj. P.P.H.U. (...) oraz faktycznie zajmował się prowadzeniem firmy założonej formalnie na jego ojca A. K. pod nazwą P.P.H.U (...).

M. K. (1) początkowo prowadził legalną działalność gospodarczą. Niestety po kilku latach poznał osoby, zajmujące się działalnością przestępczą, m.in. D. C. (1), B. M., A. W. i innych. W wyniku nawiązania tych kontaktów posiadł wiedzę na temat mechanizmu wyłudzania od Skarbu Państwa podatku VAT w wyniku przeprowadzania fikcyjnych transakcji wewnątrzwspólnotowej sprzedaży i dostawy towarów. Aby możliwym było skuteczne dokonanie takich wyłudzeń koniecznym było nakłonienie do tego przedsięwzięcia grupy osób, obeznanych w podstawowym zakresie z tematyką prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, spółki cywilnej bądź spółki prawa handlowego. Koniecznym było również posiadanie kontrahenta w postaci podmiotu gospodarczego zarejestrowanego i mającego siedzibę poza granicami kraju. Następnie można było przystąpić do fingowania współpracy gospodarczej pomiędzy podmiotami mającymi siedzibę na terenie kraju i poza jego granicami. Jedną z branż, która idealnie nadawała się do tego procederu były podmioty zajmujące się hurtowym obrotem wyrobami stalowymi. Wynikało to z faktu, iż cena rynkowa takich wyrobów była dość duża, a wartość samochodu ciężarowego w postaci tira z naczepą o odpowiedniej ładowności wynosiła (...) złotych. Zatem wartość podatku od towarów i usług, który „mógł być odzyskany przez przedsiębiorcę od Skarbu Państwa” w przypadku „wyeksportowania” takich towarów poza granice kraju była obiektywnie duża, zważywszy na obowiązującą w porządku prawnym stawkę podatku VAT od tego rodzaju towarów. Oczywiście zasadność wniosków przedsiębiorców o zwrot należnego podatku VAT w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów była kontrolowana przez organy podatkowe. W związku z powyższym należało podjąć takie działania, które uprawdopodobnią i uwiarygodnią przedsiębiorcę w oczach kontrolerów badających zasadność wniosku o zwrot podatku VAT, bądź jego zaliczenie na poczet podatku należnego do zapłaty Skarbowi Państwa. Należało zatem zadbać o dokumentowanie obrotu między firmami stosownymi dokumentami oraz dokumentowanie działalności importowej i eksportowej. Skuteczne dokonanie wyłudzenia w postaci nienależnego zwrotu podatku VAT, przy zawarciu porozumienia między grupą kilku, kilkunastu osób okazało się w praktyce przedsięwzięciem dość prostym, a w dodatku generującym niebagatelne zyski, kosztem Skarbu Państwa. Niestety działania, przeciwdziałające temu procederowi, które winny być podejmowane ze strony przedstawicieli organów zobowiązanych do dbania o interesy finansowe Skarbu Państwa (we wszystkich dziedzinach odnoszących się do tej problematyki) były w tamtym czasie oględnie mówiąc dalece nieskuteczne. M. K. (1), mając kontakty w świecie przestępczym i znając ludzi i firmy, zajmujące się tym procederem zaproponował udział w przestępstwie swojemu dobremu koledze – T. S. (1). Oskarżony był przedsiębiorcą działającym w branży od wielu lat, nigdy nie był osobą karaną. Skusiła go jednak perspektywa zarobienia w krótkim czasie dużych pieniędzy i z tego względu przyjął propozycję kolegi, zwłaszcza, że w praktyce to M. K. miał wiedzę i kontakty i to on miał zająć się organizacją przedsięwzięcia.

1. 10. 2011 roku T. S. (1) zawarł formalnie umowę o współpracy z P.P.H.U. (...), która polegała także na korzystaniu z powierzchni magazynowej placu położonego w miejscowości K. (...), w celu przechowywania wyrobów zakupionych od M. K. (1), a także na załadunku i rozładowywaniu towarów, zakupionych od M. K. (1). Przyczyną dla której zawarto tą umowę była konieczność wykazania istnienia odpowiedniego zaplecza i infrastruktury niezbędnej do rozładowywania i magazynowania większej ilości wyrobów stalowych. Następnie T. S. (1) został poinstruowany przez M. K., że formalnie będzie prowadził z nim współpracę, po czym nabyty od niego towar w postaci wyrobów stalowych będzie sprzedawał do trzech spółek, mających siedzibę na terenie R. C. Organizacją transportu zakupionych towarów mieli zająć się odbiorcy, czyli przedstawiciele c. podmiotów gospodarczych. Należało jedynie zadbać o należyte dokumentowanie transakcji w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Ta kwestia nie stanowiła dla oskarżonego większego problemu, ponieważ od kilku lat miał podpisaną umowę z Biurem (...), zajmującym się prowadzeniem księgowości jego firmy i rozliczeniami z organem podatkowym. Po zawarciu przestępczego porozumienia oskarżony w ostatnim kwartale 2011r. dokonał formalnie kilku transakcji wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów, które nie zostały zakwestionowane w toku kontroli podatkowej przez przedstawicieli organu podatkowego.

Wobec takiego stanu rzeczy w okresie objętym zarzutami T. S. (1) zakupił formalnie od P.P.H.U. (...) wyroby stalowe na faktury:

- (...) z dnia 01.02.2012r. na wartość netto (...)zł. i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 01.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 06.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 07.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 07.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 07.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 07.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) dnia 07.02.2012r. na wartość netto(...) zł. i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 07.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 08.02.2012r.na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 09.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto(...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT(...)zł;

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto(...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto(...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 15.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 15.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 15.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 16.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 16.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 17.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 17.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT(...) zł;

- (...) z dnia 18.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 18.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 18.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT(...)zł;

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 22.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 22.02.2012r. na wartość netto (...)i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 23.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 23.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 24.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 24.02.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 27.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 28.02.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 29.02.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 01.03.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 01.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT(...) zł;

- (...) z dnia 01.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 02.03.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 02.03.2019r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 02.03.2019r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 05.03.2019r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 06.03.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 06.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 07.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 16.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 16.03.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT(...) zł;

- (...) z dnia 21.03.2012r. na wartość netto(...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 21.03.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...);

- (...) z dnia 25.04.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 26. 04.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT(...)zł;

- (...) z dnia 27. 04.2012r. wartość netto (...) zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 23.05.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 29.05.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 30.05.2012r. na wartość netto (...) i podatek VAT (...)zł;

- (...) z dnia 31.05.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł

- (...) z dnia 25.06.2012r. na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...) zł;

- (...) z dnia 28.06.2012r. na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł.

Ponadto T. S. (1) zawarł także kilka transakcji z firmą (...), która faktycznie była zarządzana przez M. K. (1). Oskarżony formalnie zakupił tam materiały stalowe na faktury:

- nr (...) dnia 28.05.2012r.na wartość netto (...) zł i podatek VAT (...)zł,

- nr (...) z dnia 31.05.2012r.na wartość netto(...) zł i podatek VAT (...) zł,

- nr (...) dnia 25.06.2012r.na wartość netto (...)zł i podatek VAT (...)zł.

Niezależnie od przestępczego porozumienia z M. K. (1), oskarżony w 2012 roku jako właściciel P.P.H.U (...) T. S. (1) współpracował z kilkoma krajowymi firmami z branży, m.in. (...) (...) Spółka Jawna,(...) cywilna z którymi prowadził rzeczywiste i legalne transakcje.

(...) (...) była spółką prawa c. z siedzibą H. (...) (...) — Z. (...) (...) (...), (...). Prezesem Zarządu spółki (...) (...) był P. V..

W 2012 r., w miesiącach od lutego do czerwca, firma (...) (...) dokonywała formalnie zamówień materiałów, tj. blachy ocynkowanej bądź prętów żebrowanych w firmie (...), po czym zakupiła towar na faktury:

- (...) z dnia 08.03. (...) na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 09.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...);

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 10.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 13.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 14.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 15.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 15.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 15.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 18.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 18.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 02.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 01.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 05.03.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 16.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 06.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 09.03.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 09.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 12.03.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 16.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 22.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 22.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 30.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 30.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 26.04.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 26.04.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 27.04.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 23.05.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 29.05.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 30.05.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 31.05. (...) na wartość netto (...)

- (...) z dnia 25.06.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 28.06.2012 na wartość netto (...)

(...) (...) była spółką prawa c. z siedzibą N. (...) C. T. (...) C. (...), (...). W imieniu spółki (...) (...) działali M. H. (1) i A. S. — obywatele P., którzy formalnie dokonywali zamówień materiałów stalowych, tj. blachy ocynkowanej bądź prętów żebrowanych w firmie (...), po czym zakupili towar na faktury:

- (...) z dnia 02.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 02.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r. na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012r na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 08.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 08.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 10.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 13.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 13.02.2102 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 14.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 14.02.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 14.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 14.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 16.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 16,.02.2012 na wartość netto (...) ;

- (...) z dnia 17.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 17.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 18.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.02.2102 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 27.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 28.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 29.02.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 02.03.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 02.03.2012 na wartość netto (...)

- (...) z dnia 05.03.2012 na wartość netto (...);

- (...) z dnia 07.03.2012 na wartość netto (...)

P. M.-C. (...) była spółką prawa c. z siedzibą N. (...) C. T. (...) C. (...), (...), w imieniu której formalnie działał P. P. (1) jako Prezes Zarządu.

W 2012 r. firma (...) (...) dokonywała formalnie w firmie (...) zamówień materiałów, tj. blachy ocynkowanej bądź prętów żebrowanych na faktury:

- (...) z dnia 13.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.02.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.03.2012r. na wartość netto (...)

- (...) z dnia 21.03.2012r. na wartość netto (...)

T. S. (1) rzekomo nabywał towar pod konkretne wymagania swoich odbiorców, ceny negocjował z M. K. (1), a następnie ustalał z nim ilość oraz datę sprzedaży towaru, która następowała w magazynie (...). Zgodnie z przyjętą na potrzeby ewentualnej kontroli podatkowej wersją, sprzedaż towarów zamówionych przez przedstawicieli c. kontrahentów odbywała się na terenie magazynu firmy (...) w K.. Uzasadnieniem takiego przedstawienia miejsca transakcji była potrzeba ograniczenia kosztów transportu oraz wgląd na gabaryty zakupionego towaru. Z tych powodów towar nie był nigdzie transportowany, a jedynie przenoszony na wynajmowany przez T. S. (1) obszar. Następie towar był podejmowany z reguły przez przewoźników, zamówionych przez odbiorców w celu przetransportowania go do kontrahentów firmy (...).

Realizowanie zamówień z kontrahentami wewnątrzwspólnotowymi formalnie odbywało się według ustalonego schematu: po otrzymaniu zamówienia na konkretne materiały zazwyczaj kupujący dokonywał przedpłaty, której oczekiwał T. S. (1) na rachunek bankowy firmy (...), tj. nr (...) lub w przypadku firmy (...) na prywatny rachunek bankowy T. S. (1) o nr (...).

Praktycznie całość dostaw wewnątrzwspólnotowych dotyczyła towarów nabytych od P.P.H.U (...), rzekomo z uwagi na najkorzystniejszą ofertę na rynku, łączące strony relacje koleżeńskie i zawarte na piśmie porozumienie. Następnie T. S. (1) dokonywał ustaleń z kupującym dotyczących ilości, asortymentu towaru, a także jego odbioru przez przedstawicieli firm spedycyjnych. Firma (...) nie oferowała transportu zakupionego towaru dla swoich wewnątrzwspólnotowych kontrahentów. Kupujący musiał więc we własnym zakresie zorganizować transport zakupionych przez siebie towarów, co odbywało się poprzez firmy spedycyjne. Odbiór zamówienia odbywał się na terenie firmy (...) w K., gdzie pracownicy tej firmy dokonywali załadunku materiałów na podstawiony samochód. T. S. (1) zazwyczaj był na miejscu podczas załadunków, gdzie wystawiał lub podbijał dokument (...) kierowcom firm spedycyjnych, odpowiedzialnych za transport towaru do kupującego.

Transportem na rzecz firmy (...) (...) zajmowała się firma (...) oraz P.H.U. (...) A. C.. Kierowcami, którzy dostarczali zamówione towary byli: P. R., T. M., M. P. (2), P. P. (2) i R. S. (1)

Usługi transportowe na rzecz (...) (...) świadczyły: (...), P.H.U (...), (...) .H.U (...) oraz D. P.. Kierowcami, którzy dostarczali zamówione towary byli: M. S., P. K., Ł. M., M. Z., P. B., M. P. (2), P. P. (2)

Natomiast transportem na rzecz P. M. C. (...) zajmowała się firma (...).(...) M. S., a kierowcami, którzy dostarczali zamówione towary byli: M. S., , P. K. oraz Ł. M..

Transporty na rzecz (...) (...), (...) (...) oraz P. M. C. (...) wyruszały z K., przekraczały granicę (...)i były rozładowywane na terenie wskazanym w dokumentacji (...).

Wobec T. S. (1) w roku 2012 za okres objęty zarzutem aktu oskarżenia wszczęto trzy kontrole podatkowe. Pierwsza z nich (z czynności sprawdzających) przeprowadzona została w lutym 2014 roku w zakresie prawidłowości i rzetelności dotyczących dokumentów dotyczących transakcji zakupów dokonanych w okresie od stycznia do kwietnia 2012 roku z P.P.H.U. (...). Następnie od czerwca 2014r. do sierpnia 2015 roku wszczęto dwie kontrole podatkowe w zakresie prawidłowości określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz zwrotu podatku od towarów i usług za okres od lutego do czerwca 2012 roku oraz za styczeń 2012 roku. W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami w toku kontroli podatkowych w marcu 2016r. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w C. wszczął postępowanie podatkowe względem T. S. (1), które zakończyło się decyzjami (...) - (...). (...).(...) (...) z dnia 27 kwietnia 2018r. oraz (...) - (...). (...).(...) (...) z dnia 27 kwietnia 2018r.

W skutek odwołań T. S. (1) od decyzji Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w C. z dnia 27 kwietnia 2018 r. znak: (...) - (...). (...) (...) (...) oraz (...) - (...). (...).(...) (...) Dyrektor (...) w K. decyzją z dnia 30 października 2020 r. utrzymał w mocy zaskarżone decyzje organu I instancji.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. S. (1)

Zeznania M. P. (1)

k.162 t. 1

Zeznania D. B.

Częściowo zeznania i wyjaśnienia M. K. (1)

Zeznania S. M.

Zeznania M. G.

Zeznania M. M.

Protokół kontroli podatkowej firmy (...) w zakresie zasadności zwrotu podatku VAT za październik 2011r.

Rejestry sprzedaży i

faktury VAT

Zeznania A. K.

Zeznania R. S. (2)

Zeznania K. S.

Zeznania A. L.

Zeznania T. K.

Zeznania D. K.

Zeznania B. Z.

Zeznania B. K.

Zeznania G. M.

Faktury VAT

Rejestr sprzedaży za luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2012

Wyciągi bankowe

Faktury VAT

Zestawienie sprzedaży na rzecz spółki (...) (...)

Rejestr sprzedaży za luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2012

Rejestr sprzedaży za luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2012

Wyciągi banku M.

Oświadczenie P.H.U. (...)

Oświadczenie D. P.

Oświadczenie (...) .H.U (...)

Oświadczenie P.H.U. (...)

zeznania E. Z.

zeznania M. S.

zeznania M. Z.

zeznania M. P. (2)

zeznania P. P. (2)

zeznania D. P.

zeznania P. R.

zeznania K. C.

zeznania i wyjaśnienia R. S. (1)

zeznania T. M.

zeznania Ł. M.

dokumentacja (...)

potwierdzenia odbioru towaru

Protokoły kontroli podatkowej

Decyzja z dnia 27.04.2018r. nr (...) - (...). (...) (...) (...)

Decyzja z dnia 27.04.2018r. nr (...) (...)

Decyzja Dyrektora I. Administracji Skarbowej w K. z 30.10.2020r. nr (...)- (...)_. (...).(...)

k.1855-1858

k. 162, 2371-2372

k. 487-489, 1884-1885

(...)- (...), 2062-2063
1904-1905, 1906-1913,

1914-1919, 1920-1924, 1925-1929, 1930-1934,
1935-1937, 1941-1945, 1950-1952, 1975-1978,

k. 2347-2349, 677-678

k.1882-1883, 679-681

k.2504-2506, 1560-1561

k.2717-2720

k.1150-1363

k.1879-1881

k. 270-272, 2503-2504

k. 2503-2504, 273-275

k. 2506-2507, 279-281

k. 360-361, 2507

k. 2508, 362-363

k. 2508, 364-365

k. 2509, 358-359

k. 2539, 276-278

k. 217 - 232, 369 - 374,

k. 198-204, 694 - 700

k.466-478,729-847, 848-1145,

k. 125, 129

k. 490-491

k. 198-204

k. 198-204

k. 466-478

k. 176

k.174

k.175

k. 173

k. 144-145, 2370-2371

k. 153-154, 2346-2347

k. 156-157, 2349-2350

k.512-513, k.2312

k. 515-517, 2312

k.2312, 350-351

k. 366-368, 2048-2053, 2313

k.2323-2325, 2043-2044, 2039-2041

k. 2285-2287, 2282-2284, 379-382

k.2061-2062, 668-669, 682-683

k. 2502, 463-464

k. (...), 151, 218,123, 126, 230, 376, 371

k.220, 224, 228, 232, 372, 377

k. 4-20, 177-193

k. 21-51

k. 52-95

k. 1651-1676

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonego T. S. (1)

k.1855-1858

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w zakresie odnoszącym się do okoliczności bezspornych, a mianowicie związanych z faktem prowadzenia działalności gospodarczej, jej czasokresem, przedmiotem, utrzymywaniem kontaktów handlowych z wieloma podmiotami gospodarczymi, itp. Natomiast całkowicie krytycznie sąd ocenił wyjaśnienia T. S. (1) w tej części w której odnosił się on do kwestii wynikających z przedstawionym mu zarzutem. Przyczyny takiej oceny treści wyjaśnień oskarżonego zostały przedstawione w szczegółowy i wyczerpujący sposób w dalszej części formularza uzasadnienia.

Zeznania świadków: A. L. k.2506-2507, 279-281, K. S. k.2503-2504, 273-275, R. S. (2) k. 270-272, 2503-2504, G. M. k.2539, 276-278

Sąd Okręgowy w całości dał wiarę zeznaniom wspólników, pracownika działu handlowego i kierowcy firmy (...), albowiem nie budzą one wątpliwości i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornym jest, iż transakcje pomiędzy firmą (...) należącą do oskarżonego, a spółką (...) miały rzeczywisty charakter i nie były transakcjami fikcyjnymi.

Zeznania świadków: T. K. k.360-361, 2507, D. K. k.2508, 362-363, B. Z. k.2508, 364-365, B. K. k. 2509, 358-359

Sąd Okręgowy również z tych samych przyczyn w całości dał wiarę zeznaniom przedstawicieli firmy (...), albowiem brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornym jest, iż transakcje pomiędzy firmą (...) należącą do oskarżonego, a w/w podmiotem gospodarczym miały realny charakter i nie były transakcjami fikcyjnymi.

Zeznania świadków: E. Z. k.144-145, 2370-2371, M. S. k. 153-154, 2346-2347, M. Z. k. 156-157, 2349-2350, M. P. (2) k. 512-513, k.2312, P. P. (2) k.515-517, 2312, D. P. k. 2312, 350-351, P. R. k. 366-368, 2048-2053, 2313, K. C. k. 2323-2325,2043-2044,2039-2041, R. S. (1) k. 2285-2287, 2282-2284, 379-382, T. M. k. 2061-2062, 668-669, 682-683, Ł. M. k. 2502, 463-464

Sąd Okręgowy co do zasady nie znalazł także podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań właścicieli, przedstawicieli i kierowców firm transportowych, które świadczyły usługi spedycyjne, zlecone formalnie przez przedstawicieli c. podmiotów gospodarczych, polegające na załadunku wyrobów stalowych i ich transporcie z siedziby firmy (...), mieszczącej się w K. na terytorium R. C. W przekonaniu sądu trudno zakwestionować sam fakt świadczenia tych usług, gdyż wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście miały one miejsce. Nawet w przypadku świadków T. M., M. P. (2), P. P. (2), K. C., czy R. S. (1), z których niektórzy w toku prowadzonego przeciwko nim postępowania karnego przyznają się do winy (w zakresie stawianych im zarzutów) i opisują wprost przypadki występowania zjawisk, które mogły świadczyć o tym, że przewożony poza granice kraju towar, po przeładowaniu na inny samochód (a czasami i bez tej czynności) wracał do kraju – nie odnoszą się do transportów towarów należących formalnie do oskarżonego. Wynika to jednoznacznie zarówno z treści zeznań, jak i wyjaśnień tych osób, przy czym niektórzy z nich współpracują z organami ścigania w toku prowadzonego śledztwa. W ocenie sądu, stanowisko przedstawicieli organów podatkowych, wyciągających kategoryczne wnioski, co do obciążającego dla oskarżonego charakteru depozycji kierowców firm transportowych, czy M. K. (1) jest zbyt daleko idące i sąd go nie podziela. W przekonaniu sądu wyjaśnienia tych osób jedynie pośrednio obciążają T. S., ponieważ wskazują na występowanie absolutnie zdumiewających sytuacji w procesie (...), świadczących o fikcyjnym charakterze transakcji. Tego typu zdarzenia, które nie powinny mieć miejsca w realnym obrocie gospodarczym, między szanującymi się kontrahentami, dotyczyły jednak innych „dostawców” towaru niż firma (...). Z drugiej jednak strony o pośrednim, ale obciążającym oskarżonego charakterze tych depozycji przekonuje fakt, że opis występujących sytuacji świadczących o fikcyjnej działalności podmiotów gospodarczych, zarejestrowanych na terytorium R. C. dotyczy przede wszystkim głównego odbiorcy wyrobów stalowych, a mianowicie spółki (...). Oceniając bowiem rzeczowo i logicznie sposób prowadzenia, w tym dokumentowania działalności biznesowej przez osoby, kierujące pracą tych podmiotów, szczegóły związane z płatnościami niebagatelnych wszak środków finansowych za dostarczany towar, nie można mieć cienia wątpliwości co do tego, iż podmioty te jedynie fingowały prowadzenie realnej działalności gospodarczej.

W przekonaniu sądu wysoce prawdopodobnym jest, iż w początkowym okresie działalności tych spółek prawa c. (a są to właśnie pierwsze miesiące 2012r.), a zarazem w początkowym okresie działalności zorganizowanej grupy przestępczej (w stosunku do której toczy się śledztwo), po prostu dbano o to, aby towar w postaci wyrobów stalowych rzeczywiście fizycznie opuszczał terytorium (...) i docierał do kontrahentów, działających na terenie C. a także, by było to udokumentowane. Nawet bowiem po odliczeniu kosztów transportu towarów zysk z przestępstwa nadal był pokaźny. Z tego też względu, zdaniem sądu przedstawiciele firm spedycyjnych, a początkowo także kierowcy rzeczywiście nie mieli wiedzy, że nieświadomie uczestniczą w przestępczym procederze, zorganizowanym i zaplanowanym przez inne osoby. Na marginesie sąd pragnie w tym miejscu podkreślić, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do wniosku, że oskarżony miał świadomość istnienia zorganizowanej grupy przestępczej i uczestniczenia w jej działaniach.

Zeznania świadków: M. P. (1), k. 162, 2371-2372 D. B. k. 487-489, 1884-1885, S. M. k. 2347-2349, 677-678, M. G. k. 1882-1883, 679-681

Sąd dał wiarę zeznaniom pracowników oskarżonego T. S. (1), jak i M. K. (1), albowiem są one logiczne i spójne i dotyczą w zasadzie okoliczności bezspornych. W ocenie sądu pracownicy z całą pewnością nie zostali wtajemniczeni przez swoich pracodawców, że ci wpadli na pomysł wzbogacenia się, poprzez udział w karuzeli podatkowej. Wniosek co do tego jest tak oczywisty, że nie wymaga dalszego komentarza.

Zeznania świadka A. K. k. 1879-1881

Sąd co do zasady nie znalazł także podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań A. K., który spontanicznie i jak się wydaje szczerze zrelacjonował z subiektywnego punktu widzenia to, co mu było wiadomym w sprawie. Można jedynie w tym miejscu wyrazić zdziwienie, że prokurator, nadzorując śledztwo w tej sprawie nie uznał za celowe przesłuchanie A. K. nawet w charakterze świadka, zważywszy choćby na fakt, że to wszak od niego oskarżony miał kilkukrotnie zakupić wyroby stalowe. Niestety z ubolewaniem należy zauważyć, że całkowita bierność oskarżyciela w próbie ustalenia istotnych okoliczności sprawy nie dotyczyła tylko zaniechania przesłuchania tej osoby. Podobnie należy bowiem ocenić zupełnie niezrozumiałe zaniechanie przeprowadzenia jakichkolwiek czynności procesowych z osobami, które formalnie bądź rzeczywiście kierowały działalnością spółek prawa c. Wydaje się, że powinna to być jedna z podstawowych czynności w sprawie, którą należało zrobić w pierwszej kolejności. Nie jest wykluczonym, a właściwie jest wysoce prawdopodobnym, że ustalenie miejsca pobytu wszystkich tych osób, a następnie ich profesjonalne przesłuchanie i skonfrontowanie z zebranymi w sprawie dowodami, mogłoby zdecydowanie poszerzyć materiał dowodowy.

zeznania i wyjaśnienia M. K. (1) k. 1878-1881, 2062-2063
1904-1905, 1906-1913,

1914-1919, 1920-1924, 1925-1929, 1930-1934,
1935-1937, 1941-1945, 1950-1952, 1975-1978,

M. K. (1) jest istotnym świadkiem w sprawie, a jednocześnie podejrzanym w postępowaniu, które toczy się także przeciwko niemu i ma ścisły związek z niniejszą sprawą. Świadek skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania zeznań w trybie art. 182 § 3kpk. Oceniając treść wyjaśnień, złożonych przez M. K. w toku tamtego postępowania stwierdzić należy z jednej strony, że M. K., przyznaje się do zarzucanych mu czynów, przekazując przy tym znaczną ilość szczegółowych informacji na temat szeregu osób, które miały uczestniczyć w działalności przestępczej, której zasadniczym celem było wyłudzanie od Skarbu Państwa środków finansowych z tytułu zwrotu podatku VAT. Jako, że zakres niniejszego postępowania jest zdecydowanie węższy, sąd nie będzie dokonywał szczegółowej oceny treści wyjaśnień M. K., gdyż byłoby to przedwczesne i bezprzedmiotowe. Niewątpliwie jednak świadek w wielu fragmentach swoich wyjaśnień jest wiarygodny, na co wskazuje znaczna ilość szczegółów, ich umiejscowienie w czasie i kontekście, co można i trzeba zweryfikować w toku tamt. postępowania. Z drugiej jednak strony wydaje się również, iż M. K. ma tendencję do dozowania informacji, którymi dzieli się z przedstawicielami organów ścigania. Z tego też względu ostateczna i pełna ocena treści jego wyjaśnień będzie możliwa dopiero po zakończeniu tamtego postępowania i zebrania pełnego materiału dowodowego.

Odnosząc się natomiast do wyjaśnień M. K., dotyczących jego współpracy z T. S. w okresie objętym zarzutem, to stwierdzić należy i to ponad wszelką wątpliwość, że świadek w żadnym fragmencie swoich wyjaśnień nie obciąża oskarżonego, wbrew temu, co stwierdzili przedstawiciele organów podatkowych. Zdaniem Sądu Okręgowego, wyjaśnienia M. K., co do realnego charakteru współpracy z oskarżonym należy ocenić krytycznie. W przekonaniu sądu M. K. po prostu nie mówi prawdy, usiłując ochronić swojego dobrego kolegę przed odpowiedzialnością karną. Bez wątpienia bowiem, to M. K. zaproponował T. S. udział w przestępczym procederze. Oskarżony w tym czasie był po prostu przedsiębiorcą, który nie miał kontaktów ze światem przestępczym i po przedstawieniu propozycji, postanowił „dorobić” w szybki sposób „łatwe” pieniądze, co już w tamtym czasie stawało się zjawiskiem niestety powszechnym w tej branży. Jak bowiem szczegółowo zostanie wykazane w dalszej części uzasadnienia, niemożliwym jest w świetle zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, aby transakcje między M. K., prowadzącym działalność pod firmą (...), a (...) T. S. (1) i dalej spółkami prawa c. mogły mieć realny charakter.

Zeznania i wyjaśnienia M. K. (3) k.2072-2088, 2089-2094, 2095-2097,2111-2116

Sąd co do zasady nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, który nie miał szerszej wiedzy na temat działalności oskarżonego. Kwestia ewentualnej odpowiedzialności karnej świadka zostanie rozstrzygnięta w innym postępowaniu.

Zeznania świadka M. M. k. 2504-2506, 1560-1561

Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności tego świadka, zwłaszcza zważywszy na fakt, iż M. M. (poprzednio B.) zajmowała się jedynie prowadzeniem dokumentacji księgowej firmy oskarżonego w oparciu o dokumenty, które jej dostarczono.

Protokoły kontroli podatkowej k. 4-20, 140-142 177-193, 316-327, (...)-2720, Decyzja z dnia 27.04.2018r. nr (...) - (...). (...) (...) (...) k.21-51, Decyzja z dnia 27.04.2018r. nr (...) (...) k. 52-95, Decyzja Dyrektora I. Administracji Skarbowej w K. z 30.10.2020r. nr (...)- (...)_. (...).(...)Decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. i Urzędu Kontroli Skarbowej w P. k. 21-51, 52-95, 2411- 2450, 2631-2640, 2643-2673., a także inne dokumenty zgromadzone w toku postępowania podatkowego i karno-skarbowego załączone do akt sprawy

Sąd wydając wyrok oparł się na decyzjach organów podatkowych, z pewnymi zastrzeżeniami, o których mowa w innych częściach uzasadnienia.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonego T. S. (1)

k.1855-1858

Z uwagi na fakt, iż wyjaśnienia oskarżonego są niezwykle istotnym dowodem w sprawie, w której zarzut aktu oskarżenia opiera się przede wszystkim na ustaleniach i wnioskach, poczynionych w toku kontroli podatkowych, ograniczenie się do próby zwięzłej oceny ich treści z punktu widzenia ich wiarygodności bądź jej braku, byłoby zdecydowanie niewystarczające. Z tego też względu ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego aby mogła być uznana za rzetelną musi być zdecydowanie bardziej pogłębiona.

W pierwszej zatem kolejności należy zauważyć, iż niekorzystne dla oskarżonego ustalenia i wnioski organów podatkowych były kontestowane przez T. S. (1), który zarzucał m.in., że postępowania prowadzone były w sposób tendencyjny i nieobiektywny, pod z góry ustaloną tezę. W przekonaniu oskarżonego, zważywszy na sposób prowadzenia postępowania, od samego początku było oczywiste, iż bez względu na zgromadzony materiał dowodowy, organ wyda decyzję negatywną dla podatnika. Nie sposób zdaniem oskarżonego inaczej wytłumaczyć postępowania, polegającego na selektywnej ocenie części materiału dowodowego, opieranie się wyłącznie na twierdzeniach świadków z innych postępowań-wyrwanych z kontekstu i nie mających bezpośredniego odniesienia do niego oraz kwestionowanie wszelkich dokumentów przeczących postawionej przez te organy tezie.

Oskarżony podkreślił, iż nabywał towary pod PPHU (...), gdyż jego oferta w analizowanym okresie była najkorzystniejsza. Współpracę ze spółkami (...) (...), (...) (...) oraz P.-M.-C. (...) nawiązał przez internet. T. S. podkreślił, że korzystał z portali branżowych, gdzie prowadził kampanię marketingowo – promocyjną i był widoczny dla odbiorców hurtowych. Z przedstawicielami tych spółek spotykał się osobiście, ustalając wstępne ilości i terminy dostaw. Cena towarów sprzedawanych na rzecz tych kontrahentów ustalana była w walucie p. ponieważ były to bezpieczniejsze i wygodniejsze rozliczenia ze względu na wahania kursowe. Usługa załadunku była wykonywana przez (...) z chwilą skompletowania ładunku. Dokumenty (...) odbierał osobiście, nie uczestniczył w organizacji transportu (transport każdorazowo organizowany przez odbiorców towarów). Faktury dotyczące transakcji sprzedaży z c. spółkami przekazywane były za pośrednictwem poczty lub osobiście.

W dalszej kolejności wyjaśnił, że ewidencja magazynowa towarów była prowadzona na podstawie dokumentów zakupowych. Wiarygodność kontrahentów przed zawarciem transakcji zakupu i sprzedaży weryfikowana była w oparciu o system (...) oraz fakt wyrażenia zgody na wykonanie przedpłat, które gwarantowały minimalizację ryzyka transakcji, w której T. S. musiał zainwestować posiadane przez siebie środki. Oskarżony podkreślił, że przedłożył oświadczenia właścicieli firm transportowych, na okoliczności realizacji przez te firmy usług transportu stali zakupionej od podatnika z hurtowni w P. do kontrahentów w C..

Jeśli chodzi o transakcje z firmą PPHU (...) to podkreślił, że może odpowiadać wyłącznie za prowadzenie własnej ewidencji, gdyż nie ma on wpływu na sposób prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby trzecie. Braki w dokumentacji prowadzonej przez A. K., nie mogą stanowić okoliczności obciążających T. S., gdyż to nie on decyduje, czy i jak kontrahent zaewidencjonuje wzajemną współpracę. Za niezrozumiałe zdaniem oskarżonego należy uznać działanie organów podatkowych, które przedstawiają nierzetelnie prowadzoną ewidencję A. K., jako okoliczność obciążającą T. S..

Jeśli natomiast chodzi o współpracę z PPHU (...), to oskarżony podkreślił, iż nie zachował potwierdzeń wszystkich wpłat gotówkowych, ponieważ ustawodawca przewiduje dwuletni okres przedawnienia dla roszczeń z umowy sprzedaży, zawieranej pomiędzy przedsiębiorcami, a tym samym dalsze przechowywanie potwierdzeń zapłaty nie miało większego sensu. Odnosząc się do zarzutu podwójnego opłacenia części z faktur wyjaśnił, że ze względu na wieloletnią znajomość z M. K., a także wielkość wolumenu sprzedaży, wzajemne rozliczenia pomiędzy stronami były przede wszystkim oparte na saldzie zadłużenia T. S. u M. K.. Z tego powodu, miały miejsce omyłkowe, podwójne płatności za tą samą fakturę, przy czym dla wzajemnych rozliczeń między stronami, decydujące znaczenie miało saldo zadłużenia. Natomiast fakt całkowitego rozliczenia pomiędzy stronami potwierdził zarówno T. S. jak M. K..

Odnosząc się do sprzedaży dokonywanej przez niego na rzecz podmiotów c. oskarżony podkreślił, że przedstawił dowód z oświadczenia między innymi P. V., które zostało zignorowane przez organ podatkowy i zinterpretowane na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy wątpliwości powinny być wyjaśnione poprzez odebranie zeznań od P. V.. Podobnie oskarżony podniósł, że organy podatkowe winny doprowadzić do przesłuchania A. S. - przedstawiciela (...) (...) czy P. P. (1) - przedstawiciela P.-M.-C. (...), a nie dokonywać interpretacji pewnych zaniechań przedstawicieli c. podmiotów z góry na jego niekorzyść. T. S. dodał, że nigdy nie miał wpływu na to, czy spółki prawa c. wywiązują się ze swoich obowiązków ewidencyjnych przed organami podatkowymi R. C. Egzekwowanie wszelkich wymaganych od spółek c. czynności jak i należności skarbowych jest sprawą tylko i wyłącznie c. administracji skarbowej. T. S. podkreślił, że otrzymał zapłatę za wszystkie faktury wystawione na rzecz c. spółek. Faktury w większości opłacane były przelewami częstokroć z góry. Przyjęta forma przedpłat stanowiła zabezpieczenie interesów podatnika, pozwalając na weryfikację sytuacji finansowej nabywcy. Dodatkowo ewentualne rozliczenia względem (...) (...), zabezpieczone zostały przedłożonym do akt postępowania wekslem in blanco. Jako, że strony w całości rozliczyły się z zawieranych transakcji, T. S. nigdy nie był zmuszony do skorzystania z tego zabezpieczenia. Oskarżony szeroko uargumentował, powołując się na relacje pracowników i przedstawicieli firm transportowych, że towar rzeczywiście został dostarczony do c. firm. Dokonywanie rzeczywistych transakcji potwierdzają rejestry i jego wyjaśnienia, a także przedłożone wyciągi bankowe i pozostała dokumentacja zgromadzona w sprawie. Na rzeczywiste dokonanie transakcji wskazują także szczegółowe zeznania świadków, odpowiedzialnych za odbiór, transport i rozładunek towarów. W konsekwencji w jego ocenie transakcje zawierane pomiędzy nim, a podmiotami c. w okresie objętym aktem oskarżenia powinny być uznane za dostatecznie udokumentowane i ocenione jako (...).

W przypadku transakcji zawieranych z A. i M. K. (1), T. S. był przekonany, iż wystarczająca jest wieloletnia znajomość z tym drugim. Współpracując natomiast z c. podmiotami, T. S. miał świadomość, że nabywany od niego towar jest dobrej jakości i posiada wymagane atesty, zaś przy jego dalszej sprzedaży wszelkie należności regulowane są na bieżąco. Na marginesie oskarżony podniósł także, iż w IV kwartale 2011r. również prowadził sprzedaż na rzecz podmiotów c., która była kontrolowana przez p. organy podatkowe i nie została zakwestionowana, zaś on sam po przeprowadzeniu czynności sprawdzających otrzymał zwrot podatku VAT. W związku z powyższym nie rozumie, na jakiej podstawie miałby uznać, że handlując w ten sam sposób, tym samym towarem i z tymi samymi kontrahentami organy podatkowe współpracę z jednego kwartału uznają za rzetelną , a z kolejnego nie?.

Ponadto odnosząc się do zeznań i wyjaśnień licznych przesłuchanych w postępowaniu podatkowym świadków T. S. zwracał uwagę na manipulacje, jakich dopuszczały się organy podatkowe w dokonywaniu oceny relacji tych osób przesłuchiwanych w różnych postępowaniach - pod z góry założoną tezę.

Zdaniem Sądu Okręgowego, niezależnie od zręcznej retoryki zarzutów formułowanych przez obronę pod adresem organów podatkowych, w świetle poczynionych przez te organy niezwykle szczegółowych, wręcz drobiazgowych ustaleń, opartych przede wszystkim na dokumentach, nie budzi wątpliwości fakt, iż oskarżony prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) uczestniczył w konstrukcji tzw. karuzeli podatkowej.

Jednocześnie Sąd pragnie podkreślić, iż w ramach swoich autonomicznych uprawnień nie zgadza się ze wszystkimi ustaleniami i wnioskami, poczynionymi przez organy podatkowe i tym samym podziela trafność części zarzutów formułowanych przez obronę.

W pierwszej kolejności Sąd przyznaje, że z relacji żadnego z osobowych źródeł dowodowych nie sposób wyprowadzić kategorycznego wniosku, że którykolwiek z przesłuchanych
w sprawie świadków istotnie obciąża oskarżonego. Konkluzja ta dotyczy zwłaszcza najistotniejszego świadka – M. K. (1), jak i właścicieli oraz kierowców firm transportowych świadczących usługi spedycyjne. Argumentacja przedstawiona w tym zakresie przez organy podatkowe (w ramach wszak odrębnego postępowania) jest zbyt daleko idąca i Sąd orzekający jej nie podziela.

Szczegółowa ocena depozycji przesłuchanych w sprawie świadków została przedstawiona
we wcześniejszej części uzasadnienia i nie ma potrzeby, by ją w tym miejscu powielać. W związku z powyższym Sąd nie neguje faktu, iż towar w postaci wyrobów stalowych rzeczywiście był przewożony z miejscowości K. na terytorium R. C. - do C., gdzie był rozładowywany, a najczęściej przeładowywany z samochodu na samochód.

Można oczywiście, co do zasady zgodzić się także, z poglądami obrony co do tego, że T. S. (1), jako polski przedsiębiorca nie może ponosić odpowiedzialności za to, czy spółki prawa c. wywiązują się ze swoich obowiązków ewidencyjnych przed organami podatkowymi R. C.. Zgodzić się także trzeba z konstatacją, że jeśli organy podatkowe lub organy ścigania miały jakieś wątpliwości, to można i trzeba było próbować je rozwiązać poprzez bezpośrednie przesłuchanie przedstawicieli firm c. w charakterze świadków. Podobna uwaga natury ogólnej może dotyczyć także tłumaczenia przyczyn omyłek w zapisach, widniejących w niektórych z dokumentów, odnoszących się do dat czynności, czy miejsca załadunku towaru i tym samym przyjęcia, że stanowi to wynik jakieś oczywistej omyłki pisarskiej, roztargnienia, czy braku staranności w precyzyjnym wypełnieniu stosownej rubryki dokumentu. Faktem również jest, że nierzetelne prowadzenie ewidencji przez A. K. nie powinno, co do zasady obciążać oskarżonego, gdyż to wszak nie jego firma. Nie sposób także, nie zgodzić się z uwagą, że wcześniej przeprowadzona kontrola podatkowa w firmie (...), badająca transakcje z tymi samymi podmiotami c. w IV kwartale 2011r. mogła upewnić oskarżonego w przekonaniu, że współpraca pod względem formalnoprawnym nie budzi wątpliwości.

W przekonaniu Sądu Okręgowego wszystkie te uwagi mogłyby mieć istotne znaczenie
i przemawiać na korzyść oskarżonego gdyby nie jeden absolutnie kluczowy element w sprawie, który determinuje kierunek i treść merytorycznego jej rozstrzygnięcia. Tym fundamentalnym zagadnieniem jest odpowiedź na pytanie, czy transakcje w których uczestniczył oskarżony miały charakter racjonalny, gospodarczy, typowy dla przedsiębiorców prowadzących działalność biznesową, zmierzających do osiągnięcia zysku w warunkach gospodarki wolnorynkowej, czy też wyłącznie pozorny, mający na celu jedynie fizyczne przemieszczanie towaru i tym samym uzyskanie korzyści podatkowych z tytułu zwrotu podatku VAT, będącego konsekwencją dokonania (...).

Niestety, szczegółowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego i to przede wszystkim w postaci dokumentów nie pozostawia cienia wątpliwości co do tego, iż wszystkie transakcje w których uczestniczył oskarżony, a sprowadzające się do zakupu wyrobów stalowych do firmy (...) – M. K. (1), jak i kontrolowanej przez niego w pełnym zakresie firmy (...) – A. K., a następnie sprzedaży tego towaru trzem c. spółkom i fizyczne wywiezienie go poza terytorium (...)– miały charakter pozorny i służyły uzyskaniu korzyści podatkowych.

Zważyć należy bowiem na fakt, iż z niebudzących wątpliwości ustaleń poczynionych w toku postępowań podatkowych prowadzonych przez (...) Urząd Skarbowy w C., Urząd Kontroli Skarbowej w K. i Urząd Kontroli Skarbowej w P. (k. 21-51, 52-95, 2411- 2450, 2631-2640, 2643-2673), które Sąd Okręgowy, orzekający w sprawie w całości podziela, wynika bezpośrednio, iż w okresie objętym zarzutem setki ton towaru w postaci prętów żebrowanych i walcówki o różnych wymiarach krążyło i to z dużą częstotliwością (często kilka samochodów w ciągu jednego dnia), pomiędzy miejscowością K., gdzie mieściła się siedziba firmy (...) , a R. C. (i to do miejsc położonych w niewielkiej odległości od granicy kraju). Po drugie, mimo, iż formalnie M. K. nabywał ten towar od spółek (...) z siedzibą w P., a następnie (...) z siedzibą we W., to towar rzekomo zakupiony od tych spółek trafiał na jego magazyn w K. bezpośrednio z C. Po trzecie, w dalszej kolejności był ładowany na samochody ciężarowe w miejscowości K. i przewożony fizycznie do C. zazwyczaj do tego samego podmiotu (lub innego położonego w tym samym miejscu lub w niewielkiej odległości) , który z kolei „ sprzedawał go” z powrotem do spółki (...), a następnie (...), po to, by mechanizm związany z obrotem towarem mógł się powtarzać. Tego typu schemat, mówiąc wprost idealnie wpisuje się w konstrukcję działania „karuzeli podatkowej”, o której szczegółowo będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Co więcej, mówiąc nieco dosadnie i wprost „ na nieszczęście” dla T. S., schemat tej karuzeli, jak w niniejszej sprawie jest najprostszym z możliwych, jako, że występuje w nim jedna firma pełniąca rolę „znikającego podatnika” ( (...), następnie (...)), jedna pełniąca rolę (...)” ( (...) M. K.) i jeden (...) ( (...) T. S. (1)). |
O ile teoretycznie, a czasami praktycznie możliwe jest nieświadome uwikłanie w taki proceder firmy niezdającej sobie sprawy z tego, że została „wciągnięta” w mechanizm służący dokonaniu oszustwa podatkowego (zazwyczaj taka firma pełni rolę (...)), o tyle mało prawdopodobnym jest brak świadomości po stronie „(...) W realiach niniejszej sprawy
w przypadku T. S. jest to praktycznie wykluczone.

Zważyć należy bowiem na fakt, iż M. K. i T. S. znali się od co najmniej kilku lat i byli dobrymi kolegami. W przekonaniu Sądu mogli sobie wzajemnie ufać i byli wobec siebie lojalni. Niewątpliwie sprzyjało to zawarciu porozumienia, którego celem było wyłudzenie od Skarbu Państwa środków finansowych z tytułu nienależnego zwrotu podatku VAT. M. K. dysponował kontaktami i wiedzą, umożliwiającą zaplanowanie i zrealizowanie przestępczego przedsięwzięcia, zaś T. S. dysponował firmą istniejącą na rynku od kilkunastu lat, co było niezwykle pożądane, a także środkami finansowymi, które należało zainwestować, symulując zawarcie transakcji handlowej. Efektem końcowym było złożenie wniosku o zwrot kwot podatku VAT, którym
M. K. i T. S. musieli się podzielić. Jest to jedyny możliwy z logicznego punktu widzenia wniosek.

Odnosząc się do zarzutów T. S., który od początku postępowania, najpierw podatkowego, a następnie karnego konsekwentnie twierdził, że transakcje podatkowe w istocie miały miejsce, należy dodatkowo zwrócić uwagę na kilka istotnych okoliczności.

Otóż paradoksalne skoro oskarżony (i słusznie) epatuje, że jest przedsiębiorcą znanym na rynku, prowadzącym działalność gospodarczą od wielu lat i nawiązującym transakcje handlowe z licznymi podmiotami działającymi w branży, to należy zakładać, że wie na czym polega racjonalna działalność gospodarcza. Truizmem jest twierdzenie, że jest ona nastawiona na osiągnięcie zysku. W ocenie sądu czasami należy wszystkim przypomnieć i zwrócić uwagę na rzeczy oczywiste. Otóż wydaje się naturalnym, iż każdy przedsiębiorca zajmujący się nie tylko handlem wyrobami stalowymi próbuje znaleźć na rynku towar po jak najniższej cenie, by z kolei sprzedać go z jak najwyższą marżą. Prowadzenie tego rodzaju działalności wymaga zaangażowania dość dużego kapitału, skoro wartość jednego samochodu ciężarowego prętów stalowych czy walcówki na datę zawierania transakcji oscylowała w granicach (...) zł. (...) przedsiębiorców w tej branży nie jest w regionie, a nawet w kraju przesadnie wielu i jak wynika między innymi z zeznań świadka M. H. (2) praktycznie wszyscy się ze sobą znali lub o sobie słyszeli.
Z uwagi na ceny wyrobów stalowych, wymiana handlowa znaczących ilości tych produktów rzadko kiedy sprowadza się do jednoczesnej wymiary towaru i pieniędzy. Wręcz przeciwnie, w praktyce dość często stosuje się system przedpłat, zaliczek i odroczonego terminu płatności. W takiej sytuacji dokonanie sprzedaży wyrobów, które muszą zostać przewiezione kilkoma zestawami tirów z naczepami, rodzi konieczność zaangażowania pokaźnych środków finansowych, dłuższego oczekiwania na ich zwrot, przy jednoczesnym zwiększeniu ryzyka gospodarczego. Z kolei wydłużenie łańcucha pośredników skutkuje zawsze podwyższeniem ceny produktu, który staje się wówczas mało atrakcyjny dla nabywcy, poszukującego przecież jak najtańszego towaru. Wydaje się oczywistym, iż ostatecznymi odbiorcami prętów stalowych, czy walcówki są duże firmy budowalne, bądź deweloperzy, realizujący inwestycje związane z budową obiektów wielkopowierzchniowych w postaci marketów, hipermarketów czy budownictwa wielorodzinnego bądź dróg lub autostrad. Realizacja tego rodzaju inwestycji trwa przecież dłuższy czas, a rozliczenia ze strony inwestorów uzależnione są niejednokrotnie od odbiorów robót i spełnienia innych, często licznych wymogów formalnych. Wypada przypomnieć, że jak uczy doświadczenie życiowe, różnego rodzaju perturbacje na rynku, prowadziły w przeszłości nie tylko do zatorów płatniczych ale niestety do niewypłacalności i upadłości dziesiątek, czy wręcz setek firm budowalnych ( np. w latach 2010-2013 dotknęło to liczną grupę firm, pełniących role wykonawców i podwykonawców, zaangażowanych w budownictwo drogowe, o czym wspominają periodyki branżowe). Nie pozostało to bez wpływu na kondycję finansową dostawców materiałów i wywołało tzw. efekt domina. Prowadzenie działalności gospodarczej w tej branży na terenie kraju zawsze wiąże się z ryzykiem. Skala tego ryzyka niestety rośnie w momencie gdy przedsiębiorca decyduje się na nawiązanie współpracy z podmiotem działającym poza granicami kraju (zwłaszcza, gdy nie jest to żadna remontowana firma). Oczywistym bowiem jest, że w przypadku braku płatności, czy wystąpienia sporu na tle realizacji zawartej umowy - możliwość jego rozstrzygnięcia na drodze sądowej i wyegzekwowania należności jest zazwyczaj trudniejsza niż w kraju ( co w praktyce nawet w tym ostatnim przypadku nie należy do rzeczy łatwych i krótkotrwałych).

Przenosząc te rozważania natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy wypada zauważyć, że firma (...) na przestrzeni kilkunastu lat swojej działalności nie współpracowała z podmiotami zagranicznymi (poza IV kwartałem 2011 r. i I półroczem 2012r., kiedy to nawiązała „ współpracę z trzema c. spółkami (...)). Prowadząc przez sporo lat działalność na terenie kraju, oskarżony wypracowywał rocznie jak na branżę niewielki obrót. T. S. wynajmował niewielki plac, zatrudniał raptem jednego (maksymalnie dwóch pracowników) i dysponował niewielką ilością środków trwałych. Tymczasem nagle pod koniec 2011 roku i w I połowie 2012 nawiązuje współpracę z trzema, bliżej nikomu nieznanymi na rynku c. podmiotami, niedysponującymi ( tak jak i on sam) żadnym większym zapleczem i zaczyna sprzedawać ogromną (ze swojej perspektywy) ilość towaru, nie dbając przesadnie o realne zabezpieczenie swoich interesów, profesjonalne i zgodne z regułami wypełnianie wszelkich dokumentów i niebudzący wątpliwości przepływ niebagatelnych środków finansowych. Tak owocnie zapowiadająca się współpraca dziwnym zbiegiem okoliczności kończy się raptem po kilku miesiącach, gdy p., a następnie c. organy podatkowe przystępują do weryfikacji wiarygodności podmiotów i transakcji gospodarczych. Suma tych wszystkich okoliczności uprawnia do wysunięcia jednego możliwego wniosku, a mianowicie, że rzekoma współpraca firmy oskarżonego ze spółkami prawa c. (...), (...) i P.-M.-C., służyła oszustwu podatkowemu i wyłudzaniu od Skarbu Państwa nienależnych środków finansowych z tytułu zwrotu uiszczanych przed przedsiębiorców należności publicznoprawnych w postaci podatku od towarów i usług. „Cała otoczka” w postaci wystawiania przez oskarżonego dziesiątek faktur VAT, przyjmowania do dokumentacji księgowej swojego podmiotu gospodarczego stwierdzających nieprawdę faktur VAT z firmy (...). K., organizowania transportów wyrobów stalowych na terytorium R. C., utrzymywania korespondencji mailowej oraz przepływy finansowe na rachunkach bankowych, zmierzały do sztucznego wykreowania rzeczywistości. W istocie bowiem pomiędzy oskarżonym, a c. podmiotami nie było żadnej realnej współpracy gospodarczej, mającej rzeczywisty sens z punktu widzenia zasad prawidłowej gospodarki i ekonomii. W świetle powyższego całość twierdzeń oskarżonego odnoszących się do rzekomej współpracy z firmami c. można było ocenić jedynie krytycznie.

Zeznania świadka M. H. (1) k.494-497, 2622-2623

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka, albowiem obserwując zachowanie, mowę ciała i jego wypowiedzi, zeznania jawią się jako sztuczne, wyuczone i wręcz nieporadne. M. H. (1) twierdzi, że był udziałowcem spółki (...) i zajmował się jej prowadzeniem, przy czym nie był w stanie w żaden sposób rozwinąć tej wypowiedzi i uszczegółowić, czym tak naprawdę się zajmował, jaką ma wiedzę na temat prowadzenia spółki prawa handlowego, nie tylko na terenie kraju, nie mówiąc już o tym, że poza jego granicami. Nie potrafił podać żadnych innych szczegółów, co mówiąc krótko i wprost świadczy o jego niewiarygodności i tym, że w spółce pełnił rolę figuranta.

Zeznania i wyjaśnienia świadka D. C. (1) k.2597-2601, 2602-2603, 2624-2625

Sąd Okręgowy krytycznie ocenił zeznania świadka w zakresie ,w jakim zapewniał, że firma (...), w której w przeszłości pełnił funkcję dyrektora handlowego ds. zaopatrzenia, prowadziła realną działalność gospodarczą. Sąd nie neguje faktu, iż świadek istotnie nie zna oskarżonego T. S. i nic go z nim w przeszłości nie łączyło, zwłaszcza zważywszy na fakt, iż oskarżony stosunkowo krótko „współpracował” z tym podmiotem gospodarczym. Podobnie jak i w przypadku M. K. (1) na ostateczną ocenę wiarygodności wyjaśnień D. C. (1) przyjdzie czas, po zakończeniu przeciwko niemu postępowania karnego.

Analizując jednak treść zeznań D. C. i próbując je osadzić w realiach sprawy trudno w oparciu o doświadczenie życiowe i zawodowe nie odnieść wrażenia, że świadek istotnie odgrywał kluczową rolę w zorganizowanym na szeroką skalę procederze wyłudzania podatku VAT. Niestety, stykając się z procederem różnego rodzaju oszustw i to na szeroką skalę niejednokrotnie okazuje się, że wiodącą rolę odgrywają osoby, które są inteligentne, dość błyskotliwe, mają pewną wiedzę odnośnie podstawowych zasad ekonomii, bankowości, niektórych instytucji prawnych, a jednocześnie są dość elokwentne, łatwo nawiązują kontakt z innymi, potrafią rozmawiać na różne tematy, a nadto posiadają naturalne zdolności do manipulowania innymi ludźmi. To takim osobom udaje się i to z powodzeniem sztuka wprowadzania innych w błąd i wyłudzania różnego rodzaju rzeczy, czy środków finansowych. W przekonaniu sądu, D. C. posiada takie umiejętności lecz ostateczna ocena jego roli w działalności, póki co domniemanej grupy przestępczej pozostaje sprawą otwartą.

Faktury VAT, dokumenty (...) i inne wytworzone w toku współpracy z firmami (...) - (...), a także (...) (...), (...) (...) oraz P. M. C. (...)

W przekonaniu sądu wszystkie te dokumenty zostały wystawione fikcyjnie w celu wykazania prowadzenia współpracy gospodarczej, która w rzeczywistości nie miała miejsca.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1 i 2 części dyspozytywnej wyroku

T. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Z uwagi na specyfikę sprawcy, ograniczenie się do próby zwięzłego przedstawienia kwalifikacji prawnej byłoby zdecydowanie niewystarczające. Przedstawienie przyczyn zastosowania takiej, a nie innej kwalifikacji prawnej wymaga bowiem odniesienia się w pierwszej kolejności do kontekstu sytuacyjnego działań podejmowanych przez oskarżonego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia w warunkach tzw. idealnego zbiegu przestępstw - przestępstwa skarbowego z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. oraz przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.. Przestępcza działalność oskarżonego miała ogólnie rzecz biorąc polegać na tym, że w okresie od lutego 2012r. do czerwca 2012r. miał wprowadzić w błąd Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w C., poprzez podanie w deklaracjach podatkowych (...) wyżej wymieniony okres danych niezgodnych ze stanem faktycznym odnośnie wysokości kwot netto zakupu i podatku naliczonego VAT za te miesiące, przez ich zawyżenie w wyniku bezpodstawnego ujęcia w deklaracjach podatkowych kwot wynikających z nierzetelnych faktur VAT zakupu towarów wystawionych przez PPHU (...) A. K. oraz PHU (...) - M. K. (1) (szczegółowo wskazanych w akcie oskarżenia), a dokumentujących transakcje, które faktycznie nie zostały dokonane. Jednocześnie w tych deklaracjach VAT-7 miał podać niezgodne ze stanem faktycznym wysokości kwot netto wewnątrzwspólnotowej dostaw towarów (...), opodatkowanej preferencyjną stawką podatku VAT (...), a w szczególności poprzez zawyżenie kwot netto (...) w łącznej wysokości (...)zł, w wyniku bezpodstawnego ujęcia w deklaracjach podatkowych kwot, wynikających z licznych nierzetelnych faktur VAT sprzedaży wyrobów stalowych, wystawionych na rzecz trzech podmiotów zagranicznych (wskazanych w akcie oskarżenia), podczas gdy do wyżej wymienionych transakcji w rzeczywistości nie doszło. W konsekwencji, poprzez wykazanie w deklaracjach podatkowych kwot, wynikających z nierzetelnych nieudokumentowanych faktycznych zdarzeń gospodarczych w/w faktur VAT zakupu i sprzedaży, doprowadził Skarb Państwa do nienależnego zwrotu na jego rzecz podatku VAT w kwocie ponad (...)zł oraz narażenia na uszczuplenie podatku VAT, poprzez jego nieuiszczenie na kwotę ponad (...) zł.

Innymi słowy, mówiąc wprost, organy podatkowe, a w ślad za nimi prokurator przyjęli, iż oskarżony T. S. (1) dopuścił się tych przestępstw działając w ramach tzw. karuzeli podatkowej. Skoro tak, to wydaje się koniecznym nieco szersze przedstawienie problematyki dokonywania oszustw podatkowych przy wykorzystaniu tej konstrukcji.

Do czynności, które mogą być uznane za oszustwo podatkowe w podatku od towarów i usług podaje się jako przykład transakcje łańcuchowe, które są wykorzystywane przez mechanizm tzw. karuzeli podatkowej. Polega ona na tym, że pierwszym nabywcom towarów na terytorium kraju jest podmiot pełniący rolę tzw. znikającego podatnika, który nie odprowadza należnego podatku od towarów i usług do urzędu skarbowego. Dokonuje on sprzedaży towarów do kolejnych podmiotów pełniących funkcję pośredników, tzw. buforów, którzy formalnie spełniają obowiązki związane
z rozliczeniem podatku od towarów i usług. Ich głównym celem nie jest jednak zysk na transakcji w rozumieniu rynkowym, a jedynie wydłużenie łańcucha obrotu, aby utrudnić wykrycie procederu. Finalnie zaś towary trafiają do ostatniego w łańcuchu krajowych dostaw podmiotu, tzw. (...), który dokonuje ich sprzedaży w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, przy zastosowaniu perfekcyjnej stawki VAT (...) i występuje o zwrot podatku, który nie został zapłacony na wcześniejszym etapie obrotu.

Zaznacza się również, że karuzela podatkowa to nic innego, jak konstrukcja używana przez organizatorów celem utrudnienia wykrycia oszustwa podatkowego. Dodaje się, że karuzela podatkowa sama w sobie nie jest oszustwem ale konstrukcją, w ramach której niektórzy z jej uczestników popełniają oszustwa podatkowe.

Innymi słowy konstrukcja karuzeli podatkowej polega na utworzeniu łańcucha firm, które sprzedają ten sam towar, który wraca do pierwszego w łańcuchu podmiotu, aby ponownie „puścić go” w obieg. Korzyść pojawia się w chwili, gdy podmiot pierwszy
w łańcuchu, tzw. „ znikający podatnik” – dokona obrotu towaru pochodzącego od podmiotu z U. E.. „Znikający podatnik” zasadniczo nie prowadzi działalności i nie odprowadza podatku należnego, lecz wprowadza do obrotu ten sam towar, wystawiając faktury z należnym podatkiem, jednak ostatecznie go nie deklarując. W łańcuchu pojawiają się tzw.
„ (...)” – podmioty, które mają uprawdopodobnić przebieg transakcji (świadomie lub nieświadomie). Następnie pojawia się „(...)”- sprzedający towar zagranicę, deklarując podatek do zwrotu.

Przenosząc te rozważania natury teoretycznej na grunt niniejszej sprawy należy w porządku chronologicznym przedstawić jak wyglądała sekwencja wydarzeń, która doprowadziła do wszczęcia postępowania karnego.

Postępowanie karne przeciwko T. S. (1) zostało wszczęte w następstwie przeprowadzenia kontroli podatkowej w przedmiocie zasadności zwrotu podatku VAT za okres od 1 lutego 2012r. do 30 czerwca 2012r. w firmie oskarżonego oraz ustaleń dokonanych
w trakcie postępowań podatkowych przeprowadzonych przez Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w C., wobec PPUH (...), zakończonych decyzjami nr (...) - (...). (...) (...) (...) z dnia 27.04.2018r. ( k. 21- 51) oraz nr (...) - (...). (...).(...) (...) z dnia 27.04.2018r. ( k 52-95). Powyższe decyzje zostały utrzymane w mocy w następstwie rozpoznania odwołania pełnomocnika T. S. przez Dyrektora (...) w K. w dniu 30.10.2020r. ( k. 1651-1675).

Przechodząc do istoty sprawy, stwierdzić należy, iż w toku szczegółowej analizy dokumentów zgromadzonych w trakcie postępowania kontrolnego, a następnie podatkowego organy podatkowe ustaliły między innymi na podstawie informacji płynących z przelewów bankowych i przedłożonych dowodów wpłat (...) nieprawidłowości w zakresie regulowania należności przez oskarżonego na rzecz kontrahenta M. K. (1), jeśli chodzi o kilka faktur VAT. Te nieprawidłowości dotyczą (...) faktur, przy czym sprowadzają się do tego, iż za trzy wskazane faktury zapłacono zarówno przelewem jak i gotówką, za trzy kolejne gotówką, za następną dwukrotnie gotówką w rozbiciu na poszczególne kwoty mimo, że na fakturze widnieje wpis zapłacono. Ostatnia nieprawidłowość dotyczy zapłaty w dniu 31 maja 2012r. gotówką kwoty (...) zł., bez wskazania jakich konkretnie faktur dotyczy ta kwota
( k. 25). W dalszej kolejności organ podatkowy wskazuje na drobne różnice rachunkowe
w zapłacie za kilka faktur wystawionych przez firmę (...) oraz podnosi, iż T. S. nie zapłacił M. K. (1) za łącznie (...)faktur VAT na łączną kwotę (...)zł (k. 27v). Ponadto organ podatkowy analizując rozliczenie faktur sprzedaży wystawionych na rzecz firmy (...) (...) stwierdza, iż T. S. nie okazał dowodów zapłaty na łączną kwotę(...). zł ( k 27v- 28).

Co niezmierne istotne, organ podatkowy zaznacza, iż w odpowiedzi na jego wniosek c.administracja podatkowa poinformowała, że od dnia rejestracji dla celów podatku VAT firma (...) (...) nie przedkłada mimo wezwań deklaracji VAT. W związku z niewypełnieniem swoich obowiązków, rejestracja firmy dla celów VAT została unieważniona. Podatnik odwołał się jednak od tego unieważnienia i jednocześnie przedłożył deklaracje VAT za 2011 rok , a także za miesiące styczeń – kwiecień 2012r., w których zadeklarował duże ilości nabyć towarów z U. E. i dostaw towarów do U. E., nie wykazał wcale transakcji krajowych lub tylko na małe kwoty. Dostawcami byli p. podatnicy, zaś za IV kwartał 2011r. oraz miesiące styczeń – marzec 2012r. wykazał dostawy do U. E. zawsze do tego samego podmiotu (...) sp. z o.o. (k.28v). Na marginesie należy zauważyć, iż podatkowy organ dochodzenia z niezrozumiałych przyczyn załączył do akt sprawy częściowo zanonimizowane decyzje w tym zakresie, co niepotrzebnie utrudniało sądowi orzekającemu poczynienie istotnych ustaleń i wymuszało zwracanie się w toku postępowania do właściwych organów podatkowych o nadesłanie czytelnych, niezanonimizowanych decyzji, umożliwiających zidentyfikowanie podmiotów gospodarczych, które w ocenie organu podatkowego uczestniczyły w tzw. „karuzeli podatkowej”.

Poniżej organ podatkowy podnosi, iż w toku postępowania ustalił, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. wydał w dniu 4.06.2014r. decyzję dla (...) sp. z o.o. w zakresie podatku VAT za I i (...) kwartał 2012r. W wydanej decyzji ustalił, że w pierwszej połowie 2012r. kontrolowana spółka wprowadziła do obrotu gospodarczego (...)faktur niedokumentujących rzeczywistych transakcji gospodarczych. Wśród tych faktur znajdowało się (...) faktur sprzedaży wystawionych na rzecz PPHU (...) M. K. (1). Z dniem 10.12.2012r. spółka została wykreślona przez Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z rejestru podatników VAT. Do dnia 15.06.2012r. spółka nie posiadała żadnego adresu siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie posiadała także infrastruktury ani majątku niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej w deklarowanym zakresie. Nie zatrudniała w tym okresie pracowników, a wykazywała wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów m.in. od firmy (...) (...) Dostawcą wyrobów stalowych na rzecz firmy (...) (...) była m.in. firma PPUH (...). Spółka wykazywała dalszą sprzedaż wyrobów stalowych m.in. na rzecz PPHU (...) M. K. (1), a wśród odbiorców wyrobów od tej ostatniej firmy stwierdzono m.in. firmę PPUH (...).

Suma tych wszystkich okoliczności uprawniła Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. do przyjęcia, że (...) sp. z o.o. pełniła rolę „znikającego podatnika”, którą od kwietnia 2012r. przejął kolejny podmiot (...) sp. z o.o. Działalność tych spółek polegała wyłącznie na „fakturowym nabywaniu” towarów od podmiotów c. w ramach (...) i ich „fakturowej dostawie” do pomiotów p. przy jednoczesnym zaniżaniu cen towarów. (k.28v).

W toku dalszych ustaleń Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w C. szczegółowo wymienia, jakie dokumenty przedłożył T. S. do faktur sprzedaży, wystawionych na rzecz firm c.. Następnie dochodzi do wniosku, że wszystkie dokumenty (...) zostały wystawione w C., we wszystkich wskazano C., jako miejsce załadunku towarów, podczas, gdy (...) miała przecież siedzibę w miejscowości K., gdzie T. S. miał wynajmować część placu. W dwóch kompletach tych dokumentów stwierdzono różnice w datach (między datą wystawienia faktury, datą wystawienia dokumentu (...) oraz datą wystawienia dokumentu potwierdzającego dostarczenie towaru). Co więcej, zauważa, że dokumenty potwierdzające dostarczenie towaru (specyfikacje materiałowe), dołączone do faktur sprzedaży, wystawionych na rzecz trzech różnych kontrahentów unijnych, mają tę samą szatę graficzną, wszystkie pozycje dokumentów zostały wypełnione komputerowo – łącznie z datą odbioru towaru, umieszczoną obok podpisu i pieczątki odbiorcy unijnego (k.31).

W międzyczasie dokonuje analizy zebranego w sprawie podatkowej osobowego materiału dowodowego m.in. w postaci zeznań i wyjaśnień M. K., pracowników firm transportowych, pracowników M. K. i T. S., wreszcie zeznań tego ostatniego.

Dochodzi do wniosku, że materiał dowodowy nie potwierdza, że towary będące przedmiotem sprzedaży na rzecz firm c. były ładowane w K. lub C..

Zwraca uwagę na fakt, że w dokumentach (...) dotyczących transportu towarów sprzedawanych na rzecz firmy (...) (...) wskazano adres odbiorcy P., ul. (...) i miejsce przeznaczenia C., M. (...), ul. (...). Tymczasem z kopii dokumentów (...) wynika, że towary były dostarczane do C.pod adres Skład (...), D. (...). We wszystkich dokumentach potwierdzających dostarczenie towaru do firmy (...) (...) wskazano adres odbiorcy P., ul. (...), t.j. adres rejestracyjny (...) Zdaniem organu podatkowego było to niemożliwe, ponieważ pod tym adresem jest lokal w budynku, a nie plac rozładunkowy. Tymczasem w pisemnym oświadczeniu z 14.09.2017r. Prezes firmy (...) (...) P. V. nie wskazał adresu pod którym firma (...) (...) odbierała towary w C.. Co zdaniem organu podatkowego istotne, (...) (...) nie zgłosiła adresu prowadzenia działalności innego niż adres rejestracyjny.

Dalej organ podatkowy wywodzi, że żaden dokument (...) nie został podpisany przez nadawcę, a na podstawie materiału dowodowego nie można ustalić, kto wystawiał dokumenty (...) oraz kto i kiedy przekazywał podatnikowi drugi egzemplarz dokumentu (...). Wskazał na istotne rozbieżności w tym zakresie, występujące pomiędzy relacjami T. S., M. K. i kierowcami firm transportowych. Podobne wątpliwości w zakresie tego, kto je sporządzał, dotyczą dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru (specyfikacji materiałowych). Zwrócono przy tym uwagę na fakt, że ta kategoria dokumentów wystawionych dla trzech różnych, c. spółek ma identyczną szatę graficzną, została sporządzona komputerowo, łącznie z datą odbioru, widniejącą przy podpisie i pieczęci osoby odbierającej. Z zeznań kierowców wykonujących transport na rzecz firmy (...) nie wynika aby otrzymywali ten dokument, zaś sam T. S. zeznał, że nie pamięta, kto je sporządzał, a także kiedy i od kogo je otrzymywał.

W ocenie organu podatkowego identyczna szata graficzna tych dokumentów świadczy o tym, że zostały one sporządzone dla uwiarygodnienia transakcji (...), których w rzeczywistości nie było (k.44v – 46).

Zdaniem organu podatkowego dowodem przeprowadzenia transakcji z firmą (...) (...) w badanym okresie nie może być korespondencja mailowa z listopada 2011r. P. V. oświadczył, że od lutego do czerwca 2012r. firma (...) dokonywała zamówień blachy ocynkowanej i prętów w firmie (...). S., ale nie dookreślił, w jakiej formie były to zamówienia, kiedy i komu były składane. Sam T. S. nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających zamówienia, które otrzymywał od firmy (...) w 2012r.

W konkluzji w przekonaniu organu podatkowego analiza przesłuchanych w sprawie świadków i podejrzanych wskazuje na fakt, że towary były przewożone do C. skąd wracały do kraju, gdzie trafiały do różnych firm krajowych lub były ponownie wywożone za granicę. Transakcje (...) miały charakter pozorny, a dokumenty je potwierdzające zostały stworzone w celu uzyskania korzyści podatkowej w postaci opodatkowania sprzedaży wg stawki (...). Rola T. S. sprowadzała się do działania w charakterze pośrednika pomiędzy PPHU (...), a podmiotami unijnymi, a konkretnie na wyłożeniu środków pieniężnych na zapłatę VAT w transakcjach z PPHU (...) i oczekiwaniu na zwrot podatku VAT z urzędu skarbowego. Podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że wykazując wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów opodatkowane (...) stawką podatku VAT na rzecz firm unijnych, w tym firmy (...) bierze udział w transakcjach, które wiążą się z naruszeniem przepisów o podatku VAT.

W ocenie organu podatkowego świadczą o tym następujące okoliczności:

- w żadnym wypadku transport nie odbywał się zgodnie z treścią dokumentów przewozowych;

- dostawcą towarów sprzedawanych na rzecz kontrahentów unijnych był wyłącznie M. K. (1);

- podatnik nie szukał odbiorców wyrobów stalowych – to kontrahenci unijni nawiązali z nim kontakt;

- rola podatnika sprowadzała się do minimum związanego z realizacją płatności i wystawiania faktur;

-sprzedaży prętów i blachy ocynkowanej podatnik dokonywał wyłącznie na rzecz kontrahentów unijnych;

- dostawy odbywały się z dużą częstotliwością – kilka dostaw tego samego towaru w ciągu jednego dnia na rzecz tego samego odbiorcy, lub 2-3 odbiorców.

Z drugiej strony podatnik:

- nie weryfikował cen towarów nabywanych od M. K. u producentów wyrobów stalowych i nie interesował się źródłem pochodzenia towaru zakupionego od M. K.;

- nie przeprowadzał pogłębionej weryfikacji odbiorców unijnych – sprawdził tylko, czy są czynnymi podatnikami;

- z żadnym z kontrahentów unijnych nie zawarł umowy pisemnej, nie dokumentował żadnych ustaleń dotyczących dostaw;

- dokonywał sprzedaży towarów kontrahentom unijnym wyłącznie z magazynu dostawcy;

- nie podejmował żadnych działań w celu upewnienia się, że towar rzeczywiście został wywieziony poza terytorium kraju;

- nie weryfikował rzetelności przekazywanych mu dokumentów (...) , mających potwierdzać fakt wywiezienia towaru z kraju oraz „dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru”;

- w transakcjach (...) występował wyłącznie w roli pośrednika – wszystkie czynności dotyczące wydania towarów nabywcom wykonywał jego dostawca – M. K., który w ten sposób świadomie godził się na utratę korzyści materialnych, które mógłby osiągnąć eliminując pośrednika;

- dokonywał płatności gotówką z naruszeniem przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

- nie wykazywał staranności w zakresie rozliczeń z kontrahentami unijnymi – przyjmował „nieopisane wpłaty”, a wpłaty od podmiotów z siedzibą za granicą z rachunków bankowych w p. bankach nie wzbudziły w nim żadnych podejrzeń;

- nie okazał dowodów zapłaty za faktury od PPHU (...), powiązane ze sprzedażą na rzecz kontrahentów unijnych w kwocie ponad (...) zł.;

- nie okazał dowodów zapłaty za faktury wystawione na rzecz firm c. w łącznej kwocie ponad (...). zł;

- zakupy finansował wyłącznie środkami uzyskanymi od nabywcy – w wypadku sprzedaży na rzecz firmy (...) nie okazał dowodów zapłaty za dostawy udokumentowane fakturami wystawionymi w maju i czerwcu 2012r. i odpowiadające tym dostawom nabycia od firmy (...).

Ponadto, zdaniem organu podatkowego o świadomym udziale podatnika w transakcjach mających pozorować transakcje (...) świadczą również sprzeczne zeznania T. S. i świadków w zakresie kilku istotnych elementów składających się na całą współpracę, a szczegółowo opisanych na k. 47v – 48.

Wreszcie organ podatkowy zaznaczył, iż w postępowaniu posiłkował się decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. wydaną dla PPHU (...) w zakresie podatku VAT za okres od stycznia do kwietnia 2012r., w której stwierdzono, że transakcje T. S. z firmą (...) (...) były częścią tzw. obrotu karuzelowego.

W zasadzie niemal tożsame ustalenia i wnioski zawarto w decyzji Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego (...) - (...). (...).(...) (...) z dnia 27.04.2018r. ( k. 52-95).

Zdaniem organów podatkowych PPHU (...) dokonywał jedynie fakturowego obrotu towarowego w ramach stworzonej struktury podmiotów, uczestniczących w pozornych dostawach i nabyciach. Nie prowadził on działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i nie dokonywał czynności podlegających opodatkowaniu oraz świadomie wystawiał faktury sprzedaży niedokumentujące faktycznego obrotu towarowego. Działalność PPHU (...) i innych podmiotów ( w tym (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. ) w okresie między innymi od 1 stycznia 2012r. do 30 czerwca 2012r. w zakresie zakupu i sprzedaży wyrobów stalowych miała charakter fikcyjny i służyła włącznie dokonaniu nadużycia, polegającego na niezapłaceniu organowi podatkowemu podatku od towarów i usług, pobranego od nabywców towarów. Podmioty te działały w zorganizowanej grupie, której celem było zaniżanie zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług. Istotą tego mechanizmu było z góry ustalone fizyczne przemieszczanie towaru, w którym występuje tzw. „ znikający podatnik”, „ (...), „ (...)”. Spółki (...) pełniły rolę „znikających podatników”, które utrzymywały że nabywają towary, a następnie dokonywały ich „fakturowej dostawy” z naliczeniem kwot podatku od towarów i usług - bez odprowadzenia należnych kwot podatku do urzędu skarbowego. PPHU (...) występuje w tym procederze w charakterze (...)”, czyli podmiotu, który działał jak normalny przedsiębiorca, umieszczony w łańcuchu dostaw za „znikającym podatnikiem”. Jest używany aby zwiększyć dystans między „znikającym podatnikiem”, a „ (...) czyli ostatnim ogniwem łańcuch dostaw towarów (w niniejszej sprawie właśnie PPUH (...)), z prowadzonych przez „znikającego podatnika”. Rzeczywisty przebieg transakcji towarami sprowadzał się do przewozu towarów od podmiotu zagranicznego, do końcowego odbiorcy w P., gdzie dzięki nieregulowaniu zobowiązań podatkowych przez „znikającego podatnika” można było zaniżać jego cenę. Pozostałe transakcje obywały się tylko „na papierze”. W praktyce łańcuch transakcji przedstawiał się następująco: p.podmiot PPUH (...) deklarował wewnątrzwspólnotową dostawę towarów do c.firm: (...), (...), (...), czy P. M.-C. (...) , podmioty c. wystawiły faktury sprzedaży towarów nabytych od podmiotów z p.na rzecz (...) sp. z o.o. , która wykazuje wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podmiotów c. oraz wystawia faktury sprzedaży tego samego towaru dla p. odbiorców, z których część w tym samym dniu wystawia faktury sprzedaży dla kolejnych odbiorców (w tym przypadku PPHU (...)).

Jak zaznaczono we wcześniejszej części uzasadnienia, przy ocenie treści wyjaśnień oskarżonego, sąd w ramach swoich autonomicznych uprawnień nie zgadza się ze wszystkimi ustaleniami i wnioskami, poczynionymi przez organy podatkowe i tym samym podziela trafność części zarzutów formułowanych przez obronę.

Po pierwsze Sąd przyznaje, że w rzeczywistości z relacji żadnego z osobowych źródeł dowodowych nie sposób wyprowadzić kategorycznego wniosku, że którykolwiek z przesłuchanych w sprawie świadków istotnie wprost obciąża oskarżonego. Konkluzja ta dotyczy zwłaszcza najistotniejszego świadka – M. K. (1), jak i właścicieli oraz kierowców firm transportowych świadczących usługi spedycyjne. Argumentacja przedstawiona w tym zakresie przez organy podatkowe (w ramach wszak odrębnego postępowania) jest zbyt daleko idąca i Sąd orzekający jej nie podziela.

Szczegółowa ocena depozycji przesłuchanych w sprawie świadków, a także wyjaśnień oskarżonego została przedstawiona
we wcześniejszej części uzasadnienia i nie ma potrzeby, by ją w tym miejscu powielać.

W związku z powyższym Sąd nie neguje faktu, iż towar w postaci wyrobów stalowych rzeczywiście był przewożony z miejscowości K. na terytorium R. C. - do C., gdzie był rozładowywany, a najczęściej przeładowywany z samochodu na samochód. Tego typu działania nie były jednak związane z realnie prowadzoną działalnością gospodarczą w ramach porozumienia zawartego z c. podmiotami gospodarczymi, której racjonalnym celem był obrót wyrobami stalowymi w celu ich wykorzystania w jakiejkolwiek sferze działalności budowlanej czy usługowej. Wręcz przeciwnie, to przemieszczanie towarów poza granice (...) które w krótkim czasie ponownie wracały do P. służyło fingowaniu obrotu gospodarczego i wyłudzaniu podatku VAT.

W pozostałej jednak części Sąd Okręgowy w całej rozciągłości zgadza się z ustaleniami i wnioskami, poczynionymi przez organy podatkowe i przyjmuje je za własne. W konsekwencji w ocenie sądu nie może budzić wątpliwości fakt, iż oskarżony T. S. (1) uczestniczył w procederze oszustwa podatkowego przy wykorzystaniu konstrukcji tzw. karuzeli podatkowej.

Sąd przyjął, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a mianowicie M. K. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) z siedzibą w K., który w praktyce kontrolował także firmę formalnie zarejestrowaną na jego ojca A. K. pod nazwą PPHU (...). Ponadto w przekonaniu sądu w całej tej przestępczej działalności, która słusznie jest określana, jako tzw. karuzela podatkowa musieli uczestniczyć także przedstawiciele c. podmiotów gospodarczych: P. V., M. H. (1), A. S. i P. P. (1). Nie jest także wykluczonym, iż istotną rolę w tym przestępczym przedsięwzięciu mógł pełnić także M. K. (3) czy D. C. (1), przy czym kwestia ta pozostaje przedmiotem innego postępowania, które toczy się jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego.

W konsekwencji z prawnokarnego punktu widzenia w realiach niniejszej sprawy jego działanie należało zakwalifikować jako przestępstwo skarbowe z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.

Zważyć bowiem należy na fakt, iż T. S. (1) prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą wprowadził w błąd Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w C. poprzez podanie w deklaracjach podatkowych (...) miesiące od lutego 2012r. do czerwca 2012r. danych niezgodnych ze stanem faktycznym odnośnie wysokości kwot netto zakupu i podatku naliczonego VAT za te miesiące przez ich zawyżenie w wyniku bezpodstawnego ujęcia w deklaracjach podatkowych kwot wynikających z nierzetelnych faktur VAT zakupu towarów wystawionych przez PPHU (...) A. K. oraz PHU (...) - M. K. (1) (szczegółowo wskazanych w akcie oskarżenia), a dokumentujących transakcje, które faktycznie nie zostały dokonane. Jednocześnie w tych deklaracjach VAT-7 miał podać niezgodne ze stanem faktycznym wysokości kwot netto wewnątrzwspólnotowej dostaw towarów (...), opodatkowanej preferencyjną stawką podatku VAT (...), a w szczególności poprzez zawyżenie kwot netto (...) w łącznej wysokości (...)zł, w wyniku bezpodstawnego ujęcia w deklaracjach podatkowych kwot, wynikających z licznych nierzetelnych faktur VAT sprzedaży wyrobów stalowych, wystawionych na rzecz trzech podmiotów zagranicznych (wskazanych w akcie oskarżenia), podczas gdy do wyżej wymienionych transakcji w rzeczywistości nie doszło. W konsekwencji, poprzez wykazanie w deklaracjach podatkowych kwot, wynikających z nierzetelnych nieudokumentowanych faktycznych zdarzeń gospodarczych w/w faktur VAT zakupu i sprzedaży, doprowadził Skarb Państwa do nienależnego zwrotu na jego rzecz podatku VAT w kwocie ponad (...) (...). zł oraz narażenia na uszczuplenie podatku VAT, poprzez jego nieuiszczenie na kwotę ponad (...) zł.

Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny przepis art. 76 k.k.s. obejmuje kryminalizacją dwa typy zachowań pozostające poza zakresem kryminalizacji wynikającej z art. 56 k.k.s. Po pierwsze, kryminalizuje zachowania prowadzące do narażenia na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, a więc niesprowadzające się wyłącznie do zaniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, po wtóre, przypadki zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych, także pozostające poza zakresem regulacji art. 56 k.k.s. Zaliczenie różni się od zwrotu tym, że nie prowadzi do przekazania określonych kwot na konto podmiotu występującego z wnioskiem o zwrot, lecz sprowadza się do swoistego uznania długu przez właściwy organ wynikającego z nadpłaty i dokonania specyficznego potrącenia poprzez pomniejszenie ciążących na podmiocie, który dokonał nadpłaty, jego zobowiązań wynikających z zaległości podatkowej albo bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Konsekwencją zaliczenia jest zatem zmniejszenie długu podmiotu posiadającego nadpłatę wobec właściwego organu z tytułu zobowiązań podatkowych.

Możliwy jest zbieg przepisów art. 56 i art. 76 k.k.s. Jakkolwiek zakresy zastosowania obu tych przepisów są rozłączne, to jednak możliwe jest, że sprawca „tym samym czynem” (jednostkowym lub realizowanym w warunkach ciągłości z art. 6 § 2 k.k.s.) naraża przez podanie danych nieprawdziwych lub zatajenie prawdy podatek na uszczuplenie i zarazem np. w pozostałej i nierozliczonej części przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy naraża na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej. Zbieg taki ma charakter zbiegu rzeczywistego (realnego) i prowadzi do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji przy zastosowaniu art. 7 k.k.s.( patrz Piotr Kardas – komentarz do KKS )

Na marginesie sąd pragnie podkreślić, iż nie zakwalifikował działania oskarżonego w ramach przestępstwa skarbowego w kumulatywnej kwalifikacji prawnej także z przestępstwem skarbowym z art. 62 § 2 kks (nierzetelne wystawianie faktur i posługiwanie się takimi dokumentami). Z formalnoprawnego punktu widzenia taka kwalifikacja w pełni oddawałaby zawartość tego czynu zabronionego, jednakże doszło już do przedawnienia karalności tego typu przestępstwa skarbowego.

Ponadto T. S. (1) tym samym działaniem wyczerpał jednocześnie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 273 kk w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 273 kk w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Zważyć bowiem należy na fakt, iż w sposób wyżej opisany wprowadził w błąd właściwy organ podatkowy, jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentów wystawił liczne faktury VAT stwierdzające nieprawdę, co do okoliczności, mających znaczenie prawne, a także użył poświadczających nieprawdę licznych faktur VAT, przy czym przedmiotem tego czynu zabronionego było mienie znacznej wartości.

W świetle powyższych faktów zastosowanie w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej wyżej wskazanych przepisów stało się konieczne i uzasadnione.

Jako, że działania oskarżonego należy zakwalifikować jednocześnie, jako przestępstwo skarbowe i przestępstwo o znamionach określonych w przepisach kodeksu karnego, mamy do czynienia z konstrukcją tzw. idealnego zbiegu przestępstw, o której mowa w art.8 §1 kks.

W przekonaniu Sądu przestępstwo przypisane oskarżonemu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 273 kk w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 273 kk w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. stanowi idealny zbieg przestępstw z przestępstwem skarbowym z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.

Zważyć bowiem należy na fakt, iż Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 kwietnia 2009r., IV KK 407/08, LEX NR 503265 wyraził pogląd, iż za podstawę rozstrzygnięcia zbiegu przepisów art. 76 § 1 k.k.s. i art. 286 § 1 k.k. należy przyjąć konstrukcję idealnego zbiegu czynów karalnych wyrażoną w art. 8 § 1 k.k.s. poprzez przypisanie sprawcom zarówno oszustwa klasycznego jak i oszustwa skarbowego. Stanowisko to zostało następnie powtórzone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24.01.2013r., I KZP 19/12, OSNKW 2013, NR 2, POZ. 13, i postanowieniu SN z dnia 24.01.2013r. 1 KZP 21/12, OSNKW 2013, NR 2 POZ. 14. Stanowisko to jest dominujące w orzecznictwie. Oczywiście z uwagi na nieco odmienne znamiona oszustwa skarbowego i oszustwa powszechnego każde usiłowanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. będzie z natury rzeczy stanowiło dokonanie przestępstwa skarbowego z art. 76 § 1 k.k.s.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. S. (1)

1, 2, 4

2, 4

Sąd przesądzając o winie oskarżonego i ferując wyrok, miał w polu widzenia w pierwszej kolejności fakt, iż dopuścił się on przestępstw w 2012r., w czasie gdy obowiązywały przepisy kodeksu karnego, pozwalające na orzeczenie kary pozbawienia wolności o charakterze wolnościowym w wymiarze do 2 lat. Podkreślić należy , iż od 1 lipca 2015r. zmianie uległa treść art. 69 § 1 k.k. w taki sposób, że od tej daty możliwym jest co do zasady warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku. Analizując okoliczności tej sprawy, sąd doszedł do przekonania, iż względem oskarżonego należy orzec karę powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a więc powyżej 1 roku pozbawienia wolności, którą to granicę określa przepis art. 294 § 1 k.k. W tej sytuacji oczywistym jest, że przepisami względniejszymi dla oskarżonego są przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r.

Mając na względzie wskazane wyżej okoliczności, Sąd wymierzając oskarżonemu T. S. (1) karę, wziął pod uwagę przede wszystkim fakt jego dotychczasowej niekaralności, a tym samym okoliczność, iż w przeszłości przestrzegał obowiązującego porządku prawnego. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary była także okoliczność, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości, jako że wyłudzenie nienależnego zwrotu podatku VAT przekroczyło kwotę ponad (...) (...) zł, a jednocześnie usiłowanie wyłudzenia dotyczyło kwoty ponad (...) złotych. Nie można nie zauważyć tego, iż przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony zostało popełnione ponad 10 lat temu i było dokonane na przestrzeni zaledwie kilku miesięcy. W momencie gdy oskarżony zorientował się, że organy podatkowe zakwestionowały rzetelność danych zawartych w deklaracjach (...), T. S. nie ponowił już nigdy prób dokonania jakichkolwiek oszustw podatkowych i fałszowania dokumentów. Jak się zatem wydaje przestępstwo to miało incydentalny charakter w jego życiu. Świadczy o tym fakt, iż przeciwko T. S. (1) od tamtego czasu nie toczyły się żadne postępowania karne. Oskarżony ma (...), od wielu lat prowadził działalność gospodarczą, zapewne w miejscowym środowisku cieszył się dobrą opinią. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd doszedł do przekonania, iż wymierzenie mu przy pierwszym konflikcie z obowiązującym porządkiem prawnym kary bezwzględnej pozbawienia wolności i to w wymiarze postulowanym przez prokuratora byłoby represją nadmiernie surową. Z tego też względu w przekonaniu Sądu Okręgowego oskarżony zasługuje na zastosowanie względem niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Mając na względzie te okoliczności Sąd wymierzył T. S. (1) za przestępstwo skarbowe kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze (...) stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie (...)zł. Natomiast za popełnienie przestępstwa wyczerpującego znamiona czynów zabronionych w kodeksie karnym, szczegółowo opisanych w punkcie 2 części dyspozytywnej wyroku Sąd wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze (...)stawek dziennych, przy przyjęciu jednej stawki dziennej grzywny za równoważną w kwocie (...) zł.

Ponieważ wykonaniu będzie podlegała kara surowsza, Sąd stosując względniejsze dla oskarżonego przepisy art. 69 § 1 i 2 k k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. ( w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie tej kary na okres 4 lat tytułem próby. Zdaniem Sądu Okręgowego kara pozbawienia wolności o charakterze wolnościowym i orzeczona obok niej kara grzywny będą adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, który bez wątpienia jest znaczny. Kary te winny w wystarczająco dolegliwy sposób wpłynąć na oskarżonego i przestrzec go przed próbą dokonywania podobnego typu przestępstw w przyszłości.

T. S. (1)

5

1

Ponieważ oskarżony dopuścił się przestępstwa skarbowego w stosunku do mienia znacznej wartości, nadużywając przy tym zaufania przedsiębiorcy, uzyskanego w związku z wieloletnim prowadzeniem działalności gospodarczej, Sąd uznał za celowe i uzasadnione orzeczenie względem niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu wyrobami hutniczymi na okres 3 lat. Orzeczenie tego środka obok kary zasadniczej, winno dodatkowo motywować oskarżonego do przestrzegania norm prawnych, na wypadek, gdyby w przyszłości podjął się jako przedsiębiorca prowadzenia innego rodzaju działalności gospodarczej.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. S. (1)

3

1

Ponieważ działanie oskarżonego zostało zakwalifikowane jako popełnione w ramach tzw. idealnego zbiegu przestępstw o którym mowa w art. 8 § 1 kks, należało stosownie do treści § 2 wskazanego przepisu wskazać, iż kary pozbawienia wolności i grzywny, orzeczone w punkcie 1 części dyspozytywnej wyroku jako łagodniejsze nie podlegają wykonaniu.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie orzekał względem oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, ponieważ T. S. na mocy prawomocnych decyzji organów podatkowych jest zobowiązany do uregulowania uszczuplonych należności publicznoprawnych. W związku z powyższym Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w C. decyzją z dnia 13 lutego 2015r. dokonał zabezpieczenia na majątku oskarżonego przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług wraz z należnymi odsetkami za zwłokę w łącznej kwocie przekraczającej (...) (...) zł.( k.1611-1631). Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w K. (k.1622-1631). W tej sytuacji w obrocie prawnym faktycznie funkcjonowałyby dwa odrębne tytuły wykonawcze umożliwiające prowadzenie postępowania egzekucyjnego względem oskarżonego, wywodzące się z tej samej podstawy faktycznej.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.

Zgodnie z art. 627 kpk w przypadku skazania od oskarżonego zasądza się na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe. Zgodnie z art. 616 § 2 kpk do kosztów sądowych należą opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Mając na uwadze powyższe, zasądzono od T. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki w wysokości 932,90 złotych, poniesione przez Skarb Państwa. Wysokość poniesionych wydatków ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 1, 7 i 10 kpk w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego. Na powyższą kwotę złożyły się wydatki:

1.  poniesione w postępowaniu przygotowawczym:

a)  ryczałt za doręczanie wezwań i innych pism- 20 zł;

b)  opłata za udzielenie informacji z rejestru karnego - 30 zł ;

2.  poniesione w postępowaniu sądowym:

a)  ryczałt za doręczanie wezwań i innych pism - 20 zł;

b)  należności świadków, wypłacone w związku z ich stawiennictwem na rozprawie z tytułu zwrotu kosztów dojazdu i ryczałtu za doprowadzenia świadków z jednostek penitencjarnych – 862,90 zł

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 5 100 złotych, której wysokość ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, bowiem został on skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności (300 złotych) oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 80 złotych (24 000 złotych x 20% = 4 800 zł).

7.  Podpis