Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSO Jakub Drzastwa
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Violetta Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2019 r. w Bielsku-Białej

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powódki K. K. kwotę 120 000 zł (sto dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie począwszy od 3 grudnia 2015r. do dnia zapłaty oraz kwotę 11 417 zł (jedenaście tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia:

Sygn. akt IC 351/19

UZASADNIENIE

Pozwem dat. 01.03.2019r. K. K. wniosła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł. o zapłatę kwoty 120 000zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dn. 03.12.2015r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że w dn. 30.05.2015r. w wypadku komunikacyjnym zmarła matka powódki A. K. (1) i siostra powódki D. K., a sama powódka doznała ciężkich obrażeń ciała. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu, żądając zapłaty zadośćuczynienia ze względu na śmierć matki. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił z tego tytułu kwoty 40 000zł. Relacje powódki z matką były niezwykle bliskie. Powódka wspomina zmarłą, ogląda wspólne zdjęcia. Sytuacja powódki jest o tyle dramatyczna, że po śmierci matki i siostry ojciec powódki zaczął odbywać karę pozbawienia wolności; wcześniej pokonał nałóg alkoholowy; powódka nie mogła więc liczyć na jego wsparcie, którego udzielili jej dziadkowie ojczyści. Silny wstrząs wywołany śmiercią matki nie pozwala powódce cieszyć się z życia. O samej śmierci dowiedziała się podczas pobytu w szpitalu; nie była też obecna na pogrzebie. Powódka odwiedza grób siostry i matki; nie zaakceptowała faktu śmierci najbliższych. Wezwanie do zapłaty świadczenia zostało wysłane stronie pozwanej w dn. 20.10.2015r. Pozwane Towarzystwo decyzją dat. 02.12.2015r. przyznało zadośćuczynienie, ale w rażąco niskiej kwocie, stąd powódka wnosi o zasądzenie kwoty 120 000zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, począwszy od dn. 03.12.2015r.

W odpowiedzi na pozew dat. 09.04.2019r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku, w którym śmierć poniosła między innymi A. K. (1). W toku postępowania likwidacyjnego wypłacono zadośćuczynienie w wys. 40 000zł., co jest kwotą umiarkowaną i utrzymaną w rozsądnych granicach, a także adekwatną do krzywdy doznanej przez powódkę.

Pozwany zakwestionował roszczenie odsetkowe w całości, podnosząc, że przyznanie ewentualnych odsetek uprawnione jest dopiero od chwili wyrokowania.

Sąd ustalił, co następuje:

We wrześniu 2014r. A. K. (1) wraz z dziećmi tj, powódką i młodszą córką D. K. wyprowadziła się z domu teściów R., gdzie mieszkała od ślubu do U. do wynajętego mieszkania, a to na skutek konfliktu małżeńskiego. Rodzinę utrzymywała głównie matka powódki, zatrudniona jako sprzątaczka w przedszkolu. Ojciec powódki M. K. nadużywał alkoholu, wywoływał awantury; pracował tylko dorywczo. W konflikcie małżeńskim dziadkowie ojczyści brali stronę synowej. Powódka była bardzo emocjonalnie związana z matką, do której mogła się zwrócić z każdą sprawą, zwierzyć się, licząc na pomoc z jej strony. Starała się przekazać dzieciom takie wartości jak miłość, dobroć, szacunek dla drugiego człowieka. A. K. (1) czuwała też nad edukacją powódki; pilnowała zadań domowych, pomagała w nauce, chodziła na wywiadówki. Wolny czas spędzała z dziećmi; oglądali telewizję, chodzili na spacery, jeździli na rowerach, chodzili na basen. Matka nauczyła dzieci jeździć na nartach. Powódka uczyła się bardzo dobrze; otrzymywała świadectwa z czerwonym paskiem.

( dowody: zeznania świadków: G. W. k.39-40, J. K. k.40-41, A. K. k.41-42, przesłuchanie powódki k.42-43 )

W dn. 30.05.2015r. w U. odbywał się piknik z okazji Dnia Dziecka, w którym udział brała matka powódki, sprzedając własne wypieki z przeznaczeniem na cel pikniku tj. dofinansowanie wypoczynku dzieci. Po imprezie A. K. (1) wraz z dziećmi odwiedziła teściów w U., po czym na rowerach wracały do mieszkania w R.. Po kilkudziesięciu minutach doszło do wypadku – ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego M. R., kierując samochodem m-rki M. V., kierując w stanie nietrzeźwości i nie zachowując należytej ostrożności, potrącił poruszające się rowerami A. K. (1), D. K. i powódkę K. K.. W wyniku doznanych obrażeń na skutek wypadku, A. K. (1) i D. K. zmarły. Powódka została przyjęta w stanie średnio-ciężkim, w pełnym kontakcie, wydolna krążeniowo i oddechowo z niepamięcią wsteczną. Powódka była hospitalizowana w okresie do 15.06.2015r. z rozpoznaniem rozerwania śledziony, wstrząśnienia mózgu, stłuczenia kolana, urazu uogólnionego. Przebywała pod opieką psychologiczną. Do domu została wypisana w stanie ogólnym dobrym.

( dowody: zeznania świadków: G. W. k.39-40, J. K. k.40-41, A. K. k.41-42, przesłuchanie powódki k.42-43, dowód: karta informacyjna k.14-17 )

Kiedy doszło do wypadku K. K. kończyła I klasę gimnazjalną. W następnej klasie opuściła się w nauce, ale po kilku miesiącach postanowiła wziąć się za siebie. Obecnie uczy się w II klasie licealnej w B., gdzie mieszka w internacie; na weekendy wraca do domu rodzinnego. Po wyjściu ze szpitala powódka wróciła nie do wynajętego mieszkania, ale do domu dziadków ojczystych, którzy otoczyli ją opieką i na wsparcie których może liczyć. Nie sprawiała problemów wychowawczych. Powódka odbyła kilka wizyt u psychologa, z których nie była zadowolona i z których ostatecznie zrezygnowała. Przez dwa lata po wypadku powódka spała w jednym łóżku z ojczystą babcią A. K. (3), przy zapalonym świetle i cicho włączonym telewizorze; przed wypadkiem spała sama. Po początkowym okresie poprawy zachowania, ojciec powódki wrócił do nadużywania alkoholu. Został też pozbawiony wolności na okres dziewięciu miesięcy. M. K. nadal popija alkohol; jego relacje z córką są dość chłodne, oficjalne. A. K. (3) została ustanowiona opiekunem prawnym powódki. Powódka znalazła oparcie wśród rówieśników; ma chłopaka. To poparcie z tej strony było dla powódki szczególnie cenne i pomogło emocjonalnie poradzić sobie ze śmiercią mamy i siostry. Powódka tęskni za matką; odczuwa jej brak, zwłaszcza wówczas, gdy chciałby się jej zwierzyć czy poradzić. Wspomina matkę, ogląda zdjęcia, odwiedza grób raz w miesiącu. Nie jest osobą wylewną i nie zwierza się innym krewnym; praktycznie w rozmowach nie porusza tematu wypadku.

Uchodzi za osobę ambitną i dojrzałą ponad wiek. Sprawca wypadku napisał do powódki list z przeprosinami, które powódka przyjęła.

( dowody: zeznania świadków: G. W. k.39-40, J. K. k.40-41, A. K. k.41-42, przesłuchanie powódki k.42-43 )

Sąd Rejonowy w Żywcu wyrokiem z dn. 10.03.2016r. sygn. akt II K 1189/15 skazał M. R. za spowodowanie wypadku na karę 8 lat pozbawienia wolności, orzekając dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz nawiązkę na rzecz powódki w wys. 80 000zł.

( dowód: kopia wyroku k.10-11 )

Pismem dat. 20.10.2015r. powódka wezwała pozwane Towarzystwo do zapłaty kwoty 300 000zł tytułem zadośćuczynienia z tytułu śmierci matki.

( dowód: odpis wezwania do zapłaty k.12 )

Decyzją dat. 02.12.2015r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 40 000zł, oddalając zgłoszone roszczenie w pozostałej części.

( dowód: odpis decyzji k.13 )

Stan zdrowia psychicznego powódki związku z wypadkiem komunikacyjnym i śmiercią matki i siostry uległ pogorszeniu w rozumieniu przeżywanej żałoby w okresie 1,5 roku. Duże wsparcie ze strony bliskich tj. dziadków i znajomych pozwoliło na prawidłowe przeżycie żałoby. Obecnie nie ma potrzeby specjalistycznego terapeutycznego wsparcia powódki. Trudno przewidzieć na ile potrzeba tego rodzaju wsparcia może wystąpić w przyszłości. Powódka jest osobą zrównoważoną; ceni samotność i intymność, jak i kontakty z innymi ludźmi. Rzadko reaguje silnymi emocjami na słabe bodźce, stosunkowo krótko przeżywa nieprzyjemne zdarzenia. Ma pozytywny stosunek do ludzi; dostrzega przeżywane przez nich emocje i skłonna jest adekwatnie na nie reagować. Ma skłonność do pozytywnej autoprezentacji, jest wrażliwa na aprobatę innych osób; swoich poglądów i opinii nie dostosowuje do tego, co myślą inni. Nie ma objawów depresyjnych ani suicydalnych.

Smutek nie jest dominującym uczuciem, ale są momenty, że powódka odczuwa samotność; myśli o założeniu własnej rodziny.

( dowód: odpis opinii k. 46-48 )

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 446 § 1kc – jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

§ 2. Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

§ 3. Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

§ 4. Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odpowiedzialność pozwanego co do zasady nie była kwestionowana w toku postępowania sądowego. W trakcie postępowania likwidacyjnego, pozwany wypłacił powódce wypłacił tytułem zadośćuczynienia za śmierć matki kwotę 40 000zł.

Osoba dochodząca roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 446 § 4 k.c. jest bezpośrednio poszkodowaną i musi udowodnić istnienie tak rozumianego dobra osobistego. Jeden czyn niedozwolony może wyrządzać różne szkody u różnych osób; w tym przypadku krzywdą uczynioną zmarłemu jest pozbawienie go życia, natomiast krzywdą wyrządzoną jego bliskim jest naruszenie ich dobra osobistego w postaci zerwania więzi emocjonalnej, szczególnie silnej w relacjach rodzinnych.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wskazuje się, że dobro osobiste podlegające ochronie, którego naruszenie uzasadnia żądania zapłaty zadośćuczynienia w razie śmierci osoby bliskiej, ujmowane jest jako więź rodzinna (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10), więź rodzinna, której zerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11), prawo do życia w rodzinie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 314/11), prawo do życia rodzinnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09), więź emocjonalna łącząca osoby bliskie - jednak z kręgu najbliższych członków rodziny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., II CSK 248/10), szczególna więź rodziców z dzieckiem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 537/10), a także prawo do życia w związku małżeńskim, posiadania ojca i życia w pełnej rodzinie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2007 r., I ACa 1137/07).

W przedmiotowej sprawie bez wątpienia doszło do zerwania więzi emocjonalnych łączących osoby najbliższe: dziecko – rodzic. Bezspornie po stronie powódki wystąpił ból i cierpienie związane z utratą osoby najbliższej - matki.

Jeżeli chodzi o całą sferę psychicznych doznań powódki, będących skutkiem śmierci matki, to w tym względzie Sąd dokonał opisanych wyżej ustaleń faktycznych w zasadniczej mierze w oparciu o pisemną opinię sądowo – psychologiczną, sporządzoną przez biegłego sądowego S. S.. Opinia wydana została formalnie na potrzeby równolegle toczącej się sprawy, ale na okoliczności przedmiotowe; dowód z niej zaproponował pełnomocnik pozwanego, na co przystał pełnomocnik powódki.

Sąd zatem dopuścił dowód z tej opinii, traktując jej treść, w tym wnioski, jako nie kwestionowane przez strony. Sąd nie miał uwag do opinii z urzędu,

W ocenie Sądu, opinia jest fachowa, rzetelna , wyczerpująca. Jak wynika z opinii, a także z zeznań świadków, jak i przesłuchania samej powódki, dobrze poradziła sobie psychicznie ze stratą osoby najbliższej.

Odczuwa jej stratę i brak matki, do której miała największe zaufanie i z którą była najbliżej emocjonalnie związana, zwłaszcza wobec nagannego, a nawet prawdopodobnie wyczerpującego znamiona przestępstwa zachowania ojca.

Odnośnie wysokości zadośćuczynienia należy wskazać, że złożoność problematyki zaspokajania szkody w sferze niemajątkowej, trudnej do ustalenia i oszacowania, spowodowała, że ustawodawca wprowadził szczególne rozwiązanie zapewniające sądom orzekającym swobodę decyzyjną (tzw. prawo sędziowskie).

Pojęcie "odpowiednia suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia", było zawarte wcześniej w art. 445 § 1 k.c., stąd mimo odrębności rodzajowych i normatywnych konstrukcji, dotychczasowa jego wykładnia przez judykaturę i doktrynę prawniczą w znaczącym zakresie zachowała aktualność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2013r., IV CSK 87/13, nie publ.).

Oznacza to wymóg indywidualizowania sytuacji pokrzywdzonego z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy oraz odniesieniem się do okoliczności obiektywnych. Nie ulega wątpliwości, że krzywda moralna, którą zadośćuczynienie ma rekompensować, jest niewymierna i niemożliwa do precyzyjnego wyliczenia, gdyż w znacznej mierze dotyczy subiektywnych odczuć i przeżyć psychicznych, fizycznych i moralnych.

Orzecznictwo sądowe wypracowało przesłanki ocen, które powinny być rozważane w okolicznościach konkretnej sprawy. Powszechnie akceptuje się jako elementy ocenne, uwzględniane przy szacowaniu krzywdy jej rodzaj, charakter, czas trwania, intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość, stopień zawinienia sprawcy. Przyjmuje się w szczególności, że oceniając rozmiar doznanej krzywdy, trzeba brać pod uwagę stopień tych cierpień, zmianę sytuacji osobistej i życiowej, poczucie osamotnienia, wstrząs, osłabienie energii życiowej, nieodwracalność następstw, szanse odbudowania sobie życia, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974, Nr 9, poz. 145, wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 grudnia 1965 r., II PR 280/65, OSNCP 1966, Nr 10, poz. 168, z dnia 4 czerwca 1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1969, Nr 2, poz. 37, z dnia 10 października 1967 r., I CR 224/67, OSNCP 1968, Nr 6, poz. 107, z dnia 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSNCP 1981, Nr 5, poz. 81, z dnia 10 grudnia 1997 r., III CKN 219/97, nie publ., z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, nie publ., z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, nie publ., z dnia 12 października 2000 r., IV CKN 128/00, nie publ., z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, nie publ., z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, niepubl., z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, Nr 2, poz. 40, z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, nie publ., z dnia 9 listopada 2007 r. V CSK 245/07, nie publ., z dnia 28 maja 2008 r., II CSK 78/08, nie publ., z dnia 10 maja 2012 r., IV CS 416/11, nie publ., z dnia 7 marca 2014 r., IV CSK 374/13, nie publ., z dnia 18 lipca 2014r., sygn. akt IV CSK 631/13, LEX nr 1511144 )

Suma zadośćuczynienia musi odpowiadać panującym stosunkom społecznym, warunkom środowiskowym, z jednej strony musi stanowić pewną rekompensatę związaną ze strata osoby najbliższej, a z drugiej nie może źródła dochodu – ma jedynie służyć możliwości zniwelowania cierpień psychicznych i fizycznych powstałych po śmierci członka rodziny.

Mając na uwadze przytoczone względy, a zwłaszcza rolę jaką dla powódki odgrywała matka oraz rozmiar i charakter doznanych przez powódki ujemnych doznań po jej śmierci, Sąd doszedł do przekonania, że właściwą kwotą zadośćuczynienia będzie dochodzona pozwem kwota, która z sumą wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym daje łącznie 160 000zł. W ocenie Sądu nie jest to kwota zbyt wygórowana, przekraczająca limit zadośćuczynienia w ten sposób, by miała stać się źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia powódki. Trzeba wszakże mieć na uwadze, że w wieku kilkunastu lat, na skutek wypadku, powódka została pozbawiona osoby dla niej najbliższej, którą darzyła szczególnym zaufaniem. Utrata w tak młodym wieku i trudnym jednocześnie jest szczególnie bolesna, a zwłaszcza też w sytuacji rodzinnej powódki, której ojciec zachowywał się nagannie wobec członków rodziny, nadużywając alkoholu, wszczynając awantury, doprowadzając finalnie do wyprowadzenia żony z dziećmi. Oprócz dojmującej straty matki na wysokości zasądzonej kwoty zaważył fakt, że na skutek wypadku powódka będzie pozbawiona matki przez okres kilkunastu, a najpewniej kilkudziesięciu najważniejszych lat młodości, dorastania, a także prawdopodobnie decyzji o zamążpójściu i założeniu własnej rodziny, posiadaniu potomstwa. Długotrwałe negatywne skutki zerwania więzi rodzinnej musiały rzutować na wysokość przyznanego zadośćuczynienia. Przez te wszystkie lata będzie towarzyszyć powódce poczucie osamotnienia, opuszczenia, niesprawiedliwości i nieodwracalnej straty.

Zauważyć przy tym należy, że powódka nie kreowała się przed Sądem jako osoba szczególnie pokrzywdzona, pełna żalu i pretensji, co wielekroć się w analogicznych procesach zdarza, przeciwnie zaprezentowała się szczerze – odczucia Sądu znalazły potwierdzenie w opinii psychologicznej. Fakt, że dobrze poradziła sobie ze skutkami żałoby nie powinien negatywnie odbić się na przyznanym zadośćuczynieniu. Odnotowania wymaga okoliczność, o której zeznała świadek G. W., że powódka otrzymała od sprawcy list z przeprosinami, które przyjęła.

Jako nie zasługujące na aprobatę należy ocenić zachowanie pozwanego Towarzystwa, które na etapie postępowania likwidacyjnego wypłaciło małoletniej powódce świadczenie w sposób oczywisty zaniżone, co rodziło konieczność dochodzenia swoich praw postępowaniu sądowym.

Całość przytoczonych okoliczności doprowadziły Sąd do przekonania, że powództwo należy uwzględnić w całości, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 120 000zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03.12.2015. do dnia zapłaty.

Odnośnie daty początkowej od której mają być naliczane odsetki od zasądzonej kwoty, Sąd zważył, że zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm.) że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Należy podnieść, że zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia jest zobowiązaniem bezterminowym w związku z czym przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje stosownie do treści art. 455 k.c., w wyniku wezwania do spełnienia świadczenia. Przyjmuje się, również że ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek terminowego świadczenia zależy od spełnienia dodatkowych przesłanek dotyczących współdziałania poszkodowanego, w tym zwłaszcza zgłoszenia roszczenia, oraz obiektywnych możliwości ustalenia okoliczności koniecznych do ustalenia odszkodowania. W wypadku, gdy ustalenie wysokości szkody nie wymaga zasięgnięcia przez sąd wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.), termin wymagalności świadczenia może być określony zgodnie z wymienionym wyżej przepisem art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zatem właściwym terminem początkowym naliczania odsetek od należnego zadośćuczynienia jest upływ 30 dniowego terminu od dnia zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. Strona pozwana decyzję o wypłacie powódkom zadośćuczynienia wydała w dniu 2 grudnia 2015r., zatem odsetki od zasądzonej wyrokiem kwoty winny być naliczane od dnia następnego, tj. od 3 grudnia 2015r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art. 98§1 kc, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki całość poniesionych przez nią kosztów w wymiarze 11 417zł tj. opłaty od pozwu wys. 6 000zł oraz kwoty 5 417zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia: