Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia SA Tomasz Pidzik
Protokolant:	Kamil Szarek

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2024 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B. i I. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w J.

o naprawienie szkód górniczych

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Okręgowego w Rybniku

z dnia 13 października 2022 r., sygn. akt I CG-G 106/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powodów na rzecz pozwanej kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Tomasz Pidzik

Sygn. akt V ACa 20/23

UZASADNIENIE

Powodowie I. B. i M. B. wnosili o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w J. kwoty 365.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 250.000 zł od dnia 21 czerwca 2019 r. i od kwoty 115.000 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej wraz z kosztami procesu tytułem odszkodowania za szkodę w ich nieruchomości spowodowaną działalnością górniczą pozwanej.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wskazując na prowadzenie z powodami postępowanie ugodowe.

Pismem z dnia 26 września 2022 r., w związku z doręczeniem opinii uzupełniającej biegłej R. Ż., powodowie rozszerzyli powództwo w ten sposób, że w miejsce wskazanej w pozwie kwoty 365.000 zł wnieśli o zasadzenie od pozwanej na ich rzecz kwoty 393.976,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 250.000 zł od dnia 21 czerwca 2019 r., od kwoty 115.000 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej, a od kwoty 28.976,34 zł od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo pozwanej podtrzymując w pozostałym zakresie dotychczasowe żądanie.

Sąd Okręgowy w Rybniku wyrokiem z dnia 13 października 2024 r. zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 393.976,34 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2022 r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 10.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia ty tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Rybniku kwotę 23.045,95 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz zwrotu wynagrodzenia biegłym wypłaconym tymczasowo z Funduszu Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Rybniku. Wyrok ten wydano w następująco ustalonym stanie faktycznym:

I. B. i M. B. są właścicielami zabudowanej nieruchomości położonej w (...) przy ul. (...) opisanej w księdze wieczystej o numerze (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (...). Na nieruchomości powodów został wybudowany budynek mieszkalny w 1967 roku bez zabezpieczenia na wpływy szkód górniczych. Budynek mógł być jednak prawidłowo użytkowany i nie powinien ulegać uszkodzeniom gdyby był poddawanym wpływom II kategorii terenu górniczego. Budynek na nieruchomości powodów powstał przed rozpoczęciem oddziaływania na ich nieruchomość eksploatacji górniczej pozwanej, albowiem eksploatacja ta rozpoczęła się w 1974 roku i pierwotnie projektowana była do 2021 roku. Nieruchomość powodów usytuowana jest w obszarze oddziaływania eksploatacyjnego związanego z działalnością górniczą (...) Spółki Akcyjnej w J.. W wyniku eksploatacji górniczej pozwanej od 1982 roku do 2013 roku powodującego nachylenie terenu, w w/w budynku pojawiły się pęknięcia i zarysowania ścian zewnętrznych i wewnętrznych, nastąpił przechył budynku 1,4 % w kierunku „N*", zauważono samoistne zamykanie się drzwi z powodu przechyłu, nastąpiło pochylenie posadzek, pojawiły się pęknięcia i zarysowania na podestach lastrykowych. Budynek poddawany był bowiem wpływom do IV kategorii terenu górniczego. W dniu 21 czerwca 2013 r. strony zawarły ugodę, zgodnie z którą pozwana miała dokonać naprawy w/w uszkodzeń do 31 grudnia 2014 r., z wyjątkiem pochylenia posadzek, które wyodrębniono do późniejszego rozpatrzenia, po przejściu kolejnych eksploatacji oraz w zakresie podestów lastriko, ze względu na niemożność doprowadzenia do stanu pierwotnego i brak zgody właściciela na poniesienie kosztów materiałów przy proponowanym położeniu płytek posadzkowych - strony zobowiązały zawrzeć ze sobą ugodę. Ugoda wyczerpywać miała roszczenia powodów odnośnie w/w szkód. W dniu 3 lutego 2014 r. strony zawarły ugodę w zakresie naprawienia szkód, które wystąpiły w podestach lastrykowych w budynku posadowionym na nieruchomości powód poprzez wypłatę jednorazowego odszkodowania w wysokości 700 zł. Powód oświadczył w treści ugody również, że z dniem podpisania ugody zrzeka się wszelkich roszczeń związanych ze szkodami górniczymi w/w budynku, a ponadto, że treść ugody będzie wiązać jej następców prawnych, nabywców nieruchomości, obdarowanych, a także osoby na rzecz których na tej nieruchomości ustanowione zostaną ograniczone prawa rzeczowe. Pozwana zgodnie z ugodą wypłaciła powodom w/w odszkodowanie. Pozwana naprawiła szkody na nieruchomości powodów, które zostały wyszczególnione w ugodzie z dnia 21 czerwca 2013 roku do końca 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił dalej, iż po dokonaniu naprawy w 2014 roku i wypłaty jednorazowego odszkodowania w zakresie podłóg lastrykowych w budynku powodów posadowionym na ich nieruchomości położonej w (...) pojawiły się nowe szkody w postaci pęknięć ścian, podłóg. Stwierdzono samo zamykanie się drzwi i okien, dalszy przechył budynku, który w sposób uciążliwy wpływał na sposób korzystania z budynku. Powodowie wystąpili do (...) Spółki Akcyjnej w J. z wnioskiem o naprawienie szkód górniczych powstałych po 2014 roku na ich nieruchomości. Wyjaśniali, że budynek posadowiony na tej nieruchomości zwiększył swoje pochylenie, co zauważyli w związku z samozamykającymi się drzwiami i oknami, trudnościami w utrzymaniu pionów i poziomów przy wykonywaniu remontów pokoi, problemów przy ustawianiu mebli i innych sprzętów. Zauważali również pochył posadzek. Pozwana wszczęła postępowanie o naprawienie szkód górniczych na nieruchomości powodów, w trakcie którego dokonała oględzin budynku posadowionego na tej nieruchomości. W dniu 6 listopada 2018 r. odbyło się spotkanie pozwanej z powodami, w trakcie którego pozwana zaproponowała powodom wypłatę jednorazowego odszkodowania za szkody górnicze powstałe na ich nieruchomości w związku z prowadzoną przez nią działalnością górniczą w wysokości 250.000 zł. Wysokość ta została wyliczona przez rzeczoznawcę majątkowego na zlecenie pozwanej. Powodowie na spotkaniu nie podjęli decyzji w zakresie wyrażenia zgody na proponowaną wysokość odszkodowania przez pozwaną. W piśmie z dnia 21 czerwca 2019 r. skierowanym do powodów pozwana ponownie zaproponowała powodom wypłatę jednorazowego odszkodowania za szkody górnicze powstałe na ich nieruchomości w związku z prowadzoną przez nią działalnością górniczą w wysokości 250.000 zł. Powodowie nie wyrazili zgodę na wypłatę odszkodowania w w/w wysokości uznając ją za zaniżoną w stosunku do wysokości powstałej szkody. W 2020 roku powodowie zlecili rzeczoznawcy majątkowemu ustalenie wysokości jednorazowego odszkodowania za szkody powstałe na ich nieruchomości w związku działalnością gospodarczą pozwanej. Rzeczoznawca majątkowy ustalił tą wysokość na kwotę 365.000 zł, jako wartość odtworzeniowa budynku posadowionego na ich nieruchomości. Pismem z dnia 30 czerwca 2020 r. powodowie poinformowali pozwaną, że zaproponowana przez nią wysokość jednorazowego odszkodowania za szkody występujące w budynku mieszkalnym stanowiącym ich własność jest zaniżona i nie odpowiada rzeczywistej szkodzie poniesionej przez nich wskutek prowadzonej przez nią działalności eksploatacyjnej. Poinformowali również, że w związku z wyczerpaniem się możliwości negocjacji skierują sprawę na drogę postępowania sądowego.

Dalej Sąd Okręgowy ustalił, iż należne powodom odszkodowanie za szkody powstałe na ich nieruchomości w związku z działalnością górniczą pozwanej wynosi kwotę 393.976,34 zł jako wartość odtworzeniowa budynku mieszkalnego powodów pomniejszona o stopień naturalnego zużycia. Budynek nie klasyfikował się do wypłaty odszkodowania za trwałe wychylenie od pionu z powodu przeciążenia konstrukcji nośnej budynku oraz jego nie przystosowania do IV kategorii wpływów górniczych. Szkody powstałe na nieruchomości powodów w związku z działalnością górniczą pozwanej to przede wszystkim wychylenie budynku posadowionego na tej nieruchomości powodujące spękania ścian i podłóg, mimo ich naprawy w 2014 roku, powodujące samoistne zamykanie się drzwi i okien, powodujące problemy w prawidłowym użytkowaniu budynku zgodnie z jego funkcją.

W tak ustalonym stanie faktycznym, w zakresie spornym pomiędzy stronami na podstawie opinii sporządzonej przez biegłej sądowej R. Ż., którą Sąd Okręgowy podzielił i co szeroko uzasadnił, Sąd ten uznał powództwo za zasadne niemalże w całości.

Wskazał Sąd Okręgowy, że dochodzone przez powodów roszczenie wynikało z faktu wystąpienia szkody na ich nieruchomości spowodowanej ruchem zakładu górniczego pozwanej znajduje oparcie w art. 435 k.c. i art. 144 Prawa geologicznego i górniczego. Spór w sprawie w istocie sprowadził się do ustalenia wysokości szkody i w związku z tym wysokości należnego powodom odszkodowania oraz ustalenia czy w zakres szkody weszła również szkoda, które wystąpiła w podłogach lastrykowych w budynku posadowionym na nieruchomości powodów w związku z podpisaniem ugody z dnia 3 lutego 2014 r. i wypłaceniem na jej podstawie na rzecz powodów odszkodowania za te podłogi oraz szkoda w postaci wychylenia budynku, w związku z tym że powód w ugodzie z dnia 3 lutego 2014 r. zrzekł się wszelkich roszczeń związanych ze szkodami górniczymi wstępującymi w/w budynku w momencie podpisania ugody. Zauważył Sąd Okręgowy, że wszystkie szkody które powstały po 2014 roku, a zatem po ich naprawie przez pozwaną w 2014 roku związane były z pochyleniem bryły budynku powodów, co z kolei pozostaje w związku z pochyleniem terenu w związku z działalnością górniczą pozwanej. Spękania podłóg i ścian mimo, że naprawione pojawiły się na nowo w związku z wychyleniem budynku od pionu. Szkoda w postaci wychylenia budynku i co za tym dalej idzie pochyleniem posadzek zgodnie z ugodą w dniu 21 czerwca 2013 r. wyodrębniono do późniejszego rozpatrzenia po przejściu kolejnych eksploatacji. Zdaniem Sądu Okręgowego zatem wychylenie budynku z jego pionu i związane z tym wychylenie posadzek skoro zostało wyodrębnione do późniejszego rozpatrzenia nie mogło być przedmiotem ugody z dnia 3 lutego 2014 r. skoro eksploatacja górnicza w okolicy nieruchomości powodów przez pozwaną nadal trwała, a nawet była projektowana do 2051 roku. Zauważyć również należy, że ugoda z dnia 3 lutego 2014 r. była konsekwencją zgodnego stanowiska stron zawartego w ugodzie z dnia 21 czerwca 2013 r., gdzie strony wspólnie zgodziły na wypłatę jednorazowego odszkodowania za popękane podesty lastriko. Gdyby przyjąć stanowisko pozwanej, że powodowie zrzekli się wszystkich roszczeń w zakresie naprawienia szkód powstałych do dnia 3 lutego 2014 r. oznaczałoby to również, że zrzekli się również tych, które zostały objęte ugodą z dnia 21 czerwca 2013 r. Mimo to pozwana do końca 2014 roku dokonała napraw szkód powstałych na nieruchomości powodów. Zgodnie z art. 65 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy aniżeli opierać się na jej dosłownymi brzmieniu. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że powód w ugodzie z dnia 3 lutego 2014 r. nie rzekł się roszczeń związanych z wychyleniem budynku. W zakresie podestów z lastriko natomiast, nawet nie przyjmując do wyliczeń konieczności ich naprawy, za które powodowie otrzymali od pozwanej odszkodowanie, to i tak przeprowadzenie naprawy budynku przewyższałoby jego wartość, zwłaszcza że w związku z pochyłem budynku konieczna była by jego uprzednia pionizacja. Tym samym powodowie słusznie wystąpili przeciwko pozwanej o naprawienie szkód górniczych powstałych na ich nieruchomości poprzez wypłatę jednorazowego odszkodowania stanowiącego równowartość wartości odtworzeniowej budynku pomniejszonego o stopień jego naturalnego zużycia oraz pomniejszonego o wartość ewentualnych wad budowlanych. W/w wartość ustalił powołany w sprawie biegły w sporządzonej przez siebie opinii na kwotę 393.976,34 zł, którą Sąd Okręgowy uznał za wiarygodną i zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie.

O odsetkach za opóźnienie Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.p.c. i 316 k.p.c. tj. od dnia ogłoszenia wyroku, które miało miejsce w dniu 13 października 2022 r. Odsetki ustawowe za opóźnienie, których powodowie żądali za okres poprzedzający ogłoszenie wyroku w sprawie Sąd Okręgowy oddalił. W niniejszej sprawie dopiero przeprowadzone w całości postepowanie dowodowe wykazało wysokość szkody. Z tej przyczyny data miarodajna dla ustalenia rozmiarów szkody była zarazem najwcześniejszą możliwą datą początku naliczania odsetek i odpowiadała dacie ogłoszenia wyroku w sprawie. Zauważyć należy, że momencie wytoczenia powództwa roszczenie powodów okazałoby się częściowo nie zasadne. Dopiero wzrost cen w 2022 roku spowodował, że dochodzone przez nich odszkodowanie nie tylko było w pełni zasadne ale również było zasadne w większej części. Wskazać również należy, że przyznanie odsetek od odszkodowania ustalonego według cen z daty orzekania za okres poprzedzający tę datę, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania dłużnika kosztem wierzyciela. Ustalenie odszkodowania następuje z chwilą wydania wyroku, w którym się o nim rozstrzyga, co koresponduje z wyrażoną w art. 316 § 1 k.p.c. zasadą uwzględnienia przez Sąd Okręgowy przy wyrokowaniu stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy. Odszkodowanie ustalone według cen z daty wyrokowania, staje się wymagalne z datą wyrokowania i dopiero od tej daty dłużnik pozostaje w opóźnieniu uzasadniającym zapłatę odsetek. Skoro zatem wysokość szkody powodów został ustalona w oparciu o uzupełniającą opinię biegłego sporządzoną dopiero w toku niniejszego postępowania, odsetki winny być zasądzone od daty wyrokowania. Podobne stanowisko wyrażone zostało przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 września 2017 r. I CSK 15/17.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążając nimi w całości przegrywającą sprawę stronę pozwaną, jako że pozwani jedynie w niewielkim zakresie przegrali proces tj. w zakresie żądania odsetek ustawowych za okres poprzedzający ogłoszenie wyroku w sprawie. O kosztach sądowych orzeczono na mocy art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 i art. 96 ust. 1 pkt 12 u.k.s.c.

Apelację od tegoż wyroku wnieśli powodowie zaskarżając, go w części tj. w pkt 2 sentencji wyroku w zakresie, w którym Sąd pierwszej instancji oddalił roszczenie powodów co do odsetek od zasądzonej należności głównej za okres poprzedzający wydanie wyroku w niniejszej sprawie, tj. odsetek od kwoty: 250.000 zł za okres od 21 czerwca 2019 r. do dnia 12 października 2022 r.; 115.000 zł za okres od 7 września 2020 r. do dnia 12 października 2022 r. i 28.976,34 zł za okres od 27 września 2022 r. do dnia 12 października 2022 r. zarzucając:

naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 455 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż datą wymagalności roszczenia o odsetki od należności głównej jest dzień wydania wyroku, a w konsekwencji powyższego uznanie, że pozwany nie opóźniał się ze spełnieniem świadczenia na rzecz powodów, podczas gdy odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej na rzecz powodów należności głównej powinny zostać zasądzone od kwot i dat: 250.000 zł od dnia uznania przez stronę pozwaną zasadności roszczenia powodów o wypłatę jednorazowego odszkodowania, co nastąpiło na etapie postępowania przedsądowego poprzez zaproponowanie przez pozwaną zapłaty powodom kwoty 250.000 zł (pismo pozwanej z dnia 21 czerwca 2019 r.); 115.000 zł od dnia doręczenia pozwu stronie pozwanej tj. od dnia od 7 września 2020 r. do dnia 12 października 2022 r. bowiem od tego dnia pozwana powzięła wiedzę o wysokości wyliczonego przez rzeczoznawcę majątkowego jednorazowego odszkodowania w kwocie 365.000 zł i 28.976,34 zł od dnia rozszerzenia powództwa przez stronę powodową co nastąpiło na rozprawie w dniu 27 września 2022 r.

Podnosząc te zarzuty powodowie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów dalszych odsetek od zasądzonej solidarnie kwoty 393.976,34 zł liczonych od kwot i za okres: 250.000 zł za okres od 21 czerwca 2019 r. do dnia 12 października 2022 r.; 115.000 zł za okres od 7 września 2020 r. do dnia 12 października 2022 r. i 28.976,34 zł za okres od 27 września 2022 r. do dnia 12 października 2022 r. oraz o zasądzenie solidarnie na rzecz powodów od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powodów i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja powodów nie jest zasadna.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo, w granicach zakreślonych art. 233 § 1 k.p.c., ocenił zebrany materiał dowodowy i trafnie przyjął odpowiedzialność pozwanej za powstałą szkodę w nieruchomości powodów w oparciu o w prawidłowo ustalonej wysokości wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku.

Powodowie zaskarżyli wyrok Sądu pierwszej instancji w zakresie w jakim Sąd ten oddalił roszczenie powodów co do odsetek od zasądzonej należności głównej za okres poprzedzający wydanie wyroku przez tenże Sąd. Zdaniem powodów odpowiedzialność z tytułu szkód górniczych ma charakter odpowiedzialność deliktowej (art. 415 k.c.) i w konsekwencji postawienie wierzytelności z tego tytułu w stan wymagalności wymaga wykonania przez wierzyciela uprawnienia prawo kształtującego, o jakim mowa w art. 455 k.c. Tymże działaniem wierzyciela jest nic innego jak właśnie wezwania dłużnika do wykonania zobowiązania, bądź doręczenie odpisu pozwu, czy też pisma procesowego zawierającego rozszerzenie powództwa.

Odnosząc się do zarzutów apelacji powoda należy wskazać, iż w wypadku współczesnego zakładu górniczego jest oczywiste, na co wskazuje bardzo obszerne orzecznictwo i powszechne stanowisko doktryny, że należy do przedsiębiorców wprawianych w ruch siłami przyrody i między tym ruchem a szkodą lub prawdopodobną szkodą występuje adekwatny związek przyczynowy co uzasadnia odwołanie się do art. 435 k.c. oraz art. 144 prawa geologicznego i górniczego (tak m.in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 257/17).

Nadto należy podnieść, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, iż odsetki za opóźnienie są rekompensatą dla wierzyciela za uniemożliwienie mu korzystania z należnych mu środków pieniężnych. Spełniają one funkcję waloryzacyjną, ale przede wszystkim odszkodowawczą (wyroki Sądu Najwyższego z 29 maja 2000 r., III CKN 823/98; z 16 kwietnia 2009 r., I CSK 524/08, OSNC-ZD 2009/4/106 i z 7 lipca 2011 r., II CSK 635/10). Nie mogą zatem wraz z kwotą zasądzonego odszkodowania przewyższać wysokości wyrządzonej szkody, co nie powinno mieć miejsca szczególnie w przypadku odpowiedzialności na zasadzie ryzyka kształtującej odpowiedzialność zakładu górniczego za szkody. Przyjęcie więc prawa do odsetek dopiero z chwilą wykrystalizowania się świadczenia pieniężnego jako zobowiązania dłużnika pozwala wykluczyć taką sytuację. Najczęściej chwila ustalenia prawa do odszkodowania pieniężnego jest zbieżna z wyrokowaniem w sprawie, wtedy bowiem określona staje się wysokość odszkodowania należnego poszkodowanemu. Data wyroku jest więc z zasady datą wymagalności świadczenia pieniężnego dłużnika, tym bardziej, jeśli zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania jest ustalana przez sąd według cen z chwili orzekania. Przyjęcie stanowiska wskazującego jako chwilę wymagalności roszczenia pieniężnego, w przypadku szkód górniczych, dzień ustalenia jego wysokości przez sąd w wyroku przekonuje dodatkowo z innych przyczyn. Po pierwsze, odpowiada ono istocie wymagalności roszczenia oraz obowiązku naprawienia szkód górniczych na podstawie przepisów prawa górniczego. Po drugie, wymagalność roszczenia jako prawa podmiotowego może dotyczyć tylko żądania przez wierzyciela od dłużnika konkretnego zachowania. Po trzecie, z ekonomicznego punktu widzenia pozwala ono na sprawiedliwsze rozłożenie między stronami ryzyka prowadzenia sporu o naprawienie szkody, zwłaszcza w okolicznościach, kiedy nie wiadomo od początku, czy zasadne będzie przywrócenie do stanu poprzedniego, czy też odszkodowanie pieniężne, a wybór rodzaju świadczenia nie zależy od wierzyciela. Po czwarte, co jest wnioskiem ogólniejszym, w razie uznania wymagalności zobowiązania pieniężnego dłużnika z chwilą wyrokowania unika się, w razie zasądzenia odsetek, że zasądzone odszkodowanie wraz z odsetkami przewyższy wysokość wyrządzonej szkody (wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 2021 r. V CSKP 54/21).

Stanowisko to przywołał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 października 2022 r., I CSK 1763/22, a Sąd Apelacyjny stanowisko to w całości, w okolicznościach niniejszej sprawy, podziela wobec ustalenia wysokości należnego powodom odszkodowania przez Sąd pierwszej instancji wg cen z daty wyrokowania.

Sąd ten orzekając o należnych ustawowych odsetkach za opóźnienie uwzględnił zasadnie to, że dopiero wzrost cen w 2022 roku spowodował, iż dochodzone przez powodów odszkodowanie stało się w pełni zasadne oraz to, że stało się zasadne w większej części co powodowie w apelacji pomijają. Podnieść należy także, iż stanowisko powodów o bezsporności odszkodowania w kwocie 250.000 zł wobec zaproponowania przez pozwaną ugody w takiej wysokości pomija to, że wobec nie zawarcia przez strony ugody i kwestionowania przez pozwaną w toku procesu wysokości dochodzonego odszkodowania wysokość należnego powodom odszkodowania była sporna między stronami. Należne powodom odszkodowanie zostało wyliczone ostatecznie dopiero przez biegłą w sporządzonej opinii w toku niniejszej sprawy, a którą to opinię Sąd pierwszej instancji podzielił.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało oddalić apelację powodów jako niezasadną na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądzając od powodów na rzecz pozwanej kwotę 4.050 zł.

SSA Tomasz Pidzik