Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Witold Nowakowski (spr.)
Sędziowie	SSA Alicja Kolonko SSA Wojciech Bzibziak
Protokolant	Agnieszka Turczyńska

Przy udziale –

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014r. w Katowicach

sprawy z odwołania A. K. (1) (A. K. (1))

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego A. K. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku

z dnia 25 lutego 2013r. sygn. akt IX U 1307/12

oddala apelację.

/-/ SSA A.Kolonko /-/ SSA W.Nowakowski /-/ SSA W.Bzibziak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1123/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w oparciu
o oceny lekarza orzecznika i komisji lekarskiej odmówił A. K. (1) prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odwołaniu A. K. (1) domagał się zmiany zaskarżonej decyzji podnosząc,
iż orzeczenie komisji lekarskiej jest całkowicie błędne.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku ustalił, że A. K. (1) w dniu 4 lipca 1988 r. uległ wypadkowi przy pracy. W dniu 27 kwietnia 2012 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do dalszej renty wypadkowej.

Biegli lekarze: pulmonolog, neurolog i ortopeda rozpoznali u ubezpieczonego: przebyty w dniu 4 lipca 1988 r. uraz zgnieceniowy klatki piersiowej z mnogimi złamaniami obustronnymi żeber, oraz odmę opłucnową ze stłuczeniem płuc i serca, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, przebyty uraz komunikacyjny w 1993 r., żylaki kończyny dolnej prawej, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym bez ograniczenia funkcji i bez patologii korzeniowej oraz zespół bólowy lędźwiowy bez ograniczenia funkcji
i bez patologii korzeniowej. Zdaniem biegłych ubezpieczony nie jest całkowicie ani częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 4 lipca 1988 r.
W badaniu fizykalnym i radiologicznym występują objawy typowe dla POCHP. Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest chorobą samoistną a powodem jej wystąpienia było palenie papierosów, którego ubezpieczony zaprzestał przed 2 laty. Pozostałe schorzenia i zmiany nie pozostają w związku przyczynowym ani czasowym z wypadkiem z 1988 r.

Powyższych ustaleń dokonał Sąd Okręgowy na podstawie akt rentowych ubezpieczonego i opinii biegłych lekarzy: neurologa K. S., ortopedy E. M. i pulmonologa A. O..

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy odwołał się ogólnie do przepisów ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1674 z późn. zm.) oraz art. 57 ustawy
z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
i stwierdził, że brak uzasadnionych podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty
z tytułu wypadku przy pracy. Opinia biegłych jest logiczna, przekonywująco uzasadniona, oparta na wynikach badań a pełnomocnik ubezpieczonego pomimo zobowiązania do ustosunkowania się, nie złożył do opinii żadnych merytorycznych zastrzeżeń.

Z tych przyczyn odwołanie zostało oddalone.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł pełnomocnik ubezpieczonego, zarzucając niewyjaśnienie wszystkich istotnych elementów sprawy a w szczególności przyjęcie, iż opinia w sprawie wypełnia istotne elementy opinii gdzie uszkodzenia powypadkowe nie są brane pod uwagę, a ta okoliczność obrażeń wypadkowych winna być wzięta przez Sąd pod uwagę z urzędu.

Wniósł o uchylenie zapadłego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, jedynie z ostrożności procesowej wniósł o zmianę zapadłego wyroku i przyznanie ubezpieczonemu przynajmniej częściowej niezdolności do pracy
w związku z wypadkiem w pracy w dniu 4 lipca 1988 r.

Na uzasadnienie skarżący podniósł, że teza skierowana do biegłych dotyczyła tego, czy ubezpieczony jest całkowicie, bądź częściowo niezdolny do pracy w związku
z wypadkiem w pracy. Konstrukcja opinii została zaś oparta o to, że obecny stan zdrowia odwołującego jest w pełni związany z paleniem papierosów albowiem to POCHP jest chorobą samoistną i nie ma żadnego związku z wypadkiem w pracy.

Ta opinia w żaden sposób nie odnosiła się do tego, z jakich powodów to wypadek nie ma żadnego związku z obecnym stanem zdrowia. Jest to oczywista nieprawda, albowiem przyczyną obecnego stanu zdrowia jest tylko i wyłącznie zdarzenie w postaci wypadku
w pracy.

Odwołujący liczy sobie 53 lata, przez 25 lat był uznawany za niezdolnego do pracy, przedstawiał takie same wyniki badań lekarskich i decyzje lekarzy orzeczników były
w całości honorowane i przekazywane do realizacji. Nie sposób uznać, iż biorąc pod uwagę te same wyniki można wydać inną decyzję niż te, które przez taki okres czasu decydowały
o uznaniu za wystarczające o orzeczeniu niezdolności do pracy.

Przyjmowanie, iż to palenie papierosów było przyczyną, iż w chwili obecnej podstawą, iż odwołujący wyzdrowiał i nie był niezdolny do pracy mogłoby być decydujące
o stwierdzeniu niezdolności do pracy. Fakt, iż w chwili obecnej odwołujący leczy się bardzo intensywnie u lekarzy stosownych specjalności wskazuje, iż jest niezdolny do pracy przynajmniej częściowo.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy przeprowadził dostateczne postępowanie dowodowe, które daje podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia sporu.

Mimo, iż Sąd Okręgowy w tezie postanowienia dowodowego skierowanej do biegłych lekarzy nie zawarł podstawowego pytania, a mianowicie: czy w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiła istotna poprawa, w związku z którą nie jest już, w związku
z wypadkiem przy pracy z 4 lipca 1988 r., częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego inna okoliczność faktyczna decyduje o treści rozstrzygnięcia. Poza sporem pozostaje bowiem, że A. K. (1) od 13 lat jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza w zakładzie ślusarskim. Nadto, Poradnia Medycyny Pracy w dniu 18 stycznia 2012 r. stwierdziła zdolność ubezpieczonego do wykonywania takiej pracy w pełnym wymiarze czasu, określając ją jako średniociężką pracę fizyczną.

Należy dodać, że prawo do renty wypadkowej ubezpieczony nabył pod rządami ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jedn. tekst Dz. U. Nr 30 z 1983 r. poz.144 z późn. zm.) oraz 24 ustawy
z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40
z 1982 r. poz.267 z późn. zm.), który definiował instytucję III grupy inwalidów przez odniesienie stanu zdrowia ubezpieczonego do wykonywania „dotychczasowego zatrudnienia”. Jednak już poczynając od 1 września 1997 r., z mocy ustawy z dnia
28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym. (Dz. U. Nr 100 z 1996 r. poz.461), pojęcie inwalidztwa zostało zastąpione instytucją niezdolności do pracy, która przyjęła odmienne kryterium – zdolności do pacy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Instytucja ta obwiązuje nadal, jako przeniesiona do ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W niniejszej sprawie zastosowanie mają: art.25 ust.2 i 3 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jedn. tekst
Dz. U. Nr 30 z 1983 r. poz.144 z późn. zm.), stosowane z mocy art. 49a ust. 2 przepisów ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1674 z późn. zm.) oraz art. 12 ust. 1 i 3 ustawy
z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie
z którymi: niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Do rozstrzygnięcia pozostawało zatem, czy A. K. (1) nadal, w związku
ze skutkami wypadku przy pracy z 4 lipca 1988 r. jest osobą, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Skoro zaś ubezpieczony, od 13 lat wykonuje w pełnym wymiarze czasu średniociężką pracę fizyczną ślusarza, to także w ocenie Sądu Apelacyjnego brak podstaw do twierdzenia, że A. K. (1) nadal winien pobierać sporne świadczenie. Przeciwnie, ubezpieczony
w pełni i skutecznie wykorzystuje posiadane kwalifikacje, zatem nie wypełnia podstawowej przesłanki prawa do renty wypadkowej z tytułu niezdolności do pracy.

Natomiast zarzuty podniesione w apelacji sprowadzają się w istocie do nieistotnej
z punktu widzenia przedmiotu sporu polemiki z wnioskami opinii biegłych lekarzy i w żaden sposób nie zwalczają okoliczności, która zatem pozostaje bezsporna: wykorzystywanej od lat zdolności do średniociężkiej fizycznej pracy na stanowisku ślusarza.

Mając na uwadze powyższe, po myśli art.385 kpc orzeczono, jak w sentencji.

/-/ SSA A.Kolonko /-/ SSA W.Nowakowski /-/ SSA W.Bzibziak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek