Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 stycznia 2021 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił odwołanie ubezpieczonego I. R. od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w C. z dnia 13 sierpnia 2020 roku (o symbolu ENP) przyznającej prawo do emerytury, poczynając od 1 lipca 2020 roku, czyli od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek.

Obliczając wysokość emerytury organ rentowy zastosował między innymi przepis
art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem zsumował kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynoszącą 251.977,51 zł i kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego wynoszącą 783.452,67 zł, od uzyskanej sumy odjął kwotę pobranych emerytur wynoszącą 385.687,65 zł, a uzyskaną różnicę podzielił przez średnie dalsze trwanie życia wynoszące 164,4 miesiąca. Ustalona w powyższy sposób wysokość emerytury wyniosła 3.946,12 zł. Tą samą decyzją organ rentowy wstrzymał wypłatę ubezpieczonemu emerytury oznaczonej symbolem ENMS, ponieważ była mniej korzystna od obecnie przyznanej emerytury o symbolu ENP, a wypłacane może być tylko jedno ze świadczeń emerytalnych – wyższe lub wybrane przez świadczeniobiorcę.

Od powyższej decyzji odwołał się I. R., kwestionując ją
w zakresie odliczenia od sumy kwot składek zewidencjonowanych na koncie i kapitału początkowego kwoty pobranych wcześniej przez niego emerytur. Uzasadniając odwołanie ubezpieczony zarzucił nieuwzględnienie przy jej wydawaniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 roku P 20/16, którym stwierdzono, że art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 roku, jest niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dotyczy osób, które przed 1 stycznia 2013 roku nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy. Wskazując na powyższe, odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez ustalenie wysokości przysługującej mu emerytury z pominięciem niekonstytucyjnego przepisu art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej oraz o zasądzenie na jego rzecz od organu rentowego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że wprawdzie
w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 roku (P 20/16) mowa jest przede wszystkim o kobietach urodzonych w 1953 roku, jednak znajduje się on w tożsamej niekorzystnej sytuacji, a co za tym idzie zgodnie z konstytucyjnymi zasadami niedyskryminacji oraz ochrony praw nabytych, jego emerytura powinna zostać przeliczona
w oparciu o to orzeczenie.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony I. R., urodzony (...), w dniu 15 czerwca 2009 roku złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury i organ rentowy decyzją z 17 sierpnia 2009 roku (nr (...)) przyznał mu prawo do żądanego świadczenia, poczynając od (...) roku, czyli od osiągnięcia obniżonego wieku emerytalnego. Po nabyciu prawa do emerytury, ubezpieczony ją pobierał.

Następnie w dniu 27 lipca 2020 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego.
W wyniku rozpoznania tegoż wniosku organ rentowy wydał zaskarżona w niniejszej sprawie decyzję z 13 sierpnia 2020 roku.

Sąd Okręgowy, przytaczając treść przepisów art. 24 i art. 25 ustawy z 17 grudnia
1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity
Dz. U. z 2020 roku, poz. 53 ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 roku, P 20/16, zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny wyraźnie podkreślił zakresowy charakter swojego rozstrzygnięcia, wskazując że dotyczy ono wyłącznie kobiet urodzonych
w 1953 roku, które przed 1 stycznia 2013 roku nabyły prawo do emerytury na podstawie
art. 46 w zw. z art. 29 ustawy emerytalnej, następnie nabyły prawo do emerytury w związku
z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, a podstawę obliczenia tego drugiego świadczenia pomniejszono o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych wcześniej świadczeń emerytalnych.

Tym samym - zdaniem Sądu Okręgowego - skoro I. R. urodził się
(...) roku i jest mężczyzną, to w stosunku do niego przepis art. 25 ust. 1b nie został uznany za niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a tym samym obowiązuje w niezmienionej postaci. W konsekwencji pomniejszenie podstawy przysługującej ubezpieczonemu emerytury powszechnej o sumę kwot pobranych wcześniej emerytury jest prawidłowe.

Mając na względzie przedstawione okoliczności Sąd okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴
§ 1 k.p.c., odwołanie oddalił.

W apelacji od całości zaprezentowanego rozstrzygnięcia ubezpieczony zarzucił Sądowi pierwszej instancji:

- nierozpoznanie istoty sprawy poprzez pominięcie przez Sąd pierwszej instancji dokonania ustalenia mechanizmu przeliczania emerytury ubezpieczonego oraz nieutożsamianie sytuacji ubezpieczonego z uprawnionymi wskazanymi w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. (P 20/16), w którym Trybunał Konstytucyjny
orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej (w brzmieniu obowiązującym do dnia
30 września 2017 r.0 jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP;

- naruszenie art. 32 w związku z art. 33 Konstytucji RP poprzez ograniczenie zakresu stosowania powołanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego wyłącznie do kobiet
z rocznika 1953, a w konsekwencji naruszenie zasady równego traktowania ze względu na zamknięty katalog przesłanek dyskryminacyjnych, czyli poprzez różnicowanie sytuacji kobiet i mężczyzn znajdujących się w tożsamej sytuacji;

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, mający wpływ na jego treść, a to uznanie wymienionego wyroku Trybunału Konstytucyjnego ma wyłączni zastosowanie do kobiet urodzonych w 1953 r., a w konsekwencji błędne uznanie, że pomniejszenie podstawy przysługującej ubezpieczonemu emerytury powszechnej o sumę kwot pobranych wcześniej emerytury jest prawidłowe, co skutkowało niedokonaniem wnioskowanego przeliczenia.

W oparciu o przedstawione zarzuty ubezpieczony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie wysokości emerytury ubezpieczonego z uwzględnieniem wyroku TK z dnia 6 marca 2019 r., czyli z pominięciem przy obliczaniu wysokości świadczenia, niekonstytucyjnego przepisu art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji oraz
o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Strony nie zgłosiły wniosku o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej.

Zatem Sąd drugiej instancji, na mocy ar. 374 k.p.c., rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym, uznając, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji jako własne uznał,
że apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Przypomnieć zatem trzeba, iż przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej wszedł
w życie w dniu 1 stycznia 2013 r. i na jego mocy ubezpieczonym, którzy pobrali emeryturę częściową lub emeryturę na podstawie przepisów art. 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 Karty Nauczyciela, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie
z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Sąd Najwyższy zauważył, że konsekwencją powyższego jest obniżenie wysokości emerytury osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy wcześniej pobrali wymienione świadczenia.

Nie ulega wątpliwości, iż prawo do emerytury powstaje z mocy prawa z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jego nabycia, ale niezbędne jest także potwierdzenie tego prawa w celu uruchomienia wypłaty ustalonego świadczenia w określonej wysokości, które wymaga złożenia stosownego wniosku i jego rozpoznania w stanie prawnym adekwatnym dla jego oceny (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2017 r., III UZP 6/17, OSNP 2018 nr 3, poz. 34; OSP 2019 nr 1, poz. 5, z glosą A. Antonowa). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 stycznia 2022 r. (III USKP 98/21) wskazał, że przy rozpatrywaniu wniosku stosuje się więc przepisy obowiązujące
w chwili jego złożenia, a zatem w odniesieniu do osób, które prawo do emerytury w wieku powszechnym nabyły już pod rządami nowych przepisów i złożyły stosowany wniosek
w celu realizacji tego świadczenia, art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej wywrze swój skutek, przez niekorzystny dla nich sposób wyliczenia emerytury. Niemniej jednak Sąd Najwyższy przekonująco podkreślił, że należy mieć na względzie, iż ubezpieczeni, którzy skorzystali
z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę na długo przed wejściem w życie omawianego przepisu, nie mogli przewidzieć przyszłych konsekwencji wypłaty na ich rzecz świadczeń emerytalnych. Stąd też Trybunał Konstytucyjny, dostrzegając ten problem
w wyroku z dnia 6 marca 2019 r., P 20/16 (OTK-A 2019, poz. 11) stwierdził, niezgodność art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej z art. 2 Konstytucji RP w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w 1953 r., które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w oparciu o art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej można wyodrębnić trzy grupy ubezpieczonych urodzonych w latach 1949-1968. Pierwsza grupa obejmuje osoby, które przeszły na wcześniejszą emeryturę w wieku 55 lat i uzyskały powszechny wiek emerytalny do końca 2012 r. oraz złożyły wniosek o ustalenie emerytury przed 1 stycznia 2013 r. Drugą grupę stanowią osoby, które przeszły na wcześniejszą emeryturę i uzyskały powszechny wiek emerytalny przed końcem 2012 r., lecz z wnioskiem o ustalenie emerytury wystąpiły dopiero po 1 stycznia 2013 r. Trzecia grupa to osoby, które pobierały wcześniejszą emeryturę, ale powszechny wiek emerytalny uzyskały po 1 stycznia 2013 r. i po tym terminie wystąpiły
z wnioskiem o ustalenie emerytury. Do grupy pierwszej nie ma zastosowania art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Zakresem tego przepisu objęte zostały osoby z grupy drugiej i trzeciej. Do grupy trzeciej należą kobiety urodzone w 1953 r., bowiem wiek emerytalny (60 lat) osiągnęły po zmianach dokonanych ustawą nowelizacyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego ubezpieczone urodzone w 1953 r., które zdecydowały się przejść na wcześniejszą emeryturę, nie miały - w momencie podejmowania tej decyzji na podstawie obowiązującego wówczas stanu prawnego - świadomości co do skutków prawnych, jakie może ona wywoływać w sferze ich przyszłych uprawnień z tytułu emerytury powszechnej. Nie mogły przewidzieć, że przejście na emeryturę jeszcze przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, będzie wiązało się z pomniejszeniem zgromadzonego kapitału o pobrane świadczenia. Nie spodziewały się, że wypłacanie świadczeń emerytalnych wpłynie na sposób ustalania wysokości świadczenia w ramach emerytury powszechnej. Dodatkowo Trybunał Konstytucyjny zaznaczył, że kobiety te przez cztery lata mogły realizować swoje uprawnienia w oparciu o obowiązujący przed 2013 r. stan prawny. Natomiast zasady ustalania wysokości świadczeń emerytalnych, wypłacanych kobietom urodzonym w latach 1949-1952, które przeszły na tych samych warunkach na emeryturę wcześniejszą, pozostały niezmienione. Trybunał uwzględnił także regulacje o tzw. przejściowym charakterze, które miały łagodzić skutki wprowadzenia reformy dla niektórych grup ubezpieczonych. Jedną z nich były
osoby urodzone w latach 1949-1968, które mogły przejść na wcześniejszą emeryturę
na starych zasadach, jeżeli spełniły warunki określone w art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej.
Z uwagi na określenie przez ustawodawcę terminu końcowego (31 grudnia 2008 r.),
do którego należało spełnić powyższe przesłanki, z uprawnienia tego mogły skorzystać
tylko kobiety urodzone do końca 1953 r. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, przepis
nie objął mężczyzn, gdyż nie mogli osiągnąć wieku emerytalnego 60 lat w powyższym terminie.

Uwzględniając przedstawioną argumentację, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 maja 2021 r. (III USKP 52/21) trafnie uznał, że w stosunku do mężczyzn urodzonych w latach 1949-1953, którzy spełnili warunki przejścia na emeryturę nauczycielską bez względu na wiek w ciągu dziesięciu lat od dnia 1 stycznia 1999 r. na podstawie art. 88 ust. 2a ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1762 ze zm.), potrąceniu podlegają wyłącznie kwoty emerytur w wieku obniżonym wypłaconych po osiągnięciu przez ubezpieczonych wieku uprawniającego do nabycia emerytury w wieku powszechnym (art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej). Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Najwyższy przyjął, że nie ulega wątpliwości, że w takiej samej sytuacji prawnej jak kobiety urodzone w 1953 r. są mężczyźni urodzeni w latach 1949-1953 i mający prawo do emerytury nauczycielskiej (art. 32 ustawy emerytalnej). Jakkolwiek wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 6 marca 2019 r., P 20/16, odnosi się wprost wyłącznie do kobiet urodzonych w 1953 r., to wynikający z tego orzeczenia standard konstytucyjny w zakresie wykładni
art. 2 Konstytucji RP w kontekście ingerencji prawodawcy w uzasadnione prawnie oczekiwania osób pobierających emerytury w wieku obniżonym co do zasad kształtowania wysokości ich świadczeń po uzyskaniu prawa do emerytury w wieku powszechnym, ma zastosowanie także do mężczyzny, który - jak podkreślił Sąd Najwyższy - nabył abstrakcyjnie prawo do emerytury w wieku powszechnym dopiero w marcu 2017 r. a w chwili przejścia na emeryturę w wieku obniżonym nie mógł spodziewać się tego, że decyzja ta spowoduje obniżenie świadczenia powszechnego (por. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia
18 stycznia 2022 r., III USKP 98/21).

Przypomnieć przy tym należy, iż zgodnie z art. 8 ustawy zasadniczej, Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio. Nie może ulegać wątpliwości, iż adresatem tej normy są przede wszystkim sądy sprawujące wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji RP), zaś sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP). Jak trafnie wskazuje Sąd Najwyższy, również art. 193 ustawy zasadniczej nie nakłada na sąd obowiązku zwracania się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności aktu normatywnego z ustawą zasadniczą, jeżeli od odpowiedzi
na pytanie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Stosowanie Konstytucji nie jest więc zastrzeżone wyłącznie dla Trybunału Konstytucyjnego (art. 188 ust. 1 Konstytucji RP), ale należy również do sądów, zarówno w przypadku zaistnienia luki
w prawie, jak i wówczas, gdy sąd dojdzie do przekonania, że przepis ustawy jest niezgodny
z Konstytucją i nie powinien być zastosowany w konkretnej sprawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2017 r., I UK 325/16). W tym przypadku nie chodzi
więc o przeprowadzanie przez sąd powszechny, niejako w zastępstwie Trybunału Konstytucyjnego, oceny konstytucyjności przepisów ustawowych, lecz o ewentualną „odmowę zastosowania” przepisów, które są niezgodne (zwłaszcza w sposób oczywisty)
z przepisami (wzorcami) Konstytucji RP (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98; z dnia 19 kwietnia 2000 r., II CKN 272/00, z dnia 29 sierpnia 2001 r., III RN 189/00 oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r.,
III ZP 12/01).

Nie narusza to kompetencji właściwej dla Trybunału Konstytucyjnego, gdyż formalnie przepis ten w dalszym ciągu pozostaje w systemie prawnym i może być stosowany przez inne sądy orzekające w takich samych sprawach. Należy jednak zaznaczyć, że - z uwagi na bezpieczeństwo obrotu prawnego kształtowanego również przez indywidualne akty stosowania prawa, jakimi są orzeczenia sądowe - odmowa zastosowania przepisu ustawy może nastąpić wyłącznie w wypadku, gdy sąd rozpoznający sprawę nie ma wątpliwości
co do niezgodności tego przepisu z Konstytucją, a sprzeczność ma charakter oczywisty, inaczej mówiąc, gdy zachodzi – na co konsekwentnie powołuje się ubezpieczony – sytuacja oczywistej niekonstytucyjności przepisu.

Tego rodzaju zapatrywanie wyrażone zostało również w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2018 r., I FSK 1523/17).

Biorąc pod uwagę powyższe poglądy prawne, Sąd Apelacyjny uznał zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej za uzasadniony, gdyż Sąd ten nie uwzględnił, że skarżący skorzystał z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę w wieku 60 lat ze względu na pracę w warunkach szczególnych, którą to emeryturę pobierał od dnia (...) r. Zdaniem Sądu drugiej instancji sytuacja prawna skarżącego była więc analogiczna, jak kobiet urodzonych w 1953 r. i powinna mieć do niego odpowiednie zastosowanie wykładnia zaprezentowana w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r., P 20/16.

Dodać przy tym należy, iż dla ubezpieczonego (urodzonego (...)) wiek emerytalny oznaczony został przez art. 24 ust. 1b pkt 2 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., na 65 lat i 6 miesięcy, natomiast po raz pierwszy wniosek o przyznanie emerytury w związku z ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego złożył 27 lipca 2020 r. Wskazania w tym miejscu wymaga, że art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej został wprowadzony ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 637), a co istotniejsze wszedł w życie 1 stycznia 2013 r. Zaznaczyć także należy, że ustawa wprowadzająca zmianę nie zawierała przepisów
o charakterze przejściowym, toteż nowy przepis miał zastosowanie od dnia wejścia
w życie. Uwzględnić też trzeba, że prawo do emerytury powstaje z mocy prawa
z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jego nabycia, ale niezbędne
jest także potwierdzenie tego prawa w celu uruchomienia wypłaty ustalonego
świadczenia w określonej wysokości, które wymaga złożenia stosownego wniosku
i jego rozpoznania w stanie prawnym adekwatnym dla jego oceny (por. uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2017 r., III UZP 6/17). Zatem tego,
że przy rozpatrywaniu wniosku stosuje się przepisy obowiązujące w chwili jego
złożenia, a zatem w odniesieniu do osób, które prawo do emerytury w wieku
powszechnym nabyły już pod rządami nowych przepisów i złożyły stosowany
wniosek w celu realizacji tego świadczenia, art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej znajduje zastosowanie.

Tak więc, Sąd drugiej instancji, podzielając zaprezentowana wyżej wykładnię prawa, uznał, że skoro ubezpieczony skorzystał z przysługującego mu uprawnienia przejścia na wcześniejszą emeryturę na długo przed wejściem w życie przepisu art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, i w chwili przejścia na emeryturę wcześniejszą, czyli w 2009 r., nie mógł się spodziewać, że decyzja ta będzie miała wpływ na sposób ustalenia wysokości świadczenia
w ramach emerytury powszechnej, to przy wyliczeniu podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonego potrąceniu podlegają wyłącznie kwoty emerytury w wieku obniżonym wypłacone po osiągnięciu przez ubezpieczonego wieku uprawniającego do nabycia emerytury w wieku powszechnym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł reformatoryjnie, jak w punkcie 1 sentencji, zaś dalej idące żądanie apelacji oddalił, na mocy art. 385 k.p.c., w punkcie 2 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na mocy 100 zd. 1 k.p.c., mając
na względzie ostateczny wynik postępowania.

/-/SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA Marek Procek /-/SSA Antonina Grymel

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ssssssDół formularza