Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 września 2010r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił (...) Z. O. M.O.Spółce Jawnej
w T. (zwanej dalej Spółką) wydania zaświadczenia o niezaleganiu
w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FPiFGŚP) wobec uznania istnienia zaległości na koncie płatnika z tytułu składek:

-

na ubezpieczenia społeczne za okres od czerwca 2009r. do czerwca 2010r.,

-

na ubezpieczenie zdrowotne za okres od lutego 2010r. do czerwca 2010r.,

-

na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od grudnia 2009r. do czerwca 2010r.

W odwołaniu od tej decyzji Spółka zarzuciła prawdopodobne błędy księgowania wpłat oraz niezgodność z prawdą kwoty zadłużenia wskazanej w decyzji.

Podała, że przyjmując za wyjściowe saldo zaległości ustalone przez sam organ rentowy w decyzji z 25 września 2006r. znak (...) uważa, iż:

-

zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne za miesiące od marca do maja, lipiec, sierpień i grudzień 2002r., cały rok 2003 oraz miesiące od stycznia do marca i maj 2004r., objęte tytułami wykonawczymi szczegółowo wymienionymi w odwołaniu, zostały w całości spłacone (zrealizowane przez bank), zaś

-

zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za miesiące od maja do sierpnia, listopad i grudzień 2002r., cały rok 2003 z wyłączeniem miesiąca sierpnia oraz okres od stycznia do kwietnia 2004, a także

-

zaległości z tytułu składek na FPiFGŚP za miesiące od kwietnia do sierpnia, październik
i grudzień 2002r., cały rok 2003 z wyłączeniem miesiąca sierpnia, miesiące od stycznia do marca 2004r. i kwiecień 2005 zostały zrealizowane w drodze egzekucji przez Urząd Skarbowy w latach 2006-2007.

Zarzuciła, że organ rentowy popełnił błędy w księgowaniu wpłat i wniosła
o wyjaśnienie sposobu zaksięgowania wpłaty dokonanej przez komornika sądowego w dniu
1 czerwca 2006r., a także wpłat z 24 sierpnia 2010r. oraz 26 sierpnia 2010r., wreszcie wyjaśnienia - co z dublowanymi wpłatami, pobranymi kosztami egzekucyjnymi, odsetkami itp.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując dotychczasowe stanowisko i dodając, że w rozliczeniu konta płatnika uwzględnił całość wykazanych
w odwołaniu zrealizowanych tytułów egzekucyjnych, a także całość wpłat dokonanych przez komornika sądowego na łączną kwotę 16.138,85 zł.

Wyrokiem z 20 listopada 2013r. sygn. VIII U 2275/10 Sąd Okręgowy – Sąd Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach zmienił zaskarżoną decyzję, zobowiązując organ rentowy do wydania Spółce zaświadczenia o niezaleganiu w płatności składek na dzień
23 września 2010r. Zasądził także od organu rentowego na rzecz Spółki kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Ustalenia o braku zaległości z tytułu składek na koncie Spółki na dzień wydania zaskarżonej decyzji Sąd I instancji dokonał w oparciu o kilkakrotnie uzupełnianą opinię biegłego sądowego z zakresu prawa pracy, ubezpieczeń społecznych, emerytur i rent M. L. (1).

Na skutek uwzględnienia apelacji organu rentowego, wyrokiem z 5 marca 2015r. sygn. III AUa 605/14 Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił zaskarżony wyrok, przekazując sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie
o kosztach instancji odwoławczej.

Opinię biegłego M. L., wobec jej licznych wad i zawartych w niej uchybień, Sąd Apelacyjny uznał za nieprzydatną w sprawie, uznając także za bezcelowe kolejne jej uzupełnianie.

Podkreślił Sąd Apelacyjny, że wydając opinię biegły nie uwzględnił zarzutów organu rentowego, wskazującego na błędne wpłacenie szeregu kwot na konto Spółki i późniejsze ich przeksięgowanie na indywidualne konto Z. O. (2) w okresie objętym kontrolą Sądu. Brak jest zatem, zdaniem Sądu Apelacyjnego, dostatecznych ustaleń co do istnienia bądź nieistnienia na koncie Spółki zaległości składkowych według stanu na dzień złożenia wniosku.

Wskazał też Sąd Apelacyjny na błędy biegłego związane z zastosowaniem niewłaściwego stanu prawnego, a mianowicie:

-

oparcie rozliczenia konta płatnika w całości na przepisach rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, wypłaconych zasiłków z ubezpieczeń chorobowego i wypadkowego, zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych oraz kolejności zaliczania wpłat składek na poszczególne fundusze (Dz.U. nr 165 z 1998r. poz. 1197 ze zm.), mimo że od
22 maja 2008r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18.04.2008r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. nr 78 z 2008r.
poz. 465),

-

nieprawidłowe ustalenie wysokości odsetek za zwłokę w opłaceniu składek (wprawdzie bowiem zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (ustawy o s.u.s.) od nieopłaconych w terminie składek należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych w ustawie z dnia 29.08.1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednol. Dz.U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) (Ordynacji), jednak zasady te doznają modyfikacji zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1a ustawy o s.u.s., który od 1 stycznia 2003r. do 30 czerwca 2004r. stanowił, iż odsetek za zwłokę nie nalicza się, jeżeli ich wysokość nie przekraczałaby 2,00 zł, zaś od 1 lipca 2004r. podwyższa tę kwotę do 6,60 zł. Natomiast według art. 54 § 1 pkt 5 Ordynacji
w brzmieniu obowiązującym od 5 kwietnia 2001 r. do 31 grudnia 2002r. odsetek za zwłokę nie nalicza się jeżeli ich wysokość nie przekraczałaby 2,00 zł, zaś w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003r. - jeżeli wysokość odsetek nie przekraczałaby trzykrotności wartości opłaty dodatkowej pobieranej przez „Pocztę Polską” za polecenie przesyłki listowej - to jest 6,60 zł.

Zatem podwyższenie progu nienaliczania odsetek od składek zostało dokonane w ustawie
o s.u.s. dopiero od 1 lipca 2004r., podczas gdy - zgodnie z Ordynacją - w sprawach podatkowych obowiązywało już od 1 stycznia 2003r.),

-

błędne powoływanie się przez biegłego na uregulowania ustawy z dnia 17.12.1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która w sprawie nie znajduje żadnego zastosowania.

Z uwagi na wskazane uchybienia uznał Sąd Apelacyjny za niezbędne ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości, w szczególności ponowienie dowodu
z opinii biegłego z zakresu finansów, rachunkowości albo księgowości na ustalenie – czy na dzień 22 września 2010r. zgodnie z obowiązującymi w spornym okresie postanowieniami prawa materialnego (uwzględniając dokonane przed tą datą zmiany w stanie konta) Spółka zalegała
z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 15 listopada 2016r. sygn.
VIII U 617/15 Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach ponownie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do wydania Spółce zaświadczenia o niezaleganiu w płatności składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dzień 23 września 2010r., zasądził także na rzecz Spółki od organu rentowego kwotę 1.080 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił, że (...) Z. O. M.O.Spółka Jawna w T. Jawna powstała w 2004 roku w wyniku przekształcenia (...) Z. O. M.O. Spółki Cywilnej. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług motoryzacyjnych, m.in. badania technicznego pojazdów oraz serwisu samochodowego.

W dniu 22 września 2010r. Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie zaświadczenia
o niezaleganiu w opłacaniu składek, czego organ rentowy odmówił.

Wskazał Sąd I instancji, że w toku postępowania, pismem z dnia 28 sierpnia 2012r., sporządzonym na potrzeby wydania opinii sądowej, organ rentowy przedstawił szczegółowy wykaz zaległości Spółki według stanu na dzień 22 września 2006r., dokonując ich rozbicia na poszczególne miesiące oraz poszczególne rodzaje ubezpieczeń.

W oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu rachunkowości - D. Ż. – oraz jej uzupełnienie z 6 listopada 2015r. wraz z opinią uzupełniającą
z 30 sierpnia 2016r. Sąd ustalił, że na dzień 22 września 2010r. Spółka nie zalegała
z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Ustalił Sąd, że wpłaty za okres od lutego 2000r. do września 2001r. i za styczeń 2003r. zostały przez płatnika składek błędnie opisane poprzez błędne opisanie danych identyfikacyjnych, a błędy w opisie przelewów spowodowały, że wpłaty te zostały zakwalifikowane jako wpłaty niezidentyfikowane.

W dniu 14 maja 2002r. płatnik - (...) S.C. - złożył wniosek
o przeksięgowanie wpłat z 15 lutego 2000r. z konta płatnika (...) S.C. na konto płatnika Z. O. (2).

Pismem z 14 sierpnia 2002r. ZUS Oddział Z. poinformował płatnika (...) S.C., że załatwienie powyższego wniosku będzie możliwe po uzyskaniu przez ZUS odpowiednich programów komputerowych.

W dniu 14 stycznia 2005r. Z. O. (2) złożył wniosek o przeksięgowanie wpłat za okres od lutego 2000r. do września 2001r. na konto Z. O. (2).

Ostatecznie wpłaty z 15 lutego 2000r. zostały rozliczone zgodnie z dyspozycją płatnika, a nota księgowa dotycząca przeksięgowania została sporządzona 16 marca 2006r.

Sąd podkreślił, że w szczególności opinia uzupełniająca biegłej Ż. została wydana z uwzględnieniem dokumentacji, przedstawionej temu Sądowi przez organ rentowy dopiero przy piśmie procesowym z 20 stycznia 2016r., która tym samym nie mogła zostać uwzględniona przez biegłą przy wydawaniu opinii zasadniczej - z 6 listopada 2015r.

Uznał Sąd, że dopiero tak uzupełniony materiał dowodowy jest kompletny i spójny
i może stanowić podstawę czynienia ustaleń w sprawie.

Opinię biegłej Ż., w szczególności jej opinię uzupełniającą, uznał Sąd I instancji za sporządzoną w sposób fachowy i wyczerpujący. Podkreślił, że biegła wskazała szczegółowo przepisy, na jakich się oparła, a dokonane rozliczenie składek na poszczególne fundusze jest bardzo szczegółowe. W pierwszej kolejności ustalono wysokość składek należnych ze strony Spółki, następnie ustalono sumę wpłat, dokonano zarachowania tychże wpłat (zarówno własnych, jak i sum wyegzekwowanych na podstawie tytułów wykonawczych) na poczet poszczególnych funduszy, wreszcie ustalono saldo zadłużenia na dzień 22 września 2010r.

Sąd podkreślił, że ustalając saldo zaległości Spółki na dzień 22 września 2006r. biegła oparła się o pismo Oddziału ZUS w Z. z 25 września 2006r., w którym organ rentowy poinformował Spółkę o ustaleniu salda zaległości na dzień 22 września 2006r. oraz
o pismo ZUS Oddział w Z. z 3 września 2012r., zawierające szczegółowy wykaz zaległości Spółki na dzień 22 września 2006r. w rozbiciu na poszczególne tytuły ubezpieczenia i okresy.

Wysokość składek należnych za miesiące od czerwca 2006r. do września 2010r. ustalono na podstawie załączonych do sprawy deklaracji rozliczeniowych Spółki - ZUS DRA.

W ślad za biegłą Sąd podkreślił, że ustalonych w powyższy sposób danych nie korygowano o kwoty wpłat, które według wcześniejszych oświadczeń ZUS w Z. miały być błędnie wpłacone na konto Spółki i dopiero po dniu 25 września 2006r. przeksięgowane na indywidualne konto Z. O. (2).

Sąd wskazał także, że dokonując zarachowania na poczet składek wpłat wyegzekwowanych na podstawie tytułów wykonawczych, biegła dokonała zwiększenia należności o należne koszty upomnień i koszty egzekucji.

Formułując ostateczne wnioski w opinii uzupełniającej z 30 sierpnia 2016r. biegła wzięła pod uwagę dokumentację przedłożoną przez ZUS w dniu 20 stycznia 2016r. wskazując, że wpłaty wskazane w w/w piśmie ZUS, które znalazły się w bloku wpłat niezidentyfikowanych, nie były zaksięgowane ani na koncie Spółki, ani na koncie Z. O. (2) i ich późniejsze przeksięgowania nie miały wpływu na wysokość składek należnych od Spółki.

Powołał się także Sąd na stwierdzenie przez biegłą, że noty księgowe znajdujące się na k. 437 - 439 a.s. (wpłaty dokonane w lutym 2000r.) nie mają wpływu na wysokość zadłużenia, ponieważ były realizowane (przeksięgowane) w dniu 16 marca 2006r., tj. przed datą ustalenia przez organ rentowy salda zaległości na dzień 22 czerwca 2006r.

Ustalił Sąd Okręgowy, że z materiału dowodowego wynika, iż dokumentacja zgłoszeniowo – rozliczeniowa Spółki prowadzona była prawidłowo, a nieprawidłowości dotyczyły jedynie opisu przelewów. Dlatego też wpłaty wskazane w piśmie ZUS z dnia
20 stycznia 2016r., które znalazły się w bloku wpłat niezidentyfikowanych, nie były zaksięgowane ani na koncie Spółki, ani na koncie Z. O. (2), a ich późniejsze przeksięgowania nie miały wpływu na wysokość składek należnych od Spółki,
a wynikających z dokumentacji rozliczeniowej.

Stwierdził Sąd, że nie znalazł podstaw do negowania ustaleń poczynionych
przez biegłą.

Zasądzając koszty zastępstwa procesowego w maksymalnej, sześciokrotnej wysokości, powołał się Sąd I instancji na wniosek strony, długotrwałość postępowania oraz zwiększony nakład pracy pełnomocnika Spółki (6 x 60 zł + 6 x 120 zł).

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając go w całości
i zarzucając:



naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc, tj. zasady swobodnej oceny dowodów, przez błędną ocenę dowodu z opinii uzupełniającej biegłej z 30 sierpnia 2016r. i przyjęcie, że biegła prawidłowo rozliczyła stan konta Spółki na dzień 23 września 2010r. uznając, że na ten dzień Spółka nie posiadała zaległości, pomimo że:

-

biegła, rozliczając konto, przyjęła jako stan początkowy - stan zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r. podany w piśmie z 25 września 2006r.
nr (...) i dokonywane po tym dniu wpłaty, niezasadnie przyjęła, iż zawarte w piśmie organu rentowego z 20 stycznia 2016r. sformułowanie: ”Błędy w opisie przelewów spowodowały to, iż wpłaty znalazły się w bloku wpłat niezidentyfikowanych” oznacza, że wpłaty te nie były zaksięgowane ani na koncie płatnika składek (Spółki), ani na koncie Z. O. (2) (wspólnika) i ich późniejsze przeksięgowanie nie miało wpływu na wysokość składek należnych od płatnika pomimo, że sformułowanie to oznaczało jedynie i wyłącznie to, że błędne wpłaty miały status wpłat niezidentyfikowanych ujmowanych w systemie KSI w bloku wpłat niezidentyfikowanych
i stwierdzenie to samo w sobie nie uprawniało do wywodzenia z niego dalej idących stwierdzeń przyjętych przez biegłą jako pewnik, w szczególności, że organ rentowy
w notatce z 17 grudnia 2010r., przyjętej jako załącznik nr 9 do opinii biegłej z 6 listopada 2015r., wskazał, że w rozliczeniu uwzględniono wpłaty, które zostały błędnie przez płatnika opisane, tzn. NIP spółki - płatnik Pesel - wspólnika, w związku z czym znajdowały się w bloku wpłat niezidentyfikowanych, a jednak zostały rozliczone na koncie płatnika (Spółki) w oparciu o ich zidentyfikowanie o identyfikator NIP,

-

biegła rozliczając konto na potrzeby opinii uzupełniającej przyjęła jako stan początkowy dla swoich rozliczeń stan zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r., podany w piśmie z 25 września 2006r. nr (...)i dokonywane po tym dniu wpłaty, pomijając jednakże, że przedmiotem sprawy jest poprawność rozliczenia konta płatnika na dzień 23 września 2010r., co wymagało rozliczenia konta w oparciu
o całą dokumentację zebraną w sprawie, tj. wpłaty, deklaracje rozliczeniowe DRA oraz zdarzenia zapisane na koncie płatnika od momentu jego utworzenia, tj. od stycznia 1999r. do 23 września 2010r. według stanu na dzień 23 września 2010r., w szczególności,
że w znajdującym się w aktach organu rozliczeniu konta płatnika z 23 lipca 2013r., mającego zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o s.u.s. status środka dowodowego, wynika jednoznacznie, że składki za styczeń 2002r., luty 2002r. zostały pokryte w całości dopiero w 2009 i 2010 roku różnymi wpłatami, dokonywanymi od 2003 aż do 2010 roku, a tym samym rozliczenie stanu zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r., podane w piśmie z dnia 25 września 2006r. nr (...), gdzie jest mowa o zaległości płatnika dopiero od marca 2002r., nie mogło być przyjęte za stan początkowy dla rozliczeń biegłego,

-

biegła w opinii z 6 listopada 2015r. jednoznacznie wskazała, że zgodnie
z obowiązującymi w spornym okresie postanowieniami prawa materialnego
i uwzględniając dokonane przed tą datą zmiany w stanie konta, polegające na przeksięgowaniu wpłat zidentyfikowanych jako wpłaty Spółki na indywidualne konto wspólnika, (...) Spółka Jawna Z. O., M. O. zalegała z opłaceniem składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy na kwoty wskazane w opinii str. 6-8, a korekta stanowiska biegłego wynikała wyłącznie
z dowolnie przyjętej nadinterpretacji sformułowania, zawartego w piśmie organu rentowego z 18 stycznia 2016r., bez przeprowadzenia jakiejkolwiek weryfikacji stanu faktycznego w tym zakresie.

Wskazane uchybienia biegłej rzutowały na przyjęte przez nią rozliczenie stanu na koncie płatnika na dzień 23 września 2010r. i rozbieżność w stosunku do wyliczeń przedłożonych przez organ rentowy, czyniąc opinię nierzetelną, jako nieodpowiadającą stanowi faktycznemu i prawnemu, w szczególności, że opinia biegłej została sporządzona
z uwzględnieniem jedynie wybranych dokumentów z całego zbioru wszystkich wpłat deklaracji rozliczeniowych oraz zdarzeń zapisanych na koncie płatnika od momentu jego utworzenia, tj. od stycznia 1999r. do dnia wydania zaskarżonej decyzji.



błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na wadliwym przyjęciu - w następstwie uznania uzupełniającej opinii biegłej za prawidłową - że na dzień 23 września 2010r. Spółka nie posiadała zaległości,



naruszenie przepisów art. 83b w zw. z art. 123 ustawy o s.u.s. w powiązaniu z art. 217 kpa przez zobowiązanie organu rentowego do wydania Spółce zaświadczenia o niezaleganiu
w płatności składek ma ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dzień 23 września 2010r.

Powołując się na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz o zasądzenie na jego rzecz od Spółki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Wniósł także o uzupełnienie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wyliczenia stanu na koncie Spółki na dzień 23 września 2010r. z uwzględnieniem rozliczenia w całości dokumentów dla konta płatnika od samego początku założenia konta tj. 01.1999r. do 23.09.2010r. bez przyjmowania jako stanu początkowego stanu zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r. podanego w piśmie z dnia 25 września 2006r.
nr(...) .

Zarzucił organ rentowy, że biegła w swojej opinii z 6 listopada 2015r. uznała,
iż zgodnie z obowiązującymi w spornym okresie postanowieniami prawa materialnego
i uwzględniając dokonane przed tą datą zmiany w stanie konta, polegające na przeksięgowaniu wpłat zidentyfikowanych jako wpłaty Spółki na indywidualne konto wspólnika, Spółka zalegała z opłaceniem składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy na kwoty wskazane w opinii na str. 6 - 8. Następnie skorygowała swoje stanowisko w opinii uzupełniającej z 30 sierpnia 2016r. stwierdzając, że Spółka na dzień 23 września 2010r.
nie posiada zaległości. Swoje ustalenia biegła poczyniła rozliczając, na potrzeby opinii uzupełniającej, konto przy przyjęciu jako stanu początkowego - stanu zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r., podanego w piśmie z 25 września 2006r.
nr (...) i dokonywanych po tym dniu wpłat, przyjmując, iż zawarte w piśmie organu rentowego z 20 stycznia 2016r. sformułowanie: ”Błędy w opisie przelewów spowodowały to, iż wpłaty znalazły się w bloku wpłat niezidentyfikowanych” oznacza, że wpłaty te nie były zaksięgowane ani na koncie Spółki (płatnika składek), ani na koncie Z. O. (2) (wspólnika) i ich późniejsze przeksięgowanie nie miało wpływu na wysokość składek należnych od Spółki.

W ocenie apelującego taka interpretacja przez biegłą cyt. sformułowania nie była uprawniona w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie. Sfomułowanie to bowiem oznaczało jednie i wyłącznie to, że błędne wpłaty miały status wpłat niezidentyfikowanych, ujmowanych w systemie KSI w bloku wpłat niezidentyfikowanych i stwierdzenie to samo
w sobie nie uprawniało do wywodzenia z niego dalej idących stwierdzeń przyjętych przez biegłą, w szczególności, iż wpłaty te nie były ujęte w rozliczeniu. Przeczy temu treść notatki
z 17 grudnia 2010r., stanowiącej załącznik nr 9 do opinii biegłej z 6 listopada 2015r., w której ZUS wyraźnie wskazał, że w rozliczeniu uwzględniono wpłaty, które zostały błędnie przez płatnika opisane, tzn. NIP spółki - płatnik Pesel -wspólnika, w związku z czym znajdowały się
w bloku wpłat niezidentyfikowanych, a jednak zostały rozliczone na koncie Spółki w oparciu
o ich zidentyfikowanie o identyfikator NIP. Inaczej mówiąc fakt, iż wpłata miała status niezidentyfikowanej nie oznacza, że nie została ona ostatecznie rozliczona na koncie płatnika. Zarzucił apelujący, że biegła, nadając zacytowanemu powyżej sformułowaniu ZUS dalej idące znaczenie, niż wynikałoby z jego treści, nie zweryfikowała tej okoliczności w żaden sposób, nie podjęła zbadania, jakie wpłaty ujęte w bloku wpłat niezidentyfikowanych nie zostały rozliczone na koncie płatnika.

Ponadto biegła, rozliczając konto, na potrzeby opinii uzupełniającej przyjęła jako stan początkowy dla swoich rozliczeń stan zadłużenia na koncie Spółki na dzień 22 września 2006r., podany w piśmie z dnia 25 września 2006r. nr (...)
i dokonywane po tym dniu wpłaty, pomijając jednak, że przedmiotem sprawy jest poprawność rozliczenia konta płatnika na dzień 23 września 2010r., co wymagało rozliczenia konta
w oparciu o całą dokumentację zebraną w sprawie, tj. wpłaty, deklaracje rozliczeniowe DRA oraz zdarzenia zapisane na koncie płatnika od momentu jego utworzenia, tj. od stycznia 1999r. do 23 września 2010r., wg stanu na dzień 23 września 2010r., w szczególności, że
ze znajdującego się w aktach organu rozliczenia konta płatnika z 23 lipca 2013r., mającego zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o s.u.s., status środka dowodowego, wynika jednoznacznie, iż składki za styczeń 2002r. i luty 2002r. zostały pokryte w całości dopiero w 2009 i 2010 roku, różnymi wpłatami dokonywanymi do 2003r. aż do 2010r., a tym samym rozliczenie stanu zadłużenia na koncie spółki na dzień 22 września 2006r. podane w piśmie z 25 września 2006r. nr (...), w którym jest mowa o zaległości płatnika dopiero od marca 2002r., nie mogło być przyjęte za stan początkowy dla rozliczeń biegłego.

Zarzucił także apelujący nieuwzględnienie przez biegłego przy rozliczeniu konta Spółki mających miejsce po dniu 22 września 2006r. zapisów na koncie Spółki
(NIP (...)), co skutkowało rozliczeniem wpłat z egzekucji i wpłat dobrowolnych płatnika z naruszeniem zasad zawartych w zapisach od § 6 do § 11 i § 14, § 15 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania
w sprawach rozliczania składek, wypłaconych zasiłków z ubezpieczeń chorobowego
i wypadkowego, zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych oraz kolejności zaliczania wpłat składek na poszczególne fundusze (co do wpłat dokonanych do dnia 22.05.2008r.) oraz od § 11 do § 16 i § 19 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.04.2008r.
w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (co do wpłat dokonanych po dniu 22.05.2008r.). Stąd też przyjęte przez biegłą w opinii uzupełniającej rozliczenie stanu konta płatnika na dzień 23 września 2010r. i rozbieżność w stosunku do wyliczeń przedłożonych przez ZUS oraz dokonanych przez biegłą w opinii z 6 listopada 2015r., czynią opinię uzupełniającą nierzetelną, jako nieodpowiadającą stanowi faktycznemu i prawnemu, w szczególności dlatego, że opinia biegłej została sporządzona z uwzględnieniem jedynie wybranych dokumentów
z całego zbioru wszystkich wpłat deklaracji rozliczeniowych oraz zdarzeń zapisanych na koncie płatnika od momentu jego utworzenia, tj. od stycznia 1999r. do dnia wydania zaskarżonej decyzji. W konsekwencji oparcie rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku wyłącznie na dowodzie z tej opinii biegłego rzutuje także na prawidłowość tego rozstrzygnięcia.

Spółka wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie na jej rzecz od organu rentowego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego
w poczwórnej wysokości.

Zarzuciła, że apelujący prowadzi polemikę nie tylko z ustaleniami Sądu I instancji, ale także z własną decyzją z dnia 25 września 2006r.

Podniosła, że fakt, czy wpłaty zostały zarachowane na konto Spółki, czy też widnieją na koncie jako niezidentyfikowane, nie ma żadnego znaczenia dla salda na dzień 23 września 2010r., tym bardziej, że dokonana wpłata, niezarachowana na żadne konto, nie spowoduje zaległości za składki.

Wreszcie podkreśliła, że organ rentowy w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wniósł żadnych merytorycznych zastrzeżeń do opinii biegłej, a jedynie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, zatem dowód zgłoszony w postępowaniu apelacyjnym powinien zostać pominięty z mocy art. 381 kpc, gdyż organ rentowy mógł wnieść zastrzeżenia
i powołać swoje stanowisko przed Sądem I instancji.

Wniosek o zasądzenie kosztów w poczwórnej wysokości pełnomocnik Spółki uzasadnił długotrwałością postępowania w sprawie, wielością swoich pism procesowych, stanem skomplikowania sprawy oraz przyczynieniem się do merytorycznego rozpoznania sprawy.

Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe, zobowiązując biegłą do wydania opinii uzupełniającej.

Odnosząc się do zarzutów apelacji biegła stwierdziła, że przyjęcie za prawdziwe stwierdzenia organu rentowego, iż kwoty określone w punkcie II. Sprostowanie opinii
nie zostały zaksięgowane w bloku wpłat niezidentyfikowanych (na odrębnym koncie), lecz
w rzeczywistości zostały zaksięgowane na koncie Spółki jako płatnika składek i w efekcie zostały uwzględnione w rozliczeniu przedstawionym przez organ rentowy przy piśmie procesowym z 3 września 2012r. jako zaległości według stanu dokumentacji na dzień
22 września 2006r. (por. k. 163/2 – 164 a.s.) nie ma wpływu na wnioski końcowe tej opinii uzupełniającej, ponieważ wpłaty, które zostały wyspecyfikowane przez organ rentowy
w tabeli nr 1 do opinii zasadniczej, a które – jak informuje organ rentowy (por. k. 251 a.s.) zostały rozliczone na koncie Z. O. (2) (wspólnika Spółki), a nie – jak przyjęła –
w bloku wpłat niezidentyfikowanych, w opinii zasadniczej zwiększały saldo zadłużenia Spółki, co (po zakwestionowaniu) stało się podstawą wydania opinii uzupełniającej.

Biegła podała także, że jedynym sposobem zweryfikowania powyższego twierdzenia organu rentowego jest dokonanie ponownego rozliczenia konta Spółki od dnia jego powstania, tj. od 1 stycznia 1999r. (por. k. 567 – 568 a.s.). Przeprowadziła także uzgodnienie danych pomiędzy biegłą a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, w wyniku którego ustaliła,
że na dzień 22 września 2010r. Spółka nie zalegała z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne ani na ubezpieczenie zdrowotne, natomiast we wpłatach na Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych posiadała zaległość na kwotę 35,16 zł (por. uzupełnienie opinii k. 568 – 573 a.s.).

Spółka zakwestionowała powyższe ustalenia, zarzucając, że biegła podobnie jak organ rentowy nie uwzględniła wpłat dokonanych bezpośrednio w kasie organu oraz dokonanych zajęć. Powołała się w tym zakresie na spostrzeżenia biegłego M. L. (1), który zwrócił uwagę na brak w aktach organu rentowego zaewidencjonowanych wpłat, dokonanych bezpośrednio w kasie Zakładu, a także brak wszystkich potwierdzeń kwot wpłaconych w oparciu o zajęcia dokonane przez organ egzekucyjny. Tytułem przykładu wskazał na wpłatę na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, dokonaną 31 stycznia 2007r.
w kasie Zakładu, dowodu wpłaty której nie ma w aktach ZUS, a która była w dyspozycji komornika. Zarzuciła także, że nie dysponuje w chwili obecnej wszystkimi dowodami wpłat sprzed 10 lat. Podniosła Spółka, iż biegła nie dokonała rozliczenia przeksięgowań, na które powołuje się organ rentowy, zanegowała także fakt dokonywania przez biegłą uzgodnienia danych tylko z jedną stroną sporu, z pominięciem samej Spółki.

Również organ rentowy zakwestionował opinię biegłej, domagając się rozliczenia stanu konta Spółki od stycznia 1999r. z pominięciem jego własnego stanowiska, zawartego
w piśmie z 22 września 2006r. jako stanu początkowego rozliczenia i przedstawiając szczegółowo kolejne wpłaty oraz zastosowany przez siebie sposób ich rozliczania.

Ustosunkowując się do zarzutów obu stron biegła ponownie podkreśliła fakt, że
nie dysponuje dowodami źródłowymi wpłat dokonanych przez organ egzekucyjny, brak jest także dowodu przeksięgowania wpłat dotyczących indywidualnych składek Z. O. (2), natomiast dane przedstawiane każdorazowo przez organ rentowy różnią się miedzy sobą (por. k. 612 – 613 a.s.).

Dokonując w kolejnej opinii uzupełniającej rozliczenia konta Spółki za okres od daty jego powstania, tj. od 1 stycznia 1999r. do 23 września 2010r. (data żądanego wydania zaświadczenia o niezaleganiu w składkach) biegła stwierdziła, że jej zdaniem na dzień 22
i 23 września 2010r.

Spółka zalegała ze składkami zarówno na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych,
jak i na Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, przy czym kwoty ustalone w tym zakresie przez organ rentowy oraz przez biegłą różnią się w sposób zdecydowany i to zarówno co do wysokości kwot należnych jak i wpłaconych, a w konsekwencji także co do wysokości zaległości (por. zestawienie – k. 761 a.s.). Biegła wskazała, że sporządzając opinię nie dysponowała deklaracjami DRA i dowodami zapłaty składek za wszystkie okresy rozliczeniowe, a dane dotyczące okresów, za które nie było deklaracji i dowodów wpłat przyjmowała z wydruków i zestawień sporządzonych przez ZUS (por. k. 574, 595 – 599 i 619 a.s.). Dodała przy tym ponownie, że nie rozliczała wszystkich kosztów upomnień i kosztów egzekucji, a jedynie do wysokości uwidocznionej w zestawieniach sporządzonych przez organ rentowy, ponieważ istnieją uzasadnione wątpliwości, czy na zestawieniach zostały wykazane wszystkie wpłaty organu egzekucyjnego (por. k. 762 a.s.). Tytułem przykładu wskazała na dowód wpłaty przedstawionej przez Spółkę w dniu 31 stycznia 2007r., której nie ma w wydrukach ZUS (por. k. 696 a.s.) czy też z 11 października 2001r. (por. k. 702 a.s.). Wskazała także na niezgodność zestawień kwot potrąconych przez organ egzekucyjny z kwotami faktycznie wyegzekwowanymi (por. np. k. 698 a.s.). Wskazała wreszcie na szereg kwot, co do których występowały nieścisłości w opisanych przez nią dokumentach,
w szczególności mimo anulowania tytułów wykonawczych uznawała, że składka objęta tytułem została nieuregulowana, ponieważ nie ma żadnego dowodu na potwierdzenie dokonania wpłaty przez płatnika tejże składki (por. np. k. 702 in fine a.s., 704 a.s.).

Organ rentowy zakwestionował opinię biegłej, podtrzymując swoje stanowisko co do poprawności przeksięgowania wpłat oraz co do wyliczenia i podkreślając, że z opinii tej ponownie jednak wynika, iż Spółka na dzień 23 września 2010r. posiadała zaległości
w opłacaniu składek. Zauważył przy tym, że aktualnie sporne należności uległy przedawnieniu.

Dodał również, że 20 maja 2019r. płatnik złożył dokument ZUS ZWPA, wyrejestrowujący Spółkę z wsteczną datą wyrejestrowania – 14 lipca 2004r., co spowoduje kolejną zmianę stanu rozliczenia konta. Podał, że z uwagi na towarzyszące okoliczności (wniosek o układ ratalny w 2017r., złożenie ostatniego dokumentu rozliczeniowego ZUS DRA za styczeń 2019r., wyrejestrowanie pracowników z dniem 1 stycznia 2019r.) prowadzi postępowanie wyjaśniające co do wiarygodności daty wyrejestrowania działalności
w złożonym dokumencie (por. k. 782 a.s.).

Również Spółka zakwestionowała opinię biegłej podnosząc m.in., że jest ona sporządzona w części nie w oparciu o materiał dowodowy w postaci składanych deklaracji czy rzeczywistych wpłat, lecz na tzw. informacjach korespondencyjnych oraz na zestawieniach księgowań wykonywanych przez ZUS. Zaznaczyła, że ujawnione przez biegłą czynności księgowań są mało wiarygodne, jako że dotyczą okresu sprzed 2007 roku, zostały przeprowadzone bez wcześniejszego postępowania wyjaśniającego i naruszają wcześniej wydane decyzje, ustalające saldo zadłużenia. Wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego na tożsame okoliczności, sporządzonej wyłącznie w oparciu o dowody wpłat, składane deklaracje i decyzje wydane przez organ rentowy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Przede wszystkim przypomnieć wypada, że zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja dotyczyła odmówienia przez organ rentowy wydania (...) Spółce Jawnej Z. O. M. O. zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek. Przedmiotem sporu nie była natomiast decyzja deklaratoryjna organu rentowego, która określałaby stan zaległości składkowych Spółki.

Zagadnienie wydawania zaświadczeń przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych regulują przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (ówcześnie tekst jednol. Dz.U.
z 2000r. nr 98 poz.1071 ze zm.). Zgodnie z art. 217 § 1 i 2 kpa organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1)  urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa;

2)  osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Po myśli art. 218 § 1 kpa w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2, organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Zgodnie natomiast
z § 2 tego artykułu, organ administracji publicznej, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 8 października 2009r. sygn. II UK 52/09 (LEX nr 559957), od decyzji organu rentowego odmawiającej wydania zaświadczenia
o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne przysługuje odwołanie do sądu ubezpieczeń społecznych, gdyż jest to sprawa z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zakres rozstrzygnięcia w takiej sprawie (czyli ustaleń i oceny prawnej) obejmuje jedynie to, czy na chwilę decyzji o odmowie wydania żądanego zaświadczenia wnioskodawca miał zaległości składkowe, bowiem sąd ubezpieczeń społecznych nie może przejmować roli organu rentowego
i wydawać zaświadczenia według stanu na chwilę orzekania. Ponadto Sąd Najwyższy wskazał, iż zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek ma jedynie potwierdzać stan rzeczy na podstawie posiadanych przez organ rentowy danych (art. 218 § 1 w zw. z art. 217 § 2 pkt 2 kpa). Zaświadczenie jest bowiem przejawem wiedzy, nie zaś woli organu rentowego.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż zaświadczenie jest urzędowym potwierdzeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Dlatego też nie rozstrzyga o żadnych prawach lub obowiązkach, jak i nie może tworzyć nowej sytuacji prawnej oraz nie może rozstrzygać
o istnieniu lub nieistnieniu prawa bądź obowiązku. W związku z powyższym określenie „danych znajdujących się w jego posiadaniu”, użyte w art. 218 § 1 kpa, nie może być rozumiane dowolnie i rozszerzająco przez obejmowanie nim także danych dostarczonych właściwemu organowi przez osobę ubiegającą się o zaświadczenie w celu potwierdzenia faktów z tych danych wynikających (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba
w Krakowie z 10 października 2013r. sygn. III SA/Kr 1070/12). Dane te nie obejmują również okoliczności, które wymagają ustalenia. W istocie zaświadczenie, stanowiące dokument urzędowy, zawierać może jedynie informacje o określonym stanie prawnym lub faktycznym, który został już ustalony odpowiednim aktem prawnym albo jest znany organowi ze względu na dane zawarte w prowadzonych przez niego ewidencjach, rejestrach lub innych urzędowych zbiorach. Jeżeli potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego nie można dokonać na podstawie danych znajdujących się w posiadaniu organu, organ ten może uchylić się od wydania zaświadczenia - nie może wydać zaświadczenia żądanej treści, bowiem nie może wydać czegoś, czego nie posiada.

Postępowanie w niniejszej sprawie, jakiemu nadał kierunek wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5 marca 2015r., pozwoliło na ustalenie, że organ rentowy w istocie nie posiadał wiedzy, aby na dzień 23 września 2010r. Spółka posiadała zaległości z tytułu składek.
W szczególności przypomnieć wypada, że w dniu 14 maja 2002r. organ ten wydał Spółce (ówcześnie cywilnej) zaświadczenie o niezaleganiu ze składkami (por. k. 43 a.s. i pismo z 2 maja 2012r.), z kolei pismem z 25 września 2006r., podpisanym przez starszego inspektora oraz kierownika referatu, dokonał rozliczenia konta płatnika, ustalając saldo zadłużenia na dzień
22 września 2006r. (por. k. 26 a.s.). Także w piśmie z 3 września 2012r. organ rentowy zamieścił szczegółowy wykaz zaległości Spółki na dzień 22 września 2006r. w rozbiciu na poszczególne tytuły ubezpieczenia i okresy. Wydana w sprawie opinia biegłej, przyjmująca za punkt wyjścia zadłużenie określone w w/w piśmie, potwierdziła, że na dzień złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia Spółka posiadała nadpłatę składek (por. k. 484 a.s.), a zatem nie posiadała zadłużenia.

Co charakterystyczne, organ rentowy od początku postępowania w niniejszej sprawie domagał się rozliczenia konta Spółki od daty jego założenia, tj. od 1 stycznia 1999r., tym samym niejako negując zarówno wydane przez siebie w dniu 14 maja 2002r. zaświadczenie, jak i przywołane wyżej pismo z 25.09.2006r., ustalające wysokość zadłużenia na dzień
22 września 2006r., którym w dokonywaniu spłat zadłużenia kierowała się Spółka, tudzież kolejne własne pismo – z 3 września 2012r., w którym zawarł zestawienie zadłużenia Spółki właśnie wg stanu z 22 września 2006r. Tym samym w dobitny sposób dał wyraz niepewności co do stanu swej wiedzy na temat prawidłowości sposobu prowadzenia konta Spółki jak i –
w konsekwencji – poprawności jego rozliczenia i dokonania oceny – czy w istocie na wskazaną datę Spółka posiada zaległości, czy też nie. Co więcej, w toku postępowania, wraz ze zwiększającym się stopniowo ujawnianym materiałem dowodowym, weryfikacja stanowiska organu rentowego ulegała wielokrotnej zmianie, przy czym biegła każdorazowo wskazywała na nadal istniejącą niekompletność źródłowego materiału dowodowego, uniemożliwiającą dokonanie pewnego i stanowczego rozliczenia. Podkreślić w tym miejscu wypada, że płatnik nie jest zobowiązany do wieloletniego przechowywania dokumentacji składkowej, obejmującej okresy, za które potencjalne należności składkowe uległyby już przedawnieniu.
Organ rentowy powinien natomiast podejmować wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 kpa). W szczególności to na organie
rentowym spoczywa obowiązek zapewnienia rzetelności i kompletności informacji gromadzonych na kontach ubezpieczonych i na kontach płatników składek w sposób uregulowany ustawą (por. art. 34 ust. 1 ustawy o s.u.s.). Niezapewnienie takiej kompletności ze strony organu (sygnalizowane przez biegłą) nie może prowadzić do odmowy wydania


zaświadczenia o niezaleganiu ze składkami w stosunku do płatnika, który dokonuje kolejnych rozliczeń składek zgodnie z informacjami otrzymywanymi z organu rentowego.

Dlatego też, skoro postępowanie dowodowe prowadzone przez Sąd I instancji po raz wtóry wykazało, że wg stanu wiedzy na dzień 23 września 2010r. brak było podstaw do stanowczego stwierdzenia, aby Spółka posiadała zaległości z tytułu składek, zaś weryfikacja tego stanu możliwa jest dopiero w drodze uzgodnień pomiędzy stronami a biegłym
i ponownego pełnego rozliczenia konta płatnika począwszy od daty jego powstania, tym
samym brak jest podstaw do odmówienia Spółce wydania żądanego zaświadczenia.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił natomiast wniosku Spółki o dopuszczenie dowodu
z opinii kolejnego biegłego celem dokonania rozliczenia konta płatnika składek od daty jego powstania, nie uwzględnił także dalszych zarzutów organu rentowego do opinii biegłej, stając
na stanowisku, że kolejna opinia uzupełniająca biegłej jedynie potwierdziła wskazany wyżej
stan niepewności w zakresie wiedzy organu rentowego o stanie płatności Spółki, natomiast orzekanie w zakresie zmierzającym do ustalenia faktu i konkretnej wysokości zadłużenia
Spółki z tytułu składek wykracza zdecydowanie poza ramy niniejszego sporu. Niedopuszczalność wyrokowania co do przedmiotu nieobjętego treścią zaskarżonej decyzji
i w konsekwencji treścią odwołania, oznacza niemożność objęcia rozstrzygnięciem innych
żądań niż przedstawione przez Spółkę, a to w analizowanej sprawie sprowadzało się do
wydania zaświadczenia o niezaleganiu przez skarżącą w opłacaniu składek.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 385 kpc, Sąd Apelacyjny orzekł
jak w wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono po myśli art. 98 § 1 i 3 w zw.
z art. 99 kpc, przy zastosowaniu § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 oraz § 15 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz. 1804) (4 x 240 = 960 zł).

Na marginesie niejako wskazuje Sąd Apelacyjny, że - także z uwagi na okoliczności podniesione przez organ rentowy w piśmie procesowym (por. k. 778 a.s.) - najbardziej celowe wydaje się wystąpienie przez płatnika o wydanie przez organ rentowy decyzji w trybie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o s.u.s., tzn. ustalania wymiaru składek i ich poboru, a właściwie
o rozliczenie konta płatnika. Wówczas treścią decyzji stanie się ustalenie wysokości
zadłużenia (ewentualnie nadpłaty) płatnika.

/-/ SSA Witold Nowakowski	/-/ SSA Alicja Kolonko	/-/ SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus
Sędzia	Przewodniczący	Sędzia