Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Zbigniew Gwizdak (spr.)
Sędziowie	SSA Tadeusz Szweda SSA Krystyna Budzianowska
Protokolant	Beata Przewoźny

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2012r. w Katowicach

sprawy z powództwa R. W. (R. W. )

przeciwko (...) S. A w K.

o podwyższenie renty wyrównawczej

na skutek apelacji pozwanej (...) S. A w K.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy w Katowicach

z dnia 29 maja 2012r. sygn. akt IX P 79/11

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.359,78zł (trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

/-/ SSA T. Szweda /-/ SSA Z. Gwizdak /-/ SSA K. Budzianowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III APa 41/12

UZASADNIENIE

Powód R. W. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. w J. (obecnie (...) S. A.
w K.) domagał się ostatecznie zasądzenia od pozwanego renty wyrównawczej w kwocie 43.666,06 zł za okres od dnia 1 grudnia 2007r. do 30 października 2010r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu, renty wraz z ustawowymi odsetkami począwszy od 15-go dnia każdego miesiąca za każdy miesiąc w kwocie: 1.541,17 za listopad 2010r., 1.788,89 zł za grudzień 2010r., 694,50 zł za styczeń 2011r., 427,32 zł za luty 2011r., 1.072,72 zł za marzec 2011r., 600,84 zł za kwiecień 2011r., 587,61 zł za maj 2011r., 1.172,80 zł za czerwiec 2011r., 3.717.89 zł za lipiec 2011r., 738,95 zł za sierpień 2011r., 2.556,89 zł za wrzesień 2011r., 658,80 zł za październik 2011r.,
1.629,14 zł za listopad 2011r., 2.436,11 zł za grudzień 2011r., 855,45 zł za styczeń 2012r., 552,31 zł za luty 2012r., 1.591,64 zł za marzec 2012r. i po 3.519,59 zł miesięcznie począwszy od 1 kwietnia 2012r., wraz z ustawowymi odsetkami, poczynając od 15 kwietnia 2012r., obok renty wyrównawczej w kwocie 1.800,00 zł należnej powodowi z mocy wyroku Sądu Rejonowego w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IVP195/06, a także kwoty 8.767,46 zł jako równowartości premii rocznej za rok 2010 z odsetkami od 26 listopada 2010r., kwoty 4.944,16 zł jako równowartości premii rocznej za rok 2011 z odsetkami od 25 lutego 2011r., kwoty 954,76 zł jako równowartości premii dodatkowej za rok 2011 z odsetkami od
29 listopada 2011r. i kwoty 4.999,46 zł jako równowartości premii rocznej za rok 2012 z odsetkami od 23 marca 2012r.

Uzasadniając pozew powód podał, iż na mocy wyroku Sądu Rejonowego
w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IVP 195/06, pozwany wypłaca powodowi rentę wyrównawczą w wysokości 1.800,00 zł miesięcznie, ustaloną
w oparciu o zarobki porównawcze J. K. i Z. S..

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu i w dalszych składanych przez siebie pismach pozwany podniósł, iż powództwo jest bezzasadne, albowiem powód nie wykazał, iż doszło do zamiany stosunków, w rozumieniu art. 907 § 2 kc. Zarobki porównawcze J. K. i Z. S. nie mogą być podstawą do obliczenia powodowi należnej renty wyrównawczej, albowiem osoby te zajmują stanowiska nieporównywalne do tego, jakie powód piastował przed wypadkiem, przy czym w zakresie doboru pracowników porównawczych nie ma miejsca powaga rzeczy osądzonej. Pozwany wskazywał, że pracownikami porównawczymi dla powoda winni być W. I. oraz R. K.. Ponadto, pozwany twierdził, że jego wątpliwości budziło czy

powód nadal był całkowicie niezdolny do pracy, a w związku z tym powinien podjąć pracę po przekwalifikowaniu i w ten sposób przyczyniać się do pomniejszenia szkody.

Ponadto, pozwany podniósł zarzut przedawnienia się roszczenia powoda za listopad 2007r. w całości, a za okres od grudnia 2007r. do czerwca 2008r. w zakresie przewyższającym kwotę 200,00 zł miesięcznie.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2012r., Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w Katowicach zasądził od pozwanej (...) S.A. na rzecz powoda tytułem renty wyrównawczej za okres od 5 grudnia 2007r. do 30 września 2010r. kwotę 41.261,05 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2010r., zasądził od pozwanej na rzecz powoda tytułem renty wyrównawczej za okres od 1 października 2010r. do
30 kwietnia 2012r. kwotę 44.624,85 zł z ustawowymi odsetkami od szczegółowo wskazanych kwot liczonymi od szczegółowo wskazanych dat, zasądził od pozwanej na rzecz powoda począwszy od dnia 1 maja 2012r. rentę wyrównawczą w kwocie
3.095,07 zł płatną miesięcznie do 15 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia, a to w miejsce renty wyrównawczej zasądzonej mocą wyroku Sądu Rejonowego w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IV P 195/06 w kwocie 1.800,00 zł, odrzucił pozew w części dotyczącej renty wyrównawczej za okres od 1 października 2007r. do 4 grudnia 2007r., oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

Uzasadniając zaskarżony wyrok, Sąd I instancji wskazał, że powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od 1 września 1977r. do 15 września 1984r. w pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio na stanowisku elektroenergetyka elektrowni cieplnych. Stosunek pracy rozwiązany został bez wypowiedzenia bez winy pracownika w związku
z wyczerpaniem okresu zasiłkowego i nabyciem przez powoda prawa do renty inwalidzkiej. W dniu 19 marca 1984r. powód uległ wypadkowi przy pracy. Decyzją ZUS O/ C. z dnia 19 listopada 1984r., począwszy od 15 września 1984 r. przyznano powodowi prawo do renty inwalidzkiej wg pierwszej grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy.
Od 1 czerwca 1988r. powodowi wypłacana była renta inwalidzka wg II grupy w związku
z wypadkiem przy pracy, czyli obecnie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy wskazał, że w sprawie o sygn. akt IVP183/94 Sąd Rejonowy
w Jaworznie ustalił prawo powoda do renty wyrównawczej przy przyjęciu 10 % przyczynienia się powoda do wypadku przy pracy, a w konsekwencji do szkody. Przyznana powodowi renta wyrównawcza była na przestrzeni lat kilkukrotnie podwyższana. Ostatnie podwyższenie renty wyrównawczej do kwoty 1.800,00 zł miesięcznie nastąpiło na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r. w sprawie sygn. akt IV P 195/06 . Także
i w tej sprawie podstawą wyliczeń dotyczących renty wyrównawczej dla powoda były zarobki 2 pracowników pozwanej tj. J. K. i Z. S.. W żadnej z dotychczas prawomocnie zakończonych spraw o rentę wyrównawczą nie były brane pod rozwagę

możliwości zarobkowe powoda, ze względu na jego całkowitą niezdolność do pracy, stwierdzoną przez lekarzy orzeczników ZUS i pobieranie z tego tytułu renty inwalidzkiej.

Gdyby nie wypadek przy pracy, powód nadal pracowałby u pozwanej, a jego przebieg pracy porównywalny byłby do przebiegu zatrudnienia J. K.
i Z. S., zatrudnionych odpowiednio na stanowisku technika elektryka dyżurnego inżyniera ruchu elektrowni i technika elektryka mistrza w wydziale ruchu elektrycznego.

Prowadząc postępowanie dowodowe, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw rent wyrównawczych Z. G. (2).
Za podstawę wyliczenia wysokości renty biegły przyjął zarobki porównawcze, począwszy od dnia 5 grudnia 2007r. pracowników pozwanej Spółki, tj. J. K. i Z. S., tj. tych samych pracowników, których zarobki stanowiły podstawę obliczenia renty powodowi w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem z dnia 23 września 1997r., sygn. akt IVP 216/97 i z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IVP 195/06 Sądu Rejonowego w Jaworznie. Po stronie rzeczywistych dochodów powoda biegły uwzględnił rentę inwalidzką powoda z ZUS i rentę wyrównawczą wypłacaną przez pozwanego w kwocie 1.800,00 zł miesięcznie.

Jak podkreślił Sąd I instancji, po stronie dochodów nie zostały uwzględnione możliwości zarobkowe powoda, a przyjętym zostało, zgodnie z poprzednimi judykatami, że powód w 10 % przyczynił się do powstania szkody. Sąd Okręgowy podkreślił przy tym, że całkowita niezdolność do pracy powoda i pobieranie z tego tytułu renty inwalidzkiej skutkuje jego niezdolnością do podjęcia pracy zarobkowej, jako rencisty, zwłaszcza, że w sytuacji powoda możliwości zarobkowania są czysto teoretyczne, biorąc pod uwagę sytuację na rynku pracy.

Sąd Okręgowy wskazał, iż z obliczeń dokonanych przez biegłego wynikało, iż po stronie powoda powstaje szkoda majątkowa, która wymagała rekompensaty
w postaci zasądzenia dodatkowej renty wyrównawczej, obok tej uiszczanej już przez pozwanego.

Odnosząc się do kwestii wysokości renty wyrównawczej, to Sąd I instancji wskazał, iż mając na względzie treść rozstrzygnięcia zawartego w wyroku
Sądu Rejonowego w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IV P 195/06,
na rzecz powoda zasądzona została tytułem renty wyrównawczej kwota 1.800,00 zł miesięcznie.

Sąd Okręgowy wskazał, iż wobec tego, iż ostatnie rozstrzygnięcie w kwestii renty wyrównawczej zawarte zostało w wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 grudnia 2007r., to pozew, obejmujący żądanie podwyższenia renty wyrównawczej za okres
od dnia 1 października 2007r. należało odrzucić na zasadzie art. 199 § 1 pkt 2 kpc, jako, iż okres pomiędzy 1 października a 4 grudnia 2007r., objęty został powagą rzeczy osądzonej.

Rozpoznając żądanie powoda za okres po dniu 5 grudnia 2007r., Sąd I instancji zauważył, że wobec dokonywania zmian powództwa w toku procesu, roszczenie powoda o rentę wyrównawczą uległo przedawnieniu za okres od 5 grudnia 2007r. do czerwca 2008r. w zakresie ponad kwotę 200,00 zł miesięcznie.

Powołując się na szczegółowe wyliczenia dokonane przez biegłego Z. G. (2) w treści opinii z dnia 14 stycznia 2012r., oraz uwzględniając podniesiony zarzut przedawnienia, Sąd Okręgowy wskazał, iż za okres od 5 grudnia 2007r. do
30 czerwca 2008r. należna dodatkowa renta dla powoda wynosi 1.030,76 zł.

Za okres od lipca 2008r. do 30 września 2010r. Sąd Okręgowy uwzględnił dodatkową, skapitalizowaną rentę wyrównawczą w kwocie 40.230,29 zł.
Sąd I instancji wskazał przy tym, iż wyliczenie swoje w zakresie wysokości w/w renty oparł na wyliczeniu dokonanym przez biegłego w treści opinii z dnia 14 stycznia 2012r., przy czym Sąd Okręgowy skapitalizował rentę do września 2010r., albowiem odpis pozwu pozwany otrzymał w dniu 9 listopada 2010r., renta płatna jest do 15-go dnia miesiąca z dołu, a zatem za październik 2010r. w dniu doręczenia odpisu pozwu renta nie była jeszcze wymagalna.

Także za okres od października 2010r. do października 2011r. wyliczenie renty, dokonane zostało przez Sąd I instancji, także w oparciu o treść w/w opinii biegłego.

Od listopada 2011r. do kwietnia 2012r. Sąd Okręgowy, w oparciu o dostarczone zarobki porównawcze przez pozwanego, dokonał samodzielnie obliczenia należnej powodowi dodatkowej renty wyrównawczej, przy uwzględnieniu faktu, że począwszy od marca 2012r. wzrosła renta inwalidzka powoda.

Rentę na przyszłość Sąd I instancji wyliczył jako średnią z zarobków porównawczych za okres od stycznia do marca 2012r., przy uwzględnieniu premii wypłaconej w roku 2012.

Jak podkreślił Sąd Okręgowy, rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku dokonał w oparciu o treść art. 907 § 2 kc.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany w części zasądzającej powództwo.

We wniesionej apelacji pozwany podniósł zarzuty:

1.  naruszenia przepisów postępowania, a to art. 227 kpc i art. 217 § 2 kpc w zw.
z art. 907 § 2 kc przez niedopuszczenie dowodów wnioskowanych przez pozwanego, a mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie,

2.  naruszenia przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 kpc i art. 278 kpc przejawiające się sprzecznością istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego
w sprawie materiału dowodowego,

3.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 362 kc w związku 361 § 1 kc poprzez nieuwzględnienie obowiązku powoda zmniejszania rozmiarów ponoszonej na skutek wypadku przy pracy szkody.

Wskazując na te zarzuty, apelujący wniósł o:

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zakresie w jakim nie podlega ono odrzuceniu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o:

2.  uchylenie wyroku Sądu I Instancji w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Uzasadniając apelację, pozwany wskazał, że Sąd I Instancji prawidłowo przyjął, że tak przebieg hipotetycznej kariery zawodowej powoda, jak i jego możliwość przyczyniania się do zmniejszania ponoszonej na skutek wypadku szkody, były okolicznościami istotnymi w procesie o podwyższenie renty wyrównawczej, toczonym na podstawie art. 907 § 2 kc. Trafnie też, w ocenie apelującego, Sąd Okręgowy wywiódł, że okoliczności te nie są objęte powagą rzeczy osądzonej z dwóch poprzednich procesów toczonych pomiędzy stronami. W konsekwencji, pozwany podniósł, iż jako istotne dla sprawy wymagały one, po myśli art. 227 i 217 § 2 kpc dowodu. Zwłaszcza, że okoliczności te były pomiędzy stronami sporne, nie można ich domniemywać, a pozwany zgłaszał wnioski dowodowe dotyczące tych okoliczności. Powód w piśmie z dnia 1 grudnia 2011r. złożył wniosek dowodowy
o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. D. na okoliczność najbardziej prawdopodobnej drogi awansu zawodowego powoda, gdyby nie uległ on wypadkowi przy pracy oraz dowód z biegłego z zakresu medycyny pracy na następujące okoliczności: czy aktualny stan zdrowia powoda pozwala mu na podjęcie pracy zarobkowej, czy powód mógłby podjąć pracę w warunkach pracy chronionej, na jakim stanowisku oraz w jakim wymiarze czasu pracy powód mógłby podjąć pracę,
a w wypadku zakładu pracy chronionej - na jakich warunkach. Sąd I instancji oddalił te wnioski dowodowe pozwanego z naruszeniem przepisów postępowania, na co pozwany zwrócił uwagę Sądu, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu.
W konsekwencji, Sąd uznając za istotną dla sprawy okoliczność przebiegu hipotetycznej kariery zawodowej powoda, nie przeprowadził żadnego dowodu na tę okoliczność, mimo iż pozwany przejawiał inicjatywę dowodową w tym zakresie. Gdy chodzi natomiast o możliwość podjęcia przez powoda pracy ze względu na stan jego zdrowia, to postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Okręgowy było niewystarczające. Uzyskiwanie renty z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w żaden sposób nie przesądzało w niniejszej sprawie, że powód nie może podjąć pracy. Kwestia ta, w ocenie powoda, wymagała autonomicznego ustalenia w niniejszym postępowaniu. Zwłaszcza, że pozwany zarzucił, iż powód może podjąć pracę zarobkową ze względu na jedynie częściową niezdolność do pracy. Niezależnie zatem od stanowiska Sądu I instancji, dotyczącego

konsekwencji możliwości podjęcia przez pozwanego pracy w warunkach pracy chronionej, Sąd ten nie miał uzasadnionych podstaw do oddalenia wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

W konsekwencji uchybień dotyczących postępowania dowodowego, Sąd
I Instancji bez dostatecznej podstawy ustalił przebieg hipotetycznej kariery zawodowej powoda, tj. iż byłaby ona porównywalna do kariery zawodowej J. K.
i Z. S.. W ocenie pozwanego, Sąd Okręgowy odmówił przeprowadzenia dowodu na okoliczności wskazywane przez pozwanego, a także nie oparł się na dowodach, ustalając istotne dla sprawy okoliczności. Pozwany podkreślił, iż zarzut ten dotyczył także przyjęcia przez Sąd I instancji braku możliwości zarobkowych po stronie powoda, pomimo dysponowania materiałem dowodowym
w postaci dokumentacji organu rentowego. Pozwany zarzucił ponadto, że w wypadku gdy zdrowotna możliwość przyczyniania do zmniejszania szkody (bądź jej brak) jest okolicznością sporną, Sąd nie może ustalić tej okoliczności li tylko na podstawie dokumentacji organu rentowego, a okoliczność ta wymaga autonomicznego ustalenia w procesie, w oparciu o dowód z opinii biegłych.

Niezależnie od uchybień dotyczących przepisów postępowania, pozwany zarzucił naruszenie prawa materialnego, wskazując, iż zgodnie z art. 362 kc
w związku z art. 361 § 1 kc, powód powinien przyczyniać się do zmniejszania szkody. Pozwany wskazywał w toku postępowania, że niezależnie od sporu dotyczącego tego, czy powód jest obecnie całkowicie czy tylko częściowo niezdolny do pracy, to
z pewnością dysponuje on zdolnością do pracy w warunkach pracy chronionej,
a możliwości podjęcia przez niego pracy w tym zakresie są szerokie i realne. Praca
w warunkach chronionych gwarantuje możliwość świadczenia jej bez pogłębiania dolegliwości oraz nadmiernego obciążenia. Sąd pominął argumentację pozwanego
w tym zakresie i oparł się na decyzji organu rentowego oraz ustalonej przez ten organ całkowitej niezdolności do pracy.

We wniesionej odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie, podkreślając, że apelacja ta jest całkowicie bezzasadna.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie wskazać wypada, iż przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia zmiany wysokości renty wyrównawczej, ostatnio zasądzonej na rzecz powoda w kwocie po 1.800,00 zł miesięcznie prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego
w Jaworznie z dnia 4 grudnia 2007r., sygn. akt IV P 195/06.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w sentencji wyroku z dnia 30 sierpnia 1978r.,
sygn. akt IV CR 287/78, wyrok wydany na podstawie art. 907 § 2 kc musi pozostawać

w ścisłym związku z poprzednim, i to w tym sensie, że koryguje poprzedni wyrok przez podwyższenie lub obniżenie renty. Jednocześnie Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 17 kwietnia 1975r., III PR 30/75 wypowiedział pogląd, że ustalona
w prawomocnym wyroku ocena możliwości zarobkowych pracownika wiąże sąd rozpoznający sprawę na podstawie art. 907 § 2 kc, chyba że po wydaniu tego wyroku uległ zmianie na gorsze stan zdrowia pracownika.

Na gruncie niniejszej sprawy, nie sposób nie dostrzec, że podniesione przez apelującego zarzuty odnoszą się w głównej mierze do podważenia podstaw odpowiedzialności pozwanego względem powoda w ogóle, a nie do kwestii związanych ze zmianą wysokości (waloryzacją) przyznanego już w oparciu o inny przepis prawa materialnego (art. 444 § 2 kc) prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaworznie sygn. akt IV P 183/94 świadczenia w postaci renty.

Sąd II instancji w istocie dostrzega, iż zarówno w toku postępowania przed Sądem I instancji, jak i we wniesionej apelacji pozwany zmierzał do wykazania, iż nie istnieją podstawy prawne do przyjęcia jego odpowiedzialności za szkody (uszczerbek na zdrowiu) powoda i co za tym idzie roszczenie powoda jest pozbawione podstaw,
a przesłanki te mają zastosowanie do oceny zasadności roszczenia wywiedzionego przez powoda z treści art. 907 § 2 kc. Rozumowania takiego Sąd Apelacyjny podzielić w żadnej mierze nie może.

Wskazać należy, że wyrok wydawany w oparciu o normę prawną wyrażaną przez art. 907 § 2 kc, jeżeli jest wydawany w następstwie przesądzenia zasady odpowiedzialności przez uprzedni prawomocny wyrok, nie może żadną miarą prowadzić do obalenia przyjętych w uprzednim wyroku rozstrzygnięć w sytuacji, gdy w stosunkach pomiędzy stronami nie zaszła zmiana tego rodzaju, która uzasadniałaby zmianę rozstrzygnięcia w tym zakresie. W tym sensie uznać należy, iż prawomocny wyrok zasądzający rentę, której wysokość ma zostać następnie zmieniona na mocy kolejnego orzeczenia sądowego wydawanego w oparciu o art. 907 § 2 kc, ma walor wyroku prejudycjalnego w stosunku do wyroku zmieniającego wysokość renty,
a zarazem wyroku, którego moc wiążąca rozciąga się na to późniejsze rozstrzygnięcie. Wniosek taki wynika wprost z treści art. 365 § 1 kpc. (por. także rozważania
P. Grzegorczyka (w:) T. Ereciński (red.) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Postępowanie rozpoznawcze. Tom II. Wydanie 4. Wydawnictwo LexisNexis Warszawa 2012 s. 150 i nast.).

Oceniając podniesione w apelacji pozwanego zarzuty, wskazać trzeba,
iż ich uwzględnienie prowadziłoby do zanegowania przyjętych we wcześniejszym prawomocnym wyroku ustaleń, dotyczących kwestii odpowiedzialności pozwanego względem powoda za wypadek przy pracy, jakiemu powód uległ w dniu 19 marca 1984r. Z przyczyn przedstawionych powyżej, Sąd Apelacyjny nie może uznać tych zarzutów za zasadne.

Jednocześnie zaakcentować wypada, że pozwany nie wskazał na żadne zarzuty, które w sposób adekwatny odnosiłyby się do ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy w kwestii zasadności waloryzacji renty powoda, w oparciu o które Sąd
I instancji wydał zaskarżone rozstrzygnięcie.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji na mocy
art. 385 kpc.

O obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono na mocy art. 385 kpc.

O obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na mocy
art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc.

/-/ SSA T. Szweda /-/ SSA Z. Gwizdak /-/ SSA K. Budzianowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR