Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 25 sierpnia 2009 roku

Sad Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Aleksandra Malorny

Protokolant: Ewa Matyjaszczyk

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Dariusza Wiory

po rozpoznaniu w sprawie P. W.

skazanego za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i inne

na skutek zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 29 lipca 2009 roku, sygn. akt VIII Kow 891/09/pr

w przedmiocie: odmowy udzielenia przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i 624 § 1 k.p.k. w związku z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem w przedmiocie udzielenia przerwy w wykonaniu kary i obciążyć nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2009 roku Sąd Okręgowy w Katowicach odmówił skazanemu P. W. udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, z uwagi na brak po temu podstaw, o których mowa w art. 153 § 2 k.k.w.

Rozstrzygnięcie to zostało zaskarżone przez skazanego. W złożonym zażaleniu skazany domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia przez orzeczenie przerwy w wykonywaniu kary, żądanie swoje uzasadniając ciężką sytuacją życiową swojej konkubiny oraz 9-miesięcznego syna. Skarżący podniósł, że konkubina z synem pozostają na utrzymaniu rodziców konkubiny skazanego, przy czym tylko jedno z rodziców posiada stałe zatrudnienie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy są w pełni trafne i poparte zgromadzonym materiałem dowodowym.

W treści wniesionego zażalenia skazany nie wskazał przesłanek, które mogłyby przemawiać za udzieleniem przerwy w odbywaniu kary. Kodeks karny wykonawczy wyraźnie stanowi, iż sąd penitencjarny może udzielić przerwy w wykonaniu kary, jeżeli przemawiają za tym ważne względy zdrowotne, rodzinne lub osobiste, a także w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie orzeczonej kary (por. art. 153 § 2 k.k.w. oraz 153 § 1 w zw. z art. 150 § 1 k.k.w.). Żadna z powyższych okoliczności nie zachodzi w niniejszej sprawie. Co prawda sytuacja rodzinna skazanego jest trudna, to jednak traktując instytucję przerwy w wykonaniu kary jako odstępstwo od zasady bezzwłocznego i ciągłego wykonywania kary, trzeba zwrócić uwagę na fakt, że orzekanie sądów - zwłaszcza w karnym postępowaniu wykonawczym - nie ma na celu wyłącznie ochrony rodziny, lecz wymierzanie sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 i art. 177 Konstytucji RP). Dobro rodziny jest wartością konstytucyjną (art. 71), wszelako adresatem tej normy jest Państwo, które powinno to uwzględniać w swej polityce społecznej i gospodarczej (por. post. SA w Krakowie z dnia 13 marca 2002 r., II AKz 62/02, KZS 2002, z. 3, poz. 22), poprzez sieć instytucji zabezpieczenia społecznego. W niniejszej sprawie pomoc takich instytucji jest rodzinie skazanego świadczona, a od sierpnia także matka konkubiny oraz jej brat deklarują podjęcie starań o uzyskanie świadczeń socjalnych.

Niezależnie od powyższego przyznać należy także rację Sądowi Okręgowemu w zakresie ustaleń dotyczących sytuacji osobistej konkubiny skazanego. Co prawda, aktualnie pozostaje ona na utrzymaniu swojego ojczyma, to jednak nic nie stoi na przeszkodzie aby w najbliższym czasie podjęła starania o znalezienie zatrudnienia. Skoro matka konkubiny nie pracuje, to może przecież udzielić córce pomocy w opiece nad dzieckiem. Należy także mieć na uwadze, iż ojciec skazanego udziela systematycznie pomocy materialnej dziecku skazanego, w ramach i stosownie do swoich możliwości.

Mając więc na uwadze przywołane okoliczności, nie dopatrując się w złożonym w sprawie środku odwoławczym zasadnej argumentacji mogącej wpłynąć na odmienną ocenę sytuacji faktycznej rysującej się w niniejszej sprawie, orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Z. o treści postanowienia

powiadomić skazanego

25.08.2009r.