Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 9 czerwca 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Michał Marzec

Protokolant: Karolina Jach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Wojciecha Pieca

po rozpoznaniu w sprawie skazanego P. W.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 21 kwietnia 2020 roku, sygn. akt VIII Kow 1259/20

w przedmiocie odmowy udzielenia przerwy w karze

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zwolnić skazanego P. W. od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego postanowienia nie potwierdziła zasadności podniesionych w środku odwoławczym zarzutów. W ocenie Sądu Apelacyjnego sąd I instancji doszedł do prawidłowych wniosków, że brak jest podstaw do udzielenia skazanemu przerwy w odbywaniu kar pozbawienia wolności na podstawie art. 153 § 1 k.k.w., tj. z uwagi na ciężką chorobę uniemożliwiającą wykonywanie kary.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że nie każda ciężka choroba musi oznaczać chorobę zagrażającą życiu. Jest nią tylko stan patologiczny o poważnie niekorzystnym rokowaniu. W myśl przepisu art. 153 § 1 k.k.w. w związku z art. 150 § 1 i 2 k.k.w. przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności z powodów zdrowotnych można bowiem udzielić tylko w przypadku wystąpienia u skazanego ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonanie tej kary, za jaką uznaje się taki stan skazanego, w którym przebywanie w zakładzie karnym może zagrażać jego życiu lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo. Jak słusznie wskazał sąd I instancji, taka sytuacja nie występuje aktualnie w przypadku P. W..

Analiza akt sprawy, w tym opinii o stanie zdrowia skazanego z dnia 31 marca 2020 roku (k. 13) wskazuje na istnienie u skazanego dolegliwości zdrowotnych, takich jak nadciśnienie tętnicze, przebyte zapalenie żył podudzia lewego oraz to że leczył się psychiatrycznie z powodu zaburzeń lękowych. Aktualnie żadna z nich nie stanowi jednak ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie kary, o jakiej stanowi przepis art. 153 § 1 k.k.w. Podkreślić należy, że skazany był konsultowany psychiatrycznie w Zakładzie Karnym, ma wprowadzone leczenie farmakologiczne, obecnie oczekuje na konsultacje chirurga naczyniowego, której termin, z uwagi na obecną sytuację spowodowaną stanem epidemii, nie został jeszcze ustalony. Z wniosków płynących z powyższej opinii, wynika że skazany może być leczony w zakładzie karnym.

Zażalenie sprowadzające się wyłącznie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji opartej wyłącznie na przekonaniu skarżącego, że dolegliwości skazanego uniemożliwiają mu wykonywanie kar pozbawienia wolności, nie mogło doprowadzić do zmiany zaskarżonego postanowienia w kierunku wskazanym w wywiedzionym środku odwoławczym. Argumentacja żalącego dotycząca obawa związanych z panującym aktualnie stanem epidemicznym na terenie kraju, a co za tym idzie, obawą związaną z zagrożeniem dla życia i zdrowia skazanego związaną ze schorzeniami na jakie cierpi P. W., po analizie akt sprawy nie znajduje uzasadnienia. Sąd nie neguje schorzeń na jakie cierpi skazany, to jednak w świetle opinii o stanie jego zdrowia, kiedy to jest on leczony w Zakładzie Karnym, ma dostęp do opieki medycznej, poddawany by konsultacjom lekarskim, a obecnie oczekuje na kolejną konsultację lekarza chirurga naczyniowego to, w ocenie Sądu Apelacyjnego, hipotetyczne ryzyko wynikające z możliwości zarażenia się koronawirusem w izolacji w przypadku skazanego nie stanowi okoliczności uzasadniającej udzielenie mu przerwy w odbywaniu kar pozbawiania wolności. Należy dodać, że skazany powinien bezwzględnie stosować się do wszelkich środków ostrożności, jakie podejmowane są w zakładzie karnym, w celu zminimalizowania ewentualnego zarażenia. Na marginesie zauważyć warto, że brak jest jakichkolwiek rozsądnych podstaw do przyjęcia, że przebywanie na wolności byłoby w stanie w istotny sposób zmniejszyć prawdopodobieństwo zakażenia się wirusem przez skazanego.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia, a na podstawie powołanych przepisów, zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego z powodu jego aktualnej sytuacji majątkowo-bytowej.

ZARZĄDZENIE

1.  O treści postanowienia powiadomić skazanego z pouczeniem o prawomocności i jego obrońcę.

2.  Akta zwrócić.

Katowice 9 czerwca 2020 roku