Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 9 lipca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Wiesław Kosowski

Sędziowie: SA Gwidon Jaworski /spr./

SSO del. Grzegorz Wątroba

Protokolant: Magdalena Baryła

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. Pawła Zuberta

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko T. H.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 280§2 kk i art. 275 § 1kk w zw. z art. 11§2 kk

zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

z dnia 3 czerwca 2014 roku, sygn. akt V K 61/14

w przedmiocie określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk

p o s t a n a w i a

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy
w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku utrzymał w mocy wobec oskarżonego T. H. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowany postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 20 marca 2014r.sygn. akt III Kp 111/14 i określił czas jego trwania do dnia 10 września 2014r.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone przez obrońcę oskarżonego, który zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, a szczególności art. 249§1 kpk w zw.
z art. 257 § 1 kpk przez przyjęcie, że stosowanie środka w postaci tymczasowego aresztowania jest w sprawie konieczne, a zwłaszcza, że pozostałe przewidziane ustawą środki nie mają zastosowania.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia
i zastosowanie wobec oskarżonego środków zapobiegawczych o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy się zgodzić z Sądem Okręgowym, że zebrany dotychczas materiał dowodowy, przedstawiony również w skierowanym do Sądu Okręgowego akcie oskarżenia wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że T. H. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Choć przesłanka ta nie jest podważana przez skarżącego i można uznać ją za niekontrowersyjną to dla porządku wymaga podkreślenia, że na sprawstwo oskarżonego wskazują w szczególności zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz wyjaśnienia samego oskarżonego oraz współoskarżonego w sprawie złożone w trakcie konfrontacji.

Sąd pierwszej instancji trafnie także wskazał w uzasadnieniu skarżonego postanowienia na aktualność określonej w przepisie art. 258 § 2 kpk szczególnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania, jaką stanowi grożąca oskarżonemu surowa kara. Obawa ta nie jest przy tym jedynie wynikiem zarzucenia oskarżonemu przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności od lat 3, a zatem spełniającą kryterium przewidziane w art. 258 § 2 kpk. Rzutujące na stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego sposób
i okoliczności jego popełnienia oraz fakt, że oskarżony był dotychczas karany sądownie, nadają temu zagrożeniu w pełni realny wymiar. Przewidywana możliwość wymierzenia surowej kary mogłaby z kolei stymulować przebywającego na wolności oskarżonego do podejmowania działań zmierzających do utrudniania postępowania. Omawiana przesłanka stanowi wystarczającą i samodzielną podstawę do stosowania tymczasowego aresztowania
i z mocy prawa, wbrew stanowisku skarżącego, rodzi domniemanie, że oskarżony może podejmować działania zakłócające prawidłowy tok postępowania. Pogląd ten został wyrażony w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt I KZP 18/11,
w myśl którego podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 k.p.k. - przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k. - stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego.

W obliczu przedstawionych okoliczności na obecnym etapie postępowania jedynie izolacyjny środek zapobiegawczy będzie w stanie skutecznie zabezpieczyć prawidłowy dalszy jego tok, tym bardziej, że akt oskarżenia w sprawie wpłynął do Sądu Okręgowego w dniu 27 maja 2014r. i nie otwarto jeszcze przewodu sądowego, co również chybionym czyni zarzut obrazy art. 257§1 kpk.

Nadto Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że przepis ten w ogóle nie może być podstawą zażalenia, jako że zawiera jedynie ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania w przedmiocie tymczasowego aresztowania doszło do naruszenia dyrektywy minimalizacji środków zapobiegawczych, wedle której tymczasowe aresztowanie stosowane powinno być jako ultima ratio, wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej dyrektywy ( por. postanowienie SA w Katowicach z dnia 14 kwietnia
2010 roku, II AKz 236/10, KZS 2010/6/70).

Mając na uwadze naprowadzone okoliczności, nie dopatrując się jednocześnie występowania w sprawie ujemnych przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania, Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.

Z.

o treści postanowienia poinformować

-

oskarżonego z pouczeniem, że jest ono prawomocne;

-

jego obrońcę,

-

akta sprawy zwrócić SO w Katowicach

Katowice, dnia 9 lipca 2014 roku.