Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSA Aleksander Sikora

SSA Iwona Hyła (spr.)

SSA Karina Maksym

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 411/22 - w części dotyczącej oskarżonych E. F. E. oraz J. M..

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 29 kwietnia 2022 r. sygn. akt II K 9/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja oskarżyciela publicznego.

Zarzuty:

1. obrazy przepisów, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4, 5 § 2, 7, 366 § 1 oraz 410 k.p.k. poprzez dowolne wyselekcjonowanie przez sąd z całokształtu ujawnionych okoliczności jako istotnych dla rozstrzygnięcia wyłącznie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych E. F. E. i C. E.oraz dokonaniu oceny pozostałych dowodów w sposób dowolny, a nie swobodny, zgodny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także poprzez uznanie części dowodów za niedające się ocenić w zakresie ich wiarygodności, przez co wątpliwości przyjęto na korzyść oskarżonych, jednocześnie nie dokonując rzetelnego uzasadnienia podstaw wydanego orzeczenia o czym świadczy to, że:

- Sąd przyjął, iż E. F. E. i J. M. byli wspólnikami w przestępczym procederze mającym na celu zdobycie korzyści majątkowej poprzez nieuprawnione posłużenie się majątkiem spółki (...), a następnie Sąd uznał, że E. F. E. odstąpił od dalszego popełnienia przestępstw po nieudanej próbie oszukania A. K., a zachowania w zakresie popełnienia drugiego przestępstwa J. M. podjął na własną rękę co stoi w sprzeczności z prawidłowym rozumowanie, gdyż Sąd w żaden sposób nie wykazał z jakiego powodu E. F. E. miałby odstąpić od przestępczego procederu, mającego na celu uzyskanie korzyści majątkowej i przyjęcie, że J. M. zdecydowałby się na popełnienie kolejnego przestępstwa samemu,

- Sąd nie wypowiedział się w sposób jednoznaczny co do oceny wyjaśnień J. M. w zakresie wskazania współsprawców przestępstw, podczas gdy Sąd taką ocenę wyjaśnień powinien przeprowadzić, a biorąc pod uwagę, że J. M. nie miał interesu w obciążaniu osób, które w ogóle nie brały udziału w popełnieniu przestępstw, jego wyjaśnienia w tym zakresie należy uznać za wiarygodne, co prowadzi natomiast do wniosku, że C. E. był jednym ze współsprawców przestępstw wskazanych zarzucie,

- Sąd w sposób niedostateczny wziął pod uwagę wyjaśnienia E. F. E. który wskazał, że współdziałał z oskarżonym J. M. w działaniach o podobnym charakterze, co objęty zarzutami, a ponadto nie dał odpowiedniej wagi do tego, że E. F. E. i J. M. byli w stałym kontakcie telefonicznym również po nieudanej próbie oszustwa A. K., które to okoliczności wskazują na to, że E. F. E.popełnił drugie z zarzucanych mu przestępstw wspólnie z J. M.,

- Sąd przyjął, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do skazania C. E. podczas gdy charakter przestępstwa oraz przedmiotowej sprawy świadczą o tym, że do przekonania o winie oskarżonego można dojść wyłącznie po wnikliwej wszechstronnej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, które to dowody wskazują na to, że C. E.miał środki i możliwości dostarczenia narzędzi, jak i osób, które wykorzystane były do popełnienia przestępstwa,

2. błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niesłusznym przyjęciu, że J. M., E. F. E. i C. E.nie zawarli wspólnie porozumienia co do popełnienia przestępstwa na szkodę A. K. oraz (...) S.A. i w tym celu nie podejmowali wspólnie działań zmierzających do popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę wymienionych, przy czym E. do popełnienia oszustwa wykorzystali podrobione dokumenty, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie na to, że oskarżeni E. F. E.i C. E. współdziałali z J. M. i innymi nieustalonymi sprawcami w popełnieniu przestępstw, które im zarzucono na szkodę (...) S.A.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wniesiona przez oskarżyciela publicznego omówiona zostanie wyłącznie w zakresie zarzutów, które dotyczą oskarżonego E. F. E., z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie, jaki złożył prokurator.

Rację ma skarżący wywodząc, iż sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego, które skutkowały błędnymi ustaleniami faktycznymi w zakresie oskarżonego E. F. E. i niesłuszności rozstrzygnięcia w zakresie jego uniewinnienia. W tej części rozważań omówione zostaną także zarzuty apelacji oskarżyciela posiłkowego, dotyczące tej części wyroku, które w swej treści są co do zasady spójne z zarzutami apelacji prokuratorskiej. Otóż istotnie nie sposób zgodzić się z konstatacją sądu I instancji, jakoby przypisanie jakiejkolwiek roli E. F. E.w popełnieniu czynu zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia opierałoby się wyłącznie na nieuprawnionych spekulacjach. Wszak prawidłowo sąd I instancji ustala, iż w ramach porozumienia zawartego ze wspólnikami, J. M. miał za zadanie m.in. spotkanie z potencjalnym nabywcą i przekonanie go o legalności transakcji, z kolei E. F. E. zajął się załatwianiem dokumentów koniecznych do sfinalizowania sprzedaży nieruchomości i takie dokumenty bez wątpienia zdobył, albowiem zostały one wykorzystane właśnie podczas realizacji pierwszego z zarzucanych oskarżonym czynów. Zważyć przecież trzeba, że to właśnie oskarżony E. F. E. miał informacje dotyczące firmy (...), pomagał w administracji firmy (...), znał dobrze I. K. – N., która jest kuzynką jego żony. Miał dostęp do informacji, bez których niemożliwe byłoby skuteczne zrealizowanie przestępczego procederu. Sąd I instancji błędnie przyjął, iż po fiasku związanym z próbą sprzedaży nieruchomości A. K., oskarżony E. F.. E. nie brał udziału w kolejnym przestępczym procederze polegającym na wyłudzeniu pożyczki od (...) S.A. Rację mają apelujący, że sąd meriti ocenił dowody w tym zakresie w sposób całkowicie dowolny, wbrew zasadom logicznego rozumowania oraz zasadom doświadczenia życiowego. Chybione są rozważania co do tego, że oskarżony M. miał podjąć się wykonania czynności sprawczych bez porozumienia z E. F.. E.. Trafne są tezy apelacji prokuratora, iż wyłudzenie pożyczki od pokrzywdzonej (...) było objęte porozumieniem i dokonane za wiedzą oskarżonego E. F. E.. Okoliczności te wynikają wszak nawet z wyjaśnień tego oskarżonego. J. M. nie miał przecież pewności jak będzie wyglądać proceder oszukańczy na szkodę spółki (...), jakie dokumenty będą konieczne, jakie ewentualnie dodatkowe czynności będzie trzeba podjąć w trakcie omawiania szczegółów związanych z pożyczką. Stąd w dalszym ciągu kontakty, jakie miał E. F. E. mogły zostać wykorzystane, a komunikacja z nim i kontakt był utrzymywany na bieżąco. Stąd też bezzasadne było uznanie przez sąd meriti za nieistotne faktów wynikających z danych uzyskanych od operatora komunikacyjnego (...), dotyczących numerów telefonów używanych przez J. M. i E. F. E.. Wynika z nich wprost, że oskarżeni kontaktowali się ze sobą regularnie do dnia 8 grudnia 2017 roku, a nie jak wyjaśniali, do chwili nieudanej próby sprzedaży nieruchomości A. K.. Ponadto dane z logowań telefonów do stacji (...) potwierdzają, że obaj oskarżeni w dniu 29.08.2017 r. logowali się do stacji (...) w K., kiedy to najpewniej musiało dojść do spotkania J. M. z A. K.. Wskazać również należy, iż J. M. w okresie wypłaty środków pieniężnych uzyskanych z przestępstwa na szkodę spółki (...) S.A., dokonanych przez Ł. K., logował się m.in. do stacji (...) położonych na terenie P., W. i okolic. Nadmienić należy, że F. E. także w podanym okresie logował się m.in. do stacji BTS położonych na terenie W. i P.. Dodatkowo wskazać trzeba, iż oskarżeni od wielu lat się przyjaźnili, współpracowali ze sobą, byli w bardzo bliskich związkach towarzyskich, przeradzających się niemal w relacje typowo rodzinne. Żaden dowód nie wskazywał na to, aby mieli się ze sobą poróżnić tuż po nieudanej próbie sprzedaży nieruchomości należącej do spółki (...). Co istotne również, wyłudzenie pożyczki miało nastąpić przy użyciu tych samych dokumentów co w przypadku czynu pierwszego. Rację ma prokurator, iż uzyskane przez oskarżonych dokumenty, nawiązane kontakty z osobami pochodzenia włoskiego, bądź też za takie się podające, stanowiły środki o dość dużej wiarygodności, pozwalające na popełnienie przestępstw oszustwa. F. E. wyjaśnił przecież, że pomagał M. w działaniach o co najmniej wątpliwym charakterze. F. E.wyjaśniał również, iż J. M.: „Po paru tygodniach pojawił się, znowu twierdził, że znalazł firmę z T.. Miał to zrobić przez jakiegoś pośrednika. Powiedział mi, że oni też w ostatniej chwili się wycofali. Ja byłem pewny, że on się wycofał. Wtedy dostałem telefon od tego P., który twierdził. że K. zrobił transakcję z ta firmą z T.. Oni wysłali przelew na konto, które on otworzył. Chyba na konto w (...) (…). Z tego konta robił przelew na konto jakiejś firmy w W. albo P. i z tego konta ci chłopaki wypłacili mu w dwóch lub trzech transzach pieniądze”. Zresztą obaj oskarżeni w swych wyjaśnieniach wzajemnie się obciążali, umniejszając swą rolę w przestępczym procederze, mimo to z ich wyjaśnień w sposób niewątpliwy wynika, iż stale ze sobą współdziałali na różnych polach aktywności. Stąd też rację ma prokurator wskazując w uzasadnieniu apelacji, że trudno uznać za wiarygodne, aby J. M. samodzielnie dokonał oszukańczej transakcji na szkodę spółki (...), skoro przytoczone powyżej dowody wprost świadczą o przestępczym porozumieniu, jakie zawarł on z E. F. E. i które to porozumienie kontynuowane było również w odniesieniu do działań na szkodę spółki (...). Gdyby bowiem było tak, jak twierdzi oskarżony E. F. E. (1), wyjaśniając, że wycofał się ze współpracy z M., to z całą pewnością domagałby się zwrotu dokumentów, które niewątpliwie i w sposób oczywisty obciążały jego osobę. Nadto w celu odsunięcia od siebie podejrzenia o przestępcze działania mógł również poinformować o kolejnym planowanym przestępczym przedsięwzięciu kuzynkę swej żony, reprezentującą pokrzywdzoną spółkę (...), skoro był z nią w stałych i dobrych relacjach. Tych okoliczności sąd meriti nie wziął pod uwagę, co stanowiło niewątpliwie o dowolnej i niepełnej ocenie dowodów, prowadzącej do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie stwierdzenia braku winy i sprawstwa oskarżonego F. E..

W związku z powyższym, konieczne stało się wydanie orzeczenia kasatoryjnego, jako że treść art. 454 k.p.k. uniemożliwia sądowi odwoławczemu skazanie oskarżonego, który został uniewinniony przed sądem I instancji. Treść wyroku sądu odwoławczego determinowała zatem reguła ne peius określona w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.)

Wniosek

O uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny w zakresie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy E. F. E. do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

3.2.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. z/s w C..

Zarzuty:

1. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

a) naruszenie przepisu postępowania karnego w postaci art. 7 KPK polegające

na:

- dokonaniu jednostronnej, fragmentarycznej analizy i oceny dowodów, przyjęciu ustaleń dowolnych skutkujących uniewinnieniem E. F. E. od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia i uznaniem, że przypisanie jakiejkolwiek roli E. F. E.w tym zakresie opierałoby się wyłącznie na nieuprawnionych spekulacjach, podczas gdy z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika (co zresztą słusznie zauważył sąd I instancji, iż w ramach porozumienia zawartego ze wspólnikami, J. M. miał za zadanie m.in. spotkanie z potencjalnym nabywcą i przekonanie go o legalności transakcji, zaś E. F. E. podjął się załatwienia dokumentów koniecznych do popełnienia przestępstwa przeciwko mieniu co niewątpliwie obejmuje również zarzut z punktu II aktu oskarżenia, do którego popełnienia rzeczone dokumenty zostały w istocie wykorzystywane,

- uznaniu wyjaśnień oskarżonego J. M. w zakresie udziału przypisywanego E. F. E.przy popełnieniu czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia za niewiarygodne, podczas gdy w świetle całokształtu materiału dowodowego wyjaśnienia te są logiczne i spójne,

- uznaniu dowodów w postaci bilingów połączeń telefonicznych pomiędzy numerami telefonów, którymi posługiwali się wówczas oskarżeni J. M. i E. F. E. a także informacji o logowaniach do stacji (...) za niemiarodajne i ich pominięcie, podczas gdy w świetle całokształtu materiału dowodowego dowodzą one udziału E. F. E.przy popełnieniu czynu z pkt II aktu oskarżenia,

b) naruszenie przepisu postępowania karnego w postaci art 424 § 1 i 2 k.p.k. polegające na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie wskazanie które dowody zostały uznane za wiarygodne, a którym Sąd odmówił wiarygodności oraz lakoniczne uzasadnienie co do wysokości orzeczonych kar,

c) naruszenie art. 627 k.p.k. poprzez nieobciążenie oskarżonych wydatkami zgodnie ze złożonymi spisami kosztów, które nie przekraczały stawki maksymalnej

2) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia oraz w efekcie uznanie, iż oskarżony E. F. E. jest niewinny popełnienia zarzucanego mu czynu, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego J. M., zeznań świadków, bilingów, logowań BTS powinny były prowadzić do ustalenia, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu,

3) rażącej niewspółmierność kary poprzez wymierzenie względem oskarżonego J. M. rażąco łagodnej kary w wysokości 1 roku pozbawienia wolności (tj. w dolnej granicy ustawowego zagrożenia) za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia I rażąco łagodnej kary 3 lat pozbawienia wolności za czyn opisany w II pkt aktu oskarżenia, a w efekcie łącznej kary w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności podczas gdy Sąd I instancji słusznie uznał, że „ Oskarżony J. M. był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za umyślne przestępstwa podobne (…) Przestępstwa objęte aktem oskarżenia cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, a sposób ich popełnienia świadczy o wyrafinowanym sposobie poszukiwania okazji do uzyskania korzyści majątkowej z pokrzywdzeniem innych osób. Mając na uwadze dotychczasowy tryb życia, w szczególności uprzednie skazania, uprawniona jest teza, że wcześniejsze wyroki skazujące nie odniosły oczekiwanego rezultatu i J. M. nie zrezygnował z przestępczej działalności”. Albowiem rodzaj i okoliczności popełnionych przestępstw, wysoka korzyść majątkowa, właściwości oskarżonego, świadczą o tym, że kary powinny zostać orzeczone w znacznie wyższym wymiarze,

- poprzez wymierzenie oskarżonemu E. F. E.rażąco łagodnej kary roku pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia (tj. w dolnej granicy ustawowego zagrożenia), podczas gdy jak sam słusznie zauważył Sąd I instancji: „oskarżony E. F. E. nie był dotychczas karany (k.2536 tom XIII) na podstawie ustalonych okoliczności należy uznać za prawdopodobne, że aktualnie przypisane mu przestępstwo miało charakter incydentalny, jednak okoliczności przypisanego mu zarzutu, w tym znaczący udział w realizacji nielegalnych zamierzeń, przemawiają za surowym ukaraniem."(…).”Wymierzając kary, Sąd miał na względzie rodzaj i okoliczności popełnienia przestępstw, w tym wysokość korzyści majątkowej, która była przedmiotem przestępczych manipulacji (...)” - czego nie odzwierciedla wysokość kary, orzeczona w jej dolnej granicy ustawowej. Rodzaj i okoliczności popełnionego przestępstwa, wysoka korzyść majątkowa świadczą o tym, że kara powinna zostać orzeczona powyżej jej dolnej granicy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zarzutów z punktu 1a oraz 2, rozważano w części związanej z apelacją prokuratora.

Zarzut z punktu 1 c niezasadny. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego przedstawił sądowi I instancji spis kosztów, z którego wynikało, że pokrzywdzona spółka poniosła wydatki w wysokości 5000 zł w związku z ustanowieniem pełnomocnika przed sądem I instancji i taka właśnie kwota przyznana została od oskarżonych na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z/s w C.. Zarzut ten jest zatem chybiony i w sposób oczywisty bezzasadny.

Zarzuty z punktu 1b oraz 3. W sprawie nie doszło do naruszenia przepisu art. 424 § 1 i 2 k.p.k.. Analiza uzasadnienia wyroku przekonuje, iż wymienionych obowiązków, sąd meriti wywiązał się prawidłowo. Treść aktualnie obowiązującego przepisu art. 455a k.p.k. jest jasna i świadczy o tym, że uzasadnienie wyroku nie decyduje o tym, czy możliwa jest kontrola instancyjna zapadłego orzeczenia. Kontrola taka, wbrew sugestiom skarżącego, jest możliwa zawsze, gdyż sąd odwoławczy dysponując dowodami przeprowadzonymi przez sąd I instancji może dokonać samodzielnej kontroli prawidłowości ich oceny. Po raz kolejny przypomnieć należy, iż zarzut odwoławczy naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. może być skuteczny ale tylko wyjątkowo, o ile motywy rozstrzygnięcia sądu I instancji są zupełnie nieprzejrzyste, wewnętrznie sprzeczne, nie odnoszące się do materiału dowodowego, nie wyjaśniając żadnych kluczowych kwestii. Za takim rozumieniem możliwości uchylenia wyroku w oparciu o zarzut naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. przemawiają bowiem zmiany legislacyjne, które wyraźnie taką możliwość wyłączyły. (Wyrok SA w Katowicach z 24.05.2021 r., II AKa 364/20, LEX nr 3342339). Przypomnieć również należy, że skoro uzasadnienie sporządzone jest po wydaniu wyroku, to oczywistym jest, że jego treść nie może mieć wpływu na treść zapadłego wcześniej wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2017 r. IV KK 130/17).

Zarzut 3 niezasadny.

Wymierzając oskarżonym kary, sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie niezbędne dla prawidłowego wyrokowania okoliczności, nadając im właściwą rangę. Powyższe przekonuje, iż ukształtowane w ten sposób kary jednostkowe, realizując dyrektywy, o których mowa w art. 53 § 1 k.k., mieściły się w granicach tzw. sądowego wymiaru kary. W sprawie nie doszło również do orzeczenia kary spełniającej kryteria rażąco niewspółmiernie łagodnej. „Zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonych względem oskarżonych kar jednostkowych czy też kar łącznych, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną.” Wyrok SA w Katowicach z 24.05.2021 r., II AKa 364/20, LEX nr 3342339. Sąd I instancji miarkując kary jednostkowe i karę łączną w odniesieniu do oskarżonego J. M. miał wszak na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowe czynów, jakich się dopuścili, wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność E. F. E., pozytywne właściwości i warunki osobiste, jak również fakt iż ma ustabilizowana sytuację rodzinną i zawodową. Zwrócił sąd meriti również uwagę na fakt, że czynu z punktu I jedynie usiłowano dokonać a na skutek podjętych działań nie została wyrządzona spółce (...) szkoda majątkowa.

Co się zaś tyczy oskarżonego J. M., wymierzone mu kary są również dostosowane do stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych przypisanych mu czynów, jego stopnia zawinienia. Uwzględnił sąd I instancji zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe okoliczności z tymi czynami i z osobą oskarżonego związane. Reakcja karna jest odpowiednia i sprawiedliwa, a skarżący nie wykazał by jakakolwiek okoliczność związana z dyrektywami wymiaru kary miała zostać przez sąd I instancji pominięta.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 6, tj. uznania E. F. E.za niewinnego czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia.

O zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu J. M. za czyn określony w punkcie I aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności oraz za czyn określony w punkcie II – kary 6 lat pozbawienia wolności, a w efekcie o wymierzenie kary łącznej co najmniej 9 lat pozbawienia wolności.

O zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do E. F. E. i wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyłącznie pierwszy z postulatów skarżącego zasługiwał na uwzględnienie, jako że istotnie w odniesieniu do oskarżonego E. F. E. w zakresie zarzucanego mu w punkcie II czynu, doszło do błędnych ustaleń faktycznych – będących wynikiem niepełnej i sprzecznej z regułami określonymi w treści art. 7 k.p.k., analizy i oceny dowodów. Stąd też brzmienie wyroku sądu odwoławczego determinował przepis art. 454 § 1 w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. sprawiając, iż jedynym możliwym w tym układzie procesowym rozstrzygnięciem stała się konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Pozostałe postulaty skarżącego nie mogły zostać uwzględnione z uwagi na oczywistą bezzasadność postawionych zaskarżonemu wyrokowi zarzutów.

3.3

Apelacja obrońcy oskarżonego J. M..

Zarzuty:

1) obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, poprzez dowolne przyjęcie przez Sąd I instancji, że posługiwanie się przez J. M. tożsamością P. S. jako pełnomocnika spółki (...) w rozmowie z A. K. co do ustalenia wstępnych warunków sprzedaży nieruchomości, dowodzi popełnienia przez oskarżonego czynu na szkodę spółki (...) (zarzut z pkt 2 AO) w sytuacji, w której żadna z osób uczestniczących przy zawieraniu przez w/w spółkę ze spółką (...) umowy pożyczki, nie wskazywała na jakikolwiek kontakt z J. M. - nie potwierdziła z nim znajomości, nie rozpoznała jego wizerunku;

2) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się obu zarzucanych mu przestępstw (usiłowanie oszustwa przeciwko A. K. i dokonania oszustwa przeciwko spółce (...)), podczas gdy w sprawie nie ma jakichkolwiek bezpośrednich dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego w popełnieniu tych czynów albowiem:

a) oskarżony J. M. nie przyznał się do ich popełnienia,

b) jego wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym nie dają podstaw do czynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia (oszustwo przeciwko spółce (...)),

c) wyjaśnienia współoskarżonego E. F. E., obciążającego J. M. sprawstwem w zakresie obu czynów, mają charakter pomówień, służących odciążeniu własnej osoby ale i jego ojca C. E. od zarzutów dotyczących ich udziału w tych przestępstwach,

d) rola oskarżonego J. M. w zakresie czynu zarzucanego w pkt 1 aktu oskarżenia, według wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym, ograniczała się tylko do jednorazowej rozmowy z A. K. na temat wstępnych warunków sprzedaży nieruchomości przy ul. (...) w C., w żaden sposób nie wiążących przyszłych stron transakcji,

e) wyjaśnienia J. M. z postępowania przygotowawczego w zakresie pkt 1 z aktu oskarżenia, w których formalnie przyznał się do zarzutu, chociaż z treści tych wyjaśnień wcale jego sprawstwo nie wynika, były podyktowane wyłącznie obawą oskarżonego, że zostanie w stosunku do niego zastosowany izolacyjny środek zapobiegawczy,

3. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a dot. zarzutu stawianego oskarżonemu J. M. w pkt 2 aktu oskarżenia, poprzez przyjęcie, że osoba która przedstawiała się jako P. S., w kontaktach z osobami uwikłanymi w zaciągnięcie pożyczki ze spółką (...), podawała do kontaktu ze sobą dane zbieżne z tymi jakimi posługiwał się oskarżony J. M. tj. jego adres email czy nr telefonu, podczas gdy okoliczność ta nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym zakresie i jest dowolnym ustaleniem sądu I instancji,

4) obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku a to art. 9 § 2 kpk w zw. z art. 167 kpk, art. 2 § 1 pkt 1 kpk a konsekwencji art 6 kpk, poprzez bezpodstawne odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania istotnego świadka: L. P. (prezesa (...) sp. z o.o.) podczas gdy wniosek w tym zakresie został wyraźnie wyartykułowany przez obrońcę oskarżonego J. M. na rozprawie w dniu 18 stycznia 2022 r. i nie zmierzał - wbrew stanowisku sądu I instancji - do przedłużenia postępowania, a jedynie do skorzystania przez oskarżonego z przysługującej mu gwarancji procesowej w postaci prawa do obrony natomiast okoliczność, że świadek ten (jak podkreśla sąd I instancji w uzasadnieniu postanowienia odmawiającego vide str. 7 protokołu rozprawy z dnia 18 stycznia 2022 r.) „nie uczestniczył osobiście w żadnych zdarzeniach objętych aktem oskarżenia", w żadnej mierze nie może przesądzać, że nie ma on istotnej wiedzy, która mogłaby przyczynić się do dokonania zgodnych z prawdą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, zwłaszcza, że świadek ten osobiście znał współoskarżonych E. F. E. i C. E.

5) obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku a to art. 9 § 2 k.p.k w zw. z art. 172 oraz art. 2 § 1 pkt 1 kpk, poprzez bezpodstawną odmowę przeprowadzenia czynności konfrontacji pomiędzy oskarżonym J. M. a oskarżonymi E. F. E. i C. E. (postanowienie na rozprawie vide str. 7 protokołu rozprawy z dnia 18 stycznia 2022 r.), która to czynność niewątpliwie mogłaby przyczynić się do wyeliminowania sprzeczności w zakresie wyjaśnień w/w oskarżonych, co przybiera na znaczeniu zwłaszcza w niniejszej sprawie, która należy przecież do typu procesów poszlakowych.

6) Nadto, z ostrożności procesowej, zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego J. M. kar jednostkowych pozbawienia wolności (pkt 1 1 2 wyroku) a w konsekwencji kary łącznej orzeczonej w pkt 4 zaskarżonego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty niezasadne.

Przeprowadzone przez sąd I instancji postępowanie dowodowe, analiza i ocena dowodów pozostają wolne od sugerowanych przez skarżącego wad. Nie doszło do uchybienia normom prawa procesowego wskazywanych przez apelującego, jak również nie może być mowy o dokonaniu przez tenże sąd błędnych ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy procedując w sprawie nie naruszył przepisu art. 7 k.p.k., a ocena dowodów zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku jest wnikliwa i rzetelna w zakresie przyjęcia sprawstwa J. M. w odniesieniu do obydwu przypisanych mu czynów. Sąd ten miał pełne podstawy do uznania, że to właśnie oskarżony jest osobą, która podczas obydwu przestępczych działań podawała się za osobę o danych P. S.. O ile w zakresie przestępstwa popełnionego na szkodę A. K. nie może być w tym zakresie żadnych wątpliwości z powodu rozpoznania tego oskarżonego przez pokrzywdzonego i wyraźnego wskazania przezeń, iż to on był osobą, która podawała się za P. S. podczas negocjacji związanych ze sprzedażą nieruchomości, o tyle w przypadku drugiego z przypisanych temu oskarżonemu czynów w istocie żaden ze świadków nie miał osobistego z nim kontaktu. Niemniej jednak sąd I instancji słusznie konstatuje, że nie może być uznana za przypadkową zbieżność danych kontaktowych mężczyzny podającego się za P. S. w zakresie spraw będących przedmiotem obu stawianych zarzutów. Osoba ta – a był nią bez wątpienia oskarżony J. M., co wynika z zeznań A. K. – użyła tej samej fałszywej tożsamości, tego samego numeru telefonu i tego samego adresu mailowego także w kontaktach ze spółką (...). Ciąg poszlak wprost wskazuje, że osobą zaangażowaną w dokonanie przestępstwa na szkodę (...) był oskarżony M., o czym świadczy również dodatkowo ten sam modus operandi, wykorzystanie tych samych dokumentów w obydwu czynach i fałszywej tożsamości osobyL. P. która miała rzekomo reprezentować spółkę (...). Nie stanowi błędu w ustaleniach faktycznych okoliczność zakwestionowana przez skarżącego w zakresie przyjęcia przez sąd I instancji, że „osoba która przedstawiała się jako P. S., w kontaktach z osobami uwikłanymi w zaciągnięcie pożyczki ze spółką (...), podawała do kontaktu ze sobą dane zbieżne z tymi jakimi posługiwał się oskarżony J. M. tj. jego adres email czy nr telefonu”. Sąd I instancji użył istotnie dość niefortunnego sformułowania i skrótu myślowego, chcąc dać do zrozumienia, że dane te są zbieżne z danymi osoby podającej się w przypadku usiłowania dokonania czynu opisanego w punkcie 1 za P. S.. A osobą tą, jak słusznie sąd meriti ustalił, był w tym przypadku bez wątpienia J. M.. Oczywistym jest, że oskarżony nie korzystał podczas dokonywania żadnego z przestępstw ze swoich rzeczywistych personaliów, danych adresowych i numeru telefonu. Sposób dokonania obydwu przestępstw był mocno wyrafinowany i dopracowany w taki sposób, aby jego nazwisko, wizerunek i dane teleadresowe nigdy się nie pojawiły. A czynił to po to, aby trudniej było organom ścigania pociągnąć go do odpowiedzialności karnej. Tym bardziej nie dziwi, że żadna z osób reprezentujących spółkę (...), czy też i osób zaangażowanych w proces udzielania pożyczki(notariusze, adwokaci) nie rozpoznała J. M., jako sprawcy czynu. Działania oskarżonego były celowe, zamierzone, unikanie okazywania swego wizerunku miało być sposobem na skuteczne uniknięcie ewentualnej kary. Wszystkie czynności związane z zarzutem drugim udało się oskarżonemu skutecznie przedsięwziąć bez bezpośredniego fizycznego kontaktu (tj. jego obecności) z osobami reprezentującymi pokrzywdzoną spółkę, w przeciwieństwie do czynu pierwszego, gdzie pokrzywdzony był wyjątkowo ostrożny i zażyczył sobie m.in. osobistego kontaktu z osobą podającą się za P. S.. Podczas dokonywania drugiego z oszustw J. M. był już bardziej ostrożny, a przedstawiciele pokrzywdzonej spółki nie byli tak drobiazgowi i dociekliwi, jak pokrzywdzony A. K..

Dodatkowo trafnie ocenił sąd I instancji wyjaśnienia oskarżonego E. F. E., jak i J. M., dokonując ich należytej oraz obiektywnej analizy i mając słusznie na uwadze, że obaj oskarżeni wzajemnie się obciążali, marginalizując swój własny udział w przestępczych działaniach. Za bezpodstawne uznać trzeba argumenty apelującego, iż przyznanie się oskarżonego do zarzutów wynikało wyłącznie z jego obawy, iż może zostać tymczasowo aresztowany. Oskarżony w swych wyjaśnieniach podał wszak szczegóły i okoliczności, które nie byłyby mu znane, gdyby w procederze czynnie nie uczestniczył. Doświadczenie życiowe i praktyka zawodowa uczy, że z reguły pierwsze depozycje procesowe, składane w chwili, gdy organy ścigania ujawniają przestępstwo i dokonują zatrzymania osób podejrzanych o ich popełnienie są szczere i wiarygodne. Dopiero z czasem ulegają modyfikacjom i zmianom mającym na celu realizację odpowiednio ukształtowanej linii obrony. Tak było właśnie w przypadku oskarżonego M. o czym przekonują pozostałe dowody ujawnione w procesie, w tym także wyjaśnienia E. F. E., który wskazuje oskarżonego M. jako pomysłodawcę przestępczych działań. Nie sposób uznać tych depozycji oskarżonego E. za pomówienia jak chciałby tego apelujący. Twierdzenia oskarżonego E. znajdują wszak oparcie w innych dowodach przedstawionych przez oskarżyciela i w zakresie udziału w przestępstwach oskarżonego M. trafnie uznane zostały za wiarygodne. Oskarżeni nie byli wszak ze sobą skonfliktowani, pozostawali w przyjacielskich – a wręcz braterskich – relacjach i wiązały ich wspólne interesy. Argumentem niejako pomocniczym przy ustalaniu czynnego udziału w przestępstwach jest również fakt poprzedniego skazania J. M. przez Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 25 lipca 2006 r. sygn. akt III K 81/16, czy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 2 listopada 2021 r. sygn. akt XVI K 831/21, w którym to również oskarżony wykorzystał skradzioną tożsamość i posługiwał się danymi innej osoby, w celu realizacji przestępstw z art. 286 § 1 k.k., o czym przekonuje właśnie ten sam sposób działania i analogicznie przeprowadzone czynności sprawcze, jak w niniejszej sprawie.

Chybiony jest także zarzut dotyczący nieprzesłuchania bezpośrednio przed sądem świadka L. P. i poprzestaniu na ujawnieniu jego zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Skarżący nie wykazał, aby tak przeprowadzona czynność miała jakikolwiek wpływ na treść wyroku. Rację trzeba przyznać sądowi I instancji, który wskazuje, że świadek ten nie miał wiedzy o okolicznościach związanych ze stawianymi oskarżonym zarzutami, a posiadał jedynie wiedzę ogólną związaną ze spółką, której był współwłaścicielem i rodzajem działalności, jaką prowadzi. L. P. na stałe mieszka poza granicami Polski, a w C. pojawia się sporadycznie. Nie bardzo zatem wiadomo, w jaki sposób jego osobiste przesłuchanie mogłoby przyczynić się do „dokonania zgodnych z prawdą ustaleń faktycznych”, jak konstatuje skarżący.

Nie stanowiło także uchybienia nieprzeprowadzenie konfrontacji pomiędzy C. E. i J. M., w celu wyjaśnienia sprzeczności w ich wyjaśnieniach. „Przeprowadzenie konfrontacji (…) nie było obowiązkiem sądu. Konfrontacja jest czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych, nawet jeśli zainteresowane strony tego się domagają. Skoro zatem przepis art. 172 k.p.k. nie ma charakteru kategorycznego i nie zawiera adresowanego do organu procesowego nakazu określonego działania lub zaniechania, to trudno uznać, że Sąd go naruszył (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2017 r., sygn. akt II AKa 509/16, LEX nr 2401030)”. Przypomnieć dodatkowo trzeba, że oskarżeni nie mają obowiązku składania wyjaśnień w toku procesu i z tych uprawnień skorzystał oskarżony C. E., nadto nie uczestniczył w rozprawie, a na stałe również przebywa poza granicami kraju. W takim układzie procesowym trudno uznać za celowe i mogące przynieść jakiekolwiek pozytywne dla poszerzenia materiału dowodowego efekty, wzywanie oskarżonego do osobistego stawiennictwa w sytuacji gdy ponownie może ze swych uprawnień skorzystać i odmówić złożenia wyjaśnień, czy odpowiedzi na poszczególne pytania. Skoro sąd meriti nie dostrzegł potrzeby bezpośredniego przesłuchania oskarżonego i nie uznał za konieczne jego osobistego stawiennictwa na rozprawie, co zresztą umożliwiły mu obowiązujące przepisy Kodeksu postępowania karnego, to nie sposób czynić jakiegokolwiek zasadnego zarzutu w tym względzie, który stanowiłby o naruszeniu prawa procesowego. To rolą skarżącego było wykazanie w jakim zakresie nieprzeprowadzenie konfrontacji wpłynęło na zapadły w sprawie wyrok, a lektura apelacji nie dostarcza przekonujących w tym zakresie argumentów.

Ostatni z zarzutów dotyczący rzekomo niewspółmiernej kary wymierzonej oskarżonemu także nie był zasadny. Zarówno kary jednostkowe, jak i kara łączna spełniają wymóg kar sprawiedliwych, dostosowanych do wszystkich okoliczności popełnionych przestępstw, jak i do właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Przypisane oskarżonemu czyny cechował znaczny stopień społecznej szkodliwości, a pokrzywdzone spółki poniosły znaczną szkodę majątkową, zaś spółka (...) także wizerunkową poprzez wykorzystanie dokumentów i osób, fałszywie podających się za jej właścicieli, bądź przedstawicieli. Dodatkowo oskarżony był już wcześniej kilkukrotnie karany pomimo młodego wieku. Słusznie stwierdza sąd I instancji, że te uprzednie skazania nie przyniosły żadnych rezultatów w procesie jego resocjalizacji. W tym kontekście brak jest podstaw do uznania kary za niewspółmierną – zarówno w kontekście jej łagodności, jak surowości.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. M. od obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego J. M. brak było podstaw do uwzględnienia wniosków skarżącego.

3.4.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. F. E.

Zarzuty:

1) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na treść wyroku, polegającego na przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego opisanego w punkcie 1 wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie prowadzi do takich ustaleń, w szczególności poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony E. F. E. działał z góry powziętym z zamiarem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...),

2) błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony J. M. i E. F. E.nawiązali porozumienie, którego celem było zdobycie korzyści majątkowej poprzez nieuprawnione posłużenie się majątkiem spółki (...) pomimo, iż inicjatorem oraz wykonawcą usiłowania oszukania A. K. był oskarżony J. M., natomiast oskarżony E. F. E. miał tylko wiedzę o działaniach oskarżonego J. M. i nie podejmował w tym celu żadnych działań,

3) błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony E. F. E. podjął się załatwienia dokumentów koniecznych do sfinalizowania sprzedaży nieruchomości, pomimo iż świadek I. N. jednoznacznie wskazała, że wszystkie załączone do zawiadomienia umowy, które miał otrzymać A. K. są sfałszowane,

4. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

a) art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającej na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ich ocenę, w szczególności poprzez oparcie wyroku skazującego jedynie na wyjaśnieniach współoskarżonego J. M., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, mimo ich wątpliwej wiarygodności, braku logiczności oraz spójności i które to wyjaśnienia nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym;

b) art. 4 k.p.k. poprzez uwzględnienie przez Sąd okoliczności przemawiającej wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, a pominięcie okoliczności przeczących tezie aktu oskarżenia;

c) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy sprawa ma w dużej mierze charakter poszlakowy, zaś zgromadzony materiał dowodowy nie jest stanowczy;

d) art. 7 k.p.k. polegającej na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz zasady obiektywizmu poprzez nienależyte przyjęcie i bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a także dokonanie ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o wyjaśnienia złożone przez świadków oraz pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

e) art. 424 § 2 k.p.k. polegającej na tym, że Sąd I instancji nie uzasadnił w należyty sposób czym kierował się uznając, iż oskarżony E. F. E. dopuścił się czynu z art. 286 § 1 k.k., w szczególności nie odnosząc się w dostateczny sposób do treści zeznań przesłuchanych świadków i wyjaśnień oskarżonego w świetle pozostałych dowodów.

Z ostrożności procesowej zarzut rażącej niewspółmierności kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, choć okoliczności sprawy przemawiały za orzeczeniem tego środka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty od 1 do 4 niezasadne.

W sprawie nie doszło do naruszenia sygnalizowanych przez apelującego przepisów prawa procesowego, czy też do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa E. F. E. – jak twierdzi skarżący. Sąd I instancji jasno wskazał w pisemnym uzasadnieniu – sporządzonym zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. - na jakich oparł się dowodach, a jakie dowody odrzucił jako niewiarygodne, argumentując powody takiej decyzji. Ocena dowodów jawi się jako swobodna, zgodna z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k., a podstawę rozstrzygnięcia stanowił cały, prawidłowo ujawniony materiał dowodowy jaki w sprawie został zgromadzony. W żadnej mierze nie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo, jako że w sprawie nie ujawniły się niedające się usunąć wątpliwości, jak twierdzi skarżący, które rozstrzygnąć trzeba by było na korzyść oskarżonego. Przecież pojawienie się kilku sprzecznych wersji w depozycjach przesłuchiwanych w sprawie oskarżonych, czy też zeznaniach świadków, nie stanowi o zaistnieniu wątpliwości o charakterze nieusuwalnym. „Przepis art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykładany jako źródło obowiązku czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o najkorzystniejszą dla oskarżonego wersję zdarzeń, bez wcześniejszego przeanalizowania wszystkich dostępnych dowodów i przedstawienia argumentów uzasadniających ocenę każdego z nich. Zatem nie jest sprzeczny z dyrektywą zapisaną w tym przepisie wybór wersji mniej korzystnej z punktu widzenia oskarżonego, jeżeli znajduje ona oparcie w dowodach, które oddają obraz zdarzenia, jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym.” Postanowienie SN z 8.09.2022 r., I KK 171/22, LEX nr 3485092.

Oskarżony E. F. E.w pierwszych wyjaśnieniach składanych na etapie postępowania przygotowawczego de facto przyznał się do postawionych mu zarzutów, choć minimalizował swój udział w przestępczym procederze przedstawiając siebie, jako osobę wykorzystaną przez współoskarżonego J. M.. W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie formalnie nie przyznał się do zarzutu, niemniej jednak podtrzymał swe pierwsze wyjaśnienia. Jeśli jednak zważy się na te okoliczności, że oskarżony E. F. E. był osobą, która miała dostęp do biura, do dokumentacji firmy (...) i ją obsługiwała, to jasne staje się, że to oskarżony wszedł w posiadanie potrzebnych do popełnienia przestępstwa dokumentów a także wiedzy na temat działalności spółki. Takie informacje jak adres kancelarii notarialnej zawarcia umów kupna sprzedaży nieruchomości przez spółkę (...), aktu założycielskiego spółki, czy rodzaju działalności, umów zawieranych przez spółkę, zaświadczenia o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania, kosztów ponoszonych przez spółkę z tytułu opłat za energię itd., znane były wyłącznie oskarżonemu E. F. E. i tylko on mógł wejść w ich posiadanie. Twierdzenia apelacji w zakresie w jakim przywołuje się treść zeznań I. K. – N. o sfałszowaniu dokumentów wykorzystywanych w toku dokonania przestępstwa dotyczą wszak wyłącznie umów najmu, które według świadka miały zostać sfałszowane. Cechy tej świadek nie przypisała pozostałym dokumentom.

Zważyć także trzeba, że oskarżony jest obywatelem Włoch i utrzymuje kontakty z osobami tej narodowości, ma również wiedzę o tym, jak wyglądają tamtejsze dokumenty tożsamości. Jak wynika z niespornych ustaleń, to właśnie osoba narodowości włoskiej, bądź za taką się podająca – przy wykorzystaniu m.in. dowodu tożsamości wystawionego na nazwisko L. P., wykorzystana zostały podczas obydwu przestępstw, jako osoba podające się za prawdziwego właściciela spółki, legitymującego się włoskim dowodem osobistym. Z kolei inna osoba - także narodowości włoskiej - została fałszywie upoważniona przez rzekomego L. P. do pobrania wypisów aktów notarialnych.

Słusznie również sąd meriti częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. M., który wskazywał na wejście w porozumienie z oskarżonym E. F. E. i jego rolę w przedsięwzięciu. Jest przy tym oczywiste, że oskarżony M. marginalizował swą rolę w przestępstwie, wyolbrzymiając udział w nim oskarżonego E., niemniej jednak kwestią bezsporną jest, że oskarżony E. F. E. pełnił w jego popełnieniu rolę znaczącą. Zauważyć przecież trzeba, że poza faktem zdobycia dokumentacji i informacji o spółce (...), to właśnie on zawiózł oskarżonego M. na spotkanie z A. K., on również zwrócił się do świadka P. Z. z prośbą o zaprezentowanie (...) spółki (...) osobie, która była zainteresowana jej zakupem. W tych okolicznościach zarzuty stawiane zaskarżonemu orzeczeniu jawią się jako bezzasadne i stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji. Wina i sprawstwo oskarżonego jawią się jako niewątpliwe, zaś argumentacja środka odwoławczego nie dostarczyła jakichkolwiek argumentów mogących te prawidłowe ustalenia sądu meriti podważyć.

5. Zarzut rażącej niewspółmierności kary niezasadny.

Nie deprecjonując podnoszonego przez obrońcę oskarżonego faktu jego uprzedniej niekaralności zauważyć należy, iż okoliczność tę wziął pod uwagę sąd meriti, co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, uznając jednak, iż nie może mieć ona znaczenia kluczowego dla wymiaru kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu. Powody ukształtowania tej kary w wysokości przyjętej przez sąd I instancji zyskują pełną akceptację Sądu Apelacyjnego, albowiem okoliczności, z powodu których ukształtowano ją w takiej wysokości oceniono trafnie. Faktem jest, że oskarżony nie był dotychczas karany, że przestępstwo zakończone zostało w fazie usiłowania, a oskarżony prezentuje pozytywne wartości w życiu rodzinnym, niemniej jednak zważyć trzeba na okoliczności przedmiotowe przypisanego mu czynu, a przede wszystkim fakt wykorzystania w przestępstwie dokumentów, które oskarżony zdobył nadużywając zaufania zarówno swego znajomego L. P., jak i swej powinowatej, I. K. – N.. Wykorzystując fakt umożliwienia mu dostępu do administracji i dokumentacji spółki (...), bez żadnych skrupułów, z chęci uzyskania korzyści majątkowej zdecydował się na uzyskanie kluczowych danych firmy, które - gdyby nie wyjątkowa ostrożna postawa A. K. - pozwoliłyby na pozbawienie spółki wielkiego majątku, jakim była nieruchomość położona w samym centrum C.. Odnosząc się do zarzutów skarżącego zważyć trzeba, że kara wymierzona została w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co czyni ją karą łagodną. Jednocześnie brak było podstaw do jej warunkowego zawieszenia zważywszy chociażby na podniesione wyżej motywy, jakimi kierował się oskarżony, niedające pewności, że nieodbycie kary osiągnęłoby skutek w postaci niepowrotu do przestępstwa i sprawiło, że cele kary zostałyby osiągnięte pomimo jej niewykonania.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. F. E. od popełnienia czynu opisanego w pkt. I wyroku, ewentualnie o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność postawionych zarzutów, żaden z postulatów apelującego nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wniosek dowodowy obrońcy E. F. E. o przeprowadzenie przez kuratora sądowego wywiadu środowiskowego na okoliczność ustalenia właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia oskarżonego E. F. E. w jego miejsca zamieszkania oraz miejscu pracy, został oddalony przez Sąd Apelacyjny na podstawie art. 452 § 2 pkt 2 k.p.k. Dowód nie był powołany przed sądem I instancji pomimo, że składający wniosek mógł go powołać, a nie zachodzą przesłanki z § 3 cytowanego wyżej przepisu.

Pismo procesowe obrońcy oskarżonego J. M., które wpłynęło bezpośrednio przed rozprawą apelacyjną zawiera, co wynika jednoznacznie z jego treści, zarzuty charakterystyczne dla apelacji. Zważywszy na czas, w jakim pismo to zostało wniesione, a to kilka miesięcy po upływie terminu zawitego z art. 445 k.p.k. do wniesienia apelacji, pismo to może mieć wyłącznie charakter uzupełniający w stosunku do wniesionej na korzyść oskarżonego, w terminie zawitym, apelacji. Ewentualne uzupełnienie apelacji o nowe zarzuty po upływie terminu określonego w § 1 art. 445 k.p.k. nie wywołuje żadnych skutków prawnych z uwagi na zawity charakter terminu, o jakim mowa w tym przepisie. Zarzuty podniesione po wniesieniu środka odwoławczego powinny być rozpoznane przez sąd, ale jedynie w zakresie, w jakim ustawa nakazuje orzekanie także poza granicami zarzutów, a więc w aspekcie art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. czy art. 455 k.p.k. (tak Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 września 2016 r. II AKa 457/15). Z tych zatem powodów Sad Apelacyjny nie będzie odnosił się do nowych zarzutów postawionych zaskarżonemu wyrokowi w piśmie obrońcy, zatytułowanym „uzupełnienie apelacji”. Jednocześnie zważyć trzeba, że pomimo usilnych starań autora uzupełnienia apelacji, mających na celu wykazanie przez obrońcę oskarżonego M., że nowo postawione zarzuty w istocie świadczą o rażącej niesprawiedliwości wyroku, nie mogły zostać potraktowane jako okoliczności zdefiniowane w art. 440 k.p.k. Wyrok został przecież zaskarżony w całości apelacją dotychczasowego obrońcy, a zarzuty tam postawione koncentrowały się na próbach wykazania, iż doszło do obrazy przepisów postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych i rażącej niewspółmierności kary. Nie postawiono jedynie zarzutów obrazy prawa materialnego (art. 438 pkt 1 i 1a k.p.k.), z kolei w uzupełnieniu apelacji także takie zarzuty nie zostały postawione, nie zasygnalizowano więc konieczności rozpoznania sprawy poza zakresem postawionych dotychczas zarzutów. Tożsame stanowisko co do reakcji sądu na uzupełnianie apelacji po upływie zakreślonego terminu zajęte zostało w wielu judykatach, w tym m.in. w Wyroku SN z 6.02.2019 r., II KK 178/18, LEX nr 2624996. „W ocenie Sądu Najwyższego kluczowy dla oceny tej kwestii jest fakt, że pismo to zostało wniesione już po upływie terminu do wniesienia apelacji przez obrońcę. Wziąwszy pod uwagę przytoczone w kasacji zapatrywanie wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z 16 listopada 2009 r., IV KK 101/09, Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie zgadza się z utrwalonym w orzecznictwie poglądem (który zachował aktualność także po 1 lipca 2015 r.), że ewentualne uzupełnienie apelacji po upływie terminu do jej wniesienia, nie wywołuje żadnych skutków prawnych z uwagi na zawity charakter tego terminu. Strona nie może zatem np. rozszerzyć zakresu zaskarżenia lub podnieść nowych zarzutów po przekroczeniu 14 - dniowego terminu, chyba że termin zostanie przywrócony. Przyzwolenie na uzupełnienie przez stronę apelacji w postaci rozszerzenia zakresu zaskarżenia i podniesienia nowych zarzutów po upływie terminu zakreślonego art. 445 § 1 k.p.k., byłoby swoistym przedłużeniem terminu do jej wniesienia (zob. post SN z 10 grudnia 2003 r., V KK 195/03, OSNKW 2004, Nr 3, poz. 25; zob. też wyrok SA w Krakowie z dnia 10 listopada 2004 r., II AKa 225/04 (…)W konsekwencji Sąd Okręgowy, choć ze względu na kierunek i zakres zaskarżenia obowiązany był dokonać całościowej kontroli wyroku Sądu Rejonowego, to jednak wynikający z art. 457 § 3 k.p.k. obowiązek odniesienia się w uzasadnieniu do zarzutów i wniosków apelacji wiązał go wyłącznie w zakresie zarzutów i wniosków zawartych w apelacjach wniesionych w terminie, nie wiązał zaś w zakresie zarzutów zgłoszonych po upływie terminu, jak to było w przypadku pisma obrońcy (…)”

Co się tyczy wniosków dowodowych złożonych w piśmie nazwanym uzupełnienieniem apelacji, to nie zostały one formalnie zgłoszone przez obrońcę oskarżonego J. M. na terminie rozprawy odwoławczej, pomimo zapytania przez przewodniczącego w tej kwestii. Stąd nie było potrzeby, aby w ich przedmiocie orzekać. Zauważyć przy tym trzeba, że przedmiotowe wnioski dowodowe, podlegałyby oddaleniu, albowiem w sposób ewidentny zmierzały do przedłużenia postępowania, gdyż proces prowadzony był przed Sądem Okręgowym na wielu terminach, na których mogły one zostać zgłoszone. Dowody te, podobnie jak okoliczności, jakie miały być dzięki nim udowodnione, nie stanowiły żadnego novum dla skarżącego i wiedza o nich nie została przez oskarżonego i jego obrońcę uzyskana po wniesieniu środka odwoławczego, tj. na końcowym etapie procesu. Osoba I. G. i jej ewentualny udział w przestępczym procederze był okolicznością, która była w polu zainteresowania organów prowadzących postępowanie przygotowawcze a także sądu. Czyniono starania o ustalenie jego miejsca pobytu, lecz próby te nie przyniosły pozytywnych rezultatów.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku - poza rozstrzygnięciem zawartym w punkcie 6.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność zarzutów postawionych we wniesionych środkach odwoławczych w zakresie winy i kary w odniesieniu do oskarżonych J. M. oraz E. F. E. - co do czynu przypisanego mu w punkcie 1. - zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Jednocześnie nie stwierdzono przesłanek do działania z urzędu poza zakresem zaskarżenia i postawionych zarzutów, których konsekwencją musiałaby być zmiana, bądź też uchylenie tej części wyroku. O powodach utrzymania w mocy rozważano w rubrykach od 3.1 do 3.4.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Uchylono zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego E. F. E.w punkcie 6 i w tym zakresie przekazano sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

O powodach uchylenia rozważano w podsekcjach 3.1 oraz 3.2.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4 i 5

Na mocy art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonych J. M. i E. F. E.na rzecz oskarżyciela posiłkowego spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. kwoty po 1.500 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postepowaniu odwoławczym;

Na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zasądzono od oskarżonych J. M. i E. F. E.na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie po 10 złotych i obciążono ich opłatą za drugą instancję w wysokości 2.400 złotych od J. M. i w kwocie 180 złotych od E. F. E..

7.  PODPIS

SSA Karina Maksym SSA Aleksander Sikora SSA Iwona Hyła

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonych J. M. i E. F. E.orazC. E.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. z/s w C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygniecie o uniewinnieniu E. F. E. rozstrzygnięcie o karze co do J. M. i E. F. E. oraz w zakresie orzeczenia o zwrocie wydatków na rzecz oskarżyciela posiłkowego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku w zakresie dotyczącym tego oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego E. F. E.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie z punktu 1 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana