Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Wojciech Kopczyński
Sędziowie	SSA Alicja Bochenek (spr.) SSO del. Andrzej Ziębiński
Protokolant	Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Krakowie Marka Sosnowskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. sprawy

1.  H. P. c. J. i A., ur. (...) w M.

oskarżonej z art. 286§1 kk oraz w zw. z art. 294§1 kk,, art. 271§1 i §3 kk w zw.
z art. 11§2kk przy zast. art. 12 kk i inne

2.  M. W. c. J. i K., ur. (...)
w S.

oskarżonej z art. 286§1 kk oraz w zw. z art. 294§1 kk, art. 271§1 i §3 kk w zw.
z art. 11§2kk przy zast. art. 12 kk i art. 65§1 kk i inne

3.  A. G. (1) c. W. i L., ur. (...) w M.

oskarżonej z art. 286§1 kk oraz w zw. z art. 294§1 kk,, art. 271§1 i §3 kk w zw.
z art. 11§2kk przy zast. art. 12 kk i art. 65§1 kk i inne

4.  A. C. s. R. i L., ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 286§1 kk oraz w zw. z art. 294§1 kk,, art. 271§1 i §3 kk w zw.
z art. 11§2kk przy zast. art. 12 kk i art. 65§1 kk i inne

5.  W. G. s. J. i J., ur. (...) w M.

oskarżonego z art. 228§3 kk i art. 266§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 258§1 kk,

na skutek apelacji prokuratora co do oskarżonych A. G. (1), A. C., W. G. i obrońców oskarżonych H. P., M. W., A. C.

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 grudnia 2017 roku

sygn. akt V K 30/15

1.  uchyla punkt 12 zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonej A. G. (1) od popełnienia zarzucanego jej w punkcie IX czynu
i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania;

2.  uchyla punkt 14 zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego A. C. od popełnienia zarzucanego mu w punkcie XII czynu i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania;

3.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Wojciech Kopczyński SSA Alicja Bochenek

Sygn. akt II AKa 260/18

UZASADNIENIE

sporządzone na wniosek obrońcy oskarżonych H. P. i M. W., prokuratora w zakresie uniewinnienia oskarżonego W. G. oraz z urzędu w części uchylającej wyrok do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach

Sąd Okręgowy w Katowicach, wyrokiem z dnia 22 grudnia 2017r., o sygn. akt V K 30/15, uznał oskarżonych:

1.  H. P. za winną tego, że w okresie od stycznia 2003 r. do 13 czerwca
2005 roku w T. i K. oraz innych miejscowościach na terenie Polski, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i porozumieniu ze S. P., M. W., G. K. a nadto z innymi ustalonymi osobami, które zarządzały ustalonymi podmiotami gospodarczymi, jako prezes Zarządu spółki z o o. (...) prowadząc działalność ukierunkowaną na doprowadzenie nieustalonego kręgu odbiorców finalnych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie ich w błąd co do jakości i parametrów technicznych oferowanych jako paliwa płynne, bezakcyzowych produktów, po uprzednim nabyciu produktów ropopochodnych takich jak olej FL, F., nieodsiarczony komponent oleju napędowego i inne od firm:, FH (...) w Z., (...) w K., FH (...) w K., FH (...) w C., (...) w K., (...) sp. z o.o. w P., FHU (...)
w P., wprowadziła w błąd nieustalonych ostatecznych odbiorców co do tego, iż przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy i doprowadziła ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 32.765.333,13 złotych,
a jednocześnie będąc uprawnioną do wystawiania faktur vat, poświadczała w nich nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie,
że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, czym wyczerpała ustawowe znamiona czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 271§1 i §3 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 294 §1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk w zw. z art. 65 §1 kk oraz art. 33 §2 i §3 kk skazał ją na karę 1 roku
i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych; nadto

2.  H. P. za winną tego, że w okresie od 7 stycznia 2003 r. roku do 13 czerwca 2005 roku w K., T. oraz w innych miejscowościach na terenie Polski, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, działając wspólnie
i porozumieniu ze S. P., M. W., G. K., a nadto z innymi ustalonymi osobami, przekazała środki płatnicze w łącznej kwocie 32.765.333,13 złotych jako zapłatę za rzekomo nabyty przez (...)
sp. z o.o. olej napędowy, pochodzące z korzyści związanych z popełnienia czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu nieustalonych finalnych odbiorców paliwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie ich w błąd co do tego, iż przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, i tak:

-

w okresie od 7 stycznia 2003 r. roku do 26 sierpnia 2003 roku przekazała pieniądze w kwocie 2.044.435,46 zł na rachunek bankowy firmy FH (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2003 roku do 14 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 15.017.040,41 zł na rachunek bankowy firmy (...) w C. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 17 stycznia 2004 roku do 13 czerwca 2005 roku przekazała pieniądze w kwocie 10.817.635,21 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 9 lutego 2004 roku do 21 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.038.250,96 zł na rachunek bankowy firmy (...) w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2004 roku do 30 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze w kwocie 504.449 zł na rachunek bankowy firmy (...)
w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 24 marca 2004 roku do 18 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.343.522,09 zł na rachunek bankowy firmy (...) sp. z o. o.
w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy, czym wyczerpała ustawowe czynu z art. 299 § 1 i § 5 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 299 §5 kk przy zast. art. 65 §1 kk skazał ją na karę 1 roku
i 4 miesięcy pozbawienia wolności; nadto

3.  H. P. za winną tego, że w okresie od stycznia 2003 roku do 13 czerwca 2005 roku w K., T. innych miejscowościach na terenie Polski, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: S. P., M. W., G. K., a nadto inne ustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w postaci doprowadzania do niekorzystnego rozporządzenia mieniem finalnych odbiorców poprzez wprowadzenie ich w błąd, że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy oraz przestępstw przeciwko dokumentom, czym wyczerpała ustawowe znamiona czynu
z art. 258 § 1 kk i za to na mocy art. 258 §1 kk skazał ją na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na mocy art. 85 kk i art. 86 §1 kk wymierzył oskarżonej H. P. karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

5.  na mocy art. 45 §1 kk orzekł wobec oskarżonej H. P. przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości części korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt 1 w kwocie 250.000,00 złotych; nadto

6.  M. W. za winną tego, że w okresie od stycznia 2003 r. do
13 czerwca 2005 roku w T. i K. oraz innych miejscowościach na terenie Polski działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i porozumieniu ze S. P., H. P., G. K. a nadto z innymi ustalonymi osobami, które zarządzały ustalonymi podmiotami gospodarczymi jako wiceprezes Zarządu spółki z o o. (...) w K., prowadząc działalność ukierunkowaną na doprowadzenie nieustalonego kręgu odbiorców finalnych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie ich w błąd co do jakości
i parametrów technicznych oferowanych jako paliwa płynne, bezakcyzowych produktów, po uprzednim nabyciu produktów ropopochodnych takich jak olej FL, F., nieodsiarczony komponent oleju napędowego i inne od firm:, FH (...) w Z., (...) w K., FH (...) w K., FH (...) w C., (...) w K., (...) sp. z o.o. w P., FHU (...) w P., wprowadziła w błąd nieustalonych ostatecznych odbiorców co do tego, iż przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy
i doprowadziła ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości
w kwocie 32.765.333,13 złotych, a jednocześnie będąc uprawnioną do wystawiania faktur vat, poświadczała w nich nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, czym wyczerpała ustawowe znamiona czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
w zw. z art. 271 § 1 i § 3 kk w zw. z art. 11§ 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk w zw. z art. 65 §1 kk oraz
art. 33 § 2 i §3 kk skazał ją na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych; nadto

7.  M. W. za winną tego, że w okresie od 7 stycznia 2003 r. roku do 13 czerwca 2005 roku w K., T. oraz w innych miejscowościach na terenie Polski, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról
i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, działając wspólnie i porozumieniu ze S. P., H. P., G. K.,
a nadto z innymi ustalonymi osobami, przekazała środki płatnicze w łącznej kwocie 32.765.333,13 złotych jako zapłatę za rzekomo nabyty przez (...) sp. z o.o. olej napędowy, pochodzące z korzyści związanych z popełnienia czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu nieustalonych finalnych odbiorców paliwa
do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie ich w błąd co do tego, iż przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, i tak:

-

w okresie od 7 stycznia 2003 r. roku do 26 sierpnia 2003 roku przekazała pieniądze w kwocie 2.044.435,46 zł na rachunek bankowy firmy FH (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2003 roku do 14 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 15.017.040,41 zł na rachunek bankowy firmy (...) w C. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 17 stycznia 2004 roku do 13 czerwca 2005 roku przekazała pieniądze w kwocie 10.817.635,21 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 9 lutego 2004 roku do 21 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.038.250,96 zł na rachunek bankowy firmy (...) w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2004 roku do 30 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 504.449 zł na rachunek bankowy firmy (...)
w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 24 marca 2004 roku do 18 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.343.522,09 zł na rachunek bankowy firmy (...) sp. z o.o.
w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy, czym wyczerpała ustawowe czynu z art. 299 § 1 i § 5 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 299 § 5 kk przy zast. art. 65 §1 kk skazał ją na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności; nadto

8.  M. W. za winną tego, że w okresie od stycznia 2003 roku do
13 czerwca 2005 roku w K., T. innych miejscowościach w Polsce, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: S. P., H. P., G. K., a nadto inne ustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w postaci doprowadzania do niekorzystnego rozporządzenia mieniem finalnych odbiorców poprzez wprowadzenie ich w błąd, że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy oraz przestępstw przeciwko dokumentom , czym wyczerpała ustawowe znamiona czynu z art. 258 § 1 kk i za to na mocy art. 258 §1 kk skazał ją na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

9.  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej M. W. karę łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności;

10.  na mocy art 45 § 1 kk orzekł przepadek wobec oskarżonej M. W. na rzecz Skarbu Państwa przepadek części równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt 6 w kwocie 20.000 złotych; nadto

11.  A. G. (1) za winną tego, że w okresie od kwietnia 2004 r. do 13 czerwca 2005 r. w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur, wystawiała w imieniu (...) sp z o.o. faktury Vat na rzecz PPHU (...), (...) sp. z o.o. i (...), w których poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawnej tj. że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, podczas gdy przedmiotem sprzedaży były produkty ropopochodne, czym wyczerpała ustawowe znamiona występku z art. 271 § 1 i § 3 kk w zw z art. 12 kk i za to na mocy art. 271 § 3 kk oraz art. 33 § 2 i § 3 kk skazał ją na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych; nadto

12.  uniewinnił oskarżoną A. G. (1) od popełnienia zarzucanego jej w pkt VIII czynu, polegającego na tym, że w okresie od 23 maja 2002 roku do 13 czerwca 2005 roku w K. woj. (...), Z., C. i P. woj. (...), K. i P. woj. (...) oraz w innych miejscowościach w Polsce,, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i porozumieniu ze S. P., M. W., H. P., A. C., R. M., R. F. i G. K., a nadto z innymi ustalonymi osobami, co do których toczą się odrębne postępowania, wykorzystując przy tym działalność gospodarczą prowadzoną w ramach firmy (...)
sp. z o.o. z siedzibą w K. i innych ustalonych podmiotów gospodarczych,
w celu upozorowania obrotu gospodarczego polegającego na handlu produktami ropopochodnymi i zatajenia rzeczywistego rozmiaru prowadzonej działalności, na polecenie ustalonej osoby, co do której toczy się odrębne postępowanie, podejmowała działania mogące udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia oraz zajęcia łącznie co najmniej 36.325.427 zł, w ten sposób, że:

-

w okresie od 23 maja 2002 roku do 28 sierpnia 2002 roku przekazała pieniądze
w kwocie 711.688,39 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 27 sierpnia 2002 roku do 26 sierpnia 2003 roku przekazała pieniądze w kwocie 4.892.840,94 zł na rachunek bankowy firmy FH (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2003 roku do 14 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 15.017.040,41 zł na rachunek bankowy firmy (...) w C. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od17 stycznia 2004 roku do 13 czerwca 2006 roku przekazała pieniądze w kwocie 10.817.635,21 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 9 lutego 2004 roku do 21 maja 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.038.250,96 zł na rachunek bankowy firmy (...) w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2004 roku do 30 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 504.449 zł na rachunek bankowy firmy (...)
w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 24 marca 2004 roku do 18 czerwca 2004 roku przekazała pieniądze
w kwocie 2.343.522,09 zł na rachunek bankowy firmy (...) sp. z o.o.
w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy, tj. o przest.
z art. 299 § 5 i § 6 kk w zw. z art. 299 § 1 kk przy zastosowaniu art. 12 kk
i art. 65 § 1 kk ,

oraz opisanego w pkt IX, polegającego na tym, że w okresie od 23 maja 2002 roku do 13 czerwca 2005 roku w K. woj. (...), Z., C. i P. woj. (...), K. i P. woj. (...) oraz w innych miejscowościach
w Polsce, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: S. P., M. W., H. P., A. C., W. G., R. M., R. F., i G. K., , a nadto inne ustalone osoby, co do których toczy się odrębne postępowanie, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, a w szczególności doprowadzanie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem odbiorców oferowanych jako olej napędowy bezakcyzowych produktów w postaci ropopochodnych komponentów paliwowych, nie spełniających wymagań jakościowych jakim powinny odpowiadać paliwa płynne, tj. o przest. z art. 258 § 1 kk, nadto tym samym wyrokiem

13.  uznał oskarżonego A. C. za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2004 r. do 13 czerwca 2005 r. w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur, wystawiał w imieniu (...) sp z o.o. faktury Vat na rzecz PPHU (...), (...) sp. z o.o., w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawnej tj, że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, podczas gdy przedmiotem sprzedaży były produkty ropopochodne, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 271 § 1 kk skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; nadto

14.  uniewinnił oskarżonego A. C. od popełnienia zarzucanego mu w pkt XI czynu, polegającego na tym, że w okresie od 23 maja 2002 roku do 13 czerwca 2005 roku w K. woj. (...), Z., C. i P. woj. (...), K. i P. woj. (...) oraz w innych miejscowościach w Polsce, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, według przyjętego i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępnych przedsięwzięć, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i porozumieniu ze S. P., M. W., A. G. (1), H. P., R. M., R. F. i G. K., a nadto z innymi ustalonymi osobami, co do których toczą się odrębne postępowania, wykorzystując przy tym działalność gospodarczą prowadzoną w ramach firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. i innych ustalonych podmiotów gospodarczych, w celu upozorowania obrotu gospodarczego polegającego na handlu produktami ropopochodnymi i zatajenia rzeczywistego rozmiaru prowadzonej działalności, na polecenie ustalonej osoby, co do której toczy się odrębne postępowanie, podejmował działania mogące udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia oraz zajęcia łącznie co najmniej 36.325.427 zł, w ten sposób, że:

-

w okresie od 23 maja 2002 roku do 28 sierpnia 2002 roku przekazał pieniądze
w kwocie 711.688,39 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 27 sierpnia 2002 roku do 26 sierpnia 2003 roku przekazał pieniądze w kwocie 4.892.840,94 zł na rachunek bankowy firmy FH (...) w Z. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2003 roku do 14 maja 2004 roku przekazał pieniądze
w kwocie 15.017.040,41 zł na rachunek bankowy firmy (...) w C. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od17 stycznia 2004 roku do 13 czerwca 2006 roku przekazał pieniądze w kwocie 10.817.635,21 zł na rachunek bankowy firmy FHU (...) w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 9 lutego 2004 roku do 21 maja 2004 roku przekazał pieniądze
w kwocie 2.038.250,96 zł na rachunek bankowy firmy (...) w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 10 marca 2004 roku do 30 czerwca 2004 roku przekazał pieniądze
w kwocie 504.449 zł na rachunek bankowy firmy (...)
w K. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy,

-

w okresie od 24 marca 2004 roku do 18 czerwca 2004 roku przekazał pieniądze
w kwocie 2.343.522,09 zł na rachunek bankowy firmy (...) sp. z o.o.
w P. tytułem zapłaty za rzekomo zakupiony olej napędowy, tj. o przest.
z art. 299 § 5 i § 6 kk w zw. z art. 299 § 1 kk przy zastosowaniu art. 12 kk i art. 65 § 1 kk, oraz

czynu opisanego w pkt XII, polegającym na tym, że w okresie od 23 maja 2002 roku do 13 czerwca 2005 roku w K. woj. (...), Z., C. i P. woj. (...), K. i P. woj. (...) oraz w innych miejscowościach
w Polsce, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: S. P., M. W., A. G. (1), H. P., W. G., R. M., R. F., i G. K., , a nadto inne ustalone osoby, co do których toczy się odrębne postępowanie, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, a w szczególności doprowadzanie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem odbiorców oferowanych jako olej napędowy bezakcyzowych produktów w postaci ropopochodnych komponentów paliwowych, nie spełniających wymagań jakościowych jakim powinny odpowiadać paliwa płynne, tj. o przest. z art. 258 § 1 kk, nadto

15.  uniewinnił oskarżonego W. G. od popełnienia zarzuconego mu w pkt XIII czynu, polegającego na tym, że w nieustalonym dniu w okresie od stycznia
do marca 2004 roku w K. woj. (...), jako funkcjonariusz policji Zarządu II Centralnego Biura Śledczego Komendy Głównej Policji w K., w związku z pełnioną funkcją i wykonywanymi czynnościami służbowymi, przyjął od S. P. korzyść majątkową w kwocie nie niższej niż 15.000 zł w zamian za podjęcie czynności stanowiących naruszenie prawa, a nakierowanych na umorzenie sprawy prowadzonej przez Komendę Miejską Policji w K. o sygn. RSD 120/04 polegających na uzyskaniu informacji o postępowaniu oraz na ustaleniu z H. P. treści zeznań jakie miała złożyć i ostatecznie złożyła w tej sprawie, a których treść miała wpływ na decyzję o umorzeniu wskazanego postępowania, jak również
w zamian za przekazanie informacji o podmiotach gospodarczych i osobach fizycznych objętych prowadzonymi przez organy ścigania czynnościami
i postępowaniami, czym mógł narazić na szkodę prawnie chroniony interes tychże organów oraz wymiaru sprawiedliwości, poprzez utrudnianie prowadzenia ewentualnych postępowań karnych i karnoskarbowych, tj. o przest. z art. 228 § 3 kk i art. 266 § 2 kk w zw. z art.. 11 § 2 kk oraz

czynu zarzuconego w pkt XIV, polegającym na tym, że w okresie od 23 maja 2002 roku do 13 czerwca 2005 roku w K. woj. (...), Z., C. i P. woj. (...), K. i P. woj. (...) oraz w innych miejscowościach w Polsce, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: S. P., M. W., H. P., A. C., A. G. (1), R. M., R. F., i G. K., a nadto inne ustalone osoby, co do których toczy się odrębne postępowanie, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i dokumentom, a w szczególności doprowadzanie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem odbiorców oferowanych jako olej napędowy bezakcyzowych produktów
w postaci ropopochodnych komponentów paliwowych, nie spełniających wymagań jakościowych jakim powinny odpowiadać paliwa płynne, w ten sposób,
że uczestniczył w rozszerzeniu jej składu osobowego oraz przejawiał aktywność
i gotowość w zakresie zapewnienia grupie ochrony, tj. o przest. z art. 258 § 1 kk,

16.  na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej wobec H. P. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 lipca 2005r. do dnia 12 października 2006r.;

17.  na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonej M. W. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 lipca 2005 r. do 28 kwietnia 2006 r.;

18.  na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonej A. G. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 13 lipca 2005 r. do dnia 20 marca 2006 r.;

19.  na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu A. C. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie od 13 lipca 2005 r. do 21 listopada 2005 r.;

20.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust 1 pkt 2, 3, 4, 5, art. 3 ust 1 ustawy o opłatach
w sprawach karnych z 23.06.1973 r. (DZ. U z 1983, nr 40, poz. 223 ze zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów sądowych od:

-

oskarżonej H. P. kwotę 3.430 złotych,

-

oskarżonej M. W. kwotę 2.330 złotych,

-

oskarżonej A. G. (1) kwotę 410 złotych,

-

oskarżonego A. C. kwotę 150 złotych,

oraz na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. ustalił, że koszty postępowania w części związanej z orzeczeniem uniewinniającym ponosi Skarb Państwa.

Wyrok ten został zaskarżony przez obrońców oskarżonych H. P. i M. W. oraz A. C., a nadto prokuratora.

Obrońca oskarżonych H. P. i M. W. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie punktów 1 – 10 wyroku, co winy w/wym. oskarżonych, zarzucając:

1.  obrazę przepisów, a to art. 7 i 410 k.p.k. poprzez wybiórcze traktowanie zebranego
w spawie materiału dowodowego, ocenionego dowolnie, w sposób sprzeczny
z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażająca się w szczególności:

a)  bezkrytycznym daniu wiary wyjaśnieniom, a później zeznaniom S. P. w zakresie świadomości H. P. i M. W. odnośnie rzeczywistego obrotu w całym okresie zarzucanych im czynów mimo,
że zeznania tego świadka są niekonsekwentne, niespójne i wewnętrznie sprzeczne, a jednoczesną całkowitą dyskwalifikacją wyjaśnień oskarżonych H. P., M. W., A. G. (1) i A. C.,
z których wynika, że w czasookresie zarzucanych im czynów nie mieli oni świadomości, iż dostarczane do (...) Sp. z o.o., a następnie sprzedawane kontrahentom tej spółki paliwo określane jako olej napędowy nr 2, jest
w rzeczywistości produktem ropopochodnym lecz w ich świadomości było to paliwo o wyższej zawartości siarki lecz mieszczące się w Polskiej Normie PN-EN 590 obowiązującej na tamten czas;

b)  dokonaniem oceny wyjaśnień oskarżonego S. P. de facto jako
w pełni wiarygodnych (jedynie odmawiając im wiarygodności w zakresie rzekomej „ochrony” spółki (...) przez W. G., wystawiania przez dostawców faktur firmie (...) i przyczyn rezygnacji przez T. z dostaw (...)), uznając, iż jego wyjaśnienia mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w zakresie świadomości oskarżonych H. P. i M. W., iż (...) Sp. z o.o. od 2002r. do 2005r. handlował produktami ropopochodnymi uprzednio zmienionymi fakturowo na olej napędowy nr 2, a jednocześnie stwierdzając, S. P. ma skłonności do konfabulacji (str. 32 uzas.) oraz wskazując
w uzasadnieniu wyroku konkretne przykłady zmienności wyjaśnień S. P. składanych w toku postępowania przygotowawczego, które następnie zmieniał czy odwoływał, co doprowadziło do dokonania przez Sąd I instancji dowolnych ustaleń sprzecznych z pozostałym materiałem dowodowym,
w szczególności sprzecznych z wyjaśnieniami, a później zeznaniami G. K.;

2.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonych H. P. i M. W. wątpliwości płynących z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie,
w szczególności w postaci wyjaśnień, a później zeznań G. K. tj. wskazujących różne momenty czasowe uświadamiania przez G. K. oskarżonych H. P. i M. W., co do tego co jest rzeczywistym przedmiotem obrotu handlowego pomiędzy (...) Sp. z o.o., a firmami (...), S. K. Z., (...), (...) i (...);

3.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 5 § 2 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez nierozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonej H. P., w zakresie tego czy brała ona czy nie brała udziału w spotkaniu Z. Ł. i G. K. oraz S. P., podczas którego była nawiązana współpraca pomiędzy spółką (...) a firmą (...) i (...), z uwagi na zeznania Z. Ł. , który nie był pewny obecności na tym spotkaniu H. P., jak również zeznań G. K., który kategorycznie stwierdził, iż w spotkaniu
w przedmiocie nawiązania współpracy pomiędzy (...), a (...) uczestniczył tylko Z. Ł., S. P. i on sam;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, wyrażający się mylnym uznaniem,
iż oskarżone H. P. i M. W. w okresie od stycznia 2003r. do 13 czerwca 2005r. brały udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu i przeciwko dokumentom, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazuje, iż obie oskarżone nie miały świadomości przynależności do jakiejkolwiek zorganizowanej grupy przestępczej, lecz pełniły funkcję członków zarządu spółki (...) chcąc kierować tą spółką w pełni legalnie, a o przestępczej działalności S. P. w (...) spółki (...) i innych podmiotów gospodarczych kontrolowanych przez G. K. i T. S. wespół z S. P., dowiedziały się dopiero pod koniec zarzucanych in czynów;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżone H. P.
i M. W.:

-

działały wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w szczególności
ze S. P.;

-

działały w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, według przyjętego
i zaakceptowanego podziału ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępczych przedsięwzięć;

-

działały w celu upozorowania obrotu gospodarczego polegającego na handlu produktami ropopochodnymi i zatajenia rzeczywistego rozmiaru i charakteru prowadzonej działalności ;

-

doprowadziły nieustalony krąg nabywców paliw do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez świadome wprowadzenie w błąd co do jakości i parametrów technicznych oferowanych paliw,

podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy oceniony w sposób prawidłowy prowadzi nieodparcie do wniosków przeciwnych;

6.  obrazę przepisów postepowania, a to art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonych H. P. i M. W. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia do odczytania na rozprawie, w szczególności przesłuchania J. C.
i T. C., A. G. (2) oraz wszystkich kontrahentów (...)
Sp. z o.o. pomimo, że treść zeznań tych świadków złożona na rozprawie mogła mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;

7.  obrazę przepisów postepowania, a to art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie wniosku dowodowego z dnia 29 listopada
2017 roku obrońcy oskarżonych H. P. i M. W.
o zwrócenie się do Urzędu kontroli Skarbowej w K. o dokumenty w postaci: pism z dnia 26.09.2007r., 29.11.2007r. oraz 3.12.2007r.wszystkich wysłanych przez Urząd Kontroli Skarbowej w K. do odbiorców, którym (...)
Sp. z o.o. sprzedawał olej napędowy w 2003r. i 2004r., szczegółowo wskazanych
w protokole kontroli z dnia 29 stycznia 2008r. o nr (...) oraz odpowiedzi na ww. pisma, stanowiących załącznik nr 8 do egz. nr 1 protokołu,
z uwagi że przedmiotowy wniosek w ocenie Sądu I instancji zmierzał w oczywisty sposób do przedłużenia postępowania, podczas gdy w rzeczywistości zawnioskowany wniosek dowodowy zmierzał do uzyskania odpowiedzi od nabywców paliw od spółki (...) co do jakości paliwa i spełnienia przez te paliwa obowiązującej w owym czasie Normy Polskiej PN-EN 590, co przekłada się bezpośrednio na ocenę,
czy oskarżone H. P. i M. W. miały świadomość co do tego, iż w rzeczywistości przedmiotem transakcji z kontrahentami (...) Sp. z o.o. zamiast oleju napędowego nr 2 były komponenty paliwowe, czy też nie miały takiej świadomości;

8.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie ujawnienia i zaliczenia
w poczet materiału dowodowego dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia do odczytania na rozprawie, w szczególności brak ujawnienia i zaliczenia w poczet materiału dowodowego dokumentów z tomu XVIII – XXII, konsekwencją czego było wydanie wyroku w oparciu o fragmentaryczny materiał dowodowy, z pominięciem istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów znajdujących się w aktach postępowania;

9.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 45 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe zastosowanie w sytuacji braku możliwości jednoznacznego ustalenia, czy oskarżona H. P. lub M. W. osiągnęły korzyści majątkowe oraz ewentualnie w jakiej konkretnie wysokości takie korzyści zostały uzyskane przez te konkretnie oskarżone, przy czym zarzut ten obrońca podnosi z daleko idącej ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił w/w zarzutów apelacji;

10.  obrazę prawa materialnego, a to art. 33 § 3 k.k. poprzez ustalenie stawki dziennej grzywny wymierzonej oskarżonej M. W. kary grzywny na kwotę 50 zł w sytuacji, gdy oskarżona jest osobą bezrobotną, bez dochodu, pozostającą na utrzymaniu męża, posiadają jedno dziecko, nadto nie posiadają żadnych oszczędności i majątku, a w konsekwencji brak dochodów oskarżonej i jej warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe uniemożliwiają ustalenie wysokości stawki dziennej grzywny na takim poziomie, uzasadniają natomiast jej obniżenie, przy czym zarzut ten obrońca podnosi z daleko idącej ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił w/w zarzutów apelacji;

11.  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej poprzez orzeczenie wobec H. P. kary łącznej bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat
i 2 miesięcy, a wobec oskarżonej M. W. kary łącznej bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, podczas gdy przy całościowym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary, w szczególności uprzedniej niekaralności oskarżonych, okoliczności sprawy, stopnia zawinienia, właściwości majątkowych i osobistych oskarżonych, Sąd meriti winien dojść do przekonania, iż wobec oskarżonych H. P. i M. W. kary jednostkowe za poszczególne czyny powinny oscylować w dolnych granicach zarzucanych przestępstw, a ewentualne kary łączne pozbawienia wolności winny być orzeczone z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, przy czym zarzut ten obrońca podnosi z daleko idącej ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił w/w zarzutów apelacji;

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonych wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych H. P. i M. W. od popełnienia zarzucanych im czynów zabronionych,
a w sytuacji nie podzielenia zarzutów obrony opartych na art. 438 § 2 i 3 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku poprzez uchylenie orzeczonych wobec oskarżonych przepadków równowartości części korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przestępstwa oraz złagodzenie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych
i orzeczenie ich z warunkowym zawieszeniem wykonania, ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych:

-

A. G. (1), w części dotyczącej uniewinnienia jej w punkcie
12 wyroku od zarzutu opisanego w punkcie IX (w rzeczywistości XIII) aktu oskarżenia,

-

A. C., w części dotyczącej uniewinnienia go w punkcie
14 wyroku od zarzutu opisanego w punkcie XII (w rzeczywistości XVI) aktu oskarżenia,

-

W. G., w części dotyczącej uniewinnienia go w punkcie
15 wyroku od zarzutu opisanego w punkcie XIV (w rzeczywistości XIV) aktu oskarżenia, stawiając następujące zarzuty:

1.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię
i uznanie, iż A. G. (1) i A. C. nie mieli woli ani świadomości przyłączenia się do działalności jakiejkolwiek grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, a tym samym nie mogli popełnić przestępstwa, co spowodowało uniewinnienie ich od popełnienia zarzuconych im w punktach XIII i XIV aktu oskarżenia czynów, podczas gdy prawidłowa ocena ich zachowania, a w szczególności uwzględnienie faktu wystawiania poświadczających nieprawdę faktur dla członków tejże grupy prowadzi do wniosku przeciwnego;

2.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnie i uznanie, iż W. G. nie zapewniał ochrony firmie (...) sp. z o.o. i nie miał wiedzy, że firma ta pod nazwą olej napędowy w rzeczywistości handluje produktami ropopochodnymi, co spowodowało uniewinnienie od popełnienia zarzuconego mu w punkcie XXIV aktu oskarżenia czynu, podczas gdy prawidłowa ocena jego zachowania w powiązaniu z przeprowadzonymi dowodami prowadzi do wniosku przeciwnego;

3.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób powodujący jego istotne braki, a przez to potwierdzający zaniechanie przez Sąd I instancji pełnej i wyczerpującej oceny przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów, w powiązaniu z ich oceną prawną, pozbawiając tym samym strony postępowania możliwości merytorycznego odniesienia się do ustaleń Sądu w zakresie oceny zasadności decyzji o uniewinnieniu A. G. (1), A. C. i W. G..

Tak formułując zarzuty skarżący wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonych A. G. (1), A. C. i W. G. od popełnienia zarzucanych im czynów, opisanych w punktach XIII, XIV i XXIV aktu oskarżenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Oceniając zasadność złożonych apelacji, stwierdzić należy, że na uwzględnienie zasługiwała i to jedynie częściowo apelacja prokuratora w zakresie w jakim kwestionowała zasadność uniewinnienia oskarżonych A. G. (1) i A. C. od popełnienia czynów z art. 258 § 1 k.k. opisanych odpowiednio
w punktach IX i XII części wstępnej wyroku.

Z uwagi na powyższe, koniecznym stało się uchylenie punktu 12 zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uniewinnienia A. G. (1) od popełniania zarzucanego jej w punkcie IX czynu (art. 258 § 1 k.k.) oraz uchylenie punktu
14 zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uniewinnienia A. C.
od popełnienia zarzucanego mu w punkcie XII czynu (art. 258 § 1 k.k.) i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w K., o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Ponieważ pozostałe zarzuty podniesione w apelacji prokuratora były niezasadne, podobnie jak i zarzuty podniesione w apelacjach obrońcy oskarżonych H. P. i M. W. oraz obrońcy oskarżonego A. C., zaskarżony wyrok, w pozostałym zakresie, jako słuszny i sprawiedliwy został utrzymany w mocy.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonych H. P. i M. W., to podkreślić należy, że przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła, aby sąd pierwszej instancji rozpoznając sprawę wyżej wymienionych oskarżonych dopuścił się błędu
w ustaleniach faktycznych, czy też obrazy wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego i prawa materialnego.

Na wstępie zauważyć należy, że postawione zarzuty, tj. błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego wzajemnie się wykluczają i chociaż skarżący złożył je alternatywnie, to popadł w oczywistą sprzeczność. Dostrzegając jednak intencję skarżącego, jako pierwszy zostanie omówiony zarzut dotyczący błędu
w ustaleniach faktycznych, który zawsze ma pierwszorzędne znaczenie. I tak, odnosząc się do zasadności tegoż zarzutu stwierdzić należy, że w wyniku kontroli odwoławczej nie stwierdzono wadliwości procedowania Sądu I instancji. Sąd ten wyczerpał dostępne mu możliwości uzyskania dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, całość zebranego materiału dowodowego ujawnił w toku rozprawy,
a następnie poddał wnikliwej i poprawnej ocenie, opartej na zasadach prawidłowego rozumowania i zgodnej ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z analizy dowodów zostały też logicznie oraz przekonująco uargumentowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednoznacznie wskazuje, że "zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający
z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonanie przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych" (por. wyrok SN II KR 355/74, OSNPG 1975, poz. 84, a także wyrok SN I KR 197/74, OSNKW 1975, z. 5, poz. 58). Natomiast Sąd Okręgowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, właściwie ocenił zarówno wyjaśnienia oskarżonych, jak też pozostałe dowody przeprowadzone w tym postępowaniu, w szczególności wyjaśnienia,
a następnie zeznania S. P.. Analizując natomiast wyjaśnienia obu oskarżonych, tj. H. P. i M. W., Sąd logicznie wykazał, w jakiej części uznał je za wiarygodne, a w jakiej waloru tego im odmówił. Ocena ta przeprowadzona została na podstawie analizy całokształtu materiału dowodowego i nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów), czy logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), a ponadto jest zgodna ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, czyni więc zadość zasadzie swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k. Zatem podniesiony
w tym zakresie zarzut należało uznać jako oczywiście bezzasadny.

Omawiana apelacja w przeważającej mierze sprowadzała się natomiast
do zakwestionowania wiarygodności zeznań złożonych przez świadka S. P., jako generalnie niekorzystnych dla sytuacji procesowej omawianych oskarżonych. W związku z powyższym, wbrew twierdzeniom zawartym w tym zakresie w treści złożonej apelacji stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy – jak wynika
z treści pisemnych motywów rozstrzygnięcia – z dużą dozą ostrożności odniósł się
i ocenił wyjaśnienia, a następnie zeznania wyżej wymienionego świadka, wskazując
w jakiej części i z jakich powodów dał mu wiarę, a w jakiej części odmówił
mu wiarygodności. Tym samym, Sąd orzekający dostrzegł pojawiające się rozbieżności w jego depozycjach, co wprost przełożyło się na treść wydanego wyroku, zarówno w zakresie uniewinnienia oskarżonego W. G. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, ale również wprowadzając szereg zmian na korzyść oskarżonych względem zarzucanych im w akcie oskarżenia przestępstw. Zauważyć bowiem należy, że sąd I instancji – mając w polu widzenia zasadę in dubio pro reo określoną w art. 5 § 2 k.p.k., znacznie ograniczył czasokres wszystkich przypisanych oskarżonym H. P. i M. W. przestępstw, a także na ich korzyść zmienił ich opis, odpowiednio oskarżonej H. P. w punktach 1 i 2, a M. W. w punktach 6 i 7 zaskarżonego wyroku, eliminując nabycie produktów ropopochodnych od firmy FHU (...) w Z., co przełożyło się z kolei na zmniejszenie kwoty niekorzystnego rozporządzenia przez nie mieniem o kwotę 3.560.093 złotych. Twierdzenia zatem zawarte w apelacji obrońcy tych oskarżonych, jakoby sąd w sposób bezkrytyczny dał wiarę wyjaśnieniom, a następnie zeznaniom S. P. są nieuprawnione. Sąd Okręgowy oceniał powyższe depozycje – jak sam podkreślił w treści sporządzonego pisemnego uzasadnienia „tylko i wyłącznie konfrontując je z innymi dowodami, gdyż były one zmienne i wewnętrznie sprzecznie”- (k 29 uzasadnienia wyroku). Jednakże – co należy podkreślić – nawet krytyczna ocena wyjaśnień i zeznań złożonych przez S. P. nie mogła doprowadzić – w obliczu całokształtu zgromadzonego w sprawie i poddanego analizie materiału dowodowego – do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im przestępstw, jak domagał się tego skarżący obrońca. Wina i sprawstwo obu oskarżonych w zakresie przypisanych im przestępstw, w świetle przywołanego w uzasadnieniu wyroku i poprawnie ocenionego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości. Podkreślić należy, że oskarżona H. P. od 2001 roku była Prezesem Zarządu spółki (...) i do 8 października 2004 roku jedynym jej udziałowcem, bowiem dopiero z tą datą zbyła 3 udziały A. G. (1) za kwotę 3 tys. złotych. Wiceprezesem tej spółki począwszy od września 2002 roku była natomiast oskarżona M. W. i od tamtej pory Zarząd Spółki był dwuosobowy. W związku z powyższym, aczkolwiek kluczowy udział w przestępczym procederze S. P. był bezsporny, to jednak pamiętać należy, że z racji pełnionych funkcji, żadne istotne decyzje w spółce nie mogły być podejmowane bez wiedzy i akceptacji oskarżonych H. P. i M. W., bo działania te musiały znaleźć odbicie w dokumentacji księgowej Spółki, oraz podpisywanych umowach, a także przekładały się na prowadzone negocjacje i czynione uzgodnienia, wydawane polecenia, jak chociażby do którego zbiornika należy zlać dane paliwo lub pobrać próbki do badań jakościowych. Bez ich decyzji nie mogły być dokonywane przelewy, czy wypłaty gotówkowe, w tym prowadzony proceder upustów poza fakturowych i zwrotów gotówkowych . Przy czym szereg tych czynności miał pozorny charakter, mający na celu ukrycie przestępczego procederu. Jak wynika w sposób bezsporny ze zgromadzonego materiału dowodowego, obie oskarżone co najmniej od stycznia 2003 roku miały pełną świadomość czym w istocie jest „paliwo” określane potocznie i powszechnie w Spółce jako „dwójka”. Dostawcy tego „paliwa” w istocie stanowiącego produkty ropopochodne, które następnie sprzedawane były jako olej napędowy, nigdy nie dostarczali do (...) certyfikatów paliwa, a w przypadku konieczności przedstawienia takiego certyfikatu, do badania – także na polecenie oskarżonych, pobierane były próbki z innego zbiornika, w którym przechowywane było paliwo określane mianem „jedynki”. Nadto od dostawców „dwójki” (...) otrzymywał tzw. zwroty gotówkowe, które stanowiła różnica pomiędzy kwotą przelewaną przez (...) na rachunek dostawców, a ceną rzeczywistą jaką miał uiścić im za zakupione i dostarczone komponenty. Należności te przekazywane były w formie gotówkowej lub rozliczane poprzez wystawianie przez (...) faktur tym firmom za fikcyjne usługi, co również nie mogłoby mieć miejsca bez czynnego i świadomego udziału oskarżonych. Zazwyczaj pieniądze stanowiące owe „zwroty gotówkowe” przekazywane były przez G. K. S. P., które ten z kolei przekazywał H. P., ale też zdarzało się, że G. K. przekazywał je osobiście H. P. lub M. W.. Kilka razy pieniądze oskarżonym osobiście przekazał także R. F.. W sposób stanowczy potwierdzili to w złożonych zeznaniach wyżej wskazani mężczyźni, uwiarygodniając w ten sposób depozycje S. P. w tym zakresie. Z kolei hurtowym odbiorcom „dwójki” wyżej wymienione oskarżone oferowały tzw. upusty pozafakturowe, które stanowiły różnicę pomiędzy ceną wskazaną na fakturach, a ceną jaką podmiot kupujący
w rzeczywistości płacił. Proceder przebiegał w ten sposób, że nabywca przelewał całość kwoty z faktury, a następnie różnica była wypłacana z rachunku (...) i w gotówce zwracana danemu podmiotowi. Bez wiedzy i czynnego udziału oskarżonych, wyżej opisany proceder również nie mógłby być prowadzony, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę jego czasokres. Mając powyższe na uwadze nie sposób przyjąć, że oskarżone nie brały udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w postaci doprowadzania do niekorzystnego rozporządzenia mieniem finalnych odbiorców poprzez wprowadzenie ich w błąd, że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy oraz przestępstw przeciwko dokumentom. Wręcz przeciwnie, bez ich udziału działalność grupy na tę skalę byłaby niemożliwa. Argumenty podnoszone w złożonej apelacji, kwestionujące świadomość udziału oskarżonych w przestępczym procederze w świetle wyżej naprowadzonych okoliczności oraz nawet treści złożonych przez nie wyjaśnień jest niezrozumiała. Podkreślić bowiem należy, że analiza wyjaśnień złożonych przez oskarżone H. P. i M. W., a także w pewnym zakresie oskarżoną A. G. (1) potwierdzają świadome działanie obu oskarżonych w działaniach zorganizowanej grupy przestępczej, którą kierował S. P.. Analiza tych wyjaśnień została przeprowadzona przez Sąd I instancji w sposób poprawny, zgodny
z wymogami art. 7 k.p.k., a także w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego. Powyższe pozwoliło Sądowi Okręgowemu poprawnie ustalić stan faktyczny. Podnoszony w tym zakresie zarzut pozostaje w oderwaniu od realiów niniejszej sprawy i zgromadzonego materiału dowodowego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., to oczywistym pozostaje, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy tego przepisu, podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny, czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo, istotne jest jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Natomiast analiza uzasadnienia sporządzonego przez Sąd I instancji w żaden sposób nie uzasadnia twierdzenia o takowych wątpliwościach sądu orzekającego. Skarżący – jak wynika z uzasadnienia złożonej apelacji – kwestionuje natomiast ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, dokonując odmiennej oceny przeprowadzonych dowodów. Argumenty przytoczone na tę okoliczność przez skarżącego nie znajdują oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Jak wyżej zaznaczono, to właśnie wnikliwa ocena wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków, w tym G. K., S. i P. spowodowała, że kierując się zasadą in dubio pro reo, Sąd Okręgowy zmienił ramy czasowe przypisanych oskarżonym przestępstw oraz ich opis, uznając, że przed styczniem 2003 roku nie miały one świadomości co do tego co jest rzeczywistym przedmiotem obrotu handlowego pomiędzy Spółką (...) , a firmami kontrolowanymi przez G. K.. Zatem postawiony w tym zakresie zarzut jawi się jako bezpodstawny. Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia dotyczące stanu faktycznego, skoro znalazły oparcie w zgromadzonych i poprawnie ocenionych dowodach, chociaż są dla oskarżonych niesatysfakcjonujące lub niekorzystne, nie mogą być podstawą do postawienia zarzutu naruszenia dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k.

Jak wyżej zaznaczono, to właśnie opierając się na tej zasadzie Sąd Okręgowy ustalił od kiedy oskarżone uzyskały pełną świadomość prowadzonego za pośrednictwem spółki (...) przestępczego procederu przez S. P. i można im było w związku z powyższym przypisać winę w zakresie popełnionych przestępstw. Faktycznie, jak wynikało z zeznań G. K., w pewnym momencie prowadząc rozmowę z oskarżonymi zorientował się, że są one nieświadome, iż przedmiotem dostaw kontrolowanych przez niego firm są produkty ropopochodne i wówczas wszystko im wyjaśnił, co skądinąd spotkało się z akceptacją ze strony obu oskarżonych. Ponieważ świadek nie potrafił
w sposób nie budzący wątpliwości osadzić tej rozmowy w czasie, Sąd jako początkową datę rozpoczętej działalności przestępczej przez oskarżone H. P. i M. W. przyjął moment, kiedy oskarżone złożyły W. K. propozycję dostaw produktów ropopochodnych i zaproponowały mu związany z tym „upust pozafakturowy”. Jak wynikało z zeznań W. K. miało to miejsce po upływie 1,5 do
2 miesięcy od rozpoczęcia współpracy z (...), czyli od stycznia 2003 roku. Od tej daty oskarżone poza wszelką wątpliwością posiadały pełną świadomość, że dostarczane do (...) paliwo, to w istocie produkty ropopochodne, które następnie z zyskiem są przez (...) sprzedawane jako olej napędowy, przy zastosowaniu poza fakturowych upustów cenowych, przekazywanych w formie gotówkowej. Wówczas dostawcą do (...) tego „paliwa”, czyli w istocie produktów ropopochodnych była firma (...). W tym aspekcie bez znaczenia pozostaje podnoszona przez obrońcę oskarżonych wątpliwość, dotycząca udziału oskarżonej H. P. w spotkaniu Z. Ł. i G. K.
ze S. P. i nawiązanie współpracy pomiędzy firmami (...) a (...) i (...). Okoliczność, czy oskarżona brała udział w tym spotkaniu, czy też nie, pozostawała bez wpływu na ustalenie początkowej daty rozpoczętej przez nią działalności przestępczej.

Skarżący nie wykazał również aby negatywny wpływ na treść wyroku miało oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonych o bezpośrednie przesłuchanie świadków od 1 do 119 zawnioskowanych do odczytania na rozprawie, jak również wniosku o zwrócenie się do UKS o nadesłanie szeregu opisanych na karcie 1112 dokumentów. Sąd Okręgowy wydając postanowienia o oddaleniu powyższych wniosków dowodowych w sposób wyczerpujący i jasny uzasadnił swoje stanowisko (k. 1268-1269 t. 112 akt prawy), które w pełni znalazło akceptację Sądu odwoławczego, który przyjmuje podniesione tam argumenty jako własne, co powoduje, że powielanie zawartych tam wywodów należy uznać za zbędne.

Bezzasadny był także kolejny z zarzutów jakoby Sąd pominął dowody
z dokumentów zawartych w tomach od XVIII do XXII. Podczas rozprawy głównej
w dniu 30 listopada 2017 roku (k. 1269 – 1275 t. 112), Sąd Okręgowy ujawnił wszystkie dowody na których oparł swoje rozstrzygnięcie. Zatem, nie doszło do sytuacji, aby pominięty został jakikolwiek dowód, na którym Sąd oparłby swoje ustalenia faktyczne lub przywołał na poparcie wyprowadzonych wniosków. Reasumując, nieujawnione dokumenty nie miały żadnego wpływu na treść wyroku. Zauważyć przy tym należy, że w uzasadnieniu złożonej apelacji obrońca oskarżonych nie podjął nawet próby wykazania, że nieujawnienie tych dokumentów to miało wpływ na treść wyroku, co uniemożliwia szczegółową polemikę z tym zarzutem.

Nie doszło też do obrazy prawa materialnego, a to art. 45 § 1 k.k.,
i błędnego przez to ustalenia wysokości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżone z popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Sąd Okręgowy na karcie 71 pisemnego uzasadnienia przyznał, że precyzyjne wyliczenie tej korzyści nie było możliwe i podał kryteria którymi posłużył się dokonując jej wyliczenia. Wyliczenie to oparł na założeniu, że (...) na litrze sprzedanych produktów ropopochodnych jako oleju napędowego musiał uzyskiwać co najmniej
1 grosz korzyści, skoro kilka groszy na litrze oferował w formie upustów poza fakturowych. Powyższe powoduje, że w istocie zważywszy na ilość sprzedanego paliwa stanowi, że przyjęta wobec oskarżonej H. P. korzyść majątkowa w wysokości 250.000 złotych nie może być uznana za nadmierną i nieuzasadnioną. Podobnie jak orzeczona wobec oskarżonej M. W. kwota 20.000 złotych. Dokonane rozróżnienie, Sąd słusznie oparł na fakcie, że to oskarżona H. P. odgrywała decydującą rolę w działalności Spółki, była jej prezesem, a ponadto głównym udziałowcem, toteż osiągnęła największą korzyść z popełnionego przestępstwa. Argumenty przedstawione na poparcie dokonanych wyliczeń, Sąd Apelacyjny w pełni zaakceptował jako prawidłowe i z pewnością nie przekraczające faktycznie osiągniętej korzyści majątkowej przez obie oskarżone.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także ostatniego z zarzutów, podniesionego
w apelacji obrońcy oskarżonych H. P. i M. W., dotyczącego rażącej niewspółmierności orzeczonych im kar jednostkowych, jak również kar łącznych.

Kara wymierzona oskarżonej H. P. za 1 czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 271 § 1 i § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk
i art. 65 § 1 kk w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w ilości 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki
na kwotę 50 złotych, za 2 czyn z art. 299 § 1 i § 5 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn 3 z art. 258 §1 kk
w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie orzeczona kara łączna
w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie mogą być uznane za kary rażąco surowe. Podobnie wymierzona oskarżonej M. W. kara za 1 czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 271 § 1 i § 3 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w ilości 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 złotych, za 2 czyn z art. 299 § 1 i § 5 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn 3 z art. 258 §1 kk w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności,
a następnie orzeczona kara łączna w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności nie może być uznana za karę rażąco surową. Wręcz przeciwnie, zarówno orzeczone wobec obu oskarżonych kary jednostkowe, jak i w następstwie ich połączenia orzeczone kary łączne, należy uznać za słuszne i sprawiedliwe, czyniące zadość zarówno prewencji ogólnej, jak i indywidualnej. Sąd Okręgowy orzekając poszczególne kary jednostkowe uwzględnił wszystkie okoliczności zarówno łagodzące, jak i obciążające oskarżone. Prawidłowo ustalił stopień ich zawinienia, jak też stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nie przestępstw. Orzeczone kary oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za poszczególne przypisane im przestępstwa. Jeśli zważyć przy tym, że dwa pierwsze czyny popełnione zostały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a ich przedmiotem było mienie przekraczające 32 mln złotych,
to orzeczone kary jawią się wręcz jako niezwykle łagodne. Obrońca w uzasadnieniu złożonej apelacji stwierdził, że orzeczone wobec obu oskarżonych kary winny oscylować w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, zatem orzeczone kary należy uznać, że postulat ten w pełni spełniają. Orzeczona wobec oskarżonej M. W. kara łączna 2 lat pozbawienie wolności, podobnie jak i orzeczona wobec H. P. kara łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, zostały poprawnie ukształtowane, przy uwzględnieniu zwykłych dyrektyw karania, zwłaszcza słuszności i celowości wyrażonych przez związek przedmiotowo - podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Brak natomiast podstaw, aby orzeczoną wobec oskarżonej M. W. karę łączną pozbawienia wolności warunkowo zawiesić. Okoliczności obciążające wskazane powyżej, jak również opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powodują, że wyłącznie kara bezwzględna pozbawienia wolności może być uznana za karę spełniającą wymogi stawiane karze zarówno w zakresie prewencji ogólnej jaki i szczególnej. Natomiast kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonej H. P. dodatkowo z przyczyn formalnych warunkowo zawieszoną być nie mogła, jako przekraczająca 2 lata pozbawienia wolności. Rozważając zarzut rażącej surowości pamiętać należy, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu ar. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo stosowanych dyrektyw wymiaru karu i „nie chodzi tu o każdą różnicę
w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować” – wyrok SA we Wrocławiu z 17.05.2012r., II AKa 125/12. Podobnie wypowiedział się też Sąd Apelacyjny w Krakowie stwierdzając, że: „zmiana wysokości orzeczonej kary mogłaby w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Określenie „rażąca” należy odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia). Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, więc w badanym przypadku jako zbyt surowa, nie mogłoby to spowodować obniżenia kary, gdyby ta niewspółmierność nie miała charakteru rażącego” – wyrok z dnia 28.10.2011r. – sygn. akt II AKa 216/11. Obydwa cytowane orzeczenia, których treść i istotę w pełni podziela tut. Sąd, przesądzają o niemożności uznania apelacji obrońcy oskarżonych w tym zakresie za zasadną. Orzeczone natomiast kary grzywny stanowić winny realną dolegliwość uzupełniającą wobec orzeczonych kar pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu odwoławczego zarówno ilość orzeczonych stawek dziennych grzywny, jak i ich wysokość zostały prawidłowo ukształtowane, uwzględniając możliwości zarobkowania oskarżonych, ich wiek i wykształcenie.

W tej sytuacji stwierdzić należy, iż sąd I instancji prawidłowo dostrzegł i ocenił okoliczności wymiaru kary należnej oskarżonym, a orzeczone kary są karami adekwatnymi do stopnia ich winy i uwzględniają dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

W związku z tym, zaskarżone orzeczenie w części dotyczącej oskarżonych H. P. i M. W. jako trafne, należało utrzymać
w mocy.

Zasadną okazała się być natomiast apelacja prokuratora w części w jakiej zakwestionował zasadność uniewinnienia A. G. (1) od popełnienia zarzucanego jej w punkcie IX czynu (art. 258 § 1 k.k.), co skutkowało uchyleniem punktu 12 zaskarżonego wyroku oraz w części dotyczącej uniewinnienia A. C. od popełniania zarzucanego mu w punkcie XII czynu (art. 258 § 1 k.k.), co skutkowało z kolei uchyleniem punktu 14 zaskarżonego wyroku i przekazaniem
w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w K.. W istocie ma rację skarżący, że Sąd Okręgowy słusznie uznając A. G. (1) za winną popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że
w okresie od kwietnia 2004 r. do 13 czerwca 2005 r. w K., działając
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur, wystawiała w imieniu (...) sp z o.o. faktury Vat na rzecz PPHU (...), (...) sp. z o.o. i (...), w których poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne tj. że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, podczas gdy przedmiotem sprzedaży były produkty ropopochodne, wypełniającego znamiona art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zaś oskarżonego A. C. za winnego popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w okresie od sierpnia 2004 r. do 13 czerwca 2005 r.
w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur, wystawiał w imieniu (...) sp z o.o. faktury Vat na rzecz PPHU (...), (...) sp. z o.o., w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawnej tj., że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, podczas gdy przedmiotem sprzedaży były produkty ropopochodne, wypełniającego znamiona art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a uniewinniając ich od popełnienia przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, która to grupa miała na celu między innymi popełnianie tego rodzaju przestępstw przeciwko dokumentom, co w połączeniu z innymi działaniami podejmowanymi przez innych członków grupy miało na celu doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem odbiorców oferowanych jako olej napędowy bezakcyzowych produktów w postaci ropopochodnych komponentów paliwowych, popadł w swoistą sprzeczność. Oskarżeni A. G. (1), jak również A. C., w świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń, mieli pełną świadomość, że Spółka (...) sprzedaje produkty ropopochodne jako olej napędowy, potocznie określane jako „dwójka”, wiedzieli także o udzielanych odbiorcom tego paliwa tzw. upustach pozafakturowych, jak również
o pobieranych do badań jakościowych tych paliw próbek z innego zbiornika
i posiadając tę wiedzę szeregu podmiotom wystawiali będąc osobami do tego uprawnionymi w imieniu (...) sp z o.o. faktury Vat, w których poświadczali nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawnej tj. że przedmiotem sprzedaży jest olej napędowy, podczas gdy przedmiotem sprzedaży były produkty ropopochodne. Obydwoje pracowali na istotnych z punktu widzenia spółki stanowiskach. A. G. (1), początkowo prowadziła sekretariat spółki, zaś począwszy od roku 2004 objęła stanowisko handlowca i była upoważniona do wystawiania faktur Vat, a z dniem 8 października stała się jedynym poza oskarżoną H. P. udziałowcem Spółki (...). Oskarżony A. C. pracował w sp. (...) od lutego 2003 roku na stanowisku handlowca, także będąc upoważnionym do wystawiania faktur Vat i poszukiwania kontrahentów. Bezsprzecznie oskarżeni nie mieli pełnej wiedzy o działalności grupy, jednak
w świetle naprowadzonych wyżej okoliczności, argumenty Sądu orzekającego jakoby „nie mieli woli, ani świadomości przyłączenia się do działalności jakiejkolwiek grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, jawi się jako niezrozumiałe, skoro świadomie wykonywali działania stanowiące istotę działalności tej grupy, a tym samym pomagali w sprawnym jej funkcjonowaniu, wiedząc równocześnie o rozmiarach prowadzonej przez Spółkę przestępczej działalności. Fakt istnienia zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. P. jest bezsporny, podobnie jak i to, że w grupie tej brały udział wskazane w zaskarżonym wyroku osoby, w tym istotny udział miały oskarżone H. P. i M. W. - kierujące spółką (...). Sąd orzekający bardzo lakonicznie, a przy tym nieprzekonująco uzasadnił powód uznania, że aczkolwiek oskarżeni A. G. (1) i A. C. dopuścili przestępstwa z art. 270 § 1 i § 3 k.k., który pozostaje w ścisłym związku z zarzuconym im przestępstwem art. 258 § 1 k.k. , to jednak tego ostatniego przestępstwa nie popełnili. W tym zakresie rację ma skarżący prokurator, że w oparciu o treść sporządzonego w tej części pisemnego uzasadnienia wyroku, trudno podjąć racjonalną polemikę z argumentami Sądu.

W związku z powyższym, Sąd odwoławczy uznał za konieczne uchylenie w tej części zaskarżony wyrok i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach. Sąd ten winien ponownie w tej części przeprowadzić postępowanie dowodowe, a przeprowadzony materiał dowodowy poddać wnikliwej ocenie, mając w polu widzenia bogate orzecznictwo, jak i dorobek doktryny, które określają warunki przypisania oskarżonym popełnienie przestępstwa udziału
w zorganizowanej grupie przestępczej.

Sąd Apelacyjny nie zgodził się natomiast i nie podzielił słuszności zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora a dotyczących uniewinnienia oskarżonego W. G. od popełnienia przestępstwa z art. 258 §1 k.k. W tym zakresie należy w pełni zgodzić się z ustaleniami poczynionymi przez Sąd i instancji oraz wyprowadzonymi na ich podstawie wnioskami. Tym samym kontrola odwoławcza nie potwierdziła wadliwości procedowania Sądu Okręgowego w zakresie przeprowadzonego w tej części postępowania dowodowego oraz dokonanej oceny tych dowodów, a w konsekwencji wyprowadzonych wniosków. Powyższe odnosi się to również do dowodów zamieszczonych w części niejawnej akt sprawy, znajdujących się w Kancelarii Tajnej. Wszystkie te dowody – co należy podkreślić – Sąd Okręgowy ocenił zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z ich analizy zostały też logicznie oraz przekonująco uargumentowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, zawartego zarówno w części jawnej, jak i niejawnej akt sprawy. Ponadto zauważyć należy, że kwestionując dokonaną przez sąd merytoryczny ocenę materiału dowodowego, apelujący nie wskazał w czym upatruje, by nie czyniła ona zadość wymogom określonym w przepisie art. 7 k.p.k. W zaprezentowanych wywodach nie sformułował i nie przedstawił konkretnych zarzutów przynajmniej uprawdopodobniających sugerowaną wadliwość dokonanej oceny. W niniejszej sprawie natomiast nie sposób uznać oskarżonego W. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, tj. udziału w zorganizowanej grupie przestępczej bez posługiwania się niedopuszczalnymi przypuszczeniami i domysłami. Postawiony mu zarzut opierał się wyłącznie na depozycjach S. P., które nie znalazły żadnego oparcia i potwierdzenia w innych dowodach. Wręcz przeciwnie, konfrontując je z innymi dowodami dotyczącymi tej materii, Sąd Okręgowy doszedł do słusznych i jedynych możliwych wniosków, że na podstawie całokształtu materiału dowodowego nie można – nie tracąc z pola widzenia treści art. 5 § 2 k.p.k. – uznać oskarżonego za winnego zarzucanego mu przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, w której to udział miał polegać na tym, że „uczestniczył on
w rozszerzaniu jej składu osobowego oraz przejawiał aktywność i gotowość w zakresie zapewnienia grupie ochrony”. Oceniając zachowanie i czynności podejmowane przez oskarżonego W. G., nie można tracić z pola widzenia bezsprzecznego faktu, że pozostawał on w bliskich, osobistych relacjach
z oskarżoną H. P.. W efekcie wiedział, że prowadzi ona działalność gospodarczą, dobrze działającą i prosperującą spółkę (...). Z tego też powodu, w sytuacji gdy S. P. – który przez szereg lat był jego płatnym informatorem jeszcze w czasie, gdy oskarżony pracował (...) w C. –
i zwrócił się do niego z prośbą o pomoc w znalezieniu pracy, pomógł mu ją uzyskać w firmie kierowanej przez oskarżoną H. P.. Pamiętać przy tym należy, iż jak wynika ze zgromadzonego i niekwestionowanego przez prokuratora materiału dowodowego, S. P. gdy rozpoczął przestępczą działalność wykorzystując do tego celu przedmiotową spółkę (...), to czynił to bez wiedzy i udziału oskarżonej H. P. i M. W. przez okres co najmniej 6 miesięcy. Z podobnych powodów oskarżony pomógł zatrudnić się w tej spółce swojej córce – A. G. (1), która początkowo prowadziła sekretariat w T., a miało to miejsce w czasie, gdy Spółka prowadziła legalną działalność. Brak również pewnych dowodów, aby oskarżony W. G. miał w ogóle świadomość prowadzonej w T. przestępczej działalności. Zgromadzony materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, aby ktokolwiek został zatrudniony w niniejszej spółce z polecenia oskarżonego W. G., uzyskując od niego informacje o prowadzonym tam nielegalnym procederze, a tym samym został wprowadzony do spółki zamiarem uczestniczenia w przestępczej działalności. Brak również dowodów – poza uznanymi za niewiarygodne depozycjami S. P. – aby oskarżony „przejawiał aktywność i gotowość w zakresie zapewnienia grupie ochrony”. Jak wyżej zaznaczono brak w tym zakresie dowodów, które potwierdzałyby zeznania S. P. złożone w tym zakresie, także zawarte w materiałach niejawnych. Wszystkie osoby, które w tej materii składały zeznania posiadały informacje wyłącznie pochodzące od S. P., które dodatkowo rozmijały się z ich własnymi spostrzeżeniami, a przy tym nie znajdowały potwierdzenia w wypowiedziach W. G. lub podejmowanych przez niego działaniach. Przeprowadzona w tej części ocena zgromadzonego materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy, zawarta zarówno w części jawnej, jak i niejawnej pisemnego uzasadnienia jest logiczna, pełna i zarazem przekonująca. Nie pozostawia żadnych wątpliwości, iż postawiony przez prokuratora oskarżonemu W. G. zarzut udziału w zorganizowanej grupie przestępczej był niezasadny,
w świetle zgromadzonego i przedstawionego Sądowi materiału dowodowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Wojciech Kopczyński SSA Alicja Bochenek