Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący

SSA Michał Marzec

Sędziowie

SA Wojciech Kopczyński (spr.)

SO del. Piotr Mika

Protokolant

Magdalena Golyszny

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 255/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 10 października 2019 roku, sygn. akt III K 23/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut rażącego naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającego na uznaniu w pkt 10 wyroku oskarżonego S. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IX części wstępnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności w sytuacji, gdy czyn zarzucany oskarżonemu został objęty prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 grudnia 2012 roku, sygn. akt III K 116/10, okazał się zasadny.

Natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że oskarżony podejmował zachowania co do których popełnienia nie przyznawał się w toku prowadzonego postępowania, w szczególności co do czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku, okazał się niezasadny. Podobnie niezasadne okazały się zarzuty obrazy innych przepisów postępowania wskazanych w apelacji obrońcy w odniesieniu do czynu z punktu IX komparycji wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie, przed przystąpieniem do oceny zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego, w tym w szczególności zarzutu powagi rzeczy osadzonej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., należy przypomnieć w jakiej sytuacji przyszło Sądowi Apelacyjnemu orzekać przy ponownym rozpoznania powyższej sprawy. Otóż ramy ponownego rozpoznania sprawy wyraźnie zakreślił Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 22 marca 2022 r., IV KK 259/21, który zapadł po uwzględnieniu kasacji wniesionej przez obrońcę S. Ł., w zakresie jedynego wyartykułowanego w niej zarzutu naruszenia przez sąd odwoławczy przepisów art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2020 r., sygn. akt II AKa 9/20. Kasacja dotyczyła wspomnianego wyżej wyroku sądu odwoławczego, którym zmieniono wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 10 października 2019 r., sygn. akt III K 23/18. Sąd Najwyższy przywołanym powyżej wyrokiem z dnia 22 marca 2022 r., IV KK 259/21, uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach w zaskarżonym zakresie, to jest co do punktu 2 w tej części tego rozstrzygnięcia, w której utrzymano w nim w mocy rozstrzygnięcie o karze łącznej co do oskarżonego S. Ł. (pkt 11 wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej) oraz w zakresie skazania za czyn opisany w punkcie IX części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej (pkt 10 wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej) i w tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach w postępowaniu odwoławczym. Innymi słowy mówiąc, Sąd Najwyższy uchylił jedynie orzeczenie w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 258 § 3 k.k., opisanego w punkcie IX części wstępnej wyroku, a przypisanego mu w punkcie 10 zaskarżonego wyroku z tą zmianą, iż Sąd I instancji przyjął w kwestionowanym wyroku, że czynu tego oskarżony dopuścił się w okresie od dnia 8 lipca 2004 r. do dnia 18 stycznia 2005 r. Jednocześnie Sąd Najwyższy w związku z uchyleniem tego jednostkowego skazania uchylił orzeczenie o karze łącznej. Po tym ostatnim orzeczeniu Sądu Najwyższego pozostały do wykonania 3 prawomocnie orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności. Jednak, jak ustalił to sąd odwoławczy, przed Sądem Okręgowym w Bielsku Białej-Białej w sprawie o sygn. akt III K 53/22 w dniu 18 sierpnia 2022 r. zapadł wyrok łączny, którym karą łączną objęto m.in wspomniane wyżej 3 jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone prawomocnie w sprawie o sygn. akt III K 23/18 i wymierzono skazanemu S. Ł. nową karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, Wspomniany wyrok łączny jest już prawomocny z dniem 24 września 2022 roku, (odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Bielsku -Białej z dnia 18 sierpnia 2022 r., sygn. akt III K 53/22 – karta 15025-15028). W związku z powyższym kwestia uchylonej przez Sąd Najwyższy kary łącznej przestała być już problemem. Pozostało więc tyko ponowne rozpoznanie przez sąd odwoławczy apelacji obrońcy w zakresie przypisanego oskarżonemu S. Ł. przez Sąd I instancji przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., a więc w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie. Przy czym Sąd Najwyższy wskazał sądowi odwoławczemu dokonanie w pierwszej kolejności kategorycznych ustaleń dotyczących relacji pomiędzy zorganizowaną grupą przestępczą objętą wcześniejszym orzeczeniem w innej sprawie o sygn. akt III K 116/10 i orzeczeniem w powyższej sprawie o sygn. akt III K 23/18 - posiłkując się w tym zakresie uzasadnieniami wyroków: Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 19 października 2019 r., sygn. akt III K 23/18, Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt III K 116/10 oraz Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. II AKa 159/13 i - dopiero po usunięciu zasygnalizowanych przez Sąd Najwyższy wątpliwości co do tożsamości zorganizowanych grup przestępczych (i w razie potwierdzenia, że w obu postępowaniach przedmiotem rozstrzygnięcia była ta sama zorganizowana grupa przestępcza) - odnieść się do tego, czy w sprawie doszło do zmaterializowania ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Jednocześnie Sąd Najwyższy zalecił sądowi ad quem uwzględnić przedstawione w uzasadnieniu zapatrywania prawne co do kryteriów dokonywania oceny istnienia stanu powagi rzeczy osądzonej w odniesieniu do czynu stypizowanego w przepisie art. 258 § 3 k.k. Sąd Najwyższy podzielił pogląd prawny zaprezentowany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. I KK 124/10, OSNSK(r) 2011, poz. 289, w myśl którego cyt: "jeżeli aktem oskarżenia prokurator obejmie pewien okres przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej, to okoliczność, iż sąd w prawomocnym wyroku skazującym za takie przestępstwo, w następstwie dokonanych ustaleń faktycznych, wyeliminował z opisu czynu przypisanego sprawcy pewien czasowo wyodrębniony fragment tego czynu, prowadzi do niemożności pociągnięcia tego sprawcy do odpowiedzialności karnej w innym postępowaniu o ten pominięty fragment czynu ze względu na przeszkodę w postaci powagi rzeczy osądzonej". Tym samym Sąd Najwyższy nie podzielił wyeksponowanych w uzasadnieniu uchylonego wyroku Sądu Apelacyjnego implikacji uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., sygn. IKZP 15/07 (OSNKW, z. 7-8, poz. 55) w sferze dokonywania ustaleń co do ewentualnego zaistnienia stanu powagi rzeczy osądzonej w przypadku występku kwalifikowanego z art. 258 § 3 k.k. Innymi słowy mówiąc, Sąd Najwyższy uznał, że nie jest dopuszczalne cząstkowe orzekanie co do takiego czynu w razie ustalenia, że o poszczególnych interwałach przestępczej działalności oskarżonego orzeczono w ramach - niezachodzącej na siebie - procesowej periodyzacji. Tak więc, Sąd Najwyższy zdecydowanie krytycznie odniósł się do możliwości przeniesienia zapatrywania dotyczącego powagi rzeczy osądzonej wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale o sygn. I KZP 15/07 na grunt przestępstwa stypizowanego w przepisie art. 258 k.k. Wskazał w związku z tym na różnice pomiędzy normatywną konstrukcją czynu ciągłego (tej konstrukcji dotyczyła uchwała o sygn. I KZP 15/07), a przestępstwem trwałym brania udziału w lub kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, które są na tyle doniosłe, że - bez naruszenia fundamentalnych zasad rządzących procesem karnym oraz obowiązującej na gruncie procedury karnej zasady rei iudicatae - nie jest możliwe zastosowanie koncepcji wypracowanej przez Sąd Najwyższy w uchwale z 2007 r. w odniesieniu do konstrukcji normatywnej czynu ciągłego do przestępstwa trwałego z art. 258 § 3 k.k. W przypadku konstrukcji czynu ciągłego z art. 12 k.k. ustawodawca przyjął fikcję prawną wedle której dwa lub więcej zachowania stanowią jeden czyn. O ile w wypadku konstrukcji czynu ciągłego dwa lub więcej ontologicznie odrębne zachowania na zasadzie fikcji traktuje się jako jeden czyn, to kryminalizacja występku trwałego przewidzianego w art. 258 k.k. nie jest uwarunkowana zastosowywaniem tego typu kryteriów i przyjęciem fikcji prawnej przez sąd, w efekcie której dwa lub więcej zachowań zostaje połączonych sztucznym węzłem jedności czynu ciągłego. Zachowanie sprawcy dopuszczającego się przestępstwa z art. 258 § 1 czy § 3 k.k. polega na utrzymaniu pewnego ciągłego stanu bezprawności, który przez ustawodawcę został opisany m.in. jako branie, kierowanie lub zakładanie zorganizowanej grupy przestępczej. Tego typu czyn (zachowanie w znaczeniu naturalnym) ma więc - z jednej strony (krótszą lub dłuższą) rozciągłość czasową. Z drugiej zaś strony, nie składa się on z poszczególnych, niewiążących się ze sobą ogniw (tak jak jest w przypadku czynu ciągłego, gdzie ustawodawca uzależnia połączenie poszczególnych zachowań w jedną całość od uprzedniego dokonania przez sąd oceny, czy ziściły się warunki normatywne uzasadniające taki zabieg), które funkcjonują ontologicznie w sposób od siebie odrębny i to dopiero rozstrzygnięcie sądu o ich połączeniu w jedną całość na zasadzie schematu normatywnego przewidzianego w art. 12 k.k. przesądza o istnieniu czynu w rozumieniu prawa karnego. (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2022 r., IV KK 259/212). Taka sytuacja nie zachodzi w przypadku przestępstwa stypizowanego w przepisie art. 258 k.k. Rozstrzygnięcie sądu nie ma tu charakteru konstytutywnego w sferze problematyki tożsamości czynu w tym sensie, że nie łączy ono sztucznie okresów przestępczej działalności sprawcy w jedną całość (w jeden czyn). Kierowanie lub udział w zorganizowanej grupie przestępczej tym się różni od czynu ciągłego z art. 12 k.k., że ma ono obiektywny charakter, niezależny od ewentualnych ustaleń prawnych dokonywanych przez sąd. „ Nieuwzględnienie zatem przez sąd przy orzekaniu danego okresu uczestniczenia lub kierowania zorganizowaną grupą przestępczą (ontologicznie niezależnego od ustaleń przyjmowanych przez sąd w danej sprawie, obiektywnie istniejącego i dłuższego od okresu objętego rozstrzygnięciem zapadłym w postępowaniu karnym) zamyka w sposób definitywny możliwość procesowego powrotu do orzekania w przedmiocie pozostałych okresów przestępczej działalności oskarżonego (brania udziału, kierowania tą samą zorganizowaną grupą przestępczą) z uwagi na zmaterializowanie się ujemnej przesłanki procesowej skodyfikowanej w przepisie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., na co trafnie wskazano w wyroku Sądu Najwyższego o sygn.. IV KKK 124/10,”(uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2022 r., IV KK 259/212).

Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając powyższą sprawę i kierując szczegółowo opisanymi powyżej zaleceniami i wskazaniami Sądu Najwyższego co do dalszego postępowania, przeanalizował wspomniane powyżej sprawy w których oskarżonemu S. Ł. zarzucono i przypisano zorganizowanie i kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą lub samo kierowanie z inną osoba taką zorganizowaną grupą przestępczą, celem poczynienia kategorycznych ustaleń co do relacji pomiędzy zorganizowanymi grupami przestępczymi objętymi orzeczeniami w tych sprawach, tożsamości tych grup. Z dowodów zgromadzonych w tych sprawach oraz ustaleń sądów co do grup przestępczych, zawartych w uzasadnieniach wyroków w tych sprawach, jednoznacznie, bez cienia wątpliwości, wynika, że chodziło w tych sprawach o tę samą grupę zorganizowaną przestępczą kierowaną przez oskarżonego S. Ł.. Tylko z uwagi na poszczególne decyzje prokuratora, który w różnym czasie kierował do sądu akty oskarżenia dotyczące poszczególnych wycinków przestępczej działalności wspomnianej zorganizowanej grupy przestępczej założonej i kierowanej przez oskarżonego S. Ł., nie doszło do łącznego rozpoznania w jednej sprawie karnej całej przestępczej działalności wspomnianej grupy. Jedną sprawę podzielono na dwie. Niejako sztucznie w dwóch aktach oskarżenia rozdzielono jej działalność. Mimo, że z opisy czynów z art. 258 § 3 k.k., zarzucanych oskarżonemu w tych dwóch sprawach różnią się nie tylko okresem działania grupy, ale i zakresem działalności, tj. charakter przestępstw których dopuszczali się jej uczestnicy, to jednak bezspornie z dowodów przeprowadzonych w tych sprawach wynika, że chodzi o tą samą zorganizowaną grupę przestępczą założoną i kierowaną przez oskarżonego S. Ł.. W konsekwencji pierwsze prawomocne skazanie oskarżonego S. Ł. za przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. popełnione w okresie od połowy 2003 roku do dnia 7 lipca 2004 roku i od dnia 19 stycznia 2005 do dnia 13 lipca 2005 roku, wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 4 grudnia 2012 roku, sygn. akt III K 116/10, zamienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lipca 2013 roku, sygn. akr II AKa 159/13, zamknęło w sposób definitywny możliwość procesowego powrotu do orzekania w przedmiocie przestępstwa brania udziału, kierowania tą samą grupą samego grupą w okresie od dnia 7 lipca 2004 roku do dnia 19 stycznia 2005 roku, tj. czasookresie objętym zarzutem opisanym w punkcie IX części wstępnej zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej o sygn. III K 23/18, zapadłego w niniejszej sprawie i skarżonego przez obrońcę.

Na koniec należy podkreślić, że nie było też najmniejszych wątpliwości, że w zarzucanym oskarżonemu w powyższej sprawie okresie zorganizowana grupa przestępcza funkcjonowała i kierował nią oskarżony S. Ł.. Dowody zgromadzone w powyższej sprawie, szczegółowo przeanalizowane przez Sąd I instancji, jednoznacznie na to wskazywały. Natomiast rgumentacja przedstawiona w apelacji na uzasadnienie, że tak grupa nie istniała, jest jedynie polemika z tym co w oparciu o konkretne dowody ustalił Sąd I instancji. W związku z tym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zawarty również w apelacji obrońcy oskarżonego, a dotyczący przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. nie zasługiwał na uwzględnienie. Także zarzut odrazy innych przepisów postępowania, wskazanych w apelacji obrońcy, nie zasługiwał na uwzględnienie. W tym zakresie przekonuje o tym szczegółowa i przekonujący argumentacja przedstawiona przez Sąd I instancji, którą w pełni podzielił sąd odwoławczy ponownie rozpoznający powyższą sprawę. Należy też zauważyć, że odniósł się do niej szczegółowo sąd odwoławczy poprzednio rozpoznający powyższą sprawę i tego rodzaju zarzuty nie były podstawą kasacji.

Reasumując, Sąd Apelacyjny uznając, że zasadny zarzut apelacyjny naruszenia powagi rzeczy osądzonej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. uchylił punkt 10 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie czynu z art. 258 § 3 k.k., zarzucanego oskarżonemu S. Ł. w punkcie IX części wstępnej wyroku, wobec stwierdzenia, że postępowanie karne, co do tego samego czynu tej samej osoby, zostało prawomocnie zakończone.

Wniosek

Wniosek o uchylenie wyroku i umorzenie postepowania okazał się zasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i umorzenia postępowania przedstawiono we wcześniejszej części formularza.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił punkt 10 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie czynu z art. 258 § 3 k.k., zarzucanego oskarżonemu S. Ł. w punkcie IX części wstępnej wyroku, wobec stwierdzenia, że postępowanie karne, co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

O powodach uchylenia punktu 10 zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania z uwagi na powagę rzeczy osadzonej napisano we wcześniejszej części formularza.

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 1 in fine oraz punkt 2

Sąd Apelacyjny umarzając postępowanie w zakresie czynu z art. 258 § 3 k.k., kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa. Zasądził też zwrot kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym oraz zwrot kosztów dojazdu obrońcy na rozprawę odwoławczą.

7.  PODPIS

SSA Wojciech Kopczyński SSA Michał Marzec SSO-del. Piotr Mika

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 10 zaskarżonego wyroku,

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana