Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej w skrócie: Prawo autorskie), przy zastosowaniu art. 730 ^{( 1)}§1 k.p.c., art. 738 k.p.c. i art. 243 k.p.c., zobowiązał S. S. i T. I. do udzielenia wnioskodawcy informacji o uzyskanych przez nich od 2 stycznia 2011 r. do 2 lutego 2016 r. przychodów z korzystania z utworów „(...)” i „(...)” na szczegółowo określonych polach eksploatacji z tym uzasadnieniem, że wnioskodawca należycie uprawdopodobnił swoje prawa autorskie i swój interes prawny w uzyskaniu żądanych informacji.

W zażaleniu na opisane wyżej postanowienie obowiązani zarzucili nierozpoznanie istoty sprawy oraz obrazę art. 9, art. 11, art. 79 w związku z art. 80, a także w związku z art. 92 Prawa autorskiego i w oparciu o te zarzuty wniósł o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub o oddalenie wniosku (jak należy domniemywać – wskutek zmiany postanowienia) i o zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz „pozwanego”, czyli zapewne na rzecz obowiązanych, kosztów postępowania zażaleniowego; wnieśli także o dopuszczenie dowodów „wskazanych w treści uzasadnienia” zażalenia.

Wnioskodawca wniósł o oddalenie zażalenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Bezzasadny jest podniesiony przez skarżących zarzut nierozpoznania istoty sprawy, uszło bowiem ich uwagi, że poddana jest ona rygorom postępowania zabezpieczającego (na co już trafnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy), nie zaś postępowania rozpoznawczego, rozstrzygnięcie zatem zapada nie w oparciu o wszechstronne zbadanie wszystkich istotnych okoliczności, a w oparciu o uprawdopodobnienie przyszłego roszczenia (w tym przypadku – o wynagrodzenie).

Podobnie, z tej samej przyczyny, nie mogą odnieść pożądanego przez skarżących skutku zarzuty obrazy wskazanych w zażaleniu norm Prawa autorskiego, dogłębność ich analizy bowiem daleko wykracza poza podlegające w ramach art. 243 k.p.c., konkretnie zaś poza zbadanie, czy wnioskodawca należycie uwiarygodnił przysługiwanie mu przeciwko obowiązanym roszczenia o zapłatę wynagrodzenia odpowiadającego stosownej do jego wkładu autorskiego części dochodów z eksploatacji utworów. Na obecnym etapie sporu odpowiedź na tak sformułowane pytanie musi być pozytywna, jawi się bowiem jako niesporne, że wnioskodawca (uprawniony) współtworzył eksploatowane przez obowiązanych dzieła muzyczne, a wysoce prawdopodobne jest, że zakres tego współtworzenia wykraczał poza tylko artystyczne wykonanie, o jakim mowa jest w art. 92 Prawa autorskiego.

W tych okolicznościach Sąd Apelacyjny nie uznaje za konieczne, a nawet możliwe, rozstrzyganie, czy wnioskodawcy rzeczywiście przeciwko obowiązanym służy roszczenie o zapłatę, tym bardziej zaś – czy roszczenie jego pozbawione jest podstaw faktycznych i prawnych, te kwestie bowiem badane być winny dopiero w toku przyszłego ewentualnego procesu o zapłatę. Z tych samych przyczyn nie znajduje Sąd Apelacyjny podstaw do dopuszczania i prowadzenia na etapie postępowania zażaleniowego w swoistym, opartym na normie art. 80 ust. 1 pkt 2 Prawa autorskiego, postępowaniu zabezpieczającym jakichkolwiek dowodów, także tych zawnioskowanych w uzasadnieniu zażalenia.

Z powyższych względów na podstawie art. 397§2 k.p.c. w związku z art. 385 k.p.c. oraz na podstawie art. 745 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

SSO Tomasz Tatarczyk SSA Piotr Wójtowicz SSA Ewa Jastrzębska